Update 17

చిన్నా ముంబై చేరుకునేటప్పటికి తెల్లారింది.

"ఒరేయి ఉన్నావా" అన్న కేకలు హెడ్ ఫోన్స్ లో విని లేచాడు సంపత్.

సంపత్ : ఆఆహ్.. ఆవులించాడు. వెళ్ళావాహ్

చిన్నా : వాళ్ళ కారు ఎక్కడికి వెళ్లిందో తెలిసిందా

సంపత్ : ఏమో నాకేం తెలుసు, మన వరకే హాక్ చేశాను. బార్డర్ దాటలేను.

చిన్నా : అక్షిత ఎక్కడుంది నాకు కలుపు

సుల్తాన్ : సరే.. రెండు ఫోన్లు కాన్ఫరెన్స్ లో పెట్టాడు

చిన్నా : అక్కీ.. ఎక్కడున్నావే ?

అక్షిత : ముంబైలో

చిన్నా : నాకంటే ముందే ఎలా వచ్చావే ?

అక్షిత : నేను ఫ్లైట్ ఎక్కాను.

సంపత్ : డబ్బులు ?

అక్షిత : రోడ్డు మీద ఎవడో పర్సు పారేసుకున్నాడు నాకు దొరికిందిలే. అడ్రెస్ పెడ్తా వచ్చేయి.

xxxxxxxx

రాత్రి పదకొండు దాటింది.

శృతి : అత్తయ్యా.. బాబుని తీసుకో నేను బాత్రూంకి వెళ్ళొస్తాను అని బాత్రూంకి వెళ్ళింది.

పది నిమిషాలకి బైటికి వచ్చేసరికి ఇల్లంతా నిశబ్దం ఆవరించినట్టు అనిపించి అమ్మా అని పిలుస్తూ హాల్లోకి వెళ్ళింది. అక్కడ జరిగింది చూసి భయంతొ ఎగిరి పడింది.

భారతి, శృతి వాళ్ళ అమ్మా నాన్నా.. ముగ్గురి గొంతులు తెగి రక్తం పారుతుంది. చూడగానే ఊపిరి ఆగిపోయింది శృతికి, నోట్లోకి అరుపు రాకముందే కళ్ళు తిరిగి పడిపోయింది.

"శృతీ కొంచెం పెరుగు కావాలే" అని మాట్లాడుతూనే లోపలికి వచ్చి చచ్చి పడున్న వాళ్ళని చూసి కేకలు పెడుతూ ఏడ్చేసింది. ఆ కేకలకి చుట్టు పక్కన అందరి లైట్లు వెలిగాయి. బైట గేట్ దెగ్గర కాపలా ఉన్నా ఆఫిసర్లని కూడా ఎవరో చంపేశారని అన్నారు. అక్కడే ఉండే మానేజర్ వెంటనే దయాకర్ కి ఫోన్ చేసి జరిగింది చెప్పాడు.

రేఖ బాబు కోసం వెతికింది, ఎక్కడా కనిపించలేదు. ఎవరో శృతికి ఏమి కాలేదు, స్పృహ మాత్రమే కోల్పోయింది అని మొహం మీద నీళ్లు చల్లితే లేచింది.

లేవగానే ఏడుస్తూ అక్కడే పడిపోతుంటే రేఖ పట్టుకుంది. "శృతీ.. బాబు ఎక్కడా ?"

శృతి : బాబు.. బాబు అత్తయ్య.. లేచి ఏడుస్తూనే పరిగెత్తింది, రక్తంలో పడున్న వాళ్ళని చూసి ఏడుస్తూనే బాబు కోసం మొత్తం వెతికింది.

రేఖ చూసినా లాభం లేదు. వణుకుతున్న చేతులతోనే దయాకర్కి ఫోన్ చేసింది.

xxxxxxxx

చిన్నా : రేయి ఇక్కడ అక్షిత లేదు. దాని ఫోన్ కలవట్లేదు..

సంపత్ : అక్క ఏదో పనుందని వెళ్ళిపోయింది

చిన్నా : ఏం పనీ.. నీ గొంతు ఎందుకు వణుకుతుంది

సంపత్ : ఏం లేదు

చిన్నా : ఏయి చెప్పరా

సంపత్ : ఇంట్లో అట్టాక్ జరిగింది. మీ అమ్మ, అత్తయ్యా మావయ్యా ముగ్గురిని చంపేశారు.. ఎవరో తెలీదు, అక్షిత అక్క నీకు చెప్పొద్దంది

చిన్నా : కన్నా.. శృతీ..?

