Romance గర్ల్స్ హై స్కూ'ల్

రాజేష్ వెళ్ళిపోగానే దీప్తీ ఏం చెయ్యాటానికీ పాలుపోక కాలుగాలిన పిల్లిలాగా ఇంట్లో అటూ ఇటూ తిరగుతూ ఆలోచించసాగింది.

'రాజేష్ చెప్పిన ఆట భలే బాగుంది. మళ్ళీ మళ్ళీ ఆడాలని అన్పిస్తోంది. రాజేష్ సాయంత్రం వస్తానన్నాడు... అందాక ఏం చెయ్యాలి! వాణీ దగ్గరికి వెళ్తే? హా... వాణీకి కూడా ఈ కొత్త ఆటని నేర్పిస్తే? మొదటి ఆటయితే నేను నేర్పించగలను... కానీ, తనకి రెండో ఆటని నేనెలా నేర్పిస్తాను...? సాయంత్రం రాజేష్ వచ్చాక వాణీకి కూడా ఆ రెండో ఆటని నేర్పించమని అడిగితే సరి! Hmmm... అదే కరెక్ట్!' ఇలా అనుకొని తను వాణీ ఇంటికి బయలుదేరింది.

★★★
"వాణీ!"

"ఆ... దీపూ. రావే...!"
"నేను కాదు. నువ్వే మాయింటికి రా...!"
"ఊహూ... నేను రాను, దీపూ! సార్ నాకివ్వాళ కార్ నేర్పిస్తానన్నారు."
"సర్లేగానీ... ఓసారి బయటకు రా!"
ఇద్దరూ బయటకి వెళ్ళాక వాణీ, "చెప్పు... ఏంటీ?!" అంది.
"ఒక్కసారి రావచ్చు కదా! నీకో కొత్త ఆటని నేర్పిస్తాను."
కొత్త ఆట అనగానే వాణీ కళ్ళింత చేసుకుని, "ఏమాటే!" అనడిగింది.
"ఇక్కడ చెప్పలేను... మనిద్దరమే ఉన్నప్పుడు మాత్రం చెప్పడం కుదుర్తుంది!"
"అయితే మేడమీదకి పదా..! అక్కడ ఎవరూ లేరు!"
"పైన సార్ గది కదా... ఆయన వస్తారేమో!"
"లేదు. సార్ సాయంత్రం వస్తానని చెప్పి వెళ్ళారు. ఇదింకా మధ్యాహ్నమేగా! పద వెళ్దాం."
అని వాణీ చెప్పగానే ఇద్దరూ గబగబా మెట్లెక్కారు.
పైకెళ్ళగానే దీప్తీ తలుపు మూసేసింది. కిటికీ తెరిచి వుండటాన్ని చూసి—
"దాన్నీ మూసెయ్యవేఁ!" అంది.
"అది తెరిచే ఉన్నీవే... ఎవరైనా మెట్లెక్కతే మనకి తెలుస్తుంది... అయినా ఇంతలా భయపడుతూ ఆడే ఆ ఆటేంటే!"
"ఇదిగో ముందే చెప్తున్నా... నేనేం చేసినా ఊర్కోనుండాలి... నువ్వు ఏమీ అడ్డు చెప్పకూడదు... కానీ ఒకటి, ఈ ఆట మాత్రం భలే మజాగా ఉంటుందే!"
"అసలు ఈ ఆట పేరేంటే!"
"పెళ్ళి తర్వాత ఆడే ఆట!"
"పెళ్ళి తరవాత ఆడే ఆటా!"
'పెళ్ళయ్యాక కూడా ఆటలు ఆడతారా...' అని పాపం మన వాణీకి డౌటొచ్చింది.
"అవునూ... మరి మనకి పెళ్ళి కాలేదుగా! మనమాడొచ్చా?"
"ఏం పర్లేదు. ఆడొచ్చు!"
"అయితే నేర్పించు..!"
అసలు ఆ ఆటేంటో తెలుసుకోవాలని వాణీకి చాలా ఉబలాటంగా ఉంది.
"నిజానికైతే ఈ ఆటని ఓ మగాడితో ఆడాలి... కానీ-"
"అయితే, సార్ వచ్చాక అతనితో ఆడదామా!"
దీప్తీ నవ్వుతూ, "ఒసేయ్ మొద్దూ... సార్ తో ఇలాంటివి ఆడకూడదు... అయినా నేను నీకు నేర్పిస్తానుగా!"
"మరి నేర్పించు... ఈ సోదంతా ఎందుకు..!"
"సరే అయితే, ముందు నీ కళ్ళు మూసుకో. నేను చెప్పేవరకూ కళ్ళను తెరవకూడదు."
వాణీ సరేనంటూ తన కళ్ళు మూసుకుంది.
రాజేష్ తనకు చేసిన విధంగానే దీప్తీ వాణీ బంతులను వెనకనించి పట్టుకుని గట్టిగా నొక్కసాగింది.
వాణీ ఉలిక్కిపడి కళ్ళు తెరచి, "ఏయ్... ఏం చేస్తున్నావే!" అనడిగింది. కానీ, దీపూ చెప్పినట్టుగా నిజంగానే తనకు బాగా అనిపిస్తోంది. గతరాత్రి సార్ చేతులను ఇక్కడ వేసుకున్నప్పుడు ఇలాగే అనిపించింది!
"ప్చ్.. మధ్యలో మాట్లాడకు అని చెప్పానా... ఈ ఆట ఇప్పుడే మొదలయ్యింది. ముందు కళ్ళు మూస్కో!" అంటూ దీప్తీ రాజేష్ మాటలను వల్లెవేసింది.
"స..హ్..రే.. అయ్య్..తే..హ్..." అని వాణీ నవ్వుతూ తన కళ్ళను మూసుకుంది. దీప్తీ అలా చేస్తుంటే తనకి గిలిగింతలు పెట్టినట్టుగా అనిపిస్తోంది.
దీప్తీ వాణీ టాప్ లోకి తన చేతిని దూర్చి తనకు తెలిసిన ఆటని వాణీకి కూడా నేర్పించసాగింది. వాణీకి తిన్నగా ఉండటం కష్టమైంది. ఎందుకంటే దీప్తీ చేతులు తన వంటికి తగుల్తుంటే కితకితలు పెట్టినట్టుగా ఉండి తను తెగ మెలికలు తిరిగిపోతోంది. మెల్లమెల్లగా ఆమె బుగ్గలు ఎర్రబడ్డాయి.
దీప్తీ వాణీ ముందుక్కి వచ్చి,
"వాణీ... నేను నీకు ఎలా చేస్తున్నానో నువ్వు కూడా నాకు అలాగే చెయ్యవే!" అని చెప్పింది.

