Romance గర్ల్స్ హై స్కూ'ల్

ప్రేమ...
అణువంత మాట. అద్భుతమైన శక్తి.
పులకింపజేసే తలపు. తేలికపరిచే కొత్త చేతన.
వినోదపూరితమైన వింత భ్రమ. ప్రధమానుభూతి.
నాగరిక పరిమితిని జయించి మనతో జీవిస్తున్న ఓ పురాతనమైన స్పందన.

కాలగమనంలో దగ్గర దగ్గర ఆరునెలలు గడిచిపోయాయి... ఈ ఆర్నెళ్ళలో పెద్దగా చెప్పుకోదగ్గ సంఘటనలైతే ఏమీ జరగలేదు. అంజలి ఎప్పటిలాగే కాలేజ్లోని బాధ్యతలతో బిజీ అయిపోయింది. పగలంతా ఏదో అలా గడిచిపోయినా రాత్రిళ్ళు పక్కమీదకెక్కగానే ఒంటరితనం తనని వెక్కిరించేది. మొదట్లో తొడలమధ్య తీటని తట్టుకోలేక, ఒళ్ళంతా చిమచిమలాడుతుంటే సరిగ్గా నిద్ర పట్టక తీవ్రంగా అవస్థ పడేది. అలాగని తన కోరికని తీర్చుకోవడానికి కనపడ్డ ప్రతీ మగాడికీ కోకెత్తేంత దిగజారుడు మనస్తత్వం కూడా తనది కాదాయే...! దాంతో, మెల్లగా స్వయంతృప్తికి అలవాటుపడి అలా తనని తాను తృప్తి పరచుకోవడం ప్రారంభించింది.
అటు శంకర్ కి అంజలి పడుతున్న కష్టం తెలుస్తున్నా తన భార్యకు ఎట్టిపరిస్థితుల్లో అన్యాయం చేయకూడదన్న ఉద్దేశంతో మళ్ళా ఆమె దరి చేరలేదు. ఉదయ్ ని ఆ వూర్లోనే ఓ ప్రైమరీ కాలేజ్లో చేర్పించాడు. వారి సంసారం ఏ చీకూ చింత లేకుండా సంతోషంగా సాగిపోతూ వున్నది.
ఇక సుజాత విషయానికొస్తే, తన తండ్రి జైలుపాలు కావడం వలన కలిగిన బాధనుంచి తను మెల్లగా తేరుకున్నది. ఊర్లో ఎవరికీ గిరీశం గురించి గానీ, ఈ కేసు గురించి గానీ తెలియకుండా ఇంట్లో అందరూ జాగ్రత్తలు తీసుకోవడంతో అనవసర పంచాయితీలు, పరామర్శలు గట్రా తప్పాయి. ఎవరైనా గిరీశం గురించి అడిగితే అఫీసు పనిమీద ఫారిన్ వెళ్ళాడని చెప్పడం అలవాటు చేసుకున్నారు ఆ ఇంట్లోవాళ్ళు. సుజాత, నాస్మిన్ ఇంటికి తరచుగా వెళ్ళడం, తనతో ఎక్కువ సమయం గడపడం మొదలుపెట్టింది. దాంతో, వాళ్ళిద్దరి మధ్యనా స్నేహం ఇంకా బలపడింది. ప్రస్తుతం పదో తరగతి పరీక్షలు దగ్గర పడటంతో వాళ్ళిద్దరి కాన్సన్ట్రేషన్ మొత్తం చదువు మీదే ఉంది.
సరిగ్గా ఆ సమయంలోనే నాస్మిన్ అన్న సామిర్ వూర్లో అడుగుపెట్టాడు. ఆనాడు నాస్మిన్ కాలేజ్ టూర్ కి బయల్దేరిన రెండ్రోజులకే తనకు కాలేజీ సెలవులు అయిపోవడంతో చెన్నైకి వెళ్ళిపోయిన సామిర్ మళ్ళా ఇదుగో ఇప్పుడే అమలాపురం రావటం.
వస్తూనే అలవాటుగా సుజాత ఇంటి ముందు ఓసారి ఆగాడు. అమెను చూడాలని అతని కళ్ళు ఆత్రంగా వెదకసాగాయి. అయితే, ఇప్పుడా కళ్ళు ప్రేమతో కాక పూర్తిగా కోరికతో నిండి వున్నాయి.
నాస్మిన్ తో ఆనాడు జరిపిన సంభోగం తర్వాత్తర్వాత అతని మనస్తత్వంలో చాలానే మార్పును తీసుకొచ్చింది. ఓసారి ఆ రుచిని యెరిగాక తనని తాను నిగ్రహించుకోలేకపోయాడు సామిర్. ఇక చెన్నై వెళ్ళాక, తను అప్పటివరకూ పట్టించుకోని తన క్లాసులోని అమ్మాయిలు అతని కళ్ళకు ఇంపుగా కన్పించారు. వాళ్ళని దున్నేయాలని అతని మగసిరి తహతహలాడేది.
స్వతహాగా సామిర్ కూడా అందగాడు కావడంతో ఆ క్లాసులోని చాలామంది అమ్మాయిలకి ఎప్పటినుంచో అతడి మీద మంచి గురి వుంది. కొందరైతే, అప్పట్లో అతనితో పరిచయం పెంచుకోవాలని యత్నించి విఫలమయ్యారు కూడా... ఇప్పుడు సామిర్ తనంతతానుగా వెళ్ళి తమని చిరునవ్వుతో పలకరిస్తూ వుంటే ఆ అమ్మాయిలు ఆనందంతో ఉబ్బి తబ్బిబ్బయ్యారు. తీయగా మాటలు కలిపి ఒక్కొక్కరుగా చాలామందిని తన వశం చేసుకున్నాడు సామిర్. అలా... గడిచిన ఆర్నెళ్ళ కాలంలో దాదాపుగా తన క్లాసులోని సగంపైగా అమ్మాయిలనూ కవర్ చేసేశాడతను.
ఎగ్జామ్ ప్రిపరేషన్స్ కోసం కాలేజీలో సెలవులు ప్రకటించడంతో ఇప్పడు మళ్ళా వూరికి వచ్చాడు. తిరిగి చెన్నైకి వెళ్ళిపోయేలోగా ఎలాగైనా సుజాతని తనివితీరా అనుభవించాలన్నదే అతని వుద్దేశ్యం... లక్ష్యం.!

