Thriller అభిమాన సంఘం [Completed]

వాళ్ళు మళ్ళీ ప్రయాణం మొదలుపెట్టి ఇరవై నిముషాలు అవుతుంది.

వాళ్ళ ప్రయాణం మొదలుపెట్టే ముందు వాళ్ళ మధ్య చిన్న వాదన జరిగింది. శరత్ అప్పటివరకు బండి నడిపాడు కాబట్టి, రంజిత్ అక్కడినుండి డ్రైవ్ చేయాలని అనుకున్నారు. అయితే ఆ దారి శరత్ కి కొత్త కాబట్టి, రంజిత్ ప్రక్కన శరత్ కూర్చుంటే అతనికి ఆ దారి గురించి ఒక అవగాహన వస్తుందని అనుకున్నారు. అలా చేస్తే స్పృహ తప్పి వున్న స్మిత దగ్గర ఆదినారాయణతో బాటు రాహుల్ కూర్చోవాల్సి వస్తుంది. అది శరత్ కి ఎంతమాత్రమూ ఇష్టం లేదు. శరత్ మనసులో ఏముందో రంజిత్ కి అర్ధం అయింది. అందుకే మళ్ళీ వాళ్ళ యధావిధి స్థానాలతో బయలుదేరారు అయితే రంజిత్ వెనుకనుండి కొద్దిగా ముందుకి జరిగి రాహుల్, శరత్ ల మధ్య తల ఉంచి, దారి గురించి దిశ చెప్పడం మొదలుపెట్టాడు. రాహుల్ హాయిగా పడుకున్నాడు.

బయలు దేరిన దగ్గర నుండి మొత్తం దారిని శరత్ జాగ్రత్తగా గుర్తుపెట్టుకుంటూ నడుపుతున్నాడు. అప్పటికి రహదారిని వదిలి వాళ్ళు కొండ దారికి మళ్లారు. నెమ్మదిగా చెట్లు దట్టం అవడం మొదలైంది. ఇక అక్కడ చుట్టుపక్కల ఎక్కడా ఇల్లు లేకుండా విశాలమైన మైదానం లోకి అడుగు పెట్టినట్లు అయింది. ఎటు చూసినా కొండలే కనిపిస్తున్నాయి.

నెమ్మదిగా రోడ్ ఏటవాలుగా ఎత్తు పెరగసాగింది. వాళ్ళు ఒక పెద్ద చెరువుని దాటారు. ఇక అక్కడినుండి రోడ్ లేకుండా ఒక కాలిబాటలా, అంతా గుంతల మయంగా ఉండడంతో శరత్ బండిని నెమ్మదిగా నడప సాగాడు. అతనికి ఒక చిన్న గది లాంటి ఇల్లు కనిపించింది. అదేనా అని రంజిత్ ని అడిగితే, అక్కడ ఒక ముసలావిడ ఒక్కతే ఉండేదని, చాల ఏళ్ల నుండి ఆమె కనిపించడం లేదని, ఇప్పుడు అక్కడ ఎవరూ ఉండడం లేదని, అది దాటిన తర్వాతే తమ గమ్యం వస్తుందని చెప్పాడు.

"ఇక్కడినుండి ఇంకా మెల్లిగా పోనివ్వు. మనకి ఒక మట్టి రోడ్ ఇంకో అయిదు నిమిషాల్లో వస్తుంది. అక్కడినుండి కార్ ని ఇంకా జాగ్రత్తగా నడపాలి" జాగ్రత్తలు చెప్పాడు రంజిత్.

అయిదు నిమిషాల తర్వాత అతనికి ఒక కనిపించీ కనిపించని ఒక సన్నటి దారి కనిపించింది. అందులోకి మళ్ళిన తర్వాత ఆ మట్టి దారి నేరుగా కొండ మీదకి పోతున్నట్లు ఎత్తు పెరుగుతూ పోయింది. ఇంకొద్దిగా ముందుకు వెళ్ళాక ఇక కార్ ముందుకి పోవడానికి వీలు లేకుండా దట్టమైన అడివి మొదలైంది.

"ఇక్కడ మనం మన కార్ ని వదిలి, బైక్ మీద వెళ్లాల్సి వస్తుంది" చెప్పాడు రంజిత్.

"మీరు ఇక్కడే ఆగండి. నేను వెళ్లి బైక్ ని తెస్తాను. అప్పుడు మళ్ళీ నువ్వు ఈ కార్ ని ఎవరికీ కనిపించకుండా, బైక్ పెట్టిన స్థలంలో దాచేయొచ్చు" చెప్పాడు రాహుల్.

కానీ శరత్ కి అక్కడ ఏ బండి కనిపించలేదు. రాహుల్ కొంచెం ముందుకి వెళ్లి, ఒక చెట్టుకొమ్మ లాంటిది పట్టుకుని లాగగానే, అది మొత్తం ఒక కవర్ లా జరిగిపోయింది. అప్పుడు గానీ శరత్ కి అర్ధం కాలేదు అది ఒక పెద్ద బండిని దాచే టార్పాలిన్ అని.

మొత్తం ప్రదేశాన్ని జాగ్రత్తగా పరిశీలించి, తన మనసులో దాన్ని ముద్రించుకున్నాడు శరత్. అతనికి తాము నాగరిక ప్రపంచం నుండి వేరు అయినట్లు అనిపించి తృప్తిగా అనిపించింది.

ఇంతలో బండి స్టార్ట్ అయిన శబ్దం వినిపించి అటు చూసాడు. అతనికి చాలా ఆశ్చర్యం వేసింది. బైక్ కి ఒక Extra సీట్ పెడతాడని అనుకున్నాడు కానీ రాహుల్ మొత్తం బైక్ ఆకృతిని మార్చేశాడు. ఎడారి ఇసుకలో నడిపించే బైక్ మల్లే దానికి వాళ్ళందరూ కూర్చోడానికి అనుకూలంగా సీట్ లను నిర్మించాడు. ముందు రెండు చెక్కతో చేయబడ్డ సీట్లు, వెనుక మూడు సీట్లు కాక ఇంకా ఏమైనా సామాగ్రి పెట్టుకోడానికి కూడా అందులో స్థలం వుంది.

"ఇప్పుడు మన కార్ ని తీసుకుని వెళ్లి నేను బైక్ తీసిన ప్రదేశంలో పెట్టి రా" అన్నాడు రాహుల్, శరత్ తో.

శరత్ ఆ బండిని నెమ్మదిగా అక్కడికి పోనిచ్చాడు. బండిని ఆపిన తర్వాత రంజిత్ వెనుక తలుపుని తీసి కిందికి దిగాడు. అతను చెబుతుండగా శరత్ తమ కార్ ని అక్కడ ఎవరికీ కనిపించకుండా పార్క్ చేసాడు. ఇంజిన్ ని ఆపి, బండి దిగి, తన వళ్లు విరుచుకున్నాడు శరత్.

రాహుల్ కూడా వచ్చాక ముగ్గురు కలిసి బైక్ టార్పాలిన్ ను కార్ మీద కప్పారు. అప్పటికీ ఆది బండిలో స్మిత తోనే వున్నాడు. శరత్ అంతకుముందే బండి తాళాలను జాగ్రత్తగా తన జేబులో వేసుకున్నాడు. ముగ్గురు కవర్ మీద ఇంతకు ముందులా చెట్ల కొమ్మలు, ఆకుల్ని సర్దారు బండి కనిపించకుండా.

