Update 03
அதிகாலை ஒரு 3.30 சுமாருக்கு அவனது சொந்த ஊருக்கு மூவரும் வந்து இறங்கினார். அது திருநெல்வேலிக்கு அருகில் தாமிரபரணி ஆற்றங்கரையில் அமைந்திருக்கும் ஒரு அழகிய கிராமம்.
அவனின் பெரியம்மா செல்விதான் மூவரையும் வந்து வரவேற்றாள். அந்த அதிகாலை வேளையிலும் முகத்திற்கு பவுடர் பூசி மிகவும் பிரெஷாக முகமலர்ச்சியோடு இருந்தாள்.
"வாங்க வாங்க... இப்பதான் வர்றீங்களா? பிரயாணம் எல்லாம் நல்லபடியா இருந்துச்சா?" சொல்லிவிட்டு ஓரிரு நொடிகள் மட்டுமே உமாவையும் பூஜாவையும் கண்கொண்டு பார்த்தவள் மற்ற முழுநேரமும் செல்வாவையே இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளின் கேள்விக்கு உமா
"ம்ம்ம். ஒண்ணும் பிரச்சனை இல்லக்கா. அப்புறம் அப்பா எப்படி இருக்கார்" உமாவுக்கு இப்போதுதான் அப்பாவின் ஞாபகமே வந்தது.
"ஒன்னும் முன்னேற்றம் இல்ல. அப்படியே தான் இருக்கார். அநேகமா நாளைக்கே முடிஞ்சாலும் முடிஞ்சிரும். சொல்லமுடியாது!" செல்வியே தொடர்ந்தாள்
"அவர விடு. நீங்கல்லாம் எப்படி இருக்கீங்க. உன் வீட்டுக்காரர் வரலையா உமா?" கேள்விகளை அடுக்கினாள் செல்வி
"ம்ம். எல்லாரும் நல்லா இருக்கோம். அப்புறம் எங்க வீட்டுக்காரரைப் பத்தித்தான் உனக்கே நல்லா தெரியுமேக்கா. வேலை இருக்கு, நீங்கல்லாம் கிளம்புங்க அப்புறம் வர்றேன்னு சொல்லிட்டார்" உமா
"உன் வீட்டுக்காரர் இன்னும் மாறவே இல்லையா?" கேட்கும்போதே செல்வியின் முகத்தில் அப்படியொரு இறுக்கம்.
"அவராவது மாறுறதாவது. நம்ம வீட்டைப் பத்தி பேச்சே எடுக்க முடியாது. ஏதாவது சொல்லிட்டோமாக்கும் அப்புறம் அப்படியே வானத்துக்கும் பூமிக்கும் தங்கு தங்குன்னு குதிக்க ஆரம்பிச்சிடுவார். அவரை விடுக்கா நீங்கல்லாம் நல்லா இருக்கீங்களா. கவி எப்படி இருக்கா?" செல்வியின் ஒரே மகள் கவிதா என்ற கவியைப் பற்றிக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள் உமா
"சரி விடு. நீ வாங்கிட்டு வந்த வரம் அப்படி. நாய் வாலை நிமுத்தவா முடியும்; ம்ம்ம்.. கவிதா நல்லா இருக்கா. அவளும் நாளைக்குத்தான் புருஷனையும் குழந்தையையும் கூட்டிட்டு இங்க வர்றதா சொல்லியிருக்கா. கோயம்புத்தூர்ல இருந்து வர எப்படியும் நாளைக்கு சாயங்காலம் ஆயிடும். இதை சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போது அவளது பார்வை முழுவதும் செல்வாவின் மீதே இருந்தது. உமாவும் அதை கவனிக்கத் தவறவில்லை. அவனைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்த செல்வி
"ஏண்டி உமா, உம்புள்ள எப்படி வளந்துட்டான் பாரேன். அம்மாடி, பாக்குறதுக்கு அப்படியே ஹிந்திப் படத்துல வர்ற ஹீரோ கனக்காவே இருக்கான். என்னடா செல்வா பெரியம்மாவை அப்படிப் பாக்குறே, என்னை அடையாளம் தெரியலையா?"