క్రమక్రమంగా వారి మీద లెస్బియనిసమ్ నీడలు కమ్ముకుంటున్నాయి. ఒకరి ఎదలను మరొకరు బలంగా ఒత్తుకుంటున్నారు. ఇద్దరూ ఆ ఆటను బాగా ఎంజాయ్ చేస్తున్నారు, అలాగే మెట్లదారివైపు కూడా ఓ కన్నేసి వుంచారు.
"దీపూ... నువ్విందాక ఈ ఆటని ఓ మగాడితో కలసి ఆడాలి అని అన్నావు! ఇందులో మగాడు చె..హ్..సే..దే..ముంది..?" దీప్తీ తన టాప్ ని పైకెత్తి నిపల్సుని నాలుకతో రాస్తుండగా వాణీ అడిగింది.
"మొదటి ఆటకి అక్కరలేదు గానీ... రెండో ఆటకి తప్పకుండా కావాలి!"
"అదేంటీ?"
"చెప్తానుండు. ఈ మంచం మీద పడుకో..!"
వాణీ శిరీష్ మంచంమీద పడుకుంది. దీప్తీ వాణీ స్కర్టుని మెల్లగా పైకెత్తి పేంటీని కిందకి లాగింది. వాణీకి ఏదోలా అనిపిస్తోంది, అదే సమయంలో ఆ ఆటని పూర్తిగా తెలుసుకోవాలని కూడా వుంది.
వాణీ పువ్వును చూడగానే దీప్తీకి ఈర్ష్యగా అనిపించింది; 'తనదెందుకు ఇలా లేదు... ఇంత అందమైన పూకు ఈ లోకంలో మరెవరికీ ఉండదేమో!'
దీప్తీ ముందుకి వంగి వాణీ పూకుమీద నాలుకతో రాసింది. వాణీకి ఒక్కసారిగా ఒళ్ళు పులకరించింది... రాత్రి సార్ వొళ్ళో కూర్చున్నప్పుడు... అతని 'కాలు' తగిలినప్పుడు ఎలా అనిపించిందో... ఇప్పుడు కూడా అలాంటి ఫీలింగే తనకు కలిగింది.!
వాణీ ఆనందంతో ఒకవిధమైన పొర కమ్మేసింది. ఈ ఆనందాన్ని తట్టుకోవడం తనకు కష్టంగా ఉంది. అదే అదే పరవశంలో తేలిపోతూ దీప్తిని ఇలా అడిగింది, "నువ్...వెక్కడ న్..నేర్చుకున్నా...వే.. ఈ ఆటనీ!"
"రాజేష్ దగ్గర!"
"ఎవరూ... సరిత అన్నయ్యా?"
"ఆ... వాడే. ఈ సాయంత్రం 4:00 గంటలకి మళ్ళీ ఆడడానికి వస్తానని చెప్పాడు... నువ్వూ రావే... ఆ రెండో ఆటని వాడి దగ్గరే నేర్చుకుందువుగానీ... మనం 3:30కే వెళ్దాము...మా ఇంట్లో ఎవరూ లేరుగా, రాత్రికే వస్తారు!"
"ఆ... అలాగే... వెళ్దాం! నాకూ ఈ ఆటని పూర్తిగా నేర్చుకోవాలనుంది!"

