Adultery BREAK [Completed]

అక్షిత

నలభై ఏళ్ల ప్రౌఢ, ఒంటి మీదకి ఇంకా ముడత రాలేదు, ఎప్పుడు కొంటెగా నవ్వుతూ నవ్విస్తూ ఉండే అక్షితకి ఇద్దరు పిల్లలు. కొడుకు వేణు ఇంటర్ చదువుతున్నాడు. మొగుడు వాళ్ళ నాన్నగారి పేరు పెట్టుకునేసరికి కాదనలేక చేసేదిలేక వాడిని చిన్నా అని ముద్దు పేరుతో పిలుచుకుంటుంది.

చిన్నది మధుమతి, పది చదువుతుంది. కూతురికి తనే పెట్టుకుంది పేరు, ఆ పేరంటే అక్షితకి దైవంతో సమానం. తన పూజ గదిలో ఉన్న మధుమతి గారి ఫోటోకి మొక్కినంతగా ఆ గదిలో ఉన్న ఇంకే దేవుడుకిని అంత భక్తిగా అంత ప్రేమగా వేడుకోదు. ఎంత పెద్ద కష్టం వచ్చినా ఎంత బాధ వచ్చినా జీవితంలో ఏ ఆటంకం ఎదురైనా పూజ గదిలోకి వచ్చి మధుమతి గారి ఫోటో ముందు మోకాళ్ళ మీద కూర్చుని తనతో మాట్లాడుతుంది. రోజు పొద్దున్నే అందరూ లేవకముందే వెళ్లి తన సంగతులు ఆలోచనలు మధుమతి గారితో పంచుకోవడం అక్షిత దినచర్యలో భాగం.

ఇక మొగుడు శ్రీధర్, బ్యాంకు ఉద్యోగి. బాగానే సంపాదించాడు అనుకున్నట్టే అమ్మా నాన్నని వాళ్ళు కోరుకున్నట్టు దైవ దర్శనాలకి దేశం అంతా తిరగమని పంపించాడు. తన పని తన భార్య బిడ్డలే లోకం అలానే పక్కింట్లో ఉంటున్న తన తమ్ముడు.

ఇక అక్షితకంటూ సొంత ఆప్తులు ఎవరైనా ఉన్నారంటే అది పక్కింట్లో ఉన్న లావణ్యే.. తన తోడికోడలు. ఇద్దరు ఆనాధలు. కలిసే పెరిగారు. ఒకటే కంచం ఒకటే మంచం. సుమారు ఊహ తెలిసినప్పటి నుంచీ ఇద్దరు కలిసి మెలిసి ఉంటున్నారు అలానే జీవితాంతం ఉండాలని అన్నదమ్ములని ఏరి కోరి ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకున్నారు.

పీజీ చదివిన అక్షిత కొత్తగా మొదలైన చిన్న టెక్ కంపెనీలో హెడ్ గా పనిచేస్తుంది. మొగుడు కంటే ఎక్కువ సంపాదిస్తున్నా తన మాటలో కానీ ఒంట్లో కానీ పొగరు లేదు. ఇక తనకున్న కోరికలకైతే అడ్డు అదుపు లేదు. పెళ్ళై ఇన్నేళ్ళలో మొగుడికి ఇంకా తన గురించి తన కామం గురించి అర్ధం కాలేదని అప్పుడప్పుడు బాధ పడుతుంది. ఎంత కసి దాగున్నా లోపలే దాచుకునేది. ఇంకో మగాడి చూపుకి కూడా అందనంత ఎత్తు ఆమెలోని భావాలు. అనాధ అయినందువల్లో పెళ్లయ్యాక మరే ఇతర కారణాల వల్లో అత్త మామల మీద ప్రేమా లేదు అలా అని ద్వేషము లేదు. తనకున్న బిజీ లైఫ్ లో జీవితం సాగిపోతుంది.

ఐదు గంటలకి పొద్దున్నే లేచి పూజ గదిలోకి వెళ్లి మధుమతి గారి ముందు తన గోడు వెళ్లబోసుకోవడం, కొంతసేపు ఏడవటం ఆ తరువాత లేచి సరదాగా ఉంటూ పిల్లలని లేపి పనుల్లో పడి ఇంట్లో ఉన్న ముగ్గురిని బైటికి గెంటేసి, అదే మొగుడిని ఆఫీస్ కి కొడుకుని కాలేజీకి కూతురిని కాలేజ్ కి పంపించేసి, తన పక్కింట్లో ఉన్న లావణ్యతో కలిసి ఆఫీస్ కి వెళ్లి అక్కడ సాయంత్రం వరకు అలిసిపోయేలా పని చేసి తిరిగి ఇంటికి వచ్చి ఆడుతూ పాడుతూ పని చేస్తూ పిల్లల్ని చదివించి వాళ్ళకి తినిపెట్టి వాళ్ళని పడుకోబెట్టి రోజూలానే మంచం మీద మొగుడు మీదెక్కి పది నిమిషాలు కానించి మొగుడికి ముద్దు పెట్టి ఇంకోవైపుకు తిరిగి మొగుడు పడుకున్నాక కసితీరా అరగంట అప్పుడప్పుడు గంటా స్వయం తృప్తిచెంది ఆ తరువాత నిద్ర పోతుంది. ఇది అక్షిత

అక్షిత ఇంటి గోడ పక్కనే ఆనుకుని ఉన్న ఇల్లు లావణ్యది. అక్షిత కంటే రెండేళ్లు పెద్దదైనా అక్షితకి చెల్లెల్లా ఉంటుంది. ఇంట్లో ఏదైనా సమస్య వచ్చినా ఒంట్లో బాగోలేకపోయినా కూతురు పుట్టింటికి పరిగెత్తినట్టు లావణ్య అక్షిత ఒడి చేరుతుంది.

శ్రవణ్.. లావణ్య భర్త.. ఎవరో కాదు అక్షిత మొగుడు శ్రీధర్ తమ్ముడే. దంపతులిద్దరికి ఒక్కడే కొడుకు పేరు చిరంజీవి అని ఎంతో ఇష్టంగా పెట్టుకుంది లావణ్య.

అక్షిత కుటుంబంలా హడావిడిగా కాకుండా కొంచెం ప్రశాంతంగా ఉంటుంది లావణ్య కుటుంబం. ఎక్కువ గోల ఉండదు. ఇంట్లో ఉన్నారా లేరా అన్నట్టు ఉంటారు. అక్షిత లావణ్యలు ఎంత స్నేహంగా ఉంటారో అక్షిత కొడుకు వేణు మరియు లావణ్య కొడుకు చిరంజీవి ఇద్దరు అంత స్నేహంగా ఉంటారు మధ్యలో పుల్లలా మధుమతి ఇద్దరినీ అల్లరి చేసి ఇబ్బంది పెడుతుంది.

