Incest/Taboo அப்பனுக்கு பாடம் சொன்ன சுப்பன்

அந்த ரயில் பயணத்தின் முடிவில் கோயம்புத்தூர் ஜங்ஷனில் அவளைப் பார்த்ததுதான், அதன் பின்பு ஸ்பெயின் சென்று வந்த இரு வாரங்கள் கழித்தே பார்த்தேன். கோயம்புத்தூர் வந்து சேர்ந்த அன்று முழுவதும், நான் அழைத்த போதெல்லாம் அவள் எடுக்கவில்லை. எனக்கு அது பெரிதாக படவில்லை, ஏனென்றால் அவள் எனக்கான சர்ப்ரைஸ் எற்பாடுகளை, செய்து கொண்டிருக்கிறாள் என்று நான் நம்பினேன்.

மறுநாள் காலை அவளே அழைத்தாள். நேத்ராவின் அப்பாவிற்கு ஹார்ட் அட்டாக் என்றும் தான், அவளுடன் திருநெல்வேலியில் இருப்பதாகவும் சொன்னவள், தன்னால் என்னை வழியனுப்ப வர முடியாது என்று உறுதியாக சொல்லிவிட்டால். சின்ன ஏமாற்றமாக இருந்தாலும், நேத்ரா எங்கள் உறவில் ஒரு பிரிக்க முடியாத நபராக இருந்ததாலும் நேத்ராவின் அப்பாவுக்காக தான் இந்தப் பிரிவு என்று என்னும்போது, பெரிதாக ஒன்றும் தோன்றவில்லை எனக்கு. ஸ்பெயின் செல்லும் வரை அவளிடம் வீடியோ கால் பேச முடியாத அளவுக்கு எந்த நேரமும் ஆஸ்பிட்டலில் வீடு என்று பிஸியாக இருந்தனர் மதுவும் நெத்ராவும்.

நான் கூட அவளை உடனிருந்து கவனித்துக் கொள்ளுமாறு தான் சொன்னேன். ஆனால் ஏர்போர்ட்டில் என் மனது அவளை காண ஏங்கியதை என்னால் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை.

*************

டென்னிஸில், எனது திறமையை மேல் நான் வைத்திருந்த மிதமிஞ்சிய நம்பிக்கை மொத்தமாக ஆட்டம் கண்டது ஸ்பெயினில். இங்கே "ஸ்ட்ரைட் செட் மணி" என்று பெயர் எடுத்திருந்த நான், அங்கு எவ்வளவு போராடியும், முதல் மூன்று நாள்களில் ஆடிய ஆட்டங்களில் ஒரு செட் கூட ஜெயிக்க முடியவில்லை. இவ்வளவுக்கும் ஒரு நாளைக்கு குறைந்தது மூன்று அல்லது நான்கு போட்டியிலாவது ஆடினேன். அதிலும் மூன்றாவது நாள் ஒரு பதினாறு வயதுப் பையனிடம் தோற்றுப் போனேன். நான் எதிர்த்து ஆடிய வீரர்களின் தரம் வேறு லெவலில் இருந்தது என்பதுதான் உண்மை.

முதல் போட்டியில் விளையாடும் போது, பயிற்சியாளரை எனது திறமையால் திக்குமுக்காட செய்ய வேண்டும் என்று எண்ணி விளையாட ஆரம்பித்த நான், கடைசியாக விளையாடிய போட்டியில் அசிங்கபடாமல் இருக்க ஒரு செட்டாவது ஜெயிக்கவேண்டும் என்று எவ்வளவோ போராடியும் தோற்றுப் போனேன். தோற்ற விரக்தியில், பயிற்சியாளரின் நான் பரிதாபமாக பார்க்க, சிரித்துக் கொண்டே வந்தவர்

"Well played" என்று வெறுப்பபேற்றினார்.

நான்காம் நாள் காலை, நான் அன்று விளையாடப் போவதில்லை என்று என் பயிரச்சியாளர் சொல்லவும், பல ஆயிரம் மைல் தாண்டி டென்னிஸ் பயிற்சி பெற, சில ஆயிரம் டாலர்கள் செலவழித்த எனக்கு, உண்மையிலேயே நிம்மதியாக இருந்தது. அருகில் ஒரு டவுனில் இருந்த "wellness and sport performance center"க்கு அழைத்துச் சென்றார். நாங்கள் வருவது ஏற்கனவே அங்கு சொல்லப்பட்டிருக்க வேண்டும், எல்லா ஏற்பாடுகளும் தயாராக இருந்தது. முதலில் கார்டியோவில் ஆரம்பித்து, அடுத்தடுத்து ஏகப்பட்ட சோதனைகள் செய்யப்பட்டது எனக்கு. இறுதியாக என் கையில் ஒரு வித்தியாசமான டென்னிஸ் ராக்கெட்டை கொடுத்தனர். அதையே திருப்பி திருப்பிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த என்னிடம்

"This will measure the force with which you hit the ball" (நான் பந்தை அடிக்கும் விசையை அளக்கும்) என்றார் அங்கிருந்த ஒருவர்.

அரை மணி நேரம் அங்கிருந்த ஒரு இயந்திரம் என்னை நோக்கி, பலவாறு பந்தை வீச, நான் அதை ஓடி ஓடி அடித்துக்கொண்டு இருந்தேன். ஏஜ் கேட்டகிரியில், மூன்று முறை நேஷனல் சாம்பியன் என்ற கர்வம் எல்லாம் நேற்றை காணாமல் போயிருக்க, இங்கு என்னை கண்டிப்பாக நிரூபிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்திற்கு வந்து இருந்தேன். நான் டென்னிஸ் விளையாட ஆரம்பித்த பொழுது, இதேபோல் ஸ்ப்பினர் மெஷினில் பயிற்சி செய்தது. நேற்றிருந்த விரக்தி, அப்பொழுது இல்லை எனக்கு. ஒரு மேட்சில் எப்படி விளையாடுவேனோ, அதை உக்கிரத்துடன் இயந்திரத்துடன் விளையாடினேன்.

************

"Did you had a late growth spurt?" அடுத்த நாள் எனக்கு செய்யப்பட்ட சோதனைகளின் ரிசல்ட்டை பார்த்தவாறு கேட்டார், அந்த மையத்தில் எனக்கென ஒதுக்கப்பட்ட அனாலிஸ்ட். ஆமோதித்து தலை ஆட்டினேன் ஆச்சரியமாக. எனது இஞ்சுரி ஹிஸ்டரி ரிபோட் எல்லாம் ஆராய்ந்து பார்த்து விட்டு, பயிற்சியாளர் உடன் கலந்தாலோசித்து, எனக்கென்று சில பயிற்சிகள் உருவாக்கப்பட்டன.

எனது ஆட்டம், என் உடலில் ஏற்பட்ட திடீர் வளர்ச்சிக்கு ஏற்ப மாற்றி அமைக்காமல், நான் ஏற்கனவே விளையாண்டு கொண்டிருந்த முறையிலேயே விளையாண்டது தான் எனது காயங்களுக்கான காரணம் என்றும், எனது உடல் எடையை சரியாக சமன் செய்து விளையாடினால் காயங்களை தவிர்ப்பதோடு, எனது ஷாட்டிலும் நிறையவே வழு கூட்டலாம் என்பதை, எனக்கு புரியும் படியாகவும், விளக்கமாக விளக்கினர். முதலில் 4 வாரம் என்று திட்டமிடப்பட்ட பயிற்சி கூடுதலாக 20 நாள் நீட்டிக்கப்பட்டது.