సంపత్ : శృతికేం కాలేదు, నువ్వు

చిన్నా : నేను లావణ్యని తీసుకుని వస్తాను, రేయి ఒక్క నిమిషం.. శృతికి ఏం కాలేదు కదా

సంపత్ : లేదు, శృతికేం కాలేదు

చిన్నా : కన్నా గాడు ?

సంపత్ : హా..

చిన్నా : చెప్పరా..

సంపత్ : కన్నా గాడు కనిపించట్లేదు. అక్క నిన్ను లావణ్య కోసం వెళ్ళమంది, తను బాబు కోసం వెళ్ళింది

చిన్నా నుంచి సమాధానం రాలేదు. చిన్నా ఇంకేం అడగకముందే సంపత్ ఫోన్ పెట్టేసాడు. అరగంటకి సుల్తాన్ ఫోన్ చేసాడు.

సుల్తాన్ : ఎత్తుకెళ్లిన వాడి పేరు రజత్, ప్రస్తుతం వనరై దెగ్గరా సిగ్నల్ చూపించింది.

చిన్నా : వెళుతున్నా

సుల్తాన్ చెప్పిన వెతుక్కుంటూ వెళ్ళాను. కార్ దిగగానే అది మొత్తం రౌడీల ఏరియాలానే కనిపించింది. కోపం బాధా అన్నీ వస్తున్నాయి.. అన్నిటికంటే ముందు శృతి దెగ్గరికి వెళ్లాలని ఉంది. అది ఎలా ఉందో.. కన్నా గాడు.. జీవితంలో ఏదైనా నాకు సంబంధించింది, నాది అంటే అది వాడే.

నేనెప్పుడూ వాడిని సరిగ్గా ఎత్తుకోలేదు, పెద్దగా ఆడించింది కూడా లేదు, ఎప్పుడు ఓ పక్కన వాడిని చూస్తూ కూర్చునే వాడిని. నన్ను చూసి నవ్వుతూ వాళ్ళ అమ్మ దెగ్గరికి వెళ్లిపోయేవాడు. వాడికి భయం, ఎక్కడ శృతి నాతో నవ్వుతూ మాట్లాడుతుందోనని. అందుకే నేను ఇంట్లోకి వస్తే దాని ఒళ్ళోకి వెళ్ళిపోతాడు. శృతి చెయ్యి పట్టుకున్నా చాలు నన్నో తీవ్రవాదిలా చూస్తాడు. అప్పుడప్పుడు నన్ను ఫైటింగుకి పిలుస్తాడు, వాళ్ళ అమ్మ ఒళ్ళోకి వెళ్లి యా.. యా.. అని పిలిచి నవ్వుతాడు. నేను శృతి దెగ్గరికి వస్తున్నట్టు నటించగానే దాని చీరలో దూరి గోల గోల చేస్తాడు.

నడుస్తుంటే ముగ్గురు అనుమానంగా చూడటం నా కంట పడింది. వాళ్ళని అడిగి వాళ్ళ వెంట పడేంత ఓపిక నాకు లేదు. గన్ తీసి ముగ్గురి కాళ్ళ మీద కాల్చాను. ఒకడు పారిపోబోయాడు, వాడి నుదిటి మీద కాల్చేసాను. ఎవడు వీడియో తీసుకుంటే నాకేంటి, ఈ సారి జైలుకి వెళ్లే ఇంట్రెస్ట్ అస్సలు లేదు. ఇంకోడిని కూడా మూడో వాడి ముందు కాల్చేసి గన్ వాడి మొహాన పెట్టాను.

చిన్నా : చెప్తావా చస్తావా

"మూడో వీధి, స్క్రాప్ లో లోపల షెడ్లో ఉన్నారు. కానీ అమ్మాయి లేదు"

వాడిని కూడా కాల్చేసి వీధి లోపలికి పరిగెత్తాను. బైట నన్ను చూడగానే గన్ తీసాడు ఒకడు. అస్సలు.. ఇప్పటికే పిచ్చి లేస్తుంది, ఓపిక అస్సలు లేదు. కాల్చుకుంటూ లోపలికి పోయాను.

చిన్నా : అమ్మాయినిస్తే తీసుకుపోతా లేకపోతే ముక్కలు ముక్కలు నరుకుతా కొడకల్లారా, ఎదురుగా ఉన్న వాడి గుండె మీద కాల్చేసాను.

