Adultery அமுதா டீச்சரின் அந்தரங்கம்

நான் சிந்தனையில் மூழ்கி செயலற்று உட்கார்ந்திருக்க, திடீரென்று லாவண்யாவின் உதடுகள் இரண்டும் என் உதடுகளில் ஒரு முறை அழுத்தமாக பதிந்து விலகின.

நான் திடுகிட்டு அவளை தள்ளி விட்டு விட்டு அவளை முறைக்க.

லாவண்யா, ஸாரி அம்மு. நான் இது வரைக்கும் இந்த மாதிரி ஒரு சிக்கலான நிலைமையை சந்திச்சதில்லை. எந்த சிக்கலையும் ஈஸியா ஹேண்டில் பண்ற எனக்கே இதை எப்படி சரி பண்றதுன்னு தெரியலை. ரொம்ப குழம்பி போயிருக்கேன். சொல்லி அழக் கூட யாருமில்லை. இந்த டைம்லே என்னமோ இது வேணும்ன்னு தோணுச்சு. ஸாரி. உன் வாழ்க்கைலேயும் ரொம்ப தலையிட்டுட்டேன் என்று சொல்லி விட்டு தலைகுனிந்து திரண்டு வந்த கண்ணீரை என்னிடம் மறைத்துக் கொண்டு, தலை நிமிராமலே, சரி. நீ கிளம்பு அம்மு. அவனுக்கு என்னை விட்டா வேற ஆளுமில்லை. வழியுமில்லை. எங்கே போனாலும் என் கிட்டே தான் வருவான். கொஞ்ச நாள்லே சரியாகிடுவான். நான் பார்த்துக்கிறேன் என்றாள்.
நான் எதோ ஒரு உணர்ச்சி தெறிக்க, திடீரென்று லாவண்யாவை இழுத்து அவள் உதடுகளை கவ்வி சப்ப.

இளம் பெண்ணின் கவர்ச்சியான உதடுகள் ருசியாகவும் இருக்க.

லாவண்யாவின் உதடுகளும் மீண்டும் என் உதடுகளை கவ்வி சப்ப.

இருவரும் தழுவிக் கொண்டோம் நீண்ட நாட்களுக்குப் பின். உள்ளுக்குள் கனலாய் தனன்றுக் கொண்டிருந்த எங்கள் ஓரின சேர்க்கையின் வேட்கை, தீப்பொறி பட்ட வெடிமருந்தை போல குபீர் என்று வெடித்து தெறிக்க, என் கட்டுப்பாடுகளும், வைராக்கியமும் அந்த நொடியில் வெடிப்பில் சிதறி ஓடி விட்டன. எங்கள் உதடுகள் ஒன்றையொன்று கவ்விக் கொண்டன, தாபத்தோடு, தாகத்தோடு.

நான் கொஞ்சம் இடம் கொடுத்ததுமே லாவண்யா என்னை ,முழுதாக ஆக்கிரமிக்க முயன்றாள். ஒரு வேகத்தோடு என் இதழ்களை கவ்வி சப்பி வாய்க்குள் இழுத்துக் கொண்டு சப்பி சுவைத்தாள். அது எனக்குள் இருந்த தயக்கங்களை மெல்ல உடைக்க, ரொம்ப நாட்களாக உணர்வு பூர்வமான ஒரு கலவிக்கு காத்திருந்தவள் போல எனக்குள் மீண்டும் அந்த இயல்பற்ற காமத்தை தூண்ட சில நொடிகளுக்கு பின் நான் என் குழப்பங்களை ஓரம் தள்ளி விட்டு பதிலுக்கு லாவண்யாவின் தேனூறும் செவ்விதழ்களை கவ்வி சப்ப துவங்கினேன்.

எங்கள் உதடுகள் நீண்ட நாட்களுக்குப் பின் ஆசையோடு சப்பிக் கொண்டன. மெல்ல ஆரம்பித்து, மென்மையாக சுவைத்து, நாவால் வருடி, பற்களால் செல்லமாக கடித்து, நீரோடை போல சலனமின்றி வழிந்தோடிய வேட்கையில் இருவரும் விழுந்து, ஒருவரை ஒருவர் கட்டித் தழுவிக் கொண்டு, மெய்மறந்து காமமா காதலா என்று தெரியாத மயக்கத்தினுள் மெல்ல மெல்ல விழுந்துக் கொண்டிருந்தோம்.

எனக்குள் இருந்த வைராக்கியம் போன இடம் தெரியாமல் மறைய, காமம் தன் வலுவான கரங்களில் என்னை ஆழமாக தனக்குள் இழுத்து செல்ல, நிமிடங்கள் கரைய எங்கள் உதடுகளின் சங்கமம் நீண்டுக் கொண்டே போனது. இருவரும் மெல்ல விலகி, உதடுகளை விடுவித்துக் கொண்ட போது, உணர்ச்சிகள் வடிந்து மீள ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்தும் ஏனோ எனக்கு அதிலிருந்து மீள விருப்பம் இல்லை. கணவருடன் திருப்தியான உறவு வைத்திருந்தாலும், இந்த இயல்பற்ற காமத்திற்கு அப்படி என்ன தான் ஈர்ப்பு இருக்கிறதோ, எங்கள் முகங்களில், அதுவும் என் முகத்தில் அதீத காமம் இன்னும் தேங்கி இருந்தது. சில நொடிகள் மூச்சு விட்டு விட்டு நான் லாவண்யாவை ஏக்கமாக பார்க்க, அந்த பார்வையின் பொருள் புரிந்த அந்த ராட்சசி மீண்டும் உதடுகளை நெருங்க.

லாவண்யா தன் நாக்கை நீட்டி, என் உதடுகளை நுனி நாக்கால் தீண்டினாள். நான் என் இதழ்களை லேசாக திறக்க, அவள் தன் நாக்கால் என் இதழ்களை விலக்கி, என் வாய்க்குள் அவள் நாக்கை செலுத்த, என் உதடுகள் அவளுடைய நாக்கிற்கு வழி விட்டன. லாவண்யாவின் நாக்கு என் நாக்குடன் கொஞ்சி விளையாட என் நாக்கும் மெல்ல நீண்டு லாவண்யாவின் நாக்கை தொட்டு, உரசிக் கொண்டு, அவள் நாக்கின் மீது பயணிக்க, என் வாய்க்குள் வந்த லாவண்யாவின் நாக்கின் மீது என் நாக்கு நீளமாக படுத்துக் கொள்ள எங்கள் நாக்குகள் உறவாட துவங்கின. உறவு கொள்ள துவங்கின. இருவரும் நாக்கை மட்டும் நீட்டி தீண்டி தீண்டி விளையாடத் துவங்கினோம். இருவரின் நாக்கும் ஒன்றையொன்று நக்கிக் கொண்டன. ஒன்றுடன் ஒன்று பின்னிக் கொண்டன. சட்டென்று என் வாயோடு நாக்கையும் சேர்த்து கவ்விக் கொண்ட லாவண்யாவின் உதடுகள் என் எச்சிலை மொத்தமாக உறிஞ்சி சப்பிக் குடித்தன.

இருவரும் ஆவேசமானோம். எங்கள் உடல்கள் தீயாய் கொதிக்க துவங்கின. இறுக தழுவிக் கொண்டு பசை போட்டது போல உதடுகளை பூட்டிக் கொண்டோம். உதடு சப்ப துவங்கினோம். ஒருவர் எச்சிலை ஒருவர் சப்பி சப்பி குடித்தோம். உறிஞ்சி எடுத்துக் கொண்டோம். வாய்க்குள் நாக்கை விட்டு வேட்கை நிரம்ப துழாவினோம். லாவண்யா என் உதடுகள் இரண்டையும் தன் நாக்கால் நக்கி விட துவங்கினாள். நான் கிறங்கினேன். என் உதடுகள் இரண்டின் மீதும் தன் எச்சிலை ஒழுக விட்டாள் லாவண்யா.

