Chapter 04
அடுத்த நாள் பிரபு காலையில் வரும் போது இவன் ஏன் இப்போ வருகிறான் என்று நேற்று இருந்த கேள்வி இப்போது அவள் மனதில் இல்லை. நேற்று காபி குடித்துவிட்டு சும்மா தான் பேசிட்டு போனான். அவனுடன் பேசும் போது நேரம் சுவாரசியமாக தான் போனது அதனால் அவன் அடுத்த நாள் வருகை பெரிதாக அவள் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.
"வாங்க, என்ன மறுபடியும் காப்பியா?, " என்று புன்னகைத்துக் கொண்டு கேட்டாள்.
"பாருங்களேன், நான் ஓசி காப்பிக்காகத்தான் வருகிறேன் என்று என்னை கிண்டல் பண்ணுறீங்க."
"அப்படி எதுவும் இல்லை, சும்மா தான் கேட்டேன்."
மீரா அவனுக்கு காபி கொடுக்க, பிரபு ஹால் சோபாவில் உட்கார்ந்து அதை குடிக்க துவங்கினான்.
"நீங்க காபி சாப்பிட்டுக்கிட்டு இருங்க, எனக்கு இன்னும் கொஞ்சம் சமையல் வேலை இருக்கு, " என்று மீரா சமையல் அறைக்கு போகும் போது பிரபு," நீ உங்க வேலையை பாருங்க மதனி, நான் அங்கேயே உங்களுடன் பேசிக்கொண்டே குடிக்கிறேன்," என்றான்.
நேற்று மாலையும் அவன் சமையல் அறை வந்து தான் என்னுடன் பேசினான். இவன் என் வீட்டில் அதிக உரிமை எடுத்து கொள்கிறான் என்று நினைத்தாள். இந்த பழைய நினைவுகள் இப்போது மீரா அவள் கட்டிலில் படுத்துக்கொண்டு இருக்கும் போது மீண்டும் ஓடியது. அவன் என் வீட்டில் மட்டுமா, என்னிடமும் அதிகம் உரிமை எடுக்க போறான் என்று எனக்கு அப்போது தெரியாது.
அவள் படுத்துக்கொண்டே அந்த பழைய நினைவுகள் அவள் மனதில் ஓடாவிட்டாள். அது எதோ திரை படக்காட்சிகள் போல ஓடியது.
இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த நிகழ்வுகள் .
"மதனி, இன்றைக்கு என்ன சமையல்," என்று கேட்டான் உள்ளே நடந்துகொண்டு வந்து.
அவனை திரும்பி பார்த்தாள். "அப்படி பார்க்காதீங்க, நான் சாப்பாடு கேட்க மாட்டேன்."
"இல்லை சும்மா பார்த்தேன், இன்றைக்கு வெஜ் சமையல் தான்."
"அப்படினா நான் நிச்சயம் சாப்பாடு கேட்க மாட்டேன். எனக்கு எப்போதும் நான் வெஜ் தான்," எண்டவான் அவள் இடுப்பை பார்த்து சொல்வது போல இருந்தது.
மீரா அதற்க்கு ஒன்னும் சொல்லவில்லை, பதிலாக கேட்டாள்," உங்களுக்கு இன்றைக்கு என் வேலை?"
"நான் சும்மா தான் இருக்கேன். ஒரு படத்துக்கு போகலாம் என்று இருக்கிறேன்."
மீரா இதை கேட்டு ஆர்வமானாள். "அப்படியா ? என்ன படம்?"
அவர்களின் சிறிய நகரத்தில் இரண்டு தியேட்டர் தான் இருந்தது. அதிலும் ஒரு தியேட்டரில் எப்போதும் பழைய படம். இது ஒரு வாய்ப்பாக பிரபுவுக்கு அமைந்தது. அவன் அந்த படத்தின் பெயரை சொல்ல மீரா முகம் பிரகாசமானது.
"அந்த படம் நல்ல படம் என்று கேள்வி பாட்டன்," என்றாள் ஆர்வத்துடன்.
"உங்களுக்கு அந்த படம் பார்க்க ஆசையாக இருந்தால் வாங்க போகலாம்," என்றவனை மீரா பார்த்து முறைத்தாள் சற்று கோபமாக.
அவள் முறைப்பதை கவனிக்காதது போல," நான் வென இப்போது போகல, சாயங்காலம் சரவணன் மற்றும் பிள்ளைகள் வந்த பிறகு எல்லோரும் படத்துக்கு போகலாம்."
சே சே நான் தப்பாக நினைத்துட்டேனே. அவன் இந்த அர்த்தத்தில் சொன்னன்னா, அவன் என்னை தனியாக கூப்பிடுறேன் என்று கோபப்பட்டுட்டேன்.
"இல்லைங்க, நீங்க போங்க. இப்போது கல்யாண சீசன், அவரால படத்துக்கு வரமுடியாது, மேலும் பிள்ளைகள் ரொம்ப லேட்டாக வெளியே அழைத்து செல்லவதில்லை. வார இறுதிகளில் நேரம் இருந்த நான் அவரிடம் கேட்குறேன்."
"ஏன் மதனி, நீங்க அதிகம் படத்துக்கு போவதில்லையா?"
"இல்லை, அவர் இந்த கல்யாண சீசனில் ஏழு நாட்களும் கடையை திறந்து வைத்திருப்பர். மற்ற மாதங்களில் கூட திங்கள் கிழமை மட்டும் தான் விடுமுறை எடுப்பார்."
ஓ, அப்போ நீங்க படத்துக்கு போவதில்லையா?"
"அப்படி சொல்ல முடியாது. ரொம்ப நல்ல படமாக இருந்தால், நான் விரும்பி கேட்டால், அவர் வார இறுதிகளில், கடையை அவர் கணக்கு பிள்ளை பொறுப்பில் விட்டுவிட்டு என்னையும், குழந்தைகளும் அழைத்து செல்வார்."
அவள் குரலில் இருந்த வருத்தத்தை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவனுக்கு இது நம்பிக்கை கொடுத்தது. இவளுக்குள் பல ஏக்கங்கள் இருக்கு. எல்லாம் வெளிக்காட்டாமல் இருக்கிறாள். அதை சரியாக பயன்படுத்தினால் இவளை மடக்க வாய்ப்பு இருக்கு.
"சரவணன் வேலையாக இருந்தால் நீங்க பிள்ளைகளை அழைத்துட்டு போகவேண்டியது தானே?"
"இல்லங்க, நான் கோவில் தவிர அவர் இல்லாமல் வேறு எங்கும் போவதில்லை."
"நீங்க பாவம் மதனி, நீங்க நிறைய விஷயங்கள் மிஸ் பண்ணுறீங்க."
அவளுக்கு இருக்கும் வருத்தத்தை மீரா கட்டிக்கொள்ள விரும்பவில்லை. "இல்லை, எனக்கு வருத்தும் எதுவும் இல்லை, டிவி இருக்கு, அதில் பொழுதுபோகுது. அவர் கடும்மையாக உழைக்கிறார், நான் அதற்கு இடைஞ்சலாக இருக்க விரும்பவில்லை."
"உன் ஆசைகளை நீ எவ்வளவு காலம் அடக்க முடியும் என்பதைப் பார்க்கிறேன்," என்று பிரபு மனதில் நினைத்துக்கொண்டான்.
"சரி, மதனி நேரமாகுது. நான் கிளம்புறேன்." அவன் போவதை கொஞ்சம் ஏக்கத்தோடு பார்த்தாள்.
அன்று மாலை சரவணன் வீட்டுக்கு வந்த பொது மீரா அவனிடம் கேட்டாள்,"என்னங்க மீனம் தியேட்டரில் புது படம் வந்திருக்காம்?"
"அப்படியா, எனக்கு தெரியாது, ஏன் நீ பார்க்க ஆசை படுறியா?"
"ஆமாங்க, இந்த வார கடைசியில் போகலாமா?"
சரவணன் சற்று யோசித்தான்," சாரி மீரா, இந்த வார கடைசியில் கல்யாணத்துக்கு ஆனா புடவைகள் மற்றும் மற்ற ஆடைகள் டிலிவேரி ஆகுது. இந்த வாரம் முடியாது."