పేరుకే అక్షిత కంటే రెండేళ్లు పెద్దది కానీ ఇద్దరు కలిసి చదవడం వల్ల సమం అయ్యారు. చదువులో, ఉద్యోగంలో ఒకరిని ఒకరు బ్యాకప్ చేసుకుంటూ వెన్నుదన్నుగా నిలబడ్డారు. ఇద్దరు చక్కగా కాపురం చేసుకుంటున్నారు. డబ్బు మరేతర విషయాల్లో లావణ్య అక్షిత సలహాలు తీసుకుంటే కుటుంబపరంగా పెద్ద పెద్ద నిర్ణయాలు వరకు అక్షిత లావణ్య సలహాలు తీసుకుంటుంది. ఈ రెండిళ్ళకి అక్షిత సూత్రాధారి అయితే లావణ్య ముందుండి నడుపుతుంటుంది. పేరుకే రెండిళ్ళు కాని మనసులు కుటుంబాలు ఆలోచనలు ఒక్కటే

లావణ్యకి భక్తి చాలా ఎక్కువ, గణపయ్య నామస్మరణ లేనిదే తన రోజు మొదలవ్వదు. భయం వేసినా బాధ వేసినా అన్నిటికి గణపతిని తలుచుకుంటుంది. ఇక వినాయకచవితి వచ్చిందంటే చాలు ఇంట్లో కంటే వీధిలోనే ఎక్కువగా ఉంటుంది. నిమజ్జనానికి ఏడుస్తూ వినాయకుడిని సాగనాంపడం ఒక్క లావణ్య వల్లే సాధ్యం. ఒక్క లావణ్యకే కాదు అక్షితకి కూడా దేవుళ్ళలో వినాయకుడే ముఖ్యుడు, ఆ తరువాతే ఎవరైనా..

పొద్దున్నే లేచి రెండిళ్ళ ముందు ఊడ్చి, అక్షితలానే మొగుడిని కొడుకుని పంపించి ఇద్దరు కలిసి ఆఫీస్ కి వెళ్ళిపోతారు. వారానికి ఒకసారి బైటకి వెళ్లడం లేదా రెండిళ్ళు కలిసి వండుకుని తినడం ఇలా రెండు కుటుంబాలు వారి జీవనం సాగిస్తున్నారు. ఇది లావణ్య

చెన్నై

కొవిలంబక్కం నడి రోడ్డులో చెప్పులు సైతం కరిగిపోయేంత ఎండలో ఒకడు చెప్పులు లేకుండా నడుస్తుంటే వాడి కాళ్లు కాలి తట్టుకోలేక అడుగులు తడబడుతు వేస్తున్నాడు. వెనక అందరూ జనాలు కోపంగా వాడి వైపు నడుచుకుంటూ వస్తుంటే ఒక్కో అడుగు తూలుతూ ముందడుగు వేస్తున్నాడు.

గుంపులోని కుర్రవాడెవడో రాయి తీసుకుని కొట్టాడు, ఇదంతా పక్కనే నిలబడి ఏడుపు బిగపట్టుకుని చూస్తూ ఇక తన వల్ల కాక ముందుకు రాబోతే అది గమనించి వద్దని వారించాడు. ఇంకో రాయి పడింది.. ఆ నలభై ఐదేళ్ళ శరీర ఓపిక అప్పటికే అయిపోయిందేమో వాడు చలనం లేకుండా అలా పట్టించుకోకుండా వెనక్కి చూడకుండా ముందుకు ఒక్కో అడుగు వేస్తూనే ఉన్నాడు.

ఎవరు కాలర్ పట్టుకులాగారో జేబు చినిగింది, మొహం మీద టమాటాలు గుడ్లతో కొట్టారేమో నీసు వాసన వస్తుంది. షర్ట్ కొంచెం చినిగింది, మొహం మీద కొన్ని దెబ్బలు కూడా ఉన్నాయి అవి జనాలు కొట్టినివిలా లేవు, ఎవరో జనాల్లో కలిసిపోయి కావాలని కొట్టినట్టున్నాయి. మీడియా మాత్రం ఒక్క సెకండు ఒక్క బిట్టు పోకుండా మొత్తం కవర్ చేస్తుంది. టీవీలో లైవ్ కవరేజ్ ఇవ్వాలిగా మరి..

రోడ్డు దాటి వెళుతుంటే వీపు మీద వెనక నుంచి గట్టిగా తన్నాడు ఒకడు.. దెబ్బకి ఎదురుగా పందులు దొల్లాడుతున్న నల్లటి మురికి కుప్పలో పడ్డాడు. ఇప్పటికి చాలా సార్లు అలా తన్నారు అయినా లేచాడు.. కానీ ఈ సారి లేవలేదు.

పదండ్రా అని అరిచాడెవడో అంతే అందరూ మరమనుషుల్లా వెనక్కి తిరిగారు. గుంపులో మాట్లాడుకంటున్నారు.

ఇలాంటి వాడికి ఇలానే జరగాలిరా

ఆల్రెడీ పుల్లీసులకి ఫోన్ చేశారు వాళ్ళు ఈ పాటికి వస్తూనే ఉంటారు

ఇంతకీ వాడి మీద ఏమేమి కేసులు పెడతారంటావ్

అబ్బో చాలా ఉన్నాయి మానవ హక్కుల ఉల్లంఘన, నిర్భయ, సెక్సువల్ అస్సాల్ట్, సెక్షన్ 377 ఇంకా ఉన్నాయేమో.. వీడిని ఎన్కౌంటర్ చేస్తే బాగున్ను

ఎంత బాగా మోసం చేశాడు రా, బైటికేమో బాలికా వసతి గృహం లోపలేమో అమ్మాయిల జీవితాలతో ఆడుకోవడం

పోనీలేరా వాడి పాపాన వాడే పోతాడు

ఇలా ఎవరికి తోచినట్టు వాళ్ళు మాట్లాడుకుంటూ వెళ్లిపోయారు

ఇందాకటి నుంచి ఏడుస్తూ వాడిని చూస్తున్న ఆవిడ మాత్రం అక్కడే ఉంది, జనాలు వెళ్లిపోయాక ఏడుస్తూ అతని కోసం పరిగెత్తింది అన్నయ్యా అని కేక వేస్తూ.

ఒక్కటే లేపుకుని వాడిని మొయ్యలేక ఈడ్చుకెళ్లి పక్కనే ఉన్న బోరింగ్ పంపు కింద వాడిని పడుకోబెట్టి, బోరు కొడుతూ వాడిని లేపుతూ ఒళ్ళు కడుగుతూ ఏడుస్తుంటే పుల్లీసుల జీప్ వచ్చి ఆగింది.