కానీ వాళ్ళిద్దరూ మాటల్లో పడి మెట్లదారిని గమనించడం మర్చిపోయారు.

త్వరగా ఇల్లు చేరిన శిరీష్ మెట్లెక్కి తలుపు దగ్గర నించొని వారి మాటల్ని వింటున్నాడని వాళ్ళకు తెలీదు... కిందకి వెళ్ళిపోదామనుకుని మళ్ళా ఏమైందో 'దఢేళ్'మని తలుపుని తెరిచి లోపలికి వెళ్ళాడు!

శిరీష్ ని చూడగానే ఇద్దరికీ భయంతో గుండె గుభిల్లుమంది... కొద్దిసేపటికి దీప్తీకి వాణీ స్కర్టు ఎత్తివుండటం గుర్తుకొచ్చి వెంటనే చప్పున కిందకి దించేసింది. ఇద్దరూ శిరీష్ వంక భయం భయంగా చూసారు.

వాణీకి ఎందుకో తాము చేసేది తప్పేమో అని అనుమానం వచ్చింది. దీప్తీ మాత్రం 'సార్ కి ఇలా దొరికిపోయానేంటీ!' అని భయపడింది... ఇద్దరూ అతని చూపుకే శిలలైనట్టుగా అలా ఉండిపోయారు.
కాసేపటికి శిరీష్ దీప్తీని చూసి, "వెళ్ళు!" అన్నాడు. కానీ తను కదల్లేదు.
శిరీష్ మళ్ళీ ఇలా అన్నాడు, "దీప్తీ... నీ ఇంటికి వెళ్ళు!"
తను మంచం దిగి తలదించుకొని రూం నుండి బయటకి వెళ్ళిపోయింది.
తర్వాత శిరీష్ వాణీవైపు చూసాడు.
వాణీకి సార్ కళ్ళలో ఎప్పటిలా ప్రేమ కనబడలేదు.
"వాణీ... కిందకి వెళ్ళు!" అన్నాడు. వాణీ మెల్లగా మంచం దిగి తన పేంటీని సర్దుకొని వెళ్ళి శిరీష్ దగ్గరికి వచ్చి అతన్ని గట్టిగా వాటేసుకున్నది. కొంచెం తలెత్తి అతనివైపు చూసింది... అతని ముఖంలో ఏ భావం కనబడలేదు.
శిరీష్ వాణీని విడిపించుకొని, "కిందకి వెళ్ళు, వాణీ!" అన్నాడు కరుగ్గా...
అప్పటివరకూ తనకు ఏడుపు రాలేదు... ఎందుకంటే, తనకు అంతవరకూ దీప్తీలా తప్పు చేసాననే భావనా లేదు, దొరికిపోయానే అన్న భయమూ లేదు... కానీ, ఎప్పుడైతే 'తన సార్' తనని దూరం పెట్టాడో, అప్పుడనిపించింది తనేదో తప్పు చేసిందని... ఇక సార్ తనని అతని దగ్గరికి కూడా రానివ్వరని అనిపించింది. అంతే, ఆమె గుండెలోని బాధ కన్నీళ్ళ రూపంలో బయటకు వచ్చింది. ఏడ్చుకుంటూ మెట్లుదిగి కిందకి వెళ్ళిపోయింది.