அவள் முகத்தில் தெரிந்த ஏமாற்றத்தை பார்த்து,"இன்னும் கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோ. நான் அடுத்த வார கடைசியில் உன்னை கூட்டிட்டு போறேன்."
"சரிங்க," என்று பொய்யாக புன்னகைத்தாள். அவளுள் இருந்த ஏமாற்றத்தை அவனிடம் இருந்து மறைத்தாள்.
அந்த மாலையில் பிரபு அவர்கள் வீட்டுக்கு வரவில்லை. படத்தை பற்றி கேட்க ஆர்வமாக இருந்த மீராவுக்கு அது ஏமாற்றமாக இருந்தது.
அடுத்த நாள் காலையில் பிரபு அவள் வீட்டுக்கு வந்தான்.
"எங்கே உங்களை நேற்று மாலை காணும்?"
"கொஞ்சம் வேலையாக இருந்தது, அதான் வரமுடியவில்லை."
"சரி, சொல்லுங்க, படம் எப்படி இருந்தது?" ஆர்வமாக கேட்டாள்.
"யாருக்கு தெரியும்."
"என்ன சொல்லுறீங்க, நீங்க படத்துக்கு போகலையா?"
"இல்லை."
"ஏன், போவதாக தானே சொன்னிங்க."
"இல்லை மதனி, உங்க முகத்தில் உள்ள வருத்தத்தை நான் நேற்று கவனித்தேன். நான் மட்டும் போய் பார்க்க மனமில்லை. இன்றைக்கு சரவணனிடம் கேட்குறேன். முடிந்தால் இந்த ஞாற்றுக்கிழமை எல்லோரும் போய் அந்த படத்தை பார்க்கலாம்."
'நான் வருதும்மா இருக்கிறேன் என்று இவர் போய் அந்த படத்தை பார்க்கவில்லையா?' மீராவுக்கு வியப்பாக இருந்தது.
"நான் அவரிடம் கேட்டுவிட்டேன். இந்த வாரம் முடியாதாம். அடுத்த வாரம் பார்க்கலாம் என்று சொன்னாரு. "
"அவ்வளவு நாள் படம் இன்னும் இருக்கும்மா என்று தெரியாதே."
"பரவாயில்லை, இருந்த பார்த்துக்கிறேன். எங்களுக்காக நீங்க காத்திருக்காதிங்க, நீங்க முதலில் போய் பாருங்க."
"வேணாம் மதனி, நான் பார்த்துவிட்டு படம் இப்படி இருந்தது, அப்படி இருந்தது என்று சொன்னால் நீங்க மேலும் வருத்தப்படுவீங்க, அதிர்ஷ்டம் இருந்தால் எல்லோரும் பார்க்கலாம், இல்லை என்றால் விட்டுவிடலாம்."
முன்பு பிரபு அவள் கணவனின் நண்பன் என்று மட்டம் பார்த்த மீராவுக்கு அவனை பிடிக்க துவங்கியது, நண்பனாக என்று அவளுக்கு அவள் சொல்லி கொண்டாள்.
"சரி சொல்லுங்குங்க மதனி உங்களுக்கு எந்த நடிகர் நடிகை பிடிக்கும்?"
"எனக்கா? ஹ்ம்ம். நடிகர் என்றால் கமலஹாசன். நடிகை ராதிகா." மூன்று வருடத்துக்கு முன்பு வந்த சகலகலா வல்லவன் பார்த்ததில் இருந்து அவளுக்கு கமலஹாசன் ரொம்ப பிடித்து போய்விட்டது.
"உங்களுக்கு?"
"எந்த நடிகர் என்று சொல்லுறதுக்கில்லை. யார் படம் நல்ல இருந்தாலும் பார்ப்பேன், அனால் நடிகை என்றால் அம்பிகா."
"ஏன், அம்பிகா மட்டும் ஸ்பெஷல்?"
"எனக்கு அம்பிகாவை பார்க்க ரொம்ப அழகா இருக்காங்க. எப்போதும் பார்த்துக்கொண்டே இருக்கவேண்டும் என்று தோன்றும்."
"அம்பிகா அழகு தான், அனால் மற்ற அழகான நடிகைகளும் இருக்காங்களே."
"இருக்கலாம், அனால் ஒவ்வொருக்கும் ஒரு விருப்பம் இருக்கும் இல்லை. ஒன்னு சொன்ன நீங்க கோவிச்சிக்க கூடாது."
"என்ன?"
"நீங்க கோவிச்சிக்க மாட்டிங்கனா நான் சொல்லுறேன்."
"கோவிச்சிக்க மாட்டேன், சொல்லுங்க."
"நீங்க அசப்பில் அவள் மாதிரியே இருக்கீங்க."
"என்னது நானா?" ஆச்சிரியமாக அவள் கேட்டாள். அவளுக்கு உள்ளே மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. "சும்மா போய் சொல்லாதீங்க."
"உண்மையை சொல்லுறேன், நான் ஏன் போய் சொல்ல போறேன். நீங்க ரொம்ப அழகாக இருக்கீங்க. என் நண்பன் உண்மையில் அதிர்ஷ்டசாலி."
"நீங்க ரொம்ப மோசம். உங்க நண்பரின் மனைவியை வர்ணிக்கிறீங்க." அவனை முறைத்தாள் அனால் அந்த முறைப்பில் உண்மையான கோபம் இல்லை.
"நீங்க வேனும்ம்னா நான் கமலஹாசன் போல இருக்கேன் என்று பதிலுக்கு வர்ணியிங்க," அவள் விளையாட்டுக்கு தான் சொல்கிறான் என்று காண்பிப்பதுக்கு புன்னகைத்தான்.
"ஹே ஹேம் ரொம்ப நினைப்பு தான்."
அவன் பற்பத்துக்கு ஆண் அழகனாக இருந்தாலும், கமலஹாசன் சாயல் எதுவும் இல்லை. மேலும் அவன் கலர் கம்மி தான், மாநிறம். அனால் நிச்சயமாக உயரம் அதிகம், உடம்பும் கமலஹாசன் போல இருந்தது.
"இன்னொன்று மதனி."
"என்னது?"
"என்னை வாங்க போங்க என்று அழைக்காதிங்க, பிரபு என்று பெயர் சொல்லியே கூப்பிடுங்க. நாம தான் இப்போ நண்பர்கள் ஆகிட்டோம்மே."
பதிலுக்கு மீறவும் அவனை அவள் பெயர் சொல்லியே அழைக்க சொல்வாள் என்று எதிர்பார்த்தான் அனால் மீரா அப்படி எதுவும் சொல்லவில்லை. அவர்கள் தொடர்ந்து பேசும் போது அவளுக்கு பிரபு என்று பெயர் சொல்லி அழைக்க சுலபமாக வரவில்லை. அவர் பல முறை அவளை நினைவூட்டிய பிறகு தான் அவள் அப்படி கூப்பிட பழகினாள்.
அவன் அன்று கிளம்பும் போது," சரி பிரபு போய்ட்டுவாங்க, இன்று மாலை வருவீங்களா?" என்று கேட்டாள்.
அவன் வருவதை எதிர்பார்க்க துவங்கிவிட்டாள் என்று குஷியானான்.
அவள் பழைய நினைவுகள் களைய, மீரா எழுந்து, முகத்தை கழுவி விட்டு சரவணன் மத்திய உணவு சாப்பிட வீட்டுக்கு வருவதை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தாள்.
"நான் அப்போது அவனை என் கணவரின் நண்பர் என்று மட்டும் இல்லாமல் என் நண்பரும் என்று தானே கருத துவங்கினேன். எப்போது அவன் என் காதலன் என்ற எண்ணம் என் மனதில் புகுந்தது," என்று மீரா யோசித்தாள்.
அனால் அவன் அப்போதே நான் அறியாமல் என் மனதில் ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தி இருக்க வேண்டும். இல்லை என்றால் ஒரு நாள் அவன் என்னை புணர்ந்துவிட்டு போன பிறகு அந்த சகலகலா வல்லவன் பாட்டு ஞாபத்துக்கு வந்திருக்காது. என் மனம் அந்த இன்ப உடலுறவில் மாளிச்சியில் தத்தளிக்க அப்போது பாடினென்னே.