వీడే ఆ చిరంజీవి, ఈ నా కొడుకుని లోపలికి ఎక్కించండి.. దీన్ని కూడా అని ఆవిడని చూసి గట్టిగా నవ్వాడు si

భయంతో లేచి నిలబడింది ఆవిడ.. పేరు సంజన అలియాస్ సంజు

చిన్నా : మమ్మీ.. మమ్మీ.. కాలేజీకి టైం అవుతుందే, త్వరగా కానీ..

అక్షిత : అయిపోయింది.. పొద్దున్నే లేచి తమరి పనులు తమరు చేసుకుంటే ఇంత బాధ పడనవసరంలేదు కదా

చిన్నా : నీకే నువ్వెన్నైనా చెప్తావ్, కష్టపడి చదివేది నేనూ

అక్షిత : అబ్బో.. అందుకేనా రెండు బ్యాక్లాగ్స్ ఉన్నాయి నీకు ?

చిన్నా : ఏ.. పోవే.. నేను వెళ్ళాలి.. ముందు టిఫిన్ పెట్టు

అక్షిత : కూర్చో పదినిముషాలు పడుతుంది.

చిన్నా : హబ్బా..

అక్షిత : ఏవండీ.. కొంచెం ఆ న్యూస్ ఛానల్ కట్టేసి ఇటు రండీ

అమూల్య : అమ్మా జడ

అక్షిత : ఉండవే వేస్తాను.. అని ఇడ్లీ మూతని తీస్తుంటే చెయ్యి కాలి కెవ్వుమంది

శ్రీధర్ : అబ్బబ్బబ్బా.. రోజూ పొద్దున్నే ఇల్లు సత్రంలా తయారవుతుందే.. దానికి జడెయ్యిపో.. ఈ ఇడ్లీ సంగతి నేను చూస్తాను.

అక్షిత వెళ్లి గబగబా తన కూతురికి జడ వేసి తిరిగి కిచెన్ లోకి వెళ్లి పని చేసుకుని ముందు మొగుడిని తన వెంట కూతురిని ఆ వెంటనే కొడుకుని పంపించేసి చకచకా తయారయ్యి తన పక్కింట్లో కాపురముంటున్న తన స్నేహితురాలు కం ఇంటి తోడికోడలు, అక్క అయిన లావణ్యని కేకేసింది.

లావణ్య : హా వస్తున్నా

అక్షిత : ఎంతసేపే టైం అవ్వట్లా

లావణ్య : అయిపోయింది బంగారం, నువ్వు ఇల్లు లాక్ చేసి వచ్చేసరికి నేను బైటుండక పోతే అడుగు

అక్షిత కానీ త్వరగా అని లోపలికి వెళ్ళిపోయింది. హ్యాండ్ బాగ్, కార్ తాళాలు, ఇంటి తాళాలు తీసుకుని హాల్లోకి వచ్చేసరికి టీవీ మోగుతూనే ఉంది. ఈ నా మొగుడున్నాడే పిల్లల కంటే అధ్వాన్నం, వచ్చాక చెపుతా నీ సంగతి అని నవ్వుతూ తిట్టుకుంటూ రిమోట్ తీసి ఆపడానికి టీవీ వంక తిరిగింది.

బైట నిలబడి అక్షిత కోసం ఎదురుచూస్తున్న లావణ్య, అక్షిత ఎంతకీ రాకపోవడంతో తనే లోపలికి వెళ్ళింది. ఏంటే నన్ను గోలగోల చేసి బైట ఎండలో నిలుచోబెట్టి ఇక్కడ నువ్వు టీవీ చూస్తున్నావా అని కసురుతూ చెప్పులు విప్పి తలుపు నెట్టి లోపలికి వెళ్ళింది.

అక్షిత కూర్చుని టీవీ చూస్తున్నట్టు లేదు ఆ వాలకం, అన్ని తలుపులు వేసి ఉండటం వల్ల చీకటికి కనిపించక హ్యాండ్ బాగ్ లోనుంచి కళ్ళజోడు తీసి పెట్టుకుని చూసింది. అక్షిత కళ్ళనుంచి ధార, కంగారుగా దెగ్గరికి వెళ్లి మోకాళ్ళ మీద కూర్చుని గడ్డం పట్టుకుని కదిలించింది. అయినా అక్షిత మొహం తిప్పకపోవడంతో వెనక్కి తిరిగి టీవీ చూసి ఒక్క నిమిషం ఏమి అర్ధంకాక లేచి నిలబడి టీవీలో కనిపిస్తున్న చిరంజీవి మొహం గుర్తుపట్టి అక్షిత భుజం మీద చెయ్యి వేసి అడుగు వెనక్కి వెయ్యబోయి సోఫా తగలడంతో పడిపోయింది.

టీవిలో వాడి మీద వస్తున్న వార్త, ఇన్నేళ్ల తరువాత వాడిని అలా చూడటం ఇటు అక్షితకి అటు లావణ్యకి ఇద్దరికీ కళ్ళు బైర్లు కమ్మినట్టు అయ్యింది. తెరుకునే సరికి కొంత సమయం పట్టింది. లావణ్య వెంటనే తన కొడుక్కి ఫోన్ చేసి ఉన్నపళంగా ఇంటికి రమ్మంది.

చిరంజీవి, వేణు లిద్దరు ఇంటికి వచ్చారు. అప్పటికప్పుడు కారు చెన్నై బైలుదేరింది, చిరంజీవికి తమ అమ్మ ఎందుకు ఏడుస్తుందో కూడా తెలీదు కానీ జరుగుతుంది వాళ్ల నాన్నలకి ఫోన్ చేసి చెప్పారు. వేణు మాత్రం తన అమ్మ ఇంతవరకు ఏడవటం చూడలేదు, ఎప్పుడు హైపర్ గా ఉండే తన అమ్మ చిన్నపిల్లలా బిక్కు బిక్కుమంటూ ఏడుస్తుంటే తట్టుకోలేకపోయాడు.. ఇద్దరు మొగుళ్ళు పెళ్ళాలకి ఫోన్ చేసినా ఎవ్వరు ఎత్తలేదు మధ్యలో కొడుకులు పలకరించినా పలకలేదు, ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళు ఉన్నారు. అటు లావణ్య ఇటు అక్షిత ఇద్దరు గతంలోకి వెళ్లిపోయారు. కారు పరుగులు తీస్తుంది.