★★★
కాకినాడ టౌన్లో—
"ఏమైనా లీడ్ తెలిసిందా?" పో'లీస్ స్టేషన్ లోకి అడుగు పెడుతూనే ఏదో ఫైల్ తో ఎదురు వస్తున్న తన సబార్డినేట్ పాణీని అడిగాడు అజయ్.
మేజిస్ట్రేటు గంగాధరరావుగారి మనుమరాలు కిడ్నాప్ కేసును డీల్ చేస్తున్నారు వాళ్ళు. ముందురోజు సాయంత్రం కాలేజీ వదిలేప్పుడు ఎవరో కొంతమంది బొలెరోలో వచ్చి ఆ పాపని ఎత్తుకెళ్ళినట్టుగా ప్రత్యక్ష సాక్ష్యుల కథనం.
"మీరు చెప్పినట్టుగానే, నిన్న రాత్రి నుంచీ వాళ్ళ ఫ్యామిళీ కాల్స్ అన్నింటిపైనా నిఘా ఏర్పాటు చేశాం సార్. ఇవాళ ప్రొద్దున్నే అయిదున్నర ఆ ప్రాంతంలో కిడ్నాపర్స్ నుంచి కాల్ వచ్చింది. వాళ్ళ డిమాండ్స్ అయితే ఇంకా ఏమీ చెప్పలేదు సార్... పో'లీసులకు చెప్తే పాపని చిత్రహింసలు పెట్టి మరీ చంపేస్తామని మాత్రం హెచ్చరించారు. మళ్ళా ఎప్పుడు ఫోన్ చేసేది కూడా వారు చెప్పలేదు," అంటూ పాణి బదులిచ్చాడు.
"దొంగనా..యా...ళ్ళు!" అంటూ వాచీలో టైం చూశాడు అజయ్. మధ్యాహ్నం పన్నెండు కావొస్తుంది. నిన్న సాయంత్రం నుంచీ కేస్ గురించి సంబంధించిన అందరినీ ఎంక్వయిరీ చేయించాడు అజయ్. గంగాధరంగారితో కూడా విడిగా మాట్లాడాడు. పర్సనల్ గా అతనికి శతృవులు ఎవరూ లేరని తెలుసుకున్నాడు. ఒకవేళ అతనికి తెలియకుండా వృత్తిపరంగా ఎవరైనా శతృవులు ఏర్పడ్డారా అనే కోణంలో ఇప్పుడు దర్యాప్తు చేస్తున్నాడు. పొద్దున్నే ఆ పనిమీద కోర్టుకి వెళ్ళి కొన్ని వివరాలను సేకరించాడు.
"మ్... వాళ్ళ లొకేషన్ ట్రేస్ అయ్యిందా?" అనడిగాడు.
"సిగ్నల్స్ ఎగ్జాట్ ప్లేస్ ని ట్రేస్ చేసేలోగా కాల్ కట్ చేసేశారు సార్. ఐతే, వాళ్ళున్న లొకేషన్ రాజమండ్రి అవుట్ స్కర్ట్స్ లో ఉన్నట్టుగా మాత్రం డిటెక్ట్ అయ్యింది. వెంటనే, అక్కడి మన టీంని ఎలర్ట్ చేసాం సార్.!"
అజయ్ తన టేబిల్ దగ్గరకు వెళ్ళి అక్కడున్న ఆర్డర్ షీట్స్ మీద సంతకం చేస్తూ ఇలా అన్నాడు. "గుడ్. మరి... ఆ నెంబర్ డిటెయిల్స్‌—"
"కనుక్కున్నాం సార్," అంటూ తన చేతిలో వున్న ఫైల్ లోంచి ఓ పేపర్ ని తీసి అజయ్ కి అందించాడు పాణి. దాని మీద 'G SOWMYA' అని ఓ అమ్మాయి పేరు, ఫోన్ నెంబరు, క్రింద అడ్రస్సు వున్నాయి. ఆ డిటెయిల్స్ ప్రక్కనే బ్లాక్ అండ్ వైట్ లో ఆమె ఫొటో కూడా వుంది. పాణి కొనసాగిస్తూ, "ఈ అడ్రస్సు కూడా రాజమండ్రిదే కావడంతో పర్సనల్ గా వెళ్ళి ఎంక్వయిరీ చేయిద్దామని మన 202.... సప్తగిరిని సివిలియన్ లా అక్కడికి పంపాను సార్...! కానీ, ఆ అమ్మాయి చెప్పిన వివరాలు అంత కన్విన్సింగ్ గా అనిపించడం లేదని వాడు అన్నాడు."
"ఏం చెప్పిందీ?" పేపర్ లోని అమ్మాయి ఫొటోని చూస్తూ అడిగాడు.
"ఎవరో నిన్న తను కాలేజీ నుంచి ఇంటికెళ్తున్నప్పుడు తన దగ్గరనుంచి ఫోన్ లాక్కెళ్ళిపోయారనీ... మళ్ళా ఇవ్వాళ పొద్దున్న తన ఇంటికి వచ్చి ఫోన్ దొరికిందని ఇచ్చి వెళ్ళారనీ... ఆ ఫోన్ ఇచ్చిన వాళ్ళ వివరాలు తనకు తెలీవనీ—"
అది విని అజయ్ భృకుటి ముడి పడింది. తలెత్తి పాణీ వంక చూశాడు. అతను తలూపుతూ, "నాకూ కాస్త అనుమానమొచ్చి ఫర్దర్ ఎంక్వయిరీ కోసం ఆమెను ఇక్కడకు తీసుకురమ్మన్నాను సార్! కానీ, ఆ అమ్మాయి అందుకు ఒప్పుకోలేదట సార్. 'మీకు నేను జరిగింది అంతా చెప్పేశాను. ఇంక నేనెక్కిడికీ రాన'నీ తెగేసి చెప్పిందంట మనవాడితో..." అన్నాడు.
"వెంటనే అరెస్టు చేసి లాక్కురావల్సింది దాన్ని!" అంటూ కోపంగా బల్లను చరిచాడు అజయ్.. ఒక మామూలు ఆడది పో'లీసులు చెప్పినట్లుగా చెయ్యకుండా ఎదురు మాట్లాడటం ఎందుకో అతనికి ఆగ్రహాన్ని కలిగించింది.
ఇకపోతే, పాణి అజయ్ కోపాన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోలేదు. అతనికి ఇది అలవాటే... అజయ్ ఇంతకన్నా సిల్లీ విషయాలకే మనుషుల్ని రక్తాలొచ్చేలా చితకబాదిన సంఘటనలు కోకొల్లలు. బహుశా ఆ అమ్మాయి పో'లిస్ స్టేషన్ కి రావడానికి భయపడి అలా మాట్లాడి వుంటుందని అతని అభిప్రాయం. పో'లీసులు అంటేనే భయపడిపోతారు కదా ఈ జనాలు!
అయితే, ఇప్పుడు అజయ్ వున్న మూడ్ లో ఆ మాట అంటే అతను దాన్ని ఇంకెలా తీసుకుంటాడో అనిపించి, "మ్... మన... లేడీ పో'లీసులు వేరే కేస్ పనిమీద బయటకి వెళ్ళారు సార్. వాళ్ళు తిరిగి వచ్చాక వెళ్ళమని వాళ్ళకు చెప్తాను..." అన్నాడు.
అజయ్ వెంటనే కుర్చీలోంచి లేచి, "అక్కర్లేదు... నేనే వెళ్తాను. దానికి పో'లీసులంటే ఏదో ఆషామాషీగా వున్నట్టుంది... దాని పొగరుని పూర్తిగా త్రొక్కిపడేయాలి....!" అంటూ టేబుల్ మీద ప్లేస్ చేసిన పేపర్ ని తీసుకొని మడిచి జేబులో పెట్టుకుంటూ వడివడిగా తన ఛాంబర్ లోంచి బయటకి వచ్చాడు. పాణి కూడా అతన్ని అనుసరిస్తూ, "సార్... ఇంత చిన్నదానికి మీరెందుకు—" అనబోతుండగా అజయ్ అతని మాటని మధ్యలోనే తుంచేస్తూ, "—నా ఇగోని టచ్ చేసేది ఏదీ చిన్నది కాదు, పాణీ!" అన్నాడు.
ముందునుంచీ అజయ్ తీరే అంత కదా... ఒకటి చెయ్యాలి అనుకున్నాడంటే ఇంక ఎవ్వరి మాటనీ లెక్కచేయడు. వెరీ టఫ్..!
"నువ్వు స్టేషన్లోనే ఉండు. ఏమైనా అప్డేట్స్ వుంటే నాకు ఫోన్ చేసి చెప్పు...!" అని పాణీతో అనేసి జీప్ ఎక్కి ఇంజిన్ స్టార్ట్ చేశాడు.