"என்ன பெரியம்மா நீங்க, கிண்டல் பண்றீங்க. உங்களை மறப்பேனா! நீங்க நல்ல இருக்கீங்களா பெரியம்மா?" முன்பு கவிதா அக்காவின் கல்யாணத்தில் பார்த்ததை விட ஒரு சுற்றுப் பெருத்திருந்தாள். வீங்க வேண்டிய இடங்களில் ஏகத்துக்கும் வீங்கியிருந்தது. முன்புறமிருந்து பார்த்தாலே பெரியம்மாவின் பெருத்த பின்புற வளைவுகள் அப்பட்டமாகத் தெரிந்து கொண்டிருந்தது. அவள் கட்டியிருந்த மெரூன் நிறச் சேலையில் களையாக இருந்தாள். செல்விவியின் அளவுக்கு இல்லாவிட்டாலும் அவளும் அழகாகவே இருப்பாள். அன்று ஊரிலிருந்து வரும் அவர்களை வரவேற்க எஸ்ட்றா மேக்கப் வேறு, சொல்லவா வேண்டும். செல்விக்கு தங்கை மகன் செல்வாவின் மேல் எப்போதுமே ஒரு பெரிய ஈர்ப்பு இருந்ததுண்டு. சின்ன வயதில் பெரியம்மா, பெரியம்மா என்று அவளையே சுற்றி வந்த செல்வா, இன்று இப்படி வளர்ந்து நிற்பதைக் கண்டு அவளுக்கு விவரிக்கமுடியாத ஆனந்தம். அவளுக்கும் ஆண்பிள்ளை இல்லாததால் செல்வாவின் மேல் இருந்த ஈர்ப்பும் பாசமமும் அவளுக்கு இன்னமும் குறையவே இல்லை. செல்வாவை தன் மகன் போலவே பாவித்தாள்.
"என்ன பெரியம்மா எங்களையெல்லாம் கண்ணனுக்கே தெரியலையா, உங்க அருமைப் புள்ள மட்டும் தான் கண்ணுக்கு தெரியிறானோ?!" பூஜாவின் கேள்வி செல்வியை கற்பனை உலகிலிருந்து நிஜ உலகத்திற்கு கொண்டு வந்தது.
"அப்படி இல்ல பூஜா, உன்ன எப்படிடீ தெரியாமத் போகும் நீயுந்தான் கண்ணுக்கு லச்சணமா அழகா வளந்து நிக்குறியே. ஏ(ன்) ராசாத்தி" செல்வியின் முகத்தில் அசடு வழிந்தது. அங்கே இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த உமாவின் கண்களோ பொறாமைத் தீயில்
வெந்துகொண்டிருந்தது. தனது கண்முன்னாலேயே மகனிடம் எப்படி வழிகிறாள் இந்த அக்கா. அதற்க்கு மறுகணமே அக்காவுக்காக மனமும் இளகியது அவளுக்கு. ஆண்பிள்ளைக்காக எவ்வளவு ஏங்கியிருப்பாள் அவள். சிறுவயது முதலே அவனையும் தன் மகனென்றல்லவா நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். இவ்வாறு நினைத்துக்கொண்டிருந்த அவளது யோசனையைக் கலைப்பதுபோல,
""சரி சரி வந்தவர்களை வாசலிலேயே நிக்க வச்சி பேசிட்டே இருக்கேன். வாங்க அங்க, சித்தப்பா வீடு ஃபிரீயாத்தான் இருக்குது. நீங்க வருவீங்கன்னு நல்லா கூட்டி, அலசி விட்டுருக்கேன். நாம இன்னைக்கி அங்கேயே படுத்துக்கலாம். இங்க நம்ம வீட்டுல சொந்தக்காரங்க நெறைய பேரு வந்திருக்காங்க. படுக்க இடம் பத்தாது" சொல்லிவிட்டு செல்வி முன்னாள் நடக்க மூவரும் அவளை பின் தொடர்ந்தனர். எதேச்சையாக