ఇటు జైల్లో కూర్చున్న చిరంజీవి పరిస్థితి కూడా అలానే ఉంది ఇంతలో కానీష్టేబుల్ వచ్చి నిన్ను చూడటానికి ఎవరో వచ్చారని చెపితే తల ఎత్తి ఎవరు అని మాత్రమే అనగలిగాడు. అవతల వాడి గొంతు నుంచి శృతి అని వినిపించగానే చిరంజీవి కళ్ళలో నీరు ఒక్కసారిగా చేరిపోయింది. కళ్ళు తిరిగిపడిపోయాడు. గతం గిర్రున తిరిగింది.

ఇంటి ముందు చీకటిలో తన ఐదేళ్ల కొడుకుని ఒక సంక నెత్తుకుని ఇంకో చేతిలో అన్నం గిన్నెతో కొడుకుని నవ్విస్తూ వీధి దీపాల కిందకి వెళుతూ అటు ఇటు పరిగెడుతూ వాడికి పట్టలేనంత సంతోషాన్ని వాడి మొహం మీదకి నవ్వుని ఇచ్చి అన్నం తినపెడుతుంది ఆ బిడ్డకి. ఎవరో కాదు మా అమ్మ మధుమతి.

చిన్నా : అమ్మా నా చిన్ని బంగారం అను

మధుమతి : నా చిట్టి బంగారం నాన్నా నువ్వు.. ఐ లవ్ యు

చిన్నా : హి హి లవ్ యు

దానికి అమ్మ కూడా నవ్వుతుంది...

ఆ గొంతు, తన నవ్వు వినపడుతుంటే ఏదో తెలియని సంతోషం తృప్తి.. ఇంతలో కల మాయం అవుతుంది, ఇక్కడితో ఆగిపోతుంది అది నాకు నచ్చలేదు, కలలో కనిపిస్తున్న మా అమ్మ అందాన్ని తన నవ్వుని చూస్తున్నాను ఒక్కసారిగా అమ్మ, పిల్లాడిని అయిన నన్ను ఎత్తుకుని నా వైపు తిరిగి నవ్వడం ఆపెయ్యడంతో మెలుకువ వచ్చింది.. చూస్తే లావణ్య లేపుతుంది.

చుట్టూ పదుల సంఖ్యలో పిల్లలు పడుకుని ఉన్నారు, ఇవ్వాళ ఇక్కడ నుంచి తప్పించుకుందామని నేను లావణ్య గత ఇరవై రోజుల నుంచి ప్లాన్ చేస్తున్నాం. నాకు పదేళ్లు ఉన్నప్పుడు అనుకుంటా అమ్మ ఎలా చనిపోయిందో నాకు తెలీదు.. రోడ్డున పడ్డానని కూడా తెలియని వయసు నాది, నన్ను నమ్మించి కిడ్నప్ చేసి ఇక్కడికి తీసుకొచ్చి పడేసారు. చూస్తే పదుల సంఖ్యలో నా తోటి పిల్లలు, వీళ్ళతో ముష్టి ఎత్తిస్తున్నారు. నాకు భోజనం పెట్టి చేతికి ఒక బొచ్చ ఇచ్చి అడుక్కోమన్నారు.. ఏడుపొచ్చింది కానీ వీళ్ళ మాట వినకపోతే కళ్ళు లేదా కాళ్ళు తీసేస్తారు ప్రత్యక్షంగా ఒకడి కళ్ళు పీకేయడం మాకు చూపించి అందరిని భయపెట్టి పిల్లలందరిని కంట్రోల్లోకి తీసుకున్నారు.

అప్పుడే నాకు లావణ్య పరిచయం అయ్యింది, తనతో స్నేహం కుదిరింది. ఆ తరువాత కొన్నేళ్ళకి అక్షిత అనే అమ్మాయిని తీసుకొచ్చారు. ఎందుకో ఆ అమ్మాయి కళ్ళు చూడగానే పడిపోయాను. నాది చిన్న వయసే అది ప్రేమో దోమో నాకు తెలీదు కానీ ఎప్పుడూ అక్షిత వంక చూడాలనిపించేది, అది ఏమి చేసినా నాకు నచ్చేది.. ఈ విషయం లావణ్యకి తెలియనివ్వలేదు. అక్షితకి కూడా తెలీదు నాకు తనంటే భయం, చాలా రఫ్ గా ఉంటుంది పిల్ల.. అలా ఎనిమిదేళ్లు ఇక్కడే గడిచిపోయాయి.

లావణ్య పెద్దది అయ్యింది ఇక్కడే ఉంటె దాన్ని అమ్మేస్తారు నన్ను కూడా వదలరు పదిహేనేళ్ళు దాటిన పిల్లల్ని అమ్మాయిలైతే అమ్మేయడం అబ్బాయిలు అయితే కాళ్ళో కళ్ళో పీకేయడం ఇక్కడ వీళ్ళ రూల్ అందుకే గత కొన్ని రోజులుగా తప్పించుకోడానికి దారి వెతుకుతుంటే ఒక దారి కనిపించింది. ఇక్కడ నుంచి రెండు కిలోమీటర్ల దూరంలో రైలు పట్టాలు ఉన్నాయి.. రోజు పావుగంట ఆగుతుంది. పిల్లలందరికీ చోటు సరిపోక కొత్త వాళ్ళని లోపల దాచి మమ్మల్ని తడికల రూంలో ఉంచారు. గత పదిహేను రోజుల నుంచి ప్లాన్ చేస్తూనే రోజూ కొంచెం కొంచెం తడికని కోసి.. కోసిన దెగ్గర దారం కడుతూ ఎవ్వరికి అనుమానం రాకుండా అటు ఇటు బండలు పెట్టి బ్యానర్ కప్పి జాగ్రత్త పడుతున్నాను. గత మూడు రోజులుగా ఇక్కడ పడుకునే అవకాశం రాలేదు కానీ ఇవ్వాళ వచ్చింది.

లావణ్య : ఒరేయి, ఎం ఆలోచిస్తున్నావ్

పక్కకి చూస్తే అక్కడ కాపలా కాస్తున్న వాడికి కనిపించకుండా నా పక్కనే పడుకుని నన్ను గిల్లుతుంది లావణ్య. నిద్రలో అటు పక్క వాడు లావణ్య మీద కాలు వెయ్యగానే వాడిని విధిలించి ఒక్క తన్ను తన్నింది.. నవ్వాను. తల వంచి చూస్తే నా కాళ్ళకి అటువైపున ఇవేమి తెలియక అలిసిపోయి పడుకుని ఉంది అక్షిత. లేవకుండా పక్కన లావణ్యని చూసాను.

