Romance కృష్ణకావ్యం [Completed]

ప్రశ్న

యూనివర్సిటీకి పోయాను. అక్కడ అటెండర్ ని మా ఫిజిక్స్ 1st year cla…ssroom ఎక్కడో కనుక్కొని పోయి cla….ssroom ని చూస్తే సుమారు ముప్పై బెంచీలు ఉంటే కనీసం ముప్ఫై మంది కూడా లేరు.

మొదటి బెంచీ ఖాలీ లేదు, రెండోది కూడా లేదు, మూడోది ఉంది, కానీ అందులో ఒకడు మొహం నాకు అదోలా అనిపించింది, ఇక ఆఖరి బెంచిలోకి పోయి కూర్చున్నాను.

జీవితంలో మొదటిసారి ఆఖరి బెంచీలో కూర్చోవడం.

లెక్చరర్ వచ్చాడు, అసలు పరిచయం లేదు ఏమీ లేదు క్లాస్ మొదలు పెట్టాడు. ఇసొంటి టీచర్లు ఉండి దండగ అండి. టీచర్ అంటే చదువు చెప్పలీ అలాగే కాస్త మాటలు కూడా ఉండాలి.

Solid state physics ని social class లో చరిత్ర ప్రారాగ్రాఫులు చదివినట్టు చెప్పి పోయాడు.

అప్పుడు ఒకసారి గది మొత్తం స్కాన్ చేసాను. అమ్మాయిలందరూ ముందుకి చూస్తున్నారు కదా నాకు ఇబ్బంది లేదు.

ఇన్నాళ్లూ అసలు అమ్మాయిలని సరిగ్గా చూడడం అలవాటు లేదు, ఇకమీదటైనా చూసుకుందాం అని ఒక్కో అమ్మాయిని చూస్తూ ఉన్నాను. ఏంటో ఒక్కతీ యావరేజ్ గా కూడా అనిపించట్లేదు.

ఇక రెండో పీరియడ్ కి ఇంకో సార్ వచ్చాడు.

వచ్చీరాగానే, “ ఇవాళ అందరి పేరులూ తెలుసుకుందాం. తరువాత మీకో మంచి ఫిజిక్స్ fact చెపుతాను. అంటే మీకు అది తెలుసో తెలీదో నాకు తెలీదు అందుకే. ” అన్నాడు సార్.

అందరం తలాడించాము.

“ నా పేరు మురళీధరన్ ” అన్నాడు చిన్న హుషారు నవ్వుతో.

అప్పుడే ఎవరో మూడో బెంచిలో అనుకుంటాను.

“ ముత్తయ్య మురళీధరన్ ” అని నవ్వారు.

మురళీ సార్: హహహ.... బాగుందయ్యా. పోస్ట్ గ్రాడ్యుయేషన్ లో కూడా గ్రాడ్యూషన్ పిల్లల్లా జోకులు వేయడం అంటే, ఇంకా ఆ కుర్రతనం పోలేదు చూడు, యెస్... ఆ యంగ్ స్పిరిట్ మనలో ఎప్పటికీ ఉండాలి.

అందరం దీర్ఘంగా చూసాము.

సార్ నిజంగా ఎంత మాములుగా, కొంచెం కూడా విసుగులేకుండా, అలా చెప్పేసాడు.

మురళీ: మీకోటి తెలుసా, ఈ ఫిజిక్స్ సబ్జెక్టు అలాంటిది. ఈ ఫిజిక్స్ అంటే ఇష్టం, ప్యాషన్, కసి ఉన్న వాళ్ళకి ఒక కుతూహలం ఉంటుంది. ఏదో తెలుసుకోవాలి, ఏదో కనుక్కోవాలి, ఏదో ఏదో ఇంకేదో నాకు తెలేనిది ఈ విశ్వం దాచుతుంది, అది వెతకాలి అనే కుతూహలం ఉంటుంది చూడండీ, అదిగో ఆ కుతూహలం మనల్ని చిన్న పిల్లలు ముందున్నది ఏంటో అర్థం కాక, మమ్మీ ఇది ఏంటి, డాడి ఇది ఏంటి, అన్నయ్యా ఇది ఇలా ఎందుకు ఉంది? ఇలాంటి ప్రశ్నలు అడుగుతారు.

అందరం అలాగే వింటున్నాము.

మురళీ సార్: ఈ ఫిజిక్స్ లో కుతూహలం కూడా ఇది ఇలా, అలా, ఎలా అని చిన్న పిల్లల్లా అడిగేలా చేస్తుంది. ఇది చదివేవారు ఎప్పటికీ ఎదుగుతున్న పిల్లలు అన్నట్టే.

వాహ్... ఏం చెప్పారు సారు అనుకున్నా నేను.

ఆయనకి ఫిజిక్స్ మీద ఎంత ఇష్టం లేకుంటే అలా చెప్తారు. నిజంగా నేను ఒక ఫిజిక్స్ టీచర్ గా ఉద్యోగం చేస్తూ నా స్టూడెంట్స్ తో ఇలాగే ఇంకేదో చెప్పాలి.