ఇదంతా అయ్యాక రంజిత్ నేరుగా కార్ వెనుక వైపుకి వెళ్లి "ఇక ఇప్పుడు చేయాల్సిన అసలు పని మిగిలింది. మనం కార్ లో వున్న ఈ బాడీ ని, బైక్ పైకి చేర్చి, నేరుగా కొండ మీదున్న ఇంటికి చేరడం" అన్నాడు.

రంజిత్ వాడిన బాడీ అన్న పదం శరత్ కి విచిత్రంగా అనిపించింది. ధ్యాస అంతా బండి నడపడం, దారిని గుర్తుపెట్టుకోవడంలో తీరిక లేకుండా ఉండడం వల్ల అతను వారితో స్మిత కూడా వుంది అన్న సంగతి మర్చిపోయాడు.

"రాహుల్, నువ్వు వెళ్లి బైక్ ని వీలైనంత దగ్గరగా ఇక్కడికి తీసుకరా. అప్పుడు మేము ముగ్గురం ఆమెని బండి మీదకి చేరుస్తాము. నువ్వు బండి నడుపుతూ మమ్మల్ని కొండపైనున్న ఇంటికి తీసుకుపో" అన్నాడు రంజిత్.

"హమ్మయ్య, ఇప్పటికైనా నాకు నడిపే అవకాశం ఇచ్చారు. నేను వెళ్లి బైక్ ని తెస్తా" అన్నాడు రాహుల్.

రాహుల్ వెళ్ళగానే, రంజిత్ వెనుకున్న సింగల్ పెద్ద డోర్ ని బార్లా తెరిచాడు. పొద్దున్న ఆమెని బండిలో ఎక్కించిన తర్వాత మళ్ళీ ఇన్ని గంటల తర్వాత శరత్ ఆమెని చూసాడు. ఆమెని సీట్ ల మధ్య వున్న ఖాళీ స్థలంలో, ఒక మెత్తని బెడ్ షీట్ వేసి పడుకోబెట్టారు. ఆమె ప్రక్కన క్రిందనే ఆది కూడా కూర్చుని వున్నాడు.

"నేను ఇంజక్షన్ ఇచ్చిన దగ్గర నుండి ఇప్పటివరకు ఆమె కదలను కూడా కదల్లేదు" చెప్పాడు ఆది.

"ఆమెకి ఏమి జరగలేదు కదా" శరత్ ఆందోళనగా అడిగాడు.

"అబ్బే అలాంటిది ఏమి లేదు. ఆమె నాడి సరిగ్గా వుంది. చాలా సేపటి నుండి స్పృహలో లేకపోవడం వల్ల అలా వుంది. అయిన ఎంత అందంగా వుందో చూడండి. మనం ఆమెని ఇలా కాకుండా మామూలుగా కలిసి ఉంటే బావుండేది" చెప్పాడు ఆది.

"ఇక అదంతా ఆలోచించకు. మనం త్వరగా ఇక్కడినుండి బయలుదేరాలి. రాహుల్ బైక్ తెస్తున్నాడు. మనం తనని అందులోకి మారుద్దాం. ఆది, నువ్వు నువ్వు వెనుక కూర్చోవాలి. శరత్, నేను ఆమెని లేపి పట్టుకున్నాక, నీతో పాటు రెండో సీట్ లో శరత్ ఆమెతో కూర్చుంటాడు. మీరు జాగ్రత్తగా ఆమెని మీ వొడిలో పడుకోబెట్టుకోవాలి. నేను రాహుల్ తో ముందు సీట్ లో కూర్చుంటాను" చెప్పాడు రంజిత్.

"మనం మీది ఇంటికి చేరడానికి ఎంత సమయం పట్టొచ్చు ?" అడిగాడు ఆది.

"దారి కొంచెం ఇబ్బందిగా ఉంటుంది. ఎక్కువ దూరమేమి కాదు. పదిహేను నుండి ఇరవై నిమిషాల్లో చేరుకుంటాము. అదిగో రాహుల్ వచ్చాడు. ఆమెని పైకి లేపు" అన్నాడు రంజిత్.

"జాగ్రత్తగా ఆమెని పట్టుకోండి" అన్నాడు శరత్.

స్మితని కార్ నుండి బైక్ మీదకి మార్చడం చాలా తేలికగా జరిగిపోయింది. రంజిత్ కార్ లో నుండి కొన్ని వస్తువులని తీసి, మిగిలినవి రెండో సారి వచ్చి తీసుకుందామని వదిలేసాక, వాళ్ళ ప్రయాణం బైక్ మీద మొదలైంది.

శరత్ వెనుక సీట్ లో, ఒక చేతితో స్మిత తలని, ఇంకో చేతితో ఆమె నడుముని జాగ్రత్తగా పట్టుకుని కూర్చున్నాడు. ఆమె నడుము కింది భాగం, ఇంకా కాళ్ళు ఆది ఒడిలో వున్నాయి. వాళ్ళు వెళుతున్నది కొండ మార్గం కావడంతో బండి కిందకీ, మీదకి, ప్రక్కలకి ఊగుతూ వెళుతుంది. బైక్ వెళుతున్న మార్గం తప్ప, పక్కనుండి చీమ కూడా వెళ్లే అవకాశం లేకుండా వుంది ఆ మార్గం. పదిహేను నిమిషాల అనంతరం చెట్లు పూర్తిగా తగ్గి, మార్గం కిందకి దిగింది.

"కొంచెం ముందుకి వెళ్ళామంటే చాలు" రాహుల్ తో అన్నాడు రంజిత్.

శరత్, స్మిత ని తనకి దగ్గరగా పట్టుకున్నాడు. అయినా మొత్తం మార్గాన్ని అతను జాగ్రత్తగా పరిశీలిస్తున్నాడు. అతను ఆమె ముఖాన్ని చూసాడు. రెండు మాస్క్ లు ఒకటి ఆమె నోటిని, రెండోది ఆమె కళ్ళనీ మూసి ఉంచాయి. ఐనా ఆమె చాలా అద్భుతంగా వుంది. ఆమె వేసుకున్న కళ్లద్దాలు ఇప్పుడు అతని జేబులో వున్నాయి. అతను ఆమెని పరిశీలించడం మొదలు పెట్టాడు. అతని చూపు ఆమె ఎత్తైన నిండు స్థనాల మీదకి వెళ్ళింది. వెంటనే అతను తప్పు చేసిన వాడిలా, తన చూపుని మళ్ళించాడు.

అతని గుండె వేగం పెరిగింది. అతని అంగం మెల్లిగా గట్టి పడడాన్ని అతను గ్రహించాడు. అయితే ఇప్పుడు ఆమె వున్న నిస్సహాయ స్థితిని చూసి అతని మీద అతనికే కోపం వచ్చింది. తాను ఆమెని ప్రేమిస్తున్నాడు. కామించడం లేదు. తన పెదవులతో ఆమె పెదవులు కలిసే సమయం, తనంతగా తాను అతని కౌగిలి లోకి వచ్చి, తనని తాను నాకు సమర్పించుకుంటే ఆ అద్భుత సమయం ఎలా ఉంటుంది ?

అతనికి అకస్మాత్తుగా ఒకటి గుర్తుకొచ్చింది.

