Chapter 59
அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் நாங்கள் வாங்க வேண்டும் என்று நீண்ட நாட்களாக நினைத்திருந்த கார் எங்கள் வீட்டு போர்டிகோவில் நின்றிருந்தது. ஆனால் புத்தம் புதிதாக கருப்பு நிறத்தில் மின்னிய அந்த புதுக் காரை பார்த்து முழுதாக மகிழ கூட முடியாத மனநிலையில் நானும் என் கணவரும் இருந்தோம்.
என் கணவரின் பலமும் பலவீனமும் எனக்கு நன்றாக தெரியும். செக்ஸ் விசயத்தில் அவர் பலவீனமானவர் இல்லை என்பதை நான் உணர்ந்து ரொம்ப நாட்கள் ஆகி விட்டது. சரி செய்யக் கூடிய ஒரு சின்ன குறையை அவர் தன் தாழ்வு மனப்பான்மையினால் அவராகவே பெரிதாக்கிக் கொண்டு, பின் அதை வைத்துக் கொண்டே, மனதில் வக்கிரமான காம எண்ணங்களை வளர்த்துக் கொண்டு, அந்த எண்ணங்களுக்கு என்னையும் பலியாக்கி, இன்று மீள முடியுமா? என்ற குழப்பத்தில், ருசி கண்ட பூனையாக காமத்தில் நானும் விழுந்து இரு தலை கொள்ளி எறும்பாக தவிக்கும் நிலைக்கு கொண்டு வந்து விட்டு விட்டார். இத்தனைக்கும் அவர் தான் ஆரம்பம் என்றாலும் அவரால் என்னை இழக்கவும் முடியாது. நானில்லாத வாழ்க்கையை அவரால் நினைத்துக் கூட பார்க்க முடியாது.
அவரால் என்னை கர்ப்பமாக்க முடியாது என்ற உண்மையால் உண்டான தாழ்வு மனப்பான்மை, அதை மறக்க, மறைக்க, மனைவியையே இன்னொருவன் அனுபவிக்க அனுமதித்த மனதில் வக்கிரம், அதில் சுகம் காணும் வினோதம், உணர்ச்சிகள் வடிந்ததும், என்னை இழந்து விடுவேனோ என்ற பயம் என்று அவரும் என்னை போலவே எதை அனுபவிப்பது, எதை விடுவது என்று முடிவெடுக்க முடியாமல் தவிக்கிறார் என்பது எனக்கும் தெரியும்.
குப்தாவுடன் இருந்த நாட்களும், அவர் மாட்டி விட்ட தங்க சங்கிலி, என் கழுத்தில் என் கணவர் கட்டிய தாலிக்கு இணையாக தொங்கிக் கொண்டிருப்பதும், எதிர்பார்க்காத அளவு, நினைத்துப் பார்க்க முடியாத அளவு குப்தாவால் கிடைத்த தொகையும், இப்போது உச்சகட்டமாக, பரிசாக வீட்டுக்கு வந்த விலையுயர்ந்த காரும் என் கணவருக்கு என் மேல் நம்பிக்கை குறையவும், சந்தேகம் உண்டாகவும், பயப்படவும் காரணங்களாகி விட்டன. உடலளவில் சுகம் தேடிய நான் மனதளவில் குப்தாவிடம் விழுந்து விட்டேனோ என்று அவர் குழம்புவது அவருடைய நடவடிக்கைகளில் நன்றாகவே தெரிந்தது.
நான் அவரை விட்டு விட்டு குப்தாவுடன் சென்றாலும் சென்று விடுவேன் என்ற பயத்தை விட, நான் குப்தாவுக்கு என் மனதில் இடம் கொடுத்து விட்டேனோ, என் கணவர் இருக்க வேண்டிய இடத்தில் அவரை கொண்டு வந்து விட்டேனோ என்ற பயம் என் கணவரிடம் அதிகம் தென்பட்டது. தன்னை விட ஒருவன் தன் மனைவியின் மனதில் நிறைந்திருக்கிறான் என்ற எண்ணத்தை எந்த ஆணும் சகித்துக் கொள்ள மாட்டான் என்று தோன்றியது. விபசாரியாகவே இருந்தாலும், ஒரு பெண்ணின் மனதளவில் தான் மட்டுமே இருக்க வேண்டும் என்று நினைப்பவர்கள் ஆண்கள் என்பது புரிந்தது.
குப்தாவுக்கு போன் செய்து ஏன் இப்படி என் வாழ்க்கையோடு விளையாடுகிறீர்கள் என்று கோபமாக கேட்டு விடலாமா என்று யோசித்த போது, என்னால் குப்தாவிடம் அப்படி கோபமாக பேச முடியாது என்பதோடு, அவருக்கு போன் செய்தால், அவர் எதையாவது பேசி குழப்பி என் மனதை இன்னும் கலைக்க முயல்வார் என்பதால், அந்த பயத்திலேயே நான் குப்தாவுக்கு போன் செய்யும் எண்ணத்தை கை விட்டேன்.
என் கணவரிடம் மனம் விட்டு பேசி, குப்தா என்னை இரண்டாவதாக திருமணம் செய்துக் கொள்ள கேட்டதையும், அவருடைய கருவை வாங்கிக் கொள்ளத் தயாரா என்று கேட்டதையும் மறைக்காமல் சொல்லி, அதற்கெல்லாம் நான் உடன்படவில்லை, எதையுமே ஏற்க மறுத்து விட்டேன், அப்படி மறுத்ததற்கு ஒரே காரணம் நான் உங்களை நேசிப்பதுதான், உடல் சுகத்துக்காக நான் சிலருடன் படுத்து புரண்டிருந்தாலும், அவருடைய வாழ்க்கையின் இறுதி வரை அவருடன் தான் இருப்பேன் என்று அவருக்கு புரிய வைத்து விடலாம் என்று நினைத்தாலும், என் கணவர் என்னிடம் முகம் கொடுத்து பேசவே மறுத்து, விலகி விலகி சென்றது வருத்தமாகவும், பின் கோபமாகவும் இருந்தது.
கடைசியில் லாவண்யாவுக்கு போன் செய்து அவளிடமாவது பேசிக் கொண்டிருக்கலாம், அவளுடன் பேசினால் மனதுக்கு கொஞ்சம் இதமாக இருக்கும் என்பதோடு, எதாவது உருப்படியான யோசனைகள் சொன்னாலும் சொல்வாள் என்று நினைத்து அவளுக்கு போன் செய்தால், அந்த குட்டிக் குரங்கு போனை எடுக்கவே இல்லை. கோபத்தில் தேவுடியா சிறுக்கி, எவனையாவது வீட்டுக்கு வர வைச்சு கட்டில்லே புரண்டுட்டு இருக்காளோ என்னமோ என்று ஆத்திரமாக வந்தது.
அன்று இரவும் நானும் என் கணவரும் ஒரே படுக்கையில் படுத்துக் கொண்டும் எந்த பேச்சும் இல்லாமல் தான் உறக்கத்தில் விழுந்தோம். அடுத்த நாள் ஞாயிற்றுக் கிழமை. எக்ஸாம் வருவதால் அன்றும் அரை நாள் ஸ்கூல் வைத்திருந்திருந்தார்கள். ஆனால் இருந்த மனநிலையில் ஸ்கூலுக்கு செல்ல விருப்பமில்லாமல் நான் போனில் உடம்பு சரியில்லை என்று சொல்லி விட்டு வீட்டிலேயே இருந்துக் கொண்டேன்.
கணவருடன் பேசலாம் என்றாலும் அவருடைய அலட்சியமான போக்கு எரிச்சலை உண்டாக்க, எதற்காக அவரிடம் பணிந்து போக வேண்டும் என்ற ஈகோ பேச விடாமல் தடுத்தது. லாவண்யாவுக்கும் போன் செய்யவில்லை. காலை சமையலை முடித்து விட்டு கணவருக்கு எடுத்து வைத்தேன். அவர் அமைதியாக சாப்பிட்டு விட்டு செல்ல, நானும் எடுத்து வைத்து சாப்பிட்டு விட்டு ஹாலில் இருக்கும் என் கணவருடன் போய் உட்கார்ந்து குழப்பத்தில் சிக்கி இருக்கும் எங்களுக்குள்ளான உறவை சீராக்க முயற்சிக்கலாமா என்று யோசித்து பின் வேண்டாம் என்று முடிவு செய்து படுக்கையறைக்குள் நுழைந்துக் கொண்டேன்.
என்ன செய்வது என்ற சிந்தனையில் குழம்பியபடி படுக்கையில் சாயலாம் என்று நினைத்த போது தான் கையிலிருந்த செல்போன் சிணுங்க துவங்கியது. டிஸ்ப்ளே குப்தா என்று காட்ட நான் கொஞ்சம் திகைத்து தான் போனேன்.
குப்தாவுடன் இருந்த அந்த இரண்டு நாட்களை பொருத்த அளவில் நான் அவருடைய வித்தியாசமான, அதே சமயம் என்னை மதிப்பாகவும் அன்பாகவும் நடத்திய வித்த்தினால் மயங்கி தான் கிடந்தேன். அதற்கும் மேலே அவரை போன்ற சமூகத்தில் பெரிய அந்தஸ்திலும், பொருளாதாரத்தில் மிக உயர்ந்த இடத்திலும் இருக்கும் ஒரு பெரிய மனிதர் என் காலடியில் மயங்கி கிடப்பது எனக்குள் ஒரு கர்வத்தை உருவாக்கியதால், அந்த கர்வம் இன்பமாக இருந்த காரணத்தாலும் நான் அவரிடம் கொஞ்சம் அன்னியோன்னியமாக தான் பழகினேன். மனதார என் உடலை அவருக்கு விருந்தாக்கினேன். இருந்தாலும், மனதில் ஒரு ஓரத்தில், எனக்கு, இந்த உறவின் மூலம் என் பொருளாதார தேவைகளை பூர்த்தி செய்துக் கொள்ளும் திட்டமும் இருந்தது என்பதை மறுக்கவே முடியாது.