తరువాత అమ్మాయిలతో పేర్లు చెప్పడం మొదలై అలా అబ్బాయిలు కూడా చెప్పడం ఐపోయింది. ఇక సారు ఏదో చెప్తాను అన్నాడు అది చెప్పాలి.

మురళీ సార్: ఒకే. మీరు పేర్లు చెప్పుకుంటూ పోయారు కాని నాకు గుర్తుంటాయి అని గ్యారంటీ లేదు. హహహ...

సార్ నవ్వితే మాకు నవ్వొచ్చింది.

మురళీ సార్: మీరందరూ చిన్నప్పటి నుంచీ సైన్స్ చదువుతూ వచ్చారు, సైన్స్ అంటే ఇష్టం ఉంది కాబట్టే ఫిజిక్స్ తీసుకున్నారు. మీలో చాలా మందికి ఈ fact తెలిసే ఉంటుంది అనుకుంటున్నా.

నాకు రెండు వరుసల ముందున్న కళ్లద్దాలు పెట్టుకున్న అఖిల్ అడిగాడు.

అఖిల్: సార్ ఒక్క నిమిషం. సార్ మీరు చెప్పేది ఏంటో చెప్పలేదు.

మురళీ సార్: ఓహ్ అవును కదా. నేను మీ రిలేటివ్ ఫిజిక్స్ ప్రొఫెసర్ ని. మనం గురుత్వాకర్షణ శక్తీ, స్పేస్ అండ్ టైం రిలేటివ్స్నేస్, einstein general relativity theory, newtonian and Einsteinian gravity, gravitational field properties, time paradox ఇవన్నీ మీ సిలబస్ లో ఉన్నవి చెప్తాను.

ఉఫ్ నాకు ఇష్టమైన టాపిక్స్ కి ఇలాంటి మంచి సార్ కేక అనుకున్న.

మురళీ సార్: పంతొమ్మిది వందల పంతొమ్మిదిలో మే నెల, సంపూర్ణ సూర్య గ్రహణం. Einstien గారు, ఇద్దరు ఆస్ట్రోనామికల్ ఫోటోగ్రాఫర్లను, ఒకరిని princeton, ఆఫ్రికాలో, మరొకరిని సొబ్రెల్, బ్రెజిల్ లో నుంచి ఆ గ్రహణం ఫోటో తీపించారు. ఆ గ్రహణం ఫోటోలో సూర్యుడిని చేంద్రుడు పూర్తిగా కప్పేసి, కేవలం కొరోనా, కొరోనా అంటే ఆ కొరోనా కాదు, సూర్యుని ఉపరితలం కొరోనా. అది మాత్రమే కనిపించింది. ఒకరింగులా కనిపించింది. మిగతా ఆ ఫోటోలో చిన్న చిన్న నక్షత్రాలు కనిపించాయి. తరువాత ఒక ఫోటోగ్రాఫిక్ మైక్రో ఫిల్టర్ మెజరింగ్ ఎక్విప్మెంట్ తో, అసలు సూర్యుడు లేని రాత్రి అవే నక్షత్రాలను తీసిన ఫోటోతో, ఇప్పుడు సూర్యగ్రహణం లో కనిపించిన అవే నక్షత్రాలను పోలిస్తే, అవి కొంచెం పక్కకి జరిగినట్టు కనిపించింది. అంటే ఆ రాత్రి అక్కడే ఉండాల్సిన నక్షత్రాలు కొంచెం డివియేట్ అయినట్టు కనిపించాయి, ఉండాల్సిన చోట లేవు. ఎందుకూ?

అందరూ కాసేపు మౌనంగా, క్లా..స్రూమ్ నిశ్శబ్ధంగా ఉంది.

Hehe.... I know the answer. కానీ ఇంకెవరైనా చెప్తారా అని చుసాను..
.
.
.
.
.
.
.
.ఎవ్వరూ చెప్పట్లేదు. నాకు ఆశ్చర్యం వేసింది, వీళ్ళు అకాడెమీ పుస్తకాల్లో ఉన్నది చదువుతున్నారు కానీ, ఫిజిక్స్ చరిత్ర తెలుసుకోవట్లేదా అని. నేనైతే యూట్యూబ్ లో ఇలాంటివి బాగా చూసాను. న్యూటన్, ఐన్స్టీన్, లియోనార్డో డావిన్సీ జీవిత కథలు లాంటి వీడియోలు.

మురళీ సార్: నో సప్పుడు ఇస్ కమింగ్.

మురళీ సార్: ది బ్రెయిన్ ఇస్ థింకింగ్. ది బ్రెయిన్ ఇస్ ప్రాసెసింగ్. ది బ్రెయిన్ ఇస్ నాట్ గివింగ్ ఆన్సర్.

అలా అంటూ ఉంటే అందరం నవ్వుకున్నాము.

మురళీ సార్: అయ్యో ఎవ్వరికీ తెలీదా?

నేను: సార్ నేను చెప్తాను.

మురళీ సార్: యో... చెప్పు

నేను లేచి నిల్చున్న.

నేను: సార్, సూర్యుడి గురుత్వాకర్షణ శక్తికి ఆ నక్షత్రాల కాంతి కిరణాలు సూర్యుడి పక్కన నుంచి భూమి దిక్కు ప్రయాణిస్తుంటే కొంచెం చాలా తక్కువ యాంగిల్ లో బెండ్ అవుతాయి.