ఈమె మామూలు అందమైన మనిషి కాదు. తను స్మిత. నిజంగా తన చేతుల్లో వుంది. మొత్తం దేశమే ఆమెని కోరుకుంటది. అలాంటి తను, ఇప్పుడు, ఇక్కడ, ఈ కొండల్లో, తన కౌగిలిలో వుంది. ఇది నిజంగా అద్భుతం. అమోఘం. అనిర్వచనీయం. ఈరోజుకి ఈ మరపులేని నిమిషం చాలు.

"ఒకే సభ్యులారా, మన ఎదురుగా వున్న ఇంటిని చుడండి" చెప్పాడు రాహుల్.

కొండని ఆనుకుని కట్టిన ఇల్లు వాళ్ళ దృష్టిపధం లోకి వచ్చింది. కొండని ఆనుకుని ఉండడంతో బాటు అక్కడ చెట్లు కూడా ఎక్కువగా వున్నాయి. వాళ్ళకి ఇంటి కింది భాగం మాత్రమే కనిపిస్తుంది. మిగిలిన భాగాన్ని చెట్లు కమ్మేశాయి.

ఒక్కసారి ఇంటికి సమీపంలోకి వెళ్ళాక ఆ ఇల్లు ఎంతో సుందరంగా, విశాలంగా శరత్ కి కనిపించింది. అతను ఊహించిన దానికన్నా ఇంకా బావుంది.

బైక్ వెళ్లి ఇంటి ముందున్న వరండా లో ఆగింది.

వాళ్లు స్వర్గధామాన్ని చేరుకున్నారు.

"ఆమెని లోపలికి తీసుకెళదాం. తన కోసం మంచం ఎదురుచూస్తుంది" అన్నాడు రాహుల్.

***

రాహుల్ సహకారంతో, శరత్ ఇంకా ఆది, వేలాడబడిపోతున్న ఆమె శరీరాన్ని బైక్ నుండి పైకి లేపారు.

రంజిత్ దగ్గరనుండి ఇంటి తాళం తీసుకున్న రాహుల్, తాళం తీసి తలుపుల్ని తెరవగా, శరత్, ఆది లు ఆమె శరీరాన్ని జాగ్రత్తగా మోస్తూ, రాహుల్ దారి చూపిస్తుండగా, పెద్ద బెడ్ రూమ్ లోకి చేర్చారు.

"ఆమెని బెడ్ మీదకి చేర్చండి. నేను వెళ్లి బండిలో వున్న సామానుని ఇంట్లోకి తెస్తా. అవి తెచ్చాక మీకు, ఆమెని పడుకోబెట్టడంలో సహాయం చేస్తా" అన్నాడు రాహుల్.

"అక్కరలేదు. మేము చేసుకోగలం" అంటూ శరత్ ఆమెని బెడ్ వరకు తీసుకెళ్లాడు.

వాళ్లిద్దరూ ఆమెని బెడ్ మీద పడుకోబెడుతుండగా "హ్మ్మ్, మన కష్టానికి మంచి ఫలితం దక్కింది" అని వంకరగా నవ్వి, రాహుల్ బయటికి వెళ్ళాడు.

బెడ్ రూమ్ విశాలంగా ఉండడం చూసి శరత్ ఆనందపడ్డాడు. మంచం పురాతన కాలపు మంచంలా వుండి, తలాపి వైపు రెండు బెడ్ పోస్ట్ లు వున్నాయి. ఇద్దరూ స్మితని జాగ్రత్తగా బెడ్ మీద మధ్యలో, సక్రమంగా, ఇబ్బంది పడకుండా వుండేట్లు పడుకోబెట్టారు. శరత్ ఆమె జుట్టుని ముఖం మీద పడకుండా సర్దాడు. ఆమె మెడలో వున్న పెండెంట్ తో వున్న గొలుసుని తీసి మంచం ప్రక్కన వున్న టీపాయ్ మీద పెట్టాడు. ఆమె వేసుకున్న జాకెట్ మీది రెండు గుండీలు పెట్టాడు. ఆమెని సర్దుతున్నపుడు, ఆమె వేసుకున్న స్కర్ట్ పైకి లేవడంతో, తొడ పైన వున్న ఒక చిన్న పుట్టుమచ్చ కనిపించింది. ఆమె స్కర్ట్ ని కిందకి సర్దుతుండగా అతని చేతికి ఆమె తొడ తగిలింది. అతనికి ఆ స్పర్శకి వొళ్ళంతా పులకరించిపోయింది.

"ఆమె వేసుకున్న షూస్ ని తీస్తే, ఆమెకి ఇంకా సుఖంగా ఉంటుందేమో" తను పెట్టుకున్న కళ్ళద్దాలను సవరించుకుంటూ అన్నాడు ఆది.

ఆమె నిస్సహాయ స్థితిలో వున్నప్పుడు, ఆమెని అలా సర్దడం మంచి పనేనా అని శరత్ కి అనిపించింది. అయినా షూస్ ఉండడం ఆమెకి ఇబ్బంది అవుతుంది అని తెలిసి "అవును, షూస్ ని తీసేద్దాం. నువ్వొక కాలుది తియ్యి, నేనొక కాలుది తీస్తా" అన్నాడు.

మెల్లిగా వాళ్ళు షూస్ తీశారు.

ఇప్పుడు వాళ్ళు ఎటూ నిర్ణయించుకోలేని సమస్య వచ్చి పడింది. అది చేయడానికి ఇద్దరికీ మనసు రాలేదు. ఆది ఇబ్బందిగా శరత్ వైపు చూస్తూ "మనం ఆమెని కట్టి ఉంచాలా ? ఆమెని కిడ్నాప్ చేయడం కన్నా ఇది నాకు ఎక్కువ తప్పుగా అనిపిస్తుంది. కట్టి ఉంచితే, మనం నిజంగానే ఆమె ఇష్టానికి వ్యతిరేకంగా ప్రవర్తించినట్లే. ఆమెని మనం కిడ్నాప్ చేసినట్లే" అన్నాడు.

"మనం ఆమెని కట్టి ఉంచాల్సిందే. మనం నలుగురం ఇలా చేయాలని ముందే నిర్ణయించాం. ఇప్పుడు మనం వద్దనుకున్నా, వాళ్లిద్దరూ అందుకు ఒప్పుకోరు" ఇబ్బందిగా చెప్పాడు శరత్.

"అయితే తప్పదు మరి"

"నేను తెచ్చిన బాగ్ లో తాడు వుంది. వెళ్లి తెస్తా" అంటూ శరత్ గదినుండి బయటికి వచ్చాడు. అక్కడ అతనికి రాహుల్, రంజిత్ తో మాట్లాడుతూ బైక్ లో పెట్రోల్ నింపుతుండడం కనిపించింది.

శరత్ అక్కడినుండి వాళ్ళు సామాన్లు పెట్టిన రెండో గదిలోకి వెళ్లి, అక్కడ కుప్పగా వున్న బాగ్ ల నుండి తన బాగ్ ని బయటికి తీసి, తిరిగి స్మిత వున్న బెడ్ రూమ్ లోకి వెళ్ళాడు. సంచిలో వెతికి రెండు చిన్న తాళ్లను తీసి ఒకటి ఆది కి ఇచ్చి రెండోది తను తీసుకున్నాడు. ఆది ముఖంలో అసంతృప్తి శరత్ కి తెలిసింది.

"ఇది చేయక తప్పదు ఆది. చేసేద్దాం పదా" అన్నాడు.