అలా ఎంతసేపు ఎదురుచూసినా సుజాత దర్శన భాగ్యం కలుగకపోవడంతో నిరాశగా తన ఇంటి దారి పట్టాడు సామిర్.

ఇల్లు చేరుకున్నాక తలుపు తెరిచే వుండటంతో, "అమ్మీ...!" అని పిలుస్తూ లోపలికి అడుగుపెట్టాడు.

వంటగదిలోంచి వాళ్ళ అమ్మ బయటకు వచ్చి తన కొడుకుని చూసి నవ్వు మొహంతో పలకరించింది.

"సామిర్ బేటా.... వచ్చేశావా...! కూర్చో, పానీ తెస్తాను...!" అంటూ అతని తలనిమిరి తిరిగి వంటింటిలోనికి వెళ్ళిపోయింది.

సామిర్ తన బ్యాగ్ ని దివాణాకాట్ మీద పడేసి గదులన్నీ కలియదిరిగాడు. ఇంట్లో మరెవ్వరూ కనపడలేదు.

'బాబా వర్క్ నుంచి ఇంకా వచ్చివుండరులేఁ... మరి ఈ నాస్మిన్ ఎక్కడికి పోయింది? తన కాలేజ్ కూడ అయిపోయిందిగా?' అనుకుంటూ అప్పుడే మంచినీళ్ళు పట్టుకొచ్చిన తన తల్లితో, "నాస్మిన్ ఏది అమ్మీ?" అనడిగాడు.

"ఏదో నోట్సు కోసం తన స్నేహితురాలి ఇంటికి వెళ్ళింది. తనకీ పరీక్షలు దగ్గర పడుతున్నాయి కదా.... తెగ కంగారు పడిపోతోంది, బిచారి... ప్చ్... షుక్ర్ హే... సరిగ్గా సమయానికి వచ్చావు. ఆ పరీక్షలకు నువ్వు కాస్త దాన్ని సిద్ధం చెయ్!"