మురళీ సార్: కాంతి straight గా పయనిస్తుంది, కాంతికి mass లేదు. Mass లేని object మీద గురుత్వాకర్షణ శక్తి ఉండదు. అలా ఎలా బెండ్ అవుతుంది హీరో. అసలు లాజిక్ ఏ లేదు.

సార్ నన్ను అలా వ్యంగ్యంగా అనడం నాకు నచ్చలేదు.

అప్పుడు మళ్ళీ వాడే, వాడెవడో తెలీదు, అదే గొంతు. “ పడింది పంచు కూర్చోరా టాపర్ ”... అని వెక్కిరించాడు.

నా నోరు ఆగదు.

నేను: ఆన్సర్ మొత్తం చెప్పలేదు. పంచుకి రెడీగా ఉండు మూడో బేంచ్....

ఒకసారి అందరూ నన్నే చూసారు. అమ్మాయిలు కూడా చూడడం నాకు కాస్త కష్టంగా అనిపించింది.

సార్ ని చూసాను. ఇక పూర్తి చెయ్యాలి.

నేను: సార్ న్యూటోనియన్ గ్రావిటీతో అది అంతవరకే లిమిట్. కాకపోతే, ఐన్స్టీన్ జనరల్ రిలేటివిటీతో, మీరు చెప్పిన ఎక్సపెరిమంట్ ద్వారా ప్రూవ్ చేసింది ఏమిటి అంటే.....

మురళీ సార్: హ్మ్... ఫార్ములేషన్ ఇవ్వగలవా?

నేను: లేదు సార్ నేను ఇది యూట్యూబ్ అండ్ కొన్ని ఆర్టికల్స్ లో చదివాను. అక్కడ బెండ్ అయ్యేది కాంతి కిరణాలు కాదు. స్పేస్ టైం ఫాబ్రిక్ మీద మన సూర్యుడి బరువు వలన ఒక డిప్(గుంత) ఏర్పడుతుంది. అంటే స్పేస్ అనేది డిస్టార్ట్ (ఒత్తిడి) అవుతుంది. దాని వల్ల ఆ స్పేస్ కర్వ్ (వొంపు) అవుతుంది.

మురళీ సార్: సింపుల్ గా చెప్పు, ఒకే.

అందరూ నిశ్శబ్దంగా నా మాటలని ప్రాతఃకాల భక్తి రాగాలలా వింటున్నారు.

నేను: మన విశ్వంలో ఏదైనా ఈ స్పేస్ లోనే ఉండేది. మ్యాటర్ కి మాస్ ఉంటుంది. అన్నీ ఈ స్పేస్ లోనే ఒక్కోటి ఒక్కో డైరెక్షన్, అంటే వెక్టార్ గా, ఒక వెలాసిటీ అండ్ ఆక్సెలరేషన్ తో పయనిస్తుంది అంటుకుంటే, అది స్పేస్ మీదే పయనిస్తుంది. ఉదాహరణకు, హైహ్ వే మీద కారు పోతుంటే ఒక వద్ద రోడ్డు కిందికి వొంపు ఉంటే కారు కూడా ఆ వొంపు మీద పోతుందే గాని, స్ట్రెయిట్ గా గాల్లో పోదు కదా. అలాగే, స్ట్రెయిట్ గా పయనించే కాంతి కిరణం, సూర్యుడి వలన ఆ చోట ఏర్పడిన స్పేస్ వొంపు మీద పయనిస్తుంది. అంటే అక్కడ బెండ్ అయ్యేది కాంతి కాదు, space itslef is curved.



ఈ విషయం మా క్లాస్ లో వాళ్ళకి తెలీదనుకుంటాను. అందరూ ఒక షాక్ లో ఉండిపోయారు.

మురళీ సార్: సూపర్ హరికిరణ్. చాలా బాగా ఎక్సప్లెయిన్ చేసావు.

నేను: థాంక్స్ సార్, but my name is హరికృష్ణ.

మురళీ సార్: ఓ ఒకే ఒకే.

మురళీ సార్: సరే రేపు కలుద్దాం.

తరువాత పీరియడ్స్ చెప్పుకునేంతగా ఏమి లేవు. మధ్యాహ్నం లంచ్ చేసాక క్యాంపస్ లోనికి పోతుంటే అక్కడ చెట్టు కింద ఎవరో ముగ్గురు సీనియర్లు జూనియర్ అబ్బాయిని నిల్చోబెట్టి ఏదో ప్రశ్నలు అడగడం చూసాను.

మధ్యాహ్నం ఒక క్లాస్ మాత్రమే ఉంది. అది చూసుకొని ఇక ఇంటికి వెళ్ళాల్సిన సమయం అయ్యింది. నేను కారిడార్ దాటి బయటకు వస్తూ ఉంటే అదే చెట్టు దగ్గర తోవలో వాళ్ళు ఉన్నారు. నేను ఫోన్ తీసి టైం చూసుకుంటూ Instagram open చేసి టైంపాస్ చూస్తూ నడుస్తూ వాళ్ళని దాటేసాను.