"మళ్ళీ నా పేరు ఇంకోసారి చెప్పకు"

"క్షమించు. మర్చిపోయా"

చెరొక తాడు తీసుకుని దాన్ని మొదట స్మిత మణికట్టుకి కట్టారు. తర్వాత రెండో కొనను ఆ మంచానికి వున్న బెడ్ పోస్ట్ లకి కట్టారు. దాంతో ఆమె రెక్కలు చాపిన పక్షిలా మంచం మీద కనిపించింది.

"మరీ గట్టిగా కట్టకు. కొద్దిగా వదులుగా ఉండేటట్లు కట్టు. ఎందుకంటే తనకి అటు ఇటు చేతుల్ని కదిలించడానికి అవకాశం ఉండాలి. ఒకే పోసిషన్ లో ఉండడం కష్టం అవుతుంది" చెప్పాడు శరత్.

"సరే" వినిపించనంత మెల్లగా అన్నాడు ఆది.

కట్టడం పూర్తి అవగానే, ఇద్దరు ఒకరిది ఇంకొకరు పరిశీలించి సంతృప్తి చెందారు.

"ఒక విషయం చెబుతాను. నా భార్య ఆరోగ్యం బాగోలేక ఒకసారి ఆసుపత్రిలో చేర్పించాల్సి వచ్చింది. ఆమెకి రోజు సెలైన్ బాటిల్స్ ఎక్కించాల్సి వచ్చింది. అది ఆమె భరించలేక వాటిని పీకెయ్యడం మొదలుపెట్టింది. దాంతో డాక్టర్ లు ఆమె చేతిని మంచానికి కట్టేసారు. మనం అలాగే ఇక్కడ చేశామని అనుకుందాం. ఆమె మన మనసుని తెలుసుకున్నాక వీటిని తీసేస్తాం కదా" అన్నాడు ఆది శరత్ తో.

"అలాగే అనుకుందాం. ఆమెని ఇలా కట్టెయ్యడం తాత్కాలికమే"

"ఈ మధ్యాన్నం వరకే వీటి అవసరం ఉండొచ్చేమో"

"నేను అలాగే అనుకుంటున్నా. అలాగే ఇప్పుడు ఆమె కళ్ళకి కట్టిన గంతలు, నోటిలో అరవకుండా పెట్టిన గుడ్డ, అవసరం లేదని అనిపిస్తుంది. ఆమె ఎంత అరిచినా వినడానికి ఇక్కడ ఎవరూ లేరు" అంటూ ఆమె నోటిలో పెట్టిన గుడ్డని ఆది తీసి వేసాడు.

"మరి కళ్ళ గంతలు సంగతి ఏమిటి ?" ప్రశ్నించాడు శరత్.

ఆది ఆ ప్రశ్నకి సమాధానం ఇచ్చే లోపు అక్కడికి రాహుల్, రంజిత్ తో వచ్చాడు.

"మీరు చాలా బిజీ గా ఉన్నట్లున్నారు. ఆమెని మంచానికి బాగానే కట్టేసారుగా" అన్నాడు రాహుల్.

"నిద్ర పోతున్న దేవతలా అత్యద్భుతంగా వుంది. నేను మొదటిసారి ఒక దేవతను చూస్తున్నా" గొంతులో మైకం ధ్వనిస్తుండగా చెప్పాడు రంజిత్.

"మేము ఆమె కళ్ళకి కట్టిన గంతలని తీసేద్దామని అనుకుంటున్నాం" అన్నాడు ఆది.

"ఎం చేద్దామంటావు రంజిత్ ?" రాహుల్ ప్రశ్నించాడు.

"మనం మన వేషాల్ని మార్చుకున్నాం. ఆమె మనల్ని గుర్తించే అవకాశమే లేదు. అయినా ఇంకొద్ది సేపు గంతలు ఉంటే నష్టమేమి ఉండదు కదా" చెప్పాడు రంజిత్.

"ఆమెకి గంతలు ఇంకా ఉండడానికి నేను ఒప్పుకోను. ఆమెకి మెలకువ వచ్చినప్పుడు తన కళ్ళకి గంతలు ఉండడాన్ని తెలుసుకుని విపరీతంగా భయపడుతుంది. అసలే మంచానికి కట్టేసాము. ఇక కళ్ళు కనిపించకపోతే, ఎక్కడ వుందో, ఎలా వుందో తెలియక ఆమెకి మనం హాని చేస్తామని అనుకుంటుంది. మనమేమి నేరగాళ్లం కాదు. ఆమె మనల్ని చుస్తే, భయపడడం తగ్గుతుంది. మన మాటల వల్ల తర్వాత ఆమె భయం పూర్తిగా పోతుంది. అప్పుడు తను కూడా మనకి సహకరిస్తుంది" చెప్పాడు శరత్.

"నువ్వు చెప్పింది నిజమే. మన ఈ అవతారాల్ని చూసి ఆమె మనల్ని మామూలు మనుషులుగా అనుకుంటుందా ?" అన్నాడు రంజిత్.

"నువ్వు మామూలు మనిషి లానే వున్నావు. అయినా మనం ఇంతకు ముందు ఎలా ఉన్నామో ఆమెకి తెలియదు. ఇప్పుడు చూసిన ప్రకారమే వున్నాం అనుకుంటుంది. ఒక్కసారి ఇక్కడ పని అయిపోయాక, తిరిగి వెళ్లి మనం మన యధా రూపాల్లోకి మారతాం. అప్పుడు ఆమె మనల్ని గుర్తించే అవకాశమే లేదు. ఆమె మనల్ని చూడాలని నేను ఓటు వేస్తున్నా. ఆమె మనల్ని తెలుసుకోవాలి. మనతో కలిసిపోవాలి. మనం ఇదంతా చేసింది అందుకే" చెప్పాడు శరత్.

"శరత్ సరిగ్గానే చెప్పాడు" అన్నాడు రాహుల్.

"నాకు అతను చెప్పింది కరెక్ట్ అనిపిస్తుంది" చెప్పాడు రంజిత్.

"మీరందరూ ఏది చెబితే అది నాకు సమ్మతమే" అన్నాడు ఆది.

"సరే అయితే" అని శరత్ మంచం మీదకి వంగి, నెమ్మదిగా స్మిత కళ్ళకి వున్న గంతలని తీసాడు.

ఆమె కను రెప్పలు కదిలాయి కానీ మూసుకునే వున్నాయి.

"ఇప్పుడు పది గంటలు కావొస్తుంది. నీకున్న మెడికల్ నాలెడ్జి ప్రకారం, తనకి ఎప్పటి వరకు మెలకువ రావొచ్చు?" చేతి గడియారం వంక చూస్తూ ఆది ని రాహుల్ అడిగాడు.

"మనం ఆమెకి రెండు డోస్ లు ఇచ్చాము. ఒకటి క్లోరోఫామ్ ఇంకోటి Sodium Luminal ఇంజక్షన్. మొత్తంగా ఆరు గంటల వరకు మత్తు ఉండొచ్చు. అంటే దాదాపుగా సాయంత్రం నాలుగు గంటలకి మెలకువ రావొచ్చు. అప్పటికి మెలకువ వచ్చినా, మత్తు ప్రభావం వెంటనే పోదు. అయిదు గంటల వరకు మొత్తం మత్తు ప్రభావం పోయి మామూలు మనిషి అవుతుంది" చెప్పాడు ఆది.

"ఏంటీ ? అంత సేపా ? మన పని మొదలు పెట్టడానికి అంతసేపు ఎదురు చూడాలా ?" చిరాకుగా అన్నాడు రాహుల్.