செல்வாவின் பார்வை பெருத்து வீங்கி, நடக்கும்போது தாளகதியோடு குலுங்கி குலுங்கி ஆடிக்கொண்டிருந்த பெரியம்மாவின் குண்டிகளை நோக்கிச் செல்ல, அவள் நடக்கும்போது தளுக்க், தழுக்கென்று ஆடிக்கொண்டிருக்கும் அழகை ரசித்துக்கொண்டே நடந்தான். அம்மா பார்த்துவிடுவாளோ, பயந்து அம்மாவை நோக்கித் திரும்ப உமா அவனைப் பார்த்து முரைத்துக் கொண்டிருந்தாள். இல்லை அவனுக்குத்தான் அம்மா முறைப்பதாக தெரிந்ததா, தெரியவில்லை?!.தலையை குனிந்து கொண்டு மீண்டும் நல்ல பிள்ளையாக நடக்கத் தொடங்கினான். உமாவின் மனத்திலோ எதோ ஒரு சஞ்சலம். மகனை அக்காவிடமிருந்து காப்பாற்ற வேண்டுமோ என நினைத்துக் கொண்டே நடந்தாள்.
அவர்கள் நால்வரும் சித்தப்பாவின் வீட்டைத் திறந்து உள்ளே சென்று லக்கேஜையெல்லாம் வைத்துவிட்டு, விடிவதற்கு இன்னும் நிறைய நேரம் இருப்பதால் படுத்து ஓய்வெடுக்கலாம் என்று ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருக்க..
"சரிடி உமா நீயும் பூஜாவும் அந்த ரூம்ல கட்டில் இருக்கு, அங்க படுத்துக்கோங்க. நானும் செல்வாவும் இங்க இப்படி ஹால்லயே பாய போட்டு படுக்குறோம். கொஞ்ச நேரம் தூங்கலாம். காலைல ஒரு ஏழு மணிக்கா உங்கள எழுப்பறேன். நீங்களும் அவ்வளவு தூரம் கார்ல வந்தது உங்களுக்கும் ரொம்ப டையர்டா இருக்கும்" செல்வி சொல்லிக்கொண்டே இருக்க உமாவுக்கோ மிகவும் எரிச்சலாக இருந்தது. 'அய்யோயையோ! விட்டால் இன்றே அக்கா தன் மகனை கவிழ்த்து விடுவாள் போலிருக்கிறதே... விடக்கூடாது' மனது போட்டு கண்டதையும் கற்பனை பண்ணி அடித்துக்கொண்டது அவளுக்கு.
"சரி பெரியம்மா, காலைல பாக்கலாம்" சொல்லிவிட்டு பூஜாவும் படுக்கையறையை நோக்கி நடையை கட்ட" உமாவுக்கும் வேறு வழியில்லை. அவளும் மகளை பின்தொடர்ந்தாள்.
உண்மையிலேயே பூஜா காரில் வரும்போது கொஞ்சம்கூட தூங்கவே இல்லை . அதனால் அவள் கட்டிலில் படுத்த சில நிமிடங்களில் நன்றாகத் தூங்கி விட்டிருந்தாள். உமாவுக்கோ இப்போது சுத்தமாக தூக்கம் போய் விட்டிருந்தது. புரண்டு புரண்டு படுத்தாள் அவளுக்கு உறக்கமே வரவில்லை. 'அக்காவும் செல்வாவும் என்ன செய்து கொண்டிருப்பார்கள்' என்று மனது கன்னா பின்னாவென்று அலைபாயத் தொடங்கியது. 'வேறு வழியில்லை, பேசாமல் எழுந்து சென்று பார்த்துவிட வேண்டியதுதான்' என்று முடிவு செய்த்தவள், கட்டிலைவிட்டு எழுந்து வெளியே வர, அங்கே செல்வியும், அவளது மகனும் ஏதோ நீண்டநாள் பிரிந்த நண்பர்கள் போல் சிரித்து சிரித்து பேசிக்கொண்டிருக்க, அவளுக்கு பக்கென்றிருந்தது.