ఎవ్వరి నోటి నుంచి సమాధానం లేదు. పక్కన ఉన్న వాడిని తన్ని వాడి చేతిలో కత్తి లాక్కుని ఇందాక కాల్చిన వాడి దెగ్గరికి వెళ్లి గుండె చుట్టు ఇష్టం వచ్చినట్లు పొడుస్తుంటే గుడ్లప్పగించి చూసారు అంతా.. ఒక్కొక్కడికి ప్యాంటు తడిసిపోయింది. అక్కడితో ఆగలేదు చిన్నా.. పిడికిలితొ గట్టిగా గుద్ది గుండెని బైటికి లాగాడు. చిన్నా చేస్తున్న పని చూడగానే అందరికి ఉచ్చ పడిపోయింది. చేతిలో ఉన్న గుండెని కూడా పిండి కాల్చిన బుల్లెట్ బైటికి తీసాడు.

చిన్నా : చెప్తారా సంపిదెంగనా.. ఒక్కటే అరుపు

అక్కడే ఉన్న వాడు చిన్నా కాళ్ళ మీద పడ్డాడు. "అన్నా.. ఆ అమ్మాయి మా దెగ్గర లేదు, దాదర్ చెక్ పోస్ట్ దెగ్గర, ఆఫీసర్లు మమ్మల్ని చెక్ చేస్తున్న టైములో ఆ అమ్మాయి తప్పించుకుని పారిపోయింది. మాకేం చెయ్యాలో తెలీక ఇక్కడ దాక్కున్నం, కానీ నువ్వు మమ్మల్ని వెతుక్కుంటూ వస్తావని ఊహించలేదు.. ఇది నిజం అన్నా"

చిన్నా : ఎలా నమ్మాలి

"నా బిడ్డ మీద ఒట్టు, అబద్ధం అనిపిస్తే చంపేసిపో" పట్టుకున్న కాళ్ళు వదల్లేదు.

అక్కడ నుంచి బైటికి వచ్చి సుల్తాన్ కి ఫోన్ చేసి జరిగింది చెప్పాడు. వెంటనే ఎయిర్పోర్టుకి పరిగెత్తాడు.

xxxxxx

చీకట్లో లారీ వెనకాల కూర్చుంది భయంగా లావణ్య. వాళ్ళ దెగ్గర తప్పించుకుని పరిగెడుతూ ముంబై నుంచి వెనక్కి వస్తున్న లారీ ఒకటి, దాని మీద తెలుగు పేర్లు చూడగానే అది స్లోగా వెళుతున్నప్పుడే పరిగెత్తి ఎక్కి కూర్చుంది.

ఐదు గంటల తరువాత ఆగింది లారీ, అప్పటికే చిమ్మ చీకటి అలుముకుంది. డ్రైవర్ అన్నం తిందామని చెప్తే పక్కన ఉన్న కుర్రోడు వెనక్కి వచ్చి లారీ ఎక్కి బాక్సులు తీస్తూ లావణ్యని చూసాడు.

"అన్నా వెనక అమ్మాయి కూర్చుని ఉంది" ముందుకు పరిగెత్తి చెప్పాడు

డ్రైవర్ : ఎవర్రా..

"ఏమో వెనక దాక్కుని కూర్చుని ఉంది, మన తెలుగు అమ్మాయి లానే ఉంది "

లారీ వెనక శబ్దం రాగానే.. డ్రైవర్ చూద్దాం పదా అని వెనక్కి వెళ్లి చూసాడు. "ఎక్కడరా ?"

" ఉందన్నా, నేను చూసాను" వాడూ ఎక్కి చూసాడు.

డ్రైవర్ : కళ్ళు దెంగినయి నీకు.. పదా తిందాం.

లేదన్నా నేను చూసాను.. చెట్లలో అలికిడి అయితే ఇద్దరు అటువైపు చూసారు. అన్నం లేదు ఏం లేదు, లారీ స్టార్ట్ చేసుకుని అక్కడి నుంచి జారుకున్నారు.

xxxxxxxx

అక్షితని చూడగానే ఏడుస్తూ ఏవేవో చెపుతుంటే గట్టిగా దెగ్గరికి తీసుకుంది శృతిని.

శృతి : బాబు కనిపించట్లేదు.. పిచ్చిగా ఏడుస్తుంటే గడ్డం పట్టుకుంది.