"ఏ పని ? ఏ పని మొదలుపెడతావు ?" గద్దించినట్లు అడిగాడు శరత్.

"ఇంకేం పని. ఆమెని దెంగే పని. మనం ఆమెని ఇక్కడికి ఎందుకు తెచ్చాము ? ఆమెతో మెడల్స్ అందుకోవడానికా ? బుద్ధి లేని ప్రశ్న అడుగుతావ్" అన్నాడు రాహుల్.

"నువ్వు నీ ఆశని చంపుకోవేం. మనం ఆమె అనుమతి లేకుండా, తన వంటి మీద చేయి వేయకూడదు. ఆమె ఎప్పుడు అందుకు ఒప్పుకుంటుందో అప్పుడు అది జరుగుతుంది. ఆమె అలా చెప్పడానికి ఒక్క క్షణం ముందు కూడా ఆమె మీద చేయి వేయడానికి వీలులేదు. ఈ మాటని నీ బుర్రలోకి గట్టిగా ఎక్కించుకో రాహుల్" కటువుగా చెప్పాడు శరత్.

"సరే ..... సరే ... నీ లెక్క ప్రకారం ముందు మనం ఆమెతో మాట్లాడాలి. ఆమెకి మెలకువ రాగానే ఆ పని మీద ఉందాం. అదంతా ఇక్కడే మనం ఆమెకి చెబుదాం" అన్నాడు రాహుల్.

"ఏ0 కంగారు పడకు. స్మిత కి పూర్తిగా తెలివి వచ్చాక, మనం ఆమెతో మాట్లాడదాం. కొద్దిగా కాదు, వివరంగా మాట్లాడదాం" చెప్పాడు శరత్.

"సరే, అయితే మనకి ఇంకా చాలా సమయం వుంది. మీ గురించి నాకు తెలియదు కానీ నాకు బాగా ఆకలి అవుతుంది. మనందరికీ ఇప్పుడు బలం కావలి. వెళ్లి వంట పనులు మొదలు పెడదామా ?" అన్నాడు రాహుల్.

ఆది, రంజిత్ లు రాహుల్ ని అక్కడినుండి బయటికి తీసుకెళ్లారు. కానీ శరత్ కి అక్కడినుండి కదలాలని అనిపించలేదు.

నెమ్మదిగా మంచం దగ్గరికి వెళ్లి స్మిత ముఖాన్ని పరిశీలనగా చూసాడు. ఆమె గాఢ నిద్రలో వున్నట్లుగా వుంది. అతనికి ఆమె దివి నుండి దిగివచ్చిన దేవత లా కనిపించింది. ఆమె వేసుకున్న జాకెట్ లోపల వున్న ఆమె ఎత్తైన స్తనాలు, ఆమె ఉఛ్వాస నిశ్వాసాలకి అనుగుణంగా కిందకీ మీదకి కదులుతున్నాయి. పొడుగ్గా వున్న కాళ్ళ మీది ఫ్రాక్ లోపలున్న నిధి కోసం ఎంతమంది మొగాళ్ళు వెర్రులెక్కి పోయి వుంటారు. ఆమె గురించి తానెన్ని కలలు కన్నాడు. ఎన్ని నిద్ర లేని రాత్రులు గడిపాడు. ఎన్ని విషయాలు తెలుసుకున్నాడు. ఇప్పుడు ఎవరికీ సాధ్యం కాని పని అతనికి సాధ్యమైంది. తన కళ్ళెదురుగా, తనకి అందేంత దగ్గరలో, ఒంటరిగా తాను స్మిత తో వున్నాడు. ఇలాంటి అనుభవం ఇప్పటివరకు ఎవరికీ దక్కలేదు.

కాకపొతే ఆమెని ఈ స్థితిలో చూడడం లేదా ఉంచడం అతనికి ఎక్కువ బాధని కలిగిస్తుంది. ఆమె ఇప్పుడు ఒక బందీలా వుంది. ఆమెకి ఇది తగదు. కానీ తప్పదు. ఇలా కాకుండా అతనికి ఇంకో అవకాశం ఉండదు. ఆమె ఇలా కొద్దిసేపే ఉంటుందని తనకి తాను సర్ది చెప్పుకున్నాడు. సాయంత్రం తనకి మెలకువ రాగానే, తమ ఉద్దేశం ఏమిటో తెలుసుకుంటుంది. వాళ్ళెందుకు చేయాల్సి వచ్చిందో అర్ధం చేసుకుంటుంది. ఆమె కళ్ళలో వాళ్ళు హీరో లుగా కనిపిస్తారు. తమని అర్ధం చేసుకుని తమ కోరికల్ని నెరవేరుస్తుంది.

శరత్ కి స్మిత తో తన జీవితం ఎలా గడవబోతుందో తలుచున్నాక, అతని పెదవుల మీద నవ్వు ఏర్పడింది. అది తన జీవితాశయం. అలాగే జరిగి తీరుతుంది.

శరత్ తన బాగ్ తీసుకుని అందులోని వస్తువుల్ని బయటపెట్టాడు - అవి తాను స్మిత కోసం తీసుకున్న వస్తువులు. టూత్ బ్రష్, పేస్ట్, దువ్వెన, హెయిర్ బ్రష్, సబ్బు, గర్భ నిరోధక మాత్రలు, KY lubricating jelly, ఒక బాగ్, face and body lotion, టిష్యూ పేపర్ లు బాత్ రూమ్ లో పెట్టాడు.

బెడ్ రూమ్ మంచం ప్రక్కన ఒక జత ఖరీదైన బాత్ రూమ్ చెప్పులు ఉంచాడు. టీపాయ్ మీద ఒక గడియారం, ఒక మంచి నీళ్ల గ్లాస్ పెట్టాడు. పక్కన వున్న టేబుల్ డ్రాయర్ లో తాను ఇష్టపడి స్మిత కోసం కొన్న సీత్రూ నైట్ గౌన్ ఉంచాడు.

తన బాగ్ నుండి కొన్ని నవలలను తీసి అక్కడ పెట్టాడు. తాను ఆమె గురించి తెలుసుకున్న వివరాల బట్టి, ఏ ఏ రచయితలంటే ఇష్టమో వాళ్ళ పుస్తకాలు అక్కడ పెట్టాడు. చివరలో తనకెంతో ఇష్టమైన, ప్రేమ గురించి చెప్పిన ఒక రచయిత పుస్తకాన్ని కూడా అక్కడ పెట్టాడు.

అదంతా అయ్యాక తన బాగ్ నుండి ఒక కవర్ తీసాడు. అందులో ఆమె కొంచెం వివాదాస్పదంగా ఇచ్చిన ఇంటర్వ్యూ పేపర్ లను పెట్టాడు. అవి ఆమె ప్రేమ మరియు సెక్స్ మీద వెలిబుచ్చిన తన అభిప్రాయాలు. మళ్ళీ అతను మంచం కాళ్ళ దగ్గరికి వచ్చి నిలబడ్డాడు. ఆమెను అక్కడ పడుకోబెట్టినప్పుడు ఎలా వుందో ఇప్పుడూ అలానే వుంది. ఒక్క ఇంచ్ కూడా కదలలేదు. ఆమె భారంగా ఊపిరి తీసుకుంటుంది. ఆమెని ఒక ఆరాధనా భావంతో చూసాడు.

శరత్ తన బాగ్ ను తీసుకుని, ఆ గది తలుపుల దగ్గరికి వచ్చి, చప్పుడు కాకుండా బయటినుండి తలుపు వేసాడు.

