Romance గర్ల్స్ హై స్కూ'ల్

"ఇంకా అరగంట టైం వుంది అజయ్!"

"ఇంకా-నా గురూ?!"
మధ్యాహ్నం పన్నెండు గంటల నించీ రాజ్యలక్ష్మీ కాలేజీ ముందర సౌమ్య కోసం ఎదురుచూస్తున్నారు వాళ్ళు.
సౌమ్యని ఒంటరిగా కలవడానికి యింకా ధైర్యం చాలని అజయ్ శిరీష్ ని కూడా వెంట తెచ్చుకున్నాడు గడుస్తున్న ప్రతిక్షణం ఒక యుగాన్ని తలపిస్తుండటంతో జీప్ దిగి రోడ్డు మీద అటు ఇటు తచ్చాడసాగాడు.
"హ్మ్... ఎప్పుడో చదువుకునే రోజుల్లో అనుకుంటా, ఇలాగే కాలేజీ వదిలేప్పుడు అమ్మాయిలని చూడ్డానికి పడిగాపులు కాసేవాళ్ళం! ఇదుగో మళ్ళా ఇన్నాళ్ళకి—"
"అబ్బా గురూ! అదంతా ఇప్పుడు గుర్తు చెయ్యకు! నేనిప్పుడేమీ ఆలోచించలే—" అన్నాడు వేడుకోలుగా.
"—హా... ఆలోచన... అంటే జ్ఞాపకమొచ్చిందీ, సులోచన గుర్తుందారా?"
ఆ పేరు వినగానే అజయ్ కాస్త డైవర్ట్ అయ్యి శిరీష్ ని చూసి నవ్వు మొహంతో—
"ఎలా మర్చిపోతాం గురూ? అప్పట్లో దానికోసం మన బ్యాచ్ మొత్తం ఆ లేడీస్ కాలేజీ ముందరే పడిగాపులు కాసేవాళ్ళం కదా!" అన్నాడు.
"అంతేనా...! బీచ్ రోడ్డు వెంబడి తను పోతుంటే మీరంతా వెనకాలే క్యూ కట్టేవాళ్ళు కూడా!"
"హహ్హా... అదేమైనా తక్కువ తిందా గురూ! యింటివరకు సిటిబస్ ఫెసిలిటీ వున్నా దొంగముండ కావాలనే నడిచి వెళ్ళేది... అందరినీ అలా తన వెంట తిప్పుకోవటానికి!"
"హ్మ్... ఏఁవైనా అప్పట్లో అదో సరదాలేఁరా!" అంటూ నవ్వాడు. అజయ్ కూడా నవ్వేశాడు.
అలా వాళ్ళు తమ కాలేజీ విషయాలను నెమరవేసుకుంటుండగా ఇక్కడ కాలేజీ విడిచిపెట్టడంతో అమ్మాయిలు అందరూ గుంపులు గుంపులుగా బయటకి రాసాగారు.
రోజూ షరామామూలుగా కాలేజీ ముందు కనిపించే అల్లరి కుర్రమూకలు ఇవ్వాళ అక్కడ అస్సలు కనపడకపోవడం అక్కడి అమ్మాయిలకి వింతగా తోచింది—
"ఏంటే ఇవ్వాళ విశేషం.... ఒక్కడు కూడా లేడు!" లోపలి నుంచి బయటకి వస్తూ ఒక అమ్మాయి తన స్నేహితురాలితో బిగ్గరగా అనటం అజయ్, శిరీష్ ల చెవిన పడింది. అటేపు చూశారు వాళ్ళు.
ఆ మాట్లాడుతున్న అమ్మాయి ప్రక్కనే నడుస్తూ వస్తోంది 'సౌ-మ్య'.
అజయ్ గుండె రెండు అంగుళాలు క్రిందకి జారిపోయింది. బిగుసుకుపోయి రెప్పవేయకుండా ఆమెనే చూడసాగాడు. ఎందుకో తెలీదు, అతని కాళ్ళు సన్నగా వణుకుతున్నాయి!
అంతలో సౌమ్యకి మరో ప్రక్క నడిచి వస్తున్న అమ్మాయి, "అదుగో చూడండేఁ... పో'లీ'సు జీప్!" అంది.
వాళ్ళు తలలు త్రిప్పి చూశారు.
సౌమ్య దృష్టి అజయ్ మీద పడింది. ఆమె ముఖంలో ఏ భావమూ ప్రకటితమవటం లేదు.
"హ్మ్... అందుకేనేమో, ఇవ్వాళ ఎవడూ రాలేదు!" అంది ఆ మొదట అమ్మాయి కూసింత నిరాశగా!
అజయ్ ని చూసినా చూడనట్టుగా తన స్నేహితురాళ్ళతో కలిసి ముందుకు నడవసాగిందామె.
