Update 09
జవాబు లేదు.
మెల్లిగా నా ముందుకొచ్చి నా పెదాలపై ముద్దు పెట్టింది.
స్తబ్ధత....నా మనసు, బుద్ధి ఏమీ పని చెయ్యలేదు. తేరుకోలేదు. తిరిగి నేనే పెట్టాను ఈసారి...నింపాదిగా..
తరవాత తను సిగ్గుతో నా కళ్ళల్లోకి చూడలేకపొయ్యింది.
"ఒక పది నిమిషాలాగు.. ఈ డ్రెస్ వేసుకొని ఒచ్చి చూపిస్తాను." అని కిందికి పరుగెత్తింది.
ఆనందం... పుట్టి బుద్ధెరిగిన తరవాత ఇంత ఆనందం ఎప్పుడూ కలగలేదు. ఎంత అదృష్టం!... నాదేనా?..నమ్మబుద్ధి కాలేదు.
ఫోన్ మోగింది...
హేమంత్ గాడు..
వీడికి చెప్పాలి.. కాని ఇప్పుడు కాదు.. కట్ చేశాను.
మళ్ళీ చేశాడు. మళ్ళీ కట్ చేశాను.. మధ్యాహ్నం నుంచీ ఇది అయిదోసారి. ఈ గొడవలో ఎత్తడం కుదరలేదు.
మెసేజ్ చేశాడు. "అర్జెంట్. అటెండ్ ద కాల్."
వెంటనే కాల్ బ్యాక్ చేశాను.
"నీ అయ్యా.. ఫోన్ కట్ చేస్తవేందిరా నువ్వు? మొత్తానికే మరిచిపొయినవా ఎట్ల?" అన్నాడు ఎత్తగానే.
"సారీ రా.. పనిలో ఉండి కుదరలే..ఏమైనా అర్జెంటా? రాత్రి ఫోన్ చెయ్యనా?...అప్పుడు నీకో సూపర్ న్యూస్ చెప్తా."
"నేనే నీకు చెప్తా దాని తాత లాంటి న్యూస్. అందుకనే చేశింది."
"అవునా...చెప్పు ఏంటి?"
"మిథున..మిథున పడ్డది నాకు.."
"వ్వాట్? ఏం చెప్తున్నావ్ నువ్వు?..జోకా?"
"జోక్ ఎందుకు చేస్తాబే?..ఇయ్యాల్నే చెప్పిన..ఒప్పుకుంది.. ఒప్పుకునుడేంది..ముద్దు గూడ పెట్టింది."
"ముద్దా..?"
"అవును బే. ఇంకా డీటెయిల్స్ కావాల్నా....ఇందాక కలిసినప్పుడూ............ "
ఒక పెద్ద భూకంపం ఒచ్చింది..వెయ్యి టన్నుల బరువున్న రాయి నా మీద పడింది. బుర్ర తిరిగిపోతుంది. ఫోన్ కట్ చేశాను.
నోరు తడారిపోయింది. అడుగులు తడబడుతున్నాయి..
భయమేసింది. ఎందుకో చాలా భయమేసింది...
ఆదరా బాదరాగా కిందికొచ్చాను..
బండి స్టార్ట్ చేసి పోనిచ్చాను.. వెనక్కి తిరిగి చూడలేదు.
ఇంటికెళ్ళేటప్పుడు కొత్తకార్డ్ కొని నా ఫోన్ నంబర్ మార్చేశాను.
మా అమ్మ
"మా అమ్మoటే నాకు చాలా ఇష్టం, చాలా మంచిది. చెప్పడానికి కొంచం టూ మచ్ గా ఉంటుంది కాని మా అమ్మంటే దేవతే... అంటే ఎవరికైనా వాళ్ళమ్మ దేవతలాగే అనిపిస్తుంది కాని నా విషయంలో ఇది నిజంగా నిజం."
ఇలాంటి మాటలు నేనెప్పుడూ ఎవరితో మాట్లాడలేదు. కాని కొన్ని రోజుల నుంచి ప్రీతి చాలా దెగ్గరయ్యింది. తనతో అన్ని విషయాలు షేర్ చేసుకోబుద్ధవుతుంది. తను గురించి కూడా చాలా తెలిసింది. ఇద్దరం ఇంటికి దూరంగా ఉండటమో మరింకేంటో తెలియదు కాని ఒకరితో ఒకరికి చాలా చాలా తొందరగా స్నేహం ఏర్పడింది.. రోజూ గంటలు గంటలు ఫోన్ లో గడిచిపోతుంది.
నా పేరు భార్గవ్. నేను సెవెంత్ క్లాసులో ఉన్నప్పుడు ఈ ఊళ్ళో హాస్టల్ కి ఒచ్చాము నేను, మా తమ్ముడు. టెన్త్ క్లాసు వరకు పూర్తిగా బాయ్స్ కాలేజ్ అండ్ హాస్టల్ కావడంతో అమ్మాయిలతో అస్సలు పరిచయం లేదు, ఎలా మాట్లాడాలో కూడా తెలియదు. ఇంటర్ ఫస్ట్ ఇయర్ కి ఒచ్చాక ట్యూషన్ దెగ్గర ప్రీతి పరిచయం అయ్యింది. ముందు తనతో మాట్లాడాలని చాలా కోరికగా ఉండేది కాని దెగ్గరికెళ్తే నోరు పెగిలేది కాదు.
కాని ఒక కామన్ ఫ్రెండ్, శివగాడు, వాడి వల్ల రెండు మూడు సార్లు కలిశాం. ఎలాగోలాగ ధైర్యం చేసి పలకరించాను. తను చాలా కూల్. అందరినీ చాలా ఆప్యాయంగా పలకరిస్తుంది. ఎప్పుడూ నవ్వుతూ ఉంటుంది. హ్యాపీగా ఉంటుంది. నాకున్న సిగ్గు, భయం తనకు లేవు. అందరం కలిసినప్పుడు తనే సెంటరాఫ్ అట్రాక్షన్. అందరూ తన చుట్టూ చేరతారు. దీనికి కారణం తను అందంగా ఉండటమే అంటాడు శివగడు. కాని అదొక్కటే కాదు, తను ఎప్పుడూ హ్యాపీగా ఉండటం అని నేనంటాను. ప్రీతి చిరాకుపడ్డంకాని, విసుగ్గా ఉండడం కాని చాలా చాలా తక్కువ. ఎవరైనా ఉన్నప్పుడు మాత్రం అస్సలలా ఉండదు, అందరినీ నవ్విస్తూ ఉంటుంది. ఎప్పుడైనా మేమిద్దరమే ఉన్నప్పుడు, లేదా నాతో ఫోనులో ఉన్నప్పుడు మాత్రం ఏదైనా నచ్చని విషయం ఉంటే చెప్తుంది. చిరాకులు, కోపాలు ఎవరిమీదన్నా ఉంటే అప్పుడు నాకు మాత్రం చెప్తుంది.
ఆలోచిస్తే... తన లైఫ్ కూడా అంత సింపుల్ గా, ఏ బాధా లేకుండా ఉంటుంది కాబట్టి ప్రీతి అలా ఉండగలుగుతుందేమో! ఎప్పుడూ కష్టం అనే మాట తెలియదు పాపం... అమాయకురాలు. తనలో నన్ను అట్రాక్ట్ చేసేది అదే. కాని నాకు అర్ధం కానిది ఏంటంటే తనకు నాలో ఏం నచ్చిందో అని. ఎప్పుడు అడిగినా మాట దాటేస్తుంది కాని చెప్పదు.
నేను జీవితంలో పెద్దగా కష్టపడలేదు కాని కష్టం అంటే ఏంటో తెలుసు.మా కష్టం అంతా కూడా మా అమ్మ పడుతుంది. అసలు మేమున్న పరిస్థితికి, మా ఫ్యామిలీకి, నేను, చిన్ను..అదే మా తమ్ముడు ఇంత మంచి కాలేజ్లో చదువుకుంటున్నాం అన్నా, ఇంత మంచి హాస్టల్లో ఉంటున్నాం అన్నా అదంతా మా అమ్మ గొప్పతనమే.