"தண்ணீர் கேட்டும் ஏ பெண்ணை தாகம் தணிந்தது"
"அத்தன் தேவை நான் தந்தேன் ஆசை குறைஞ்சத"
அன்று என் தாகத்தை தீர்த்தான், அவன் தேவைகளை என் பெண்மை பூர்த்தி செய்தது, என்று மீரா நினைத்தாள். சரவணன் புளட் வண்டியின் சத்தம் கேட்க, அவள் சிந்தனைகளை ஓரம்கட்டினாள்.
இரவு நேரம், இன்று முழுதும் பிரபுவின் நினைவு. ஏனோ தெரியவில்லை ஏன் இந்த இரண்டு நாட்கள் அவன் நினைப்பாகவே இருக்குது என்று மீரா குழப்பத்தில் இருந்தாள். ஒரு வேலை முதலில் பூக்காரி கூடையில் ஜாதிமல்லி பூக்கள் பார்த்துவிட்டு. பிறகு பிரபு தங்கையின் கல்யாணத்துக்கு பிறகு முதல் முறையாக மீண்டும் பிரபு வீட்டுக்கு போனதால் வந்த விளைவா? அவர் பிரபு தந்தியுடன் பேசிக்கொண்டு இருக்கும் போது நான் ஹாலில் உட்கார்ந்து இருந்த போது பழைய நினைவுகள் வந்தது. அவள் அதே ஹாலில் அன்று வேலையாக இருந்தபோது தானே அவளை பின்புறம் வர சொல்லி பிரபு ஜாடை கட்டினான். அவள் சிறிய புன்னகையோடு மறுத்தபோதும் அவன் தன் பார்வையலையே அவளை வற்புறுத்தினான்.
போகலாமா வேணாம்மா என்று யோசித்தாள். இதில் அபாயம் இருக்கு என்று அஞ்சினாள். நீ இப்போது எல்லாம் ஏன் ஜாதிமல்லி மட்டும் வாங்குறே என்று அவள் கணவன் கேட்டபோது அவருகிகு சந்தேகம் வந்துவிட்டதோ என்ற பயத்தில் அவர்கள் சந்திப்பதை துண்டித்தார்கள். பல நாட்கள் ஒன்றாக கூட முடியாமல் போனது. அந்த ஏக்கம் அவர்களுக்கு இருக்க அவள் பிரபு விரும்பியது போல அவன் கூப்பிட்ட இடத்துக்கு போக முடிவெடுத்தாள். பல நாட்களுக்கு பிறகு இன்று தான் அவனை மீண்டும் தனியாக சந்திக்க போகிறாள்.
அப்போது அவள் கண்கள் அவள் கணவர் எங்கே என்று தேடியது. அவர் சிலருடன் ஒரு முலையில் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டு இருந்தார். அவர் கவனம் அவள் மேலே இல்லை என்று உறுதி செய்துவிட்டு அபாயம் இருக்கு என்று தெரிந்தும் என்ன தைரியத்தில் அவன் கூப்பிட்ட இடத்துக்கு சென்றேன் என்று இப்போது அவள் தைரியத்தை நினைத்து அவளுக்கு வியப்பாக இருந்தது. காமம் கொண்ட பெண் எதுக்கும் துணிந்து விடுவாள்.
அன்று அவர் பிரபு தந்தையுடன் ரூமில் பேசிக்கொண்டு இருக்க அவர்கள் ஹாலில் உட்கார்ந்து இருந்த போது இந்த நினைவுகள் அவளுக்கு வலுவாக வந்தது. அந்த காரணத்தால் இந்த இரண்டு நாட்களாக அவன் நினைவாகவே இருக்குது என்று யூகித்தாள். அந்த நாளில் நடந்த இந்த சம்பவங்கள் மீரா மனதில் பிரபுவின் நினைவை வலுப்படுத்திவிட்டது.
இப்போது இரவு ஆகிவிட்டது. அவள் இரு பிள்ளைகளும் உறங்கிவிட்டார்கள். அவள் அருகில் படுத்து இருக்கும் அவள் கணவரின் மூச்சும் சீராக இருந்தது. அவரும் தூங்கிவிட்டார். நான் தான் தவிக்கிறேன். இன்றைக்கு பிரபு அவளுக்கு தேவைப்பட்டன. அனால் அவன் இங்கே இல்லையே. அவள் மனதில் மட்டுமே அவனால் வர முடியும். கண்களை மூடி பழைய நினைவுகளுக்கு போனாள். அவர்களின் முதல் உடலுறவு ஞாபகத்துக்கு வந்தது. அப்போது அவனிடம் தன்னை கொடுத்துவிடுவாள் என்று அச்சத்தில் அவர்கள் இடையே ஒரு சிறிய உரசல் ஏற்பட்ட பிறகு மூன்று நாளாக பிரபுவை அவள் வீட்டுக்கு வர அவள் அனுமதிக்கவில்லை.
அனால் மூன்று நாளும் அவன் இல்லாமல் இருக்கும் போது அவன் அவள் இதயத்தில் எவ்வளவு ஆட்கொண்டுவிட்டான் என்பதை அவன் பிரிவு அவளுக்கு உணர்த்தியது. இருந்தாலும் அவனை அழைக்காமல் இருக்கணும் என்று சிரமத்தோடு தன்னை கட்டுப்படுத்தி கொண்டாள். நான்காவது நாள் பிரபு அவள் வேண்டுதலையும் மீறி அவள் வீட்டுக்கு வந்தான். அவல்கதவை திறக்க அவன் அங்கே நின்றுகொண்டு இருந்தான். அவள் மனம் ஒரு இன்ப அதிர்ச்சியில் துள்ளியது. அவன் மீராவை பேசவிடவில்லை. வீட்டின் உள்ளே நுழைந்தான், கதவை தாழிட்டான். தாழிட்டு திரும்ப இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தன.
"ஏன் வந்தே பிரபு.." கலங்கிய குரலில் சொன்னாள். அவள் ஏக்கம் மனப்போராட்டம் அதில் தெரிந்தது.
"முடியில மீரா, மூன்று நாலா உன்னை பார்க்காமல் தவித்த தவிப்பு உனக்கு தெரியாது."
மனதில் அப்போது நினைத்தாள்," நானும் தான், அனால் நான் எப்படி அதை உன்னிடம் சொல்லுவது."
"வேணாம், இது தப்பு பிரபு, உன் நண்பருக்கு இது கிதுரோகம்." அவள் வாதங்கள் தனக்கு கூட நம்பும் விதத்தில் இல்லை. தப்பு செய்கிறோம் என்று தெரிந்ததால் எதோ அந்த தப்பை தடுக்க முயற்சிக்கிறோம் என்று காண்பதிப்பதுக்கு சொல்லுவதாக இருந்தது.
அவள் கண்கள் உள்ளே எதோ தேடுவது போல ஆழ்ந்து பார்த்தான். அந்த பார்வையில் உள்ள, ஆசை, காமம் அவளை சிலிர்க்க செய்தது.
"எனக்கு தெரியும் மீரா, நான் சரவணனின் நம்பிக்கையை சீரழிக்கிறேன் அனால் உன்னை பார்க்கும் போது, எல்லாம் மறந்து போகுது. நீ எனக்கு வேணும் மீரா," என்று அவளை தனக்குள் இழுத்தான்.
அவன் விரல்கள் அவள் மேனியில் பட்டபோது 1000 வாட்ஸ் மின்சாரம் அவள் உடலில் பாய்ந்தது போல் மீராவுக்கு இருந்தது. அவள் உடல் அவன் உடலுடுன் ஒட்டிக்கொண்டது. அவள் முகம் அவன் நெஞ்சில் புதைந்துகொண்டது. அவன் அணைப்பில் அச்சம் கலந்து மோகத்துடன் நடுங்கினாள்.
அந்த நேரத்தில் அவனுக்கு எப்படி இருந்தது என்று பிறகு பிரபு அவளிடம் ஒருமுறை சொல்லி இருக்கான். அவன் இதயம் எப்படி ஆனந்தத்தில் அந்த நேரம் துள்ளியது. தினம் தினம் ஏக்கத்துடன் கனவு கண்டா அவன் அழகு பொக்கிஷம் அவனுக்கு கடைசியில் கிடைத்துவிட்டது.