அவளுடன் கூடி கலந்து உறவாடி முயங்கி நீண்ட நாட்கள் ஆனதால் மெலிதான கூச்சம் என்னை தடுத்தாலும் அந்த காம பிசாசு என்னை யோசிக்கவே விடாமல் என்னை ஒரு தவிப்போடு, தாகத்தோடு அனுபவிக்க ஆரம்பித்து விட, அந்த ஸ்பரிசங்கள் என் மூளையை கட்டிப் போட்டு என்னை மின்னலை போல வேகமாக காமத்திற்குள் இழுத்து செல்ல, நானும் பதிலுக்கு லாவண்யாவை அனுபவிக்க துவங்கினேன்.

இருவரும் காதலாய் தழுவிக் கொண்டோம். தாபத்துடன் இறுக்கிக் கொண்டோம். உதடுகளை கவ்விக் கொண்டோம். சப்பிக் கொண்டோம். ஒருவர் எச்சியை ஒருவர் நக்கி குடித்தோம். நானும் லாவண்யாவும் ஓரின புணர்ச்சியின் உணர்ச்சி கொதிப்பில் திளைத்து மெய் மறந்து உதடுகளை ஆவேசமாக சப்பிக் கொண்டிருந்தோம். என் உடலும் உள்ளமும் வழக்கமான காமத்தை விட இப்போது அதிகமாக கிளர்ச்சி அடைந்திருந்தன. லாவண்யாவின் ஆவேசமான உதடு சப்பலில் நான் மெல்ல மெல்ல அவளுக்கு அடி பணிந்துக் கொண்டிருந்தேன்.

அவள் தரும் சுகத்தில் நான் மயங்கிக் கொண்டிருந்தேன். என்னையும் மீறி நானும் அவள் உதடுகளை வேட்கையுடனும் வெறியுடனும் சப்பிக் கொண்டிருந்தேன். அவள் நாக்கை கொடுத்த போது அதற்காகவே காத்திருந்தது போல் அந்த ருசியான நாக்கை கவ்விக் கொண்டு அந்த ஸ்வீட் ராட்சசியின் எச்சியை உறிஞ்சி உறிஞ்சி குடித்தேன்.

இருவரிடமும் தயக்கங்களும், கூச்சங்களும் எங்கோ ஓடி போய் விட வாயில் இருந்து எச்சில் ஒழுகி வழிவதை பற்றிக் கூட கண்டுக் கொள்ளாமல் நாங்கள் எங்கள் எச்சிலை மாற்றி மாற்றி ஊட்டி விட்டுக் கொண்டிருந்தோம். நீண்ட நாட்கள் பிரிந்த காதலர்கள் ஒன்று சேர்ந்தது போன்ற ஒரு நிலையில் எங்கள் ஓரின சேர்க்கை உறவு எல்லையை கடந்து சென்றுக் கொண்டிருக்க, கொஞ்சம் இளைப்பறிக் கொள்ள இருவரும் விலகி ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டோம். லாவண்யாவின் முகத்தில் என் எச்சி பிசுபிசுப்பாய் வழிந்துக் கொண்டிருந்தது. ஒரு நொடி என் அத்தனை கட்டுப்பாடுகளையும் துறந்து விட்டு மீண்டும் காமத்தினுள் விழுந்து இப்படி வெட்கமில்லாமல் ஒரு பெண்ணின் வாயை சப்பி நக்கி எச்சியால் குளிப்பாட்டி விட்டோமே என்று வெட்கமாக இருக்க, அடுத்த நொடி அந்த வெட்கம் எதனால் ஓடிப் போனது என்று புரியாத நிலையை அடைந்தேன். காரணம் லாவண்யா என் கழுத்தை தன் கைகளால் வளைத்து என்னை இழுத்து மீண்டும் அவள் உதடுகளை என் உதடுகளில் பொருத்தி கவ்வி வெறியோடு சப்ப துவங்க நான் மறுப்பே சொல்லாமல் உடன்பட்டேன் என் காதலிக்கு.

லாவண்யா சில நிமிடங்கள் என் உதடுகளை துவம்சம் பண்ணினாள். பிறகு என் காதில் பெட்டுக்கு போலாம்டி அம்மு. என்று கிசுகிசுக்க, நான் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் அமைதியாக இருக்க, லாவண்யா கெஞ்சலும் கொஞ்சலுமாக ஏக்கம் த்தும்பி வழியும் விரக குரலோடு ப்ளீஸ் அம்மு என்று முனக, நான் ம். என்று மட்டும் முனகினேன் பதிலுக்கு.

ஒரு நிமிடத்திற்கு பின் லாவண்யா வீட்டு படுக்கையறையில் நானும் என் காதலி லாவண்யாவும் நீண்ட நாட்களுக்குப் பின் ஆடைகளை துறந்து விட்டு, நிர்வாணத்தோடு படுக்கையில் பின்னி பிணைந்து உறவாடிக் கொண்டிருந்தோம். லாவண்யா என் மீது கவிழ்ந்து என் அம்மண உடலை அவள் அம்மண உடலால் மூடி, என் உதடுகளில் அவள் உதடுகளை பொருத்தி என் உதடுகளை கவ்விக் கொள்ள இருவரும் மீண்டும் உதடு சப்ப ஆரம்பித்தோம். லாவண்யா என் வாயில் நாக்கை நுழைத்து, அவள் எச்சியை எனக்கு ஊட்டி விட, நான் அவள் கொடுத்த இதழ் தேனை தாகத்தோடு, தாபத்தோடு சப்பிக் கொண்டிருந்தேன். என் நாக்கை நீட்டி அவள் நாக்குடன் உறவாட விட, இருவரின் நாக்குகளும் சண்டையிட்டுக் கொண்டன.

இன்றைய எங்கள் சந்திப்பின் ஆரம்பத்தில் தன் குடும்ப ப்ரசனைகளால் மனம் நொந்து ஆறுதல் சொல்ல ஒரு அன்பான நட்பின் அணைப்பிற்கு ஏங்கிக் கொண்டிருந்த லாவண்யா, இப்போது அந்த ஏக்கத்தை மறந்து விட்டு, காமத்தின் படிகளில் விரைவாக ஏறி உச்சியை அடைந்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளுக்கு ஆறுதல் சொல்ல வந்த நானும் அவளுடன் சேர்ந்து காமத்தில் மூழ்கிக் கொண்டிருந்தேன். என் மீது அவளுடைஅ பருவ மேனி ஒரு பாம்பு மாதிரி நெளிந்து வளைந்து இயங்கிக் கொண்டிருந்தது.

என் மொத்த உடலும் முறுக்கேறி படுக்கையில் வில்லாய் வளைந்து எழும்பி துடிக்க, என் இடுப்பு சில முறை அதிர்ந்து அடங்க எனக்கு என்ன நேர்ந்தது என்பதை நொடியில் கண்டு பிடித்து விட்ட என் செல்லக் காதலி லாவண்யா, சட்டென்று என் இடுப்பிற்கு சரிந்து செல்ல, அவள் என்ன செய்ய போகிறாள் என்பது எனக்கும் புரிந்து விட, அதை அனுமதிப்பதா வேண்டாமா என்ற கேள்வியெல்லாம் எனக்குள் எழவே இல்லை. அப்படி கேள்வி கேட்டுக் கொள்ள லாவண்யா அவகாசமும் தரவே இல்லை. அவள் கண் இமைக்கும் நேரத்தில் என் கால்கள் இரண்டையும் விரித்து என் பெண்மையில் தன் முகத்தை புதைத்துக் கொண்டாள்.