అతనికి ఏం చెయ్యాలో పాలుపోలేదు. ఇంతసేపు ఎదురుచూపులూ నీళ్ళపాలవుతుండటంతో వెనక్కి తిరిగి అసహనంగా తన గురువుని చూశాడు.
శిరీష్ కి అజయ్ పరిస్థితి అర్ధమైంది. అభయం ఇస్తున్నట్లుగా తన చేతిని పైకెత్తి 'వెళ్ళి మాట్లాడరా' అని కళ్ళతోనే సైగ చేసి ఆ ఎత్తిన చేత్తో గట్టిగా అజయ్ ని ఒక్క తోపు తోసాడు.
అజయ్ గభాల్న ఒక్కడుగు ముందుకు తుళ్ళి తమాయించుకుని ఒక్కసారి గొంతుని సవరించుకుని, "సౌమ్య-గారు!" అంటూ ఆమెను పిలిచాడు.
సౌమ్య నడుస్తున్నదల్లా ఆగి తలత్రిప్పి అతన్ని చూసింది. ఆమె చుట్టుప్రక్కల వున్న స్నేహితురాళ్ళు కూడా ఆగిపోయారు.
అజయ్ ఒక్కసారి గాఢంగా ఊపిరి తీసుకుని ఆమెని సమీపించాడు.
ఆమె తన చేతిలో ఉన్న పుస్తకాన్ని గట్టిగా పట్టుకుని నిలుచునుంది.
"అ...మ్... అఁ... హ్... అదీ... మ్.మ్మీ-రూ—" కంట్రీ బూతులన్నీ కలగలిపి భాషని అనర్గళంగా మాట్లాడేంత టంగ్ పవర్ వున్న టఫ్ కి కనీసం ఒక్క మాట కూడా సరిగ్గా నోటివెంట రావటం లేదిప్పుడు!
అతనలా తడబడటం చూసి సౌమ్య పక్కన నిలుచున్న అమ్మాయిలు ముసిముసి నవ్వులు చిందించసాగారు.
దాంతో, "అటు ప్రక్కకి వెళ్దాం పదండి!" అంది సౌమ్య అతని అవస్థని గమనించి.
అజయ్ మౌనంగా తలూపాడు. ఇద్దరూ ఓ ప్రక్కకి వెళ్ళాక—
"హ్మ్... ఇప్పుడు చెప్పండి ఇన్స్పెక్టర్ గారూ!" అందామె.
"అఁ... సౌమ్యగారూ... మ్మీరు... ఇంకా... ఏం చెప్పలేదు!" అన్నాడతడు ఆఖరుకి. ఊపిరంతా ఎగిరిపోయినట్లయింది ఆ ఒక్క మాటకే... హుఫ్!
"ఏం చెప్పాలి?" అందామె ఏమీ ఎరుగనట్లు.
"అదేంటి...? నిన్న... న్-నేను... లెహ్-టర్...— ఆ ప్యూన్ మీకు—ఇవ్వలేదా?"
"మ్... అతనిచ్చాడూ...!" అంటూ దీర్ఘం తీసి, "ఐతే!" వదిలిందామె.
ఆమె వైఖరి చూస్తే కావాలనే అజయ్ ని ఓ ఆటాడుకుంటున్నట్లు అనిపిస్తోంది కదూ!
"ఐతే... అదీ...బబ్బదీ...గదీ...యిదీ... ఛ... అంటే... నేను—!" ఎంత వైచిత్రం! క్రిమినల్స్ కి ముచ్చెమటలు పట్టించి మూడు చెరువుల నీళ్ళు తాగించిన వాడు ఇప్పుడీమె ముందు మాట్లాడటానికి నీళ్ళు నములుతున్నాడు.
అక్కడ ఆమె ముఖం చూస్తే వస్తున్న నవ్వుని కావాలని ఆపుకుంటున్నట్లు కనిపిస్తోంది.
కాస్త ధైర్యాన్ని కూడదీసుకుని మరలా తన గ్రొంతుని సవరించుకుంటూ, "సౌమ్యగారూ!" అని పిలిచాడు అజయ్.
"హ్మ్... చెప్పండి ఇన్స్పెక్టర్ గారూ!"
అతను మరోమారు గాఢంగా శ్వాసని తీసుకుని వదిలి ఆమె కళ్ళలోకి చూస్తూ, "సౌమ్యగారూ.... నా పేరు అజయ్. నన్ను నా పేరుతో పిలవండి చాలు!" అన్నాడు.
"అయ్యబాబోయ్! ఇంకేమైనా వుందా? మీవంటి పెద్దవారిని పేరు పెట్టి పిలవడమే! నా వల్ల కాదండీ!" అందామె వెంటనే.