"என்னை பாரு மீரா." மீரா முகத்தை அவன் நெஞ்சில் இருந்து எடுக்காமல் முடியாது என்று தலை அசைத்தாள்.
"என் கண்ணே, என் அன்பே..என்னை பாரு," என்று குளைந்தான்.
மீராவுக்கு வெட்கமாக இருந்தது. அவள் வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக வேறு ஒரு ஆணின் அணைப்பில் மனம் மகிழ்ந்து இருக்காள். அவள் வாழ்க்கையில் காதலோடு அவளை அணைக்கும் இரண்டாவது ஆண் இவன்தான். அவள் இன்னும் முடியாது என்று மறுத்தாள். அவள் தலையை அவன் இரு கைகளில் ஏந்தி அவளை அவன் முகம் பார்க்க செய்த்தான். அவள் கண்களை மூடிக்கொண்டாள். அவனின் அனல் போல் இருந்த மூச்சு காத்து அவள் முகத்தில் விழும்போது அவன் முகம் அவள் முகத்தை நெருங்குது என்று அறிந்தாள். அவன் உதடுகள் அவள் உதடுகளில் மென்மையா உரசி விலகியது. கண்களை மெல்ல திறந்து பார்த்தாள். அவள் முகத்தை பார்த்து புன்னகைத்துக்கொண்டு இருந்தான். அந்த கண்களின் காந்த பார்வையில் தன்னை இழந்தாள்.
உடனே அவள் கண்களை மூடிக்கொண்டாள். அவள் இரு உதடுகளையும் அவள் வாய்க்குள் இழுத்து மெல்ல வெளியிட்டாள். இப்போது அவள் எச்சில் அவள் உதடுகளில் ஒட்டி இருந்தது. இது தானே அவனுக்கு வேண்டும். அவள் அமிர்த்தத்தை சுவைக்க அவன் உதடுகள் அவள் உதடுகளுடன் மோதியது, இம்முறை ஆவேசமாக. அவன் உதடுகள் அவள் உதடுகளுடன் நெருக்கமாக உரசியது. அவள் உதடுகளை மெண்ணுவது போல சப்பினான். அவன் நாக்கு அவள் வாய் உள்ளே புகுற பிடிவாதம் செய்தது. அவன் முத்தம் மீராவுக்கு வித்யாசமாக இருந்தது. அதில் அவள் கிறங்கி போனாள்.
மெல்ல மெல்ல மீரா ஒத்தழைக்க துவங்கினாள். ம்ம்ம்.ம்ம்ம்.மெல்ல முனகி அவன் முத்தத்தை அனுபவித்தாள். மெல்ல அவன் நாக்குக்கு வழிவிட்டாள். ஒரு ஆணின் நாக்கு அவள் வாய் உள்ளே இருப்பது புதிதாக அவளுக்கு இருந்தது. வெளிநாட்டில் இருந்தவன் அல்லவ, இதை அங்கே தெரிந்துகொண்டு இருப்பான்.
மீராவின் கைகள் மெல்ல அவன் உடலை வளைத்தது. பிரபு அவள் உடலை அவன் உடல் மீது இழுக்க அவள் கைகளும் அவன் முதுகை அழுத்தியது. இன்னும் அவர்கள் அவள் முன் கதவு ஓரமாக தான் நின்றுகொண்டு இருந்தார்கள். அவனின் முரட்டு ஆண்மை அவள் உடலை மோதி முட்டியது. அவன் இருக்கும் மோக நிலையில் தான் அவள் பெண்மையும் இருந்தது. அவள் இன்ப நீர் கசிந்து இருந்தது.
இவ்வளவு நேரம் ஒரு முத்தம் நீடிப்பது அவளுக்கு இது தான் முதல் முறை. அவள் உதடுகளில் என்ன சுவை கண்டானோ அவனுக்கு விட மனமில்லை. ஒரு வேலை பல நாட்கள் அவைகளை சுவைக்க காத்திருந்தாள் அவனுக்கு விட மனம் வரவில்லையோ. அவன் கைகள் அவள் முலையை பற்றியது. புது ஆணின் விரல்கள் அவள் மென்மையான சதையை பிசைந்துபிழிவதை அனுமத்தித்தாள். அவன் உள்ளங்கை சற்று பெரியதாக இருந்தால் கூட அவள் முலை அதில் அடங்கவில்லை. கடைசியில் அவர்கள் உதடுகள் பிரிந்தன அனால் அவள் கை அவள் முலையில் இருந்து பிரியவில்லை.
"மீரா நான் நினைத்ததைவிட பிரமாதமாக இருந்தது."
மீரா வெட்கத்தில் புன்னகைத்தாள் அனால் ஒன்றும் சொல்லவில்லை.
"என்ன என்று கேட்க மாட்டியா?"
"தெரியும்," என்றாள் நாணத்தோடு.
"என்ன தெரியும்?"
அவள் மேலும் பேச மறுத்து தலையை நாணத்தில் குனிந்தாள்.
"என்ன தெரியும், சொல்லு," அவள் பதில் சொல்லாமல் பிரபு மீராவை விட போவதில்லை.
"முத்தத்தை தானே சொல்லுற."
"ஹ்ம்ம். உனக்கும் அப்படி இருந்ததா?"
என்ன இவன் இப்படி எல்லாம் கேட்குறான். இப்படி வெளிப்படையா பேசி அவளுக்கு பழக்கம் இல்லை. அனால் அவன் கேட்டது உண்மை தான். அவள் இப்படி ஒரு முத்தம் எதிர்பார்க்குல.
"ஹ்ம்ம்," என்று மட்டும் சொன்னாள். அந்த பதிலே அவனுக்கு போதுமாக இருந்தது .. இப்போதைக்கு .. அவர்கள் கள்ள உறவு தொடர தொடர இதற்க்கு மேலயும் அவளை பேச வைப்பான்.
அவள் முலையை பிசைந்துகொண்டு இருக்கும் கை தன வேளையில் ஓயவில்லை.
"உன் உதடுகளில் தேன் தடவுனியா, இப்படி இனிக்குது."
அவள் 'க்ளாக்' என்று சிரித்தாள்.
அவன் இனிக்க பேச அவள் முகம் மேலும் நாணத்தில் சிவந்தது. ஒரு குடும்ப பெண் இப்படி கள்ள சுகம் அனுபவிக்கும் போது நாணம் கொள்வது அவன் மூடை மேலும் அதிகரித்தது. அவளை மீண்டும் முத்தமிட துவங்கினான். முத்தமிட்டு கொண்டே அவளை அலேக்காக தூக்கினான். அவள் முகத்தை பார்த்துக்கொண்டே நடந்தான். அவன் கண்களில் பொங்கி வழிந்த காமம் அவன் என்ன அடுத்தது செய்யப் போகிறான் என்று தெளிவாக புரிந்தது. அவன் நடந்து செல்ல அவன் எங்கே போகிறான் என்று மீராவுக்கு புரிந்தது. அவன் அடிக்கடி அவர்கள் வீட்டுக்கு வந்து போனதால் அவர்கள் படுக்கை அறை எங்கே இருக்கு என்று அவனுக்கு நன்கு தெரியும்.
ஐயோ அங்கேயே என்னை தூக்கி செல்கிறான். அவள் பெண்மையை அவள் தன் கணவனுடன் பகிர்ந்துகொள்ளும் மெத்தையில் முதல் முறையாக சூறையாட போகிறான். அதை தடுக்க எனக்கு வலுவில்லை .. மனமில்லை?? லேசாக திறந்து இருந்த கதவை அவன் காலால் உதைக்க அது திறந்துகொண்டது. மீராவை கட்டிலில் போட்டான். அவள் உடல் படுக்கையில் உருண்டு நின்றது. அவள் முதுகில் படுத்தப் படி அவனை பார்த்தாள். அவன் அணிந்திருந்த டீ ஷிர்ட்டை உருவி எறிந்தான். அவன் வெறும் மேல் உடலை பார்த்த மீரா அவள் முகத்தை அவள் இரு கைகளில் மூடிக்கொண்டாள். மெத்தை அமுங்கியது. அவன் தன் மெத்தைமேல் ஏறிவிட்டான்.