நான், உடல் முறுக்க, வ். வே. ண். டா. ண்.. டி.. லாவ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வண்யாஆஆஆஆஆஆஆஆஆஆ. என்று முனகிக் கொண்டே அவள் பின்னந்தலையில் கை கொடுத்து அவள் முகத்தை என் பெண் பீடத்துடன் சேர்த்து அழுத்தமாக பிடித்துக் கொன்டு துடித்தேன். லாவண்யா தன் உதடுகளை என் பெண் வாசலில் அழுத்தமாக பதித்து முத்தமிட்டு விட்டு, அப்படியே கவ்வி சப்பி, எவ்ளோ நாளாச்சு என்று தடுகளை பெண்மையிலிருந்து விலக்காமலே முனக, அந்த முனகலின் விளைவாக அசைந்த அவள் உதடுகள் என் இன்ப வாசலில் உரசி உரசி.

நான் இப்போது மிச்சம் மீதியிருந்த என் தயக்கங்களை துடைத்து வீசி விட்டு அவளுக்கு முழுவதுமாக இணங்க, என் கால்கள் இரண்டும் மெல்ல தானாக விரிய, லாவண்யா என் மதன மேடையை தன் எச்சிலால் அபிஷேகிக்க ஆரம்பித்தாள். நாக்கால் நக்கி நக்கி எச்சிலால் குளிப்பாட்டி என் சூடான சதை மேட்டை அவள் குளிர குளிர நக்க நான் கட்டிலில் என்னை முற்றிலும் மறந்து மல்லாந்து கைகளை பின்னால் தூக்கி தலையணையை இரண்டு கைகளாலும் பற்றி அதை பிய்த்துக் கொண்டு என் உடலை என் காதலிக்கு சொந்தமாக்கி விட்டு மயக்கத்தில் கிடந்தேன்.
சில நிமிடங்களிலேயே நான் மீண்டும் வெடித்து சிதற, லாவண்யா தேனருந்தி விட்டு மெல்ல மேலே வந்து என் மீது படர்ந்து என்னை தழுவிக் கொள்ள, நீண்ட நாட்களுக்குப் பின் சில நிமிட இடைவெளியில் அடுத்தடுத்து இரு முறை இன்பத்தின் உச்சியை தொட்டு மீண்ட என் உடல் பூங்கொடி போல துவண்டு கிடக்க, நான் அசைய கூட திராணி இன்றி படுக்கையில் கசக்கி வீசப்பட்ட துணி போல கிடந்தேன். லாவண்யா என்னை ஆசையோடு அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

நானும் லாவண்யாவும் நிர்வாணமாக உடலோடு உடல் பின்னி இருந்தோம். எங்கள் அம்மண உடல்கள் தாபத்தோடு தழுவிக் கொண்டன. லாவண்யா முலைகள் இரண்டையும் என் முலைகளோடு பொருத்தி என்னை தழுவிக் கொள்ள என் சதைக் குன்றுகளும், லாவண்யாவின் சதை பந்துகளும் ஒன்றுடன் ஒன்று அழுந்தி பிதுங்க பிதுங்க இழைய லாவண்யா என்னை புணர்ந்துக் கொண்டிருந்தாள். என் அம்மண உடல் மீது அவளுடைய அம்மண உடல் முன்னும் பின்னும் அசையத் துவங்கியது.

சிறிது நேரம் கை விரல்களால் என் காம்புகளைச் சீண்டிய, லாவண்யா குனிந்து என் முலைக்காம்புகளை வாயில் வைத்து சப்பத் தொடங்கினாள். அவளது நாக்கு என் முலைக்காம்புகளின் மீது உரச உரச என் உடலெங்கும் காமத்தீயைப் பற்ற வைத்துக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தேன். என் உடல் வில் போல வளைந்தது. என் முலைகள் வெடித்து விடுவது போல விம்மின. காம்புகள் விடைத்தன. என் கைகள் இரண்டும் என் முலைகளின் மீது விளையாடிக் கொண்டிருந்த லாவண்யாவின் உடலைத் தழுவிக் கொண்டிருந்தன.

என் உப்பிய பெண்மை பீடத்தின் மீது அவளுடைய இன்ப மேடை அப்பிக் கொண்டிருக்க இரண்டு பெண்மை ஸ்தான்ங்களும் நன்றாக ஒட்டிக் கொண்டு ஈரத்தோடு இழைந்துக் கொண்டு இருக்க, லாவண்யா இடுப்பை அசைக்க அசைக்க, என் பெண்மையின் மேல் லாவண்யாவின் பெண்மை வழுக்கி வழுக்கி, மெலிதான இரண்டு பிளவுகளும் ஒன்றுடன் ஒன்று உரச உரச எனக்குள் இன்பம் தீயாக பரவ, லாவண்யாவுக்கும் அதே உணர்ச்சி கடத்தப்பட அப்படியே என் மீது கவிழ்ந்து என்னை முழுதாக ஆக்கிரமித்துக் கொண்டு என் உதடுகளை கவ்விக் கொள்ள, நானும் அவள் கழுத்தை ஒரு கையாலும், இடுப்பை இன்னொரு கையாலும் வளைத்து என்னோடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டு காமத்தோடு காதலோடு அவள் உதடுகளை கவ்வி சப்ப துவங்கினேன்.

நான் இடுப்பை எம்பி துடிக்க புரிந்துக் கொண்ட லாவண்யா என் என்னை வலுவாக அழுத்திக் கொண்டு என் பெண்மையில் அவள் பெண்மையை அழுத்தி தேய்க்க, என் பெண்ணுதடுகள் விரிந்து திறந்து என் உச்ச திரவத்தை வெள்ளம் போல கொப்பளித்து வெளியேற்ற, லாவண்யாவும் அதே நொடியில் வெடித்து சிதறினாள்.

எவ்வளவு நேரம் இருவரும் கட்டித் தழுவியபடி படுத்திருந்தோம் என்றே தெரியவில்லை. உடலின் கொதிப்பும் தகிப்பும் மெல்ல மெல்ல அடங்கிய பின் என் மனம் எதையும் சிந்திக்கும் வலுவின்றி வெறுமையாக இருந்தது. திடீரென்று லாவண்யா துள்ளி எழுந்தாள்.
அவள் பதட்டத்தை கண்ட நான் என்ன என்பது போல அவளை பார்க்க, அவள் தீப்பற்றிக் கொண்டது போன்ற பரபரப்போடு ஏய் சீக்கிரம் எழுந்து ட்ரஸை மாட்டு என்று சொல்லிக் கொண்டே அவளே ஓடி ஓடி அங்கங்கே கிடந்த என் ஆடைகளை பொறுக்கி என்னிடம் வீச, எனக்கு நொடியில் புரிந்து விட்டது.

குமார்.

லாவண்யாவின் கணவன்.

வீட்டுக்கு வந்து விட்டான் என்பது.

காமத்தின் போதை நொடியில் வடிந்து விட எதிர்பாராத இந்த சூழ்நிலை ஏற்படுத்த போகும் சிக்கல்களை எண்ணி என் மனம் துவள, அத்தனை கட்டுப்பாடாக இருந்தும் இப்படி நொடியில் தடுமாறி இவளுடன் விழுந்து இப்போது மீண்டும் ப்ரசனைகளுக்குள் சிக்கிக் கொண்டோமே என்று என்னை நானே நொந்துக் கொண்டு நான் அவசர அவசரமாக ஆடைகளை அணிந்துக் கொண்டாலும், இப்போது வெளியில் செல்வதா வேண்டாமா என்று குழப்பத்திற்கு விடை காண முடியாமல் கட்டில் மேல் விக்கித்து உட்கார்ந்துக் கொண்டேன்.

லாவண்யாவும் மளமளவென்று ஆடைகளை அள்ளி எடுத்து அணிந்துக் கொண்டு, என்னை பார்த்து வாயில் விரல் வைத்து அமைதியாக இஉர்க்கும் படி எச்சரித்து விட்டு மெல்ல படுக்கையறை கதவை திறந்து வெளியில் எட்டிப் பார்த்தாள். பின் அங்கிருந்தபடியே என்னை திரும்பி பார்த்து இங்கேயே இருக்கும் படி ஜாடையில் கூறியவள், மெல்ல படுக்கையறையை விட்டு வெளியே சென்றாள்.