లావణ్య : ఎలా తప్పించుకుందాం, దొరికితే మాత్రం వీళ్ళు పెట్టె బాధ కంటే చచ్చిపోవడమే మేలు అనేలా చేస్తారు.. చచ్చే అవకాశం కూడా ఇవ్వరేమో.

చిన్నా : టైం ఎంతా

లావణ్య : ఎవరికీ తెలుసు

చిన్నా : పాసెంజర్ బండి వెళ్లిపోయిందా

లావణ్య : ఇంకా లేదు

చిన్నా : అయితే ఇంకా పదిన్నర కాలేదు, అప్పటి వరకు పడుకో.. సరిగ్గా పాసెంజర్ బండి కూత వినిపించినప్పటి నుంచి గంటన్నర మనుసులో లెక్కపెడుతూ ఉండు టైం కాగానే పారిపోదాం.

లావణ్య : కానీ ఎలా.. ఏడుస్తున్నట్టే అడిగింది

చిన్నా : చెప్పింది చెయ్యి

లావణ్య : సరే అని చిన్నగా ఎలా వచ్చిందో అలానే మిలిటరీ సోల్జర్ లా పాక్కుంటూ వెళ్లి అక్షిత పక్కన పడుకుంది.

నవ్వుకున్నాను, అస్సలు అక్షితకి లావణ్యకి పరిచయమే లేదు.. అక్షిత మా కంటే రెండేళ్లు చిన్నది. ఎలా తెలుసంటే తెలుసంతే.. వాళ్లిద్దరూ ఫ్రెండ్స్ అయ్యేలా చేసాను, అలా చెయ్యడానికి నేను పడ్డ తిప్పలు అన్ని ఇన్ని కావు. ఆలోచిస్తూ అక్షితని చూస్తూ ఉన్నాను. పాసెంజర్ బండి కూత వినిపించింది. సమయం లెక్కించడం మొదలు పెట్టాను. సరిగ్గా గంట లెక్కపెట్టాక గూడ్స్ బండి కూత చాలా గట్టిగా వినిపించింది. లావణ్య ఉలిక్కిపడి లేచి కూర్చుంది అంతే కాపలా కాసేవాడు బూతులు తిట్టేసరికి మెలకుండా పడుకుని నన్ను చూసి క్షమించమని మొహం పెట్టింది.

సరిగ్గా పది నిమిషాలు మనుసులో లెక్కపెట్టి ధైర్యం తెచ్చుకుని, ఇప్పుడు కాకపోతే ఇంకెప్పుడు కాదని నాకు నేనే చెప్పుకుని రెండు చేతులతో వేళ్ళు నోట్లో పెట్టుకుని గట్టిగా ఈలేసాను. అంతే కాపలా వాడు బూతులు తిడుతూ నా వైపు వస్తుంటే పడుకున్నట్టు నటించాను. వాడు నా దాకా వచ్చి అందరిని తంతూ గొడవ చేస్తుంటే అదే సమయానికి ఓ కుక్క ఆపకుండా అరుస్తుంది. నేను ఈల వేసింది అందుకే.. ఆ కుక్కని మచ్చిక చేసుకోవడానికే ఇన్ని రోజుల సమయం పట్టింది. ఈల వెయ్యగానే అరవడం దాని పని ఎవరైనా కొట్టడానికి ముందుకు వస్తే వాళ్ళని చూసి అరుస్తూ పక్కకి పక్కకి జరిగేలా ట్రైనింగ్ ఇచ్చాను.. అరుస్తూ అక్కడ నుంచి వెళ్లకుండా ఉంటేనే కదా మరి కొట్టడానికి ఇంకా ముందుకు వెళ్ళేది.

ఆ కాపలా కాసేవాడు కుక్క అరుపులు తట్టుకోలేక నీ అమ్మ అని తిడుతూ బైటికి వెళ్ళాడు అంతే వెంటనే లేచి నిలబడి బ్యానర్ అడ్డు పెట్టిన బండ అన్ని తీసేసి లావణ్యని పిలిచాను, అది వెంటనే లేచివచ్చి బొక్కలో దూరి బైటున్న బండని పడేసి రమ్మని చెయ్యి చూపించింది. వెంటనే అక్షిత కాలు పట్టుకుని ఈడ్చి అది నిద్ర లేవక ముందే బియ్యం బస్తాని కుక్కినట్టు బొక్కలోకి కుక్కాను. లావణ్యకి బైట అక్షితని చూడగానే నా మీద కోపం వచ్చినా చేసేది లేక వెంటనే అక్షిత చెయ్యి పట్టుకుని గట్టిగా లాగి వెంటనే అది అరవకుండా దాని నోరు మూసింది. నేను బైటికి వచ్చేసి ఒక చేత్తో లావణ్య చెయ్యి పట్టుకుని అక్షిత వంక చూసాను.. దానికి ఎం జరుగుతుందో ఈ పాటికి అర్ధమయ్యిందేమో నా చెయ్యి పట్టుకుని వేగంగా పరిగెడుతుంటే నేనే అక్షిత చెయ్యి పట్టుకుని ఆపకుండా రెండు కిలోమీటర్లు పరిగెత్తించాను.

అప్పటికే గూడ్స్ బండి కదిలింది వేగం పెంచి పరిగెడుతూ ముందు లావణ్యని ఎక్కించి అక్షిత ఎక్కలేకపోతుంటే దాని పిర్ర మీద చెయ్యి వేసి ఎత్తి విసిరేసాను.. దాని వెనకే నేను ఎక్కి ముందు కూలబడి ఆ తరువాత నెమ్మదించి గణేశా థాంక్స్. నాకు తెలుసు నువ్వెప్పుడూ నాతోనే ఉంటావని కానీ అప్పుడప్పుడు నీమీద అనుమానం వేస్తుంది.. సరే ఈ సారికి హెల్ప్ చేసావ్ థాంక్స్.. అని లావణ్యని అక్షితనీ చూసాను. ఇద్దరూ నా వంకే చూసి చిన్నగా నవ్వుకున్నారు.