"வாங்க, என்ன மறுபடியும் காப்பியா?, " என்று புன்னகைத்துக் கொண்டு கேட்டாள்.
"பாருங்களேன், நான் ஓசி காப்பிக்காகத்தான் வருகிறேன் என்று என்னை கிண்டல் பண்ணுறீங்க."
"அப்படி எதுவும் இல்லை, சும்மா தான் கேட்டேன்."
மீரா அவனுக்கு காபி கொடுக்க, பிரபு ஹால் சோபாவில் உட்கார்ந்து அதை குடிக்க துவங்கினான்.
"நீங்க காபி சாப்பிட்டுக்கிட்டு இருங்க, எனக்கு இன்னும் கொஞ்சம் சமையல் வேலை இருக்கு, " என்று மீரா சமையல் அறைக்கு போகும் போது பிரபு," நீ உங்க வேலையை பாருங்க மதனி, நான் அங்கேயே உங்களுடன் பேசிக்கொண்டே குடிக்கிறேன்," என்றான்.
நேற்று மாலையும் அவன் சமையல் அறை வந்து தான் என்னுடன் பேசினான். இவன் என் வீட்டில் அதிக உரிமை எடுத்து கொள்கிறான் என்று நினைத்தாள். இந்த பழைய நினைவுகள் இப்போது மீரா அவள் கட்டிலில் படுத்துக்கொண்டு இருக்கும் போது மீண்டும் ஓடியது. அவன் என் வீட்டில் மட்டுமா, என்னிடமும் அதிகம் உரிமை எடுக்க போறான் என்று எனக்கு அப்போது தெரியாது.
அவள் படுத்துக்கொண்டே அந்த பழைய நினைவுகள் அவள் மனதில் ஓடாவிட்டாள். அது எதோ திரை படக்காட்சிகள் போல ஓடியது.
இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த நிகழ்வுகள் .
"மதனி, இன்றைக்கு என்ன சமையல்," என்று கேட்டான் உள்ளே நடந்துகொண்டு வந்து.
அவனை திரும்பி பார்த்தாள். "அப்படி பார்க்காதீங்க, நான் சாப்பாடு கேட்க மாட்டேன்."
"இல்லை சும்மா பார்த்தேன், இன்றைக்கு வெஜ் சமையல் தான்."
"அப்படினா நான் நிச்சயம் சாப்பாடு கேட்க மாட்டேன். எனக்கு எப்போதும் நான் வெஜ் தான்," எண்டவான் அவள் இடுப்பை பார்த்து சொல்வது போல இருந்தது.
மீரா அதற்க்கு ஒன்னும் சொல்லவில்லை, பதிலாக கேட்டாள்," உங்களுக்கு இன்றைக்கு என் வேலை?"
"நான் சும்மா தான் இருக்கேன். ஒரு படத்துக்கு போகலாம் என்று இருக்கிறேன்."
மீரா இதை கேட்டு ஆர்வமானாள். "அப்படியா ? என்ன படம்?"
அவர்களின் சிறிய நகரத்தில் இரண்டு தியேட்டர் தான் இருந்தது. அதிலும் ஒரு தியேட்டரில் எப்போதும் பழைய படம். இது ஒரு வாய்ப்பாக பிரபுவுக்கு அமைந்தது. அவன் அந்த படத்தின் பெயரை சொல்ல மீரா முகம் பிரகாசமானது.
"அந்த படம் நல்ல படம் என்று கேள்வி பாட்டன்," என்றாள் ஆர்வத்துடன்.
"உங்களுக்கு அந்த படம் பார்க்க ஆசையாக இருந்தால் வாங்க போகலாம்," என்றவனை மீரா பார்த்து முறைத்தாள் சற்று கோபமாக.
அவள் முறைப்பதை கவனிக்காதது போல," நான் வென இப்போது போகல, சாயங்காலம் சரவணன் மற்றும் பிள்ளைகள் வந்த பிறகு எல்லோரும் படத்துக்கு போகலாம்."
சே சே நான் தப்பாக நினைத்துட்டேனே. அவன் இந்த அர்த்தத்தில் சொன்னன்னா, அவன் என்னை தனியாக கூப்பிடுறேன் என்று கோபப்பட்டுட்டேன்.
"இல்லைங்க, நீங்க போங்க. இப்போது கல்யாண சீசன், அவரால படத்துக்கு வரமுடியாது, மேலும் பிள்ளைகள் ரொம்ப லேட்டாக வெளியே அழைத்து செல்லவதில்லை. வார இறுதிகளில் நேரம் இருந்த நான் அவரிடம் கேட்குறேன்."
"ஏன் மதனி, நீங்க அதிகம் படத்துக்கு போவதில்லையா?"
"இல்லை, அவர் இந்த கல்யாண சீசனில் ஏழு நாட்களும் கடையை திறந்து வைத்திருப்பர். மற்ற மாதங்களில் கூட திங்கள் கிழமை மட்டும் தான் விடுமுறை எடுப்பார்."
ஓ, அப்போ நீங்க படத்துக்கு போவதில்லையா?"
"அப்படி சொல்ல முடியாது. ரொம்ப நல்ல படமாக இருந்தால், நான் விரும்பி கேட்டால், அவர் வார இறுதிகளில், கடையை அவர் கணக்கு பிள்ளை பொறுப்பில் விட்டுவிட்டு என்னையும், குழந்தைகளும் அழைத்து செல்வார்."
அவள் குரலில் இருந்த வருத்தத்தை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவனுக்கு இது நம்பிக்கை கொடுத்தது. இவளுக்குள் பல ஏக்கங்கள் இருக்கு. எல்லாம் வெளிக்காட்டாமல் இருக்கிறாள். அதை சரியாக பயன்படுத்தினால் இவளை மடக்க வாய்ப்பு இருக்கு.
"சரவணன் வேலையாக இருந்தால் நீங்க பிள்ளைகளை அழைத்துட்டு போகவேண்டியது தானே?"
"இல்லங்க, நான் கோவில் தவிர அவர் இல்லாமல் வேறு எங்கும் போவதில்லை."
"நீங்க பாவம் மதனி, நீங்க நிறைய விஷயங்கள் மிஸ் பண்ணுறீங்க."
அவளுக்கு இருக்கும் வருத்தத்தை மீரா கட்டிக்கொள்ள விரும்பவில்லை. "இல்லை, எனக்கு வருத்தும் எதுவும் இல்லை, டிவி இருக்கு, அதில் பொழுதுபோகுது. அவர் கடும்மையாக உழைக்கிறார், நான் அதற்கு இடைஞ்சலாக இருக்க விரும்பவில்லை."
"உன் ஆசைகளை நீ எவ்வளவு காலம் அடக்க முடியும் என்பதைப் பார்க்கிறேன்," என்று பிரபு மனதில் நினைத்துக்கொண்டான்.
"சரி, மதனி நேரமாகுது. நான் கிளம்புறேன்." அவன் போவதை கொஞ்சம் ஏக்கத்தோடு பார்த்தாள்.
அன்று மாலை சரவணன் வீட்டுக்கு வந்த பொது மீரா அவனிடம் கேட்டாள்,"என்னங்க மீனம் தியேட்டரில் புது படம் வந்திருக்காம்?"
"அப்படியா, எனக்கு தெரியாது, ஏன் நீ பார்க்க ஆசை படுறியா?"
"ஆமாங்க, இந்த வார கடைசியில் போகலாமா?"
சரவணன் சற்று யோசித்தான்," சாரி மீரா, இந்த வார கடைசியில் கல்யாணத்துக்கு ஆனா புடவைகள் மற்றும் மற்ற ஆடைகள் டிலிவேரி ஆகுது. இந்த வாரம் முடியாது."
அவள் முகத்தில் தெரிந்த ஏமாற்றத்தை பார்த்து,"இன்னும் கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோ. நான் அடுத்த வார கடைசியில் உன்னை கூட்டிட்டு போறேன்."