முதல் 20 நாட்கள் எனக்கொன்று வடிவமைக்கப்பட்ட உடற்பயிற்சி மற்றும் வெறும் ராக்கெட்டை வைத்து, இல்லாத பந்தை இருப்பது போல் நினைத்து கொண்டு அடிப்பது தான் பயிற்சியானது. கிட்டத்தட்ட ஜீரோவில் இருந்து மறுபடியும் ஆரம்பமானது டென்னிஸ் பயிற்சி.

The Stance (நிற்கும் நிலை), The loading up (உடல் எடையை சரியாக நிலை நிறுத்துவது), Back Swing ( பின் வளைவது), The Hitting part ( பந்தை அடித்தல) என்று நான்காக மட்டுமே பிரிக்கப்பட்டு சொல்லிக்கொடுக்கப்பட்ட சர்வீஸ் அடிக்கும் முறை, 10 கட்டங்களாகப் பிரித்து சொல்லிக்கொடுக்கப்பட்டு, கிட்டத்தட்ட என் ஆட்டத்தின் இயல்பு மாறாமல் அடிப்படை கொஞ்சம் மாற்றி அமைக்கப்பட்டது. இருபது நாட்களுக்கு பின் மீண்டும், அந்த "wellness and sport performance center"க்கு சென்றொம். மீண்டும் அதே சோதனைகள் செய்யப்பட்டது, இந்தமுறை அந்த சோதனைகளின் முடிவுகள் எனக்கு தெரிவிக்க படவில்லை.

அன்று மாலை "நாளை முதல் நீ பந்தை வைத்து பயிற்சி செய்யலாம்!!” என்று சொன்னவர், எனது பயிற்சியின் அட்டவணையை மாற்றி அமைத்திருந்தார். காலையில் எனக்கென்று உருவாக்கபட்ட உடற்பயிற்சி, சிறிய இடைவேளை, பின் ஸ்பின்னர் மெஷின் மூலம் பயிற்சி, சிறிய இடைவேளை, பின் மீண்டும் உடற்பயிற்சி, சிறிய இடைவேளை, பின் காலை நான் ஆடியதில் செய்த தவறுகளை சுட்டிக்காட்டி, ஒரு பெரிய பாடம் நடக்கும், சிறிய இடைவேளை, பின் தவறாக அடித்த ஷாட்களை, முதலில் பந்தே இல்லாமல், இருப்பது போல் நினைத்து கொண்டு அடிப்பது. அதிலும் பந்தே இல்லாமல் அடிக்கும் பயிற்சியில் அவர் திருப்தி ஆகாதவரை விடவே மாட்டார் மனுஷன்.

எதிராளி யுடன் விளையாடாமல் வெறும் இயந்திரத்துடன் விளையாடுவது என்னை எந்த வகையிலும் பாதிக்கவில்லை. ஏனென்றால், எனக்கு நன்றாக தெரிந்தது, இங்கு வந்து பயிற்சி செய்ய ஆரம்பித்தன்பின், நான் அடிக்கும் பந்தின் வேகம் வெகுவாக கூடியிருந்தது. ஒவ்வொரு முறை பந்து என் ராக்கெட்டில் இருந்து பறக்கும் போது மிகவும் மகிழ்ச்சியாக உணர்ந்தேன். திடீரென்று எதற்காகவோ தேதியை பார்க்க வேண்டி வந்த போதுதான், மறுநாள், என் 19 ஆவது பிறந்த நாள் என்பது நினைவுக்கு வந்தது. ஏனோ பெரிதாக மகிழ்ச்சி இல்லை, மதுவுடன் இல்லாதது ஒரு காரணம் அதையும் தாண்டி இந்த பயிற்சி ஆட்டத்தில் ஏற்படுத்திய மாற்றத்தில், தினமும் மிகவும் மகிழ்ச்சியாகவே இருந்தேன்.

மறுநாள் காலை எப்பொழுதும் போல உடற்பயிற்சி முடித்துவிட்டு வந்த என்னை எதிர்கொண்ட பயிற்சியாளர், எனக்கு பிறந்தநாள் வாழ்த்துக்கள் சொல்லி என்னை ஆச்சரியப்படுத்தினார். அதைவிட அதிர்ச்சி கலந்த ஆச்சரியம் அன்று அதற்கு மேல் பயிற்சி இல்லை என்றும், மதியம் வெளியே செல்கிறோம் என்றும், அவர் கூற நம்ப முடியாமல் அவரை பார்த்தேன். சின்னதாக ஒரு புன்னகையை செய்தவர் அதற்கு மேல் ஒன்றும் சொல்லாமல் சென்றுவிட்டார்.

மதியம் லஞ்சுக்கு அழைத்துச் சென்றவர், முதல் முறையாக, அவர் பாக்கெட்டிலிருந்து செலவு செய்தார் எனக்காக. மீண்டும் காரில் ஏறி இரண்டு மணி நேர பயணத்தில் பார்சிலோனாவை அடைந்தோம். ஒரு ஸ்டேடியத்தின் முன்பு நின்றிருந்தோம்.

"இது உனக்கான எனது பிறந்த நாள் பரிசு" என்றவர்,

ஸ்டேடியத்தின் வாயிலை நோக்கி நடக்க, அவரை பின் தொடர்ந்தேன். வருடாவருடம் ஸ்பெயினில் நடக்கும் வயது முதிர்ந்தவர்கள், காண டெண்ணிஸ் டோர்ணமெண்ட் இறுதிப்போட்டிக்கு தான் என்னை அழைத்து வந்திருந்தார். ஆட்டம் முடிந்ததும் ஸ்டேடியத்தின் அருகிலேயே இருந்த ரெஸ்டாரண்டில் இரவு உணவை சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது, அன்றைய போட்டியில் வென்றவரின் ஆட்டத்தை நான் வெகுவாக புகழ்ந்து கொண்டிருக்க, எப்பொழுதம் போல தலையை மட்டும் ஆட்டி, நான் பேசுவதைக் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறேன் என்று உணர்த்தியவர், அவ்வப்போது பற்கள் தெரியாத சிரிப்பொன்றை உதிர்ப்பார்.

அன்று இரவு என்னை இறக்கி விடும் போது, எனது மூட்டை முடிச்சுகளையும் கட்டச் சொன்னவர், நாளை எனக்கு மற்றுமொரு சர்ப்ரைஸ் வைத்திருப்பதாகச் சொன்னார். சரி ஊர்சுத்தி காட்டப் போகிறார், என்று நினைத்தவாறு நானும் மகிழ்ச்சியுடன் உறங்கச் சென்றேன்.

அன்று நீண்ட நாட்களுக்குப்பின் மதுவிடம் நெடுநேரம் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தேன். நாள் முழுவதும் தொடர்ந்து பயிற்சியில் இருப்பதால், பயிற்சியின் முடிவில் அடித்து போட்டது போல் இருக்கும் எனக்கு. அதுவும்போக 6 மணி நேர வித்தியாசம் காரணமாகவும், பெரிதாக பேசிக்கொள்ளவில்லை நானும் மதுவும். மேலும் இருவரும் கொஞ்சம் பிஸி யாகவே இருந்தோம். காலையில் நான் பயிற்சிக்கு செல்லும் முன்னால் அடித்துப்பிடித்து தினமும் பேசுவது. அப்போது பேசும்போதுகூட நானே முந்தைய நாளின் நடப்புகளை சொல்ல, உம் கொட்டிக்கொண்டுதான் இருப்பாள் மது.

மறுநாள் மீண்டும் என்னை நேற்று வந்த அதே ஸ்டேடியத்துக்கு அழைத்து வந்தார்.

"நேற்றைய போட்டியில் ஜெயித்தவர் உடன் இப்பொழுது நீ விளையாடப் போகிறார்" கேள்வியாக பார்த்த என்னைப் பார்த்து. அவர் கூற்றில் மகிழ்ச்சியும், பயமும், சேர்ந்து கொள்ள பரபரப்பான எனது உள்ளம்.