அங்கிருந்து வெளியேறி இயல்பு வாழ்க்கைக்குள் சென்ற பின் குப்தாவிடம் இருந்த மயக்கம் மெல்ல மெல்ல விலக, என் மனம் இந்த உறவை மேலும் நீடித்துக் கொண்டு செல்ல விரும்பவில்லை. இதனால் உண்டாகக் கூடிய சிக்கல்களை நினைத்து, போதும், இனி பட்டும் படாமல் இருந்துக் கொண்டு, இது வரை கிடைத்த பணத்தை வைத்துக் கொண்டு தேவைகளை பூர்த்தி செய்துக் கொண்டு, கணவருடன் இன்பமாக வாழவும், இருவரின் உழைப்பில் கிடைக்கும் வருமானத்தை வைத்து மெல்ல மெல்ல மற்ற தேவைகளை பூர்த்தி செய்துக் கொள்ளலாம் என்றும் தான் என் மனதில் எண்ணங்கள் ஓடிக் கொண்டிருந்தன.
என் மாணவர்களை பொருத்த அளவில், அவர்களுடைய நடவடிக்கைகள் இனி அவர்களால் தொல்லை இருக்காது என்று நினைக்க வைத்தது. உடல் சார்ந்த தேவைகளை பொருத்த அளவில், ஆசை தீர விதவிதமாக அனுபவித்தாகி விட்டது. இனியாவது உணர்ச்சிகளை கட்டுப்படுத்தி ஒழுக்கமாக வாழ முயற்சிக்கலாம், முடியவில்லை என்றால், கணவரும் தன் குணத்தை மாற்றிக் கொள்ளாமல் இருந்தால், நம்பிக்கையான ஆண் அமைந்தால், உடல் பசிக்கு தீனி போடலாம் என்றெல்லாம் தோன்றினாலும், எந்த நிரந்தர உறவையும் உண்டாக்கி வாழ்க்கையை சிக்கலாக்கிக் கொள்ள மட்டும் என் மனம் விரும்பவே இல்லை. குப்தாவும் பத்தோடு பதினொன்றாக தான் இப்போது எனக்கு தோன்றினார்.
எல்லாம் அந்த கார் எங்கள் வீட்டு போர்டிகோவில் வந்து நிற்கும் வரைதான். குப்தாவின் பரிசு உண்மையில் இன்னொரு லாபம் என்ற விதத்தில் சந்தோஷத்தை கொடுத்தது என்றாலும், குப்தாவை அவ்வளவு எளிதாக கழட்டி விட்டு விட முடியாது என்ற அச்சத்தையும், அவருடைய அன்பை கண்டு நெகிழ்ச்சியும் உண்டானது நிஜம். மீண்டும் என் மனம் குழப்பத்தில் விழுந்திருந்தது.
இப்போது போன்.
என்ன பேச போகிறார்?
நான் என்ன பேசுவது? எப்படி ரியாக்ட் செய்வது? ஒன்றுமே புரியாமல் போன் டிஸ்ப்ளேவை நீண்ட நேரம் பார்த்தபடி குழப்பமாக நின்றிருந்தேன். போன் கட்டாவதாக தெரியவில்லை. வேறு வழியில்லாமல் காலை அட்டெண்ட் செய்தேன்.
போனை காதில் வைத்து என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் நான் அமைதியாகவே இருக்க, மறுமுனையில் சில நொடிகள் மெளனத்திற்குப் பின்.
மெல்லிய கரகரத்த குரல் அம்மு. என்று மெலிதான ஏக்கத்தோடு ஒலிக்க.
நான் எனக்குள் உடைந்தேன்.
மீண்டும் சில நொடிகள் மெளனத்திற்குப் பின் குப்தா தொண்டையை செரும, என்னை பதில் சொல்ல சொல்கிறாரோ, அதற்கு சமிஞ்சையாக தான் தொண்டையை செருமிக் காட்டுகிறாரோ என்று தோன்றினாலும், குப்தா தன் குரலை சரி செய்துக் கொள்கிறார் என்பதை அவர் இரண்டாவது முறை தொண்டையை செருமிய ஒலியில் புரிய.
என்ன சொல்லப் போகிறார் என்று நான் அமைதியாக காத்திருக்க.
மனதில்.
ஐயோ. இவர் பாடப் போகிறார் போல தெரிகிறதே. இந்த ஆர்வ கோளாறு இவரை விட்டு விலகவே விலகாதோ என்று நினைத்தவள், அவருடைய தமிழ் அறிவை ஏற்கெனவே நன்றாக அறிந்தவள் என்பதால், கண்டிப்பாக இவர் எப்படி பாடினாலும், பாடலின் வரிகளால் என்னை நிச்சயமாக உருக வைத்து விடுவார். பாடலுக்கு கொஞ்சமும் பொருத்தமில்லாத கட்டை குரல் என்றாலும் அதில் காதலையும் கனிவையும் கலந்து என்னை மயக்க முயற்சிப்பார், நானும் மயங்கி விடுவேன் என்று பயமாக இருக்க, எதையாவது பேச துவங்கி, அவர் பாடுவதை தடுக்க நினைத்த கணத்தில், குப்தாவின் குரல் கரகரவென ஒலிக்கத் துவங்கியது.
உன்னோடு நான் இருந்த ஒவ்வொரு மணித்துளியும் மரணப் படுக்கையிலும் மறக்காது கண்மணியே
தொண்ணூறு நிமிடங்கள் தொட்டணைத்த காலம் தான் எணணூறு ஆண்டுகளாய் இதயத்தில் கனக்குதடி
பார்வையிலே சில நிமிடம் பயத்தோடு சில நிமிடம் கட்டி அணைத்தபடி கண்ணீரில் சில நிமிடம்
இலக்கணமே பாராமல் எல்லா இடங்களிலும் முத்தங்கள் விதைத்த மோகத்தில் சில நிமிடம்
உன்னோடு நான் இருந்த ஒவ்வொரு மணித்துளியும் மரணப் படுக்கையிலும் மறக்காது கண்மணியே
எது நியாயம் எது பாவம் இருவருக்கும் தோன்றவில்லை அது இரவா அது பகலா அதை பற்றி அறியவில்லை
யார் தொடங்க? யார் முடிக்க? ஒரு வழியும் தோன்றவில்லை இருவருமே தொடங்கி விட்டோம் இது வரைக்கும் கேள்வி இல்லை
அச்சம் களைந்தேன் என் ஆசையினை நீ அணிந்தாய் ஆடை களைந்தேன் வெட்கத்தை நீ அணிந்தாய்
கண்டத் திருக்கோலம் கனவாக மறைந்தாலும் கடைசியில் அழுத கண்ணீர் கையில் இன்னும் ஒட்டுதடி
உன்னோடு நான் இருந்த ஒவ்வொரு மணித்துளியும் மரணப் படுக்கையிலும் மறக்காது கண்மணியே.
குப்தா இந்த வரிகளை தன் கரகரத்த குரலில் சொல்ல சொல்ல என்னை அறியாமல் என் விழிகள் கசிய துவங்கின. கட்டிலில் அமர்ந்து தலையணையின் மீது முதுகை சாய்த்துக் கொண்டு, விழிகளில் நீர் மெல்ல கசிந்து திரண்டு முத்து போல கன்னங்களில் உருண்டோட, எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக அவர் சொல்ல சொல்ல கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.
சொல்லி முடித்து விட்டு குப்தா சில நொடிகள் நான் எதாவது சொல்வேனா என்று காத்திருக்க, பேச முடியாமல் என் நாக்கு அசைய மறுத்து அடம் பிடிக்க, குப்தா அதே குரலில் பேச விருப்பமில்லையா அம்மு என்ற போது நான் உடைந்து போனவளாக விசும்பலோடு இப்படி எல்லாம் கேட்டு என்னை கஷ்டப்படுத்தாதீங்க என்றேன்.
குப்தா சில நொடிகள் அமைதிக்குப் பின் கார் பிடிச்சிருந்ததா? என்றார்.
ம். என்று ஒற்றை சொல்லில் பதில் சொன்னேன்.
முழு தொகையும் நானே பே பண்ணிருப்பேன். உங்க பணமும் அதிலே சேர்ந்திருந்தா தான் உங்களுக்கும் ஒரு மனதிருப்தி இருக்கும்ன்னு தான் முழு தொகையும் கட்டலை.
ம்.
உங்களுக்கு எந்த ஹெல்ப்ன்னாலும் என்னை எப்ப வேணா கூப்பிடலாம் அம்மு.
ம்.
பதிலுக்கு நீங்க எனக்கு எதுவும் தரனும்ன்னு அவசியமில்லை.
சரி.
இது நீங்க என் மனசிலே வருடக் கணக்கா இருந்த பாரத்தை இறக்கி வைச்சதுக்காக நான் செய்ற நன்றி கடன்.
ம்.
வாய் திறந்து எதுவும் சொல்ல மாட்டீங்களா அம்மு.
குப்தாவுக்கு என் நிலைமையை புரிய வைக்க நினைத்தேன். அதே சமயம் அவர் மனதை புண்படுத்தவும் விரும்பவில்லை. வார்த்தைகளை யோசித்து தேர்ந்தெடுத்தேன்.
உங்க பரிசு எனக்கு பிடிச்சி இருந்தது. என் கணவருக்கு தான் கொஞ்சம் பிடிக்கலைன்னு நினைக்கிறேன் என்றேன்.
மறுமுனையில் நீண்ட மெளனம். குப்தா போனை வைத்து விட்டாரோ என்று சந்தேகமாகவும் வருத்தமாகவும் இருந்தது. டிஸ்ப்ளேவை பார்த்த பொழுது குப்தா இன்னும் லைனில் தான் இருப்பது தெரிந்தது. போனை மீண்டும் காதுக்கு கொடுத்து மிகவும் மெல்லிய குரலில்.
ஹலோ. சார். ஸாரி. எதாவது தப்பா சொல்லிட்டனா என்ற வார்த்தைகளை சொல்லி முடிப்பதற்குள் மீண்டும் கண்களில் நீர் கசிய துவங்கி நான் விசும்பினேன்.
குப்தா பதற்றத்தோடு, அம்மு. ப்ளீஸ். அழாதீங்க. எனக்கு எந்த கோபமும் இல்லை. உங்க மேலே எனக்கு கோபமே வராது. என் தேவதை நீங்க. ப்ளீஸ். மனசை குழப்பிக்காதீங்க. ஒரு அஞ்சு நிமிசம் நான் சொல்றதை கேளுங்க என்றார்.
நான் விசும்பலை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு ம். சொல்லுங்க என்றேன்.