"சரிங்க," என்று பொய்யாக புன்னகைத்தாள். அவளுள் இருந்த ஏமாற்றத்தை அவனிடம் இருந்து மறைத்தாள்.
அந்த மாலையில் பிரபு அவர்கள் வீட்டுக்கு வரவில்லை. படத்தை பற்றி கேட்க ஆர்வமாக இருந்த மீராவுக்கு அது ஏமாற்றமாக இருந்தது.
அடுத்த நாள் காலையில் பிரபு அவள் வீட்டுக்கு வந்தான்.
"எங்கே உங்களை நேற்று மாலை காணும்?"
"கொஞ்சம் வேலையாக இருந்தது, அதான் வரமுடியவில்லை."
"சரி, சொல்லுங்க, படம் எப்படி இருந்தது?" ஆர்வமாக கேட்டாள்.
"யாருக்கு தெரியும்."
"என்ன சொல்லுறீங்க, நீங்க படத்துக்கு போகலையா?"
"இல்லை."
"ஏன், போவதாக தானே சொன்னிங்க."
"இல்லை மதனி, உங்க முகத்தில் உள்ள வருத்தத்தை நான் நேற்று கவனித்தேன். நான் மட்டும் போய் பார்க்க மனமில்லை. இன்றைக்கு சரவணனிடம் கேட்குறேன். முடிந்தால் இந்த ஞாற்றுக்கிழமை எல்லோரும் போய் அந்த படத்தை பார்க்கலாம்."
'நான் வருதும்மா இருக்கிறேன் என்று இவர் போய் அந்த படத்தை பார்க்கவில்லையா?' மீராவுக்கு வியப்பாக இருந்தது.
"நான் அவரிடம் கேட்டுவிட்டேன். இந்த வாரம் முடியாதாம். அடுத்த வாரம் பார்க்கலாம் என்று சொன்னாரு. "
"அவ்வளவு நாள் படம் இன்னும் இருக்கும்மா என்று தெரியாதே."
"பரவாயில்லை, இருந்த பார்த்துக்கிறேன். எங்களுக்காக நீங்க காத்திருக்காதிங்க, நீங்க முதலில் போய் பாருங்க."
"வேணாம் மதனி, நான் பார்த்துவிட்டு படம் இப்படி இருந்தது, அப்படி இருந்தது என்று சொன்னால் நீங்க மேலும் வருத்தப்படுவீங்க, அதிர்ஷ்டம் இருந்தால் எல்லோரும் பார்க்கலாம், இல்லை என்றால் விட்டுவிடலாம்."
முன்பு பிரபு அவள் கணவனின் நண்பன் என்று மட்டம் பார்த்த மீராவுக்கு அவனை பிடிக்க துவங்கியது, நண்பனாக என்று அவளுக்கு அவள் சொல்லி கொண்டாள்.
"சரி சொல்லுங்குங்க மதனி உங்களுக்கு எந்த நடிகர் நடிகை பிடிக்கும்?"
"எனக்கா? ஹ்ம்ம். நடிகர் என்றால் கமலஹாசன். நடிகை ராதிகா." மூன்று வருடத்துக்கு முன்பு வந்த சகலகலா வல்லவன் பார்த்ததில் இருந்து அவளுக்கு கமலஹாசன் ரொம்ப பிடித்து போய்விட்டது.
"உங்களுக்கு?"
"எந்த நடிகர் என்று சொல்லுறதுக்கில்லை. யார் படம் நல்ல இருந்தாலும் பார்ப்பேன், அனால் நடிகை என்றால் அம்பிகா."
"ஏன், அம்பிகா மட்டும் ஸ்பெஷல்?"
"எனக்கு அம்பிகாவை பார்க்க ரொம்ப அழகா இருக்காங்க. எப்போதும் பார்த்துக்கொண்டே இருக்கவேண்டும் என்று தோன்றும்."
"அம்பிகா அழகு தான், அனால் மற்ற அழகான நடிகைகளும் இருக்காங்களே."
"இருக்கலாம், அனால் ஒவ்வொருக்கும் ஒரு விருப்பம் இருக்கும் இல்லை. ஒன்னு சொன்ன நீங்க கோவிச்சிக்க கூடாது."
"என்ன?"
"நீங்க கோவிச்சிக்க மாட்டிங்கனா நான் சொல்லுறேன்."
"கோவிச்சிக்க மாட்டேன், சொல்லுங்க."
"நீங்க அசப்பில் அவள் மாதிரியே இருக்கீங்க."
"என்னது நானா?" ஆச்சிரியமாக அவள் கேட்டாள். அவளுக்கு உள்ளே மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. "சும்மா போய் சொல்லாதீங்க."
"உண்மையை சொல்லுறேன், நான் ஏன் போய் சொல்ல போறேன். நீங்க ரொம்ப அழகாக இருக்கீங்க. என் நண்பன் உண்மையில் அதிர்ஷ்டசாலி."
"நீங்க ரொம்ப மோசம். உங்க நண்பரின் மனைவியை வர்ணிக்கிறீங்க." அவனை முறைத்தாள் அனால் அந்த முறைப்பில் உண்மையான கோபம் இல்லை.
"நீங்க வேனும்ம்னா நான் கமலஹாசன் போல இருக்கேன் என்று பதிலுக்கு வர்ணியிங்க," அவள் விளையாட்டுக்கு தான் சொல்கிறான் என்று காண்பிப்பதுக்கு புன்னகைத்தான்.
"ஹே ஹேம் ரொம்ப நினைப்பு தான்."
அவன் பற்பத்துக்கு ஆண் அழகனாக இருந்தாலும், கமலஹாசன் சாயல் எதுவும் இல்லை. மேலும் அவன் கலர் கம்மி தான், மாநிறம். அனால் நிச்சயமாக உயரம் அதிகம், உடம்பும் கமலஹாசன் போல இருந்தது.
"இன்னொன்று மதனி."
"என்னது?"
"என்னை வாங்க போங்க என்று அழைக்காதிங்க, பிரபு என்று பெயர் சொல்லியே கூப்பிடுங்க. நாம தான் இப்போ நண்பர்கள் ஆகிட்டோம்மே."
பதிலுக்கு மீறவும் அவனை அவள் பெயர் சொல்லியே அழைக்க சொல்வாள் என்று எதிர்பார்த்தான் அனால் மீரா அப்படி எதுவும் சொல்லவில்லை. அவர்கள் தொடர்ந்து பேசும் போது அவளுக்கு பிரபு என்று பெயர் சொல்லி அழைக்க சுலபமாக வரவில்லை. அவர் பல முறை அவளை நினைவூட்டிய பிறகு தான் அவள் அப்படி கூப்பிட பழகினாள்.
அவன் அன்று கிளம்பும் போது," சரி பிரபு போய்ட்டுவாங்க, இன்று மாலை வருவீங்களா?" என்று கேட்டாள்.
அவன் வருவதை எதிர்பார்க்க துவங்கிவிட்டாள் என்று குஷியானான்.
அவள் பழைய நினைவுகள் களைய, மீரா எழுந்து, முகத்தை கழுவி விட்டு சரவணன் மத்திய உணவு சாப்பிட வீட்டுக்கு வருவதை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தாள்.
"நான் அப்போது அவனை என் கணவரின் நண்பர் என்று மட்டும் இல்லாமல் என் நண்பரும் என்று தானே கருத துவங்கினேன். எப்போது அவன் என் காதலன் என்ற எண்ணம் என் மனதில் புகுந்தது," என்று மீரா யோசித்தாள்.
அனால் அவன் அப்போதே நான் அறியாமல் என் மனதில் ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தி இருக்க வேண்டும். இல்லை என்றால் ஒரு நாள் அவன் என்னை புணர்ந்துவிட்டு போன பிறகு அந்த சகலகலா வல்லவன் பாட்டு ஞாபத்துக்கு வந்திருக்காது. என் மனம் அந்த இன்ப உடலுறவில் மாளிச்சியில் தத்தளிக்க அப்போது பாடினென்னே.