లావణ్య థాంక్స్ గణేశా అంటూ నన్ను వాటేసుకుంది, నేను అక్షితని చూసాను తనూ మా దెగ్గరికి వచ్చి మా పక్కన చేరింది.. లావణ్య అక్షితని గట్టిగా వాటేసుకుంది. నేను అక్షిత చెయ్యి పట్టుకున్నాను. నన్ను చూసి నవ్వి చిన్నగా నా చెయ్యి వదిలి థాంక్స్ అంది అంతే.. బహుశా ఇంకా తనలోని ఆ భయం పోలేదేమో

లావణ్య : ఈ ట్రైన్ ఎక్కడికి వెళుతుంది

చిన్నా : తెలీదు, ఆ నరకం నుంచి బయట పడ్డాం అదే చాలు

లావణ్య : తరవాత ఏం చేద్దాం

చిన్నా : కలిసి ఉందాం, మనకి మనమే తోడు.. అడుక్కోకపోతే అదే చాలు అని అక్షితని చూసాను

అక్షిత నా చెయ్యి లావణ్య చెయ్యి పట్టుకుని మా దెగ్గరికి వచ్చి మమ్మల్ని గట్టిగా వాటేసుకుని అలా ఉండిపోయింది.. తన గుండె వేగం నెమ్మదిస్తుంటే హమ్మయ్యా ఇప్పటికైనా ఆ నరకం నుంచి బైట పడిందని అక్షిత నమ్మింది అనిపించింది. తన మెడకి దెగ్గరగా ఉన్నాను బుగ్గ మీద ముద్దు పెడదామా అని అనుకుంటుండగానే అక్షిత నా నుంచి విడిపడింది. ఏం లేదు ఏం లేదు అనుకుంటూ వెళ్లి మూలకి కూర్చున్నాను.

ఇందాక అక్షిత పట్టుకున్న నా చెయ్యిని అక్షిత పిర్రని పట్టుకుని ఎత్తిన ఇంకో చెయ్యిని చూసుకోగానే సిగ్గేసింది.. ఎలాగో అనిపించినా నా రెండు బుగ్గల మీదా పెట్టుకుని కళ్ళు మూసుకున్నాను. అర్ధరాత్రి చల్ల గాలి వల్ల ఒళ్ళు ఒణుకుతుంటే నాకు మాత్రం ఆ చేతులు చాలా వెచ్చగా అనిపించాయి. కింద ప్యాంటులో ఏదో అలజడి అవ్వడం ఇదే మొదలు. అంతా తేరుకుని చూస్తే అక్షిత లావణ్య పరిగెత్తడం వల్ల అనుకుంటా అలిసిపోయి సొయ లేకుండా పడుకున్నారు. నేనూ కళ్ళు మూసుకున్నాను.

చెయ్యి తల కింద పెట్టి పడుకున్నానేమో చెమట వల్ల తడికి మెలుకువ వచ్చి లేచి చూసాను, టైం ఎంతో తెలీదు కానీ నడినెత్తి మీద సూరీడు ఎర్రగా భగభగమని మండుతున్నాడు. లేచి నిలబడ్డాను ట్రైన్ ఆగి ఉంది, చుట్టూ చెట్లు.. వెంటనే లావణ్యని, అక్షితని లేపాను ఇద్దరు లేచి చుట్టూ చూసుకున్నారు, నేను ట్రైన్ దిగి ముందుకు నడిచాను.

లావణ్య : రేయి ఎక్కడికి

చిన్నా : ఆకలేస్తుంది, ఎంతసేపని ట్రైన్లో ఉంటాం.. అస్సలు ఎక్కడున్నాం ఎటు వెళుతున్నామో మనకైనా తెలియాలిగా అని వెనక్కి చూసాను. అక్షిత ఏం మాట్లాడకుండా ట్రైన్ దిగి చెట్టు వెనక్కి వెళ్ళింది అది చూసి లావణ్య కూడా దిగింది. రెండు నిమిషాల తరువాత ఇద్దరు వచ్చి నా ముందు నిలబడ్డారు. నేను ముందుకు నడుస్తుంటే ఇద్దరు నా వెనక నడుస్తూ వస్తున్నారు.

అక్షిత మా ఇద్దరినీ దాటుకుంటూ వెళుతుంటే చూసాను చెట్టుకున్న చిన్న కొమ్మ ఒకటి విరిచి సీరియస్ గా నడుస్తుంది. ఎప్పుడు సీరియస్ గా ఉంటది, ఏం ఆలోచిస్తుందో ఏంటో అనుకుని నడుస్తున్నాను.. చిన్నగా మాకు తెలియకుండానే దట్టమైన అడవిలోకి వెళ్ళిపోయాము. కొంత దూరం వెళ్ళాక చిన్న గుడిసె కనిపించింది, లోపలి వెళ్లాను అంతా కాళీ.. లోపల ఏమి లేవు బైటికి వచ్చి చుట్టూ చూసాను ఏ ఆనవాళ్లు కనిపించలేదు, భయమేసింది.. అడవిలో అన్నలా లేదా టెర్రరిస్ట్ లా, వాళ్ళకి దొరికితే పరిస్థితి ఏంటి.. నాకు భాష కూడా రాదు. ఇద్దరినీ ఇక్కడే ఉండమని చెప్పి కొంచెం ముందుకు వెళ్లాను రెండు ఎలుకలు పరిగెత్తడం కనిపించాయి.. అవి అడవి ఎలుకలు కావు కానీ ఇక్కడివేం చేస్తున్నాయని వెంబడించాను ఇంకొంచెం లోపలికి వెళ్ళగానే అన్ని శవాలు, ఎలుకలతో పాటు గద్దలు కూడా ఉన్నాయి.. చూస్తుంటే కాల్పులు నిన్న మొన్నే జరిగినట్టున్నాయి.. అంతా చూస్తున్నాను ఇంతలో నేను వెంబడించిన ఎలుకలు నేరుగా ఒక సంచిలో దూరాయి, వెళ్లి సంచి విదిలించాను నోట్ల కట్టలు పడ్డాయి, కానీ అన్ని ఎలుకలు కొరికేసినవి ఒక్క కట్ట మాత్రం బాగుంది తీసుకుని జోబులో పెట్టుకున్నాను, నాకు తెలుసు నా గణేషుడు ఎప్పుడు నాకు తోడుగానే ఉంటాడని

థాంక్స్ గణేశా అనుకుంటూ వెనక్కి పరిగెత్తాను వెంటనే లావణ్యని అక్షితనీ పిలిచి అక్కడనుంచి బైటికి తీసుకోచ్చి వీలైనంత త్వరగా ఆ ప్రాంతం నుంచి బైట పడ్డాను. ఆడవెమ్మట నడుస్తూనే ఉన్నాము, ముగ్గురికి ఓపిక అయిపోయింది, ఎండలో అక్కడే పడిపోయి చెట్టు కింద పడుకున్నాము మళ్ళి లేచింది లావణ్య కేక వినే.. అక్షిత నేను ఒక్క ఉదుటున లేచి కూర్చున్నాము. పచ్చ డ్రెస్ లో ఉన్నాడు మొహానికి కళ్ళజోడు ఉంగరాల జుట్టు పెద్ద మీసం ఉంది కానీ గడ్డం లేదు.. చేతిలో గన్ను.. నడుముకి కుడివైపున చిన్న లెదర్ బ్యాగు.