అజయ్ కంగారుగా— "అఁ-అబ్బే-చూడ్డానికి అలా కనిపిస్తున్నానేమోగానీ... న్-నేనంత పెద్దవాడ్నేమీ కాదండీ... అఁ...జస్ట్ ఇ-ఇరవై ఏడేళ్ళే నాకు!" తన చొక్కాని కిందకి లాక్కుంటూ అన్నాడు.

సౌమ్యకి అతను అచ్చంగా చిన్నపిల్లవాడికి మళ్ళే అమాయకంగా అన్పించాడు ఆక్షణాన.
"సరే... విషయం ఏంటో చెప్పండి!" అందామె.
"అదే... మీరు ఏమీ జవాబివ్వలేదు కదా... నా... లెటర్ కి!"
"అంటే... ఏమని జవాబీయమంటారు నన్ను!?" అతని సహనాన్ని పరీక్షిస్తూ అడిగిందామె.
"అంటే... అంటే... మీకు ఏమని అనిపిస్తుందో— అలాగే... చెప్పేయండి. అంతే!" వెర్రిగా నవ్వాడతను.
"అమ్మో! మీకది నచ్చకపోతే మళ్ళా మీ లాఠీని ఎక్కడ పెడతారో మరి!" అంది భయపడుతున్నట్లు నటిస్తూ.
"ఛఛ... నేను చచ్చినా అలా అస్సలు చెయ్యను సౌమ్యగారూ...! జరిగినదానికి మీకు ఆల్రెడీ క్షమాపణలు చెప్పాను కదా...!"
"ఐనా, ఒకవేళ... మీరు కోరుకున్న జవాబుని నేనివ్వకపోతే?"
గుటకపడింది అజయ్ కి. తలదించుకుని ఒక్కక్షణం మౌనంగా ఆలోచించినాక—
ఆమె కళ్ళలోకి సూటిగా చూస్తూ, "నాకు నమ్మకముంది!" అన్నాడు నిజాయితీగా.
అతనన్న మాటకి ఇంకా అతన్ని వెయిట్ చేయించడం న్యాయమనిపించలేదు సౌమ్యకి. తన లేఖ ద్వారా అజయ్ అతని మనసుని ఆవిష్కరించిన విధానానికి ఆమె ఎప్పుడో ముగ్ధురాలయింది. ఆమెకే తెలుసు, గతరాత్రి నిద్రపోకుండా తను అతని లేఖను ఎన్నిమార్లు చదివిందో... తన కన్నీళ్ళు ఎంతగా ఆ లేఖను తడిపేసాయో..!
ఐనా... అప్పుడే బైటపడటం ఇష్టంలేక—
"మనం... స్నేహితులం అవ్వ వచ్చు ఇన్స్పెక్టర్ గారూ!" అంది.
"స్నే-హితులమా....?" అంటూ మొహాన్ని వేలాడేశాడు అజయ్.
"ఇ-ప్పటికి... మనం స్నేహితులగా వుందాం ఇన్స్పెక్టర్ గారు!"
"ఇప్పటికి అంటే... ఆ తర్వాత?!"
"చూద్దాం... ఇప్పటికి ఇంతే!" అంటూ షేక్ హ్యాండ్ ఇవ్వడం కోసం తన చేతిని చాపింది.
అజయ్ సంశయంగా ఆ చేతిని అందుకుంటూ, "సరే... నేను వెయిట్ చేస్తాను సౌమ్యగారూ!" అన్నాడు.
"సౌమ్య అని పిలవండి... మనం ఇప్పటి నుంచీ స్నేహితులం కదా!"
'ఎప్పటి వరకో...' అని మనసులో అనుకుంటూ "ఐతే... నన్ను కూడా పేరు పెట్టి పిలవాలి!" అన్నాడు అజయ్.
"ఇప్పుడు కాదు... రాత్రికి మీకు కాల్ చేసి అలాగే పిలుస్తానులెండి!"
అంటూ తన చేతిని వెనక్కి తీసుకొని అక్కణ్ణించి తిరిగి నాలుగడుగులు వేసింది.
అప్పుడే, అజయ్ కి మైండ్ లో ఒకటి ఫ్లాష్ అయ్యి—
"ఆఁ... సౌమ్యా... నిన్న రాత్రి కాల్ చేశారు... నేను లిఫ్ట్ చేసేలోగా కట్ అయిపోయింది!" అన్నాడు.
ఆమె వెనక్కి తిరిగి, "ఎదురుచూస్తున్నాను అన్నారుగా...—" అని అంటూ నునుసిగ్గుతో చిన్నగా నవ్వుతూ, "—లెటర్ లో...!" అని అనేసి పరుగులాంటి నడకతో అక్కడి నుంచి వెళ్ళిపోయింది.
అజయ్ తన బుర్రని గోక్కుంటూ ఆమెను అలా చూస్తూ ఉండిపోయాడు.

"ఎగ్జామ్ కి టైం అయిపోతోంది. వీళ్ళింకా రాలేదేమిటి?" టెన్షన్‌తో పూనకం వచ్చినట్లు ఊగిపోతోంది నాస్మిన్.

సెంటర్ లోకి అనుమతించడానికి కేవలం పదిహేను నిముషాలే వుండటంతో నాస్మిన్, సామిర్ లు సుజాత గురించి కంగారు పడసాగారు.

"ఐనా... పరీక్ష పెట్టుకొని కూడా వెళ్ళాల్సినంత అర్జెంటు పనేమయివుంటుంది?" అందామె మళ్ళా.
సామిర్ కి అంతకుమించిన సందేహాలు, భయాలూ, ఆందోళనలూ వస్తున్నాయి గానీ నాస్మిన్ ముందు వాటిని బైట పెట్టకుండా, "సరే... నీకూ లేటయిపోతోందిగా, నువ్వు లోపలికెళ్ళు!" అన్నాడు.
నాస్మిన్ తలాడిస్తూ ఓసారి తన చేతికున్న వాచీని చూస్తూ, "హ్మ్... ఇంకో ఐదు నిముషాలు చూద్దాం—" అని అంటుండగా అప్పుడే శంకర్ బైక్ వారి ముందు ఆగింది. సుజాత ఆ బైక్ మీంచి దూకినట్లుగా దిగుతోంది.
నాస్మిన్ రిలీఫ్ గా ఊపిరి తీసుకుని, "సుజీ...!" అంటూ వడివడిగా ఆమె దగ్గరికి వెళ్ళి,
"ఇంతసేపూ ఎక్కడికి వెళ్ళిపోయావ్?" అని కోపంగా అడిగి శంకర్ వైపు చూసి, "సార్—" అని ఏదో అనబోతుండగా, "ఎగ్జామ్ కి టైం ఐపోతోంది. తొరగా వెళ్ళండి ఇద్దరూ... మళ్ళా ఎంట్రీ క్లోజ్ చేసేస్తారు. ఏమైనా వుంటే తర్వాత చూద్దాం. ఆల్ ద బెస్ట్!" అని గబగబా చెప్పేసి శంకర్ అక్కణ్ణించి స్టార్ట్ అయ్యాడు.
సుజాతని చూసిన సంతోషం వల్లనో మరెందుకనో పరీక్షా సమయం అయిపోతోందన్న విషయాన్ని క్షణంపాటు మరిచిపోయింది నాస్మిన్. శంకర్ గుర్తు చెయ్యగానే తుళ్ళిపడి, "హా... యహ్... అల్లా... యస్ సర్! థాంక్స్... సుజీ... పద వెళదాం!" అని వెనక్కి మరలుతూ అంది.
శంకర్ వెళ్ళిపోయాడు. సామిర్ అక్కడే నిల్చుని వున్నాడు. నాస్మిన్ అతన్ని దాటుకొని గాభరాగా సుజాత చెయ్యి పట్టుకుని సెంటర్ వైపు పరుగులాంటి నడకతో నడుస్తోంది. ఆమెకి ఇంకేమీ పట్టించుకునే ధ్యాసలేదు.
వెనక నించి, "ఆల్ ద బెస్ట్!" అన్నాడు సామిర్ కాస్త గ్రొంతుని పెంచి.
సుజాత వాణ్ని చూసి తన మరో చేత్తో హ్యాండ్ బ్యాగ్ జిప్ ని ఓపెన్ చేసి అందులోంచి మడిచిన కాగితాన్ని ఒకటి తీసి వాడికి కనపడేలా నేల మీద పడేసి కళ్ళతోనే తీసుకొమ్మన్నట్లుగా సైగ చేసింది.
సామిర్ ఆ కాగితాన్ని చూసి మళ్ళా సుజాతని చూశాడు.
ఆమె అతన్ని చూసి సన్నగా నవ్వుతూ చిన్నగా చెయ్యూపి నాస్మిన్ తో కలిసి సెంటర్ లోకి వెళ్ళిపోయింది.