“ రేయ్... బ్లాక్ టీషర్ట్ ” అని నన్ను పిలిచాడు.

వెనక్కి తిరిగాను.

నేను: అన్నా...?

అతను నాలాగే ఎత్తుగా ఉన్నాడు, జిమ్ చేస్తాడేమో బాగా భారీ అనిపించాడు.

“ ఏంట్రా ఇక్కడ మేము ఉంటే ఫోన్ నొక్కుకుంటూ పట్టించుకోకుండా పోతున్నావు ? ”

నేను: ఏ ఫోన్ అన్నా... నేను ఫోన్ తీసుకురాలేదు క్లాస్ లో allow లేదు కదా.

నా చేతిని చూసాడు. అవును ఫోన్ కనిపించదు. నాకు ఒక చిన్న మ్యాజిక్ తెలుసు. క్షణంలో నా ఫోన్ ని వెనక నా ప్యాంటులోకి పోయేలా చేయగలను. వెనక చూస్తే ముందు పొట్ట దగ్గరకి వచ్చేలా.

అలా నేను వెనక్కి తిరుగుతూ నా ఫోన్ మాయం చేసాను.

అతను ఆశ్చర్యంగా చూసాడు.

“ ఇందాక ఫోన్ నొక్కుకుంటూ పోయావు. ఇప్పుడిప్పుడే జేబుల్లో పెట్టుకున్నవా తీయూ బయటకి ”

నేను: లేదు బ్రో, నేను అసలు ఫోన్ తెలేదు. మీరు ఎవరిని చూసి ఎవరు అనుకుంటున్నారో.

అతని పక్కన ఉన్న వాడిని అడిగాడు.

“ ఒరేయ్ కార్తీక్, వీడు ఇందాక ఫోన్ వాడుకుంటూ నడిచాడు చూసావు కదా? ”

కార్తీక్: అవును. రేయ్ ఫోన్ తియ్యి బే. సీనియర్స్ కి రెస్పెక్ట్ లేదా. నమస్తే పెట్టి పోవాలి అని తెలీదా?

నేను: నిజం అన్నా. నేను ఫోన్ తెలేదు.

పక్కన మూడో వ్యక్తికి చెప్పాడు.

“ సృజన్ వాడి జేబులు చెక్ చేయరా”

పొట్టిగా ఉన్నా సృజన్ వచ్చి నా జేబులు వెతికాడు. లేదు. దొరకదు. హహ... లోలోపల నవ్వుకొన్నాను.

=======

ఇంటికి వెళ్లేసరికి పెద్దమ్మ ఉంది. వదిన వేధాంత్ లేరు. నేను మొహం కాళ్ళు కడుక్కొని, జీన్స్ విప్పేసి ట్రాక్ పంట్స్ వేసుకున్న.

నేను: పెద్దమ్మా ఛాయి తాగినవానే?

రాజమని: పెట్టిస్తాను ఆగురా వస్తున్న.

నేను: పెట్టాలా నేను?

రాజమని: నీకు పెట్టొచ్చారా లేకుంటే ఏదైనా ఆగం చేస్తావా, వదిన తిడతది మరి వచ్చాక.

నేను: హా నేను చేస్తా నువు కుసోవే. అవును ఎక్కడికి పోయింది వదిన?

రాజమని: వాళ్ళ చిన్నమ్మ ఇంటికి పోయి వస్థాను అన్నది రా. కరీంనగర్.

నేను: అగో మరి నాతోని చెప్పలేదు. చెప్తే నేను అక్కడ కల్సి వచ్చేటోన్ని కదా?

రాజమని: ఏమో మరి. అన్న వచ్చే టైముకి వస్తాను అని చెప్పిందిలే.

నేను: హా సరే.

పెద్దమ్మ: పెద్దగిన్నెలో పాలు ఉన్నాయి. ముందు పెద్ద గిన్నె వేడి చేసి, చిన్నగిన్నెలోకి పోసి ఛాయి పెట్టు.

నేను: హా నాకు తెలుసు.

నేను వంటగదిలోకి పోయి, స్టవ్ వెలిగించి పెద్ద గంజు పెట్టిన. రెండు నిమిషాలు ఫోన్ చూసిన. పాలు వేడి అయ్యాయి.

తీసి కొన్ని చిన్న గంజులో పోసాను, నాకు పెద్దమ్మకీ ఛాయ్ కోసం.

రెండో బర్నర్ ముట్టిచ్చి ఈ చిన్నగంజు దాని మీద పెట్టాను. రెండు గంజులూ పాలు వేడి అవుతూ మాసులుతున్నాయి.

ఇక ఛాయిపత్తీ వెయ్యాలని డబ్బా తీసుకొని మూత తెరచి ఒక స్పూను మొదటి గంజులో వేసాను.

నాలుక కోరుక్కున్నాను.

ఇప్పుడు మా పెద్దమ్మ వచ్చి ఇగ నా పిర్రలు పరోటాలు చేస్తది.

రాజమని: ఛాయి ఇంకా కాలేదారా?

ఖతం. వచ్చేసింది.

మనిషి సూ...సైడ్... చేసుకోడానికి పెద్ద కారణాలు అవసరం లేదండీ. నాకైతే ఇది చాలు. ఆ పాల గిలాసలో దూకి సచ్చిపోతాను.