"అది నువ్వు చెప్పాలా అమ్మీ... నువ్వేం ఫికర్ కావద్దు. అంతా నేను చూసుకుంటానుగా!" అంటూ ఆమెకు భరోసా ఇచ్చాడు సామిర్. తర్వాత తన గదిలోకి వెళుతూ, 'ఒకవేళ నాస్మిన్... సుజాత దగ్గరికే వెళ్ళివుంటుందా?' అనుకున్నాడు మనసులో.

★★★

జీప్ రాజమండ్రి హైవే ఎక్కాక అజయ్ ఫోన్ రింగ్ అయ్యింది. పాణి ఫోన్ చేశాడు అనుకున్నాడు. కానీ, ఆ ఫోన్ శిరీష్ దగ్గరి నుంచి.

"హా... గురూ...!"

"ఏం టఫ్, బిజీనా?"

"హ్మ్... బిజీయా అంటే...! ఓ కేస్ పనిమీద రాజమండ్రికే వస్తున్నాను ఇప్పుడు."

"ఆహా... అయితే, ఇంటికి రా మరి!"

"చూస్తాను గురూ... కుదిరితే— అవునూ, ఏంటి ఫోన్ చేశావ్?"

"హ్మ్... ఏం లేదు. నీకు మన లక్కీగాడు గుర్తున్నాడుగా?"

"లక్కీ-యా?"

"అదేరా... మన కాలేజ్ మేట్... లక్ష్మీవరప్రసాదు— మర్చిపోయావా?"

"ఓ-హ్.. లక్కీగాడా... గుర్తున్నాడు... గుర్తున్నాడు... ఏవైంది వాడికి? కొంపదీసి పోయాడా?"

శిరీష్ చిన్నగా నవ్వుతూ, "పో-లేద్రా...ఇక్కడ తేలాడు. నిన్ననే కలిశాడు. ఇక్కడ రూలింగ్ పార్టీలో కార్యకర్తగా పని చేస్తున్నాడంట!"

"కార్యకర్తగానా? అదేంటీ... వాడు ఏదో రియల్ ఎస్టేటు వర్క్స్ చేసేవాడుగా," అంటూ సందేహం వ్యక్తం చేశాడు అజయ్.

"హ్మ్... నిజానికి నేనూ వాడితో ఇంకా డీప్ గా ఏమీ మాట్లాడలేదు టఫ్. కలిశాక వాడు ముందు నాగురించీ, నీ గురించి అడిగాడు. చెప్పాను. వాడి గురించి ఇంకా వివరాలు తెలుసుకునేలోగా ఏదో అర్జెంట్ కాల్ వచ్చిందని సడెన్ గా వెళ్ళిపోయాడు. వెళ్తూ వెళ్తూ వాడి విజిటింగ్ కార్డ్ ఇచ్చి, నా ఫోన్ నెంబర్ తీసుకున్నాడు," అని చెప్పి, మళ్ళా తనే కొనసాగిస్తూ, "ఇందాకనే ఫోన్ చేశాడు. వైజాగ్ వెళ్ళాడంట ఏదో పార్టీ మీటింగ్ వుంటే... 'రేపు తిరిగొస్తాను. తర్వాత మన ముగ్గురం పార్టీలో కలుద్దాం' అన్నాడు. ఏమంటావ్—?"

"గురూ... నాకీ పొలిటికల్ పార్టీల్లో కలిసిపోయే వుద్దేశం అయితే అస్సలు లేదు..." అన్నాడు అజయ్ వెంటనే.

శిరీష్ గట్టిగా నవ్వేస్తూ, "టఫ్.... నేను చెప్పింది ఆ పార్టీలో కలవడం గురించి కాదు. మన గెట్ టుగెదర్ పార్టీ గురించి!" అన్నాడు.

"ఓహొహో... ఆ పార్టీనా...! నేనింకా—"

"హ్మ్.... సర్లే... నీ కేసు పని అదీ పూర్తయ్యాక. వీలయితే ఓసారి ఇంటికి రా.... మర్చిపోకు!"

"అరే... నిన్ను మర్చిపోతానా గురూ... తప్పకుండా వస్తాను. వుంటా మరి..."

"హ్మ్... అలాగే..."

అజయ్ ఫోన్ పెట్టేసి బండిని ముందుకు పోనిచ్చాడు. ఫోన్ పెట్టేయగానే అజయ్ ఫోకస్ మళ్ళీ అతను వెళ్తున్న పని మీదకు షిఫ్టయిపోయింది. సిటీలోకి ఎంటరవ్వగానే జేబులో వున్న పేపర్ ని తీసి అందులో వున్న అడ్రస్సు వైపు జీప్ ని ఉరికించాడు.

పది నిముషాల తర్వాత ఒక ఇంటి ముందు బండిని ఆపాడు. ఆ ఇంటికి ముందర చిన్న కిరాణా షాప్ అటాచ్ అయి వుంది. ఆ షాప్ లో ఒక పెద్దావిడ కూర్చొని వుంది.

పో'లీ'స్ జీప్ తమ దగ్గర ఆగడంతో ఓసారి అటుగా చూసిందామె. అప్పుడే, ఇంటి లోపలినుంచి ఒకమ్మాయి బయటకు వచ్చింది.

సౌమ్య... వయసు సుమారుగా 22-23 సంవత్సరాలు వుండొచ్చు. పసిమి ఛాయతో ధగధగ మెరిసిపోతోంది. చూడగానే ఆకట్టుకునే రూపం ఆమెది. అయితే, అజయ్ ఇప్పుడు అదంతా గమనించే మూడ్ లో లేడు.