★★★

"నువ్విక రాజమండ్రికి ట్రాన్సఫర్ చెయ్యించేసుకో అన్నయ్యా! రోజూ కాకినాడ నుంచి వస్తూ పోతూ ఎంత చిక్కిపోయావో చూడు... పాపం!" అని అజయ్ కి భోజనం వడ్డిస్తూ బుగ్గలు పట్టుకుని ముసిముసి నవ్వులు చిందించింది వాణీ.
అజయ్ వెంటనే వాణీ చెవిని దొరకబుచ్చుకొని, "నువ్వే సగం నా రక్తాన్ని పీల్చేస్తున్నావే!! ఏదో మా లత చేతి వంట చలువతో ఇంకా ఇలా బతికి ఉన్నానుగానీ—"
వాణీ తన చెవిని వదిలించుకొని దూరంగా జరిగి, "అబ్బోస్... అక్కయ్యే కాదమ్మా, నేనూ అద్భుతంగా వండగలను!" అంది తన ముక్కుని గాల్లోకి ఎగరేస్తూ.
"ఆమాట నువ్వు కాదు. నీ వంట తిని బ్రతికి బట్టకట్టినవాళ్ళు అనాలి వాణీ!" కుర్చీలో కూర్చుంటూ చల్లగా అన్నాడు శిరీష్. "కరెక్ట్ గురూ!" అంటూ అజయ్ పగలబడి నవ్వాడు. శిరీష్ కూడా అతనితో జత కలిశాడు. వాణీ బుంగమూతి పెట్టి, "బావా!" అంది గారంగా.
లత కిచెన్ లోంచి ఏదో కూరని పట్టుకుని వస్తూ, "ఏంటీ అంతలా నవ్వుతున్నారూ—!" అంటూ వాళ్ళని చూస్తూ కళ్ళెగరేసింది.
అంతలో అజయ్ ఫోన్ మ్రోగింది. తీసి చూశాడు.
'సౌమ్య!'
చప్పున లేచి నిల్చున్నాడు. "ఏమయింది అజయ్?" అడిగాడు శిరీష్.
"ఏం లేదు గురూ" అంటూ తల అడ్డంగా ఊపుతూ, "సౌమ్య—" అని ఫోన్ స్క్రీన్ ని చూపించి, "రాత్రికి కాల్ చేస్తానని చెప్పింది. నేనే మర్చిపోయాను... ఛ! ఒక్క నిముషం—" అంటూ అక్కణ్ణించి గబగబా బైటకి వచ్చేశాడు. వెనక ఆ ముగ్గురూ ఒకర్నొకరు చూసుకొని నవ్వుకున్నారు, సౌమ్య పట్ల అజయ్ కనబరుస్తున్న (అ)టెన్షన్ ని చూసి.!
ముందురోజుకి మల్లే అతను ఎత్తేలోగానే కట్ అయిపోయింది. ఉస్సూరుమంటూ ఫోన్ తో తలని ఓసారి మొట్టుకొని తనే సౌమ్యకి డయల్ చేసాడు. ఒక్క రింగ్ అయ్యీ అవ్వగానే అట్నించి, "హలో!" అంటూ మధురంగా మాట విన్పించిందతనికి. లోపల గుండె తలుపులు ధభాధభా కొట్టేసుకుంటోంటే— "హ్.. హలో... సౌమ్యా!?" అన్నాడు. అతని గొంతు కరుగ్గా కాకుండా చాలా మృదువుగా అన్పించింది అటు సౌమ్యకి కూడా.
"హా... సౌమ్యనే మాట్లాడుతున్నాను!"
"ఆ...ఆ...హ్... సారీ మర్చిపోయాను. థాంక్స్ ఫర్ కాలింగ్!"
"చేస్తానని మాటిచ్చానుగా!"
"యస్... థాంక్యూ... థాంక్యూ సోమచ్!"
"హుఁ... ఇలా థాంక్సులు చెప్పించుకోటానికేనా నేను కాల్ చేసిందీ!"
"స్... సారీ—"
"ఒహ్హో— ఇంకేమైనా మాట్లాడండీ!"
"సారీ... నేను— అఁ... నాకేం మాట్లాడాలో... తెలీడం లేదు!" అని అజయ్ అనగానే సౌమ్య తియ్యటి నవ్వు సన్నగా అతని చెవులని చేరింది. తన మనసులో ఏదో మెరుపు తీగ తళుక్కుమన్న భావన కలిగిందతనికి.
"మీ నవ్వు చాలా బాగుంది!" అనేశాడు.
దాంతో, అట్నుంచి బోనస్ గా మరి కొన్ని నవ్వులు విరిశాయి. "మీరూ లెటర్ ని చాలా బాగా వ్రాశారు!" అందామె చివర్న.
"థాంక్స్!" చెప్పాడు అజయ్.
"అబ్బా... ఇప్పటికి థాంక్సులూ, సారీలూ తప్ప మీరు ఏమీ మాట్లాడలేదు.! అవి కాకుండా మరేమైనా చెప్పండి," అంటూ మరలా అతన్ని ఆటపట్టించే ధోరణిలో మాట్లాడసాగింది సౌమ్య.
అజయ్ క్షణంసేపు ఆగి ఓసారి వెనక్కి తిరిగి ఎవరూ తనకి దగ్గరగా లేరని నిశ్చయించుకున్నాక, "అయ్- లవ్ యూ సౌమ్యా!" అన్నాడు మెల్లగా.
ఒళ్ళంతా జివ్వుమన్నట్లు అన్పించింది సౌమ్యకి. అతని నోటి నుంచి ఈమాటని వినటం కోసం ఆమె మనసు ఎంతగా తహతహలాడుతోందో ఆమెకి తెలిసొస్తోంది
గాఢంగా శ్వాసని తీసుకుని వస్తున్న నవ్వుని పెదాల చివర్న ఆపుకుంటూ, "ఎలా నమ్మమంటారూ?" అడిగిందతన్ని.
"నమ్మకం కలిగేందుకు... నన్నేం చెయ్యమంటారు?!"
"ఏం చెప్పినా చేస్తారా?"
"తప్పకుండా!"
ఒకట్రెండు క్షణాల మౌనం తర్వాత—"ఒకవేళ, చచ్చిపోమంటే... చచ్చిపోతారా?" అందామె.
చిత్రమైన సమస్యే! ఇదే ముందరి టఫ్ అయ్యుంటే సమాధానం ఎలా వుండేదోగానీ, ఇప్పుడు అజయ్ ఆమె ప్రశ్నకి సన్నగా నవ్వుతూ, "చచ్చిపోతానులేఁ... మీతో కలిసి ఓ అరవై, డెబ్భయి ఏళ్ళు బ్రతికేసి!" అన్నాడు.
చప్పున కళ్ళలో ఆనందపు తడి చేరింది సౌమ్యకి. కళ్ళను ఓసారి మూసుకొని తెరిచి, "అంటే... ఆతర్వాత ఒంటరిగా నన్నొదిలేసి పోతారా?!" అంది కూసింత గోముగా.
అజయ్, "ఛఛ... నిన్నూ నాతో కలిసి తీసుకుపోతానుగా!" అన్నాడు కొంటెగా.
గలగల నవ్వేసింది సౌమ్య. "మరి... నన్ను జీవితాంతం భరించేంత ఓపిక మీకుందా!"
"దానికేం! చాలానే వుంది. రోజూ జిమ్ కి వెళ్తున్నాను కదా!" అన్నాడు అజయ్. ఈసారి మొదలెట్టిన నవ్వుని ఆపటానికి సౌమ్యకి చాలా సమయమే పట్టింది.
అజయ్ కొనసాగిస్తూ— "సౌమ్య... నువ్విలా ఎప్పుడూ నవ్వుతూ నా ప్రక్కనే ఉంటే చాలు. నాకు జీవితంలో ఇంక ఏమీ అక్కరలేదు అనిపిస్తోంది!" అన్నాడామెతో.
అతని మాటలు తన హృదయాన్ని కరిగించేస్తుంటే సౌమ్య మెల్లగా, "సరే, ఉంటాను!" అనేసింది.
"నిజంగా! ఉండిపోతావా నాతో...?" ఉత్సాహంగా అడిగాడు అజయ్.
వెంటనే, "అహ్హా... 'ఇక ఉంటాను' అంటున్నాను. బాగా లేటవుతోంది కదా! పరీక్షలు దగ్గరపడుతున్నాయి. చదువుకోవాలి!" అందామె తన మాటని మార్చేస్తూ.
"ఓహ్... సరే అయితే!" నిరాశగా అంటూ, "ఓకే, గుడ్ నైట్... సౌమ్య," అన్నాడు. ఆమెతో ఎంతసేపు మాట్లాడినా మరికాసేపు మాట్లాడాలనిపిస్తోందతనికి.
నిజానికి, అటు సౌమ్య పరిస్థితి కూడా అలానే వుంది. ఆమె కూడా భారంగా శ్వాసని విడుస్తూ, "గుడ్ నైట్," అని అతనికి విష్ చేస్తూ చివర్న, "స్వీట్ డ్రీమ్స్... మై డియర్ ఇన్సపెక్టర్!" అనేసి చిలిపిగా నవ్వేస్తూ చప్పున కాల్ ను కట్ చేసేసింది.