உங்க நிலைமை எனக்கு புரியுது. நீங்க உங்க கணவரை நேசிக்கிற விதமும், அவர் உங்களை நேசிக்கிற விதமும் எனக்கு கொஞ்சம் பொறாமையா கூட இருக்கு. அதே சமயம் என் வாழ்க்கைலேயும் எனக்கு இதே மாதிரி ஒரு மனைவி இருக்கா. அவளும் என்னை இதே அளவு நேசிக்கிறா. நான் அவ கிட்டே குறையா நினைச்சது செக்ஸ் விசயத்திலே அவ ஈடுபாடு காட்டாததை மட்டும் தான். இப்ப எத்தனையோ அனுபவிச்சாச்சு. யோசிச்சுப் பார்த்தா அது எல்லாமே என் மனைவியோட அன்புக்கு முன்னாடி ஒண்ணும் இல்லைன்னு தோணுது. வெறும் உடம்பு உணர்ச்சிகளுக்கு மட்டும் முக்கியத்துவம் குடுத்து உண்மையான அன்பை புரிஞ்சுக்காம இருந்துட்டேன். என் வாழ்க்கைலே இருந்த ஒரே ஏக்கமான உண்மையான அன்பும், காதலும் கலந்த ஒரு அழகான பெண் துணை எனக்கு சலிக்க சலிக்க செக்ஸ் சுகம் தராதா அப்படிங்கற ஏக்கமும் உங்களாலே ஒரு முடிவுக்கு வந்தது. என் மனசிலே இருந்து ஒரு கொடூர மிருகம் என்னை விட்டு ஓடிட்ட மாதிரி ஒரு ஃபீலிங்க். உங்க கூட இருந்த தருணங்களை என் மனைவி கூட பகிர்ந்துக்கிட்டேன். அவ சொன்ன பதில் தான் என்னை இந்த அளவுக்கு மாத்திடுச்சு. யாருக்கும் ப்ரசனை இல்லைன்னா நீங்க அவங்களை நம்ம வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வரதில்லை எனக்கொண்ணும் ஆட்சேபனை இல்லை, நான் அவளை என் தங்கச்சி மாதிரி பார்த்துக்குவேன். உங்க இரண்டு பேர் அந்தரங்கத்திலே தலையிடாம வீட்டுலே இருந்துக்குவேன்னு சொன்னப்ப நான் நிலை குலைஞ்சு போயிட்டேன். அவ கால்லே விழுந்து மன்னிப்பு கேட்டேன். பதறி போயிட்டா. நிறைய பேசினோம். நான் இனி பெண்களை தேடி போவேனான்னு தெரியலை. முடிவா உறுதியா எதையும் சொல்ல முடியலை. ஆனா இப்போதைக்கு எனக்கு எல்லாம் கிடைச்சிட்ட மாதிரி ஒரு திருப்தி வந்திருச்சு. இனி எதுவும் தேவையில்லைன்னு தோணுது. உங்க வாழ்க்கைலே கண்டிப்பா குறுக்கிட மாட்டேன். என்னாலே எந்த தொல்லையும் இருக்காது. நீங்களா எனக்கு போன் பண்ற வரைக்கும் நான் உங்களுக்கு இனி போன் பண்ண மாட்டேன். எந்த உதவின்னாலும் தயங்காம என்னை கேட்கலாம் நீங்க.
நீளமாக குப்தா பேசிக் கொண்டே செல்ல செல்ல அவர் வார்த்தைகளில் இருந்த அன்பிலும் ஏக்கத்திலும் மனம் கசிந்து உருகினாலும், இனி அவருடைய வாழ்வும் இனிமையானதாக மாறப் போகிறது, எனக்கும் அவரால் எந்த சிக்கலும் வராது என்ற எண்ணமும் மனதின் ஒரு ஓரத்தில் ஓட, நிம்மதியும், ஏக்கமும் கலந்த வினோத உணர்வில் நான் விழி மூடி குப்தாவின் குரலை கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.
கடைசியாக என்ன பதில் சொல்வதென்றே தெரியாமல், எல்லாத்துக்கும் தேங்க்ஸ். நீங்க சொல்ற மாதிரி ஒரேயடியா என்னாலே கத்திரிச்சிட்டு போக முடியாது. ஒரு நல்ல நண்பரா உங்களை எப்பவும் என் மனசிலே வைச்சிருப்பேன். உங்களுக்கு பேசனும்ன்னு தோணிச்சுன்னா எப்ப வேணா எனக்கு போன் போடலாம் என்று சொல்லி விட்டு சில வார்த்தைகள் பேசி விட்டு காலை கட் செய்தோம்.
மனதில் அப்பாடா ப்ரசனைகள் ஒரு வழியாக முடிவுக்கு வந்து விட்டன என்ற நிம்மதியோடு பார்வையை உயர்த்திய போது என் நினைப்பு தவறு என்று சொல்வது போல அங்கே ஒரு புது ப்ரசனை நின்றுக் கொண்டிருந்தது.
படுக்கையறை வாசலில் என் கணவர் நின்றுக் கொண்டிருந்தார். அவரை பார்த்த உடனே, இவர் எப்போது வந்தார்? நானும் குப்தாவும் பேசியது எல்லாவற்றையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாரா? குப்தா பேசியது இவருக்கு கேட்டிருக்காதே. நான் பேசியதை மட்டும் கேட்டு விட்டு இவர் என்ன நினைத்திருப்பார் என்று பலவிதமான குழப்பங்கள் ஓட, என் கணவர் ஒன்றும் சொல்லாமல் நடந்து வந்து என்னருகில் படுக்கையில் அமர்ந்து சாய்ந்து படுக்க.
நான் இனி அமைதியாக இருப்பது எந்த விதத்திலும் உதவாது என்று முடிவு செய்து இப்படி எதுவுமே பேசாம இருந்தா என்ன அர்த்தம் என்று கொஞ்சம் குரலை உயர்த்தியே கேட்டு விட்டேன். என் கேள்வியால் என்னை திரும்பி பார்த்த என் கணவர் ஒன்றும் சொல்லாமல் ஒரு புன்னகையை மட்டும் பதிலாக தந்து விட்டு, மீண்டும் திரும்பிக் கொள்ள முயல.
இப்ப நான் என்ன பண்ணனும்?
ஒண்ணும் பண்ண வேண்டாம்.
ஏன் என் கூட பேச மாட்டேங்குறீங்க?
என்ன பேசனும்?
பேச ஒண்ணுமில்லையா?
உனக்கு தான் பேச ஆள் இருக்கே.
ம். இதானே உங்க ப்ரசனை. அதையாவது ஓபனா சொல்லித் தொலையலாமில்லே.
அதான் சொல்லிட்டேனே. இனி தொலைய வேண்டியது தான் பாக்கி.
நீங்க ஏன் தொலையறீங்க. நானே தொலைஞ்சுட்டு போறேன்.
அதான் ஏற்கெனவே தொலைஞ்சுட்டியேடி.
அறைஞ்சுடுவேன். என்னடா உன் ப்ரசனை. எப்பவும் சந்தேக புத்தி.
என்னடி எப்பவும் சந்தேக புத்தி. சும்மா ஒரு பேண்டஸிக்குன்னு ஆரம்பிச்சோம். நான் தான் ஆரம்பிச்சு வைச்சேன். என் சம்மதத்தோட தான் எல்லாம் நடந்துச்சு. ஓகே. இப்ப என்னடான்னா. ஒருத்தன் என் பொண்டாட்டிக்கு கழுத்திலே செயின் போட்டு விடுறான், அதை தாலியா நினைச்சுக்கோன்னு சொல்றான், இரண்டாவதா கல்யாணம் பண்ணிக்கிறியா, என் கருவை வாங்கிக்கிறியான்னு சாதாரணமா கேட்கிறான், லட்சக் கணக்கிலே பணம் குடுக்கிறான், கார் வாங்கி தரான், போன்லே மணிக் கணக்கா பேசுறான். நான் யாருடி இந்த வீட்டிலே..
என் கணவர் சொன்ன விசயங்களில் சிலதை அவர் மனம் கஷ்டப்படும் என்று நான் அவரிடம் சொல்லவே இல்லை. ஆனால் லாவண்யாவிடம் சொல்லி இருந்தேன்.
நான் சிரித்தேன். என் கணவர் கோபமாக என்னடி சிரிக்கிறே என்றார். இதையெல்லாம் நான் உங்க கிட்டே சொல்லவே இல்லையே. லாவண்யா கூட பேசினீங்களா? என்று என் கணவரை நேராக ஊடுருவது போல பார்த்து கேட்டேன். ஆனால் அவர் கண்கள் என் கண்களை துணிச்சலோடு சந்தித்தன.
நீ ஏன் இதையெல்லாம் என் கிட்டே மறைச்சே? என்று என்னை பதிலுக்கு கேட்டு விட்டு உற்று என் கண்களை பார்த்தார்.
நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லுங்க, லாவண்யா கூட போன்லே பேசினீங்களா? அந்த திருட்டு சிறுக்கி நான் போன் பண்ணினா எடுக்க மாட்டேங்குறா. எவன் கூட ஆட்டம் போடுறாளோ? ஆனா உங்க கூட பேச மட்டும் நேரமிருக்கும் தேவுடியாளுக்கு. இல்லை ரெண்டு பேரும் நேர்லேயே மீட் பண்ணி பேசிட்டீங்களா? பேச்சு மட்டும் தானா?
நான் கடைசியில் பொறிந்து தள்ள, என் கணவர் என் கேள்விகளுக்கெல்லாம் அசராதவராக, நீ லாவண்யாவை பத்தி என்ன வேணா சொல்லிட்டு போ. இப்படி எல்லாம் பேசினா எனக்கு கோபம் வரும்ன்னு நினைச்சா நீ ஏமாந்து போவே. அவ ஒண்ணும் என் பொண்டாட்டியும் இல்லை, வைப்பாட்டியும் இல்லை, அவ கிட்டே நான் மயங்கியும் கிடக்கலை.
மயங்கி கிடக்காம தான் நான் அந்த பக்கம் போன நிமிசமே அவளுக்கு போன் போட்டு வரியான்னு கூப்பிட்டீங்களா? அதோட முடிச்சீங்களா, என்னெல்லாம் ஆட்டம் போட்டீங்கன்னு லாவண்யா என் கிட்டே முழுசா சொல்லிட்டா என்று ஒரு பொய்யை சொன்னதும் என் கணவர் திகைத்து விட்டார்.