சில நிமிடங்கள் யுகங்களாக கழிந்தன. என் மனம் தாங்க முடியாத வேதனையில் தவித்தது. ஆசைப்பட்டு நானே பல ஆண்களுடன் படுத்து புரண்டு உருண்ட போதெல்லாம் உண்டாகாத குற்ற உணர்ச்சி, ஒரு பெண்ணுடன் கொண்ட ஓரின சேர்க்கையின் விளைவாக மனதை பிசைந்தது. கட்டுப்பாடாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்து அதை கடைபிடிக்க முடியாமல், நானே இப்படி தடம் புரண்டு, லாவண்யாவுடன் லெஸ்பியன் உறவில் விழுந்து அவளுடன் படுக்கையில் கூடி கலந்தது இப்போது அவள் கணவனுக்கும் தெரியும் நிலைமைக்கு கொண்டு வந்து விட்டு விட்டதால் இதன் விளைவு என்னவாக இருக்கும், ஏற்கெனவே என் மீது வெறியுடன் இருக்கும் லாவண்யாவின் கணவன் இப்போது எங்கள் ஓரின கூடலை பார்த்திருந்தால் இன்னும் வெறியுடன் என்னை அடைய முயற்சிப்பான் என்பதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை, அதற்கு நான் இணங்கா விட்டால் கண்டிப்பாக அவன் லாவண்யாவை டார்ச்சர் செய்வான் என்பதும் உறுதி. என்ன தான் லாவண்யா சனியனின் மீது இப்போது எரிச்சலாக இருந்தாலும் அவள் வாழ்க்கை சிக்கலாவதை, அதுவும் அதற்கு காரணம் நானாக இருப்பதை என்னால் தாங்கிக் கொள்ளவும் முடியாது. அதற்காக என்னால் குமாருடன் படுப்பதையும் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது. என்ன தான் செய்வது இப்போது, ஏன் எனக்கு மட்டும் இத்தனை சிக்கல்கள் இடைவிடாமல் வருகின்றன. அதுவும் எதுவும் வேண்டாம் என்று முடிவெடுத்த பின் என்று ஏதேதோ யோசனைகளில் மூழ்கி கிடந்தவள், லாவண்யா மீண்டும் படுக்கையறைக்குள் வருவதை பார்த்து அவளை கவலையோடு நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.

அருகில் வந்த லாவண்யா, ஃபுல் போதைலே இருக்கான். ஷோபாலே மட்டையாகி கிடக்கிறான். நடக்க முடியாம தான் வீட்டுக்குள்ளே வந்திருப்பான்னு நினைக்கிறேன். நீ வா. சத்தம் போடாம வெளியே போயிடு என்றாள்.

அந்த நேரத்து பரபரப்பில் நானும் அவள் சொன்னதற்கு மறுப்பு சொல்லாமல் வெளியில் வர குமார் ஹால் ஷோபாவில் குடி போதையில் நினைவின்றி கிடப்பதை கண்டு லேசாக நிம்மதியானேன். நானும் லாவண்யாவும் சேர்ந்திருந்ததை பார்த்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்று தோன்றியது. அதுவே கொஞ்சம் நிம்மதியை தர நான் மெல்ல வாசலை நோக்கி நகர்ந்தேன்.

எப்படி வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தேன் என்றே தெரியவில்லை. வீட்டில் கணவரையும் காணோம். படுக்கையில் துணி போல துவண்டு சரிந்தேன். கண் மூடி என் நிலைமையை எண்ணி மேலும் குழம்பினேன். எப்படி உறங்கினேன் என்றும் தெரியவில்லை. எப்போது உறங்கினேன் என்றும் தெரியவில்லை. கண் விழித்த போது நன்றாக இருட்டியிருந்தது. அருகில் என் கணவர் கவலையாக அமர்ந்திருந்தார்.

நான் கண் விழித்ததை கண்டதும் என்னை லேசாக தொட்டு என்னாச்சு அம்மு? காய்ச்சல் எதாவது? என்று கழுத்தை தொட்டுப் பார்க்க முயல, மனதில் பொங்கிக் கொண்டிருந்த குழப்பம், கவலை, பயம் எல்லாம் சேர்ந்து கோபமாக மாற, யார் மீது கோபம், எதற்கு கோபம் என்றே தெரியாமல், நான் அவரை கன்னத்தில் படபடவென்று மாறி மாறி அறைய துவங்கினேன். அத்தனை அடிகளையும் அமைதியாக வாங்கிக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தார்.

என் கை ஓய்ந்து போக நான் திரும்பி தலையணையில் குப்புற கவிழ்ந்து தேம்பி அழ துவங்க, சற்று நேரம் அமைதியாக அருகில் அமர்ந்திருந்த என் கணவர் பின் மெல்ல என் தோள்களில் கை வைக்க, நான் என் கையை பின்னால் நீட்டி, அவர் கையை தட்டி விட, அவர் மீண்டும் தொட நான் தட்டி விட.

கடைசியில் அவர் என் மீது கவிழ்ந்து என்னை பின்னாலிருந்து கட்டிக் கொண்டு, என்னாச்சும்மா. என்னாலே எதாவது ப்ரசனையா? நான் மெடிகல் டெஸ்ட்டுக்கு வரலைன்னு கோபமா? ஸாரிடா. ரொம்ப ஸாரி. என்னை மன்னிச்சிடும்மா. என்று என் தோளில் முகம் புதைத்து கிசுகிசுக்க.

இருவரும் கொஞ்ச நேரம் அப்படியே அமைதியாக கிடந்தோம்.

முதலில் உணர்வுகளிலிருந்து மீண்டு எழுந்தது நான் தான். எழுந்தவள் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக கட்டிலை விட்டு இறங்கி வெளியே செல்ல முயல, என் கையை பிடித்து நிறுத்தினார் என் கணவர். நான் திரும்பாமல் அப்படியே நின்றிருந்தேன். மெல்ல எழுந்து என் அருகில் வந்தவர், என்னை நேராக பார்த்தார். நான் அவர் கண்களை சந்திப்படை தவிர்த்தேன்.

தலைகுனிந்த என் கணவர், என்னை மன்னிச்சிடு அம்மு, எப்பவுமே என்னாலே உன்னை சந்தோஷமா வைச்சிக்க முடியறதில்லை என்று சொல்ல, அது எனக்கு அவர் மேல் பரிதாபத்தை உண்டாக்குவதற்கு பதிலாக, எரிச்சலை கிளப்ப, நான் கோபத்துடன் வெடித்தேன்.

உங்க பிரசனையே அதுதான். ஏன் நம்ம ரெண்டு பேர் பிரசனையும் அதுதான். உங்களாலே என்னை சந்தோஷமா வைச்சிக்க முடியலை, முடியலை, முடியலை.. இது உங்களுக்கு ஒண்ணும் வருத்தமான விசயமில்லை. அது தான் உங்களுக்கு பிடிச்சிருக்கு. உங்களாலே முடியலைன்னு நினைச்சுட்டு, உங்களை நீங்களே தாழ்த்திக்கிட்டு, உங்க வக்கிரமான ஆசைகளுக்கு என்னை பலியாக்கி, அதை வைச்சு சந்தோஷப்படுற கேவலமான புத்தி. உங்க பேச்சை கேட்டுட்டு நானும் ஆட்டம் போட்டேன். அதனாலே மட்டும் எனக்கு எந்த ஆசையும் இருக்க கூடாதா? நான் எப்பவாவது உங்களாலே முடியாது, உங்களாலே என்னை சந்தோஷமா வைச்சிக்க முடியாதுன்னு உங்க கிட்டே சொல்லிருக்கனா? நீங்களா என்னை அப்படி சொல்ல வைச்சீங்க. உங்க கேவலமான ரசனைகளுக்கு என்னை பலி குடுத்தீங்க. நானும் நிறைய ஆட்டம் போட்டேன். இப்ப வேற மாதிரி வாழ ஆசைப்படக் கூடாதா? தேவுடியாவா தான் வாழனுமா? ச்சீய்ய்ய். எனக்கு வெறுத்து போச்சு. இனி எதுவுமே வேண்டாம். என்னை விட்டுடுங்க. உங்க இஷ்டம் போல இருங்க. நான் எப்படியோ செத்து ஒழியறேன்.