ఇక, ఆనాటి నుంచీ అజయ్, సౌమ్యల మధ్య రోజూ ఫోన్లో ప్రేమ ముచ్చట్లు ప్రారంభమయినాయి. తొలిప్రేమలోని మాధుర్యపు అనుభూతిలో ఇరువురి హృదయాలూ రమిస్తున్నాయి.

ప్రతీ కాల్ లో అజయ్ ఆమె చేత 'ఐ-లవ్-యు' అనే మూడు ముక్కలని చెప్పించుకోవాలని ప్రయత్నిస్తుంటే, ఆమె మాత్రం ప్రతి'సారీ' గడుసుగా ఆ మాటలను మాత్రం కావాలనే దాటవేసేది. అలా ఎన్నిరోజులు సౌమ్య ఎదమాటున తన ప్రేమ జాబుని మోసుకు తిరుగుతుందో గడిచే కాలానికే తెలియాలి మరి!

ఆరోజు బుధవారం.
అజయ్ తన ఫోన్ వంక అసహనంగా చూస్తున్నాడు. కారణం సౌమ్య నించి ఇంకా కాల్ రాకపోవటం!
రోజుకి కనీసం రెండు-మూడు సార్లయినా కాల్ చేసి మాట్లాడుకుంటూ ఉంటారు వాళ్ళు. అలాంటిది ఆరోజు ప్రొద్దున్నుంచీ ఆమె నుండి ఒక్క కాల్ లేకపోవడం అతన్ని కలవరపాటుకి గురిచేసింది. అతనూ ప్రతి పది నిమిషాలకీ ఆమెకి డయల్ చేస్తూనే వున్నాడు. 'Call me', 'whr r u?' అంటూ మెసేజీల మిద మెసేజీలు పంపుతున్నాడు. చివరికి చికాకుతో పని మీద సరిగ్గా కాన్సన్ట్రేట్ చెయ్యలేక ఆరోజంతా స్తబ్దంగా గడిపేసాడు.

