Update 01

12 కోట్ల డీల్

(ఈ కథ నెట్ లో చదివిన ఇంగ్లీష్ కథ ఆధారంగా వ్రాయడం జరిగింది.)​

“హల్లో ఆనంద్…కంగ్రాచ్యులేషన్స్” లాయర్ అరుణ్ ఫోన్ లో దాదాపు అరిచాడు.

“మనం కేసు గెలిచామా?” నేను ఊపిరి బిగబట్టి అడిగాను.
“అవును. ఆ ల్యాండ్ మొత్తం ఇప్పుడు మీదే” అరుణ్ ఉత్సాహంగా చెప్పాడు.
నాకు ఒక్కసారిగా సగం బరువు తగ్గిపోయి గాలిలో తేలిపోతున్నట్టుగా అనిపించింది. ఇన్ని సంవత్సరాలూ స్థానిక భూ బకాసురుల చేతిలో ఉన్న మా ల్యాండ్ ఇప్పుడు తిరిగి మా చేతికి వచ్చింది.
“ఇంకో గుడ్ న్యూస్ చెబుతాను.” అరుణ్ మరలా అరిచాడు.
“ఏదైనా సర్ప్రైజా?” నేను అడిగాను.

“అవును. స్థానికుడు ఒకడు మీ ల్యాండ్ ని 12 కోట్లకు కొనడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాడు.”

నా చెవులను నేనే నమ్మలేకపోయాను. డిస్ప్యూట్ లో ఉన్న ఆ ల్యాండ్ ని కొనడానికి ఇప్పటిదాకా ఎవరూ ముందుకు రాలేదు. ఒకవేళ ఏ విధమైన డిస్ప్యూట్ లేకపోయినా ఆ ల్యాండ్ ఇప్పుడు పెరిగిన రేట్లు ప్రకారమైనా 9 కోట్లకు మించి ఉండదు.
“నమ్మలేకపోతున్నాను అరుణ్.”
“అవును ఆనంద్. ఇది నమ్మలేని నిజమే. కాని ఆ వ్యక్తి చాలా పవర్ ఫుల్. ఆ ఆక్రమణదారుల్ని పంపించి వేయడం అతనికి పెద్ద సమస్య కాదు. ఈ మధ్యే అతనికి ఒక పెద్ద కాంట్రాక్ట్ వచ్చింది. అందువల్ల మీ ల్యాండ్ వంటి ఒక పెద్ద ముక్క అవసరమైంది. అతని అవసరం తీరిపోయిన తర్వాత మన ల్యాండ్ మొఖం చూసేవారే ఉండరు. అందువల్ల అతను ల్యాండ్ కోసం వెతుకుతూ ఉన్నపుడే వీలైనంత తొందరగా మీరు అమ్ముకోవడం మంచిదని నా సలహా.” అని లాయర్ కోరాడు.
అరుణ్ ఎప్పటినుంచో మా ఫ్యామిలీ ఫ్రండ్. అతను చెబుతున్నది కరక్టేనని నా నమ్మకం. ఇన్ని లిటిగేషన్స్ లో ఉన్న ఈ ల్యాండ్ ని ఇక అమ్మలేమేమో అనుకుంటూ ఉండగా ఇప్పుడు చిన్న ఆశ కలుగుతుంది. సమాధానం ఇవ్వడానికి 2 నిమిషాలు సంకోచించాను.
నేను తటపటాయిస్తుంటే అరుణ్ అన్నాడు “ఎటూ తేల్చుకోలేకపోతున్నావా? ఒకసారి శ్వేత తో కూడా మాట్లాడి ఫైనల్ డెసిషన్ తీసుకో.”

అతను చెప్పిందే కరక్ట్ అనిపించింది. అందుకే “శ్వేతతో మాట్లాడి సాయంకాలం లోపు ఫోన్ చేస్తా.” అని చెప్పాను.

“నీ ఇష్టం ఆనంద్. కాని లేట్ చేయవద్దు.” అని ఫోన్ పెట్టేసాడు.
నాన్నగారు ఉన్నప్పుడు అన్నీ తనే చూసుకునేవారు. అనుకోకుండా రెండేళ్ళ క్రితం ఆయన పోవడంతో ఈ కోర్టు పని నేనే చూసుకోవలసి వచ్చింది. నాకు ఈ లీగల్ వ్యవహారాలు బొత్తిగా తెలియవు. చివరి రోజుల్లో నాన్నగారు ఈ దావా గురించి వివరంగా చెప్పబట్టి కొంతైనా అర్ధమైంది. మొదటి నుంచి ఈ ల్యాండ్ కేస్ అరుణే చూస్తున్నాడు.
అక్కయ్యకు ఫారెన్ సంబంధం చేయడంతో అక్కడే సెటిల్ అయిపొయింది. వాళ్ళు బాగా స్థిరపడ్డారు. అక్కయ్యకు ఇవ్వవలసింది నాన్నగారు పెళ్లి టైం లోనే రిజిస్టర్ చేసేసారు. ఇప్పుడు అమ్మ కూడా అక్కయ్య దగ్గరే ఉంటుంది.
నా భార్య శ్వేతకు ఫోన్ చేశాను. ఎంగేజ్ వచ్చింది. ఎందుకో కాని శ్వేత వారం రోజుల నుంచి అదో రకంగా చాలా మూడీగా ఉంటుంది. ఈ వార్త వింటే తప్పకుండా సంతోషంతో హ్యాపీ మూడ్ లోకి వస్తుంది. అని మళ్ళీ కాల్ చేశాను.
ఈసారి లిఫ్ట్ చేసి “ఏమిటి సంగతులు?” శ్వేత బదులిచ్చింది.
నేను ఫోన్ లోనే ఆమెకు విషయం మొత్తం చెప్పేసరికి ఒక్కసారిగా సంతోషంతో ఉక్కిరిబిక్కిరి అయింది.
“ఇలా జరుగుతుందని తెలుసు గాని, జరిగిందని వినడం ఆనందంగా ఉంది. నేను ఇప్పుడే ఇంటికి వస్తున్నాను.” అని ఫోన్ కట్ చేసింది.