ఆమెను చూడగానే సర్రున్న జీప్ లోంచి దిగి వేగంగా ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళి చాచి చెంపమీద లాగిపెట్టి కొట్టాడు. ఆ హటాత్పరిణామానికి తను అవాక్కయి కాస్త పక్కకి ఒరిగిపోయి మళ్ళా తిన్నగా నించుంది. చెయ్యి చెంప కంటుకుపోగా అజయ్ ని కోపంగా చూస్తూ, "ఎ-ఎవరు మీరు...—?" అంటూ అతని వెనకున్న పో'లీ'స్ జీప్ ని చూసి, "న్-నేను చ్-చెప్పాల్సిందంతా ఇందాకే మీ పో'లీ'సుకు చెప్పేశానుగా! మళ్ళీ ఏంటీ దౌర్జన్యం—?" అనబోతుండగా అజయ్, "ష్... నోర్మూసేయ్...! పో'లీ'సులంటే నాటకాలుగా వుందే నీకు? లేకపోతే యెర్రినాయాళ్ళం అనుకున్నావా? ఏది బడితే అది వాగేస్తే నమ్మేయడానికి!" అని గద్దిస్తూ అన్నాడు.

అంతలో పక్కనే కొట్టులో వున్న పెద్దావిడ వాళ్ళ దగ్గరకు వచ్చి, "ఎవరు బాబూ మీరు...? ఏంటిదంతా...?" అని కంగారుపడుతూ అడిగింది.

"మీరెవరు...?" అన్నాడు అజయ్ నిర్లక్ష్యంగా.

"తన తల్లిని బాబూ!" సౌమ్య ప్రక్కకు వచ్చి ఆమె భుజం చుట్టూ చెయ్యి వేస్తూ అంది.

ఈలోగా కానిస్టేబల్ సప్తగిరి అక్కడికి వచ్చి 'సార్..!' అంటూ అజయ్ కి సెల్యూట్ చేసి, "ఈ చుట్టు ప్రక్కల అందరినీ ఎంక్వయిరీ చేశాను సార్... అంతా వీళ్ళ గురించి మంచిగానే చెప్పారు..." అన్నాడు.

"పైకి కనిపించనంత మాత్రాన ఏమీ లేదనుకోవడానికి లేదు. సరైన ట్రీట్‌మెంటు పడితే నిజం దానంతటదే గటగట కారుతుంది!" అంటూ సౌమ్య వైపు కొరకొరా చూసి, "జీపెక్కండి ఇద్దరూ..!" అన్నాడు.

వెంటనే వాళ్ళమ్మ, "మాకేం తెలీదు బాబూ.. మమ్మల్ని వదిలేయండి...!" అంటూ కన్నీళ్ళతో చేతులు జోడిస్తూ వేడుకుంది.

అయితే, అజయ్ ఏమాత్రం కనికరించకపోవడంతో చివరికి ఆ యిద్దరూ జీపెక్కక తప్పలేదు.

అజయ్ ఆ కానిస్టేబుల్ తో, "నువ్వు ఇక్కడే వుండు.... మ్...పాణీకి ఫోన్ చేసి ఈ నెంబర్ రీసెంట్ కాల్ డిటెయిల్స్‌ అన్నీ కనుక్కుని నా ఫోన్ కి వాట్సాప్ చెయ్యమను..!" అన్నాడు. ఆ కానిస్టేబుల్ 'సరేన'న్నటుగా తలూపి అతనికి మరోసారి సెల్యూట్ చేశాడు.

ఆ తర్వాత అజయ్ జీప్ స్టార్ట్ చేసి అక్కణ్ణుంచి బయలుదేరాడు. పావుగంట తర్వాత బండిని ఓ యింటి ముందు ఆపాడు. అది శిరీష్ ఇల్లు.

ముందైతే వాళ్ళిద్దరినీ కాకినాడకే తీసుకుపోదామనుకున్నాడు అజయ్. ఐతే, మార్గంమధ్యలో అతనికి 'వీళ్ళని విచారించడానికి మళ్ళా కాకినాడ వరకూ పోవాలా?' అనిపించిందతనికి. అప్పుడే, శిరీష్ ఇల్లు అతనికి జ్ఞాపకం వచ్చింది. ఈ సమయంలో ఆ ఇల్లు ఎలాగూ ఖాళీగా వుంటుంది. శిరీష్, వాణీ తమతమ స్కూళ్ళ నుంచి రావటానికీ, ఆశాలత తన కాలేజీ నుంచి రావటానికి ఇంకా చాలా సమయముంది. కనుక, మరింక ఎక్కువ ఆలోచించకుండా తన బండిని అక్కడికే పోనిచ్చాడు.

జీప్ దిగి ఇంటి గేట్ తీస్తూ వాళ్ళిద్దరినీ కూడా దిగమని సైగ చేశాడు అజయ్. అతను ఊహించినట్టుగా ఇంటికి తాళం వేసి వుంది. అయితే, వాళ్ళు తాళం చెవిని ఎక్కడ పెడతారో అజయ్ కి బాగా తెలుసు. ఇంటి ముందున్న బంతిపూల కుండీలలో మూడవదాన్ని పైకెత్తి దాని క్రిందున్న తాళం చెవిని తీసి తలుపు తీశాడు.

లోపలికి ప్రవేశించి ఇద్దరినీ అక్కడున్న సోఫాలో కూర్చోమన్నాడు. వాళ్ళు ఒకరినొకరు విశ్మయంగా చూసుకుంటూ అతుక్కుపోయినట్టుగా ప్రక్కప్రక్కన కూర్చున్నారు. తమను ఈ ఇంటికి ఎందుకు తీసుకొచ్చాడో వాళ్ళకి అర్ధం కాలేదు.