இரண்டு செட் விளையாடினோம், இரண்டிலும் தோற்று இருந்தேன் ஆனால் புள்ளிகள் அடிப்படையில் பார்த்தால், நான் நன்றாகவே விளையாடினேன் என்பது புரியும். ஆட்டம் முடிந்து மதியம் உணவு உண்ணும்பொழுது பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது தான், நான் எதிர்த்து விளையாடிய அந்த நபர் சர்வதேச டென்னிஸ் தரப்பட்டியல் 4 வருடத்துக்கு முன்புவரை முதல் நூறு இடங்களுக்குள் இருந்திருக்கிறார் என்று தெரிந்து கொண்டதும் என்னை நானே மெச்சிக் கொண்டேன்.

மறுநாள், விரிவாக எனது பிளஸ், மைனஸ்-ஐ எனக்கு விளக்கி சொன்னவர், குறைந்தபட்சம் ஆறு மாதத்திற்கு தொடர்ந்து பயிற்சியில் மட்டுமே ஈடுபடுமாறு, போட்டிகளில் கலந்து கொள்ள வேண்டாம் என்றும் அறிவுறுத்தினார். நான் எனது ஆட்டத்தில் மாற்றிக்கொண்ட மாற்றங்களை, எனது மஸில் மெமரியில் நன்றாக பதியும் முன் போட்டிகளில் விளையான்டாள், பழைய முறையிலேயே ஆடுவதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம் என்று எச்சரித்தார். ஒரு பெரிய புக்லேட் வேறு கொடுத்தார், எனது பயிரச்சியின் அறிக்கை என்று.

"ஆல் தி பெஸ்ட்!!” என்றவர், மறந்தும் ஒரு வார்த்தை கூட பாராட்டவில்லை. மூன்றாவது நாள், நான் தோற்றதும் “well-played” தான் அவர் என்னை பாராட்டிய ஒரே முறை. கடைசியாக கிளம்பும்போது கைகுலுக்கும் போதுதான் பற்கள் தெரியச் சிரித்தார்.

இரண்டு மாதத்திற்குப் பின் மதுவை காணப்போகும் சந்தோஷத்தில் என் மனமும் பறக்க நானும் பிறந்தேன் இந்தியாவை நோக்கி.

***************

நான் ஸ்பெயின்னில் இருந்த வந்த ஐந்து மாதம் கழித்து, இடம் - டெல்லி, இந்தரகாந்தி இன்டர்நேஷனல் ஏர்போர்ட்.

பார்வையாளர்களுக்கான பகுதியில் இருந்த, ஒரு ஸ்டார் பக்ஸ் காஃபி ஷாப்பில் மதுவுக்காக காத்திருந்தேன். கொடுக்கப்பட்ட அத்தனை அறிவுரைகளையும், எச்சரிக்கைகளையும் மீறி, தென் ஆப்பிரிக்காவில் நடந்த Futures tour டோர்னமெண்ட் இல் ஆடி, நானே எதிர்பார்க்காத வெற்றியை பெற்று இருந்தேன்.

வந்தாள், என்னைப் பார்த்து உயிர்ப்பில்லாத புன்னகை பூத்தாள், கட்டிப்பிடித்தாள். தோள்கள் மட்டுமே தீண்டி கொள்ளும் நண்பர்களுக்கான "ஹேக்" அது. அவளது முக பாவனைகளிலும், செய்கைகளிலும் சோர்ந்த என் மனதை, நான் செய்யப்போகும் காரியம் கண்டிப்பாக வெற்றி பெறும் என்று தேற்றி கொண்டேன்.

"காஃபி?” என்றேன், இல்லாத உற்சாகத்தை வரவைத்து கொண்டு.

"கேப்பச்சினோ!!” மீண்டும் அதே உயிர்ப் இல்லாத புன்னகை அவளிடம்.

"உக்காரு!!” என்று நான் இருந்த இருக்கையை கைகாட்டிவிட்டு, கவுன்டர் நோக்கி சென்றேன்.

“2 கப்பேசினோ பிளீஸ்!!” என்று சிப்பந்தியை பார்த்து கூறிவிட்டு, அதற்கான பணத்தையும் செலுத்திவிட்டு, திரும்பி பத்தடி தூரத்தில் அமர்ந்திருக்கும் மதுவைப் பார்த்தேன். உடலால் அவள் வெறும் பத்தடி தூரத்தில் இருந்தாலும், என் உணர்வுகளுக்கு, எட்டாத தூரத்தில் இருந்தாள். ஆசையாக பேசி, காதலாக கொஞ்சியது கடைசியாக அந்த சென்னை-கோயம்புத்தூர் ரயில் பயணத்தில் தான். அவளுடனான முதல் ரயில் பயணத்தில் மாறிய வாழ்க்கை, இரண்டாவது ரயில் பயணம் முடிந்த, அடுத்தடுத்த நாட்களில், தலைகீழாக மாறிவிட்டது.

சேர்ந்து அமர்வதற்கு வசதியாக இருந்த இருக்கையை கை காட்டி நான் அவளை அமர சொன்ன இருக்கையில் அமராமல், இரண்டு பேர் எதிரெதிரே அமருமாறு இருந்த ஒரு டேபிளில் சென்று அமர்ந்திருந்தாள். மீண்டும் என்னை நானே உற்சாகமூட்டிய கொண்ட நேரம் ஆர்டர் செய்த கேப்பேச்சினோ வர, எடுத்துக்கொண்டு அவளிடம் சென்றேன்.

"Here you go!!" கேப்பேச்சினோவை அவள் கையில் கொடுத்துவிட்டு, எதிர் பக்கத்தில் இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தேன்.

"வாழ்த்துக்கள்!!" கை கொடுத்தாள்.

சிரித்தவாறே, அவள் நீட்டிய கைகளை பிடித்துக் கொண்டு, என் சோல்டர் பேக்கில் இருந்த காசோலையை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தேன். வாங்கிப் பார்த்தவளின் முகம் பிரகாசமானது, நிமிர்ந்து என்னை ஆசையாக பார்த்தாள், அவல கண்கள் கலங்கியிருந்தது. அவளின் இந்த ஆசை பார்வையை, கிட்டத்தட்ட ஐந்து மாதங்களுக்கு அப்புறம் இப்பொழுது தான் பார்க்கிறேன். சொல்லமுடியாத உணர்வுகளால் ஆட்கொள்ளப்பட்ட, என் உள்ளமோ சந்தோசத்தில் ஆர்ப்பரித்தது.

“15000 thousand dollars!!” என் முதல் சம்பாத்தியம்.

கலங்கிய கண்களுடன் அவளை பார்த்து சிரித்தேன். பட்டென எழுந்தவள் என்னை வந்து கட்டிக்கொண்டான். அவளது அரவணைப்பில், கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்த எனது உள்ளம் கொஞ்சம் அமைதி ஆனது. இது என் மதுவின் அனைப்பு. அணைப்பிலிருந்து விலகிய அவள், என் முகத்தை கையில் ஏந்தி, என் கன்னத்தில் அழுந்த முத்தமிட்டாள். மீண்டும் என் முகத்தை பார்த்து சிரித்தவளை, இழுத்து அணைத்துக் கொண்டேன் நான், காஃபி ஷாப்பில் இருக்கிறோம் என்பதை எல்லாம் மறந்துவிட்டோம். அவள் தான் முதலில் சுதாரித்துக் கொண்டாள், சுற்றும் முற்றும் பார்த்துவிட்டு, கலங்கிய கண்களைத் துடைத்தவாறு அவள் இருக்கையில் அமர்ந்துகொண்டாரள். அவள் ஏதோ சொல்ல வாய் எடுக்க, நான் கைகாட்டி தடுத்தேன். "என்ன?" என்று கண்களால் வினவியவளிடம்