ஏறத்தாழ, வெடித்து சிதறி விடும் அளவுக்கு, கத்தி தீர்த்தேன். என் கணவர் அதிர்ச்சி மேல் அதிர்ச்சியாக சிலை போல ஸ்தம்பித்து நின்றிருந்தார்.

நான் சமையலறைக்கு சென்றேன். இயந்திரம் போல இரவு உணவுக்கானதை சமைத்து மேஜையில் வைத்து விட்டு, ஹாலில் உட்கார்ந்து எங்கோ பார்த்துக் கொண்டிருந்த என் கணவரிடம் எதுவும் பேசாமல், அவரை கடந்து சென்று படுக்கையறைக்குள் நுழைந்தேன். இரவு உணவு சாப்பிடாமலே படுக்கையில் விழுந்தேன்.

நீண்ட நேரம் உறக்கம் வராமல் படுத்திருந்தவள், களைப்பில் மெல்ல கண்ணயர துவங்கிய போது என் கணவர் படுக்கையறைக்குள் நுழைவதை உணர்ந்தேன். ஆனால் அதை கண்டுக் கொள்ளாமல் உறக்கத்தில் இருப்பது போலவே நான் கிடக்க, என் பின் புறம் வந்து படுத்தவர், என் தோள்களை மெல்ல தொட்டார். நான் அசைவின்றி கிடந்தேன்.

என் காதில் மன்னிச்சிடு அம்மு என்றார். நான் கண்டுக் கொள்ளவில்லை. என் தோள்களை மெல்ல வருடியவர், அம்மு என்று அழைக்க, அதற்கும் மறுமொழி சொல்லாமல், அமைதியாகவே கிடந்தேன்.

சில நிமிடங்கள் எந்த அசைவோ தொடுதலோ இல்லாமல் அமைதியாக என் அருகில் கிடந்தார். பின் அம்மு, கொஞ்சம் பேசலாமா என்றார். நான் பதில் சொல்லவில்லை. தோளை தொட்டு, ப்ளீஸ் அம்மு என்றார்.

தலையை அவர் பக்கம் திருப்பி, வெடுக்கென்று என்ன இன்னும் யார் கூடவாவது படுக்கனுமா என்று கேட்க, எந்த உணர்ச்சியும் காட்டாமல் அமைதியாக இருந்தார். நானும் கண்டுக் கொள்ளாமல் திரும்ப எதிர் பக்கம் பார்த்தபடி படுத்து கண்களை மூடிக் கொண்டேன். அவரும் பயம் காரணமாகவோ என்னவோ, எதுவும் பேசாமல், என்னை எழுப்ப முயற்சி செய்யாமல் இருக்க, நான் அப்படியே கண்ணயர்ந்து உறக்கத்தில் விழுந்தேன்.

காலை எழுந்த போது மிகவும் தாமதமாகி விட்டது. என் கணவரை காணோம். முதலில் அதை பெரிய விசயமாக நான் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. ஆனால் நான் கிளம்பும் நேரம் வந்த பின்பும் இவரை காணோம். கொஞ்சம் பதட்டத்தோடு போனை எடுத்து கணவருக்கு கால் செய்ய முயன்ற போது வாட்ஸ் அப்பில் மெசெஜ் வந்திருப்பது தெரிய, என்னவென்று பார்க்க, அது என் கணவர் அனுப்பிய மெசெஜ். பதட்டம் குறையாமலே ஓபன் செய்து பார்த்தேன். வாய்ஸ் மெசெஜ் அனுப்பியிருந்தார். மனம் சலித்துக் கொண்ட்து. கண்டிப்பாக எதாவது நெஞ்சுருக கதை அளந்திருப்பார் என்று நினைத்து, ஓபன் செய்து கேட்கலாமா? வேண்டாமா என்று யொசித்து பின் ஓபன் செய்தேன்.

அம்மு.

உன் கோபம் எனக்கு புரியுது. நான் ஹாஸ்பிடலுக்கு டெஸ்ட்க்கு வராதது தான் உனக்கு கோபம்ன்னு நினைக்கிறேன். அதிலே நியாயமும் இருக்கு. இந்த மெசெஜ் கூட நீ வேண்டா வெறுப்பா தான் கேட்பேன்னு எனக்குத் தெரியும். எதையாவது கதை சொல்லுவேன்னு நினைச்சிருப்பே. என் ப்ரசனை என்னன்னு சுருக்கமா சொல்லிடறேன். ஏற்கெனவே பலமுறை டெஸ்ட் பண்ணி பலமுறை பலவிதமான டேப்லெட்ஸ் எடுத்தாச்சு. திரும்ப திரும்ப ஒரே ரிசல்ட் தான் வருது. அதனாலே இந்த டைமும் நான் செக் பண்ணி உன்னாலே குழந்தையை உருவாக்க முடியாதுன்னு அவங்க ரிசல்ட் சொல்றதை கேட்கிற தைரியம் எனக்கில்லை. அதனாலே நான் டெஸ்ட்டுக்கு வர மாட்டேன். இது தான் என் முடிவு. உனக்கு விருப்பமிருந்தா என் கூட இரு. இல்லை, என் மேலே வெறுப்பா இருந்தா, உன் வாழ்க்கையை நீ பார்த்துக்கோ. காலைலே நீ சொன்ன அதே வார்த்தையை இப்ப நான் சொல்றேன். நான் எங்கேயோ போய் எப்படியோ செத்து ஒழியறேன்.

அவ்வளவு தான்.

அவ்வளவு தான் மெசெஜ்.

இதை நான் கொஞ்சம் கூட எதிர்பார்க்கவில்லை.

என் கணவர் என்னிடம் கெஞ்சுவார். மன்னிப்பு கேட்பார். கதை அளப்பார். என்னை எப்படியாவது சமாதானம் செய்ய முயல்வார் என்று நினைத்திருந்த எனக்கு அவர் மிக சுருக்கமாக தன் நிலையை சொல்லி விசயத்தை இப்படி வெடுக்கென்று முடிப்பார் என்று நான் துளி கூட எதிர்பார்க்கவில்லை.

யோசிக்க யோசிக்க ஏக்கம், குழப்பம், இரக்கம், கோபம், இயலாமை என்று என் மனதுக்குள் அலையலையாக உணர்ச்சிகள் கொந்தளிக்க, நான் என்ன செய்வதென்றே தெரியாமல், ஸ்கூலுக்கு போக வேண்டும் என்ற உணர்வும் இல்லாமல், அப்படியே ஹால் ஷோபாவில் சரிந்து கிடந்தேன்.

என் கணவர் மீது இப்போதும் இரக்கமோ பரிதாபமோ உண்டாகவில்லை. எப்படியோ அவர் விரும்பியதை மட்டுமே சாதித்துக் கொள்கிறார் என்று வெறுப்பும் கோபமும் தான் வந்தது. ஒரு கட்டத்தில் செத்து ஒழியட்டும் என்று கூட அவர் சொன்ன வார்த்தைகளை திரும்ப சொல்லிப் பார்த்த்து என் மனது. என் வாழ்க்கை எப்படி மாறி விட்டது என்று என் மேலேயே வெறுப்பாக இருந்தது.

நேரமாக ஆக எதையும் சிந்திக்கக் கூட மனதில் வலுவின்றி அப்படியே பிணம் போல கிடந்தேன்.

பதினோரு மணி அளவில் லாவண்யாவிடமிருந்து போன். எடுக்கவில்லை என்றால் விடாமல் கால் பண்ணுவாள் என்று உடனே அட்டெண்ட் பண்ணினேன்.

ஸ்கூல் வரிலையாடி?

இல்லை.

என்னாச்சு.