అందుకే ప్రీతి నా గురించి చెప్పమని బలవంతం చేసినప్పుడు నేను చెప్పిన మొదటి మాట ఇదే.
“కరెక్టే బాబూ. ఒప్పుకుంటున్నాను. మీ అమ్మ దేవతే. కాదంటే కొట్టు. కాని వేరే కూడా చెప్పు. ఎప్పుడూ ఇదొక్క ముక్క చెప్పి ఊరుకుంటావు. మీ నాన్న గురించి, వేరే ఫ్యామిలీ గురించి.” గట్టిగా అడుగుతుంది ఇవ్వాళ.
ఇష్టం లేకపోయినా ఇవ్వాళ తప్పేలా లేదు...
"ప్లీస్ భార్గవ్.."
"హ్మ్... మా ఫ్యామిలీ గురించి చెప్పాలంటే..."
· * *
మాది చిన్న ఫ్యామిలీ. అమ్మా, నాన్న, నేను తమ్ముడు. హైదరాబాదులో ఒక లోయర్ మిడిల్ క్లాసు అనుకోవచ్చు. నాన్నది ఒక ప్రైవేటు కంపెనీలో అకౌంటెంట్ జాబ్, అమ్మ ఇంట్లోనే. నేను, నాన్న, చిన్ను ఒక టీం. అమ్మ ఎప్పుడూ ఒంటరిగానే మా అందరితో గొడవ పాడేది. పాపం అనిపించేది అప్పుడప్పుడూ. కాని నాన్నని కాదని అమ్మ పార్టీలో చేరటం మా వాల్ల అయ్యేది కూ కాదు. అయినా అమ్మకు ఎవ్వరి సహాయం అవసరం లేదు. అమ్మకి కోపం ఒచ్చిందంటే మాతో పాటు నాన్న కూడా భయపడతాడు. అందుకే మా చదువు విషయాలు, ఇంటి విషయాలు అన్నీ అమ్మే చూసుకునేది. నాన్నతో ఓన్లీ సినిమాలు, షికార్లు అలాంటివి. ఒక్కరోజు కూడా నాన్న మమ్మల్ని తిట్టిoది నాకు గుర్తులేదు.
అమ్మ అందరినీ చూస్కోవాలి కాబట్టి అలా పైకి కోపంగా కనపడేది కాని మేమంటే చాలా ప్రేమ. ఒకసారి ఏమైందో తెల్సా.... మా నాన్నకి హై ఫీవర్ ఒచ్చింది, రెండు రోజులు లేవలేదు. అప్పుడు నేను సిక్స్త్ క్లాసులో ఉన్నా. ఆ రెండు రోజులు మా అమ్మ కళ్ళు మూయడం నేను చూడలేదు. తినడం కూడా చూడలేదు. రెండు రోజులు నాన్న పక్కనే కూర్చుంది. కదల్లేదు అక్కణ్ణుంచి. మా తిండి విషయం, కాలేజీ విషయం కూడా పట్టించుకోలేదు. మాకు చుట్టాలెవ్వరూ కూడా పెద్దగా లేరు. సో అమ్మ ఒక్కతే కష్టపడవలసి వచ్చింది.
అమ్మ సైడ్ వాళ్ళు ఎవరూ ఎప్పుడూ ఇంటికి రావడం చూడలేదు నేను. వాళ్ళది హైదరాబాదు కూడా కాదు. అమ్మా నాన్నది లవ్ మ్యారేజ్ అంట. అందుకేనంట. నాన్నకి ఒక అక్కయ్య ఉండేవారంట. వాళ్ళెక్కడో నార్త్ ఇండియాలో సెటిల్ అయ్యారంట. ఏం చేసినా, ఏలా ఉన్నా మాకు మేమే. అందుకే అప్పుడప్పుడూ ఇబ్బంది అనిపించేది.
నాన్నకి ఇద్దరు ముగ్గురు ఫ్రెండ్స్. చాలా క్లోజ్. ఏదైనా అడగాలంటే నాన్న వాళ్ళనే అడిగేవారు. చలపతిరావు అంకుల్, చంద్రం అంకుల్. వీళ్ళు ఇంటికి బాగా ఒచ్చేవారు. మాతో కూడా సరదాగా మాట్లాడేవారు.
ఒకసారి ఇలాగే నాన్నకి ఒంట్లో బాగుండలేదు. రెండు రోజులు ఆగి నాన్నను హాస్పిటల్ కి తీస్కెళ్ళారు. అప్పుడు మేము చలపతిరావు అంకుల్ వాళ్ళింట్లోనే ఉన్నాం. అక్కడినించే కాలేజీకి. నాన్నకి ఏదో ఇన్ఫెక్షన్ అయ్యిందని కొన్ని రోజుల్లో తగ్గిపోతుందని చెప్పారు.
తరవాత ఒక రోజు కాలేజీ నించి ఒచ్చేసరికి అందరూ ఉన్నారు. అమ్మ ఏడుస్తుంది. నాన్న అమ్మని ఓదారుస్తున్నారు. చలపతిరావు అంకుల్, చంద్రం అంకుల్ వాళ్ళ ఫ్యామిలీలు కూడా ఉన్నారు.. మమ్మల్ని చూసి లోపలికి తీస్కెళ్ళారు. మమ్మల్ని లోపలే ఉండమన్నారు. అమ్మా నాన్నకి మేము ఒచ్చినట్టు కూడా తెలియదు.
కాసేపాగి అమ్మ నన్ను పిలిచింది. నాన్న తన ఒళ్లో కూర్చోపెట్టుకున్నారు. ఏదో జరిగింది అని అర్ధం అయ్యింది కాని ఏం జరిగిందో ఊహించే ధైర్యం లేదు నాకు.
“చూడు నాన్నా.. తమ్ముడు ఇంకా చాలా చిన్నోడు. వాడికేం అర్ధo కాదు. సో నువ్వే వాడిని, అమ్మని జాగ్రత్తగా చూస్కోవాలి. సరేనా?” అన్నారు నాన్న. ఆయన కళ్ళల్లో నీళ్ళు.
“ఇప్పుడేమైంది నాన్నా? నాకు చాలా భయంగా ఉంది.” అని నాన్నని గట్టిగా పట్టుకున్నాను.
అమ్మ పెద్దగా ఏడుస్తుంది.
“ఏం కాలేదు రా. కాని రేపేమన్నా జరగొచ్చు కదా. అందుకు చెప్తున్నా.” అని సర్దిచెప్పడానికి చూశారు నాన్న.
“అరేయ్. అసలే వాడు చిన్న కుర్రాడు. ఇలా భయపెట్టకండి వాడిని. అయినా డాక్టర్ ఏం చెప్పాడు. ఇప్పట్లో ప్రమాదం ఏమీ లేదని చెప్పాడు కదా.” అన్నారు చలపతిరావంకుల్.
“అయినా ఈ రోజుల్లో పిల్లలతో ఇలాంటి విషయాలు దాచకూడదు.” అని నన్ను లేపి తనవైపుకు తిప్పుకున్నారు.
“చూడు భార్గవ్. నాన్నకు ఆరోగ్యం బాగా ఉండటo లేదని నీకు తెలుసు కదా. ఇవ్వాళే డాక్టర్ గారు చెప్పారు. నాన్నకి కాన్సర్ ఒచ్చిందట. ఇప్పుడేo భయం లేదు. కాని మనం జాగ్రత్తగా ఉండాలి. నాన్నకి ట్రీట్మెంట్ చేయించాలి. నువ్వు పెద్దవాడివి కాబట్టి నీకు చెప్తున్నాం. అమ్మని, నాన్ననీ జాగ్రత్తగా చూస్కోవాలి.”
నాకేం అర్ధం కాలేదు. అమ్మ ఏడుపు తప్ప ఏమీ వినిపించడంలేదు. ఆ వయసులో నాకు కాన్సర్ వల్ల ఏమవుతుందో కూడా తెలియదు. నాకు తెలియకుండానే ఏడిచేశాను...చాలా... నాన్నని గట్టిగా పట్టుకున్నాను.