అక్షిత : పన్నెండు గంటల్లో నీ బాబు నీ చేతిలో ఉంటాడు, నన్ను నమ్ము.. శృతి.. శృతి.. ఇటు చూడు.. పన్నెండు గంటలు, పన్నెండు గంటలు.. అంతే.. నీ చేతిలో కన్నాగాడు ఉంటాడు.. ఆవేశంగా లేచింది అక్షిత.

చనిపోయిన అమ్మని చూస్తూ కళ్ళు తుడుచుకుంటూనే దయాకర్ వైపు చూసింది.

ఇది దొంగతనం కాదు, ఎవరో కావాలనే చేశారు. బాబుని ఎత్తుకుపోడానికే ముగ్గురిని చంపారనిపిస్తుంది. చంపిన విధానం నాకు బాగా తెలిసినట్టే ఉంది. నాకు కన్నా గాడి ఫోటో కావాలి అని రేఖని చూస్తే.. రేఖ ఏడుస్తూనే ఆల్బమ్ తెచ్చి ఇచ్చింది. ఫోటోలు చూస్తూ కొన్ని ఫోటోల్లో కన్నా గాడి చేతిలో తన ఫోటో పట్టుకుని కొరకడం చూసింది.. ఒక ఫోటో చూసి మాత్రం ఆగిపోయింది.

అక్షిత : అరచేతిలో పుట్టు మచ్చ ఉందా ?

రేఖ : హా.. అంది ఏడుస్తూనే

అక్షిత శృతి దెగ్గరికి వెళ్లి మోకాళ్ళ మీద కుర్చుంది.

అక్షిత : శృతీ.. పన్నెండు గంటలు కాదు, మూడు గంటలు.. మూడే గంటలు.. వేళ్ళతో చూపించింది. నీ బాబు నీ చేతిల్లో ఉంటాడు.

దయాకర్ వైపు చూసి గన్ అడిగితే సర్వీస్ రివ్వాల్వర్ తొ పాటు ఇంట్లో ఉన్న ఇంకో గన్ కూడా తెచ్చిచ్చాడు.

దయాకర్ : నేనూ వస్తాను

అక్షిత : పోయిన ప్రాణాలు చాలు, ఒకరకంగా ఇది జరగడానికి నేను కూడా కారణం. నువ్వు వాళ్ళ వేగం అందుకోలేవు.. సుల్తాన్ వైపు చూసి ట్రాకర్ అడిగి తన జేబులో వేసుకుని, కత్తెరతొ జుట్టు కత్తిరించుకుంటూనే.. చిన్నా వస్తే నా దెగ్గరికి ఎలా రావాలో తెలుస్తుంది అంది.

xxxxxx

చీకట్లో లారీ దిగి అడవి మార్గం గుండా ఆగకుండా పరిగెడుతుంది లావణ్య. టైం ఎంతవుతుందో తెలీదు, పరిగెత్తి పరిగెత్తి కాళ్ళు మంటలు పుడుతున్నాయి. పాముల శబ్దాలు, పురుగుల కీచుల భయంతొ ఆగకుండా పరిగెత్తేసరికి బాగా దాహంగా ఉంది, కొంత దూరం నడిచాక కొన్ని గుడిసెలు కనిపించాయి. కొన్ని నీళ్లు అడుగుదామని వెళ్ళింది, కుదిరితే ఒక ఫోను చేసి తను ఎక్కడుందో చెపితే తన వాళ్ళు వస్తారని ఆశ, కాళ్లలో మళ్ళీ సత్తువ తెచ్చుకుని నడిచింది.

దూరంగా పెద్ద మంట వెలుగుతుంటే అందరూ అక్కడే ఉన్నారని అనిపించి దెగ్గరికి వెళ్ళింది. అక్కడ జరిగేది చూడగానే భయంతొ ఆగిపోయింది లావణ్య.

బట్టలు లేకుండా అగ్ని గుండం చుట్టూ తిరుగుతున్నారు, ఎదురుగా కాళీ మాత విగ్రహం. వాళ్ళ ఒళ్ళంతా కుంకుమతొ పూసుకుని ఉన్నారు. వాళ్ళ చేతుల్లో పెద్ద పెద్ద కత్తులు. కాళీ మాతని కొలుస్తూ పాట పాడుతూ దాని చుట్టూ తిరుగుతుంటే అక్కడే ఇంకోపక్క ఏడుస్తున్న గొంతు విని చూసింది.