"என்னக்கா நீங்க இன்னும் தூங்கலையா" உமா வேண்டுமென்றே அவர்கள் பேச்சிற்கு நடுவில் புகுந்தாள்
"நீ என்னடி, என்ன எழுந்து வந்துட்ட. தூக்கம் வரலையா?" செல்வி குழப்பமாகத் தங்கையைப் பார்த்தாள்
"இல்லக்கா... வந்து, ரொம்ப தாகமா இருந்தது. தண்ணி குடிக்கலாம்னு வந்தேன். உங்களுக்கு தூக்கம் வரலைன்னா நா வேணுன்னா உங்க கூட பேசிட்டு இருக்கேன். அவன் பூஜாகூட உள்ள பொய் கட்டில்ல படுக்கட்டுமே" சொல்லிவிட்டு மகனை பார்க்க, அவனுக்கும் வேறு வழியில்லை. அம்மாதான், பெரியம்மாவின் பின்புறங்களை அவன் வெறித்து வெறித்துப் பார்த்ததை கையும் களவுமாகப் பிடித்துவிட்டாளே. எப்படி அவனை பெரியம்மாவோடு படுக்க விடுவாள்' என்று நினைத்துக்கொண்டவன் செல்வியின் பதிலுக்குக் கூட காத்திருக்காமல் விடுவிடுவென்று எழுந்து படுக்கை அறைக்குச் சென்று தங்கையோடு படுக்கையில் படுத்துக்க கொள்ள, அவனும் பயணக் களைப்பில் படுத்ததும் உறங்கியும் விட்டான்.
இங்கேயோ பேசிக்கொண்டிருக்கலாம் என்று வந்த உமா கொஞ்ச நேரத்திலேயே உறங்கிவிட, செல்விக்கு இப்போது கடுப்பாக இருந்தது. 'போடி ராட்சசி.. கொஞ்ச நேரம் அவனோட பேச விட மாட்டியா. எவ்வளவு நாளாச்சு எம்மகனோட பேசி' அவள் மனது கருவிக்கொண்டிருந்தது. கோபத்துடனே அவளும் ஒரு வழியாகத் தூங்கிப் போனாள்.
மறுநாள்.....
மறுநாள் காலை செல்வா சற்று தாமதமாகத்தான் படுக்கையைவிட்டு எழுந்தான். அருகில் படுத்திருந்த தங்கை பூஜாவையும் அங்கே காணவில்லை. வீடே மிகவும் அமைதியாக இருந்து. அங்கே யாருமே இருப்பதாகத் தோன்றவில்லை. செல்வா போனை எடுக்க அதில் மணி 7.30 என்று காட்டியது. 'இந்த அதிகாலை வேளையில் இவ்வளவு சீக்கிரமாக எழுந்து எல்லோரும் எங்கே போனார்கள்' என்று யோசித்துக்கொண்டே எழுந்து பாத்ரூமுக்குள் சென்று குளித்து முடித்துவிட்டு வெளியே வர, அங்கே செல்வி பெரியம்மாதான் அவனை வரவேற்றாள். பாத்ரூமிலிருந்து வெளியே வந்த அவன் வெறும் தூண்டு மட்டுமே கட்டிக்கொண்டிருந்தான். செல்வியோ அவன் அழகான கட்டுடலையும் , திரண்டிருந்த பலமான தொடைகள் மற்றும் கால்களையுமே ஆசையாக மேலும் கீழுமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவன் உடலையே மேய்ந்துகொண்டிருந்த கண்கள்
"என்ன பெரியம்மா, யாரையுமே காணோம். இவ்வளவு சீக்கிரம் எங்க போனாங்க" என்ற அவனது கேள்வி செல்வியை அவன் கண்களை நிமிர்ந்து பார்க்கச் செய்தது.