ఎవరు మీరు ఇక్కడేం చేస్తున్నారు

చిన్నా : మీరు తెలుగు వాళ్ళా

అవును

చిన్నా : మేము ఎక్కడున్నామో చెప్తావా

ఇది ఆంధ్ర ఒరిస్సా బోర్డర్ ఇప్పుడు మీరు ఉన్నది తెలంగాణ ప్రాంతము, మీరు ఇక్కడ ఉండకూడదు చాలా ప్రమాదం.

తెలుగు వినేసరికి ప్రాణం చేతిలోకి వచ్చింది.. అవును అక్కడ కాల్పులు జరిగాయి నేను చూసాను.. సమాధానం చెప్పాను

మా వాళ్ళు ఓరుగల్లు ips ఆఫీసర్ మీద దాడి చేసి చంపేశారు దానికి బదులుగా జరిగినదే మాపై ఈ దాడి

చిన్నా : మేమిక్కడి నుంచి వెళ్ళిపోవాలి

మీ కధేమిటి, ఎక్కడ నుంచి వస్తున్నారు.. ఆకలితో ఉన్నట్టున్నారు రండి ముందు భోజనం చేద్దురు

చిన్నా : వద్దు మా దారి మాది, మీ దారి మీది కలవనసరం లేదు

నవ్వి.. సరే మీరు వచ్చింది తప్పు దారి తూర్పు వైపుకి వెళ్ళండి మెయిన్ రోడ్డు వస్తుంది అక్కడనుంచి పదిహేను కిలీమీటర్లకి రైల్వే స్టేషన్ వస్తుంది.. వెళ్ళండి అని తరిమాడు.. ముగ్గురం అక్కడ నుంచి ప్రాణం అరచేతిలో పట్టుకుని పరిగెత్తాం.

మెయిన్ రోడ్డు చేరుకునే వరికి చీకటి పడింది, ముగ్గురికి ఆకలి దాహంతో అల్లాడిపోతున్నాం. రోడ్డు ఎక్కకముందే తాటి చెట్టు ఒకటి కనిపించింది దానికి కుండ కట్టి ఉంది.. చిన్న రాయి తీసుకుని కొట్టాను.. అందులో నుంచి కల్లు కారుతుంటే ముగ్గురం పోటీ పడి మరీ తాగేసి ఒకరినొకరు చూసుకుని మా ఆత్రం గుర్తు చేసుకుని నవ్వుకున్నాం. మత్తుకి ముగ్గురం రోడ్డు పక్కనే పడుకోగా మళ్ళీ లేచేసరికి తెల్లారింది. కిందా మీదా పడుతూ సిటీ చేరి కడుపునిండా భోజనం చేసి రైల్వే స్టేషన్ కి వెళ్లి హైదురాబాదు రైలు ఎక్కాం. ట్రైన్ ఎక్కి బాత్రూం దెగ్గర కింద కూర్చున్నాం. అక్షితకి భోజనం డబ్బులు గుర్తొచ్చి నా దెగ్గర డబ్బు ఎక్కడిది అని అడగబోయి మౌనంగా కూర్చుంది. నాకు అర్ధమైనా ఏమి మాట్లాడలేదు.. ముగ్గురం పట్నం చేరాము.

హైదరాబాదులో దిగాము కానీ ఎటు వెళ్ళాలో ఎం చెయ్యాలో తెలీదు, అక్షిత లావణ్య ఇద్దరు నా వంక చూసారు. స్టేషన్ నుంచి బైటికి వచ్చాను. నేరుగా బట్టల షాపుకి వెళ్లాను, ఇద్దరికీ చెరో జత బట్టలు తీసుకున్నాను బైటంతా హడావిడి.. ఇద్దరినీ స్టేషన్ లోపల వదిలి కొన్ని డబ్బులు ఇచ్చి నేను మళ్ళి వచ్చేంత వరకు తిరుగుతూ తింటూ ఉండమని చెప్పాను. ఇంత హడావిడిలో వీళ్ళని వదలచ్చు అనిపించింది. పైగా మంచి బట్టల్లో ఉన్నారు ఎవ్వరూ కదిలించరన్న ధైర్యం వచ్చింది.

స్టేషన్ నుంచి బైటికి వచ్చాను లోకల్ బస్సు ఒకటి కనిపించింది ఎక్కి కూర్చున్నాను, కండక్టర్ అడిగితే బస్సు బోర్డు మీదున్న చివరి పేరు చూసి చెప్పాను. బస్సు సిటీలో తిరుగుతుంది, ఈ చివర నుంచి ఆ చివర వరకు బస్సు ఒక రౌండు వెయ్యగానే బస్సు దిగి మళ్ళి స్టేషన్ కి వెళ్లే ఇంకో బస్సు ఎక్కాను సిటీ అంతా హడావిడిగా ఉంది ఎక్కడ చూసినా గుంపులు గుంపులుగా జనాలు.. అందరిని అన్నిటిని గమనిస్తున్నాను, నా పక్కన కూర్చుని మాట్లాడుకునే కుర్రాళ్ళ నుంచి ముందు వైపు కూర్చుని కాలేజీకి వెళ్లే అమ్మాయిల వరకు అందరి మాటలు వింటున్నాను.

సాయంత్రం వరకు అలా తిరుగుతూ గమనిస్తూ నా అడుక్కుతినే తెలివితేటలు ఏమైనా పనికొస్తాయా అని తిరిగి స్టేషన్ కి వెళ్లి అక్కడ కూర్చుని తల పట్టుకుని కళ్ళు మూసుకుని ఆలోచిస్తుంటే ఒక దారి దొరికింది.. నా భుజం మీద చెయ్యి పడేసరికి లేచి చూసాను ఎదురుగా లావణ్య.. తన చేతిలో చిన్న గణేశుడి బొమ్మ.. నా చేతికిచ్చింది తీసుకున్నాను.. గట్టిగా పట్టుకుని నా కళ్ళకి ఆనించుకుని లేచి నిలబడ్డాను. బైటికి వెళ్లి తిని లోపలి వచ్చి పడుకుందామంటే పుల్లీసులు కొడతారేమో అని భయం వేసింది.. తెల్లారే వరకు అటు ఇటు తిరిగాము. తెల్లవారగానే లేచాను, నా చేతిలో ఉన్న గణేష్ ని చేతిలోనే గట్టిగా పట్టుకుని నాతోనే ఉండి నాకు సాయం చెయ్యమని ఆయనకి చెప్పి ఇద్దరితో బైటికి నడిచాను.

రెండు కాలేజీ బ్యాగులు, రెండు జతల బట్టలు ఇంకొన్ని వస్తువులు తీసుకుని రెండు బ్యాగుల్లో సర్ది ఇద్దరికీ ఇచ్చి తీసుకెళ్లి గర్ల్స్ హాస్టల్లో చేర్చాను.