தலைவலி.

ம்.

ம்.

எதாவது ப்ரசனையா?

இல்லைடி. வழக்கம் போல குழப்பம் தான். ஈவனிங் பேசலாமா ப்ளீஸ். நான் கொஞ்சம் தூங்கனும்.

ஓகே. பைடி.

அப்பாடா எதையாவது கேட்டு நச்சரிக்காமல் போனை வைத்து தொலைத்தாள் என்று நிம்மதியாக இருந்தது.

அடுத்த நொடியே இந்த உலகத்தில் என் மேல் அக்கறையுடனும் அன்புடனும் ஒருவருமே இல்லை போலவும் தோன்றியது.

சாப்பிடக் கூட பிடிக்காமல் பசியுடன் அப்படியே ஷோபாவில் கிடந்தேன். கண்களில் சோர்வு வந்து அமர்ந்துக் கொள்ள அப்படியே உறங்கி விட்டேன். மீண்டும் பசி தான் என்னை எழுப்பியது. எழுந்த போது மணி மதியம் இரண்டை தொட்டிருந்தது.

என் கணவர் இன்னும் வரவில்லை. அதைப் பற்றி நான் அலட்டிக் கொள்ளவும் இல்லை. எங்கே போக போகிறார். பசி எடுத்தால் தானாக வீட்டுக்கு தானே வந்தாக வேண்டும். என்னை விட்டால் அவருக்கு உலகமே இல்லை. வரட்டும். இரண்டில் ஒன்று கேட்போம் என்று நினைத்துக் கொண்டு அவருக்கும் சேர்த்து சமைத்து விட்டு, நான் குளித்து விட்டு சாப்பிட்டு முடித்தேன்.

கணவருக்கு போன் செய்யலாமா என்று எழுந்த யோசனையை ஒரே நொடியில் உதறி எறிந்தேன். தேவையானால் அவரே அழைக்கட்டும் என்று பிடிவாதமாக ஹாலில் வந்து உட்கார்ந்து டிவியை போட்டு சேனல்களை எதோ நினைவாக மாற்றி மாற்றி பொழுதை கரைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.

மாலை நெருங்கி, சூரியன் விளிம்பிற்கு வந்து, வெளிச்சம் குறைய குறைய மனம் சஞ்சலப்படத் துவங்கியது.

மணி ஆறைத் தொட, அதற்கு மேல் வைராக்கியமாய் இருக்க முடியாமல், போனை எடுத்து கணவரின் மொபைலுக்கு கால் பண்ண, ஸ்விட்ச் ஆஃப் என்று வர, மனதுக்குள் முதல் முறையாக மெலிதான பயம் கவ்வ துவங்கியது.

சற்று நேரம் எதுவும் செய்ய தோன்றாமல், அப்படியே உணர்வின்றி உட்கார்ந்திருந்தேன்.

கொஞ்சம் நிதானித்துக் கொண்ட பின், லாவண்யாவிடம் பேசினால் எதாவது யோசனை சொல்வாள், அல்லது ஆறுதலாவது சொல்வாள் என்று லாவண்யாவுக்கு கால் செய்ய முழுதாக ரிங்க் போய் தானாக கட் ஆனது.

என்ன ஆச்சு எல்லோருக்கும். ஒட்டு மொத்தமாக இந்த உலகமே என்னை ஒதுக்குகிறதா? இப்போது நான் என்ன செய்வது என்று புரியாமல் செயலற்று போய் உட்கார்ந்திருந்தேன். எந்த நேரமும் அழுகை வெடித்துக் கிளம்பும் என்ற நிலையில் யாருமற்ற தனிமையில் தன்னிரக்கம் கொல்ல உடலில் இருந்த சக்தியெல்லாம் ஒட்டு மொத்தமாய் வடிந்து விட்டது போல உட்கார்ந்திருந்தேன்.

போன் ரிங்கானது.

பாய்ந்து எடுத்தேன். கணவராக தான் இருக்கும். இருக்க வேண்டும் என்ற வேண்டுதலோடு அழைப்பில் யாரென்றே பார்க்காமல் ஆன் செய்து காதில் வைக்க.

மறுமுனையில்.

நான் குமார் பேசுறேன். லாவண்யா ஹஸ்பண்ட்.

பதில் சொல்லக் கூட தோன்றாமல் நான் அமைதியாய் இருக்க.

மேடம்.

ம்.

நான் இப்ப உங்க வீட்டு வாசல்லே தான் இருக்கேன். கொஞ்சம் கேட்டை ஓபன் பண்ணுங்க.

மனதை சுருக் என்று ஒரு பயம் கவ்வியது. என்ன புது ப்ரசனை இது? ஒன்றும் புரியாமல் நான் சில நொடிகள் அவனுக்கு எந்த பதிலும் சொல்லாமல் இருக்க.
ப்ளீஸ். ஒரு எமர்ஜென்சி. முதல்லே வெளியே வாங்க. நான் சொல்றேன்.

ம்.

எனக்கு வேறு வழியின்றி சரி வருவது வரட்டும் என்று எழுந்து வாசலுக்கு சென்று கேட்டை திறந்தேன்.

அங்கே லாவண்யாவின் கார் நின்றுக் கொண்டிருந்தது. ட்ரைவிங் சீட்டில் குமார் உட்கார்ந்திருந்தான். காரை விட்டு இறங்கி வந்தவன், என்னை நெருங்க, நான் கேட் பூட்டலையே, எதுக்கு கால் பண்ணீங்க. நம்பர் எப்படி தெரியும் என்று சந்தேகமாக அவனை கண்களால் ஊடுருவ.

திடீர்ன்னு உள்ளே வர கொஞ்சம் தயக்கமா இருந்திச்சு. ஏற்கெனவே இருக்க ப்ரசனைகளே போதும்ன்னு நினைச்சேன். மேடம், கொஞ்சம் பதட்டப்படாம நான் சொல்றதை கேளுங்க. உங்க ஹஸ்பண்ட் லைட்டா ட்ரிங்க்ஸ் யூஸ் பண்ணிட்டு பைக் ஓட்டிட்டு வரும் போது தடுமாறி விழுந்திட்டாரு. யாரோ ஆம்புலன்ஸ்க்கு போன் பண்ணி அவரை ஹாஸ்பிடல்லே சேர்த்திருக்காங்க. உங்க நம்பர் ரீச் ஆகலைன்னு லாவண்யா நம்பருக்கு கால் பண்ணிருக்காங்க. நாங்க தான் ஹாஸ்பிடல் போய் பார்த்தோம். பயப்பட ஒண்ணும் இல்லை. ஃபுல்லி சேஃப். லாவண்யா தான் என்னை அனுப்பி வைச்சா.

நான் அந்த செய்தியால் பதட்டப்படவில்லை. முதலில் எனக்கு அவன் சொன்னது உண்மையா என்பதிலேயே சந்தேகம் இருந்தது.

லாவண்யா வந்திருக்கலாமே?

அவளும் கொஞ்சம் நெர்வஸா இருந்தா. ட்ரைவ் பண்ண வேண்டாம்ன்னு தான் நான் வந்தேன்.

..

வெய்ட்.

.

குமார் தன் போனை எடுத்து கால் செய்து லாவண்யா, மேடம் பக்கத்திலே இருக்காங்க. நீ கொஞ்சம் சொல்லு. அவங்களுக்கு எதோ குழப்பம் என்று பேசி விட்டு என்னிடம் போனை கொடுக்க, வாங்கி காதில் வைத்தேன்.

மறுமுனையில் லாவண்யா தான்.

அம்மு. டோண்ட் வொரி. நோ ப்ராப்ளம். டாக்டர் கிட்டே தான் பேசிட்டிருக்கேன். நீ குமார் கூட கிளம்பி வா. ஹி ஈஸ் ஹார்ம்லெஸ். பயப்பட வேண்டிய ஆளில்லை. பின் சீட்லே உட்கார்ந்துக்கோ. பக்கத்துலே தான் ஹாஸ்பிடல், விஎம்கே மெடிகல் செண்டர். ரூம் நம்பர் டூ நாட் எய்ட். நான் வெய்ட் பண்றேன்.