సాయంత్రం ఐదవు తుండగా అతనామెకి మళ్ళా డయల్ చేసాడు. అంతలో ఆమె నుంచి కాల్ రావడంతో చప్పున ఎత్తి, "హలో—!" అన్నాడు.

అవతల నుంచి, "హలో ఇన్స్పెక్టర్!" అన్న సౌమ్య శ్రావ్యమైన గ్రొంతుని వినగానే ఒక్కసారిగా ప్రాణం లేచొచ్చినట్లు అన్పించిందతనికి.

"—సౌమ్యా! ఏమయింది? ఏమయిపోయావ్? ప్రొద్దు న్నించీ నీకు ఎన్నిసార్లు కాల్ చేసానో తెలుసా? ఎక్కడున్నావిప్పుడు?" అంటూ ప్రశ్నల వర్షం కురిపించాడు. అతని గ్రొంతులో తన పట్ల ప్రకటితమవుతున్న అక్కరకి ఆమె మనసు సంతోషంతో పరవశించింది.

"సారీ... సారీ... నేను కాలేజీ లైబ్రరీలో ఉండిపోయాను. పరీక్షలు కదా! ఇంట్లో ఉంటే షాపుకి వచ్చే పోయే వాళ్ళతో ఇబ్బందిగా వుంది. కనుకనే, ప్రశాంతంగా చదువుకోవచ్చని కాలేజీకి వచ్చేసాను. ఫోన్ సైలెంట్ మోడ్ లోకి వెళ్ళిపోయింది. నేఁ చూస్కోలేదు. ఇప్పుడే, ఇంటికి బయలుదేరుదామని బ్యాగ్ తీసి అందులోంచి ఫోన్ తీసి చూశాను, మీ కాల్స్ కనపడ్డాయ్—"

"—ఆల్రైట్! నువ్వెంతకీ ఫోన్ తీయకపోయేసరికి నేను ఎంత టెన్షన్ పడ్డానో—"

సౌమ్య పెదాలపై చిన్నగా నవ్వు పరుచుకుంది. "అయ్యో పాపం! ఎందుకో అంత టెన్షన్...?" అంది చిలిపిగా.

ఐతే, అజయ్ ఇంకా అదే మూడ్ లో ఉండి, "ఎందుకేంటి? నీకేమైనా అయ్యిందేమోనని నేఁ—!" కాస్త అరిచినట్లుగా మాట్లాడటంతో ఆమె వెంటనే, "అయ్ బాబోయ్! నాకేం కాలేదు మహాఫ్రభో... తమరు శాంతించండి," అంది సన్నగా నవ్వుతూ. ఆ చల్లని చిరునవ్వు చెవులని తాకఁగానే అతని మనసు ఇట్టే చక్కబడింది. "అయినా... ఇంతలా ప్రేమించే వారు ఉండగా నాకేమవుతుంది?" అందామె మెల్లగా.

అది విని అతని మనసు మరింత పులకరించింది. "అయితే, నా ప్రేమ నీ బలపరీక్షలో నెగ్గినట్లేనా?" ఈసారి ఆమె కచ్చితంగా సమ్మతి తెలియజేయాలని ఆశించాడు.
"నాదేముంది? అమ్మ ఎలా చెప్తే అలా!" అందామె చల్లగా.

"మ్-మీ అమ్మగారా...." మొదట అజయ్ కొంచెం తొట్రుపడినా, "మ్..మరేం పర్లేదు. ఆవిడ తప్పకుండా ఒప్పుకుంటారు!" అన్నాడు తర్వాత నమ్మకంగా.

అతనన్నదానికి సౌమ్య ముసిముసిగా నవ్వుకుంటూ, "ఏంటో... మీకు అంత నమ్మకం?" అంది.

దానికి అజయ్ బదులివ్వక తన గ్రొంతుని ఓమారు సవరించుకుని, "అఁ–అవునూ... నీ ఎగ్జామ్స్ ఎప్పుడున్నాయ్?" అని అడిగాడామెను.

"రేపొకటి, శనివారం ఒకటి వున్నాయి... మళ్ళా రెండు పరీక్షలు తర్వాతి వారంలో... ఏఁ!?"

"ఏం లేదు, వూర్కే! ఆఁ... ఇంకా లైబ్రరీలోనే ఉన్నావా నువ్వు?"

"మ్... లేదు. ఇప్పుడే కాలేజీ నుంచి బైటకి వస్తున్నాను—!" అంటూ ఒక్కసారిగా కాలేజ్ గేట్ దగ్గర ఆగిపోయిందామె.

ఎదురుగా జీప్ లో అజయ్ ఆమెకు కన్పించాడు. ఆమెను చూసి అజయ్ నవ్వుతూ ఫోన్ పట్టుకున్న తమ చేతిని ఊపాడు. ఆశ్చర్యంతో తుళ్ళింతకి గురవుతూ అతన్ని సమీపించి— "ఎప్పుడొ-చ్చా-రు... ఇక్కడికి—?" అని అడిగింది సౌమ్య.

"నువ్వు ఫోన్ ఎత్తలేదుగా మరి!" క్లుప్తంగా బదులిచ్చాడతను. చమకులీనుతున్న కళ్ళతో అతన్ని చూసిందామె.

"పద... నిన్ను ఇంటి దగ్గర డ్రాప్ చేస్తాను!" అన్నాడు అజయ్.

"వద్దొద్దు. నేను నడిచి వెళ్తాను!" అందామె ఠక్కున.

"అదేమిటి... నేను తీస్కెళతానంటున్నానుగా!" అన్నాడు అజయ్ అయోమయంగా.