அவர் வாய், தேவுடியா சிறுக்கி, உளறிட்டாளா என்று முணுமுணுக்க, சும்மா போட்டு வாங்க பொய் சொன்னது என் கணவரை ஒரு வழியாக அடக்கி விட்டதால் நான் கொஞ்சம் நிம்மதியானேன். அதே சமயம் இவர் முழிக்கும் முழியை பார்த்தால் லாவண்யாவும் இவரும் சேர்ந்துக் கொண்டு நன்றாகவே ஆட்டம் போட்டிருக்கிறார்கள் என்று புரிந்து விட்டது.
அவ ஒண்ணும் என் கிட்டே சொல்லலை. நான் சும்மா போட்டு வாங்கினேன். உங்க முழியை பார்த்தா நல்லாவே அனுபவிச்சிருப்பீங்க போல தெரியுது. சார் எப்படி? அவளை எப்படி வைச்சிக்கறதா திட்டம்? வைப்பாட்டியாவா? பொண்டாட்டியாவா? நான் இருக்கலாமா இந்த வீட்டிலே?
அது உன் இஷ்டம்.
ஓ. அப்ப என்னை அனுப்பிட்டு அவ கூட வாழ போறீங்களா?
அம்மு. உன் சாமார்த்தியம் எல்லாம் எனக்கு வராது. நான் சொன்னது நீ இருக்கலாமான்னு கேட்ட்துக்கு தான். லாவண்யாவை பத்தி இதிலே பேச்சே இல்லை. என்னை மடக்க உன் திறமையை காட்டாதே.
அப்புறம் ஏன் என்னை வீட்டை விட்டு வெளியே அனுப்ப விரும்புனீங்க?
நான் எங்கேடி அப்படி சொன்னேன்? நீ தான் இருக்கட்டுமா போகட்டுமான்னு கேட்டே.
சரி அப்படியே வைச்சிக்குவோம், நான் போறேன்னா விட்டுருவீங்களா?
.
சொல்லுங்க.
உன் கூட பேசி ஜெயிக்க முடியாது.
கேட்ட கேள்விக்கு பதில்???? சொல்லுங்க. நான் வேண்டாமா? அந்த லாவண்யா கூட தான் வாழ போறீங்களா?
நீ பேச்சை மாத்திட்டே. எனக்கு எந்த லாவண்யாவும் வேண்டாம். நீ மட்டும் தான் வேணும். உன் காலடிலே தான் கிடப்பேன் எப்பவும்.
இதை எப்படி நான் நம்புறது?
அதுக்கு நான் என்ன பண்ணனும்? நம்பிதான் ஆகனும்.
அந்த ரூல் உங்களுக்கு மட்டும் தானா? நான் இதை சொன்னா நம்ப மாட்டீங்க. என் கூட பேச மாட்டீங்க. ஆனா நீங்க சொன்னா நான் அப்படியே நம்பிக்கனுமா?
இப்போது என் கணவர் சுத்தமாக பேசவே முடியாமல் அமைதியானார். ஆனால் அவர் முகம் காட்டிய பாவனையில் அவர் இன்னும் முழுதாக திருப்தியாகவில்லை என்பதை புரிந்துக் கொண்டேன். அதே சமயம் இப்போது என் கணவர் இருக்கும் நிலைமையில் அவரை ஈஸியாக சமாதானப்படுத்தி விட முடியும் என்றும் தோன்றியது. இப்போது பேசினால் அமைதியாக கேட்பார். புரிந்துக் கொள்வார் என்று தோன்றியது.
நான் அவர் அருகில் நெருங்கி அமர்ந்தேன். அவர் தோள் தொட்டு, பின் கன்னம் தொட்டு, அவர் முகத்தை என் பக்கம் திருப்பி, அவர் கண் பார்த்து, நான் உங்க கூட நிறைய டைம் சொல்லிட்டேன். எப்பவும் நான் தான் உங்க பொண்டாட்டின்னு, உங்க கூட கடைசி வரைக்கும் இருப்பேன்னு, நீங்க என்னை கண்டவன் கூட படுத்துட்டேன்னு வெறுக்காம இருக்கனும்ன்னும் சொல்லிருக்கேன். நான் என் வார்த்தையை காப்பாத்திட்டு வரேன். நீங்க உங்க வார்த்தையை காப்பாத்துற மாதிரி நடந்துக்கலையே டியர். நான் உங்களை பிரிய தயாராயில்லை. நீங்க அதுக்கு தயாராகிட்டீங்களா? நான் வேண்டாமா? வெறுத்திடுச்சா? தேவுடியா தானேன்னு தோணிடுச்சா?
என் கணவர் என் வார்த்தைகளின் உள்ளே இருந்த அழுத்தம் தாங்காமல் என்னை பரிதாபமாக பார்த்த படி, என்னை கொல்லாதே அம்மு, நான் உன்னை வெறுக்கலை. ஆனா சந்தேகப்படுறேன். அதை ஒத்துக்கறேன். அவ்ளோ தான் விசயம் என்றார்.
அதை தான் கேட்கிறேன். ஏன் இந்த சந்தேகம்?
அதான் சொல்லிட்டேனே? இத்தனை நாள் இல்லாத அளவுக்கு என்னென்னமோ வித்தியாசமா நடக்குது. அதனாலே தான்.
குப்தாவோட பணத்துக்கு மயங்கி போயிடுவேன்னு நினைச்சிட்டீங்களா?
ம்.
போக மாட்டேன்.
நம்புறீங்க தானே.
நம்புறேண்டி. இனி எதுவும் வேண்டாம். போதும்.
ம். நான் ரெடி. இனி உங்க கூட மட்டும் தான். ஆனா.
என் கணவர் என்ன என்பது போல என்னை பார்க்க.
நீங்க லாவண்யாவை தேட மாட்டீங்க தானே.?
என் கணவர் நிஜமாகவே என் கேள்வியை எதிர்பார்க்கவே இல்லை. அவருக்கு பதிலும் தெரியவில்லை. தடுமாற்றத்தோடு என்னை பார்த்தார்.
நான் சிரித்தேன். ரொம்ப தான் மயக்கி வைச்சிருக்கா போல என்றேன்.
என் கணவர் சுதாரித்து, ஒரு செகண்ட் குழம்பிட்டேன். அவ சின்ன பொண்ணுங்கறதாலே ஒரு மயக்கம். அவ்ளோதான். நானும் ரெடி தான் அம்மு. நாம இங்கே இருந்தா என் மனசு குழம்பும். நான் மனசளவிலே இந்த சிக்கல்களில் இருந்து மீளற வரைக்கும் வேற ஊருக்கு போயிடலாமா? காலம் எல்லாத்தையும் மறக்க வைச்சிடும் என்றார்.
நான் சிரித்து அவ்ளோ சீரியஸா எல்லாம் வேண்டாம். இங்கேயே இருப்போம். உங்களுக்கு லாவண்யா வேணும்ன்னு தோணிச்சுன்னா, நானே அவளை அப்பப்ப வர வைக்கிறேன். உங்க சந்தோஷத்தை கெடுக்க மாட்டேன். ஆனா நீங்க என்னை அடிக்கடி கேட்கிறதை நான் இப்ப உங்க கிட்டே கேட்கிறேன்.
..
எந்த நிலைமையிலேயும் என்னை வெறுத்துடாதீங்க. ஒதுக்கிடாதீங்க.
லூசு. ஆம்பிளை புத்திலே உனக்கு பதில் சொல்ல ஒரு செகண்ட் யோசிச்சிட்டேன். நானும் வைராக்கியமா இருக்கேண்டி. நாம இனி சந்தோஷமா நமக்காக வாழலாம்.
சரி. நானில்லாதப்ப லாவண்யா கூட என்னெல்லாம் ஆட்டம் போட்டீங்க. மறைக்காம சொல்லுங்க.
இப்ப எதுக்கு அதெல்லாம்.
ஏன். நான் சும்மா போட்டு வாங்கலாம்ன்னு லாவண்யா என் கிட்டே எல்லாம் சொல்லிட்டான்னு சொன்னதுக்கு நீங்க முழிச்ச முழியே சரியில்லை. ஒழுங்கா எல்லாத்தையும் சொல்லுங்க.
வேண்டாண்டி. அப்புறம் நீ அதையே சொல்லி சொல்லி காட்டுவே.
எப்படியும் அதான் நடக்க போகுது. இரண்டு பேரும் மீட் பண்ணி என்ன இந்திய பொருளாதாரத்தை பத்தியே பேசிருக்க போறீங்க. நல்லா ஓத்திருப்பீங்க. ஒழுங்கா என்னென்ன ஆட்டம் போட்டீங்கன்னு சொல்லிடுங்க.
ச்சீ. கழுதை. ஒரு டீச்சர் மாதிரியா பேசுறே.
அடடா. இவரு ஒண்ணும் தெரியாதவரு. ஒழுங்கா தான் பேசுவாரு. என்னை கெடுத்ததே நீதானடா. மரியாதையா மறைக்காம எல்லாத்தையும் சொல்லு. நான் எதையாவது மறைச்சிருக்கனா உங்க கிட்டே.
மறைச்சிருக்கியே. இப்ப குப்தா கூட என்னென்னால் செஞ்சேன்னு சொல்லவே இல்லை தானே.
என்ன செஞ்சிருப்பாங்க. என் புருசன் புத்தியை எப்படி மாத்துறதுன்னா பேசிருக்க போறோம். போனது மேட்டர் பண்ணத் தானே. அதான் செஞ்சோம்.
ஆனா, தாலின்னு சொல்லி செயின் போட்டு விடுற அளவுக்கு என்னடி செஞ்சே அந்த ஆளை?
இப்ப நீங்க தெரிஞ்சுக்கனும்ன்னு கேட்கிறீங்களா? இல்லை உங்க வழக்கமான புத்திலே உங்க சுகத்துக்காக கேட்குறீங்களா?
இரண்டும் தான். உனக்கு சொல்ல விருப்பமில்லைன்னா விட்டுடு.
உங்களை திருத்தவே முடியாது. நான் சொல்லிடுவேன். அப்புறம் அதையெல்லாம் மனசிலே வைச்சிட்டு என் கூட பேசாம இருக்கக் கூடாது.
இல்லை. சொல்லு.