నాన్న ఏమనుకున్నారో ఏమో, “పిచ్చోడా! ఏం ఫరవాలేదు రా. చూడు ఇంట్లో పెద్ద వాడివి, నీకు ఇవన్నీ తెలియాలని చెప్తున్నాం. రేపటినించి ట్రీట్మెంట్ తీస్కుంటున్నా. నాకేం కాదు. మీరు మాత్రం ధైర్యంగా ఉండాలి.” అని చెప్పారు.
కాని అదంతా అబద్ధం అని తరవాత తెలిసింది.
ఆరోజు మొదలు మా ఇంట్లో కష్టాలు పెరిగాయి తప్ప తరగలేదు. నాన్న ఉద్యోగానికి లాంగ్ లీవ్ పెట్టారు. అమ్మా, నాన్నా హాస్పిటల్ కి తిరగడమే సరిపోయింది. నాన్న చాలా నీరసంగా అయిపోయారు. నాకు తెలిసి మాకు ఆస్తులేం లేవు. ఉన్నా కూడా అప్పుడు కరిగిపోయి ఉంటాయి. అమ్మకి ఉన్న కాస్త బంగారం కూడా అప్పుడు తీసేసింది. మెళ్ళో మంగళసూత్రం కూడా లేదు.
ఇల్లంతా నరకంలాగా ఉండేది. ఎప్పుడూ అల్లరి, కేకలు వినిపించే మా ఇంట్లో మొత్తం నిశ్శబ్దం కమ్మేసింది. చిన్నుగాడు అప్పుడు సెకండ్ క్లాస్. వాడికేం అర్ధం అయిందో కాని వాడు కూడా ఏదోలా అయిపోయాడు. నాన్నవాళ్ళక్క వాళ్ళు ఒకసారి ఒచ్చి చూసి వెళ్ళారు. అమ్మ సైడ్ వాళ్ళు అసలు రాలేదు అప్పుడు కూడా. మెల్లగా నాన్నకు జుట్టు ఊడిపోయింది. తినటం మానేశాడు. బక్కగా అయిపోయాడు. ఆయన బాధ చూస్తే ఇలా ఉండటం కంటే పోవడమే మంచిది అనిపించింది నాకు. కాని అమ్మతో అనలేదు.
ఆ రోజు కూడా రానే ఒచ్చింది. ఏడ్చి ఏడ్చి అమ్మ కళ్ళల్లో నీళ్ళు కూడా అయిపోయాయి. ఈ టైములో నాన్న గారి ఫ్రెండ్స్ ఒక్కరే మమ్మల్ని ఆదుకుంది. ముఖ్యంగా చలపతిరావు అంకుల్. పెద్దోళ్ళు ఎవరూ లేరు, అసలు ఏ పని ఎలా చెయ్యాలో తెలియదు, అమ్మ ఈ లోకంలో లేదు. అన్నీ ఆయనే చూసుకున్నారు. చనిపోయాక చెయ్యాల్సిన పనులన్నీ.
తరవాత ఒక రోజు అమ్మ నన్ను పిలిచింది.
“భార్గవా...మీ నాన్న మిమ్మల్ని చూసుకోమని బాధ్యత నా పైన వేసి వెళ్ళిపోయాడు. ఇప్పుడు నా ముందున్న పని ఒక్కటే. మీ ఇద్దరినీ బాగా చదివించాలి. అంతే.. ఈ జీవితానికి ఇంకేం అక్ఖర్లేదు. ఇది మాత్రం గుర్తుపెట్టుకో..చలపతిరావంకుల్ నాకు నాన్న ఆఫీస్ లోనే చిన్న ఉద్యోగం ఇప్పించారు. కాని..”
అమ్మ ఏడిచింది.
“కాని ఉద్యోగానికి వెళ్తే మిమ్మల్ని సరిగ్గా చూసుకోలేను. మన దెగ్గరా డబ్బులు లేవు. నేను పని చేస్తే కాని మనకు పొట్ట గడవదు, నాకా పదో తరగతి దాటి చదువులేదు.దొరికిన ఈ పని వదిలిపెట్టలేను. జరిగినదంతా చూశాక మీరిక్కడ మనశ్శాంతిగా చదువుకోలేరు. అందుకే మీ ఇద్దరికోసం ఒక హాస్టల్ చూశాను. ఇక్కడ నా కష్టాలేవో నేను పడతాను. మీరు మాత్రం అవేమీ మనసులో పెట్టుకోకుండా శ్రద్ధగా చదువుకోండి. సరేనా?” అని నన్ను దెగ్గరకు తీసుకుంది.
“ఒద్దమ్మా. అసలే నాన్న లేరు.. ఇప్పుడు మేము వెళ్ళిపోతే నువ్వొక్కదానివే అయిపోతావు. మేము ఇక్కడే చదువుకుంటాం. మా పని మేమే చేసుకుంటాం. నేను కావాలంటే సాయంత్రం ఏదన్నా చిన్న పని చేస్తా. కొన్ని డబ్బులొస్తాయి.” అని ఏడిచాను.
“అందుకేరా నేను ఒద్దనేది. మీరు చాలా మంచి కాలేజ్లో చదువుకోవాలి. చాలా బాగా చదువుకోవాలి. జీవితంలో పైకి రావాలి. ఈ కష్టాల వల్ల మీరెక్కడో ఆగిపోతే అది నేను భరించలేను. మీ నాన్న ఉన్నట్టే మిమ్మల్ని చూసుకోవాలి.”
అమ్మ నిశ్చయించుకున్న తరవాత ఆమెని ఎవ్వరూ ఆపలేరు. నన్నూ, తమ్ముణ్ణి హాస్టల్ కి పంపించేసింది. సెవెంత్ క్లాసులో ఈ ఊరికి ఒచ్చాను. లాస్ట్ ఇయర్ టెన్త్ అయిపోయిన తరవాత ఇంటికి ఒచ్చేస్తా అని అమ్మకి చెప్పాను. కాని అమ్మ ఒప్పుకోలేదు. అక్కడ ఒక్కతే కష్టపడుతుంది. నేను ఉద్యోగం చేసే వయసు ఒచ్చేవరకు రావద్దు అని ఖచ్చితంగా చెప్పేసింది. అక్కడుంటే చదువు పైన శ్రద్ధ పెట్టలేను అంటుంది. కరెక్టో కాదో తెలియదు కాని అమ్మ చెప్పింది కాబట్టి అలాగే ఉంటున్నాం.
· * *
పాపం ప్రీతి. ఇంత సీరియస్ గా నా గురించి చెప్తా అని ఊహించలేదనుకుంటా. ఏం మాట్లాడలేదు. సైలెంట్ గా అయిపొయింది.
“ఏయ్ పిల్లా...ఏంటి.. ఉన్నావా లేదా?”..ఒక నిమిషo ఆగి అన్నాను.
“సారీ భార్గవ్. మీ నాన్న గురించి తెలియక ఊరికే చెప్పు చెప్పు అని అన్నాను. అనవసరంగా గుర్తు తెచ్చుకున్నావు ఇదంతా. రియలీ సారీ..” తన గొంతులో తెలుస్తుంది పాపం ఏడుస్తుందనుకుంటా.
“ప్రీతీ.. పిచ్చా? ఏడవకు... అయ్యో నేను బానే ఉన్నా. నాకు గుర్తురావడం, రాకపోవడం ఏమీ ఉండదు. నాన్న ఎప్పుడూ నన్ను ఒదిలేసి వెళ్ళలేదు. ఇప్పుడేం నేను బాధపడట్లేదు. నువ్వు ఏడవకు..ప్లీజ్...”
“కాని మీ అమ్మ గ్రేట్ కదా. ఇన్ని ఇయర్స్ నుంచి మిమ్మల్ని ఎంత జాగ్రత్తగా చూసుకుంటున్నారు. ఒక్కరే పాపం అది కూడా.”
“అందుకే నాకిక్కడ ఉండబుద్ధి కాదు. అమ్మేమో రానివ్వదు. సంవత్సరానికి రెండు సార్లు వెళ్తాం అంతే.”
“సమ్మర్ ఒస్తుంది కదా. ఇప్పుడు వెళ్తావా?”
“ఆ వెళ్తా... ఈసారయినా అమ్మ ఒప్పుకుంటే బాగుండు. అక్కడే ఎక్కడయినా కాలేజీలో చేరతా..”