రాజమణి: ఏమాయేరా సప్పుడు చేస్తాలేవు?

నేను: అది పెద్దమ్మా నేను, ఛాయిపత్తా, చూసుకోకుండా ఎక్కువ పాలలో, వేసా.

నన్ను కోపంతో చూస్తుంది.

రాజమని: నువు ఛాయి మన ఇద్దరికీ పెడుతున్నవా, లేక మన వాడ మొత్తం మన ఇంటికే వచ్చి ఛాయి తాగుతా అని చెప్పిర్రా?

నేను: అది కాదే...

నా చేతిలో ఫోన్ చూసింది.

రాజమని: ఆ దిక్కుమాల ఫోన్ ఒకటి పట్టుకున్నావ్, చూసుకుంట నిల్చున్నావ్.

నేను: అరె చూస్కోలేదే?

రాజమని: ఏందిరా చూసుకోలేదు. పెళ్లీడుకు వచ్చినవూ, గా పాలు ఛాయి పెట్టమని చెపుతే ఇంట్లేదో చుట్టలచినట్టు గన్ని గన్ని పాలు ఛాయిపత్తి ఎత్తవా. ఇప్పుడు ఆ పాలు ఎవడు తాగాలి.

నాకు చిరాకు లేచింది, నా మీద నాకే.

నేను: యెహే పోవే నువు, వదిన వాళ్ళు వచ్చాక తాగితే ఒడుత్తాయి.

రాజమని: అది కాదు, ఇయ్యాల రేపు పొరగాళ్ళు, పెళ్ళిళ్ళు చేసుకుని పిల్లల్ని కనీ పెంచుతుర్రు. నీకు ఛాయి పెట్టుడు తెల్తలేదు. ఇంకేం పెట్టి పోసిస్తావురా పెళ్ళాన్ని.

నేను: నియవ్వ ఎందే నీ లొల్లి. చూసుకోకుండా అయ్యింది అంటే పెళ్లి గిల్లి పొరగాళ్ళు అంటావు. నీ.... పో నువు. చిన్న గంజు పెద్ద గంజు అని నన్ను తికమక చేసినవు నువే.

రాజమని: హ గింత దానికే తికమక అయితున్నావు, చదువేం చదువుతున్నావో ఏమో ఇగ.

నేను: మరి నాకు చిన్నప్పటి నుంచి పనులు చేస్తా అంటే ఎప్పుడైనా ఛాయి పెట్టుడు నెర్పినవా. వదిన ఉంటది, నువు ఉంటావ్. ఇప్పుడు నీకు వయసు మీద పడ్డది. ఏం చెయ్యాలి నేను.

రాజమని: అందుకే నేను పెట్టాలా అని అడిగిన

నేను: అబ్బా పోవే నువు. నేను తెస్సుకొస్తా ఛాయి.

ఏదో గులుక్కుంటూ పోయింది లివింగ్ రూముకి.

నేను ఆ ఎక్కువ పాలనే చెక్కరా, ఇంకో మూడు స్పూన్లు ఛాయిపత్తి వేసి మొత్తం పాలని ఛాయి చేసేసాను.

ఇప్పుడు ఈ ఛాయి నలుగురం తాగినా ఒడవదు.

ఇది తెలిస్తే మా అన్నయ్యగాడు నన్ను చూసి, నీకుందీ, నీకుంది నా తమ్ముడా, వదిన ని కుత్త చెక్కేస్తది అంటాడు.

యాదృచ్ఛికం ఏంటి అంటే, గంట గడిచాక అన్నయ్యతో పాటు ఎవరో ముగ్గురు ఇంటికొచ్చారు. అన్నయ్య వదిన లేదని నన్ను ఛాయి పెట్టమన్నాడు. అదే ఛాయిని వేడి చేసి వాళ్ళకి ఇచ్చాను.

పెద్దమ్మ నా దగ్గరకి వచ్చి చెవిలో, రాజమని: బతికినవురా కొడకా.

నేను: వదినకి చెప్పకే ప్లీస్

ఇక వాళ్ళు వెళ్ళిపోయాక అన్నకి ఫోన్ కాల్ వచ్చింది. వదిన బస్టాప్ లో ఉంది, బండి మీద పోయి తీసుకురావాలని.

సంతోష్: హరి వదిన బస్టాపులో దిగిందంట. తోల్కరాపో. నేను మొహం కడుక్కుంటాను.

నాకు బండి కీస్ ఇచ్చాడు. నేను బండి మీద పోయి వదిన ముందు ఆపిన. పసుపు రంగు చూడిదారులో ఉంది.

చాలా రోజుల తరువాత వదిన చుడీధారు వేసుకుంది.

నా భుజం మీద చెయ్యేసి ఎక్కింది, సైడుకి కూర్చోలేదు, రెండు కాళ్ళు అటూ ఇటూ వేసి కూర్చుంది. వేద్ గాడిని ముందు ట్యాంక్ మీద కూర్చోపెట్టుకొని తోలుతున్న.