என் கணவரின் கண்களில் அந்த பழைய ஆர்வம் வந்து உட்கார்ந்துக் கொண்டதை நான் கண்டு கொண்டேன். இந்த ஆண்களுக்கு எப்போதும் நிலையான புத்தியே கிடையாது என்று உள்ளுக்குள் நொந்துக் கொண்டு சொல்ல ஆரம்பித்தேன்.
என் கணவரின் பலமும் பலவீனமும் எனக்கு நன்றாக தெரியும். செக்ஸ் விசயத்தில் அவர் பலவீனமானவர் இல்லை என்பதை நான் உணர்ந்து ரொம்ப நாட்கள் ஆகி விட்டது. சரி செய்யக் கூடிய ஒரு சின்ன குறையை அவர் தன் தாழ்வு மனப்பான்மையினால் அவராகவே பெரிதாக்கிக் கொண்டு, பின் அதை வைத்துக் கொண்டே, மனதில் வக்கிரமான காம எண்ணங்களை வளர்த்துக் கொண்டு, அந்த எண்ணங்களுக்கு என்னையும் பலியாக்கி, இன்று மீள முடியுமா? என்ற குழப்பத்தில், ருசி கண்ட பூனையாக காமத்தில் நானும் விழுந்து இரு தலை கொள்ளி எறும்பாக தவிக்கும் நிலைக்கு கொண்டு வந்து விட்டு விட்டார். இத்தனைக்கும் அவர் தான் ஆரம்பம் என்றாலும் அவரால் என்னை இழக்கவும் முடியாது. நானில்லாத வாழ்க்கையை அவரால் நினைத்துக் கூட பார்க்க முடியாது.
அவரால் என்னை கர்ப்பமாக்க முடியாது என்ற உண்மையால் உண்டான தாழ்வு மனப்பான்மை, அதை மறக்க, மறைக்க, மனைவியையே இன்னொருவன் அனுபவிக்க அனுமதித்த மனதில் வக்கிரம், அதில் சுகம் காணும் வினோதம், உணர்ச்சிகள் வடிந்ததும், என்னை இழந்து விடுவேனோ என்ற பயம் என்று அவரும் என்னை போலவே எதை அனுபவிப்பது, எதை விடுவது என்று முடிவெடுக்க முடியாமல் தவிக்கிறார் என்பது எனக்கும் தெரியும்.
குப்தாவுடன் இருந்த நாட்களும், அவர் மாட்டி விட்ட தங்க சங்கிலி, என் கழுத்தில் என் கணவர் கட்டிய தாலிக்கு இணையாக தொங்கிக் கொண்டிருப்பதும், எதிர்பார்க்காத அளவு, நினைத்துப் பார்க்க முடியாத அளவு குப்தாவால் கிடைத்த தொகையும், இப்போது உச்சகட்டமாக, பரிசாக வீட்டுக்கு வந்த விலையுயர்ந்த காரும் என் கணவருக்கு என் மேல் நம்பிக்கை குறையவும், சந்தேகம் உண்டாகவும், பயப்படவும் காரணங்களாகி விட்டன. உடலளவில் சுகம் தேடிய நான் மனதளவில் குப்தாவிடம் விழுந்து விட்டேனோ என்று அவர் குழம்புவது அவருடைய நடவடிக்கைகளில் நன்றாகவே தெரிந்தது.
நான் அவரை விட்டு விட்டு குப்தாவுடன் சென்றாலும் சென்று விடுவேன் என்ற பயத்தை விட, நான் குப்தாவுக்கு என் மனதில் இடம் கொடுத்து விட்டேனோ, என் கணவர் இருக்க வேண்டிய இடத்தில் அவரை கொண்டு வந்து விட்டேனோ என்ற பயம் என் கணவரிடம் அதிகம் தென்பட்டது. தன்னை விட ஒருவன் தன் மனைவியின் மனதில் நிறைந்திருக்கிறான் என்ற எண்ணத்தை எந்த ஆணும் சகித்துக் கொள்ள மாட்டான் என்று தோன்றியது. விபசாரியாகவே இருந்தாலும், ஒரு பெண்ணின் மனதளவில் தான் மட்டுமே இருக்க வேண்டும் என்று நினைப்பவர்கள் ஆண்கள் என்பது புரிந்தது.
குப்தாவுக்கு போன் செய்து ஏன் இப்படி என் வாழ்க்கையோடு விளையாடுகிறீர்கள் என்று கோபமாக கேட்டு விடலாமா என்று யோசித்த போது, என்னால் குப்தாவிடம் அப்படி கோபமாக பேச முடியாது என்பதோடு, அவருக்கு போன் செய்தால், அவர் எதையாவது பேசி குழப்பி என் மனதை இன்னும் கலைக்க முயல்வார் என்பதால், அந்த பயத்திலேயே நான் குப்தாவுக்கு போன் செய்யும் எண்ணத்தை கை விட்டேன்.
என் கணவரிடம் மனம் விட்டு பேசி, குப்தா என்னை இரண்டாவதாக திருமணம் செய்துக் கொள்ள கேட்டதையும், அவருடைய கருவை வாங்கிக் கொள்ளத் தயாரா என்று கேட்டதையும் மறைக்காமல் சொல்லி, அதற்கெல்லாம் நான் உடன்படவில்லை, எதையுமே ஏற்க மறுத்து விட்டேன், அப்படி மறுத்ததற்கு ஒரே காரணம் நான் உங்களை நேசிப்பதுதான், உடல் சுகத்துக்காக நான் சிலருடன் படுத்து புரண்டிருந்தாலும், அவருடைய வாழ்க்கையின் இறுதி வரை அவருடன் தான் இருப்பேன் என்று அவருக்கு புரிய வைத்து விடலாம் என்று நினைத்தாலும், என் கணவர் என்னிடம் முகம் கொடுத்து பேசவே மறுத்து, விலகி விலகி சென்றது வருத்தமாகவும், பின் கோபமாகவும் இருந்தது.
கடைசியில் லாவண்யாவுக்கு போன் செய்து அவளிடமாவது பேசிக் கொண்டிருக்கலாம், அவளுடன் பேசினால் மனதுக்கு கொஞ்சம் இதமாக இருக்கும் என்பதோடு, எதாவது உருப்படியான யோசனைகள் சொன்னாலும் சொல்வாள் என்று நினைத்து அவளுக்கு போன் செய்தால், அந்த குட்டிக் குரங்கு போனை எடுக்கவே இல்லை. கோபத்தில் தேவுடியா சிறுக்கி, எவனையாவது வீட்டுக்கு வர வைச்சு கட்டில்லே புரண்டுட்டு இருக்காளோ என்னமோ என்று ஆத்திரமாக வந்தது.
அன்று இரவும் நானும் என் கணவரும் ஒரே படுக்கையில் படுத்துக் கொண்டும் எந்த பேச்சும் இல்லாமல் தான் உறக்கத்தில் விழுந்தோம். அடுத்த நாள் ஞாயிற்றுக் கிழமை. எக்ஸாம் வருவதால் அன்றும் அரை நாள் ஸ்கூல் வைத்திருந்திருந்தார்கள். ஆனால் இருந்த மனநிலையில் ஸ்கூலுக்கு செல்ல விருப்பமில்லாமல் நான் போனில் உடம்பு சரியில்லை என்று சொல்லி விட்டு வீட்டிலேயே இருந்துக் கொண்டேன்.
கணவருடன் பேசலாம் என்றாலும் அவருடைய அலட்சியமான போக்கு எரிச்சலை உண்டாக்க, எதற்காக அவரிடம் பணிந்து போக வேண்டும் என்ற ஈகோ பேச விடாமல் தடுத்தது. லாவண்யாவுக்கும் போன் செய்யவில்லை. காலை சமையலை முடித்து விட்டு கணவருக்கு எடுத்து வைத்தேன். அவர் அமைதியாக சாப்பிட்டு விட்டு செல்ல, நானும் எடுத்து வைத்து சாப்பிட்டு விட்டு ஹாலில் இருக்கும் என் கணவருடன் போய் உட்கார்ந்து குழப்பத்தில் சிக்கி இருக்கும் எங்களுக்குள்ளான உறவை சீராக்க முயற்சிக்கலாமா என்று யோசித்து பின் வேண்டாம் என்று முடிவு செய்து படுக்கையறைக்குள் நுழைந்துக் கொண்டேன்.
என்ன செய்வது என்ற சிந்தனையில் குழம்பியபடி படுக்கையில் சாயலாம் என்று நினைத்த போது தான் கையிலிருந்த செல்போன் சிணுங்க துவங்கியது. டிஸ்ப்ளே குப்தா என்று காட்ட நான் கொஞ்சம் திகைத்து தான் போனேன்.
குப்தாவுடன் இருந்த அந்த இரண்டு நாட்களை பொருத்த அளவில் நான் அவருடைய வித்தியாசமான, அதே சமயம் என்னை மதிப்பாகவும் அன்பாகவும் நடத்திய வித்த்தினால் மயங்கி தான் கிடந்தேன். அதற்கும் மேலே அவரை போன்ற சமூகத்தில் பெரிய அந்தஸ்திலும், பொருளாதாரத்தில் மிக உயர்ந்த இடத்திலும் இருக்கும் ஒரு பெரிய மனிதர் என் காலடியில் மயங்கி கிடப்பது எனக்குள் ஒரு கர்வத்தை உருவாக்கியதால், அந்த கர்வம் இன்பமாக இருந்த காரணத்தாலும் நான் அவரிடம் கொஞ்சம் அன்னியோன்னியமாக தான் பழகினேன். மனதார என் உடலை அவருக்கு விருந்தாக்கினேன். இருந்தாலும், மனதில் ஒரு ஓரத்தில், எனக்கு, இந்த உறவின் மூலம் என் பொருளாதார தேவைகளை பூர்த்தி செய்துக் கொள்ளும் திட்டமும் இருந்தது என்பதை மறுக்கவே முடியாது.
அங்கிருந்து வெளியேறி இயல்பு வாழ்க்கைக்குள் சென்ற பின் குப்தாவிடம் இருந்த மயக்கம் மெல்ல மெல்ல விலக, என் மனம் இந்த உறவை மேலும் நீடித்துக் கொண்டு செல்ல விரும்பவில்லை. இதனால் உண்டாகக் கூடிய சிக்கல்களை நினைத்து, போதும், இனி பட்டும் படாமல் இருந்துக் கொண்டு, இது வரை கிடைத்த பணத்தை வைத்துக் கொண்டு தேவைகளை பூர்த்தி செய்துக் கொண்டு, கணவருடன் இன்பமாக வாழவும், இருவரின் உழைப்பில் கிடைக்கும் வருமானத்தை வைத்து மெல்ல மெல்ல மற்ற தேவைகளை பூர்த்தி செய்துக் கொள்ளலாம் என்றும் தான் என் மனதில் எண்ணங்கள் ஓடிக் கொண்டிருந்தன.