బయట జోరుగా వర్షం పడుతుంది. శ్వేత ఈ వర్షంలో ఎలా వస్తుందో అనుకుంటూ ఉండగా “ఏమిటి ఆనంద్…చాలా సంతోషంగా ఉన్నావు?” ఎదురింట్లో ఉండే మునిరత్నం మా ఇంట్లోకి వస్తూ పలకరించాడు.

అప్పుడు గుర్తు వచ్చింది డోర్ తీసే ఉందని. మావి రెండూ ఎదురెదురు పోర్షన్లు. ఫ్లోర్ కి రెండు చొప్పున మొత్తం పది ఫ్లాట్లు ఉన్న చిన్న అపార్ట్మెంట్ మాది. కొంచెం రిమోట్ ఏరియా అయినా కూడా మా శాలరీస్ ను దృష్టిలో పెట్టుకుని, EMI జాగ్రత్తగా కాలిక్యులేట్ చేసుకుని ఈ ఫ్లాట్ కొనుక్కున్నాం. నేను ఫోన్ లో పెద్దపెద్దగా మాట్లాడడంతో విషయం మొత్తం అర్ధమై ఉంటుంది. నేరుగా లోపలకు వచ్చాడు రత్నం. అయన ఇండియన్ బ్యాంక్ మేనేజర్. పెద్దగా వయసు లేకపోయినా రిజర్వేషన్ వలన మేనేజర్ అయ్యాడు. మంచివాడు…చాలా కలుపుగోలుగా ఉంటాడు. భార్య డెలివరీకి పుట్టింటికి వెళ్ళడంతో ఒక్కడే ఉంటున్నాడు. ఎందుకో ఈ రోజు ఉన్నాడు గాని…ఈ టైంలో సామాన్యంగా ఇంట్లో ఉండడు.
ఆయనకు మా ల్యాండ్ లిటిగేషన్ సంగతి తెలుసు. నాలుగైదు సందర్భాలలో ఆయన సలహా కూడా తీసుకున్నాను. ఇప్పుడు విషయం మొత్తం వినే ఉంటాడు కాబట్టి దాయదలచుకోలేదు.
“రా రత్నం. రా…కూర్చో.” అని సోఫా చూపించాను.
“ఏదో శుభవార్త లాగా వినిపించింది” రత్నం చాలా ఓపెన్ గా మాట్లాడతాడు. అందుకే అతనంటే నాకు చాలా ఇష్టం.
“అవును…నీకు తెలుసుగా కోర్టులో ఉన్న మా ల్యాండ్ డిస్ప్యూట్ విషయం. దాన్లో మేము గెలిచాం. లాయర్ ఫోన్ చేసాడు.” రెండు ముక్కల్లో చెప్పాను.

“కంగ్రాట్స్ ఆనంద్.” అని షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చాడు.