"இன்னும் ஒன்னு உன் கிட்ட காட்டணும்!!”. அவள் கண்களில் தெரிந்த எதிர்பார்ப்பு,

கடந்த மூன்று மாதங்களாக நான் அனுபவித்து வந்த வலி, ஏமாற்றம், பயம், இன்னும் நாம் உயிராய் நினைக்கும் ஒருவரை இழந்துவிடுவோமோ என்ற எண்ணம் வந்தாள் ஒரு மனிதன் என்னவெல்லாம் உணர்வுகளுக்கு ஆளாவனோ அத்தனைக்கு ஆளாயிருந்தேன், ஆனால் அவல கண்களில் இப்பொழுது தெரியும் அந்த எதிர்பார்ப்பு அது அனைத்தையும் ஒரு நொடியில் இல்லாமல் செய்தது. மீண்டும் பையிலிருந்து, வெற்றிக் கோப்பையை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தேன். வாங்கி கைகளில் வைத்து உருட்டி பார்த்தவள்

"என்னடா? இவ்வளவு சின்னதா இருக்கு!!" 4 இன்சு உயரமே இருந்த வெற்றிக் கோப்பையை பார்த்தவாறு, நம்பாமல் கேட்டாள்.

"இதுதான் கொடுத்தாங்க!!" உதடு பிதுக்கினேன். ஆம், அந்த கோப்பை பள்ளி விளையாட்டு விழாக்களில் கொடுக்கப்படும் கோப்பையின் அளவே இருந்தது, என்ன சற்று உறுதியாகவும் கடினமாகவும் இருந்தது.

"இன்னொன்னு இருக்கு!!", நான் சொல்ல, மீண்டும் அவளிடம் எதிர்பார்ப்பு, இந்த முறை ஒரு புன்சிரிப்பும் சேர்ந்திருந்தது அவள் முகத்தில்.

இந்த முறை என் பாண்ட் பாக்கெட்டில் கைவிட்டு எடுத்து, என் விரல்களுக்குள் மறைத்துக் கொண்டு, அவளிடம் நான் கண்ட மாற்றம் கொடுத்த நம்பிக்கையில், எழுந்து அவள் முன் மண்டியிட, அதுவரை மகிழ்ச்சியில் புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்த அவள் முகத்தில் சட்டென கலவரம் குடி கொண்டது. அவளது இந்த முகம் மாற்றும், என் மனதிலும் கலவரத்தை விதைத்தபோதும், மறுக்க மாட்டாள் என்ற நம்பிக்கையில், எழுந்தவள் கை பிடித்து, விரல்களுக்குள் மறைத்து வைத்திருந்த மோதிரத்தை நீட்டி

"ஐ ல.." அவள், என்னிடம் எவ்வளவோ முறை சொல்லச் சொல்லி கெஞ்சியதை முழுதாக சொல்லி கூட முடிக்க விடாமல், கன்னத்தில் "பளார்" என்று அறைந்தாள். அடித்தவள், அடுத்த நொடி அங்கிருந்து மின்னலாக வெளியேறினாள். என்ன நடந்தது என்று நான் கிரகித்து உணர்ந்துகொண்டு எழுகையில், மொத்த காபி ஷாப்பும் என்னைத்தான் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. அத்தனை பேரின் பார்வையும் அதிர்ச்சி கலந்த பரிதாபம். அவளின் இந்த நிராகரிப்பு நான் எதிர்பார்த்ததுதான் என்றாலும், அந்த நொடி ஏனோ என்னால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. என்னை அறியாமல் என் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வெளியேற, என் பையை எடுத்துக் கொண்டு, பட்ட அவமானத்தில் கூனிக்குறுகி அங்கிருந்து வெளியேறினேன்.

**************

"Are you okay Sir?" இரண்டாவது முறையாக கரிசனத்துடன், என்னை பார்த்து விமான சிப்பந்தி கேட்க, வழிந்த கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டே, வலிந்து புன்னகை போன்ற ஒன்றை என் உதடுகளில் ஒட்டிக் கொண்டு, எழுந்து விமானத்தின் கழிவறையில் புகுந்து கொண்டேன். அடைக்கப்பட்ட கழிவறையில் அடக்க மாட்டாமல் அழுதேன். பின் ஒருவராக "எல்லாம் சரியாப் போயிரும்" என்று என்னை நானே தேற்றிக் கொண்டு, பின் இருக்கையில் வந்து அமர்ந்து கண்களை மூடிக்கொண்டேன், நொடி நேரம் கூட தூங்கவில்லை, கோயம்புத்தூர் வந்து சேரும் வரை.

"என்னாச்சு தம்பி?" என்று திரும்பத் திரும்பக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த, தாத்தாவின் மடியில் குலுங்கி குலுங்கி அழுது கொண்டிருந்தேன். 19 வயது ஆண் பிள்ளை என்ற எண்ணம் எதுவும் இல்லாமல், ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல அழுது கொண்டிருந்தேன். ஏர்போர்ட்டில் இருந்து வெளியே வந்ததும், என்னை வரவேற்க வந்திருந்த அம்மாவையும் தாத்தாவையும், பார்த்து அடுத்த நொடி, தாத்தாவை ஓடிச் சென்று கட்டிப் பிடித்து, அதுவரை அடக்கி வைத்திருந்த அழுகையை கட்டுப்படுத்த முடியாமல் அழுதேன். என்னவென்று கேட்டவர் நான் எதுவும் சொல்லாம அழுதுகொண்டே இருக்கவே, அவசரஅவசரமாக காரை வரவழைத்து என்னை அழைத்துக்கொண்டு வீட்டுக்கு வந்துவிட்டார். வீட்டிற்கு வந்ததும் அவர் மடியில் படுத்து அழுவதை நிறுத்தவில்லை. சிறிது நேரத்திற்குப் பின், ஒன்றும் கேட்காமல் அழுது கொண்டிருந்த என் என் முதுகை ஆதரவாக தடவி விட்டார். அழுகையின் ஊடே எப்போது தூங்கினேன் என்று கூட தெரியாமல் தூங்கிப் போய் இருந்தேன்.

************

விழித்துப் பார்க்கையில் என் அறையில் இருந்தேன். என் வாழக்கையில் என்ன நடக்கிறது என்றே புரியவில்லை எனக்கு. முதலில் கொஞ்சம் பிசியா இருப்பதாக, என்னை தனியாக காலேஜ் போகச் சொன்னவள், கொஞ்சம் கொஞ்சமாக என்னை சந்திப்பதை குறைத்து, இப்பொழுதெல்லாம், எப்பவாவது, மாததுக்கு ஒருமுறை, இல்லை இருமுறை என்றாகிப் போனது. திடீர் என்று கால் வரும், அவளிடம் இருந்து, அதற்காகவே காத்துக் கொண்டிருக்கும் நான், ஓடோடி சென்று அவளை சந்ததித்தால், என்னை காரில் ஏற்றி, எதுவும் பேசவிடாமல் எங்காவது அழைத்து செல்வாள், பின் we just fuck, முதலில் காதேலே பிரதானாமாக இருந்த எங்களின் கூடலில், இப்பொழுதெல்லாம் காமமும், கோபமுமே பிரதானாமாக இருந்தது. பின் என்னை, என் வீட்டில் இறக்கி விட்டுவிட்டு சென்றுவிடுவாள். எதுவும் பேசமாட்டாள், என்னையும் பேசாவிடமாட்டாள், நான் ஏதாவது பேச முயன்றாள், ஏங்கி ஏங்கி அழ ஆரம்பித்து விடுவாள்.

"கொஞ்ச நாள் எதுவும் கேக்கக்காதே!!"

“i love you பாப்பா!!, எல்லாம் சரியாயிரும்!!”