"వద్దు, సారీ..." అందామె పో'లీ'సు జీప్ ని ఇబ్బందిగా చూస్తూ. ఆమె ఎందుకని వద్దంటుందో అతనికి బోధపడలేదు. 'పోనీలే!' అనుకుంటూ ,"సరే... ఈ ఆదివారం అలా బైటకెళదాం, వస్తావా?" ఆమెను అడిగాడు.

"హ్మ్... మళ్ళా నన్ను అడటం దేనికి? మీకు ఎదురేముంది? ఇన్స్పెక్టర్ హోదాలో ఇంటికి వచ్చి నన్ను ఎత్తుకుపోండి!" అందామె కొంటెగా.

ఐతే, ఆమె అన్నదానికి అజయ్ మనసులో చివుక్కున ఏదో ముల్లు దిగినట్లు అనిపించింది.
గంభీర వదనంతో, "సౌమ్యా... నిజంగా ఆరోజు నీతో అలా ప్రవర్తించినందుకు నేను ఇప్పటికీ ఎంతో సిగ్గు పడుతున్నాను. అయాం సారీ..." అన్నాడు కాస్త ఉద్వేగంగా.

సౌమ్య వెంటనే నొచ్చుకొంటూ, "హయ్యో! నేను–ఏదో సరదాగా అన్నానంతే..." అని క్షమించమన్నట్లుగా తన రెండు చెవులను పట్టుకుంది. ఆమె అలా చెయ్యడం చూసి అజయ్ కి చిన్నగా నవ్వు వచ్చింది. అతను నవ్వడంతో ఆమె ముఖంలో కూడా నవ్వు విరబూసింది.

"అమ్మయ్య... నవ్వేశారా!" అంటూ తన యదమీద చేతిని పెట్టుకుని 'ఉఫ్'మని వగర్చుతున్నట్లు నటిస్తూ, "సరే, సండే ఇంటికి వచ్చి నన్ను తీసుకెళ్ళండి," అంది మెరిసే నయనాలతో.

ఆతర్వాత అతనికి వీడ్కోలు పలికి అక్కణ్ణుంచి నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోయిందామె.
అజయ్ రివాజుగా శిరీష్ ఇంటికి చేరాడు.

★★★

మధ్యాహ్నం ఎగ్జామ్ సెంటర్ దగ్గర రెడీగా వున్నాడు సామిర్. అతని షర్టు జేబులో సుజాత నేలమీద పడేసిన కాగితం పదిలంగా వుంది. అందులోని సారాంశం అతని గుండెల్లోని భయాన్ని బాపి ధైర్యంతో నింపేసింది‌.
తను శంకర్ తో కలిసి రావటానికి గల కారణాన్ని గురించి క్లుప్తంగా, సామిర్ అంతకుముందు వేసుకున్న పధకాన్ని ఈ పరీక్ష పూర్తయ్యాక అమలు పరిచేందుకు కావలసిన భరోసాని ఆ లేఖలో కల్పించింది సుజాత.
'—బాఁ ఈజీగా ఇచ్చాడ్రా!!',
'ఔనేఁ... నిన్న మనం అనుకున్న ప్రశ్నలే వచ్చాయ్!'
.
.
పరీక్ష ముగియడంతో సెంటర్ నుంచి విద్యార్ధినీ-విద్యార్ధులు మాటలాడుకుంటూ బైటకి వస్తుండటం గమనించి బైక్ దగ్గరి నుంచి ముందుకి వచ్చి గేటుకి ఎదురుగా నుంచొన్నాడు సామిర్. కాసేపటికి నాస్మిన్, సుజాతలు వస్తూ అతనికి కనిపించారు.
వారిద్దరూ అతని దగ్గరకు వచ్చారు.
"హాయ్... పేపర్ చాలా ఈజీగా వచ్చిందంటగా!" అన్నాడు వాళ్ళతో.
"హా... ఔను డెడ్ ఈజీ!" అంది సుజాత మెరిసే కళ్ళతో.
"అవునవును. ఇవ్వాళ నువ్వు పెట్టిన టెన్షన్ కి ఎగ్జామ్ పేపర్ నిజంగానే మంచి రిలీఫ్ ఇచ్చిందిలేఁ. లేప్పోతే, అదో తలకాయ్ నొప్పయ్యేది మళ్ళీ!" అంది నాస్మిన్.
సామిర్ నవ్వి, "ఔనూ... ప్రొద్దున్న ఎక్కడికి వె-ళ్ళా-రూ—?" అనడిగాడు సుజాతని.
"అవీ... ఏవో ఇంపార్టెంట్ డాక్యుమెంట్స్ మీద సంతకాలు నావి అర్జెంటుగా కావాలనీ లాయర్ దగ్గరికి వెళ్ళాలని నిన్న పిన్ని చెప్పిందీ... దాంతో, పొద్దున్నే సార్ తో అలా వెళ్ళాల్సి వచ్చిందన్న-మా-ట!" అని చెప్పిందామె.
సామిర్ తలాడిస్తూ, "ఓహో... సరే, ఇక వెళ్దామా మరి!" అని బండి వైపు తిరిగాడు. నాస్మిన్ కూడా అతనితో పాటూ కదిలింది.
ఐతే, సుజాత కదలకుండా, "అఁ— మీరెళ్ళండి. శంకర్ సార్ వస్తారు నాకోసం—" అంది వాళ్ళతో.
నాస్మిన్ భృకుటి ముడి పడింది. "—సార్ వస్తారా? ఇప్పుడు ఎందుకేఁ మళ్ళా...—?" అని అడిగింది.
"అంటే, ప్-పొద్దున్న ఆ సంతకాల పని అవ్వలేదే—" అని లిప్త కాలం సామిర్ కళ్ళతో కళ్ళు కలిపి మళ్ళా నాస్మిన్ తో, "–పరీక్షకి టైమయిపోతోందనీ మేం మధ్యలోనే తిరిగి వచ్చేశాం.!" అంటూ సుజాత సామిర్ ని చూసి కన్ను గీటింది. సామిర్ అర్ధమైందన్నట్లుగా తలూపేడు.
"ఐతే, మేమూ వుంటామే... సార్ వచ్చేదాకా, నీకు తోడుగా!" అంది నాస్మిన్ వెంటనే.
సుజాత ఇది ఊహించలేదు. సామిర్ మొహంలో కలవరం స్పష్టంగా కన్పించింది.
"ఏం అక్కర్లేదు, నేనేం చిన్నపిల్లను కానుగా... నాకేం భయం లేదు, మీరెళ్ళండి!" అంది సుజాత టక్కున. సామిర్ చప్పున బైక్ దగ్గరికి నడిచాడు.
ఐతే, సుజాత మాటలు కొంచెం కటువుగా తగలటంతో నాస్మిన్ కి చిర్రెత్తుకొచ్చినా ఆమె తమాయించుకొని — "నీకు భయం అని, చిన్నపిల్లవని నేనన్నానా సుజీ... ఏదో, ఒక్కదానివే ఉంటావు కదా, నీకు తోడుగా ఉందామని—"
"నేనడిగానా? అడిగానా? అక్కర్లేదనే చెప్పానుగా! ఎన్నిసార్లు చెప్పాలి నీకు!?" కాస్త గొంతు పెంచి సుజాత పెళుసుగా అనేసరికి నాస్మిన్ కి మరికాస్త మండింది.
సామిర్ బైక్ మీద వాళ్ళ దగ్గరికి వచ్చి, "పద నాస్మిన్, మనం వెళదాం. తను వస్తుందిలేఁ!" అన్నాడు.
నాస్మిన్ కోపంగా సుజాతని ఓసారి ఉరిమినట్లు చూసి, "నీయిష్టమొచ్చినట్లు ఏడు!" అనేసి సామిర్ బైక్ ఎక్కి కూర్చుంది. సామిర్ చిన్నగా నవ్వు మొహంతో సుజాతని చూసి కన్ను కొట్టాడు. ఆమె పెదాలపై చిరునవ్వు తళుక్కుమనటం అతని కంటపడింది.