ఆ ల్యాండ్ విషయమే మాట్లాడుకుంటూ ఉండగా శ్వేత వచ్చింది.
వర్షంలో పూర్తిగా తడిచి పోయింది. ఆమె వేసుకున్న నల్లటి సూట్ తడిచి బంగారపు రంగు చర్మానికి అతుక్కు పోయింది. పొట్టి స్కర్ట్ లో నుంచి నున్నగా బలిసిన తొడలు తడితో మెరుస్తున్నాయి. ఆ టైట్ సూట్ ఆమె వంపు సొంపులని బహిర్గతం చేస్తుంది. తన యూనిఫాం అలాగే ఉంటుంది. అయిదు అడుగుల ఆరు అంగుళాల ఎత్తు ఉండి కొంచెం బొద్దుగా ఉంటుంది. గుండ్రని మొహం, పెద్ద పెద్ద కళ్ళు, ఎత్తైన పిరుదులు… కసెక్కించే గుండ్రని పెద్ద సళ్ళు…ఏది ఎక్కడ ఎంత ఉండాలో అంత ఉండి చూసేవాళ్ళకు పిచ్చెక్కిస్తుంది. శ్వేత బయటకు వెళితే తలతిప్పి చూడని మగాడంటూ ఉండడు. వచ్చే నెల అంటే మే నెలలో తనకు 26 సంవత్సరాలు నిండుతాయి.
సూట్ తీసి అవతల పారేస్తూ నా వంక చూసి “ఆనంద్! నువ్వు చెప్పింది నిజమేనా?” అని కళ్ళు తిప్పుతూ ఆనందంగా అడిగింది.
“నిజం శ్వేతా. అరుణ్ ఫోన్ లో విషయం చెప్పి ఫోన్ పెట్టేయగానే నీకు చేసా. ఇంకా డీల్ ఓకే చేయలేదు. నీతో మాట్లాడి చెబుతానని చెప్పా.” అని నేను అనగానే రత్నంను చూసి “విన్నావా అన్నయ్యా…కోర్టులో మేము కేసు గెలిచాం.” అని సంతోషంగా చెప్పింది.
“సరే…నేను వస్తా. మీ మధ్యలో నేను ఎందుకు? ఈ ఆనందకరమైన సమయాన్ని మీరు ఎంజాయ్ చెయ్యండి.” అని లేచి వెళ్తుంటే “బై అన్నయ్యా.” అని చెయ్యి ఊపుతూ చెప్పింది. నా కంటే కూడా రత్నంతో శ్వేత కు చనువు ఎక్కువ. ఇప్పుడు అతని భార్య కూడా దగ్గర లేకపోవడంతో కాఫీ, టిఫిన్, కూరలు లాంటివి ఇస్తూ ఉంటుంది.
ఆయన వెళ్ళగానే తలుపు వేసి శ్వేత పరుగెత్తుకుని వచ్చి నన్ను గాఢంగా కౌగలించుకుంది. ఆమె ఎత్తైన సళ్ళు నా చెస్ట్ కి వత్తుకుని సగానికి అణిగిపోయాయి. రెండు చన్నుల మధ్య లోయ స్పష్టంగా దర్శనమిచ్చింది. నేను శ్వేతను గట్టిగా నాకేసి అదుముకుని, పెదాలు అందుకుని ముద్దు పెట్టాను.

చాలాసేపటికి శ్వేత నా నోటిని దూరంగా నెట్టి అన్నది “నిజంగా మనకి ఇది ఎంతో గొప్ప న్యూస్. నేను ఇంకా నమ్మలేక పోతున్నాను.”

నేను పెద్దగా నవ్వి “నిజమే శ్వేతా.” అని మరలా దగ్గరకు లాక్కుంటూ అన్నాను.
“ఇలా జరుగుతుందని తెలుసు గాని, నిజంగా జరిగిందంటే నేను ఇప్పటికీ నమ్మలేక పోతున్నాను ఆనంద్. మనం కేసు గెలవడమే కాకుండా 12 కోట్లు వస్తున్నాయా….మై గాడ్!” శ్వేత ఆశ్చర్యంతో నా మొఖమంతా ముద్దులు పెడుతూ చెప్పింది.
“అవును…నాకు కూడా ఇదొక కలలాగా ఉంది.” అంటూ నేను శ్వేతను ముద్దు పెట్టుకుని ఆమె బట్టలు ఒక్కొక్కటి తీసేస్తున్నాను.
“అవును ఆనంద్. మనలాంటి మిడిల్ క్లాస్ వారికి 12 కోట్లంటే మామూలు విషయం కాదు. కావాలంటే మన పొలం కొనేవాళ్ళను 12 రోజులు నన్ను వాడుకోమను.”
నేను నవ్వి “జోక్ చేస్తున్నావా?” అని అడిగాను.
“సీరియస్ గానే చెబుతున్నా. నేనేమైనా పతివ్రతనా? నన్నుథాయిలాండ్ లోనే చెడగొట్టావుగా. ఇంక ఇప్పుడు కొత్తగా పోయేదేముంది. రమ్మను నేను రెడీ.”
నేను అపనమ్మకంగా శ్వేత కళ్ళ లోకి చూసి “మరి అంత కోరికగా ఉంటే…థాయిలాండ్ నుంచి వచ్చిన తర్వాత నేను ఎంత చెప్పినా ఒక్కడితో కూడా ఎందుకు ట్రై చేయలేదు?”
“పన్నెండు కోట్లు ఇచ్చేవాడిని తీసుకురా…ఇప్పుడే రెడీ.” అని నన్ను రెచ్చగొట్టింది.

నేను అపనమ్మకంగా శ్వేత కళ్ళ లోకి చూసి “ఈ నైట్ కైనా రెడీయేనా?”