“உன்னால்தான்!! உணக்காத்தான்!! நான் உயிரோடவே இருக்கேன்!!”

"பிளீஸ் எதுவும் பேசாத!! just love me now!!”னு

இப்படி ஏதாவது சொல்லி என் வாயை அடைத்துவிடுவாள். அவள் அம்மாவுடன் ஏதோ பிரச்சனை என்று மட்டும் தெரிந்தது எனக்கு. என்னை அவள் வீட்டுக்கு எக்காரணத்தை கொண்டு செல்லக்கூடாது என்று வேறு சொல்லியிருந்தாள். முதலில் நெத்ராவுடன் தங்கியவள், இப்பொழுது PGக்காக, டெல்லியில் சேர்ந்துவிட்டாள், என்னிடம் கூட சொல்லவில்லை. நேத்ரா சொல்லித்தான் எனக்கே தெரியும். ஏற்கனவே கடந்த ஆறுமாதமாக, நரகமாய் இருந்த வாழ்க்கையில், இவள் இப்பொழுது கோவையில் கூட இல்லை, என்பதை தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.

முதலில்அவள் செயல் என்னை பெரும் துன்பத்திறக்கு ஆளாக்கினாலும், அவள் முகத்தில் தெரியும் வலி, என்னை பெரும் பயத்துக்கு உள்ளாக்கியது. அந்த பயம் தரும் வலிக்கு முன்னால் அவளின் செயல் தரும் வலி ஒன்றுமே இல்லை. முதலில் அவள் விலகி சென்ற பொழுது, எப்பொழுது அழைப்பாள் என்று அவள் அழைப்புக்கு பரிதவித்து கிடந்ததைப் போல் தான் இப்பொழுதும் பரிதவித்து கிடக்கிறேன். என்ன, முன்பெல்லாம் அவள் அழைத்ததும், ஏதோ ஒரு வழியில், அவள் துன்பத்திற்கு ஒரு தீர்வாகவோ அல்லது மருந்தாகவோ இருக்க மாட்டோமா என்று தான் இருக்கும்.

ஆனால் இப்பொழுது, அவள் அழைப்புக்காக கத்துகிடக்கும் மனது, அவள் அழைத்ததும், பதறி துடிக்கும், அவள் எனக்கு தரப்போக்கும் துன்பத்தை நிணைத்து. பெரிதாக ஒன்று செய்யமாட்டாள், அதுதான் வலிக்கு காரணமே. அவள் என்னை காமத்தோடு அணுகும் போது, நான் பரிதாபத்தோடு காதலை தேட, நான் தேடியதற்கு மாறாக நான் தேடும் அந்த காதலை நிராகரித்து, கோபத்தையும், கூடிய காமத்தையுமே, கண்களில் காட்டுவாள். வலிகளில் மிகக் கொடிது நிராகரிப்பு.

இவ்வளவு கொடுமையிலும் எனக்கு இருக்கும் ஒரே ஆறுதல், திரும்ப திரும்ப அவள் என்னை தேடி வருவதுதான். அவள் என்னிடம் சொல்லமுடியாத அல்லது சொல்லக்கூடாதா ஏதோ ஒரு துன்பத்தில் இருக்கிறாள் என்பது புரிந்தது. இந்த கோபமும், காமமும் கூட, “என்னை கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோ!!” என்று எனக்கு உணர்த்தவே என்று நம்பினேன். அந்த நம்பிக்கை உயிராக பிடித்துக்கொண்டுதான் இதோ மீண்டும் கிளம்பிக்கொண்டிருக்கிறேன் அவல வீட்டை நோக்கி.

************

அந்த டெல்லியில் நிகழ்விற்கு, ஒரு வாரம் கழித்து ஃபோன் செய்தவள், என்னை அவளது வீட்டுக்கு வரச்சொன்னாள், சென்றேன், நான் சென்ற நேரம் அவள் வீட்டில் இல்லை. வெளியே சென்று இருப்பதாகவும், என்னை காத்திருக்க சொன்னதாக, அவள் வீட்டில், சமையல் செய்யும் அம்மா சொல்ல, நான் அவள் அறையில் சென்று அமர்ந்தேன்.

இந்த முறை ஒரு முடிவோடு காத்துக் கொண்டிருந்தேன் அவளுக்காக.

ஆரம்பத்தில், அவள் ஒதுக்கிய போது ஏதோ சின்ன பிரச்சனையாகததான் இருக்கும், சீக்கிரம் சரியாகிவிடும் என்று நான் நம்பினேன். காதலுடனும் அழுகையுடனும் இருந்த சந்திப்புகளில் எப்பொழுது அவளிடமிருந்து கோபத்தை வெளிப்பட்டதோ, அப்பொழுதுதான் விஷயம் கொஞ்சம் வீரியமானது என்று உணரத் தொடங்கினேன். மதுவின் திடீர் விலகலுக்கான காரணத்தை ஆராய்ந்து, ஆராய்ந்து என் தலையே வெடித்துவிடும் போலிருந்தது.

"அவ ஆசையா உட்கார்ந்த விண்டோ சீட்டல, அவள மிரட்டி நான் உட்கார்ந்த கோபமோ?”

“அவ ஆசையா வாங்கின ஐஸ்கிரீம்ம புடிங்கி நான் சாப்பிட்ட கோபமோ?”

என்று ஆரம்பித்து

"ஒருவேலை, நான் அவளிடம் "டீ போட்டு கூப்பிடட்ட?” என்று கேட்டது பிடிக்கைவில்லையோ? அவளை இன்சல்ட் பண்ணுவதாக நினைத்துவிட்டாளோ?”

“பிரதீப் அவளுக்கு என்னை லவ் தூது விட்டான், அதை செய்தது இல்லாமல், அவல நண்பர்கள் முன்னிலையில் அதை போட்டுடைத்தது வெறுப்போ?”

"நான் சிறுபிள்ளை தானமாக நடப்பது அவளுக்கு பிடிக்காமல் போயிருக்குமோ?”

“நாலு வயது சிறியவன்!! வாழைக்கைக்கு சரிப்பட்டு வராது என்று எண்ணியிருப்பாளோ?”

என்றெல்லாம் பயணித்து

“யாராவது என்னை லவ் பண்ண கூடாது அல்லது என்னை கொன்று விடுவேன் என்று மிரட்டியிருப்பார்களோ?”

"ஒருவேளை அவளுக்கு கேன்சரோ? அதை என்னிடம் மறைக்கிறாளோ?”

சீரில்லாமல் தறிகெட்டு அலைந்த என் நெஞ்சம், "இது வா பாரு? இது வா பாரு?” என் அறிவிடம் ஆயிரம்மாயிரம் காரணங்களை நீட்ட, கடைசியில் நான் நொந்து போனதுதான் மிச்சம். நாம் தேடிய ஒன்று இடைக்காத போது கிடைத்ததை வைத்து தேற்றிக்கொள்ள மனதை போல. ஆனால் மது சொன்னது போல் எதுவும் செய்யாமல் அமைதியாய் இருக்க என் மனம் ஒப்பவில்லை, மீண்டும் காரங்களை ஆராய்ந்தேன். எனக்கு தெரிந்த மட்டிலும், நான் யோசித்த வரையில் இரண்டே இரண்டு காரணங்கள்தான் இருக்க முடியும் என்று தோன்றியது.