అక్కడినుండి అతను నేరుగా అంతకు కొన్నిరోజుల ముందు పంపిన తన వస్తువుల దగ్గరికి వెళ్లి, తన వస్తువుల్ని తీసుకున్నాడు. తర్వాత ఆ ఇంటిని తిరిగి చూడడం మొదలుపెట్టాడు.

ఆ ఇంటికి విశాలమైన వరండా వుంది. ఒక సోఫా, మూడు కుర్చీలు వున్నాయి. ఒక చెక్క బల్ల కూడా వుంది. అక్కడినుండి వంట గదిలోకి దారి వుంది. వంట గది కూడా పెద్దగా వుండి, దానిలోనే డైనింగ్ టేబుల్ కూడా వుంది. అప్పుడే దాని మీద రంజిత్ భోజనాన్ని పెట్టాడు. కిచెన్ లోనుండి రాహుల్, ఆది మాట్లాడుతున్న మాటలు వినిపిస్తున్నాయి. హాల్ లో వున్న టేబుల్ మీదే TV వుంది. దాని వెనుకగా వున్న తలుపు నుండి వెళితే, అక్కడ చిన్న బెడ్ రూమ్ వుంది. అక్కడ రెండు బెడ్ లు వేసి వున్నాయి. దానితో పాటు అక్కడ రాహుల్, రంజిత్ ల వస్తువులు వున్నాయి.

ఆ రూమ్ కి ఒకవైపు తెలుపుంది. దానిని తెరిచి చుస్తే అది బాత్ రూమ్ అని అర్ధమైంది. హాల్ నుండి చిన్న బెడ్ రూమ్ పక్కాగా వెళితే, అక్కడొక చిన్న cubicle లాంటి గది వుంది. అక్కడ కార్తీక్ వాడిన బండి సామాన్లు ఒక పక్కాగా పెట్టబడి వున్నాయి. దానికి ఒకవైపు రెండు పరుపులు కింద వేసి వున్నాయి. ఒక బెడ్ ప్రక్కన ఆది బాగ్ వుంది. రెండోది తన కోసం అని అర్ధం అయింది. అక్కడ శరత్ తన బాగ్ ని పెట్టాడు. అక్కడినుండి ఒక తలుపు నేరుగా వాళ్ళు వచ్చిన బైక్ పార్కింగ్ వైపు దారి తీసింది. రెండో తలుపు తిరిగి కిచెన్ వైపు వుంది. అక్కడికి వెళ్లి తొంగి చుస్తే ముగ్గురూ తింటూ కనిపించారు.

ఆ గదిలో వున్న మూడు కప్ బోర్డు అరల్లో, ఒక అరలో తన వస్తువుల్ని సర్దడం మొదలుపెట్టాడు. బట్టల్ని నీట్ గా సర్దాడు. షూస్ ఇంకా చెప్పుల్ని ఒక మూలలో పెట్టాడు. ముందు అనుకున్న ప్రకారం, తదుపరి వారం తను, ఆది రెండో బెడ్ రూమ్ లోకి మారితే, రాహుల్, రంజిత్ ఈ గదిలోకి వస్తారు. ఇక చేసేదేమి లేదు అనుకున్నాక శరత్ కిచెన్ లోకి వెళ్ళాడు.

అక్కడ తన అపార్ట్మెంట్ గదిలో ఉండాల్సిన వంట సామగ్రి కన్నా ఇక్కడే ఎక్కువ ఉండడం చూసి సంతోష పడ్డాడు. అతనికి, అక్కడున్న కరెంటు పొయ్యిని చూసాక, తమకోసం స్మిత ఎప్పుడు వంట చేస్తుందో, తమతో కలిసి అన్ని పనులు ఎప్పుడు షేర్ చేసుకుంటుందో అనిపించింది. తన ఆలోచనలనుండి బయటికి వచ్చి, తన స్నేహితులతో తినడానికి కూర్చున్నాడు.

రాహుల్ గట్టిగానే లాగిస్తున్నాడు. అతని పక్కనే కూర్చున్న ఆది గోధుమ రొట్టెలకి వెన్న రాసుకుని తింటున్నాడు. రంజిత్ కూడా ఒక చేత్తో బ్రెడ్ తింటూ, ఆది తెచ్చిన portable టీవీ ని చెక్ చేస్తున్నాడు. అంతలో అది ఆన్ అయింది. అందులో వీడియో అస్పష్టంగా, ఆడియో వస్తూ పోతూ వుంది.

"నేను దీనికి మెయిన్ టీవీ కి ఇచ్చిన ఆంటెన్నాని కలుపుతా. అప్పుడు సరిగ్గానే వస్తది" చెప్పాడు రాహుల్.

"అయినా దాని గురించి బాధ ఎందుకు ? మనకి మెయిన్ టీవీ ఉందిగా. అందులో క్రికెట్ మ్యాచ్ చూసుకోవచ్చు" రంజిత్ చెప్పాడు.

"క్రికెట్ మ్యాచ్ ? మనకి ఆటలు చూసే టైం కూడా వుంటుందా ?" అన్నాడు రాహుల్.

"కొంచెం బుర్ర వాడు రాహుల్. మనతో స్మిత వున్నా, ఏ మనిషి ఒక్క బెడ్ రూమ్ లో మాత్రమే గడుపుతాడు ?" రంజిత్ ప్రశ్నించాడు.

"బహుశా నువ్వు ఆలా వుండలేవేమో !! కానీ నేను ఉండగలను. నేను అలా ఇంతకుముందు వున్నా. నేను ఈ సెలవలని రెండు విధాలుగా ఎంజాయ్ చేద్దామని వచ్చా. దెంగడం ఇంకా పడుకోవడం. అలా చేయడం ఎంత బావుంటుంది. రోజులో ఎనిమిది గంటలు పడుకోవాలి...... పదహారు గంటలు దెంగుతూనే ఉండాలి. అటు చూడు - మనతో ఎవరు చేరారో. ఇంతకీ ఇప్పటివరకు ఎక్కడున్నావ్ శరత్ ?" అడిగాడు రాహుల్.

"నేను స్మిత గదిని సర్దుతున్నా" ఒక కుర్చీ లాక్కుని కూర్చుంటూ చెప్పాడు శరత్.

"నువ్వు అలాంటిదే చేస్తావనుకున్నా. అంతే చేసావా ? మేము ఎవ్వరం లేమని చూడాల్సినవి అన్నీ చూసేసావా ? ఆమెకి ఎలాగూ స్పృహ కూడా లేదుగా" అన్నాడు రాహుల్.

"నా గురించి నీకు అంతకన్నా ఎక్కువే తెలుసనుకుంటా" చెప్పాడు శరత్.

"ఆమె ఇంకా అలానే పడుకుందా" అడిగాడు రంజిత్.

"సోయి లేకుండా పడుకుంది" చెప్పాడు శరత్.

"ఈ రాత్రికి ఆమెలో వేడి పుట్టిద్దాం. ఏమంటావు ఆది ? నీ ముసలి రాడ్ ని ఆమెలో దింపుతావా ? లేక రంజిత్ తో కలిసి మ్యాచ్ చూసుకుంటావా ? అసలైన మ్యాచ్ ఆడడం అంటే తెలుసా ఆది ?" రాహుల్ అన్నాడు.