సౌమ్యకి భయంతో కాళ్ళు తీవ్రంగా కంపిస్తున్నాయి.

అజయ్ మళ్ళా జీప్ దగ్గరకి వెళ్ళి తన సీట్ క్రింద పెట్టిన లాఠీని తీసుకొని లోపలకి వచ్చాడు. వీధి తలుపుని మూసి, "ఓయ్... నా దగ్గరికి రా...!" అన్నాడు సౌమ్యని చూసి.

లాఠీని చూసి ఇద్దరూ భయపడ్డారు. సౌమ్య వణుకుతూ మెల్లగా సోఫాలోంచి లేచింది. తనతోపాటుగా తన తల్లి కూడా లేచి నిల్చుంది. అజయ్ వారి వంక అసహనంగా చూస్తూ, "ఇదేమైనా ఫెవికాల్ యాడ్డా.... ఇద్దరూ అతుక్కుపోయినట్టుగా నిల్చునారు. నువ్వొక్కదానివే రా...!" అన్నాడు సౌమ్యతో...

తను ఓసారి తన అమ్మవైపు చూసి గుటకలు మ్రింగుతూ అజయ్ వైపు తిరిగి మెల్లగా ఒక్కో అడుగు వేస్తూ అతని దగ్గరికి వచ్చింది. అజయ్ బెడ్రూమ్ లోకి నడుస్తూ తనతో, "లోపలికి రా.." అన్నాడు. తను అతన్ని అనుసరించింది.

బయట వాళ్ళ అమ్మ 'ఏమవుతుందో'నని బిక్కుబిక్కుమంటూ మెల్లగా సోఫాలో కూర్చుంది.

సౌమ్య అక్కడ అల్మరాకి ఆనుకుని నిల్చుంది.

అజయ్ తన చేతిలోని లాఠీని నేలమీద 'టకటక'లాడించుకుంటూ ఆమె దగ్గరకు వచ్చి ఓసారి ఆమెను పైనుండి క్రిందకు తేరిపార చూశాడు. ముందున్న జుట్టు కాస్త ముఖం మీద పడుతూ తన కళ్ళను కప్పేస్తున్నది. తన నుదురంతా చెమటపట్టి మెరుస్తోంది. బుగ్గలు ఎర్రబడి వున్నాయి. పెదాలు సన్నగా కంపిస్తున్నాయి. మొత్తంగా, తను చూడటానికి అమాయకంగా అలాగే పద్ధతి గల మనిషిలా కనపడుతోంది. అయినా... ఇలా పైకి పద్ధతిగా కనిపిస్తూనే లం... వేషాలు వేసేవాళ్ళను తన సర్వీసులో ఎంతోమందిని చూశాడు.

లాఠీని పైకెత్తి ఆమె కళ్ళకు అడ్డుపడుతున్న జుత్తుని పక్కకు నెడుతూ, "వీటిని సరిగ్గా సర్దుకో... లేదంటే కత్తిరించి పారేస్తాను," అన్నాడు.

సౌమ్య వెంటనే తన కురులను పక్కకి సర్దుకుంది.

అజయ్ తన జేబులోంచి సిగరెట్ తీసి లైటర్ తో వెలిగించి గట్టిగా ఓ దమ్ములాగి వదులుతూ ఆమెను చూశాడు. తను ఆ పొగని భరించలేక ముఖం చిట్లిస్తూ తలని ప్రక్కకు తిప్పుకుంది. అజయ్ వెంటనే, "హేఁ... అటు ఇటు కాదు. నన్ను చూడు!" అంటూ గద్దించాడు.

ఆమె అదిరిపడి చప్పున తలెత్తి బెదురు కళ్ళతో అతన్ని చూసింది. అజయ్ ఆమె కళ్ళలోకి సూటిగా చూస్తూ, "చూడు... జరిగింది జరిగినట్టుగా చెప్తే నీకే మంచిది... లేదంటే, ట్రీట్మెంట్ మామూలుగా వుండదు. తోలు వొలిచేస్తాను. జాగ్రత్త!" అన్నాడు లాఠీని ఆమె కళ్ళముందు తిప్పుతూ. సౌమ్య గుటకలు మ్రింగుతూ 'సరే'నన్నట్టుగా తలూపి అంతకుముందు ఆ కానిస్టేబుల్ కి చెప్పిన మేటర్‌ అంతా మళ్ళా అజయ్ కీ చెప్పింది. ఆమె చెప్తున్నప్పుడు అజయ్ ఆమెను ఆపాదమస్తకం నిశితంగా గమనించసాగాడు.

సాధారణంగా నేరస్తులు తమ మాటలతో మోసం చేసేందుకు ప్రయత్నం చేసినా, ఒక్కోసారి వారి హావభావాలు వారిని పట్టించేస్తూంటాయి. అయితే, ఇక్కడ ఆమె మాటల్లో గానీ, ముఖ కవళికల్లో గానీ ఎలాంటి తేడా అతనికి కనపడటంలేదు. అలాగే, శరీర కదలికలు కూడా అంతగా అనుమానించేలా లేవు.

ఆమె చెప్పడం ముగించగానే, అజయ్ తలాడిస్తూ తన లాఠీని మెల్లగా ఆమె మోకాళ్ళపై పెట్టి నెమ్మదిగా తొడల వరకూ జరిపాడు. ఆమెకు ఒక్కసారిగా గొంతు తడారిపోయినట్టయింది. కాళ్ళు సన్నగా కంపించాయి. వెన్నులోంచి వణుకు పుట్టి మెడ వెనకనించి నడినెత్తి వరకూ సర్రున పాకింది. అయినా... తన చూపుని మాత్రం ప్రక్కకి తప్పించక అతన్ని కన్నార్పకుండా చూడసాగింది.