“అవునా...”. ప్రీతి గొంతు డల్ గా అయిపోయింది.
“ఏయ్. అంత ఫీల్ అవ్వకులే...మా అమ్మ సంగతి తెలుసు నాకు... ప్రతిసారి నేను ఉండిపోతా అనడం, మా అమ్మ పంపించెయ్యడం మామూలే.”
“అసలే ఆంటీ దేవతా..” అంది నవ్వుతూ... నన్ను ఏడిపిస్తుంది అని అర్ధం అయ్యింది.
“పడతాయి నీకు..” అని ఫోను పెట్టేశాను.
రెండు వారాల తరవాత నేను, చిన్ను హైదరాబాద్ వెళ్లాం.
***
హైదరాబాద్ ఒస్తే ఎదో లోకంలోకి ఒచ్చినట్టు అనిపిస్తుంది. అమ్మ చేతి వంట తింటూ, ఆ నెల రోజులు చాలా ఎంజాయ్ చేస్తాం. అమ్మ కూడా మాకోసం ఆ నెల రోజులు లీవ్ పెడుతుంది. ఏ పనీ పెట్టుకోదు. మాకు వండి పెట్టడం, అప్పుడప్పుడూ మేము ముగ్గురం సినిమాలకు అలా బయటికి వెళ్ళడం అంతే. ఇంకే పని ఉండదు. చిన్నుని నేను చూసుకుంటా, నువ్వెప్పుడయినా ఆఫీస్ కి వెళ్ళమ్మా అవసరం అయితే అని చెప్పినా వినదు అమ్మ. ఆరు నెలల ప్రెమంతా ఈ ఒక్క నెలలో చూపిస్తుంటుంది.
ఒక రోజు అందరం టీవీలో సినిమా చూస్తున్నాం.
“అమ్మా.. ఈ సినిమా అంటే ప్రీతికి ఎంత ఇష్టమో తెలుసా? మాటిమాటికీ ఈ సినిమా గురించే మాట్లాడుతూ ఉంటుంది.” అని చెప్పా.
“ఇంతకీ ఏం నచ్చిందంట సినిమాలో?”
“లవ్ స్టోరీస్ అంటే చాలా ఇష్టం తనకి. కాని చిన్న పిల్ల లాంటిది. చాలా అమాయకురాలమ్మా.”
“చిన్న పిల్ల అంటే?”
“అంటే ఏదంటే అది నమ్మేస్తుంది. ఆ లవ్ స్టోరీలన్నీ నిజమని నమ్ముతుంది. ఇంకా చాలా ఉన్నాయిలే.”
“తను చిన్న పిల్లాంటే నువ్వు కాదా.”
“ఇంకా నేనేం చిన్న పిల్లోడినమ్మా. నీకలా అనిపిస్తా అంతే. కాని నేను ఇంకా అలా లేను. అందుకే నీకు సాయం చేస్తా అంటే ఒద్దంటావ్.”
అలా అనగానే అమ్మ మొహం అదోలా అయిపొయింది. బాధో, కోపమో అర్ధం కాలేదు.
“సరే సరే... కోపం తెచ్చుకోకమ్మా. ఊరికే అడిగాను. ఒదిలెయ్.” అన్నాను.
అంతలో చలపతిరావు అంకుల్ ఒచ్చారు. మేము హైదరాబాద్ ఒచ్చిన ప్రతిసారీ ఆయన ఒక రెండు మూడు సార్లు ఒస్తారు. మా గురించి కనుక్కొని కొంచం సేపు ఉండి వెళ్ళిపోతారు.
“నమస్తే అంకుల్. ఎలా ఉన్నారు.”
“బానే ఉన్నాను. నువ్వెలా ఉన్నావ్? బాగా చదువుకుంటున్నావా?”
“ బానే చదువుతున్నా అంకుల్.”
“ఇప్పుడేంటి ఇంటరా?”
“అవును.”
“నెక్స్ట్ ఏం చదవాలన్నా చదువుకో. మీ అమ్మకి ఇబ్బంది అవుతుంది అని మొహమాట పడకు. ఏమన్నా ఉంటే నేను చూసుకుంటా. సరేనా?”
“సరే అంకుల్. ప్రతీసారీ మరిచిపోకుండా చెప్తారు మీరు.”
కాస్సేపు మాట్లాడుకున్నాం. అమ్మ టిఫిన్ చేసింది. అందరం తిన్నాం.
“అవునoకుల్.. ఆంటీ ఎలా ఉన్నారు. ప్రతీసారి మిమ్మల్నే కలుస్తాం. ఒకసారి అజయ్, అనీష్ లని కూడా కలవాలి.”
“బానే ఉన్నారు అందరూ” అని ముగించారు అంకుల్.
“ఓకే..మరి ఎప్పుడయినా ఇంటికి తీస్కెళ్ళoడి. చాలా రోజులయ్యింది.” అన్నా
“చూద్దాం లే.”
ఏమైందో.. అమ్మకి, ఆంటీకి గొడవేమన్నా అయ్యుంటుందేమో. అమ్మ అలాంటిది కాదే. పైగా ఎప్పుడు చెప్పలేదు కూడా. ఎందుకు లే అని మళ్ళీ అడక్కుండా ఓదిలేశా.
తరవాత అంకుల్ వెళ్ళిపోయారు.
కాస్సేపు టివి చూసి మేము పడుకోడానికి వెళ్ళాం. నేను హాల్లో పడుకున్నా, అమ్మా చిన్ను లోపల బెడ్ రూమ్ లో పడుకున్నారు.
నాకెందుకో నిద్ర పట్టలేదు. ప్రీతితో చాట్ చేస్కుంటూ కూర్చున్నాను. మధ్యలో బాత్రూంకి వెళ్దామని లేచి వెళ్ళాను. అమ్మ ఫోనులో మాట్లాడుతుంది, చిన్ను పడుకున్నాడు.
“ఈ టైంలో ఫోన్ చెయ్యకండి. ఇప్పుడు రావడం కూడా ఒద్దు ప్లీజ్. పిల్లలు పెద్దవుతున్నారు. భార్గవ్ ఇంకా చిన్నపిల్లోడు కాడు. వాడికి అన్నీ అర్ధం అవుతాయి. ఎలాగో ఇన్ని రోజులు అయిపోయాయి. ఇంకా పది రోజులు ఓపిక పట్టండి ప్లీజ్. పిల్లలు వెళ్ళిపోతారు.”
ఇంకా వినే ధైర్యం లేదు నాకు. పక్కకి ఒచ్చేశాను. మనసంతా పిచ్చి ప్రశ్నలతో నిండిపోయింది. వాటి నుంచి తప్పించుకోడానికి చాలా కష్టపడ్డాను.నిద్ర పట్టలేదు రాత్రంతా. ఏమై ఉంటుందో ఆలోచించడానికి కూడా భయం వేసింది.
పొద్దున్న లేవగానే ముందు అమ్మ ఫోన్ తీసుకొని రాత్రి మాట్లాడింది ఎవరితోనో చూసాను, నమ్మలేకపోయాను.
చలపతిరావంకుల్.
* * *
పొద్దున్న అమ్మ ఫోన్ చూసేటప్పుడు అమ్మ అక్కడే ఉంది. నేను కోపంగా ఫోన్ పక్కన పడేసి ఒచ్చాను. రాత్రి వరకు ఇంటికి వెళ్ళలేదు. ఎక్కడెక్కడో తిరిగాను. ఫ్రెండ్సింటికి వెళ్దామనుకున్నా కానీ వెళ్ళబుద్ధి కాలేదు. కనిపించిన బస్సు ఎక్కాను, అది ఎక్కడికెళ్తే అక్కడికెళ్ళాను. నాన్న గుర్తొచ్చారు బాగా...ఏడుస్తూనే ఉన్నాను... అమ్మ గురించి ఏమనుకోవాలో అర్ధం కాలేదు. చలపతిరావు అంకుల్ ఎందుకలా చేస్తాడు? అమ్మెందుకు అలా మాట్లాడింది? రోజంతా తిండి లేదు. హాస్టల్ కి వెళ్ళిపోదాం అనుకున్నాను.