1. சிவகாமி ஆன்ட்டிக்கு எங்கள் காதல் தெரிந்து இருக்கலாம், அதை அவர்கள் எதிர்த்திருக்கலாம், ஆதற்காக கோபப்பட்டுக்கொண்டு மது வீட்டைவவிட்டு வெளியேறி இருக்கலாம். ஆனால் அதரக்கான வாய்ப்பு குறைவு, ஏனென்றால், அப்படி ஒருவேலை ஆண்ட்டிக்கு தெரிந்திருந்தால் இதற்குள் பிரச்சனை பூதாகரமாக வெடித்திருக்கும் இருக்கும். என் அம்மாவும் சிவாகமி ஆண்ட்டியும் அவ்வளவு நெருங்கிய தோழிகள். ஒருவேளை சிவகாமிக்கு ஆண்ட்டிக்கு என்னைப் பிடிக்காமல் போய், மதுவை மிரட்டி இருந்தால், அதே மிரட்டல் எங்கள் வீட்டிலிருந்து எனக்கும் கண்டிப்பாக வந்து இருக்கும். என் வீட்டில் என்னை யாரும் கவனித்ததாக கூட தோன்றவில்லை. இதற்கு வாய்ப்பு இல்லை என்று உறுதியாக நம்பினேன்.

2. அந்த ரயில் பயணத்துக்கு, இரண்டு மூன்று மாதங்களுக்கு முன்பிலிருந்தே ஒரு சின்ன பயம் எப்போதும் அப்பி கிடந்தது மதுவிடம். என் குடும்பத்தின் மிதமிஞ்சிய செல்வம் அவளின் அந்த பயத்துக்கு காரணாம். சிவகாமி ஆண்டியும் வசதி படைத்தவர்கள் தான் என்றாலும், அவர்கள் என்னத்தாலும் எட்ட முடியாத செல்வம் கொண்டது எனது குடும்பம். உண்மையைச் சொல்லப்போனால், எனக்கே தெரியாது, நான் எவ்வளவு பெரிய பணக்கார வீட்டு பையன் என்று. அதை தெரிந்துகொள்ள வேண்டிய தேவை எனக்கு ஏற்ப்பட்டதில்லை எனக்கு, அதுவும் போக அதை தெரிந்து கொள்ள எப்போதும் நான் ஆர்வம் காட்டியாதும் இல்லை.

மது, தாத்தா, ஆச்சிகள், டென்னிஸ் மற்றும் காலேஜ் அவ்வளவுதான் என் வாழ்க்கை. மதுவுக்கு இருந்த பயம் என்னவென்றால் எப்படியும் அவள் இரண்டு வருடங்களில் பிஜி முடித்து விடுவாள், பிஜி முடித்துவிட்டால், அவளுக்கான கல்யாண ஏற்பாடுகளை தவிர்க்க முடியாது. ஒருவேலை ஸ்டேட்டஸ் காரணம் காட்டி என் வீட்டில் ஒத்துக்கொள்ளவில்லை என்றால், அவள் நம்பியது எனது டென்னிஸ் வாழ்க்கைதான். அந்தக் இரண்டு மூன்று மாதங்களாக அவள் அடிக்கடி சொல்வது இதுதான் தொழில்முறை டென்னிஸில் நான் பெறப்போகும் வெற்றியை தான் எங்கள் காதல் காண பாதுகாப்பு என்று. நேரடியாகவே ஒரு முறையும், உணர்த்தும்படி பலமுறை சொல்லியிருக்கிறாள். அப்பொழுதெல்லாம் நான் பலமுறை விளையாட்டாக ஏதேதோ சொல்லி இருக்கிறேன். நான் அப்படி பேசிய போதெல்லாம், என் கால்களை எடுக்காமலும் அல்லது என்னை பார்க்காமல் தவிக்கவிட்டும் இருக்கிறாள்.

யோசித்துப் பார்த்ததில் அவள் என்னை விலகுவதற்கான காரணம் இரண்டாவதாகத்தான் இருக்கும் என்று உறுதியாக நம்பினேன். முதலில் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் திணறி, பின்பு ஒருவேளை நான் டென்னிஸ்ஸை மிகவும் சீரியஸாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை என்றுதான், மது இவ்வாறு நடந்து கொள்கிறாள் என்று நம்ப ஆரம்பித்தேன், என் காதல் மனதிற்கு அப்படி நம்புவது தான் வசதியாக இருந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.

கொடுக்கப்பட்ட எச்சரிக்கைகளையும் அறிவுரைகளை மீறி நடந்த தென் ஆபபிரிக்க futures tour- ரில் விளையாடுவதற்கு அதுதான் காரணம். முடிந்த அளவுக்கு முழுமூச்சுடன், என்னால் எவ்வளவு சிறப்பாக ஆட முடியுமோ அவ்வளவு சிறப்பாக ஆட வேண்டும் என்ற ஒரே குறிக்கோளில் தான் தென் ஆப்பிரிக்கா சென்றேன். நான் விளையாடிய, சர்வதேச டென்னிஸ் சம்மேளனனத்தால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட, முதல் டோர்னமெண்ட்டில் வெற்றி பெற்றேன் என்பது எனக்கே கொஞ்சம் ஆச்சரியமாகத்தான் இருந்தது.

சர்வதேச டென்னிஸ் தரவரிசை பட்டியலில் இடம்பிடிக்க வேண்டும் என்றால் கிராண்ட்ஸ்லாம் போட்டிகளில் விளையாடுவது, Challengers tour, டேவிஸ் கப் மற்றும் futures tour. இதில் டேவிஸ் கோப்பையை தவிர மற்றதெல்லாம் தனிநபர்கள் ஆடும் ஆட்டம். டேவிஸ் கோப்பை நாக்-அவுட் முறையில் நாடுகளுக்கு இடையிலான போட்டி, எளிய வார்த்தைகளில் டென்னிஸ் காண உலக கோப்பை போன்றது. இதில் futures tour டோர்னமெண்ட், படிநிலைகளில் கடைசியானது, தொழில்முறை ஆட்டக்காரர்களாக முனைபவர்களின் முதல் படி.

அவளின் நம்பிக்கையைப் பெறுவதற்காக, எப்படியாவது futures tour-ரில் விளையாட வேண்டுமென்று முடிவு செய்தேன். இந்தியாவில் அந்த வருடத்திற்கான இரண்டு டோர்ணமென்ட்டும் முடிந்து விட்டபடியால், வேறு ஏதாவது நாட்டில் நடக்கும் போட்டிகளில் எனக்கு வாய்ப்பை உருவாக்கித் தருமாறு தாத்தாவிடம் கெஞ்சினேன். ஒரு ஸ்போர்ட்ஸ் மேனேஜ்மென்ட் ஏஜென்சி, மூலம் ஒயில்ட் கார்ட் என்ட்ரி ஆக, இந்த வாய்ப்பைப் பெற்றேன். அதற்காக கணிசமான அளவு டாலர்களில் இழைத்திருந்தார் தாத்தா. வைல்ட் கார்ட் என்ட்ரி என்பது அந்த டோர்னமெண்ட் அமைப்பாளர்கள் முடிவு செய்யும் வீரர்கள் விளையாட வைப்பது, பொதுவாக உள்ள உள்நாட்டு வீரர்களையும், ஸ்பான்சர்கள் சுட்டிக்காட்டும் வீரர்களையும் விளையாட வைப்பது தான் இந்த வைல்ட் கார்ட் என்ட்ரி. அந்த வுர்ணமெண்ட்டீன் பண அன்பளிப்பு, எங்கள் கம்பெனி ஸ்பான்சர் செய்ததின் விளைவாகதான், எனக்கு அந்த வாய்ப்பு கிட்டியது.

நான் தென்னாபிரிக்கா சென்று விளையாடியதே பெரும் போராட்டத்துக்குப் பின். அவளின் நிராகரிப்பதாக டெல்லி ஏர்போர்ட்டிலும், விமானத்திலும் அழுதேன் என்றால், நான் கடினப்பட்டு விளையாடிய போட்டியில் ஜெயித்த காசோலையையும் கோப்பையையும் அவள் அடித்ததில் மறந்து அந்த காஃபிஷாப்பில் விட்டுவிட்டு வந்திருந்தேன், அடுத்த நாள் அதுவும் சேர்ந்து கொள்ள, மீண்டும் அழுதேன்.