అజయ్ ఆమె తొడలమధ్య మెల్లగా లాఠీని ఆడిస్తూ, "ఎవడిదైనా పడ్డాదా...?" అన్నాడు.

సౌమ్య గుటకలు వేస్తూ, "ఎ-ఏంటి సార్...?" అంది. అలాగే చూస్తుండటంతో ఆమె కళ్ళలో నీళ్ళు తిరుగుతున్నాయి.

అజయ్ పళ్ళు బిగిస్తూ కోపంగా, "మరీ అంత అమాయకురాలిలా నటించకు... ఇంక ఏ సైజుదీ పనికి రాకుండా నాది పర్మనెంటుగా పడేస్తాను. అర్ధమైందా...?" అన్నాడు.

సౌమ్యకి అతను ఏమన్నాడో సరిగ్గా అర్ధం కాలేదుగానీ, బయట సోఫాలో కూర్చున్న తన తల్లికి మాత్రం అంతా అర్ధమవుతోంది. పో'లీసుల మాటతీరు గురించి ఆమెకు కొంత అవగాహన వుంది.

"ఫోన్ పోతే ఎవరైనా సిమ్ ని బ్లాక్ చేస్తారు. మరి నీకు ఆ పని చెయ్యాలని కూడా అనిపించలేదా....?"

"న్-నిన్న ఫోన్ పోయాక న్-నాకు ఏం చెయ్యాలో అస్సలు తోచలేదు సార్—"

"ఓకే... ఆల్ రైట్! తో...చ...లే...దు. పోనీ పొద్దున్న ఫోన్ దొరికిందని తీసుకొచ్చి ఇచ్చిన వాడు, ఎవడో నీకు తెలుసా...?"

"త్-తెలీదు సార్..." అడ్డంగా తలూపిందామె.

"మరి వాడెవడన్నదీ నీకు తెలుసుకోవాలనిపించలేదా...? నీ ఫోన్ వాడికెలా దొరికింది అనీ—"

"అ-అడుగుదాం అనుకున్నాను సార్... కానీ, అతను నాకు ఫోన్ ని ఇచ్చేసి నేను అతన్ని వివరాలు అడిగేలోపే తన బైక్ ని ఎక్కేసి పిలుస్తున్నా ఆగకుండా వెళ్ళిపోయాడు."

"ఆ బైక్ నెంబరు చూశావా...?"

"చూడలేదు సార్...!"

"పోనీ, వాడిని చూస్తే గుర్తుపట్టగలవా...?"

"హెల్మెట్ పెట్టుకున్నాడు సార్..."

అజయ్ అసహనంగా సిగరెట్ ని నేలమీద విసిరికొట్టాడు. లాఠీని ఆమె తొడలకు రాస్తూ మెల్లగా క్రిందకి దించి కాళ్ళ సందులోని ఖాళీ జాగాలోకి త్రోశాడు. సౌమ్య ఒక్కసారి ఉలిక్కిపడింది. ఆమె కాళ్ళు అప్రయత్నంగా కాస్త దగ్గరకు జరిగాయి. అజయ్ మళ్ళీ తన లాఠీని వెనక్కి తీసుకుంటూ మనసులో ఇలా అనుకున్నాడు.

'ఇది ఈ కిడ్నాప్ లో ఇన్వాల్వ్ అయ్యిందా లేదా అనేది తేలడం లేదు... ఇది చెప్పే విషయాలు కూడ అంత కన్విన్సింగ్ గా అనిపించడం లేదు. అయితే, ఇది చెప్పింది అబద్ధం అనుకోవడానికీ లేదు. బహుశా, నిజంగానే అమాయకురాలేమో! తమని పక్కదోవ పట్టించడానికి అప్పుడప్పుడు నేరస్తులు ఇలా అమాయకులను పావులుగా వాడుకుంటూ వుంటారు. ఇక్కడా అదే జరిగి వుంటుందా...? ఏమో! సరే... మరో విధంగా ప్రయత్నించి చూద్దాం... ఎక్కడో ఓ చోట దొరక్కపోదు!'

లాఠీని పైకెత్తి ఆమె ముఖం దగ్గర వూపుతూ, "మ్... ఏం చదువుతున్నావ్ నువ్వు..?" అనడిగాడు.

"అఁ... ఎమ్మే—ఎమ్మే....ఎకనామిక్స్... సార్!"

"ఎక్కడా...?"

"కందుకూరి ర్..రాజ్యలక్ష్మి మహిళా డిగ్రీ క-కాలేజ్...!"

సౌమ్య సమాధానాలైతే చెప్తోందిగానీ ఆమె కళ్ళు మాత్రం మాటిమాటికి అజయ్ చేతిలో ఆడుతున్న లాఠీమీదకి పోతున్నాయి.

"అయితే... వాడెవడో నీకు తెలీదంటావ్..." అన్నాడు సడన్ గా.

అజయ్ ఏమన్నాడో అర్ధంకాక అతని మొహంలోకి చూస్తూనే, "ఎ-ఎవరు సార్...?", అందామె.

అజయ్ కోపంగా, "నీ యమ్మా... ఎక్కువ వేశాలెయ్యకు... మొత్తం దిగేస్తా!" అన్నాడు.

అతను ఎవరి గురించి అడిగాడన్నదీ సౌమ్యకి మెల్లగా వెలిగింది.

"లేదు సార్... నేను అతనెవరో నాకు నిజ్జంగా తెలీదు," అంది వెంటనే.