★★★

వాణీ ఏడ్చుకుంటూ రావడం చూసి లత కంగారుగా వెళ్ళి, "ఏమైంది పిచ్చీ?" అనడిగింది.
వాణీ ఏమీ చెప్పలేదు... అలా వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తూనే వుంది... పైన రూం వంక చూస్తూ...!
లత వాణీని దగ్గరికి తీసుకొని ఓదారుస్తూ వాణీ చూపును అనుసరిస్తూ తను కూడా పైకి చూసింది.

తర్వాత వాణీని ఇంటి లోపలికి తీసుకుపోయి మంచినీళ్ళిస్తూ, "చెప్పు పిచ్చీ, ఏం జరిగింది?" అనడిగింది.
వాణీ ఇంకా ఎడుస్తూనే వుంది కానీ ఏం చెప్పడం లేదు. వాణీ అలా ఏడుస్తుంటే లత మనసెందుకో కీడు శంకించింది. 'ఈ పిచ్చిదేమో ఎప్పుడూ 'సార్... సార్...' అంటూ అతని దగ్గరే వుంటుంది... ఒకవేళ సార్ దీని అమాయకత్వాన్ని ఆసరాగా తీసుకొని యే అఘాయిత్యం చేయలేదు కదా...!'
"వాణీ, నాకీ ఒక్క విషయం చెప్పు, పైనేదైనా తప్పు జరిగిందా..? నువ్వు బయటకు చెప్పడానికి ఇష్టపడనిదేదైనా—"
వాణీ మౌనంగా 'ఔను' అన్నట్టుగా తన తలను పంకించింది.
లత కళ్ళు పెద్దవయ్యాయి... అయినా మళ్ళీ నిశ్చయించుకోవడానికన్నట్టు, "సార్ నీ-తో....-" అని మొదలెట్టింది.
'సార్' అన్న మాట వినగానే వాణీ ఇంకా గట్టిగా ఏడుస్తూ లత మీద పడిపోయింది...
ఇక లతకి అంతా 'అర్ధమైపోయింది!'
అంతే!
ఇంతకాలం 'సార్' అంటే తనకున్న ఆరాధనాభావం మొత్తం ఏహ్యభావంగా మారిపోయింది. ఛ... అసలు అతను మనషేనా...? కాదు... అందమైన రూపాన్ని ఎరవేసి ఆడవాళ్ళని బలిగొనే మేకవన్నె పులి!
ఇప్పుడే శిరీష్ ని ముక్కలుగా నరికెయ్యాలనిపించింది తనకి... చప్పున లేచి మేడమీదకి పరుగెత్తుకువెళ్ళింది... వాణీకి కూడా వెళ్ళాలనిపించింది... కానీ, వెళ్ళలేదు. అతనిక 'తన సర్' కాదుగా...