மறுநாள் "என்னாச்சு?” என்று என் அழுகைக்கான காரணம் கேட்ட தாத்தாவிடம். பரிசு கோப்பையும், காசோலையும் தொலைத்து விட்டது என்று சொல்லி சமாளித்தேன். நான் சொன்னதும் முதலில் அதிர்ச்சி உற்றவர்,

"ஜெயிச்ச நீ இருக்கும்போது!! அதெல்லாம் ஒரு விஷயமா!!” என்று அணைத்துக் கொண்டார். ஆனால் மறுநாளே,

"ஏர்லைன்ஸ்!! ஏர்போர்ட் அத்தாரிட்டி!! என்று முடிஞ்சவரைக்கு பாத்தாச்சு, கிடைக்கல!!" என்று தாத்தா என் கண்ணீருக்காக மருக, அதற்கும் ஒரு மூச்சு அழுதேன்.

அவளிடம் இருந்து வாங்கிய அடிதான் புரியவைத்து, பிரச்சனை நான் நினைத்ததை விடவும் பெரியதென்று. என் எண்ணமும், எதிர்பார்ப்பும் பொய்த்துப் போய் விட்ட நிலையில், ஆண் பில்லை என்பதையும் மறந்து கண்ணீர்விட்டேன். கண்ணீர் வற்றிவிட்ட பின், அந்த இடத்தை, "எங்கே மதுவை மொத்தமாக எழுந்து விடுவானோ?” என்ற பயமும், அவளின் நிராகரிப்பு ஏற்படுத்திய கோபமும் நிறைத்துக் கொண்டது. அப்பொழுதுதான் அவளிடம் இருந்து அழைப்பு வந்தது இந்த முறை அவள் கோயம்புத்தூர் வருவதாகச் சொல்லி, வீட்டுக்கு வரச் சொன்னாள்.

****************

இந்த முறை ஒரு முடிவோடு காத்துக் கொண்டிருந்தேன் அவளுக்காக.

நான் வந்த செய்தி அறிந்தவுடன் படிகளில் ஓடிவந்திருப்பாள் போல, மூச்சு வாங்கினாள். அறையினுள் நுழையும் வரை இருந்த வேகம், குறைய, நான் அவல மெத்தையில் இருந்து எழுந்தவுடன், அவள் கால்கள் கட்டுண்டாதைப்போல் நின்றுவிட்டாள். என் முகத்தில் இருந்த வலியை உணயர்ந்திருப்பாள் போலும், அவள் கண்கள் கலங்க, அடுத்த நொடி என்னை பைனதுவந்து கட்டிப்பிடித்தவள், முகம் எங்கும் முத்தமிட்டாள், கண்களில் வழிஉமி கண்ணீரோடு. அவள் பித்து பிடித்ததுபோல் முத்தமிட்டு கொண்டிருக்க, அப்படியே அவளை அருகில் இருந்த சுவரில் சாய்த்து அவல உதடுகளை கவ்வினேன். பின் மெதுவாக பாக்கெட்டில், இருந்த தாலியை எடுத்து, ஏற்கனவே, முடிவு செய்திருந்ததைப் போல, அவள் கழுத்தில் தடவுவது போல, அதை அவல கழுத்தில் கட்டினேன். நான் ஏதோ செய்து கொண்டிருக்கிறேன் என்று உணர்ந்து, என்னை விட்டு விலக முயன்றவளை விடாமல், இந்த முறை நான் இழுத்து கட்டிபிடித்து முத்தமிட, வலுக்கட்டாயமாக என்னிடம் விலகிக் கொண்டாள். குனிந்து நான் கட்டிய தாலியைப் பார்த்தவள், என்னை முறைத்துக் கொண்டு, கலட்ட போனவளின் கைகளைப் பிடித்து தடுத்து,

“பிளீஸ், மது!! நீ என்ன என்ன சொன்னாலும் கேக்குறேன்!! இது மட்டும் உன் கழுத்துல இருக்கட்டும்!! பிளீஸ்!!” அதுவரை அவல மேல் இருந்த கோபம் எல்லாம் காணாமல் போக, அழுவது போல் கெஞ்ச,

“கைய விடு!!” உருமினாள், இதுவரை நான் பார்த்திராத கோபம் அவல முகத்தில். என்னை பீடித்திருந்த பயம் பல மடங்கு உயர, பிடித்துருந்த கைகளை அவள் பின்னால் வளைத்து பிடித்து, அவளை கட்டிக்கொண்டேன்.

“நீ என்ன சொன்னாலும் கேக்குறேன்!! கோபப்படு!! அடி!! என்ன கொன்னு கூட போட்டுறு!! இது மட்டும் உன் கழுத்துல இருக்கட்டும்!!” கண்ணீருடன் கெஞ்சினேன். மதுவோ, அவல கைகளை என்னிடம் விடுவிப்பதிலேயே திமிறிக் கொண்டிருந்தாள்.

“நீ என்ன பாக்க கூட வேண்டாம்!! உனக்கு எப்போ தோணுதோ அப்போ எண்ண தேடி வா!! ஆகுவரைக்கும் உன் கண்ணுல கூட பட மாட்டேன்!!” கதறினேன், அவள் கொஞ்சமும் கண்டுகொள்ளவில்லை.

“நீ என்ன சொன்னாலும் கேக்குறேன்!!”

“நீ என்ன சொன்னாலும் கேக்குறேன்!!”

“நீ என்ன சொன்னாலும் கேக்குறேன்!!” திரும்ப திரும்ப அவளிடம் மன்றாடினேன். என் கண்ணீரிக்கு கரைந்தாள். அவளின் திமிரல் அடங்கியது, அவளை அணைத்தவாரே அவள் முகம் பார்த்தேன்.

“கைய விடு!!” நான் கெஞ்சும் கண்களுடன் முடியாதென்று தலையசைத்தேன்.

“கை வலிக்குது என்றாள்!!” பெரும் தயக்கத்துடன், வளைத்து பிடித்திருந்த கையை விடாமல், எங்கள் இருவர் முகத்துக்கு முன்னால் கொண்டுவந்தேன்.

“அத மட்டும் காலட்டுன, கண்டிப்பா செத்துருவேன்" பரிதாமாக கெஞ்சியவாறு, அவல கைகளை விடுவித்தேன்.

என்னை முறைத்தவள், நான் கட்டிய தாலியை கழட்டி துச்சமேன கழட்டி விட்டேறிந்தாள், மொத்தமாக நொருங்கிப்போனேன். அவள் தூக்கி வீசிய தாலியை நான் அடக்கமுடியாத கண்ணீருடன் நான் பார்த்துக்கொண்டிருக்க, என் மனநிலையை பற்றி துளியும் கவலை கொள்ளாமல், என்னை இழுத்து கட்டிப்பிடித்து, என் உதடுகளை கவ்வினாள். அவள் கை, காலை பிடித்தவது, இந்த சித்ரவதையில் இருந்து எப்படியாதவது வெளியில் வரணும் என்ற எண்ணத்தோடு வந்த எனனை, கட்டிப்பிடித்து, என் காதலின், முதல் சாவுமணி அடித்தாள்.