ఇంటి దారిలో వెళుతూ రోడ్డు మీద బండి కొంచెం స్లో చేసా అంతే, వెనక వీపులో... ఉఫ్ఫ్... అర్థం అయ్యింది కదా.

నా పాంటులో టైట్ ఐపొయింది.

ఇదేదో బాగుంది అని మరోసారి కావాలనే చిన్న బ్రేక్ వేసి వదిలాను. మళ్ళీ తగిలింది.

ఆహ్...

నా నెత్తి మీద వెనక గట్టిగా మొట్టికాయ పడింది.

అమ్మో ఇంకోసారి అయితే ఇంకెలా కొడుతుందో. జాగ్రత్త పడ్డాను. అయినా కానీ తప్పదు ఎందుకంటే మా ఇంటి తోవలో సందు మలుగుతూ ఉంటే ఒక స్పీడ్ బ్రేకర్ వస్తది.

అక్కడిదాకా పోయాక దాని మీదకు బండి ఎక్కగానే, వదిన రొమ్ము నా వీపులో నలిగిపోయింది.

ఎంత బాగుందో, మెత్తగా, వెచ్చగా, ఆహా నాకు ఏదో అయిపోయింది.

ఇంటి ముందు ఆపాను. వదిన దిగింది. వేద్ వాడిని దింపాను. నేను దిగుదాం అనుకున్నాను. ఒరిని... లేదు లేదు.... నేను నిల్చుంటే అంతే ఇక చాలా పాడుగా ఉంటుంది.

సంధ్య: బండి గేటు లోపల పెట్టు నేను గేటు మూస్తాను.

ఇప్పుడు ఎలా బండి దిగలేను. ఛ.

నేను: వదిన నేను అలా బయటకి వెల్లోస్తాను అన్నయ్యకి చెప్పు. పది నిమిషాల్లో వచ్చేస్తాను.

సంధ్య: కన్న నువు పోయి కాళ్ళు కడుక్కొపో...

వేద్ నాన్నమ్మ అనుకుంటూ పెద్దమ్మ దగ్గరకి పోయాడు.

సంధ్య: దమ్ము కొట్టడానికా?

నేను: లేదు లేదు ఊరికే దోస్తుని కలుద్దాం అని.

సంధ్య: సరే పో..

ఎటు పోవాలో నాకు తెలీదు. అలా మరోసారి బస్టాప్ దాకా గాలికి ఒక రౌండ్ వేసి వచ్చాను. ఆలోపు నాది చల్లారిపోయింది.

రాత్రి తిన్నాక, అన్నయ్యతో ఇంటి ముందు వరండాలో కూర్చి వేసుకొని కూర్చున్న.

సంతోష్: మంచి మార్కులే వచ్చాయి, ఇక్కడ కరీంనగర్ లో ఎందుకు పెట్టుకున్నావు రా, మొన్ననే అడుగుదాం అనుకున్నా కాని నీ ఇష్టం అని వదిలేసాను.

నేను: అన్నయ్య నాకు కాలేజ్ లెక్చరర్ అవ్వాలని ఉందిరా. వేరే ఏ జాబ్ మీద ఆశ లేదు. పెద్ద పెద్దవి నాకేం వద్దు. ఇక్కడే ఈ పీజీ చేసి ప్రభుత్వ కళాశాల టీచర్ గా జాబ్ చేసుకుంటాను.

సంతోష్: హ్మ్... క్ల్... లేకుంటే నీ చదువు వల్ల ఖర్చు ఎక్కువ అనుకొని ఏదైనా చెయ్యకుండా ఉంటున్నవా?

అది ఒకరకంగా నేను ఒక సంవత్సరం ముందు అనుకున్నదే. అప్పట్లో నాకు విదేశీ పోయి చదవాలనే కోరిక కూడా ఉండేది. అన్నయ్యకి మంచి ఉద్యోగం ఉన్నంత మాత్రాన నేను అలా ఉండలాల్సిన పని లేదు అనిపించింది.

నేను: లేదు అన్నయ్యా. చెప్పినా కదా నాకు టీచర్ గా చెయ్యాలని ఇష్టం అంతే.

సంతోష్: హ్మ్.... సరే నీ ఇష్టం. కానీ....

అన్నయ్య నా భుజం మీద చెయ్యేసాడు.

నేను: ఎంటన్నయ్యా?

సంతోష్: మా అయ్య ఉంటే మస్త్ కుష్ అయ్యేటోడురా. నన్ను మంచిగా చదువూ మన వంశంలా డిగ్రీ చేసినోళ్ళు లేరు అనేటోడు. నేనేమో పాస్ కాలేదు. నువు పీజీ దాకా పోయినవు.

నేను: పోన్లే అన్నయ్య. నువు మంచి జాబ్ చేస్తున్నావు. మనకేం తక్కువ ఇప్పుడు. అయినా నేను పీజీ ఎట్లా చేస్తున్నా చెప్పు. నువు డిగ్రీ పాస్ కాలేదు, నన్ను పీజీ చదివేదాకా చూసుకున్నావు.

సంతోష్: హ్మ్... పో నిద్రపో.