"அம்மாவும், பூஜாவும் தாத்தாவப் பாக்க நம்ம வீட்டுக்கு போயிருக்காங்க" நீயும் ட்ரெஸ்ஸ மாத்திட்டு சீக்கிரம் வா போகலாம். அவருக்கு வேற இப்பவோ அப்பவோன்னு இழுத்துட்டு இருக்குது" சொன்னவள்
"என்ன புள்ள நீ... குளிச்சுட்டு வந்தா தலையை நல்லா துவட்ட மாட்டியா, பச்சப் புள்ளையாட்டம். தலை இன்னும் எப்படி ஈரமா இருக்கு பாரேன்!" சொல்லிக்கொண்டே செல்வாவின் அருகில் வந்தவள், எதை பற்றியும் யோசிக்காமல் சட்டென்று சேலை முந்தானையை பின்னால் இருந்து எடுத்தவள், அவன் பதிலுக்குக் கூட காத்திருக்காமல் மடமடவென்று அவனுக்கு தலையை துவட்டத் தொடங்கியிருந்தாள்.
இப்போது பெரியம்மா அவனுக்கு வெகு அருகில் நின்றிருக்க, முந்தானை மூடாதா அவளது பெருத்த மாம்பழ முலைகள் அவன் கண்களுக்கு அப்படியே விருந்தாகின. செல்வியை விட அவன் உயரம் அதிகம் என்பதால் அவள் எக்கி எக்கி அவனுக்கு துடைத்துவிடும் போதெல்லாம் செல்வியின் இளநீர் முலைகள் அவனது வயிற்றையும் மார்பையும் இடித்துக்கொண்டே இருந்தது. அவனும் பெரியம்மாவின் முலைகளும் அவள் தொடைகளும் அவன் உடம்போடு உரசுவதில் கூச்சப் பட்டவாறு
"பரவாயில்ல... வேண்டாம் பெரியம்மா நானே துவட்டிக்குறேன். உங்களுக்கு எதுக்கு சிரமம்" சொல்லிவிட்டு அவளிடமிருந்து விலக முயற்சிக்க,
"நீ சொன்னா கேக்கமாட்டே. இப்படி வா..." என்று அவனது கையை பிடித்து அழைத்துச் சென்றவள் அங்கிருந்த ஒரு சிறியதொரு மர நாற்காலியில் அவனை அமர வைத்துவிட்டு, அவனுக்கு முன்னாள் நின்றுகொண்டு அவனுக்கு தலைதுவட்ட இப்போது செல்வியின் மிருதுவான பஞ்சு முலைகள் அவ்வப்போது அவன் முகத்தில் மோதி உரசிக்கொண்டிருந்தது. அந்தக் காலை வேளையில், வெறும் டவல் மட்டுமே அணிந்திருந்தவனின் ஆண்மைத் தண்டு துடி துடிக்க, அப்போதுதான் குளித்திருந்ததால் பெரியம்மாவின் உடலில் இருந்த வாசனை மற்றும் அவளது அங்க லாவண்யங்களால் இப்போது முதுவாக எழுந்து விரைப்படையத் தொடங்க அது அவன் தொடைகளுக்கு நடுவே துண்டைப் பிளந்துகொண்டு வெளியே படர்ந்து நீட்டத் தொடங்கியது. அதை அறியாத செல்வாவும் பெரியம்மாவிடம் தலையைக் கொடுத்தபடி அதிர்ச்சியில் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தான்.