அவளைப் பிடித்து தள்ளி விட்டு, அடிக்க கை ஓங்கினவன், முடியாமல் கட்டிலில் சோர்ந்து உட்கார்ந்தேன். வந்த கோபத்தை வெளிக்காட்ட முடியாத விரத்தியில் அழ ஆரம்பித்தேன், சிறிது நேரத்தில் மது வெளியே செல்வது போல் சத்தம் கேட்க, நான் பட்டென எழுந்து பார்த்தால், அவள் கதவை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தாள். ஓடிச்சென்று அவள் கதவை திறக்கும் முன் அவள் கையை பிடித்து தடுக்க, என்னிடம் இருந்து கையை உதரியவள்

“இங்க பாரு!! நீ அழுகுறத பார்க்க நான் இங்க வரல!! நான் எதுக்கு வந்துருக்கேன்னு உனக்கு நல்லாவே தெரியும்!!” என்று அவள் என் உணர்வுகளை கொஞ்சமும் மதிக்காமல் பேச, உடல் பலம் இழந்து, மூச்சு மூட்டுவது போல் இருந்தது. அப்போது எனக்கு தெரியாது, என் காதலின் இரண்டாவது சாவு மணி, உடனே அடிக்கும் என்று!

“see,.. I just want you to fuck me now!!, முடியும்னா சொல்லு, just be my fuck toy or else I know how to get another one!! வேற வழி இல்லமா எல்லாம் உன்கிட்ட வரல!!” அவள் மிகவும் உதாசீனமாக சொல்ல, எனக்கும் மூச்சே நின்று விடும் போல் இருந்தது. அவள் பேச ஆரம்பித்ததுமே என் அடிவயிற்றில் ஏதோ செய்ய, அது இப்பொழுது என் தொண்டைக் குழியில் முட்டி நின்றது, என் பார்வை மங்குவது போல் உணர்ந்தேன். அதுவரை கோபத்தில் என்னைப் பார்த்தவள் முகத்தில் சட்டென்று மாற்றம், கொஞ்சம் பயத்துடன்

“டேய்!!, என்னடா ஆச்சு? என்னடா பன்னுது? “ என் தோளை தொட்டு பதறி அவள் கேட்க, அவள் கையை தட்டிவிட்டு, பாத்ரூம் நோக்கி ஓடினேன்! டாய்லெட் சிங்கில் முகத்தை புதைக்க, அதுவரை தொண்டையில் இருந்தது, மொத்தமாக வெளியே வந்தது வாந்தியாக. எவ்வளவு நேரம் என்று தெரியாது, குடலைப் புரட்டி, புரட்டி எடுக்க, இனி ஒன்றும் இல்லை என்னும் அளவுக்கு, எல்லாம் வெளியே வந்தது, உண்ட உணவும், இவள் ஊட்டிய காதலும். அடிவயிறு வலிக்க, ப்ளஷ் பண்ணிவிட்டு, முகம் கழுவினேன், பித்தம் இறங்கியது போல் தோன்ற, கண்ணாடியில் தெரிந்த முகத்தை வெறித்தேன். என் முகம் காண எவனக்கே வெறுப்பானது, உயிரற்று என் கண்களில் இருந்த வெறுமை என் உயிரயே உரிந்து குடிப்பது போல் இருக்க, "ஏதோ தப்பு நடக்க போகிறது" உள்ளுக்குள் ஏதோ ஒன்று எச்சரிக்க, அந்த நொடி வந்த தற்கொலை என்னைத்தை அடுத்த நொடி தலையை உதறி எரிந்துவிட்டு, நேரே தாத்தாவிடம் செல்வது என்று முடிவுசெய்து வெளியேறினேன். மது அங்கே கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தாள், வெறுமையை சூடியிருந்தது அவள் முகம்.

அவள் சென்றிருப்பாள் என்று நினைத்த நான், இன்னும் கட்டிலில் இருப்பதை பார்த்தவுடன், "அவள் சற்றும் முன் என்னைப் “fuck toy” என்று சொன்னது நினைவுக்கு வர, இறங்கிய பித்தம், மீண்டும் தலைக்கு ஏற, அவளின் சொற்களால், என் மூளையில் புழுக்கள் கடிப்பதை போல ஒரு எரிச்சல், கோபம். உடலில் இருந்த ஆடைகளை, நொடிகளில் கழட்டி எரிந்து விட்டு, அவள் மீது பாய்ந்தேன். அவள் தலை மயிரை கொத்தாக பிடித்து, அவள் கண்களைப் பார்த்து

“You wanted me to be your Fuck Toy! right?, now you got one!!” என்று

நான் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு சொல்ல, அவள் முகத்தில் அப்படி ஒரு பயம், அழுகை, கெஞ்சல். அதில் திருப்தி அடைந்தவனாக, அவள் மார்பு பந்துகளை, மாற்றி மாற்றி கசக்க, பத்து வினாடிகள் கூட இருக்காது,என்னை பிடித்து தள்ளியவள், எழுந்து ஓட முற்பட்டாள். அவள் சட்டை காலரை கொத்தாக பிடித்து, மீண்டும் கட்டிலில் தள்ளி, அவள் சட்டையை பிடித்து கிழித்தேன். என்னை மிரண்டு பார்த்தவள், என் தோளை பற்றி அவளை நோக்கி இழுத்தவள்

“பாப்பா!! நான் பேசனது தப்புதான்!!! பிளீஸ் பாப்பா!!! தெரியாம பேசிட்டேன்!! பிளீஸ் நான் சொல்றத கேளு!!” அவள் அழுதவாரே கெஞ்ச, அவளது அழுகையும், கெஞ்சலும் என் பித்தத்தை இன்னும் கொஞ்சம் ஏற்ற, அவளின் கெஞ்சல்களை கண்டு கொள்ளாமல், அவள் பாண்ட்டை கழட்ட முற்பட, என் கைகளை எட்டிப் பிடித்து

“பிளீஸ் பாப்பா!! நான் சொல்றத கொஞ்சம் கேளு பாப்..!!” “ஹாக்"னு என்று, மூச்சு காற்றும் மொத்தமும், அவளின் நுரையீரலை விட்டு வெளியேற, கண்கள் பிதுங்க அவளின் பேச்சு பாதியில் நின்றது. என் ஒரு கால் மூட்டியால் அவளது நெஞ்சில் கொடுத்த அழுத்தம் தான் காரணம்.

அடுத்த இரண்டு நிமிடத்தில்

“இது தானடி!! உனக்கு வேணும்" என்று உருமியவாறு, அவளை ஒரு மிருகத்தின் வெறியுடன் புணர்ந்து கொண்டிருக்க, அவள் கண்களில் கண்ணீர் வழிய, விசும்பிக் கொண்டிருந்தாள், எந்த எதிர்ப்பும் இல்லாமல். எனக்கும் ஆத்திரம் இன்னும் அடங்க வில்லை, அவள் கால்களை அகட்டி பிடித்துருந்த கைகளை எடுத்து, அவள் கழுத்தை பலம் கொண்டு நெறிக்க, அவள் கண்கள் பிதுங்க, மூச்சு விட சிரமப் பட்டாள். அதை குரூரமாக ரசிக்க, பத்தே நொடிகளில் தாபம் தீர, முடிந்தது முத்தமே இல்லாத எங்கள் முதல் கூடல். தலை சுற்றுவது போல் இருக்க, அவள் மீதே பொத்த என்று விழுந்தேன். சிறிது நேரம் கழித்து, அவள் கைகளின் தடவல் என் முதுகில் உணரந்ததும், பட்டென்று விடுபட்டேன்.

என்னை அணைக்க முயன்ற மதுவை மெத்தையில் தள்ளிவிட்டு, அவசர அவசரமாக உடைகளை அணிந்து கொண்டேன். அறையை விட்டு வெளியேற நினைக்க, மது என் கைகளைப் பிடித்து

“பாப்பா!! பிளீஸ்!!” என்று அழுகையின் ஊடே கெஞ்சிக் கொண்டிருக்கும் போதே, அவளை மீண்டும் மெத்தையில் தள்ளி விட்டு, வெளியேறினேன். அவளின் கேவலின் ஊடே "பிளீஸ்" என்ற கெஞ்சல் என் காதில் விழ, அங்கிருந்து ஓடினேன்.​