మెల్లిగా నా ముందుకొచ్చి నా పెదాలపై ముద్దు పెట్టింది.
స్తబ్ధత....నా మనసు, బుద్ధి ఏమీ పని చెయ్యలేదు. తేరుకోలేదు. తిరిగి నేనే పెట్టాను ఈసారి...నింపాదిగా..
తరవాత తను సిగ్గుతో నా కళ్ళల్లోకి చూడలేకపొయ్యింది.
"ఒక పది నిమిషాలాగు.. ఈ డ్రెస్ వేసుకొని ఒచ్చి చూపిస్తాను." అని కిందికి పరుగెత్తింది.
ఆనందం... పుట్టి బుద్ధెరిగిన తరవాత ఇంత ఆనందం ఎప్పుడూ కలగలేదు. ఎంత అదృష్టం!... నాదేనా?..నమ్మబుద్ధి కాలేదు.
ఫోన్ మోగింది...
హేమంత్ గాడు..
వీడికి చెప్పాలి.. కాని ఇప్పుడు కాదు.. కట్ చేశాను.
మళ్ళీ చేశాడు. మళ్ళీ కట్ చేశాను.. మధ్యాహ్నం నుంచీ ఇది అయిదోసారి. ఈ గొడవలో ఎత్తడం కుదరలేదు.
మెసేజ్ చేశాడు. "అర్జెంట్. అటెండ్ ద కాల్."
వెంటనే కాల్ బ్యాక్ చేశాను.
"నీ అయ్యా.. ఫోన్ కట్ చేస్తవేందిరా నువ్వు? మొత్తానికే మరిచిపొయినవా ఎట్ల?" అన్నాడు ఎత్తగానే.
"సారీ రా.. పనిలో ఉండి కుదరలే..ఏమైనా అర్జెంటా? రాత్రి ఫోన్ చెయ్యనా?...అప్పుడు నీకో సూపర్ న్యూస్ చెప్తా."
"నేనే నీకు చెప్తా దాని తాత లాంటి న్యూస్. అందుకనే చేశింది."
"అవునా...చెప్పు ఏంటి?"
"మిథున..మిథున పడ్డది నాకు.."
"వ్వాట్? ఏం చెప్తున్నావ్ నువ్వు?..జోకా?"
"జోక్ ఎందుకు చేస్తాబే?..ఇయ్యాల్నే చెప్పిన..ఒప్పుకుంది.. ఒప్పుకునుడేంది..ముద్దు గూడ పెట్టింది."
"ముద్దా..?"
"అవును బే. ఇంకా డీటెయిల్స్ కావాల్నా....ఇందాక కలిసినప్పుడూ............ "
ఒక పెద్ద భూకంపం ఒచ్చింది..వెయ్యి టన్నుల బరువున్న రాయి నా మీద పడింది. బుర్ర తిరిగిపోతుంది. ఫోన్ కట్ చేశాను.
నోరు తడారిపోయింది. అడుగులు తడబడుతున్నాయి..
భయమేసింది. ఎందుకో చాలా భయమేసింది...
ఆదరా బాదరాగా కిందికొచ్చాను..
బండి స్టార్ట్ చేసి పోనిచ్చాను.. వెనక్కి తిరిగి చూడలేదు.
ఇంటికెళ్ళేటప్పుడు కొత్తకార్డ్ కొని నా ఫోన్ నంబర్ మార్చేశాను.
మా అమ్మ
"మా అమ్మoటే నాకు చాలా ఇష్టం, చాలా మంచిది. చెప్పడానికి కొంచం టూ మచ్ గా ఉంటుంది కాని మా అమ్మంటే దేవతే... అంటే ఎవరికైనా వాళ్ళమ్మ దేవతలాగే అనిపిస్తుంది కాని నా విషయంలో ఇది నిజంగా నిజం."
ఇలాంటి మాటలు నేనెప్పుడూ ఎవరితో మాట్లాడలేదు. కాని కొన్ని రోజుల నుంచి ప్రీతి చాలా దెగ్గరయ్యింది. తనతో అన్ని విషయాలు షేర్ చేసుకోబుద్ధవుతుంది. తను గురించి కూడా చాలా తెలిసింది. ఇద్దరం ఇంటికి దూరంగా ఉండటమో మరింకేంటో తెలియదు కాని ఒకరితో ఒకరికి చాలా చాలా తొందరగా స్నేహం ఏర్పడింది.. రోజూ గంటలు గంటలు ఫోన్ లో గడిచిపోతుంది.
నా పేరు భార్గవ్. నేను సెవెంత్ క్లాసులో ఉన్నప్పుడు ఈ ఊళ్ళో హాస్టల్ కి ఒచ్చాము నేను, మా తమ్ముడు. టెన్త్ క్లాసు వరకు పూర్తిగా బాయ్స్ కాలేజ్ అండ్ హాస్టల్ కావడంతో అమ్మాయిలతో అస్సలు పరిచయం లేదు, ఎలా మాట్లాడాలో కూడా తెలియదు. ఇంటర్ ఫస్ట్ ఇయర్ కి ఒచ్చాక ట్యూషన్ దెగ్గర ప్రీతి పరిచయం అయ్యింది. ముందు తనతో మాట్లాడాలని చాలా కోరికగా ఉండేది కాని దెగ్గరికెళ్తే నోరు పెగిలేది కాదు.
కాని ఒక కామన్ ఫ్రెండ్, శివగాడు, వాడి వల్ల రెండు మూడు సార్లు కలిశాం. ఎలాగోలాగ ధైర్యం చేసి పలకరించాను. తను చాలా కూల్. అందరినీ చాలా ఆప్యాయంగా పలకరిస్తుంది. ఎప్పుడూ నవ్వుతూ ఉంటుంది. హ్యాపీగా ఉంటుంది. నాకున్న సిగ్గు, భయం తనకు లేవు. అందరం కలిసినప్పుడు తనే సెంటరాఫ్ అట్రాక్షన్. అందరూ తన చుట్టూ చేరతారు. దీనికి కారణం తను అందంగా ఉండటమే అంటాడు శివగడు. కాని అదొక్కటే కాదు, తను ఎప్పుడూ హ్యాపీగా ఉండటం అని నేనంటాను. ప్రీతి చిరాకుపడ్డంకాని, విసుగ్గా ఉండడం కాని చాలా చాలా తక్కువ. ఎవరైనా ఉన్నప్పుడు మాత్రం అస్సలలా ఉండదు, అందరినీ నవ్విస్తూ ఉంటుంది. ఎప్పుడైనా మేమిద్దరమే ఉన్నప్పుడు, లేదా నాతో ఫోనులో ఉన్నప్పుడు మాత్రం ఏదైనా నచ్చని విషయం ఉంటే చెప్తుంది. చిరాకులు, కోపాలు ఎవరిమీదన్నా ఉంటే అప్పుడు నాకు మాత్రం చెప్తుంది.
ఆలోచిస్తే... తన లైఫ్ కూడా అంత సింపుల్ గా, ఏ బాధా లేకుండా ఉంటుంది కాబట్టి ప్రీతి అలా ఉండగలుగుతుందేమో! ఎప్పుడూ కష్టం అనే మాట తెలియదు పాపం... అమాయకురాలు. తనలో నన్ను అట్రాక్ట్ చేసేది అదే. కాని నాకు అర్ధం కానిది ఏంటంటే తనకు నాలో ఏం నచ్చిందో అని. ఎప్పుడు అడిగినా మాట దాటేస్తుంది కాని చెప్పదు.
నేను జీవితంలో పెద్దగా కష్టపడలేదు కాని కష్టం అంటే ఏంటో తెలుసు.మా కష్టం అంతా కూడా మా అమ్మ పడుతుంది. అసలు మేమున్న పరిస్థితికి, మా ఫ్యామిలీకి, నేను, చిన్ను..అదే మా తమ్ముడు ఇంత మంచి కాలేజ్లో చదువుకుంటున్నాం అన్నా, ఇంత మంచి హాస్టల్లో ఉంటున్నాం అన్నా అదంతా మా అమ్మ గొప్పతనమే.