ఇంట్లోకి పోయి నేను వేధాంత్ గాడు కాసేపు ఆడుకున్నాము. అన్నయ్యొచ్చి నిద్రపోవాలి అని వాడిని తీసుకెళ్లాడు. ఇంటికొచ్చాక వదిన నాతో మాట్లాడలేదు ఎందుకో.

వదినా పెద్దమా టీవీలో ఏదో చూసారు. నేను నా గదిలో ఉన్నా తలుపు వేసుకోలేదు. టీవీ ఆపేసాక పెద్దమ్మ తన గదిలోకి పోయింది. వదిన అన్నయ్యతో మాట్లాడి వేధ్ ని నిద్రపుచ్చి, నేను నా గదిలో యూట్యూబ్ చూస్తూ అటూ ఇటూ తిరుగుతుంటే వచ్చింది.

నైటీలో జెడ ముందుకి వేసుకొని, జెడ ఆమె ఎడమ స్థానం మీద వాలుతూ ఉంది. నేను అక్కడే చూసి మొహం తిప్పుకొని పైకి కళ్ళలోకి చూసాను.

సంధ్య: కరీంనగర్ వచ్చానని నీకు ఫోన్ చేద్దాం అనుకున్న హరి, కాకపోతే నువు కాలేజ్ నుంచి అక్కడికి రావడం ఎందుకులే అనుకున్న.

నేను: వచ్చేవాడిని వదినా నువు చెయ్యాల్సింది.

సంధ్య: హ్మ్ సరే కానీ కోలేజ్ ఎలా ఉంది?

నేను: బాగానే ఉంది.

సంధ్య: బస్టాండ్ కి దూరంగానే ఉంటుంది అంట కదరా మీ కోలేజ్, మా బాబాయి చెప్పాడు. నువ్వేమో నడుచుకుంటూ వెళ్తాను అన్నావు.

నేను: హా దూరమే అయినా నడవచ్చులే వదినా, మరీ ఆటో తీసుకొని పోయేంత దూరం ఏం కాదులే.

నా దగ్గరకొచ్చింది. ఎందుకో తెలీదు నా చూపు వాళ్ళ గది వైపు వెళ్లింది. ఆ తలుపు కొంచెం మూసి ఉంది.

నాకు దగ్గరగా వచ్చి చిన్న నవ్వుతో అడిగింది.

సంధ్య: మరి ఎవరైనా అమ్మాయి నచ్చిందా మరిది. మీ అన్నయ్యని పోయి వాళ్ళ ఇంట్లో సంబంధం కుదుర్చమంటాను.

నాకు నవ్వొచ్చింది.

నేను: మొన్నటి దాకా నేను జోకులు చేసేవాడిని ఇప్పుడు నువ్వు స్టార్ట్ చేసావు వదినా. చూడగానే పడిపోతారా ఏంటి అమ్మాయిలు. నేనే చూడడానికే ఇబ్బంది పడతాను.

సంధ్య: నా మరిదికేం తక్కువరా.

నేను: తక్కువ అని కాదు.

వదిన ని చూసి నవ్వాను.

నేను: మీ మరిదికి నచ్చే అంత బ్యూటిఫుల్ మొహాలు ఏమి లేవు లే అక్కడ.

సంధ్య: అవునా.. ఎంత మంది ఉన్నారు రా?

నేను: ఒక పన్నెండు, పదమూడు

సంధ్య: అంత తక్కువా?

నేను: మరి ఆడాల్లలో ఫిజిక్స్ చదివేవాళ్ళు తక్కువ ఉంటారు కదా.

సంధ్య: హ్మ్... ఒక్కరు కూడా బాలేరా

నేను: అలా అని కాదేమో, నాకే నచ్చలేదేమో.

సంధ్య: అబ్బో ఎందుకో...

నేను ఇలా సూటిగా చెప్పడం ఒప్పో కాదో తెలీదు.

వొంగి వదిన అందామైనా కళ్ళలోకి చిలిపిగా చూసాను.

నేను: ఏమో ఇంత అందమైన వదినని రోజూ ఇంట్లో చూసి చూసి వాళ్లు అంత ఆనట్లేదేమో నాకు.

వదిన చెంపలు సిగ్గు నిండుకున్నాయి.

సంధ్య: అబ్బో బాగానే పోగుతున్నావు వదినని.

నేను: అయినా నీకు తెలీదా వదినా...

సంధ్య: అంతేలే దొంగ చూపులకేం తక్కువ లేదు.

నేను: హహ...

ఇద్దరం అలా తలుపుకి ఎదురుగా ఇటు గోడకు నిల్చున్నాము.

సంధ్య: అంత అందంగా ఉంటానేంట్రా నేను.

నేను: నువు కూడా కావాలనే అడుగుతావు వదినా. నువు మీ పెళ్ళి రోజు ఎలా ఉన్నావో తెలుసా అసలు. అలా ఉండే అమ్మాయిని తీసుకురా నీ మరిదికి చేసుకుంటాను పెళ్ళి.

నా చెంపని గిల్లింది.

సంధ్య: గాడిద. చి. ఏం మాట్లాడుతున్నావు?

నేను: నేనేం అన్నాను వదినా ఇప్పుడూ?

సంధ్య: చాల్లె బాగానే ఉన్నాయి నీ మాటలు. చదువు మాత్రమే తెలుసు అనుకున్నాను నా మరిదికి.