కళ్ళు ఒక్కసారిగా తెరుచుకున్నాయి, వెన్నులో వణుకు పుట్టింది. అక్కడుంది కన్నా గాడు. వాడేనా కాదా అన్న ఆశ్చర్యం, వాడే అని ఏడుపు గొంతు విని ఏం చెయ్యాలో నిర్ధారించుకుంది, మంట చుట్టూ ఎగురుతున్న వాళ్ళ చేతుల్లో పెద్ద పెద్ద కత్తులు చూస్తూనే మెల్లగా దెగ్గరికి వెళుతుంది.

కళ్ళు మూసుకుని ఒక్కటే అనుకుంది, చస్తే చస్తాను.. కన్నాగాడిని మాత్రం కాపాడాలి. కాళ్ళకి ఉన్న చెప్పులు తీసింది. మెల్లగా నక్కి నక్కి వెళ్లింది.

వాళ్ళు వాళ్ళ అరుపులు, పాటలతొ వాళ్ళ లోకంలో వాళ్ళు ఉన్నారు. ఇంత మధ్య అడివిలోకి, అదీ ఈ టైములో ఒక అమ్మాయి వచ్చి బిడ్డని ఎత్తుకుపోతుందని ఊహించని వాళ్ళు ఒక మాయలో మత్తులో ఎగురుతున్నారు.

ఎగురుతూ ఎగురుతూ ఆగిపోయాడు బాలు, వాడి కళ్ళు ఇంకా మూసుకునే ఉన్నాడు.

ఉష్ష్... అన్న బాలు గొంతు విని అందరూ ఆగిపోయారు. అవును బిడ్డ ఏడుపు వినిపించడం లేదు. అందరూ బిడ్డ వైపు చూసారు, అక్కడ బిడ్డ లేదు. దూరంగా తెల్ల చుడిధార్లో పరిగెడుతున్న అమ్మాయిని చూసి కోపంగా ఆ వెంటనే గట్టిగా నవ్వాడు బాలు.

అందరూ కత్తులు తీసుకుని నగ్నంగా పరిగెడుతుంటే, బాలు బట్టలు వేసుకున్నాడు. వాడి వెనకే ఇంకో ఇద్దరు.

కన్నా గాడిని చేతిలోకి తీసుకున్న దెగ్గర నుంచి ఇష్టం వచ్చినట్టు పరిగెడుతుంది లావణ్య. వాడు ఏడుస్తూనే ఉన్నాడు. వెనక దూరంగా అరుస్తూ వస్తున్నట్టు అరుపులు వినిపించాయి.. భయంతొ వణికిపోయింది.. పరిగెడుతూనే ఉంది.. కానీ ఎక్కువ సేపు పరిగెత్తలేదని తెలుసు.

పరిగెడుతుంటే చిన్న అడివి మార్గం ఒకటి కనిపించింది. ఆ దారిలో కరెంట్ తీగలు ఉన్నాయి. అంటే ఎవరో ఒకరు ఇటు రావడానికి అవకాశం ఉంది. దాక్కోవడానికి చోటు దొరకలేదు. ఒకవేళ దాకున్నా కన్నా గాడి ఏడుపు పట్టించేస్తుంది. కన్నాగాడు ఆపకుండా ఏడుస్తూనే ఉన్నాడు.

ఊరుకోపెట్టడానికి ప్రయత్నించినా కన్నా లావణ్యని గుర్తుపట్టినా ఏడుపు మాత్రం ఆపలేదు. వాడికి ఆకలేస్తుంది. చెట్టు పక్కన కరెంటు స్తంభం ఆనుకుని ఉంటే అక్కడే కింద కూర్చుని కన్నాని ఒళ్ళో పెట్టుకుంది. వాడి ఏడుపు ముయ్యడానికి తన నోటితో కన్నా గాడి నోటిని కప్పేసి అంగిలి నుంచి ఉమ్ము కలపని ఉట్టి లాలాజలాన్ని వాడికి అందించడం మొదలుపెట్టింది, కన్నాగాడు ఏడుపు మానేసి తాగడం మొదలుపెట్టాడు. వర్షం మొదలయింది.

బాలు తన మనుషులతొ వెతుకుతున్నాడు. లచ్చు అరుపులు వినిపిస్తున్నాయి.

అక్షిత బండి లచ్చు గుడిసెల ముందు ఆగింది.​
Next page: Update 18
Previous page: Update 16