“పన్నెండు కోట్లు ఇచ్చేవాడిని తీసుకురా…ఈ నైట్ కే రెడీ.” అని నన్ను రెచ్చగొట్టింది.
“ట్రై చేస్తా…రెడీగా ఉండు.” అని అనగానే శ్వేత “నాకు…ఒక్క నైట్ కి పన్నెండు కోట్లు! హహ్హహ్హ.” అంటూ పెద్దగా నవ్వింది.
ఒక్క నిమిషంలో ఇద్దరం నగ్నంగా తయారయ్యాం. ఆమె చక్కదనం నన్ను పిచ్చి వాడిని చేస్తుంది. శ్వేత కూడా నిగ్రహించుకోలేక నా రాడ్ ను పట్టుకుని నాలుగు సార్లు ముందుకూ వెనకకూ ఆడించి నన్ను బెడ్ రూమ్ లోకి లాక్కెళ్ళింది. నన్ను బెడ్ మీద పడుకోనిచ్చి నా రాడ్ ని నోట్లోకి తీసుకుంది. ఆమె లాలాజలంతో నా రాడ్ తడిచిపోయింది. తర్వాత ఆమెను లాగి బెడ్ మీదకు తోసి ఆమె కాళ్ళను పగలదీసా. పింక్ కలర్ లో తడితో నిగనిగలాడుతున్న ఆమె ఆడతనం రా…రమ్మని ఆహ్వానిస్తుంది. ఆవేశం పట్టలేక ఒక్కసారిగా ఆమెలోకి దిగబడిపోయాను. నేను తన కండరాలను చీల్చుకుంటూ లోపలకు దిగుతుంటే తీయగా మూలిగింది.

ఇద్దరిలో వేడి చల్లారాక తీరికగా కూర్చుని అరుణ్ చెప్పిన విషయం మాట్లాడుకున్నాం. నాన్నగారు ఉంటే ఏం నిర్ణయం తీసుకునేవారో గాని ఇప్పుడైతే మాత్రం ఎన్ని రకాలుగా ఆలోచించినా ఆ ల్యాండ్ అమ్ముకోవడమే కరక్ట్ అని డిసైడ్ అయ్యాం.

అదే మాట చెప్పడానికి అరుణ్ కి ఫోన్ చేసి ఫైనల్ గా “ఓకే అరుణ్. నువ్వు చెప్పినట్టే చేద్దాం.” అని చెప్పాను.
“గ్రేట్…నేను పేపర్స్ రెడీ చేస్తాను. వచ్చే వారానికి ఆ పని పూర్తి కావచ్చు.” అని కొంచెం ఆగి “నన్ను నమ్ము ఆనంద్. ఇది చాలా మంచి డీల్.” అరుణ్ నొక్కి చెప్పాడు.

మేము మరికొంత సేపు మాట్లాడిన తర్వాత శ్వేత మాట్లాడతానంటే ఫోన్ తనకు ఇచ్చి నేను బాత్రూం కి వెళ్ళాను.

నేను బాత్రూం లోనుంచి వచ్చేవరకు అరుణ్ తో నవ్వుతూ సంతోషంగా మాట్లాడుతూనే ఉంది శ్వేత. నేను రాగానే “మాట్లాడతావా?” అంటూ ఫోన్ నాకు ఇచ్చి తను బాత్రూం కి వెళ్ళింది.

మరొకసారి నా అంగీకారం చెప్పగానే మేము అక్కడికి ఎప్పుడు రావాలో ఫోన్ చేస్తానని బై చెప్పి ఫోన్ పెట్టేసాడు అరుణ్ .

అమ్మకు, అక్కయ్యకు ఫోన్ చేసి చెప్పా. ఇద్దరూ చాలా ఆనందపడి, ల్యాండ్ అమ్మే విషయం మాత్రం నా ఇష్టమని చెప్పారు ఇద్దరూ. ఈ కేస్ ఓడిపోతే శ్వేత ఆస్తి తప్ప నాకు చిల్లిగవ్వ స్థిరాస్తి ఉండదు. అక్కయ్య మాత్రం తనకు ఇచ్చిన ఆస్తిని ఇబ్బంది లేకుండా అనుభవిస్తుంది. ఇప్పటి వరకు ఆ విషయంలో అక్కయ్య కొంచెం గిల్టీగా ఉంది. ఇప్పుడు చాలా హ్యాపీగా ఫీల్ అయింది.
కోర్ట్ లో కేసుకు సంబంధించిన అవసర నిమిత్తం ఆ ల్యాండ్ లో సగం శ్వేత కి రిజిస్టర్ చేయడం వలన శ్వేత కూడా నాతో అక్కడి కోర్టుకి రెండు సార్లు వచ్చింది. రిజిస్ట్రేషన్ కాబట్టి ఇప్పుడు కూడా తప్పనిసరిగా నాతో ఆ ఊరు రావలసి వచ్చింది.
రెండు రోజుల తర్వాత అరుణ్ ఫోన్ చేసాడు. “కోర్టులో ఇంకొంచెం వర్క్ పెండింగ్ ఉంది. రెండు వారాల్లోపే పూర్తి అవుతుంది. ఈ రోజు మార్చ్ 22 గదా. ఫస్ట్ తర్వాత మీకు ఎప్పుడు వీలైతే అప్పుడు బయలుదేరండి.” అని క్లియర్ గా చెప్పాడు.
చాలారోజులు టైం ఉండడంతో తీరికగా అన్నీ సరిచూసుకుని ఏప్రిల్ 5 వ తేదీ గురువారం రోజున ఆ ఊరు వెళ్ళడానికి బస్ టికెట్ బుక్ చేశాను. ఈ లోపు శ్వేత కి పీరియడ్ వచ్చి స్నానం కూడా అవుతుంది.