లత పైకెళ్ళి తలుపు తట్టకుండా 'ఠాక్!'మనే శబ్దంతో తోసుకుని లోపలికి వెళ్ళింది. శిరీష్ తన మంచంమీద పడుకుని శూన్యంలోకి చూస్తున్నాడు. అతను ఎప్పటిలా నిశ్చింతగా... ప్రశాంతంగా ఉన్నాడు.
మెల్లగా తలతిప్పి లత వైపు చూసి లేచి కూర్చున్నాడు...
లతకి శిరీష్ ని చూస్తే కంపరంగా వుంది... తన నోటికి వచ్చిన తిట్లన్నీ అతని మీద ప్రయోగించాలని ఆమెకి వుంది. ఇది తనకు కొత్తేం కాదు... తనని ఏడిపించడానికి ట్రై చేసే చాలామంది కుర్రాళ్ళని తను చాలాసార్లు తిట్టింది. కానీ శిరీష్ మీద ఇంత కోపంగా వున్నా అతని ముఖం చూస్తూ తిట్టలేక, "నువ్వు... నిన్ను—" అంటూ అరవడం మొదలెట్టింది.
శిరీష్, "ఏమైంది?" అన్నాడు లతని చూస్తూ... అంతే ప్రశాంతంగా...
"మాట్లాడకు.! నువ్వెంతో మంచివాడివని నిన్నిక్కడ ఉండనిస్తే...నువ్వు...ఛ!" అని ఊగిపోతూ, " పో... వెంటనే ఇక్కడినుంచి వెళ్ళిపో... మా పిన్ని బాబాయిలు రాకముందే ఈ ఇల్లుని, ఊరునీ ఖాళీచేసి పో... లేదంటే అందరిముందూ నీ బండారం మొత్తం బయటపెట్టి నిన్ను కుక్కలా ఈడ్చుకెళ్ళి ఈ ఊర్నుంచి తరిమేస్తాను! ఆఁ.." అని చెప్పి విసురుగా కిందకి వెళ్ళిపోయింది. ఆ క్షణం ఆమె అపర భద్రకాళిని తలపించింది.
కానీ, శిరీష్ అదే నిశ్చలతతో వెళ్ళి తన లేప్టాప్ తీసి పనిచేయసాగాడు.

లత కిందకెళ్ళి ఇంకా ఏడుస్తున్న వాణీని చూసి కోపంగా, "ఇంకా ఏడుపు ఆపుతావా!" అని అరిచింది.
వాణీ ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడి బేలగా తన అక్కవైపు చూసింది. లతకి వాణీని అలా చూసేసరికి కష్టమనిపించి తనని గుండెలకు హత్తుకొని తలను నిమురుతూ, "ఊర్కో.. ఊర్కో, నేనా నీచుడ్ని ఇల్లు ఖాళీచెయ్యమని చెప్పానులే!" తన అక్క 'నీచుడు' అని ఎవర్నందో వాణీకి అర్ధంకాలేదు.
వాణీ తన చేతి మడమతో ముక్కు తుడుచుకొంటూ, "ఏఁవైందక్కా?" అనడిగింది.
"నేను అతన్ని ఇల్లు ఖాళీ చెయ్యమని చెప్పి వచ్చాను!"
"కానీ, ఎందుకు?" 'తమ సార్' ని ఎందుకు ఇల్లు ఖాళీ చేయమని చెప్పింది!
"ఏమయింది?"
లత వాణీ వంక ఓ క్షణంపాటు చూసి, "అది... నువ్వేగా... చెప్పావ్... అతను నిన్ను... నిన్నతను ఏమీ—?"
"లేదక్కా... సార్ నన్నేమీ అనలేదే! కనీసం కసురుకోనూ లేదు..."
ఒక్కసారిగా భూగోళం బద్దలైనట్టుగా అనిపించింది లతకి... వాణీ తన ఏడుపు ఆపి లతని వింతగా చూస్తోంది. "ఏమైందక్కా... సార్ ని నువ్వేమైనా అన్నావా?"
లతకి వాణీతో చెప్పడానికి మాటలేం దొరకలేదు. తలపట్టుకు కూర్చుంది.
'ఏం చేసింది తను!'
ఎవర్నయితే ఇంతకాలం తన మనస్సులో నిక్షిప్తం చేసుకుందో... అతని మీద విచక్షణారహితంగా విరుచుకుపడింది...​