ఎందుకో... సౌమ్య గురించి ఓ స్పష్టమైన అభిప్రాయానికి రాలేకపోతున్నాడు అజయ్. ఆమె కళ్ళను చూస్తే తను చెబుతున్నదంతా నిజమే అనిపిస్తున్నది. కానీ, అలా అనుకోడానికి ఎందుకో అతని మనసు మాత్రం అంగీకరించడం లేదు.

ఆమె వంక చిరాగ్గా చూస్తూ రెండు చేతులతో లాఠీని గట్టిగా పట్టుకుని తన మెడ వెనకాల పెట్టుకుంటూ, "హుఫ్... మీ ఇంట్లో ఎవరెవరు వుంటారు?" అని అడిగాడు.

సౌమ్య సన్నగా వణుకుతూ, "అ-అమ్మా...ఇంకా.... న్-నేను!" అన్నది.

అజయ్ వెంటనే ఆమె మొహం దగ్గర మొహం పెట్టి కళ్ళలోకి చూస్తూ, "మరి నీ బాబుగాడేం సేత్తుంటాడేటి.? లారీల్లోకి సిలకల్ని సప్లయి చేత్తాడా?" అన్నాడు ఎగతాళిగా.

అంతే, ఆమె కళ్ళలో అంతవరకూ తిరుగుతున్న నీళ్ళ స్థానంలో ఒక్కసారిగా నిప్పులు చెలరేగినట్టయి ఒక్కసారిగా ఆమె ముఖం ఉగ్రంగా మారిపోయింది. అది చూసి అజయ్ కి ఒక్కసారిగా ఒళ్ళంతా గగుర్పాటుకు గురయింది. తడబడుతూ అప్రయత్నంగా ఒక అడుగు వెనక్కేశాడు. ఇన్నేళ్ళలో అతనికి ఎన్నడూ ఇలా అనిపించలేదు.! 'ఆ ఒక్క చూపుకి నా గుండేంటి ఇంత వేగంగా కొట్టుకుంటోందీ..?' అనుకుంటూ గుండెలపై చెయ్యేసుకున్నాడు. గొంతార్చుకుపోయినట్లయింది. బలంగా గాలిపీల్చుకుంటూ కళ్ళను మూసుకొని తనేమన్నాడో మరలా ఓసారి గుర్తుచేసుకున్నాడు. ఆమె చేత ఎలాగైనా నిజం చెప్పించాలనే ప్రయత్నంలో తానెంత అమానుషంగా ప్రవర్తించాడో అజయ్ కి తెలిసొచ్చింది. 'ఛ... ఒకరి తండ్రి గురించి అంత నీచంగా ఎలా వాగేశాను...?' అనుకుంటూ ఓసారి ప్రక్కనున్న గోడని చరిచాడు.

తర్వాత సౌమ్యతో, "సారీ... నేను కావాలని అలా అనలేదు. ఏదో—" అంటుంగా ఆమె మధ్యలో కల్పించుకుని, "పర్లేదు సార్... నాకూ... మా అమ్మాకూ... ఇది అలవాటైపోయింది. నాన్న చనిపోయినప్పటినుంచీ.... ఎవడుబడితే వాడు...

షాప్ కొచ్చి... అమ్మతో... ఇలాగే... అసభ్యంగా ఏదో ఒకటి వాగుతుండేవారు. ఇరుగుపొరుగు వాళ్ళ... ఎత్తిపొడుపు మాటలు... రోడ్ల మీద ఆకతాయిల వెక్కిరింపులూ... రోజూ మాకు దినచర్యలో భాగమైపోయాయి... మగతోడు లేని మ్-మాలాంటి బ్రతుకులకు ఇదంతా మామూలే సార్.... మామూలే...!" అని ఉద్వేగంగా అనేసి వెక్కి వెక్కి ఏడ్చేసింది.

అజయ్ చేతిలోంచి లాఠీ జారిపోయి క్రిందపడిపోయింది. క్రిందకి వంగి దాన్ని తీసుకుని పైకి లేచి ఆమెతో, "సరే... ఇక పద... బయటకి— వెళ్దాం!" అన్నాడు.

సౌమ్య తన కన్నీళ్ళను తుడుచుకుంటూ అజయ్ వెంట ఆ గదిలోంచి బయటకు వచ్చింది. వాళ్ళమ్మ సోఫాలోంచి లేచి నిలబడింది. ఆమె కళ్ళలో కూడా నీళ్ళు సుడులు తిరుగుతున్నాయి. సౌమ్య తన తల్లి దగ్గరికి పరుగెత్తుకుంటూ వెళ్ళి ఆమె గుండెలపై తలపెట్టుకుని మళ్ళీ గట్టిగా ఏడవటం మొదలుపెట్టింది.

అజయ్ నెమ్మదిగా వాళ్ళ దగ్గరకు వచ్చి, "ఆఁ...చూడండమ్మా... నా భాషా... నా మాటలు మిమ్మల్ని బాధ పెట్టి వుంటే... క్షమించండి," అంటూ చేతులు జోడించాడు. "కానీ, ఇదంతా నిజం చెప్పించడానికి చేసే ప్రయత్నమే... మామూలుగా అడిగితే నేరస్తులు ఎవరూ నిజం చెప్పరు... అందుకే, ఇలా...హ్— అంతేగానీ, మా మనసులో మరేమీ వుండదమ్మా..."

అజయ్ చెప్పింది విని ఆ పెద్దావిడ, "అయితే... మేము వెళ్ళిపోవచ్చా బాబూ?" అని మాత్రం అడిగింది.

దానికి అజయ్ బదులిచ్చేలోగా—

అప్పుడే ఆ యింటి వీధి తలుపు తెరుచుకొంది. వాణీ నవ్వుతూ లోనికి ప్రవేశించింది.​