இப்போது என் கணவரைப் பற்றிய கவலை என்னை தொற்றிக் கொண்டது. குமார் லாக் பண்ணிட்டு வாங்க என்றான். ஓடிப் போய் வீட்டுக் கதவை சாத்தி லாக் பண்ணி விட்டு வந்தவளுக்கு குமார் காரின் பின் சீட் கதவை திறந்து விட நான் முன் பக்க கதவை திறந்து ஏறி உள்ளே அமர்ந்தேன்.

கார் ஹாஸ்பிடலை சென்று அடையும் வரை குமார் என்னுடன் எதுவும் பேச முயற்சிக்கவில்ல்லை. நானும் அவனை கண்டுக் கொள்ளவில்லை. மனம் முழுவதும், என் கணவர் எப்படி இருக்கிறார் என்ற பயமும், குமாரும், லாவண்யாவும் சொல்வது எந்த அளவு உண்மை, என்னிடம் எதையாவது மறைக்கிறார்களோ என்ற தேவையில்லாத குழப்பங்கள் என்னை கொல்ல, கொஞ்சம் பதட்டத்துடனே இருந்தேன்.

பத்து நிமிடங்களில் ஹாஸ்பிடலை அடைந்து விட்டோம் என்றாலும், அதுவே ஒரு யுகத்தை கடந்த்து போல இருந்தது எனக்கு. காரை விட்டு இறங்கி நான் வேகமாக ஹாஸ்பிடலுக்குள் ஓட முயன்ற போது, என் கையை பற்றி நிறுத்திய குமார், கொஞ்சம் பொறுமை, நீங்க இவ்ளோ பதட்டமாகிற அளவுக்கு ஒண்ணும் இல்லை. டென்சனில்லாம வாங்க, நான் ரூமுக்கு கூட்டிட்டு போறேன் என்று விட்டு, என் கயை விட்டு விட்டு முன்னால் நடக்க துவங்கினான்.

அந்த சூழ்நிலையிலும், இவன் சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்தி என் கயை வேண்டுமென்றே பிடித்திருப்பானோ என்ற சந்தேகம் எனக்குள் எழ, அவனோ எந்த சஞ்சலமும் இல்லாமல், எனக்கு முன்னால் நடந்து சென்றுக் கொண்டிருந்தான். என் இந்த சந்தேக புத்தி தான் எல்லாவற்றிக்கும் காரணம் என்று என்னை நானே திட்டிக் கொண்டு, நான் வேகமாக குமாரின் பின்னால் வேகமாக நடந்தேன்.

ஹாஸ்பிடலின் முதல் தளத்திற்கு செல்லும் படிக்கட்டுக்களில் குமார் ஏற, நானும் பின்னால் சென்றேன். ஒரு அறைக்கு முன்னால் நின்று குமார் கதவை மெல்ல அதிக ஓசையெழுப்பாமல் திறக்க உள்ளே என் கணவர், படுக்கையில் கண்மூடி படுத்திருந்தார். நான் பதட்டமாகி அவசரமாக உள்ளே நுழைய முயல, மீண்டும் என்னை தொட்டு நிறுத்திய குமார், டேப்லெட்ஸ் குடுத்திருக்காங்க, கொஞ்சம் தூங்கட்டும். டிஸ்டர்ப் பண்ண வேண்டாம். கீழே டாக்டர் கிட்டே லாவண்யா வெய்ட் பண்ணிட்டிருப்பா. பார்த்துட்டு வந்திடலாமா என்றான்.

நான் சில நொடிகள் என் கணவரை பார்த்து விட்டு, சரி என்று சொல்ல, இருவரும் மீண்டும் தரைத் தளத்திற்கு வந்தோம். குமார் முன்னால் நடக்க, நான் எந்த சிந்தனைகளும் இல்லாமல், அமைதியாக அவன் பின்னால் சென்றேன். ஒரு அறையின் முன் போடப்பட்டிருந்த பெஞ்சில் லாவண்யா அமர்ந்திருக்க, நாங்கள் வந்ததை கூட கவனிக்காமல், தலையை தொங்க போட்டு கண்மூடி உட்கார்ந்திருந்தவளின் முன் குமார் சென்று அவளை தொட்டு அசைக்க, திடுகிட்டு நிமிர்ந்தவள் என்னை பார்த்து விட்டு எழுந்து ஓடி வந்தாள்.

நான் எதுவும் கேட்கும் முன்பே அவளே, இப்ப தான் டாக்டரை பார்த்து பேசிட்டு வரேன் மேடம். பயப்பட ஒண்ணுமில்லை. ரொம்ப சின்ன ப்ராப்ளம் தான்னு சொன்னாரு. வெளியே கொஞ்சம் மரங்கள் இருக்கே, அங்கே போய் உட்கார்ந்து பேசுவமா என்றாள்.

எதுவுமே சொல்ல தோன்றாமல், சொல்ல முடியாமல் நான் அமைதியாக சரி என்று தலையசைக்க, மூன்று பேரும் ஹாஸ்பிடலின் காம்பவுண்டுக்குள் பூங்கா போல அமைக்கப்பட்டிருந்த பகுதிக்குள் சென்று ஆட்கள் இல்லாத பகுதியில் ஒரு மரத்தின் நிழலில் இருந்த சிமெண்ட் பெஞ்சில் உட்கார்ந்தோம்.

டாக்டர் இப்ப வேற ஒரு பேசண்ட்டுக்கு ஆபரேஷன் இருக்குன்னு ஈவனிங் உங்களை பார்க்க அப்பாயிண்ட்மெண்ட் குடுத்திருக்கார். இப்போதைக்கு டாக்டர் என் கிட்டே சொன்னதை அப்படியே சொல்றேன் மேடம். உங்க ஹஸ்பண்ட் ஒரே நாள்லே கொஞ்சம் அதிகமா ட்ரிங்க்ஸ் திரும்ப திரும்ப யூஸ் பண்ணிருக்கார். தொடர்ச்சியா ட்ரிங்க்ஸ் சாப்பிட்டுட்டு வெயில்லே பைக்லேயே ஒரு நாள் முழுக்க எங்கெங்கேயோ சுத்தியிருக்கார். பழக்கமில்லாததும், அதிகமா யூஸ் பண்ணினதும் அவருக்கு ஒத்துக்கலை. அவர் மயக்கத்திலே கீழே விழுந்திருந்தாலும் அதனாலே எந்த அடியும் படலை. ஒரு ரெண்டு நாள் ரெஸ்ட்லே இருந்துட்டு டிஸ்சார்ஜ் பண்ணிடலாம்ன்னு சொல்லிட்டார். நத்திங் டூ வொரி மேடம் என்றாள் லாவண்யா சுருக்கமாக.

ஏன் இவள் என்னை மேடம் என்று அழைக்கிறாள் என்று புரியா விட்டாலும், அப்போதைக்கு நான் அவளிடம் எந்த கேள்வியும் கேட்கவில்லை.

மாலை டாக்டரை சந்தித்து பேசிய போது அவரும் லாவண்யா சொன்னதையே சொன்னார். கூடவே குடிக்கிற பழக்கத்தை பொருத்த வரை அதை ஆரம்பிக்காத வரை இருக்கிற மன உறுதி, அதை ஒரு முறை தொட்டுட்டா காணாம போயிடும். ஒரு முறை பயன்படுத்தி பயம் விட்டு போயிட்டா அப்புறம் எப்பெல்லாம் சந்தர்ப்பமோ தேவையோ ஏற்படுதோ அப்பெல்லாம் தயங்காம குடிக்கலாம்ங்கற எண்ணத்தை கொண்டு வந்திரும். அதனாலே கொஞ்ச நாட்களாவது அவரை தனிமைலே விடாம, அவருக்கு குடியோட தேவை ஏற்படாத மாதிரி அவரை கொஞ்சம் பிஸியா வைச்சிக்க முயற்சி பண்ணுங்க என்றார்.