***
సామిర్ బైక్ ని వేగంగా తీసుకెళ్తున్నాడు. వెనక నాస్మిన్ ఇంకా సుజాత మీద కోపంతో బుసలు కొడుతూ ఏదేదో గొణుక్కుంటోంది. 'కోతి', 'దయ్యం' అంటూ ఏవో మాటలు అస్పష్టంగా సామిర్ చెవిని చేరుతున్నాయి. అతనికి మనసులో చాలా సంతోషమనిపించింది. అంతా తను అనుకున్నట్లుగా జరుగుతోంది.
సరిగ్గా ఊరి దగ్గర కొచ్చేసరికి వాళ్ళ ముందర రోడ్డు ప్రక్కన ఓ వ్యక్తి నిలబడి అతనికి కనపడ్డాడు. సామిర్ ఆ మనిషి దగ్గర ఆగి,, "ఏంటి రమణా ఇక్కడున్నావేఁ?" అని అతన్ని పలకరించాడు.
అతను కూడా సామిర్ తో పాటు చెన్నై లో హోటల్ మ్యానేజ్ మెంట్ చేస్తున్నాడు. ఇద్దరూ కలిసే సెలవులకని ఇళ్ళకి వచ్చారు.
"బోడస్కుర్రు కెళ్ళాలిరా! మన కాంతుగాడు తీస్కెళతానని చెప్పి చివర్లో హ్యాండిచ్చాడు. ఇంకెవడయినా అటేపెళ్తే దిగబెడతాడని చూస్తన్నా!" అన్నాడు రమణ.
"ఓ పన్చేయరా... నువ్వు ఇక్కడే ఉండు. చెల్లాయిని ఇంటి దగ్గర దింపేసి వస్తాను!" అన్నాడు సామిర్.
దానికతను 'సరే'ననటంతో సామిర్ నాస్మిన్ ని ఇంటి దగ్గర డ్రాప్ చేసి తిరిగి అతని దగ్గరికి వచ్చాడు.
"మరేంట్రా రమణా!" సదరు వ్యక్తితో చేతులు కలుపుతూ అన్నాడు సామిర్.
"ఏముందీ... సుబ్బూ గాడి లాడ్జీలో ఓ రూమ్ మాట్లాడెట్టాను. నువ్వెళ్ళి నా పేరు చెప్పు చాలు... పనయిపోద్ది!"
"థాంక్స్ రా... థాంక్యూ సోమచ్—"
"యెదవ థాంక్సులు నాకెందుకెహెఁ! ముందుగా అనుకున్నట్లు నీ పనయిపోగానే నాకూ వాటాఁహెట్టు చాలు!"
సామిర్ నవ్వుతూ, "సరే... సరే... మన మధ్య నిదేమీ కొత్త కాదు గదరా" అంటూ బైక్ స్టార్ట్ చేశాడు. చెన్నైలో కూడా ఇద్దరూ కలిసి పలుమార్లు అమ్మాయిలని పంచుకొన్నారు.
"ఔన్రా.. మ్యాటర్ రెడీగా హెట్టుకున్నావా?" అడిగాడు రమణ.
"ఛ... మర్చిపోయాన్రా!"
"నీయబ్బ! నాకు తెల్సురా నీ గురించి... సిలక దొరికితే గిలక ఆగదు నీకు!" అంటూ తన జేబులోంచి ఓ ప్యాకెట్ తీసి సామిర్ చేతిలో పెట్టాడు. "ఇగో... స్ట్రాబెరీ ఫ్లేవరు... నా పేవరెట్టూ! బాఁ... ఇరగ్గొట్టు!" అంటూ కన్ను కొట్టాడు.
మరోమారు రమణకి 'థాంక్స్' చెప్పి అక్కణ్ణుంచి ఈలేసుకుంటూ సుజాత దగ్గరికి బయలుదేరాడు సామిర్!​