అందుకే ప్రీతి నా గురించి చెప్పమని బలవంతం చేసినప్పుడు నేను చెప్పిన మొదటి మాట ఇదే.
“కరెక్టే బాబూ. ఒప్పుకుంటున్నాను. మీ అమ్మ దేవతే. కాదంటే కొట్టు. కాని వేరే కూడా చెప్పు. ఎప్పుడూ ఇదొక్క ముక్క చెప్పి ఊరుకుంటావు. మీ నాన్న గురించి, వేరే ఫ్యామిలీ గురించి.” గట్టిగా అడుగుతుంది ఇవ్వాళ.
ఇష్టం లేకపోయినా ఇవ్వాళ తప్పేలా లేదు...
"ప్లీస్ భార్గవ్.."
"హ్మ్... మా ఫ్యామిలీ గురించి చెప్పాలంటే..."
· * *
మాది చిన్న ఫ్యామిలీ. అమ్మా, నాన్న, నేను తమ్ముడు. హైదరాబాదులో ఒక లోయర్ మిడిల్ క్లాసు అనుకోవచ్చు. నాన్నది ఒక ప్రైవేటు కంపెనీలో అకౌంటెంట్ జాబ్, అమ్మ ఇంట్లోనే. నేను, నాన్న, చిన్ను ఒక టీం. అమ్మ ఎప్పుడూ ఒంటరిగానే మా అందరితో గొడవ పాడేది. పాపం అనిపించేది అప్పుడప్పుడూ. కాని నాన్నని కాదని అమ్మ పార్టీలో చేరటం మా వాల్ల అయ్యేది కూ కాదు. అయినా అమ్మకు ఎవ్వరి సహాయం అవసరం లేదు. అమ్మకి కోపం ఒచ్చిందంటే మాతో పాటు నాన్న కూడా భయపడతాడు. అందుకే మా చదువు విషయాలు, ఇంటి విషయాలు అన్నీ అమ్మే చూసుకునేది. నాన్నతో ఓన్లీ సినిమాలు, షికార్లు అలాంటివి. ఒక్కరోజు కూడా నాన్న మమ్మల్ని తిట్టిoది నాకు గుర్తులేదు.
అమ్మ అందరినీ చూస్కోవాలి కాబట్టి అలా పైకి కోపంగా కనపడేది కాని మేమంటే చాలా ప్రేమ. ఒకసారి ఏమైందో తెల్సా.... మా నాన్నకి హై ఫీవర్ ఒచ్చింది, రెండు రోజులు లేవలేదు. అప్పుడు నేను సిక్స్త్ క్లాసులో ఉన్నా. ఆ రెండు రోజులు మా అమ్మ కళ్ళు మూయడం నేను చూడలేదు. తినడం కూడా చూడలేదు. రెండు రోజులు నాన్న పక్కనే కూర్చుంది. కదల్లేదు అక్కణ్ణుంచి. మా తిండి విషయం, కాలేజీ విషయం కూడా పట్టించుకోలేదు. మాకు చుట్టాలెవ్వరూ కూడా పెద్దగా లేరు. సో అమ్మ ఒక్కతే కష్టపడవలసి వచ్చింది.
అమ్మ సైడ్ వాళ్ళు ఎవరూ ఎప్పుడూ ఇంటికి రావడం చూడలేదు నేను. వాళ్ళది హైదరాబాదు కూడా కాదు. అమ్మా నాన్నది లవ్ మ్యారేజ్ అంట. అందుకేనంట. నాన్నకి ఒక అక్కయ్య ఉండేవారంట. వాళ్ళెక్కడో నార్త్ ఇండియాలో సెటిల్ అయ్యారంట. ఏం చేసినా, ఏలా ఉన్నా మాకు మేమే. అందుకే అప్పుడప్పుడూ ఇబ్బంది అనిపించేది.
నాన్నకి ఇద్దరు ముగ్గురు ఫ్రెండ్స్. చాలా క్లోజ్. ఏదైనా అడగాలంటే నాన్న వాళ్ళనే అడిగేవారు. చలపతిరావు అంకుల్, చంద్రం అంకుల్. వీళ్ళు ఇంటికి బాగా ఒచ్చేవారు. మాతో కూడా సరదాగా మాట్లాడేవారు.
ఒకసారి ఇలాగే నాన్నకి ఒంట్లో బాగుండలేదు. రెండు రోజులు ఆగి నాన్నను హాస్పిటల్ కి తీస్కెళ్ళారు. అప్పుడు మేము చలపతిరావు అంకుల్ వాళ్ళింట్లోనే ఉన్నాం. అక్కడినించే కాలేజీకి. నాన్నకి ఏదో ఇన్ఫెక్షన్ అయ్యిందని కొన్ని రోజుల్లో తగ్గిపోతుందని చెప్పారు.
తరవాత ఒక రోజు కాలేజీ నించి ఒచ్చేసరికి అందరూ ఉన్నారు. అమ్మ ఏడుస్తుంది. నాన్న అమ్మని ఓదారుస్తున్నారు. చలపతిరావు అంకుల్, చంద్రం అంకుల్ వాళ్ళ ఫ్యామిలీలు కూడా ఉన్నారు.. మమ్మల్ని చూసి లోపలికి తీస్కెళ్ళారు. మమ్మల్ని లోపలే ఉండమన్నారు. అమ్మా నాన్నకి మేము ఒచ్చినట్టు కూడా తెలియదు.
కాసేపాగి అమ్మ నన్ను పిలిచింది. నాన్న తన ఒళ్లో కూర్చోపెట్టుకున్నారు. ఏదో జరిగింది అని అర్ధం అయ్యింది కాని ఏం జరిగిందో ఊహించే ధైర్యం లేదు నాకు.
“చూడు నాన్నా.. తమ్ముడు ఇంకా చాలా చిన్నోడు. వాడికేం అర్ధo కాదు. సో నువ్వే వాడిని, అమ్మని జాగ్రత్తగా చూస్కోవాలి. సరేనా?” అన్నారు నాన్న. ఆయన కళ్ళల్లో నీళ్ళు.
“ఇప్పుడేమైంది నాన్నా? నాకు చాలా భయంగా ఉంది.” అని నాన్నని గట్టిగా పట్టుకున్నాను.
అమ్మ పెద్దగా ఏడుస్తుంది.
“ఏం కాలేదు రా. కాని రేపేమన్నా జరగొచ్చు కదా. అందుకు చెప్తున్నా.” అని సర్దిచెప్పడానికి చూశారు నాన్న.
“అరేయ్. అసలే వాడు చిన్న కుర్రాడు. ఇలా భయపెట్టకండి వాడిని. అయినా డాక్టర్ ఏం చెప్పాడు. ఇప్పట్లో ప్రమాదం ఏమీ లేదని చెప్పాడు కదా.” అన్నారు చలపతిరావంకుల్.
“అయినా ఈ రోజుల్లో పిల్లలతో ఇలాంటి విషయాలు దాచకూడదు.” అని నన్ను లేపి తనవైపుకు తిప్పుకున్నారు.
“చూడు భార్గవ్. నాన్నకు ఆరోగ్యం బాగా ఉండటo లేదని నీకు తెలుసు కదా. ఇవ్వాళే డాక్టర్ గారు చెప్పారు. నాన్నకి కాన్సర్ ఒచ్చిందట. ఇప్పుడేo భయం లేదు. కాని మనం జాగ్రత్తగా ఉండాలి. నాన్నకి ట్రీట్మెంట్ చేయించాలి. నువ్వు పెద్దవాడివి కాబట్టి నీకు చెప్తున్నాం. అమ్మని, నాన్ననీ జాగ్రత్తగా చూస్కోవాలి.”
నాకేం అర్ధం కాలేదు. అమ్మ ఏడుపు తప్ప ఏమీ వినిపించడంలేదు. ఆ వయసులో నాకు కాన్సర్ వల్ల ఏమవుతుందో కూడా తెలియదు. నాకు తెలియకుండానే ఏడిచేశాను...చాలా... నాన్నని గట్టిగా పట్టుకున్నాను.