"మనం మన పూర్తి పేర్లను కానీ, ముద్దు పేర్లను కానీ పిలుచుకోకూడదు అని అనుకున్నాం కదా" ఆది గుర్తు చేసాడు.

"నాకు గుర్తుందిలే ముసలోడా !! ఆమె దగ్గర వున్నప్పుడు మనం పేర్లు పిలుచుకోవద్దు. కానీ ఇలా మనమే వున్నప్పుడు ............"

"ఇక్కడ ఎప్పుడు, ఎలా పిలుచుకోవాలి అనేది కాదు. మనం ఒక అలవాటులా చేసుకోవాలి. లేకపోతే మర్చిపోతాం"

"సరే సరే, నీకు ఏ మ్యాచ్ ఆడడం ఇష్టమో ఇంకా నాకు చెప్పలేదు. ఆ అమ్మాయి నా మనసులోనే లేదని మాత్రం చెప్పకు"

"నేను స్మిత గురించి అనుకోలేదని అబద్దం మాత్రం చెప్పను. అయితే నిజం చెప్పాలంటే, మనం ఈరోజు ప్రొద్దున చేసింది ఎవరైనా చూసి వుంటారా అనిపిస్తుంది" అన్నాడు ఆది.

"చుసిందిగా, ఆ కుక్క మనల్ని చూసింది. అయితే అది మాట్లాడుతుందని నేను అనుకోను" అన్నాడు రాహుల్.

"ఆమె మాయం అయిందని వాళ్ళకి తెలియగానే, ఆమె ఎస్టేట్ మొత్తం వెతుకుతారు. మనమేమైనా ఆధారాలు వదిలి ఉంటామా ?" ఆది అన్నాడు.

"ఏమి ఆధారాలు ?"

"మనం గేట్ తెరిచేటట్లు చేసాం కదా. అదేమన్నా తెలుస్తుందా ?"

"మళ్ళీ నేనే వెళ్లి యధావిధిగా పెట్టేసాను కదా"

"నువ్వు మోటార్ బాక్స్ ని బలవంతంగా తెరిచావు కదా. అది గమనించరా ?"

"గమనిస్తే ? దానివల్ల వాళ్లకేం తెలుస్తుంది ? మన పాత్ర ఉందని ఎలా తెలుసుకోగలరు ? అవకాశమే లేదు. మనం సురక్షితం"

"మన ట్రక్ మీద నువ్వు మందుల కంపెనీ పేరు వేశావు కదా ! దాన్ని ఎవరైనా గుర్తు పెట్టుకుంటే ? మనం తర్వాత దాని పేరుని మార్చి ఉంచుదాం. వేరే ఇంకో పేరు ఏదైనా పెడదాం. అలాగైతే గుర్తు పట్టడం కష్టం అవుతుంది"

"ఈ ఆలోచన బావుంది రాహుల్" అన్నాడు రంజిత్.

"తన చేతులు చాచి స్మిత నన్ను కౌగిలించుకుంటే నేను అలాగే మారుస్తా. టైం పదకుండు దాటింది. ఇంకా ఆరు గంటలు ఎదురుచూడాలి. అంత సమయం వృధా చెయ్యడం నాకిష్టం లేదు. స్మిత ఎప్పుడు ఒప్పుకుంటుందో, అప్పుడు మొదటి అవకాశం నాదే. మొదటి మ్యాచ్ నేనే ఆడతాను" చెప్పాడు రాహుల్.

"రాహుల్, వూరికే పరాచికాలు ఆడకు. ఆమెకి స్పృహ వచ్చిన తర్వాత, ఆమె ఈ వాతావరణానికి అలవాటు పడాలి. మనతో మాట్లాడాలి. తర్వాత నువ్వు ఆమెతో మాట్లాడి ఒప్పించుకోవాలి. ఇదంతా ఒక్క నిమిషం లోనో, ఒక్క గంట లోనో అయ్యేది కాదు. బహుశా ఒకటి రెండు రోజులు పట్టొచ్చు" చెప్పాడు శరత్.

"సరే, నీ కలల రాణికి ప్రతి అవకాశం ఇద్దాం. నేను పొందబోయే సుఖం కోసం ఇంకొన్ని రోజులు ఎదురుచూస్తా. నువ్వమైనా తింటావా ?"

"ఇప్పుడు వద్దు. నాకు ఆకలి గా లేదు"

"నాకు అర్ధం అయింది. నువ్వు ఏమి తినాలని అనుకుంటున్నావో నాకు తెలుసు" వంకరగా నవ్వుతూ అన్నాడు రాహుల్.

"నేను బయట కొంచెంసేపు నడుస్తా. పరిశుద్ధమైన ఈ గాలిని ఆస్వాదిస్తా. తర్వాత నేను రాస్తున్న నా నోట్స్ ని చూసుకుంటా" చెప్పాడు శరత్.

"నోట్స్ ఏంటి ? ఏమంటున్నావు ? ఇప్పుడు జరుగుతున్నదంతా పేపర్ మీద పెడుతున్నావా ? అంటే డైరీ లా రాస్తున్నావా ?" కోపంగా అడిగాడు రాహుల్.

"లేదు. డైరీ లా కాదు ............."

"మరేంటి ? నీకేమన్నా మతి పోయిందా ? లేకపోతే నీ పధకం అంతా రాసుకున్న దాని ప్రకారం చేశామని, ఇది కూడా రాయడం మొదలు పెట్టావా ?"

"నువ్వేం కంగారు పడకు. నువ్వు భయపడాల్సిన పని లేదు. నేను రచయితని కాబట్టి నాకొచ్చిన ఆలోచనల్ని నేను రాసుకుంటుంటా. మనం చేసిన కొన్ని ముఖ్యమైన పనుల్ని రాసా. అయితే ఎక్కడా పేర్లు రాయలేదు. ఒక కథ లా రాసా"

"అది అలానే ఉండనివ్వు. ఒకవేళ నువ్వు పొరబాటున మనం చేస్తున్నట్లు ఆధారాలు రాసావనుకో, అది ఎవరైనా చేతుల్లో పడిందనుకో, మా ప్రతి ఒక్కరినీ నువ్వు ఆపదలో పడేసిన వాడివి అవుతావు నీతో సహా"

"నేను చెబుతున్నా కదా ! నువ్వు ఈ సంగతి మర్చిపో రాహుల్. నేనేమైనా పిచ్చి వాడినా ? నా పతనాన్ని నేనే కోరుకుంటానా ? నాతో బాటు మీ ముగ్గురి జీవితాల్ని నాశనం ఎందుకు చేస్తాను ? దీని గురించి మర్చిపో"

"మన పేర్లని మాత్రం నువ్వు ఎక్కడా రాయకు" అని చెప్పి రాహుల్ కిచెన్ లోకి వెళ్ళాడు.

శరత్ కూడా అక్కడినుండి బయటికి వచ్చాడు.

ఆరోజు జరిగిన మొత్తం సంఘటనని రాద్దామని అనుకున్నాడు కానీ రాహుల్ తో అయిన మాటల వల్ల అతనికి ఇప్పుడు రాయాలని అనిపించలేదు. తను రాయాలనుకున్నది కూడా ప్రత్యేకంగా రాహుల్ గురించే. అతని మనస్తత్వం గురించే. ఇప్పుడు అది రాస్తే, తన పని సింహం తోక పట్టుకుని కెలికినట్లు అవుతుంది. అదీకాక వాళ్ళ మధ్య అభిప్రాయ బేధాలు మొదలవుతాయి.