ఆ రోజు సాయంత్రం ఆఫీస్ నుంచి ఇంటికి వచ్చిన తర్వాత “మనం బయలుదేరే ముందుగానే గుడికి వెళ్ళి దేవుని దర్శనం చేసుకని వద్దాం ఆనంద్.” సెంటిమెంట్ గా అడిగింది శ్వేత. నాకు కూడా దైవభక్తి ఎక్కువే. అందుకే వెంటనే ఓకే చెప్పాను.

మరుసటి రోజు ఆఫీస్ కి వెళ్ళి ఆఫీస్ లో శెలవలు పెట్టే పని పూర్తి చేసుకున్నాం.
శనివారం ప్రొద్దున్నే బయలుదేరి గుడికి వెళ్ళాం. అక్కడ రూమ్ తీసుకుని స్నానం చేసి ముందుగా స్వామి వారి దర్శనం చేసుకుని మేము వెళ్తున్న పని నిర్విఘ్నంగా, దిగ్విజయంగా పూర్తయే విధంగా అనుగ్రహించమని స్వామిని ప్రార్దించాం.
12 కోట్లు మా చేతికి వస్తే నూటొక్క కొబ్బరికాయలు కొట్టి, నూటొక్క ప్రదిక్షణలు చేసి, నూటొక్క గుంజీళ్ళు తీసి, నూటొక్క పొర్లుదండాలు పెడతానని శ్వేత మొక్కుకుంది.
బయటకు వచ్చి టిఫిన్ చేసి రూమ్ దగ్గరకి నడచి వెళ్తున్నాం. మా ఆలోచనలన్నీ రాబోయే 12 కోట్ల చుట్టూనే తిరుగుతున్నాయి. చాలాసేపు ఆ విషయాలే మాట్లాడుకుంటూ నడుస్తున్నాం.

“ఆనంద్! అటు చూడు. ఆ వెళ్ళే అమ్మాయి మా కొలీగ్. కాని పక్కనున్నవాడు దాని హబ్బీ కాదు.” అని దూరంగా నడుస్తున్న ఒక జంట వైపు చెయ్యి పెట్టి చూపించి చెప్పింది.

వాళ్ళు కనుమరుగేయ్యేదాక చూసి “అదే నేను చెప్పేది. అందరూ బాగానే ఎంజాయ్ చేస్తున్నారు. నువ్వే మడిగట్టుకుని కూర్చున్నావు. మనం థాయిలాండ్ వెళ్లి వచ్చి ఎన్ని రోజులైంది?” అని సున్నితంగా చెప్పాను.
“ఎన్ని నీతి కబుర్లు చెపుతుందనుకున్నావు.” నా మాటలు ఏమీ పట్టించుకోనట్టు తన మానాన తను చెబుతుంది.
“శ్వేతా ఆ విషయం వదిలెయ్. నీ విషయం ఆలోచించు. ఇది మన ఊరు కాదు. ఇవ్వాళ రేపు సెలవులే గదా…ఎవరినైనా సెట్ చేసుకోరాదూ?” చిన్న ఆశతో అడిగాను.
శ్వేత నా వైపు చూసి నవ్వి “నువ్వే సెట్ చేసి పెట్టు.” కన్నుగీటి చిలిపిగా చెప్పింది.
నాకు ఎక్కడలేని హుషారు వచ్చింది. థాయిలాండ్ నుంచి వచ్చిన తర్వాత వంద సార్లైనా అడిగి ఉంటాను. ప్రతిసారి ఒకే సమాధానం. ‘సారీ ఇక్కడ వద్దు.’ అని.
మొదటిసారిగా ఇప్పుడే పాజిటివ్ గా స్పందించింది.

అందుకే నమ్మబుద్దికాక “శ్వేతా! నిజంగా ఓకేనా?” అని అడిగాను.