నాన్న ఏమనుకున్నారో ఏమో, “పిచ్చోడా! ఏం ఫరవాలేదు రా. చూడు ఇంట్లో పెద్ద వాడివి, నీకు ఇవన్నీ తెలియాలని చెప్తున్నాం. రేపటినించి ట్రీట్మెంట్ తీస్కుంటున్నా. నాకేం కాదు. మీరు మాత్రం ధైర్యంగా ఉండాలి.” అని చెప్పారు.
కాని అదంతా అబద్ధం అని తరవాత తెలిసింది.
ఆరోజు మొదలు మా ఇంట్లో కష్టాలు పెరిగాయి తప్ప తరగలేదు. నాన్న ఉద్యోగానికి లాంగ్ లీవ్ పెట్టారు. అమ్మా, నాన్నా హాస్పిటల్ కి తిరగడమే సరిపోయింది. నాన్న చాలా నీరసంగా అయిపోయారు. నాకు తెలిసి మాకు ఆస్తులేం లేవు. ఉన్నా కూడా అప్పుడు కరిగిపోయి ఉంటాయి. అమ్మకి ఉన్న కాస్త బంగారం కూడా అప్పుడు తీసేసింది. మెళ్ళో మంగళసూత్రం కూడా లేదు.
ఇల్లంతా నరకంలాగా ఉండేది. ఎప్పుడూ అల్లరి, కేకలు వినిపించే మా ఇంట్లో మొత్తం నిశ్శబ్దం కమ్మేసింది. చిన్నుగాడు అప్పుడు సెకండ్ క్లాస్. వాడికేం అర్ధం అయిందో కాని వాడు కూడా ఏదోలా అయిపోయాడు. నాన్నవాళ్ళక్క వాళ్ళు ఒకసారి ఒచ్చి చూసి వెళ్ళారు. అమ్మ సైడ్ వాళ్ళు అసలు రాలేదు అప్పుడు కూడా. మెల్లగా నాన్నకు జుట్టు ఊడిపోయింది. తినటం మానేశాడు. బక్కగా అయిపోయాడు. ఆయన బాధ చూస్తే ఇలా ఉండటం కంటే పోవడమే మంచిది అనిపించింది నాకు. కాని అమ్మతో అనలేదు.
ఆ రోజు కూడా రానే ఒచ్చింది. ఏడ్చి ఏడ్చి అమ్మ కళ్ళల్లో నీళ్ళు కూడా అయిపోయాయి. ఈ టైములో నాన్న గారి ఫ్రెండ్స్ ఒక్కరే మమ్మల్ని ఆదుకుంది. ముఖ్యంగా చలపతిరావు అంకుల్. పెద్దోళ్ళు ఎవరూ లేరు, అసలు ఏ పని ఎలా చెయ్యాలో తెలియదు, అమ్మ ఈ లోకంలో లేదు. అన్నీ ఆయనే చూసుకున్నారు. చనిపోయాక చెయ్యాల్సిన పనులన్నీ.
తరవాత ఒక రోజు అమ్మ నన్ను పిలిచింది.
“భార్గవా...మీ నాన్న మిమ్మల్ని చూసుకోమని బాధ్యత నా పైన వేసి వెళ్ళిపోయాడు. ఇప్పుడు నా ముందున్న పని ఒక్కటే. మీ ఇద్దరినీ బాగా చదివించాలి. అంతే.. ఈ జీవితానికి ఇంకేం అక్ఖర్లేదు. ఇది మాత్రం గుర్తుపెట్టుకో..చలపతిరావంకుల్ నాకు నాన్న ఆఫీస్ లోనే చిన్న ఉద్యోగం ఇప్పించారు. కాని..”
అమ్మ ఏడిచింది.
“కాని ఉద్యోగానికి వెళ్తే మిమ్మల్ని సరిగ్గా చూసుకోలేను. మన దెగ్గరా డబ్బులు లేవు. నేను పని చేస్తే కాని మనకు పొట్ట గడవదు, నాకా పదో తరగతి దాటి చదువులేదు.దొరికిన ఈ పని వదిలిపెట్టలేను. జరిగినదంతా చూశాక మీరిక్కడ మనశ్శాంతిగా చదువుకోలేరు. అందుకే మీ ఇద్దరికోసం ఒక హాస్టల్ చూశాను. ఇక్కడ నా కష్టాలేవో నేను పడతాను. మీరు మాత్రం అవేమీ మనసులో పెట్టుకోకుండా శ్రద్ధగా చదువుకోండి. సరేనా?” అని నన్ను దెగ్గరకు తీసుకుంది.
“ఒద్దమ్మా. అసలే నాన్న లేరు.. ఇప్పుడు మేము వెళ్ళిపోతే నువ్వొక్కదానివే అయిపోతావు. మేము ఇక్కడే చదువుకుంటాం. మా పని మేమే చేసుకుంటాం. నేను కావాలంటే సాయంత్రం ఏదన్నా చిన్న పని చేస్తా. కొన్ని డబ్బులొస్తాయి.” అని ఏడిచాను.
“అందుకేరా నేను ఒద్దనేది. మీరు చాలా మంచి కాలేజ్లో చదువుకోవాలి. చాలా బాగా చదువుకోవాలి. జీవితంలో పైకి రావాలి. ఈ కష్టాల వల్ల మీరెక్కడో ఆగిపోతే అది నేను భరించలేను. మీ నాన్న ఉన్నట్టే మిమ్మల్ని చూసుకోవాలి.”
అమ్మ నిశ్చయించుకున్న తరవాత ఆమెని ఎవ్వరూ ఆపలేరు. నన్నూ, తమ్ముణ్ణి హాస్టల్ కి పంపించేసింది. సెవెంత్ క్లాసులో ఈ ఊరికి ఒచ్చాను. లాస్ట్ ఇయర్ టెన్త్ అయిపోయిన తరవాత ఇంటికి ఒచ్చేస్తా అని అమ్మకి చెప్పాను. కాని అమ్మ ఒప్పుకోలేదు. అక్కడ ఒక్కతే కష్టపడుతుంది. నేను ఉద్యోగం చేసే వయసు ఒచ్చేవరకు రావద్దు అని ఖచ్చితంగా చెప్పేసింది. అక్కడుంటే చదువు పైన శ్రద్ధ పెట్టలేను అంటుంది. కరెక్టో కాదో తెలియదు కాని అమ్మ చెప్పింది కాబట్టి అలాగే ఉంటున్నాం.
· * *
పాపం ప్రీతి. ఇంత సీరియస్ గా నా గురించి చెప్తా అని ఊహించలేదనుకుంటా. ఏం మాట్లాడలేదు. సైలెంట్ గా అయిపొయింది.
“ఏయ్ పిల్లా...ఏంటి.. ఉన్నావా లేదా?”..ఒక నిమిషo ఆగి అన్నాను.
“సారీ భార్గవ్. మీ నాన్న గురించి తెలియక ఊరికే చెప్పు చెప్పు అని అన్నాను. అనవసరంగా గుర్తు తెచ్చుకున్నావు ఇదంతా. రియలీ సారీ..” తన గొంతులో తెలుస్తుంది పాపం ఏడుస్తుందనుకుంటా.
“ప్రీతీ.. పిచ్చా? ఏడవకు... అయ్యో నేను బానే ఉన్నా. నాకు గుర్తురావడం, రాకపోవడం ఏమీ ఉండదు. నాన్న ఎప్పుడూ నన్ను ఒదిలేసి వెళ్ళలేదు. ఇప్పుడేం నేను బాధపడట్లేదు. నువ్వు ఏడవకు..ప్లీజ్...”
“కాని మీ అమ్మ గ్రేట్ కదా. ఇన్ని ఇయర్స్ నుంచి మిమ్మల్ని ఎంత జాగ్రత్తగా చూసుకుంటున్నారు. ఒక్కరే పాపం అది కూడా.”
“అందుకే నాకిక్కడ ఉండబుద్ధి కాదు. అమ్మేమో రానివ్వదు. సంవత్సరానికి రెండు సార్లు వెళ్తాం అంతే.”
“సమ్మర్ ఒస్తుంది కదా. ఇప్పుడు వెళ్తావా?”
“ఆ వెళ్తా... ఈసారయినా అమ్మ ఒప్పుకుంటే బాగుండు. అక్కడే ఎక్కడయినా కాలేజీలో చేరతా..”