ஒரே நாள்லே நிறைய குடிச்சதாலே அவர் ஜூரண பாதைகள் லேசா பாதிக்கப்பட்டிருக்கு. அதுக்கு மெடிசன்ஸ் குடுத்திருக்கோம். உங்களாலே பார்த்துக்க முடியும்ன்னா இன்னைக்கே அவரை டிஸ்சார்ஜ் பண்ணி அழைச்சிட்டு போகலாம். இன்னும் ஒரு நாள் இருந்துட்டு நாளை அழைச்சுட்டு போறது இன்னும் பெட்டரா இருக்கும் என்று டாக்டர் சொல்ல, அன்று ஹாஸ்பிடலேயே இருப்பது என்று தீர்மானித்தேன்.

என் கணவர் இடையில் கண் விழித்து, என்னிடம் எதையோ சொல்லி அழ முயல புன்னகையோடு அவரை தடுத்து, கண்களாலேயே அவரை அமைதியாக இருக்கும் படியும், நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன் என்றும் தைரியமூட்டினேன்.

குமாரும் லாவண்யாவும் என்னிடம் அதிகம் பேசிக் கொள்ளாமலே நிறைய உதவியாக இருந்தனர்.

இரவு இருவரும் என்னிடம் சொல்லி விட்டு வீட்டுக்கு கிளம்ப வந்த போது, லாவண்யா என் கைகளை பற்றிக் கொண்டு, ஸாரி என்றாள். நான் எதற்கு என்றேன். என்னாலே தான் இத்தனை ப்ரசனை என்றாள். உளறாதடி, நீ இதுக்கு எப்படி பொறுப்பாக முடியும் என்று சொல்லிக் கொண்டே நான் குமாரை ஜாடையாக பார்த்து முறைத்தேன்.

லாவண்யா தான் காரை வாசலுக்கு எடுத்து வருவதாக என்னையும் குமாரையும் தனிமையில் விட்டு விட்டு பார்க்கிங் செல்ல, குமார் தலை குனிந்தவனாக, படபடவென்று, ஸாரி. ஸாரி மேடம். ஸாரி ஃபார் எவ்ரி திங்க். ரொம்ப சில்லியா, சீஃப்பா நடந்துக்கிட்டேன். என்னாலே தான் எல்லா ப்ரசனையும். எப்படியோ ஒரு சின்ன இடைஞ்சலோட எல்லாம் நல்லபடியா முடிஞ்சது. இனி என்னாலே உங்க வாழ்க்கைலே எந்த ப்ராப்ளமும் வராது. இனி நான் உங்க கண்ணிலே கூட பட மாட்டேன். நீங்க என்னை நினைச்சு பயப்படவோ, குழம்பவோ வேண்டியதில்லை என்று தரையைப் பார்த்துக் கொண்டு சொல்லி முடிக்க, லாவண்யா காரை எங்கள் அருகில் கொண்டு வந்து நிறுத்தினாள்.

ட்ரைவிங் சீட்டை விட்டு இறங்கிய லாவண்யா குமாரை ட்ரைவ் பண்ண சொல்ல, குமார் ட்ரைவர் இருக்கையில் அமர்ந்ததும், நான் லாவண்யா இருந்த பக்கம் போகாமல், ட்ரைவிங்க் சீட் பக்கமே குனிந்து குமாரை பார்த்து புன்னகைத்து, லாவண்யாவை நல்லபடியா பார்த்துக்கங்க என்று அனைத்துக்கும் பதில் போல சொல்ல, குமாரும் புரிந்துக் கொண்டவனாக, எனக்கு புன்னகையோடு கண்டிப்பா மேடம் என்றான். நான் மேடம் எல்லாம் வேண்டாம், அமுதான்னே கூப்பிடுங்க, சீக்கிரம் ஒரு குழந்தையை பெத்துக்கங்க என்றேன். இருவரும் சிரிக்க, குமாரும் லாவண்யாவும் கையசைத்து விடை பெற்றனர்.

மாலை மங்கி இரவு கவிழ துவங்க, நான் என் கணவர் இருந்த ஜெனரல் வார்ட் ரூமுக்குள் நுழைந்தேன். படுக்கையில் என் கணவர் முழு தெம்புடன் எழுந்து சாய்வாக அமர்ந்திருந்தார். என்னை கொஞ்சம் அச்சத்தோடு பார்த்தார். நான் அவரை பார்த்து புன்னகைத்தேன். அவரும் ஒரு சந்தேகத்தோடு என்னை பார்த்து புன்னகைக்க, அருகில் அங்கிருந்த ஒரு ஸ்டூலை இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டு உட்கார்ந்தேன்.

புதிதாக மாறிய சூழ்நிலைகள் என் மனதில் சில முடிவுகளை எடுக்க வைத்திருந்தன. என் பிடிவாதங்களை கொஞ்சம் தளர்த்திக் கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்திருந்தேன்.

கணவர் என்னிடம் எதையோ சொல்ல முயல, நான் அவரிடம் புன்னகை மாறாத முகத்தோடு, மனசை குழப்பிக்காதீங்க. நானும் என் சந்தோஷம் மட்டும் முக்கியம், நான் நினைச்சது நடக்கனும்ன்னு கொஞ்சம் ஓவராவே உங்களை ப்ரஷர் பண்ணிட்டேன். நாம இதுக்கெல்லாம் ஒரு நல்ல தீர்வை கண்டு பிடிக்கலாம். இப்போதைக்கு இந்த குழந்தை மேட்டரையும், நீங்க ட்ரீட்மெண்ட்க்கு போக வேண்டிய மேட்டரையும் மொத்தமா விட்டிடலாம். இயல்பான வாழ்க்கை வாழலாம். ஓகேவா என்றேன்.

இன்னும் என் கணவர் என்னை சந்தேகக் கண்ணுடனே பார்க்க, நான் சிரித்து, அப்படி பார்க்காதீங்க. நான் ஒண்ணும் வெறுப்பிலே இந்த முடிவை எடுக்கலை. எனக்கு எல்லாத்தையும் விட நீங்க முக்கியம். உங்க ஆரோக்கியம் முக்கியம். அதையெல்லாம் விட்டுக் கொடுத்து நான் குழந்தை பெத்துக்கிறது மட்டும் எனக்கு எப்படி சந்தோஷமா இருக்கும். இப்போதைக்கு எதையும் நினைக்காம இயல்பா இருக்கலாம். தேவைப்பட்டா வேற வழிகளை யோசிக்கலாம். இல்லை, ஒரு குழந்தையை தத்து கூட எடுத்துக்கலாம் என்றேன்.

என் கணவர் இன்னும் நம்ப முடியாதவராக என்னை பார்த்தாலும் மெலிதான ஒரு நிம்மதி உணர்ச்சி அவர் முகத்தில் வெளிப்பட்டது.

இருவரும் பொதுவாக பல கதைகளை பேசிக் கொண்டிருந்தோம். இரவு உணவு என் கணவருக்கு மட்டும் ஹாஸ்பிடலிலேயே கொண்டு வந்து வழங்கப்பட்டது. இரவு மாத்திரைகளையும் நர்ஸ்களே கொடுத்து விட, எனக்கு உணவு ஹாஸ்பிடல் கேண்டீனில் சாப்பிட்டுக் கொள்ள சொன்னார்கள். நான் என் கணவர் உறங்கிய பின் செல்ல்லாம் என்று என் கணவரின் அருகில் உட்கார்ந்து அவரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தேன்.

என் கணவர் கண்கள் சொருகி உறக்கத்தினுள் விழும் வேளையில் என் செல்போன் ரிங்கியது. எடுத்து ஸ்க்ரீனை பார்த்தவளுக்கு மெலிதான ஆச்சரியம்.

காரணம்.

அழைத்தது.

குப்தா..​