శ్వేత ముసిముసిగా నవ్వుతూ తల ఊపింది.
ఇప్పటిదాకా కాదు అన్నది హఠాత్తుగా ఇప్పుడు ఎందుకు మనసు మార్చుకుందో అర్ధం కాలేదు. ఏమైనా ఆ స్వామి మహిమ అనుకుంటూ మనసులో దేవుణ్ణి ప్రార్ధించా.
తను బ్లూ కలర్ జీన్స్ మీద వైట్ ట్యాంక్ టాప్ వేసుకుని సెక్సీగా రెడీ అయిన తర్వాత ఇద్దరం బయటకు వచ్చాం.
ఆ పని ఇద్దరికీ కొత్త. సలీం ముందే పరిచయం కాబట్టి థాయిలాండ్ లో అంత ఇబ్బంది పడకుండా పనులు టకటకా జరిగిపోయాయి. ఇక్కడ ఎవర్ని కలవాలో, ఎవర్ని ఎలా లైన్లో పెట్టుకొవాలో అర్ధం కాలేదు. ఎవడినీ డైరక్ట్ గా వెళ్లి అడగలేము గదా! ఆ రోజు మధ్యాహ్నం వరకు ఎంత ప్రయత్నించినా మా వల్ల కాలేదు.
“మన వల్ల కాదేమో శ్వేతా” నిరాశగా చెప్పాను.
“పెద్దపులిలా నువ్వు నా పక్కనే ఉంటే నా వంక ఎవరు చూస్తారు స్వామీ.” శ్వేత సీరియస్ గా చెప్పింది.
నేను ఆశ్చర్యంగా శ్వేత వంక చూసా. అవును శ్వేత చెప్పింది కరక్టే. చెట్టంత మొగుడు పక్కన ఉండగా పెళ్ళాం వంక ఎవరు చూస్తారు? ఏమి చేస్తే బావుంటుందా అని చాలాసేపు ఆలోచించాను.
చీకటి పడిపోయింది. ఒక్కరు కూడా సెట్ కాకపోయేసరికి నాకు చాలా బాధ వేసింది. శ్వేత తో కూడా అదే మాట చెప్పాను. స్నానాలు చేసి భోజనానికి వెళ్దామని ఇద్దరం రూమ్ కి వచ్చాం.

“ఇంత బాధపడి పోతావేమిటి ఆనంద్? నన్ను వేరేవాళ్ళ దగ్గర పడుకోబెట్టటానికి నువ్వు ఆరాటపడిపోవడం ఏమిటో నాకు అర్ధం కావటం లేదు.” రూమ్ లోకి వెళ్ళగానే మంచం మీద నా పక్కన కూర్చుంటూ అడిగింది.

“నాకూ అదే అర్ధం కావడం లేదు శ్వేతా. ఎంతోమంది భార్యలు, మొగుళ్ళకు తెలియకుండా బాయ్ ఫ్రండ్స్ ని మైంటైన్ చేస్తూ ఉంటారు. నీకేమిటి ఇబ్బంది? నేనే వెళ్ళమని చెబుతున్నాగా. థాయిలాండ్ లో చేసుకుని కూడా ఇంకా భయమెందుకు?” తన పెదాలపై చూపుడువేలితో రాస్తూ చెప్పాను.
“భయం కాక…ఈ పనులవల్ల ఒరిగిదేమో నాకు తెలియదు కాని…ఒకరినొకరు నరుక్కోవడం మాత్రం తెలుసు. మనం నిత్యం ఎన్ని చూడడం లేదు.”

“నిజమే శ్వేతా. కాని అది భర్తకు ఇష్టం లేకపోతే…కాని నాకు ఇష్టమేగా.”

“నీకు ఎందుకు అంత ఇష్టమో నేను అర్ధం చేసుకోలేక పోతున్నా. నువ్వేమీ పనికిరాని వాడివికాదుగా?”
“ఎందుకంటే…ఎందుకంటే నువ్వంటే నాకు ఇష్టం కాబట్టి. నువ్వు నా ప్రాణం కాబట్టి.”
“ఆనంద్!” అంటూ ఒక్కసారిగా నన్ను బలంగా వాటేసుకుంది. అప్రయత్నంగా ఆమె కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగాయి.
ఆమె కళ్ళు తుడుస్తూ “నిన్ను అన్నిరకాలుగా సుఖపెట్టటం నా బాధ్యత. ఒకవేళ వేరే మగవాళ్ళతో పడుకున్నప్పుడు ఆపనిలో నీకు నిజంగా సుఖం, ఆనందం లేనిరోజున ఆపేద్దాం.” చెప్పాను.
“సరే ఆనంద్. నేనంటే నీకు ఎంత ప్రాణమో…నువ్వంటే కూడా నాకూ అంతే ప్రాణం. నీ కోసం నువ్వు చెప్పినట్టే చేస్తా.” మనఃస్పూర్తిగా చెప్పింది.
“ఇంతవరకు బాగానే ఉంది…నీకు లవర్ ని పట్టుకోవడం ఎలా. అది అంత తేలికైన విషయం కాదనిపిస్తుంది.”
“చూద్దాం.”

“ఏమో శ్వేతా. నా మనసులో అయితే ఎలాంటి కల్మషం లేదు…మనఃస్పూర్తిగా నీ సుఖాన్ని కోరుకుంటున్నాను. మనం దేవుడి సన్నిధికి వచ్చాం. నా కోరిక స్వచ్చమైనదైతే ఆయనే చూసుకుంటాడు. నీతో మరో మగాడిని కలపటం ఆయనకు పెద్ద సమస్యేం కాదు.” ఎమోషనల్ గా చెప్పానును.