என் மாணவர்களை பொருத்த அளவில், அவர்களுடைய நடவடிக்கைகள் இனி அவர்களால் தொல்லை இருக்காது என்று நினைக்க வைத்தது. உடல் சார்ந்த தேவைகளை பொருத்த அளவில், ஆசை தீர விதவிதமாக அனுபவித்தாகி விட்டது. இனியாவது உணர்ச்சிகளை கட்டுப்படுத்தி ஒழுக்கமாக வாழ முயற்சிக்கலாம், முடியவில்லை என்றால், கணவரும் தன் குணத்தை மாற்றிக் கொள்ளாமல் இருந்தால், நம்பிக்கையான ஆண் அமைந்தால், உடல் பசிக்கு தீனி போடலாம் என்றெல்லாம் தோன்றினாலும், எந்த நிரந்தர உறவையும் உண்டாக்கி வாழ்க்கையை சிக்கலாக்கிக் கொள்ள மட்டும் என் மனம் விரும்பவே இல்லை. குப்தாவும் பத்தோடு பதினொன்றாக தான் இப்போது எனக்கு தோன்றினார்.
எல்லாம் அந்த கார் எங்கள் வீட்டு போர்டிகோவில் வந்து நிற்கும் வரைதான். குப்தாவின் பரிசு உண்மையில் இன்னொரு லாபம் என்ற விதத்தில் சந்தோஷத்தை கொடுத்தது என்றாலும், குப்தாவை அவ்வளவு எளிதாக கழட்டி விட்டு விட முடியாது என்ற அச்சத்தையும், அவருடைய அன்பை கண்டு நெகிழ்ச்சியும் உண்டானது நிஜம். மீண்டும் என் மனம் குழப்பத்தில் விழுந்திருந்தது.
இப்போது போன்.
என்ன பேச போகிறார்?
நான் என்ன பேசுவது? எப்படி ரியாக்ட் செய்வது? ஒன்றுமே புரியாமல் போன் டிஸ்ப்ளேவை நீண்ட நேரம் பார்த்தபடி குழப்பமாக நின்றிருந்தேன். போன் கட்டாவதாக தெரியவில்லை. வேறு வழியில்லாமல் காலை அட்டெண்ட் செய்தேன்.
போனை காதில் வைத்து என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் நான் அமைதியாகவே இருக்க, மறுமுனையில் சில நொடிகள் மெளனத்திற்குப் பின்.
மெல்லிய கரகரத்த குரல் அம்மு. என்று மெலிதான ஏக்கத்தோடு ஒலிக்க.
நான் எனக்குள் உடைந்தேன்.
மீண்டும் சில நொடிகள் மெளனத்திற்குப் பின் குப்தா தொண்டையை செரும, என்னை பதில் சொல்ல சொல்கிறாரோ, அதற்கு சமிஞ்சையாக தான் தொண்டையை செருமிக் காட்டுகிறாரோ என்று தோன்றினாலும், குப்தா தன் குரலை சரி செய்துக் கொள்கிறார் என்பதை அவர் இரண்டாவது முறை தொண்டையை செருமிய ஒலியில் புரிய.
என்ன சொல்லப் போகிறார் என்று நான் அமைதியாக காத்திருக்க.
மனதில்.
ஐயோ. இவர் பாடப் போகிறார் போல தெரிகிறதே. இந்த ஆர்வ கோளாறு இவரை விட்டு விலகவே விலகாதோ என்று நினைத்தவள், அவருடைய தமிழ் அறிவை ஏற்கெனவே நன்றாக அறிந்தவள் என்பதால், கண்டிப்பாக இவர் எப்படி பாடினாலும், பாடலின் வரிகளால் என்னை நிச்சயமாக உருக வைத்து விடுவார். பாடலுக்கு கொஞ்சமும் பொருத்தமில்லாத கட்டை குரல் என்றாலும் அதில் காதலையும் கனிவையும் கலந்து என்னை மயக்க முயற்சிப்பார், நானும் மயங்கி விடுவேன் என்று பயமாக இருக்க, எதையாவது பேச துவங்கி, அவர் பாடுவதை தடுக்க நினைத்த கணத்தில், குப்தாவின் குரல் கரகரவென ஒலிக்கத் துவங்கியது.
உன்னோடு நான் இருந்த ஒவ்வொரு மணித்துளியும் மரணப் படுக்கையிலும் மறக்காது கண்மணியே
தொண்ணூறு நிமிடங்கள் தொட்டணைத்த காலம் தான் எணணூறு ஆண்டுகளாய் இதயத்தில் கனக்குதடி
பார்வையிலே சில நிமிடம் பயத்தோடு சில நிமிடம் கட்டி அணைத்தபடி கண்ணீரில் சில நிமிடம்
இலக்கணமே பாராமல் எல்லா இடங்களிலும் முத்தங்கள் விதைத்த மோகத்தில் சில நிமிடம்
உன்னோடு நான் இருந்த ஒவ்வொரு மணித்துளியும் மரணப் படுக்கையிலும் மறக்காது கண்மணியே
எது நியாயம் எது பாவம் இருவருக்கும் தோன்றவில்லை அது இரவா அது பகலா அதை பற்றி அறியவில்லை
யார் தொடங்க? யார் முடிக்க? ஒரு வழியும் தோன்றவில்லை இருவருமே தொடங்கி விட்டோம் இது வரைக்கும் கேள்வி இல்லை
அச்சம் களைந்தேன் என் ஆசையினை நீ அணிந்தாய் ஆடை களைந்தேன் வெட்கத்தை நீ அணிந்தாய்
கண்டத் திருக்கோலம் கனவாக மறைந்தாலும் கடைசியில் அழுத கண்ணீர் கையில் இன்னும் ஒட்டுதடி
உன்னோடு நான் இருந்த ஒவ்வொரு மணித்துளியும் மரணப் படுக்கையிலும் மறக்காது கண்மணியே.
குப்தா இந்த வரிகளை தன் கரகரத்த குரலில் சொல்ல சொல்ல என்னை அறியாமல் என் விழிகள் கசிய துவங்கின. கட்டிலில் அமர்ந்து தலையணையின் மீது முதுகை சாய்த்துக் கொண்டு, விழிகளில் நீர் மெல்ல கசிந்து திரண்டு முத்து போல கன்னங்களில் உருண்டோட, எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக அவர் சொல்ல சொல்ல கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.
சொல்லி முடித்து விட்டு குப்தா சில நொடிகள் நான் எதாவது சொல்வேனா என்று காத்திருக்க, பேச முடியாமல் என் நாக்கு அசைய மறுத்து அடம் பிடிக்க, குப்தா அதே குரலில் பேச விருப்பமில்லையா அம்மு என்ற போது நான் உடைந்து போனவளாக விசும்பலோடு இப்படி எல்லாம் கேட்டு என்னை கஷ்டப்படுத்தாதீங்க என்றேன்.
குப்தா சில நொடிகள் அமைதிக்குப் பின் கார் பிடிச்சிருந்ததா? என்றார்.
ம். என்று ஒற்றை சொல்லில் பதில் சொன்னேன்.
முழு தொகையும் நானே பே பண்ணிருப்பேன். உங்க பணமும் அதிலே சேர்ந்திருந்தா தான் உங்களுக்கும் ஒரு மனதிருப்தி இருக்கும்ன்னு தான் முழு தொகையும் கட்டலை.
ம்.
உங்களுக்கு எந்த ஹெல்ப்ன்னாலும் என்னை எப்ப வேணா கூப்பிடலாம் அம்மு.
ம்.
பதிலுக்கு நீங்க எனக்கு எதுவும் தரனும்ன்னு அவசியமில்லை.
சரி.
இது நீங்க என் மனசிலே வருடக் கணக்கா இருந்த பாரத்தை இறக்கி வைச்சதுக்காக நான் செய்ற நன்றி கடன்.
ம்.
வாய் திறந்து எதுவும் சொல்ல மாட்டீங்களா அம்மு.
குப்தாவுக்கு என் நிலைமையை புரிய வைக்க நினைத்தேன். அதே சமயம் அவர் மனதை புண்படுத்தவும் விரும்பவில்லை. வார்த்தைகளை யோசித்து தேர்ந்தெடுத்தேன்.
உங்க பரிசு எனக்கு பிடிச்சி இருந்தது. என் கணவருக்கு தான் கொஞ்சம் பிடிக்கலைன்னு நினைக்கிறேன் என்றேன்.
மறுமுனையில் நீண்ட மெளனம். குப்தா போனை வைத்து விட்டாரோ என்று சந்தேகமாகவும் வருத்தமாகவும் இருந்தது. டிஸ்ப்ளேவை பார்த்த பொழுது குப்தா இன்னும் லைனில் தான் இருப்பது தெரிந்தது. போனை மீண்டும் காதுக்கு கொடுத்து மிகவும் மெல்லிய குரலில்.
ஹலோ. சார். ஸாரி. எதாவது தப்பா சொல்லிட்டனா என்ற வார்த்தைகளை சொல்லி முடிப்பதற்குள் மீண்டும் கண்களில் நீர் கசிய துவங்கி நான் விசும்பினேன்.
குப்தா பதற்றத்தோடு, அம்மு. ப்ளீஸ். அழாதீங்க. எனக்கு எந்த கோபமும் இல்லை. உங்க மேலே எனக்கு கோபமே வராது. என் தேவதை நீங்க. ப்ளீஸ். மனசை குழப்பிக்காதீங்க. ஒரு அஞ்சு நிமிசம் நான் சொல்றதை கேளுங்க என்றார்.
நான் விசும்பலை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு ம். சொல்லுங்க என்றேன்.