అతనికి ఆ కొండ ఎక్కి చుట్టూ అంతా చూడాలని అనిపించింది కానీ మంచిది కాదని అనుకున్నాడు. అతనికి రాత్రంతా సరి అయిన నిద్ర లేదు. వరండాలో వున్న అరుగు మీద కూర్చొని, కాళ్ళను ఎదురుగా వున్న రైలింగ్ మీద పెట్టాడు.

ఇంత గొప్ప పధకాన్ని విజయవంతంగా పూర్తి చేసినా తనకెందుకు సంతోషం కలగడం లేదు. చాలా కొద్ది మంది మనుషులు మాత్రమే తాము కన్న కలల్ని నిజం చేసుకుంటారు. ఇప్పడు తనేం కల కన్నాడో ఆ కల పక్కనున్న బెడ్ మీద వుంది.

తనకెందుకు కల నిజమైందన్న పారవశ్యం లేదు.

ఆలోచించగా అతనికి ఒక కారణం తట్టింది.

ఇప్పటివరకు స్మిత గురించి ఎన్నో కలలు కన్నాడు. తన ఊహాలోకంలో ఆమెతో విహరించాడు. ఆమెతో ఎన్నో ఫాంటసీ లు ఊహించాడు. ప్రతి కల, ప్రతి ఫాంటసీ లో ఇద్దరే వుండేవాళ్ళు. ఇంకొక మనిషి ఎవరూ లేరు. కేవలం తామిద్దరే. అయితే ఇప్పుడు ఇంకో ముగ్గురు అతనితో కలిశారు. అందులో రాహుల్ వాడుతున్న భాష, స్మిత పట్ల అతని ప్రవర్తన అతనికి చాలా చికాకు కలిగిస్తుంది. మామూలుగా వున్న రంజిత్, ఆది లనే అతను తన కలలో చోటివ్వడానికి ఇష్టపడడం లేదు అలాంటిది రాహుల్ ని భరించడం ఇంకా కష్టంగా వుంది. అందుకే తనకి, తాను ఊహించిన అనుభూతి కలగడంలేదు.

వాళ్ళని తన పధకంలో భాగం చేసుకుని తన కోరికను తీర్చుకునే భాగంలో మొదటి అడుగు వేసాడు. రంజిత్, ఆది లు వయసు ఎక్కువ ఉన్నోళ్లు. అలాగే రాహుల్ తీవ్ర మనస్తత్వం కలవాడు. అతడిని ఏ అమ్మాయి ప్రేమించి ఇష్టపడడం జరగదు. అలాగే స్మిత కూడా ఆ ముగ్గురిని దూరం పెడుతుందని ఊహించాడు. అందుకే ఆమె ఇష్టం లేకుండా తనని ముట్టుకోకూడదు అన్న నియమాన్ని పెట్టాడు. ఇప్పుడు ఒకవేళ స్మిత వాళ్ళని ఒప్పుకున్నా అది భరించే స్థితిలో అతను లేడు. అయినా ఆమె ఒప్పుకోదు అన్న నమ్మకం అతనికి వుంది. తన ప్రేమను ఆమె అంగీకరిస్తుంది.

ఇలా ఆలోచించుకుంటూనే అతను నిద్రలోకి జారిపోయాడు. ఆ నిద్రలో నగ్నంగా వున్న తను, స్మిత తో కౌగిలిలో ఒదిగి, ఆమె పెదవుల్ని ముద్దాడుతూ, ఆమెని ఆక్రమించుకుంటుండగా .....

అతని భుజాల్ని పట్టుకుని ఎవరో గట్టిగా వూపుతున్నారు. దానితో అతను తన కల నుండి బయటపడి చూస్తే, ఆది అతన్ని పిలుస్తూ, నిద్ర లేపుతున్నాడు.

"రాత్రి నిద్ర లేకపోయేసరికి తెలియకుండా నిద్ర పోయా. ఎందుకు లేపుతున్నావు ఆది ?" అని అడిగాడు.

"స్మిత లేచింది. ఆమెకి మనమిచ్చిన మత్తు దిగిపోయింది. ఇప్పుడు పూర్తి మెలకువతో వుంది"

శరత్ ముఖాన ఐస్ నీళ్లు కుమ్మరించినట్లు అయింది. "ఇప్పుడు టైం ఎంత అయింది ?" అన్నాడు.

"దాదాపుగా అయిదున్నర"

"పూర్తి మెలకువ వచ్చిందని అన్నావా"

"అవును. పూర్తిగా"

"ఆమెతో ఎవరైనా మాట్లాడారా ?"

"ఎవరూ మాట్లాడలేదు"

"మిగిలిన ఇద్దరూ ఎక్కడున్నారు ?"

"నీ కోసం ఎదురు చూస్తూ ఆమె గది తలుపు వద్ద వున్నారు"

"మనమిప్పుడు ఎదో ఒకటి చేయాలి"

రాహుల్, ఆది తో కలిసి మిగిలిన ఇద్దరి దగ్గరికి వెళ్ళాడు.

"అనుకున్న టైం వచ్చింది. అయిదు నిమిషాల క్రితం నుండి కాళ్ళని తంతూ పెద్దగా అరవడం మొదలు పెట్టింది" రాహుల్ చెప్పాడు.

"ఆమె ఏమంటుంది ? ఏమని అరుస్తుంది ?" కంగారుగా అడిగాడు శరత్.

"నువ్వే విను"

శరత్ తలుపుకి చెవి ఆనించి వినడానికి ప్రయత్నించాడు. ఆమె కొట్టుకుంటున్న శబ్దం తెలుస్తుంది. ఎదో అరుస్తుంది. తలుపు మూసి ఉంచడం వల్ల సరిగా తెలియడంలేదు.

"అన్నిటికి ప్రధాన కర్త వి నువ్వే. అందుకే మనం లోపలికి వెళ్లి ఆమెతో మాట్లాడదాం. నువ్వు అంతా సరిగ్గా జరిగేటట్లు మాట్లాడు" చెప్పాడు రాహుల్.

శరత్ కి కూడా భయంగానే వుంది. అయితే మిగిలిన ముగ్గురూ అతడినే చూస్తున్నారు. అతనికి తాను వంటరిగా ఉంటే బావుండేదని అనిపించింది. అప్పుడు వెళ్లి ఆమెని తన దారికి తెచుకునేవాడు.

"అలా కాదు. అందరం అంటే భయపడొచ్చు. నేను ఒంటరిగా వెళ్లి మాట్లాడే ప్రయత్నం చేస్తా. తర్వాత మీరు ........"

"అలా నేను ఒప్పుకోను. మీరిద్దరు లోపల వుంటారా ? అప్పుడు ఆమెని నీకు అనుగుణంగా మార్చుకుంటావు. మనం మొదటి నుండి అనుకున్నట్లు, ఇప్పుడు కూడా అందరం కలిసే వెళదాం. మేము మాట్లాడము. నువ్వే మాట్లాడి ఒప్పించు. ఆమె ఒప్పుకున్నాక మనం లాటరి వేసి, ఎవరి వంతు వస్తే వాళ్ళు ఆమెతో గడుపుతారు" చెప్పాడు రాహుల్.

"సరే అయితే. ఏది జరిగితే అదే జరగనివ్వు" వేరే దారి లేక ఒప్పుకున్నాడు శరత్.

టెన్షన్ తో అతడు తలుపు తెరవడానికి చేతిని ముందుకి చాచాడు.

***​