శ్వేత ఆశ్చర్యంగా నా వంక చూసింది. ఒక్కసారిగా నా మొఖమంతా ముద్దులు పెట్టి “యు ఆర్ గ్రేట్! నీ కోసం ఏమైనా చేస్తా ఆనంద్.” అని చెప్పి తను స్నానానికి వెళ్ళింది. తను స్నానం ముగించుకుని వచ్చి పంజాబీ డ్రెస్ వేసుకుంది. తనను చూస్తుంటే మళ్ళీ మళ్ళీ చూడాలన్నంత ముచ్చటగా ఉంది.
నేను చూపు తిప్పుకోలేక “నా దిష్టే తగులుతుందేమో శ్వేతా.” అని చెప్పా.
“థాంక్ యు ఆనంద్” అని సిగ్గుపడుతూ చెప్పింది.
నేను స్నానం చేసి వచ్చేసరికి శ్వేత రూమ్ లో లేదు. వాకిటిలో ఉంది. నా అలికిడి అయి లోపలికి వచ్చి “నీ కోరిక తీరేట్టుందిలే ఆనంద్. ఇందాకటి నుంచి ఒకడు నన్ను కన్నార్పకుండా చూస్తున్నాడు.” అని సంతోషంగా చెప్పింది.
“అవునా…ఎక్కడ?” ఆత్రుతగా అడిగా.
“నాలుగు రూముల అవతల”
“బావున్నాడా?”

“ఆ…”

“ఎంత వయసుంటుంది?”
“షుమారు నీ వయసే ఉండొచ్చు.”
“వెళ్ళు…వెళ్ళు బయటే కూర్చో…వీలైతే ఈ రాత్రికే….”
శ్వేత నా వంక కిందకూ పైకీ చూసి నవ్వుకుంటూ వెళ్ళింది.
నేను ఫోన్ చూసుకుంటూ కూర్చున్నాను. వాళ్ళిద్దరినీ కలపమని మనసులో దేవుణ్ణి ప్రార్ధించాను. ఒక సిగరెట్ తీసి వెలిగించా. గంట గడిచిపోయింది. మెల్లగా నాకు ఊపిరి తీసుకోవడం కష్టంగా మారింది. నాకు అర్ధమైంది…వెంటనే ఆస్తమా టాబ్లెట్ వేసుకోవాలని. నేను లేచి శ్వేత దగ్గరగా వెళ్ళి మెల్లగా పిలిచాను. తను రాలేదు. మరలా పెద్దగా పిలిచాను.
“వస్తున్నా.” అంటూ వచ్చింది.
“ఇంటి దగ్గర నుంచి ఆస్తమా టాబ్లెట్స్ తెచ్చావా?” అడిగాను.
నన్ను చూసి “తెచ్చాను. ఇప్పుడు ఆయాసం వచ్చిందా?” అని కంగారుగా బ్యాగ్ అందుకుంది.
జిప్ తీయబోతూ ఆగిపోయి ఏదో ఆలోచించి “ఆనంద్! ఒక పావుగంట లేట్ అయినా ఇబ్బంది ఏమీ లేదుగా?” నా వంక చూస్తూ అడిగింది.

“అదేమిటి…టాబ్లెట్స్ పెట్టలేదా?”

“పెట్టాను కాని…” అని ఆగి నా కళ్ళలోకి చూసి “ఇందాకటి నుంచి ఆలోచిస్తున్నా అతనితో ఎలా మాట్లాడాలా అని. ఫుల్ గా లైన్ లోకి వచ్చాడు. మాటలు కలపటమే లేట్. నీ ఆస్తమా వంకతో అతనితో మాట్లాడతా. మెడికల్ షాప్ కి పంపించి అతని చేత టాబ్లెట్స్ తెప్పిస్తా.” అని మెరుస్తున్న కళ్ళతో చెప్పింది.
“సూపర్ ఐడియా. ఈలోపు నాకేమీ కాదులేగాని ముందు ఆ పని చూడు.” అని సంతోషంగా చెప్పాను.
“అతను ఇప్పటికి పదిసార్లు పైనే మన రూమ్ ముందు నుంచి అటూ ఇటూ తిరిగాడు. నా వంక చూస్తూ నవ్వుతూ తిరుగుతున్నాడు. నేను కూడా రెండు సార్లు నవ్వి గ్రీన్ సిగ్నల్ ఇచ్చాను. చివరకు తనే ఒక అడుగు ముందుకు వేసి కన్నుకొట్టాడు. నేను అంగీకారంగా నవ్వా. అతను కన్ను కొట్టినా కూడా కోప్పడడం పోయి ప్రత్యేకంగా పిలిచి ఇప్పుడు ఈ టాబ్లెట్స్ తెమ్మని చెబితే అతనికి పూర్తిగా అర్ధమైపోతుంది…నేను రెడీగా ఉన్నానని.” అని చెప్పి బయటకు వెళ్ళింది.
పది నిమిషాల తర్వాత నా దగ్గరకు వచ్చి “సక్సెస్ ఆనంద్. అతన్ని ఆస్తమా టాబ్లెట్స్ తీసుకుని డైరక్ట్ గా మన రూమ్ లోకే రమ్మని చెప్పాను.” అని చెప్పింది.
“శ్వేతా..” అంటూ తన బుగ్గపై ముద్దు పెట్టి “అంతా ఓకే అయితే ఎక్కడికి వెళ్తారు?” అని అడిగాను.
“నేనూ అదే ఆలోచిస్తున్నా. ముందు లైన్ అంతా క్లియర్ కానివ్వు. ఏదో ఒక మార్గం దొరక్కపోదు.”
“థాయిలాండ్ లో లాగా చేస్తే ఎలా ఉంటుంది?”
“బానే ఉంటుంది కాని మరీ అంత హడావిడిగా కక్కుర్తి పడితే ఏం బావుంటుంది? చూద్దాం…అతనికి కూడా ఏదో ఐడియా ఉండే ఉంటుందిగా.”