உங்க நிலைமை எனக்கு புரியுது. நீங்க உங்க கணவரை நேசிக்கிற விதமும், அவர் உங்களை நேசிக்கிற விதமும் எனக்கு கொஞ்சம் பொறாமையா கூட இருக்கு. அதே சமயம் என் வாழ்க்கைலேயும் எனக்கு இதே மாதிரி ஒரு மனைவி இருக்கா. அவளும் என்னை இதே அளவு நேசிக்கிறா. நான் அவ கிட்டே குறையா நினைச்சது செக்ஸ் விசயத்திலே அவ ஈடுபாடு காட்டாததை மட்டும் தான். இப்ப எத்தனையோ அனுபவிச்சாச்சு. யோசிச்சுப் பார்த்தா அது எல்லாமே என் மனைவியோட அன்புக்கு முன்னாடி ஒண்ணும் இல்லைன்னு தோணுது. வெறும் உடம்பு உணர்ச்சிகளுக்கு மட்டும் முக்கியத்துவம் குடுத்து உண்மையான அன்பை புரிஞ்சுக்காம இருந்துட்டேன். என் வாழ்க்கைலே இருந்த ஒரே ஏக்கமான உண்மையான அன்பும், காதலும் கலந்த ஒரு அழகான பெண் துணை எனக்கு சலிக்க சலிக்க செக்ஸ் சுகம் தராதா அப்படிங்கற ஏக்கமும் உங்களாலே ஒரு முடிவுக்கு வந்தது. என் மனசிலே இருந்து ஒரு கொடூர மிருகம் என்னை விட்டு ஓடிட்ட மாதிரி ஒரு ஃபீலிங்க். உங்க கூட இருந்த தருணங்களை என் மனைவி கூட பகிர்ந்துக்கிட்டேன். அவ சொன்ன பதில் தான் என்னை இந்த அளவுக்கு மாத்திடுச்சு. யாருக்கும் ப்ரசனை இல்லைன்னா நீங்க அவங்களை நம்ம வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வரதில்லை எனக்கொண்ணும் ஆட்சேபனை இல்லை, நான் அவளை என் தங்கச்சி மாதிரி பார்த்துக்குவேன். உங்க இரண்டு பேர் அந்தரங்கத்திலே தலையிடாம வீட்டுலே இருந்துக்குவேன்னு சொன்னப்ப நான் நிலை குலைஞ்சு போயிட்டேன். அவ கால்லே விழுந்து மன்னிப்பு கேட்டேன். பதறி போயிட்டா. நிறைய பேசினோம். நான் இனி பெண்களை தேடி போவேனான்னு தெரியலை. முடிவா உறுதியா எதையும் சொல்ல முடியலை. ஆனா இப்போதைக்கு எனக்கு எல்லாம் கிடைச்சிட்ட மாதிரி ஒரு திருப்தி வந்திருச்சு. இனி எதுவும் தேவையில்லைன்னு தோணுது. உங்க வாழ்க்கைலே கண்டிப்பா குறுக்கிட மாட்டேன். என்னாலே எந்த தொல்லையும் இருக்காது. நீங்களா எனக்கு போன் பண்ற வரைக்கும் நான் உங்களுக்கு இனி போன் பண்ண மாட்டேன். எந்த உதவின்னாலும் தயங்காம என்னை கேட்கலாம் நீங்க.
நீளமாக குப்தா பேசிக் கொண்டே செல்ல செல்ல அவர் வார்த்தைகளில் இருந்த அன்பிலும் ஏக்கத்திலும் மனம் கசிந்து உருகினாலும், இனி அவருடைய வாழ்வும் இனிமையானதாக மாறப் போகிறது, எனக்கும் அவரால் எந்த சிக்கலும் வராது என்ற எண்ணமும் மனதின் ஒரு ஓரத்தில் ஓட, நிம்மதியும், ஏக்கமும் கலந்த வினோத உணர்வில் நான் விழி மூடி குப்தாவின் குரலை கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.
கடைசியாக என்ன பதில் சொல்வதென்றே தெரியாமல், எல்லாத்துக்கும் தேங்க்ஸ். நீங்க சொல்ற மாதிரி ஒரேயடியா என்னாலே கத்திரிச்சிட்டு போக முடியாது. ஒரு நல்ல நண்பரா உங்களை எப்பவும் என் மனசிலே வைச்சிருப்பேன். உங்களுக்கு பேசனும்ன்னு தோணிச்சுன்னா எப்ப வேணா எனக்கு போன் போடலாம் என்று சொல்லி விட்டு சில வார்த்தைகள் பேசி விட்டு காலை கட் செய்தோம்.
மனதில் அப்பாடா ப்ரசனைகள் ஒரு வழியாக முடிவுக்கு வந்து விட்டன என்ற நிம்மதியோடு பார்வையை உயர்த்திய போது என் நினைப்பு தவறு என்று சொல்வது போல அங்கே ஒரு புது ப்ரசனை நின்றுக் கொண்டிருந்தது.
படுக்கையறை வாசலில் என் கணவர் நின்றுக் கொண்டிருந்தார். அவரை பார்த்த உடனே, இவர் எப்போது வந்தார்? நானும் குப்தாவும் பேசியது எல்லாவற்றையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாரா? குப்தா பேசியது இவருக்கு கேட்டிருக்காதே. நான் பேசியதை மட்டும் கேட்டு விட்டு இவர் என்ன நினைத்திருப்பார் என்று பலவிதமான குழப்பங்கள் ஓட, என் கணவர் ஒன்றும் சொல்லாமல் நடந்து வந்து என்னருகில் படுக்கையில் அமர்ந்து சாய்ந்து படுக்க.
நான் இனி அமைதியாக இருப்பது எந்த விதத்திலும் உதவாது என்று முடிவு செய்து இப்படி எதுவுமே பேசாம இருந்தா என்ன அர்த்தம் என்று கொஞ்சம் குரலை உயர்த்தியே கேட்டு விட்டேன். என் கேள்வியால் என்னை திரும்பி பார்த்த என் கணவர் ஒன்றும் சொல்லாமல் ஒரு புன்னகையை மட்டும் பதிலாக தந்து விட்டு, மீண்டும் திரும்பிக் கொள்ள முயல.
இப்ப நான் என்ன பண்ணனும்?
ஒண்ணும் பண்ண வேண்டாம்.
ஏன் என் கூட பேச மாட்டேங்குறீங்க?
என்ன பேசனும்?
பேச ஒண்ணுமில்லையா?
உனக்கு தான் பேச ஆள் இருக்கே.
ம். இதானே உங்க ப்ரசனை. அதையாவது ஓபனா சொல்லித் தொலையலாமில்லே.
அதான் சொல்லிட்டேனே. இனி தொலைய வேண்டியது தான் பாக்கி.
நீங்க ஏன் தொலையறீங்க. நானே தொலைஞ்சுட்டு போறேன்.
அதான் ஏற்கெனவே தொலைஞ்சுட்டியேடி.
அறைஞ்சுடுவேன். என்னடா உன் ப்ரசனை. எப்பவும் சந்தேக புத்தி.
என்னடி எப்பவும் சந்தேக புத்தி. சும்மா ஒரு பேண்டஸிக்குன்னு ஆரம்பிச்சோம். நான் தான் ஆரம்பிச்சு வைச்சேன். என் சம்மதத்தோட தான் எல்லாம் நடந்துச்சு. ஓகே. இப்ப என்னடான்னா. ஒருத்தன் என் பொண்டாட்டிக்கு கழுத்திலே செயின் போட்டு விடுறான், அதை தாலியா நினைச்சுக்கோன்னு சொல்றான், இரண்டாவதா கல்யாணம் பண்ணிக்கிறியா, என் கருவை வாங்கிக்கிறியான்னு சாதாரணமா கேட்கிறான், லட்சக் கணக்கிலே பணம் குடுக்கிறான், கார் வாங்கி தரான், போன்லே மணிக் கணக்கா பேசுறான். நான் யாருடி இந்த வீட்டிலே..
என் கணவர் சொன்ன விசயங்களில் சிலதை அவர் மனம் கஷ்டப்படும் என்று நான் அவரிடம் சொல்லவே இல்லை. ஆனால் லாவண்யாவிடம் சொல்லி இருந்தேன்.
நான் சிரித்தேன். என் கணவர் கோபமாக என்னடி சிரிக்கிறே என்றார். இதையெல்லாம் நான் உங்க கிட்டே சொல்லவே இல்லையே. லாவண்யா கூட பேசினீங்களா? என்று என் கணவரை நேராக ஊடுருவது போல பார்த்து கேட்டேன். ஆனால் அவர் கண்கள் என் கண்களை துணிச்சலோடு சந்தித்தன.
நீ ஏன் இதையெல்லாம் என் கிட்டே மறைச்சே? என்று என்னை பதிலுக்கு கேட்டு விட்டு உற்று என் கண்களை பார்த்தார்.
நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லுங்க, லாவண்யா கூட போன்லே பேசினீங்களா? அந்த திருட்டு சிறுக்கி நான் போன் பண்ணினா எடுக்க மாட்டேங்குறா. எவன் கூட ஆட்டம் போடுறாளோ? ஆனா உங்க கூட பேச மட்டும் நேரமிருக்கும் தேவுடியாளுக்கு. இல்லை ரெண்டு பேரும் நேர்லேயே மீட் பண்ணி பேசிட்டீங்களா? பேச்சு மட்டும் தானா?
நான் கடைசியில் பொறிந்து தள்ள, என் கணவர் என் கேள்விகளுக்கெல்லாம் அசராதவராக, நீ லாவண்யாவை பத்தி என்ன வேணா சொல்லிட்டு போ. இப்படி எல்லாம் பேசினா எனக்கு கோபம் வரும்ன்னு நினைச்சா நீ ஏமாந்து போவே. அவ ஒண்ணும் என் பொண்டாட்டியும் இல்லை, வைப்பாட்டியும் இல்லை, அவ கிட்டே நான் மயங்கியும் கிடக்கலை.
மயங்கி கிடக்காம தான் நான் அந்த பக்கம் போன நிமிசமே அவளுக்கு போன் போட்டு வரியான்னு கூப்பிட்டீங்களா? அதோட முடிச்சீங்களா, என்னெல்லாம் ஆட்டம் போட்டீங்கன்னு லாவண்யா என் கிட்டே முழுசா சொல்லிட்டா என்று ஒரு பொய்யை சொன்னதும் என் கணவர் திகைத்து விட்டார்.
அவர் வாய், தேவுடியா சிறுக்கி, உளறிட்டாளா என்று முணுமுணுக்க, சும்மா போட்டு வாங்க பொய் சொன்னது என் கணவரை ஒரு வழியாக அடக்கி விட்டதால் நான் கொஞ்சம் நிம்மதியானேன். அதே சமயம் இவர் முழிக்கும் முழியை பார்த்தால் லாவண்யாவும் இவரும் சேர்ந்துக் கொண்டு நன்றாகவே ஆட்டம் போட்டிருக்கிறார்கள் என்று புரிந்து விட்டது.