నేను: ఓ వదినా నేనేం అనలేదు. నువ్వన్ని కథలు అల్లెయ్యకు.

వదినకి దగ్గరయ్యి ఆమె కళ్ళలోకి చూసాను.

కొన్ని క్షణాల ఇద్దరం మౌనంగా ఉన్నాం. గదిలో ఫ్యాన్ శబ్దం మాత్రమే వినిపిస్తుంది.

నేను వొంగి ఆమె చెవి దగ్గర మొహం పెట్టాను. ఆ కురులా పరిమళం నాకు మత్తెక్కించింది.

నేను: నిజం చెప్పాలంటే నాకు అన్నయ్య మీద చాలా జెలసీ వదినా.

నన్ను చూసింది సిగ్గుతో.

తల ఆడిస్తూ, అవునా అన్నట్టు సైగగా అడిగింది.

నేను: ఊ... అంటూ నేను ఆమె మెడలో అరచేయి కప్పేసాను.

నా చేతి స్పర్శ ఆమెకి వెచ్చగా అనిపించిందేమో ఒకసారి చమక్కుమని కను రెప్పలు ఆడించింది.

సంధ్య: అంతెం ఇష్టం రా నాలో నీకు?

నేను: రేపు మాట్లాడుకుందాం వదినా.

నేను ఒక అడుగు వెనక్కి వేసాను. నా టీషర్టు గల్లా పట్టుకొని లాగింది. నా మొహం ఆమె మొహం ముందు ఆగింది.

సంధ్య: చెప్పరా ముందు.

మా ఇద్దరినీ ఏ మత్తు చిరుగాలి అల్లేసిందో తెలీదు. నేను ముక్కుని ఆమె ముక్కుకి రాశాను.

వదిన తిరిగి నన్ను ఏమి అనలేదు.

పెదవుల ముందు పెదవులు ఆడిస్తూ, నేను: నీ పెదవులు.

సంధ్య: ఇంకా ... అంది శ్వాస తీసుకుంటూ.

నేను: నీ కళ్ళు

ఇద్దరం కళ్ళలోకి చూసుకున్నాం గాఢంగా. నా చూపు పిమ్మట ఆమె పెదవుల మీద పడి, నాకేం మాయ సోకిందో తెలీదు మెడ వంచి ఆమె పెదవులు అందుకోబోయానో నాకే తెలీలేదు.

వదిన నన్ను చెంప మీద కొట్టింది.

సంధ్య: గాడిద... ఏంట్రా? జరుగు పక్కకి.

నేను దూరం తప్పుకున్నాను.

ఏం చెప్పాలో అర్థం కాక మొన్నట్లానే మొహం ఇటు మొహం చేసుకున్న.

నా భుజం పట్టి వెనక్కి తిప్పింది.

సంధ్య: టెంప్ట్ అయిపోతున్నవారా...

నేను: లేదు లేదు.

సంధ్య: పిచ్చి ఆలోచనలు మానుకొని నిద్రపో.

నేను: హ్మ్... సరే వదినా.

తను తిరిగి వెళ్ళిపోబోతుంటే పిలిచాను.

నేను: వదినా...

నా దిక్కు తిరిగింది.

సంధ్య: ఏంటి?

నేను: ఇవాళ కూడా నీ పక్కనే నిద్రపోవాలని ఉంది.

దగ్గరికొచ్చి నన్ను వాటేసుకుంది. నేను వెచ్చగా ఆమె అందాలను నా ఛాతీలో అనుభూతి చెందాను.

సంధ్య: ఇవాళ వద్దులే. సరేనా.

నేను: ఎందుకు అన్నయ్యకి అపాయింట్మెంట్ ఇచ్చావా

నా వీపులో గుద్దింది.

సంధ్య: చి పాడు. నోటికొచ్చింది అనకు. నిద్రపో. గుడ్ నైట్.

నేను: వదినా.... చాలా ముద్దొచ్చావు. ఒకటి ఇవ్వొచ్చుగా?

నన్ను వదిలేసింది. మళ్ళీ చెంప మీద కొట్టింది.

సంధ్య: ముద్దుల మరిదికి ముద్దు కావాలంట, పో పోయీ, మీ కోలేజ్ లో ఒక అమ్మాయిని వెత్తుక్కో.

ఏంటో తెలీదు, ఆ ప్రశ్న నా నోరు జారుతుంటే నాకు కాళ్ళు వణుకుతూ చెమట పట్టేసింది.
తీరా వదినేమో అలా చిలిపిగా అనేసి వెళ్ళిపోయింది.

నా జేబులూ భుజాలు నడుము దగ్గర చేతిలేస్తున్నాడు.

నేను: అన్నా ఏంది ఇది, ర్యా...గింగ్ అనుకున్నాను, సెక్సువల్ హరాస్... మెంట్ ఏంటి నాకు?

“ రేయ్ పోనీ వాడిని, పోరా నువు ”

ఇక నన్ను వెళ్ళిపొమ్మన్నారు.

నేను: అన్నా నీ పేరు ఏంటి?

“ నా పేరు మహేష్ ”

నేను: సరే అన్నా పోతాను.

​