లావణ్య : నాకు భయంగా ఉంది

చిన్నా : తోడుగా అది ఉందిగా.. రోజు పొద్దున్నే లేచి స్నానం చేసి కాలేజీకి వెళ్లినట్టు బైటికి వచ్చెయ్యండి. ఏం చెయ్యాలో తరవాత ఆలోచిద్దాం.. నేను వెళ్తాను.

అక్షిత : మరి నువ్వు ?

చిన్నా : ఇప్పుడు తెలుసుకుని ఏం చేస్తావ్

అక్షిత లోపలికి వెళ్ళిపోయింది.

లావణ్య : మాములుగా మాట్లాడొచ్చు కదా

చిన్నా : వెళ్ళు

ఇద్దరు లోపలికి వెళ్లిపోయారు, బస్ స్టాండు వరకు నడిచాను ఇక నా వల్ల కాలేదు, వెళ్లి బస్టాండ్ లో ఉన్న ఐనప కుర్చీల వెనుక పడుకున్నాను. ఆకలేస్తుంది కానీ అంతకుమించి నిద్ర వస్తుంది ఒంట్లో ఓపిక లేదు.. కళ్ళు మూతలు పడుతున్నాయి.
​

(* * * * * * *)
(* * * * *)
(* * *)
(*)​

చిన్నా : అమ్మా.. నువ్వు చేసింది నాకు నచ్చలేదు

మధు : ఏమైంది చిన్నోడా.. నువ్వు నా మీద అలిగావా.. నిజమేనా నేనేమైనా కలలో ఉన్నానా

చిన్నా : ఆ అడుక్కునే అబ్బాయికి నాకు ఇద్దరికీ ఒకే భోజనం పెట్టావ్

మధు : కోపంగా చూసింది.. ముందు లెంపలు వేసుకో..

చిన్నా : అమ్మా..

మధు : వేసుకో..

రెండు చెంపలు కొట్టుకున్నాను

మధు : తప్పయింది గణేశా అని ఒప్పుకో

చిన్నా : ఒప్పుకున్నాను

మధు : అన్నం పరబ్రహ్మస్వరూపం నాన్న.. అది అందరిదీ.. నీకసలు అలాంటి ఆలోచన ఎలా వచ్చింది.. ఎవరు చెప్పారు

చిన్నా : మా ఇద్దరికీ ఒకే భోజనం పెట్టావని కాదు, నన్ను ఎత్తుకున్నట్టే వాడిని ఎత్తుకున్నావ్.. ముద్దు పెట్టావ్

మధు : ఒక్కసారి వాడిని చూడు.. చిరిగిపోయిన బట్టలు.. నల్లటి మొహం.. మొహం అంతా దుమ్ము.. దగ్గుతున్నాడు.. ఒంట్లో బాలేదు.. ఇంతలేడు వాడి భుజాన వాడికంటే ఎత్తుగా ఉన్న చిత్తు కాగితాల సంచి.. పాపం కదూ.. అలా ఒక్కరోజు కూడా మనం ఉండలేం.. పాపం వాడికి ఎంత కష్టం.. బాబు మీ అమ్మా నాన్నా ఎక్కడా

నాకెవ్వరు లేరండీ..

మధు : చూసావా.. అమ్మా నాన్నా కూడా లేరు.. నువ్వు చెప్పు నేను లేకుండా నువ్వు ఒక్క రోజైనా ఉండగలవా

చిన్నా : ఆమ్మో.. నా వల్ల కాదు.. పది నిముషాలు కూడా ఉండలేను.

మధు : కదా.. ఆ అబ్బాయి పాపం కదా.. మనం పెంచుకుందామా

చిన్నా : సరే.. కానీ..

మధు : కానీ..

చిన్నా : మనదే చిన్న ఇల్లు

మధు : మన మనసులు మాత్రం చాలా పెద్దవి కదా చిన్నయ్యా

చిన్నా : అవుననుకో.. సరే.. ఒప్పుకుంటున్నా.. కానీ నాకంటే ఎక్కువ ప్రేమ వాడి మీద చూపిస్తే ఒప్పుకోను

మధు : పిచ్చి కన్నయ్య.. నా చిన్నా కంటే ఎవరు ఎక్కువ చెప్పు నాకు.. మనకి ఉన్నదాంట్లో కొంత సాయం.. ఈ లోకంలో ఎలా అయినా బతకోచ్చు.. ప్రతీ ఆదివారం మటన్ బదులు చికెన్ తెచ్చుకుందాం అంతే.. నీకున్న దాంట్లో ఒక ముద్ద లేనోడికి పంచితే చాలు.. నాకు నీ గణేషే చెప్పింది.

చిన్నా : గణేష్ చెప్పాడా

మధు : ఒట్టు

చిన్నా : ఐతే నేను కూడా ఇవ్వాల్టి నుంచి నీలానే ఉంటాను.. నీ లాగే అందరికీ హెల్ప్ చేస్తా

మధు : అందరికీ కాదు.. అవసరం ఉన్న వాళ్లకి మాత్రమే.. నీ ముందుకు వచ్చి చెయ్యి చాచిన వాళ్ళని లేదని పోనివ్వద్దు అందులోనూ అది నీ వల్ల అవుతుంది అంటే అస్సలు పోనివ్వద్దు.. నీకు తోచిన సాయం చెయ్యి అది ఎప్పటికైనా నిన్ను కాపాడుతుంది.

చిన్నా : నా చిన్ని బంగారం అను

మధు : నా చిన్ని పొట్టి బుజ్జి బంగారం వీడు

చిన్నా : వాడిని లోపలికి పిలువు.. పాపం చూస్తున్నాడు

మధు : నాన్న.. నీ పేరేంటి.. ఇలా రా

నా పేరు గుణ అండి

మధు : నిన్ను నేను చూసుకుంటాను.. నాతో ఉంటావా.. నీకు బట్టలు బొమ్మలు అన్ని కొనిస్తా.. ఇదిగో అన్నయ్య కూడా ఉన్నాడు

కానీ..

అమ్మ ముందు అన్నం తిందువు లోపలికి రా.. అనగానే ఆకలికి అన్ని మర్చిపోయి లోపలికి పరిగెత్తాడు.. అమ్మా నేను అది చూసి నవ్వుకున్నాం.

మెలుకువ వచ్చింది చూస్తే బస్సు డ్రైవర్ పెద్దగా హారన్ కొడుతున్నాడు లేచి బెంచి మీద కూర్చున్నాను. గణేషుడి బొమ్మ నా చేతిలోనే ఉంది.​