"தண்ணீர் கேட்டும் ஏ பெண்ணை தாகம் தணிந்தது"
"அத்தன் தேவை நான் தந்தேன் ஆசை குறைஞ்சத"
அன்று என் தாகத்தை தீர்த்தான், அவன் தேவைகளை என் பெண்மை பூர்த்தி செய்தது, என்று மீரா நினைத்தாள். சரவணன் புளட் வண்டியின் சத்தம் கேட்க, அவள் சிந்தனைகளை ஓரம்கட்டினாள்.
இரவு நேரம், இன்று முழுதும் பிரபுவின் நினைவு. ஏனோ தெரியவில்லை ஏன் இந்த இரண்டு நாட்கள் அவன் நினைப்பாகவே இருக்குது என்று மீரா குழப்பத்தில் இருந்தாள். ஒரு வேலை முதலில் பூக்காரி கூடையில் ஜாதிமல்லி பூக்கள் பார்த்துவிட்டு. பிறகு பிரபு தங்கையின் கல்யாணத்துக்கு பிறகு முதல் முறையாக மீண்டும் பிரபு வீட்டுக்கு போனதால் வந்த விளைவா? அவர் பிரபு தந்தியுடன் பேசிக்கொண்டு இருக்கும் போது நான் ஹாலில் உட்கார்ந்து இருந்த போது பழைய நினைவுகள் வந்தது. அவள் அதே ஹாலில் அன்று வேலையாக இருந்தபோது தானே அவளை பின்புறம் வர சொல்லி பிரபு ஜாடை கட்டினான். அவள் சிறிய புன்னகையோடு மறுத்தபோதும் அவன் தன் பார்வையலையே அவளை வற்புறுத்தினான்.
போகலாமா வேணாம்மா என்று யோசித்தாள். இதில் அபாயம் இருக்கு என்று அஞ்சினாள். நீ இப்போது எல்லாம் ஏன் ஜாதிமல்லி மட்டும் வாங்குறே என்று அவள் கணவன் கேட்டபோது அவருகிகு சந்தேகம் வந்துவிட்டதோ என்ற பயத்தில் அவர்கள் சந்திப்பதை துண்டித்தார்கள். பல நாட்கள் ஒன்றாக கூட முடியாமல் போனது. அந்த ஏக்கம் அவர்களுக்கு இருக்க அவள் பிரபு விரும்பியது போல அவன் கூப்பிட்ட இடத்துக்கு போக முடிவெடுத்தாள். பல நாட்களுக்கு பிறகு இன்று தான் அவனை மீண்டும் தனியாக சந்திக்க போகிறாள்.
அப்போது அவள் கண்கள் அவள் கணவர் எங்கே என்று தேடியது. அவர் சிலருடன் ஒரு முலையில் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டு இருந்தார். அவர் கவனம் அவள் மேலே இல்லை என்று உறுதி செய்துவிட்டு அபாயம் இருக்கு என்று தெரிந்தும் என்ன தைரியத்தில் அவன் கூப்பிட்ட இடத்துக்கு சென்றேன் என்று இப்போது அவள் தைரியத்தை நினைத்து அவளுக்கு வியப்பாக இருந்தது. காமம் கொண்ட பெண் எதுக்கும் துணிந்து விடுவாள்.
அன்று அவர் பிரபு தந்தையுடன் ரூமில் பேசிக்கொண்டு இருக்க அவர்கள் ஹாலில் உட்கார்ந்து இருந்த போது இந்த நினைவுகள் அவளுக்கு வலுவாக வந்தது. அந்த காரணத்தால் இந்த இரண்டு நாட்களாக அவன் நினைவாகவே இருக்குது என்று யூகித்தாள். அந்த நாளில் நடந்த இந்த சம்பவங்கள் மீரா மனதில் பிரபுவின் நினைவை வலுப்படுத்திவிட்டது.
இப்போது இரவு ஆகிவிட்டது. அவள் இரு பிள்ளைகளும் உறங்கிவிட்டார்கள். அவள் அருகில் படுத்து இருக்கும் அவள் கணவரின் மூச்சும் சீராக இருந்தது. அவரும் தூங்கிவிட்டார். நான் தான் தவிக்கிறேன். இன்றைக்கு பிரபு அவளுக்கு தேவைப்பட்டன. அனால் அவன் இங்கே இல்லையே. அவள் மனதில் மட்டுமே அவனால் வர முடியும். கண்களை மூடி பழைய நினைவுகளுக்கு போனாள். அவர்களின் முதல் உடலுறவு ஞாபகத்துக்கு வந்தது. அப்போது அவனிடம் தன்னை கொடுத்துவிடுவாள் என்று அச்சத்தில் அவர்கள் இடையே ஒரு சிறிய உரசல் ஏற்பட்ட பிறகு மூன்று நாளாக பிரபுவை அவள் வீட்டுக்கு வர அவள் அனுமதிக்கவில்லை.
அனால் மூன்று நாளும் அவன் இல்லாமல் இருக்கும் போது அவன் அவள் இதயத்தில் எவ்வளவு ஆட்கொண்டுவிட்டான் என்பதை அவன் பிரிவு அவளுக்கு உணர்த்தியது. இருந்தாலும் அவனை அழைக்காமல் இருக்கணும் என்று சிரமத்தோடு தன்னை கட்டுப்படுத்தி கொண்டாள். நான்காவது நாள் பிரபு அவள் வேண்டுதலையும் மீறி அவள் வீட்டுக்கு வந்தான். அவல்கதவை திறக்க அவன் அங்கே நின்றுகொண்டு இருந்தான். அவள் மனம் ஒரு இன்ப அதிர்ச்சியில் துள்ளியது. அவன் மீராவை பேசவிடவில்லை. வீட்டின் உள்ளே நுழைந்தான், கதவை தாழிட்டான். தாழிட்டு திரும்ப இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தன.
"ஏன் வந்தே பிரபு.." கலங்கிய குரலில் சொன்னாள். அவள் ஏக்கம் மனப்போராட்டம் அதில் தெரிந்தது.
"முடியில மீரா, மூன்று நாலா உன்னை பார்க்காமல் தவித்த தவிப்பு உனக்கு தெரியாது."
மனதில் அப்போது நினைத்தாள்," நானும் தான், அனால் நான் எப்படி அதை உன்னிடம் சொல்லுவது."
"வேணாம், இது தப்பு பிரபு, உன் நண்பருக்கு இது கிதுரோகம்." அவள் வாதங்கள் தனக்கு கூட நம்பும் விதத்தில் இல்லை. தப்பு செய்கிறோம் என்று தெரிந்ததால் எதோ அந்த தப்பை தடுக்க முயற்சிக்கிறோம் என்று காண்பதிப்பதுக்கு சொல்லுவதாக இருந்தது.
அவள் கண்கள் உள்ளே எதோ தேடுவது போல ஆழ்ந்து பார்த்தான். அந்த பார்வையில் உள்ள, ஆசை, காமம் அவளை சிலிர்க்க செய்தது.
"எனக்கு தெரியும் மீரா, நான் சரவணனின் நம்பிக்கையை சீரழிக்கிறேன் அனால் உன்னை பார்க்கும் போது, எல்லாம் மறந்து போகுது. நீ எனக்கு வேணும் மீரா," என்று அவளை தனக்குள் இழுத்தான்.
அவன் விரல்கள் அவள் மேனியில் பட்டபோது 1000 வாட்ஸ் மின்சாரம் அவள் உடலில் பாய்ந்தது போல் மீராவுக்கு இருந்தது. அவள் உடல் அவன் உடலுடுன் ஒட்டிக்கொண்டது. அவள் முகம் அவன் நெஞ்சில் புதைந்துகொண்டது. அவன் அணைப்பில் அச்சம் கலந்து மோகத்துடன் நடுங்கினாள்.
அந்த நேரத்தில் அவனுக்கு எப்படி இருந்தது என்று பிறகு பிரபு அவளிடம் ஒருமுறை சொல்லி இருக்கான். அவன் இதயம் எப்படி ஆனந்தத்தில் அந்த நேரம் துள்ளியது. தினம் தினம் ஏக்கத்துடன் கனவு கண்டா அவன் அழகு பொக்கிஷம் அவனுக்கு கடைசியில் கிடைத்துவிட்டது.