“నిజమే సందర్భాన్ని బట్టి మీకు నచ్చినట్టు చేసుకోండి.”

“ఓకే ఆనంద్. అతను వస్తాడేమో నువ్వు పడుకో.” అని నవ్వుతూ చెప్పింది.
నేను అర్ధం చేసుకుని మంచంపై పడుకుని ఉన్నదానికంటే ఎక్కువ ఆయాసం ఉన్నట్టు నటిస్తున్నాను.
అతను రానే వచ్చాడు. వస్తూనే “సర్ కి ఎలా ఉంది?” అంటూ శ్వేత ను అడిగాడు.
“అలాగే ఆయాస పడుతున్నాడు. టాబ్లెట్స్ తెచ్చారా?” శ్వేత అతన్ని అడిగింది.
“ఆ. మెడికల్ షాప్ అతను ఇచ్చినవి తెచ్చాను.” అని టాబ్లెట్స్ తీసి శ్వేత చేతికి ఇచ్చాడు.
నేను చూస్తూ ఉండగానే వాళ్ళిద్దరి చేతులు కలిసాయి. అతను కావాలనే శ్వేత చేతిని టచ్ చేసాడు. జేబులో నుంచి చిల్లర కూడా తీసి శ్వేత చేతిలో పెట్టాడు. మరలా ఆ రెండు చేతులూ టచ్ అయ్యాయి. ఈ సారి శ్వేత కూడా అతని చేతిని టచ్ చేసింది.
శ్వేత మంచి నీళ్ళు ఇస్తే నేను కొద్దిగా కూర్చుని ఒక టాబ్లెట్ వేసుకుని మరల పడుకున్నాను. అతను వచ్చి నా పక్కన కూర్చుని, నా చేతిని నొక్కుతూ “టాబ్లెట్ వేసుకున్నారుగా. తగ్గిపోతుందిలే సర్” అని నన్ను సముదాయించాడు.
అతను మా రూమ్ లోనే కూర్చుని శ్వేతతో కబుర్లు చెప్తున్నాడు. అతని పేరు మాధవ్…వాళ్ళది వరంగల్ లో స్టీల్ షాప్. అరగంటలో ఇద్దరూ బాగా క్లోజ్ అయ్యారు.
కొద్దిసేపటి తర్వాత “శ్వేతా! నువ్వు భోజనం చేసిరా.” అని శ్వేతను దగ్గరకు పిలిచి చెప్పాను.
“నువ్వు చేయవా?” అడిగింది.

“ఉహు…నాకు రెండు ఇడ్లీలు తెచ్చిపెట్టు చాలు. ఆయాసం తగ్గాక తింటాను.”

“సరే ఆనంద్.” అని శ్వేత అతని వైపు తిరిగి “మీరు కూడా భోజనం చేయలేదుగా?” అని అతన్ని అడిగింది.
చెయ్యలేదు అని చెప్పాడు మాధవ్.
“రండి…ఇద్దరం వెళ్లి చేసి వద్దాం” అని లేచింది.
నేను చూస్తూ ఉండగానే ఇద్దరూ వెళ్ళిపోయారు. టైం చూసా. 8:20 అయింది.
ఇరవై నిమిషాల్లో శ్వేత ఇడ్లీ పార్సెల్ తీసుకువచ్చి “అతను పూర్తిగా రెడీ అయిపోయినట్టున్నాడు. ఆస్తమా టాబ్లెట్స్ తో పాటు స్లీపింగ్ పిల్స్ కూడా తెచ్చాడు.” చెప్పింది.
“నువ్వు తెమ్మని చెప్పావా?” అడిగాను.
“లేదు…నేను చెప్పలేదు. ఆయాసం గదా…హాయిగా నిద్రపోతే మంచిది అని మెడికల్ షాప్ అతను ఇచ్చాడని చెప్తున్నాడు.”
“ఆ మాట నిజమైనా, అబద్ధమైనా మంచి ప్లానే వేశాడు. యుద్ధానికి రెడీ అయినట్టున్నాడు.”
“అవును. నన్ను కూడా బాగానే రెడీ చేశావుగా. వెళ్లి భోజనం చేసి వస్తా.” అని భోజనం చేయడం కోసం తను మరలా హోటల్ కి వెళ్ళిపోయింది.

నేను లేచి రెండో టాబ్లెట్ కూడా వేసుకుని కిటికీ లోనుంచి శ్వేత ను చూస్తూ నుంచున్నాను.

మాధవ్ దగ్గరకు వెళ్తున్న నా భార్యను చూస్తుంటే నాకు థాయిలాండ్ లో జరిగిన పాత విషయాలు గుర్తుకు వచ్చాయి.​
Next page: Update 02