“అవునా...”. ప్రీతి గొంతు డల్ గా అయిపోయింది.
“ఏయ్. అంత ఫీల్ అవ్వకులే...మా అమ్మ సంగతి తెలుసు నాకు... ప్రతిసారి నేను ఉండిపోతా అనడం, మా అమ్మ పంపించెయ్యడం మామూలే.”
“అసలే ఆంటీ దేవతా..” అంది నవ్వుతూ... నన్ను ఏడిపిస్తుంది అని అర్ధం అయ్యింది.
“పడతాయి నీకు..” అని ఫోను పెట్టేశాను.
రెండు వారాల తరవాత నేను, చిన్ను హైదరాబాద్ వెళ్లాం.
***
హైదరాబాద్ ఒస్తే ఎదో లోకంలోకి ఒచ్చినట్టు అనిపిస్తుంది. అమ్మ చేతి వంట తింటూ, ఆ నెల రోజులు చాలా ఎంజాయ్ చేస్తాం. అమ్మ కూడా మాకోసం ఆ నెల రోజులు లీవ్ పెడుతుంది. ఏ పనీ పెట్టుకోదు. మాకు వండి పెట్టడం, అప్పుడప్పుడూ మేము ముగ్గురం సినిమాలకు అలా బయటికి వెళ్ళడం అంతే. ఇంకే పని ఉండదు. చిన్నుని నేను చూసుకుంటా, నువ్వెప్పుడయినా ఆఫీస్ కి వెళ్ళమ్మా అవసరం అయితే అని చెప్పినా వినదు అమ్మ. ఆరు నెలల ప్రెమంతా ఈ ఒక్క నెలలో చూపిస్తుంటుంది.
ఒక రోజు అందరం టీవీలో సినిమా చూస్తున్నాం.
“అమ్మా.. ఈ సినిమా అంటే ప్రీతికి ఎంత ఇష్టమో తెలుసా? మాటిమాటికీ ఈ సినిమా గురించే మాట్లాడుతూ ఉంటుంది.” అని చెప్పా.
“ఇంతకీ ఏం నచ్చిందంట సినిమాలో?”
“లవ్ స్టోరీస్ అంటే చాలా ఇష్టం తనకి. కాని చిన్న పిల్ల లాంటిది. చాలా అమాయకురాలమ్మా.”
“చిన్న పిల్ల అంటే?”
“అంటే ఏదంటే అది నమ్మేస్తుంది. ఆ లవ్ స్టోరీలన్నీ నిజమని నమ్ముతుంది. ఇంకా చాలా ఉన్నాయిలే.”
“తను చిన్న పిల్లాంటే నువ్వు కాదా.”
“ఇంకా నేనేం చిన్న పిల్లోడినమ్మా. నీకలా అనిపిస్తా అంతే. కాని నేను ఇంకా అలా లేను. అందుకే నీకు సాయం చేస్తా అంటే ఒద్దంటావ్.”
అలా అనగానే అమ్మ మొహం అదోలా అయిపొయింది. బాధో, కోపమో అర్ధం కాలేదు.
“సరే సరే... కోపం తెచ్చుకోకమ్మా. ఊరికే అడిగాను. ఒదిలెయ్.” అన్నాను.
అంతలో చలపతిరావు అంకుల్ ఒచ్చారు. మేము హైదరాబాద్ ఒచ్చిన ప్రతిసారీ ఆయన ఒక రెండు మూడు సార్లు ఒస్తారు. మా గురించి కనుక్కొని కొంచం సేపు ఉండి వెళ్ళిపోతారు.
“నమస్తే అంకుల్. ఎలా ఉన్నారు.”
“బానే ఉన్నాను. నువ్వెలా ఉన్నావ్? బాగా చదువుకుంటున్నావా?”
“ బానే చదువుతున్నా అంకుల్.”
“ఇప్పుడేంటి ఇంటరా?”
“అవును.”
“నెక్స్ట్ ఏం చదవాలన్నా చదువుకో. మీ అమ్మకి ఇబ్బంది అవుతుంది అని మొహమాట పడకు. ఏమన్నా ఉంటే నేను చూసుకుంటా. సరేనా?”
“సరే అంకుల్. ప్రతీసారీ మరిచిపోకుండా చెప్తారు మీరు.”
కాస్సేపు మాట్లాడుకున్నాం. అమ్మ టిఫిన్ చేసింది. అందరం తిన్నాం.
“అవునoకుల్.. ఆంటీ ఎలా ఉన్నారు. ప్రతీసారి మిమ్మల్నే కలుస్తాం. ఒకసారి అజయ్, అనీష్ లని కూడా కలవాలి.”
“బానే ఉన్నారు అందరూ” అని ముగించారు అంకుల్.
“ఓకే..మరి ఎప్పుడయినా ఇంటికి తీస్కెళ్ళoడి. చాలా రోజులయ్యింది.” అన్నా
“చూద్దాం లే.”
ఏమైందో.. అమ్మకి, ఆంటీకి గొడవేమన్నా అయ్యుంటుందేమో. అమ్మ అలాంటిది కాదే. పైగా ఎప్పుడు చెప్పలేదు కూడా. ఎందుకు లే అని మళ్ళీ అడక్కుండా ఓదిలేశా.
తరవాత అంకుల్ వెళ్ళిపోయారు.
కాస్సేపు టివి చూసి మేము పడుకోడానికి వెళ్ళాం. నేను హాల్లో పడుకున్నా, అమ్మా చిన్ను లోపల బెడ్ రూమ్ లో పడుకున్నారు.
నాకెందుకో నిద్ర పట్టలేదు. ప్రీతితో చాట్ చేస్కుంటూ కూర్చున్నాను. మధ్యలో బాత్రూంకి వెళ్దామని లేచి వెళ్ళాను. అమ్మ ఫోనులో మాట్లాడుతుంది, చిన్ను పడుకున్నాడు.
“ఈ టైంలో ఫోన్ చెయ్యకండి. ఇప్పుడు రావడం కూడా ఒద్దు ప్లీజ్. పిల్లలు పెద్దవుతున్నారు. భార్గవ్ ఇంకా చిన్నపిల్లోడు కాడు. వాడికి అన్నీ అర్ధం అవుతాయి. ఎలాగో ఇన్ని రోజులు అయిపోయాయి. ఇంకా పది రోజులు ఓపిక పట్టండి ప్లీజ్. పిల్లలు వెళ్ళిపోతారు.”
ఇంకా వినే ధైర్యం లేదు నాకు. పక్కకి ఒచ్చేశాను. మనసంతా పిచ్చి ప్రశ్నలతో నిండిపోయింది. వాటి నుంచి తప్పించుకోడానికి చాలా కష్టపడ్డాను.నిద్ర పట్టలేదు రాత్రంతా. ఏమై ఉంటుందో ఆలోచించడానికి కూడా భయం వేసింది.
పొద్దున్న లేవగానే ముందు అమ్మ ఫోన్ తీసుకొని రాత్రి మాట్లాడింది ఎవరితోనో చూసాను, నమ్మలేకపోయాను.
చలపతిరావంకుల్.
* * *
పొద్దున్న అమ్మ ఫోన్ చూసేటప్పుడు అమ్మ అక్కడే ఉంది. నేను కోపంగా ఫోన్ పక్కన పడేసి ఒచ్చాను. రాత్రి వరకు ఇంటికి వెళ్ళలేదు. ఎక్కడెక్కడో తిరిగాను. ఫ్రెండ్సింటికి వెళ్దామనుకున్నా కానీ వెళ్ళబుద్ధి కాలేదు. కనిపించిన బస్సు ఎక్కాను, అది ఎక్కడికెళ్తే అక్కడికెళ్ళాను. నాన్న గుర్తొచ్చారు బాగా...ఏడుస్తూనే ఉన్నాను... అమ్మ గురించి ఏమనుకోవాలో అర్ధం కాలేదు. చలపతిరావు అంకుల్ ఎందుకలా చేస్తాడు? అమ్మెందుకు అలా మాట్లాడింది? రోజంతా తిండి లేదు. హాస్టల్ కి వెళ్ళిపోదాం అనుకున్నాను.