அவ ஒண்ணும் என் கிட்டே சொல்லலை. நான் சும்மா போட்டு வாங்கினேன். உங்க முழியை பார்த்தா நல்லாவே அனுபவிச்சிருப்பீங்க போல தெரியுது. சார் எப்படி? அவளை எப்படி வைச்சிக்கறதா திட்டம்? வைப்பாட்டியாவா? பொண்டாட்டியாவா? நான் இருக்கலாமா இந்த வீட்டிலே?
அது உன் இஷ்டம்.
ஓ. அப்ப என்னை அனுப்பிட்டு அவ கூட வாழ போறீங்களா?
அம்மு. உன் சாமார்த்தியம் எல்லாம் எனக்கு வராது. நான் சொன்னது நீ இருக்கலாமான்னு கேட்ட்துக்கு தான். லாவண்யாவை பத்தி இதிலே பேச்சே இல்லை. என்னை மடக்க உன் திறமையை காட்டாதே.
அப்புறம் ஏன் என்னை வீட்டை விட்டு வெளியே அனுப்ப விரும்புனீங்க?
நான் எங்கேடி அப்படி சொன்னேன்? நீ தான் இருக்கட்டுமா போகட்டுமான்னு கேட்டே.
சரி அப்படியே வைச்சிக்குவோம், நான் போறேன்னா விட்டுருவீங்களா?
.
சொல்லுங்க.
உன் கூட பேசி ஜெயிக்க முடியாது.
கேட்ட கேள்விக்கு பதில்???? சொல்லுங்க. நான் வேண்டாமா? அந்த லாவண்யா கூட தான் வாழ போறீங்களா?
நீ பேச்சை மாத்திட்டே. எனக்கு எந்த லாவண்யாவும் வேண்டாம். நீ மட்டும் தான் வேணும். உன் காலடிலே தான் கிடப்பேன் எப்பவும்.
இதை எப்படி நான் நம்புறது?
அதுக்கு நான் என்ன பண்ணனும்? நம்பிதான் ஆகனும்.
அந்த ரூல் உங்களுக்கு மட்டும் தானா? நான் இதை சொன்னா நம்ப மாட்டீங்க. என் கூட பேச மாட்டீங்க. ஆனா நீங்க சொன்னா நான் அப்படியே நம்பிக்கனுமா?
இப்போது என் கணவர் சுத்தமாக பேசவே முடியாமல் அமைதியானார். ஆனால் அவர் முகம் காட்டிய பாவனையில் அவர் இன்னும் முழுதாக திருப்தியாகவில்லை என்பதை புரிந்துக் கொண்டேன். அதே சமயம் இப்போது என் கணவர் இருக்கும் நிலைமையில் அவரை ஈஸியாக சமாதானப்படுத்தி விட முடியும் என்றும் தோன்றியது. இப்போது பேசினால் அமைதியாக கேட்பார். புரிந்துக் கொள்வார் என்று தோன்றியது.
நான் அவர் அருகில் நெருங்கி அமர்ந்தேன். அவர் தோள் தொட்டு, பின் கன்னம் தொட்டு, அவர் முகத்தை என் பக்கம் திருப்பி, அவர் கண் பார்த்து, நான் உங்க கூட நிறைய டைம் சொல்லிட்டேன். எப்பவும் நான் தான் உங்க பொண்டாட்டின்னு, உங்க கூட கடைசி வரைக்கும் இருப்பேன்னு, நீங்க என்னை கண்டவன் கூட படுத்துட்டேன்னு வெறுக்காம இருக்கனும்ன்னும் சொல்லிருக்கேன். நான் என் வார்த்தையை காப்பாத்திட்டு வரேன். நீங்க உங்க வார்த்தையை காப்பாத்துற மாதிரி நடந்துக்கலையே டியர். நான் உங்களை பிரிய தயாராயில்லை. நீங்க அதுக்கு தயாராகிட்டீங்களா? நான் வேண்டாமா? வெறுத்திடுச்சா? தேவுடியா தானேன்னு தோணிடுச்சா?
என் கணவர் என் வார்த்தைகளின் உள்ளே இருந்த அழுத்தம் தாங்காமல் என்னை பரிதாபமாக பார்த்த படி, என்னை கொல்லாதே அம்மு, நான் உன்னை வெறுக்கலை. ஆனா சந்தேகப்படுறேன். அதை ஒத்துக்கறேன். அவ்ளோ தான் விசயம் என்றார்.
அதை தான் கேட்கிறேன். ஏன் இந்த சந்தேகம்?
அதான் சொல்லிட்டேனே? இத்தனை நாள் இல்லாத அளவுக்கு என்னென்னமோ வித்தியாசமா நடக்குது. அதனாலே தான்.
குப்தாவோட பணத்துக்கு மயங்கி போயிடுவேன்னு நினைச்சிட்டீங்களா?
ம்.
போக மாட்டேன்.
நம்புறீங்க தானே.
நம்புறேண்டி. இனி எதுவும் வேண்டாம். போதும்.
ம். நான் ரெடி. இனி உங்க கூட மட்டும் தான். ஆனா.
என் கணவர் என்ன என்பது போல என்னை பார்க்க.
நீங்க லாவண்யாவை தேட மாட்டீங்க தானே.?
என் கணவர் நிஜமாகவே என் கேள்வியை எதிர்பார்க்கவே இல்லை. அவருக்கு பதிலும் தெரியவில்லை. தடுமாற்றத்தோடு என்னை பார்த்தார்.
நான் சிரித்தேன். ரொம்ப தான் மயக்கி வைச்சிருக்கா போல என்றேன்.
என் கணவர் சுதாரித்து, ஒரு செகண்ட் குழம்பிட்டேன். அவ சின்ன பொண்ணுங்கறதாலே ஒரு மயக்கம். அவ்ளோதான். நானும் ரெடி தான் அம்மு. நாம இங்கே இருந்தா என் மனசு குழம்பும். நான் மனசளவிலே இந்த சிக்கல்களில் இருந்து மீளற வரைக்கும் வேற ஊருக்கு போயிடலாமா? காலம் எல்லாத்தையும் மறக்க வைச்சிடும் என்றார்.
நான் சிரித்து அவ்ளோ சீரியஸா எல்லாம் வேண்டாம். இங்கேயே இருப்போம். உங்களுக்கு லாவண்யா வேணும்ன்னு தோணிச்சுன்னா, நானே அவளை அப்பப்ப வர வைக்கிறேன். உங்க சந்தோஷத்தை கெடுக்க மாட்டேன். ஆனா நீங்க என்னை அடிக்கடி கேட்கிறதை நான் இப்ப உங்க கிட்டே கேட்கிறேன்.
..
எந்த நிலைமையிலேயும் என்னை வெறுத்துடாதீங்க. ஒதுக்கிடாதீங்க.
லூசு. ஆம்பிளை புத்திலே உனக்கு பதில் சொல்ல ஒரு செகண்ட் யோசிச்சிட்டேன். நானும் வைராக்கியமா இருக்கேண்டி. நாம இனி சந்தோஷமா நமக்காக வாழலாம்.
சரி. நானில்லாதப்ப லாவண்யா கூட என்னெல்லாம் ஆட்டம் போட்டீங்க. மறைக்காம சொல்லுங்க.
இப்ப எதுக்கு அதெல்லாம்.
ஏன். நான் சும்மா போட்டு வாங்கலாம்ன்னு லாவண்யா என் கிட்டே எல்லாம் சொல்லிட்டான்னு சொன்னதுக்கு நீங்க முழிச்ச முழியே சரியில்லை. ஒழுங்கா எல்லாத்தையும் சொல்லுங்க.
வேண்டாண்டி. அப்புறம் நீ அதையே சொல்லி சொல்லி காட்டுவே.
எப்படியும் அதான் நடக்க போகுது. இரண்டு பேரும் மீட் பண்ணி என்ன இந்திய பொருளாதாரத்தை பத்தியே பேசிருக்க போறீங்க. நல்லா ஓத்திருப்பீங்க. ஒழுங்கா என்னென்ன ஆட்டம் போட்டீங்கன்னு சொல்லிடுங்க.
ச்சீ. கழுதை. ஒரு டீச்சர் மாதிரியா பேசுறே.
அடடா. இவரு ஒண்ணும் தெரியாதவரு. ஒழுங்கா தான் பேசுவாரு. என்னை கெடுத்ததே நீதானடா. மரியாதையா மறைக்காம எல்லாத்தையும் சொல்லு. நான் எதையாவது மறைச்சிருக்கனா உங்க கிட்டே.
மறைச்சிருக்கியே. இப்ப குப்தா கூட என்னென்னால் செஞ்சேன்னு சொல்லவே இல்லை தானே.
என்ன செஞ்சிருப்பாங்க. என் புருசன் புத்தியை எப்படி மாத்துறதுன்னா பேசிருக்க போறோம். போனது மேட்டர் பண்ணத் தானே. அதான் செஞ்சோம்.
ஆனா, தாலின்னு சொல்லி செயின் போட்டு விடுற அளவுக்கு என்னடி செஞ்சே அந்த ஆளை?
இப்ப நீங்க தெரிஞ்சுக்கனும்ன்னு கேட்கிறீங்களா? இல்லை உங்க வழக்கமான புத்திலே உங்க சுகத்துக்காக கேட்குறீங்களா?
இரண்டும் தான். உனக்கு சொல்ல விருப்பமில்லைன்னா விட்டுடு.
உங்களை திருத்தவே முடியாது. நான் சொல்லிடுவேன். அப்புறம் அதையெல்லாம் மனசிலே வைச்சிட்டு என் கூட பேசாம இருக்கக் கூடாது.
இல்லை. சொல்லு.
என் கணவரின் கண்களில் அந்த பழைய ஆர்வம் வந்து உட்கார்ந்துக் கொண்டதை நான் கண்டு கொண்டேன். இந்த ஆண்களுக்கு எப்போதும் நிலையான புத்தியே கிடையாது என்று உள்ளுக்குள் நொந்துக் கொண்டு சொல்ல ஆரம்பித்தேன்.
- Next page: Chapter 60
- Previous page: Chapter 58