"என்னை பாரு மீரா." மீரா முகத்தை அவன் நெஞ்சில் இருந்து எடுக்காமல் முடியாது என்று தலை அசைத்தாள்.
"என் கண்ணே, என் அன்பே..என்னை பாரு," என்று குளைந்தான்.
மீராவுக்கு வெட்கமாக இருந்தது. அவள் வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக வேறு ஒரு ஆணின் அணைப்பில் மனம் மகிழ்ந்து இருக்காள். அவள் வாழ்க்கையில் காதலோடு அவளை அணைக்கும் இரண்டாவது ஆண் இவன்தான். அவள் இன்னும் முடியாது என்று மறுத்தாள். அவள் தலையை அவன் இரு கைகளில் ஏந்தி அவளை அவன் முகம் பார்க்க செய்த்தான். அவள் கண்களை மூடிக்கொண்டாள். அவனின் அனல் போல் இருந்த மூச்சு காத்து அவள் முகத்தில் விழும்போது அவன் முகம் அவள் முகத்தை நெருங்குது என்று அறிந்தாள். அவன் உதடுகள் அவள் உதடுகளில் மென்மையா உரசி விலகியது. கண்களை மெல்ல திறந்து பார்த்தாள். அவள் முகத்தை பார்த்து புன்னகைத்துக்கொண்டு இருந்தான். அந்த கண்களின் காந்த பார்வையில் தன்னை இழந்தாள்.
உடனே அவள் கண்களை மூடிக்கொண்டாள். அவள் இரு உதடுகளையும் அவள் வாய்க்குள் இழுத்து மெல்ல வெளியிட்டாள். இப்போது அவள் எச்சில் அவள் உதடுகளில் ஒட்டி இருந்தது. இது தானே அவனுக்கு வேண்டும். அவள் அமிர்த்தத்தை சுவைக்க அவன் உதடுகள் அவள் உதடுகளுடன் மோதியது, இம்முறை ஆவேசமாக. அவன் உதடுகள் அவள் உதடுகளுடன் நெருக்கமாக உரசியது. அவள் உதடுகளை மெண்ணுவது போல சப்பினான். அவன் நாக்கு அவள் வாய் உள்ளே புகுற பிடிவாதம் செய்தது. அவன் முத்தம் மீராவுக்கு வித்யாசமாக இருந்தது. அதில் அவள் கிறங்கி போனாள்.
மெல்ல மெல்ல மீரா ஒத்தழைக்க துவங்கினாள். ம்ம்ம்.ம்ம்ம்.மெல்ல முனகி அவன் முத்தத்தை அனுபவித்தாள். மெல்ல அவன் நாக்குக்கு வழிவிட்டாள். ஒரு ஆணின் நாக்கு அவள் வாய் உள்ளே இருப்பது புதிதாக அவளுக்கு இருந்தது. வெளிநாட்டில் இருந்தவன் அல்லவ, இதை அங்கே தெரிந்துகொண்டு இருப்பான்.
மீராவின் கைகள் மெல்ல அவன் உடலை வளைத்தது. பிரபு அவள் உடலை அவன் உடல் மீது இழுக்க அவள் கைகளும் அவன் முதுகை அழுத்தியது. இன்னும் அவர்கள் அவள் முன் கதவு ஓரமாக தான் நின்றுகொண்டு இருந்தார்கள். அவனின் முரட்டு ஆண்மை அவள் உடலை மோதி முட்டியது. அவன் இருக்கும் மோக நிலையில் தான் அவள் பெண்மையும் இருந்தது. அவள் இன்ப நீர் கசிந்து இருந்தது.
இவ்வளவு நேரம் ஒரு முத்தம் நீடிப்பது அவளுக்கு இது தான் முதல் முறை. அவள் உதடுகளில் என்ன சுவை கண்டானோ அவனுக்கு விட மனமில்லை. ஒரு வேலை பல நாட்கள் அவைகளை சுவைக்க காத்திருந்தாள் அவனுக்கு விட மனம் வரவில்லையோ. அவன் கைகள் அவள் முலையை பற்றியது. புது ஆணின் விரல்கள் அவள் மென்மையான சதையை பிசைந்துபிழிவதை அனுமத்தித்தாள். அவன் உள்ளங்கை சற்று பெரியதாக இருந்தால் கூட அவள் முலை அதில் அடங்கவில்லை. கடைசியில் அவர்கள் உதடுகள் பிரிந்தன அனால் அவள் கை அவள் முலையில் இருந்து பிரியவில்லை.
"மீரா நான் நினைத்ததைவிட பிரமாதமாக இருந்தது."
மீரா வெட்கத்தில் புன்னகைத்தாள் அனால் ஒன்றும் சொல்லவில்லை.
"என்ன என்று கேட்க மாட்டியா?"
"தெரியும்," என்றாள் நாணத்தோடு.
"என்ன தெரியும்?"
அவள் மேலும் பேச மறுத்து தலையை நாணத்தில் குனிந்தாள்.
"என்ன தெரியும், சொல்லு," அவள் பதில் சொல்லாமல் பிரபு மீராவை விட போவதில்லை.
"முத்தத்தை தானே சொல்லுற."
"ஹ்ம்ம். உனக்கும் அப்படி இருந்ததா?"
என்ன இவன் இப்படி எல்லாம் கேட்குறான். இப்படி வெளிப்படையா பேசி அவளுக்கு பழக்கம் இல்லை. அனால் அவன் கேட்டது உண்மை தான். அவள் இப்படி ஒரு முத்தம் எதிர்பார்க்குல.
"ஹ்ம்ம்," என்று மட்டும் சொன்னாள். அந்த பதிலே அவனுக்கு போதுமாக இருந்தது .. இப்போதைக்கு .. அவர்கள் கள்ள உறவு தொடர தொடர இதற்க்கு மேலயும் அவளை பேச வைப்பான்.
அவள் முலையை பிசைந்துகொண்டு இருக்கும் கை தன வேளையில் ஓயவில்லை.
"உன் உதடுகளில் தேன் தடவுனியா, இப்படி இனிக்குது."
அவள் 'க்ளாக்' என்று சிரித்தாள்.
அவன் இனிக்க பேச அவள் முகம் மேலும் நாணத்தில் சிவந்தது. ஒரு குடும்ப பெண் இப்படி கள்ள சுகம் அனுபவிக்கும் போது நாணம் கொள்வது அவன் மூடை மேலும் அதிகரித்தது. அவளை மீண்டும் முத்தமிட துவங்கினான். முத்தமிட்டு கொண்டே அவளை அலேக்காக தூக்கினான். அவள் முகத்தை பார்த்துக்கொண்டே நடந்தான். அவன் கண்களில் பொங்கி வழிந்த காமம் அவன் என்ன அடுத்தது செய்யப் போகிறான் என்று தெளிவாக புரிந்தது. அவன் நடந்து செல்ல அவன் எங்கே போகிறான் என்று மீராவுக்கு புரிந்தது. அவன் அடிக்கடி அவர்கள் வீட்டுக்கு வந்து போனதால் அவர்கள் படுக்கை அறை எங்கே இருக்கு என்று அவனுக்கு நன்கு தெரியும்.
ஐயோ அங்கேயே என்னை தூக்கி செல்கிறான். அவள் பெண்மையை அவள் தன் கணவனுடன் பகிர்ந்துகொள்ளும் மெத்தையில் முதல் முறையாக சூறையாட போகிறான். அதை தடுக்க எனக்கு வலுவில்லை .. மனமில்லை?? லேசாக திறந்து இருந்த கதவை அவன் காலால் உதைக்க அது திறந்துகொண்டது. மீராவை கட்டிலில் போட்டான். அவள் உடல் படுக்கையில் உருண்டு நின்றது. அவள் முதுகில் படுத்தப் படி அவனை பார்த்தாள். அவன் அணிந்திருந்த டீ ஷிர்ட்டை உருவி எறிந்தான். அவன் வெறும் மேல் உடலை பார்த்த மீரா அவள் முகத்தை அவள் இரு கைகளில் மூடிக்கொண்டாள். மெத்தை அமுங்கியது. அவன் தன் மெத்தைமேல் ஏறிவிட்டான்.
- Next page: Chapter 05
- Previous page: Chapter 03