இப்போது முழுவதுமாக அவனது தலையை துவட்டிவிட்ட செல்வியும் அவனிடமிருந்து லேசாக விலகி அவனது முகத்தைப் பார்க்க, அவனது அழகான களையான முகத்தை கண் கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டே
"எம்மாடி! என்ன அழகா இருக்கேடா. என் செல்லம்" என்று உண்மையான தாயன்போடு குனிந்து அவனது உதட்டினோரம் அவனது கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள். இப்போது அவளது தொடைகள் அவனது கால்களுக்கு நடுவில் நுழைந்திருக்க அபரிமிதமான வெள்ளரிக்காய் போன்ற எதோ ஒரு பொருள் அவளது தொடையை இடிப்பதுபோல உணர்ந்தாள். அதிர்ச்சியாகி அப்படியே பின்னால் நகர்ந்து அவன் தொடைகளுக்கு நடுவில் பார்க்க... வானத்தை நோக்கி சீரிப் புறப்படத் தயாராகியிருக்கும் ராக்கெட் போல அவனது ஆணுறுப்பு நெடுநெடுவென்று வளர்ந்து அவனது தொப்புளுக்கும் மேலாக நீளமாக நீட்டிக்கொண்டிருந்தது. அவளுக்கோ என்ன செய்வது அல்லது சொல்வது என்று தெரியாமல் ஆவென்று வாய் பிளந்தபடி தங்கை மகனின் ஆணுறுப்பையே வாய்க்கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். செல்வா அப்போதுதான் தனது ஆண்மை துண்டை விட்டு வெளியே வந்ததையே பார்த்தவன்
"ஐயோ... சாரி பெரியம்மா... தெரியாம... வந்து" வார்த்தைகள் வராமல் தடுமாறிக்கொண்டிருந்தான். செல்விவோ பேயறைந்ததுபோல, அவனது தண்டை விட்டு பார்வையை விலக்காமல் நின்றுகொண்டிருந்தாள். செல்வா வேகமாக துண்டை இழுத்து தனது ஆண்மையை மறைக்க முயற்சிக்க, அது நாற்காலிக்கும் அவனது தொடைகளுக்கும் நடுவில் மாட்டிக்கொண்டு வர மறுத்தது.
"பெரியம்மா...பெரியம்மா!" என்று இருமுறை சத்தமாக அழைக்க அப்போதுதான் உணர்வுக்கு வந்தவளாக சின்னப்பெண் போன்று. "சீ போடா" என்று சொல்லிவிட்டு அப்படியே முகத்தை கைகளால் மூடிக்கொண்டு அங்கிருந்து ஓடியே போய்விட்டாள். அவனுக்கு நடப்பது எல்லாமே அதிர்ச்சியாகவும் ஆசாரியமாகவும் இருந்தது. நேற்றிரவு அம்மாவின் தொடுதல் மற்றும் அவளின் 'டியூப் லைட்' என்ற கிண்டல்கள்... இன்று பெரியம்மாவின் இந்தச் செயல்கள். திடீரென்று ஒரேநாளில் நடக்கமுடியாத நம்பமுடியாத சம்பவங்களால் அவனும் சற்று ஆடித்தான் போயிருந்தான். அவர்களின் விகல்பமில்லாத பாசம் தனக்குத்தான் அப்படி தப்பாகத் தோன்றுகிறதா என்று அவனையே போட்டுக் குழப்பிக்கொண்டிருந்தான். மேலும் அவன் பெரியம்மாவின் முலை ஸ்பரிசம் தந்த அதிர்ச்சி கொஞ்சமும் விலகாமல், அங்கிருந்து எழுந்து சென்றவன் அவனது ட்ராவல் பேக்கில் இருந்த வேறு உடைக்கு சட்டென்று மாறினான். சிறிது நேரத்திலேயே அவனும் அந்த வீட்டை விட்டு வெளியேறி கலகலவென்று பேச்சு சத்தம் கேட்டுக்கொண்டிருந்த அவனது தாத்தாவின் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான். அங்கே,
அவனது பாட்டி செண்பகம்...
கதைக்கு தொடர்ந்து ஆதரவு அளித்துக்கொண்டிருக்கும் அனைத்து நல்ல உள்ளங்களுக்கும் எனது உளமார்ந்த நன்றிகள்.
அது கொஞ்சம் அந்தக்காலத்து வீடு. முற்றம் தாண்டியவுடன் ஒரு பெரிய ஹால் போன்றதொரு அறை. அங்கேதான் தாத்தாவை ஒரு பழைய கீற்றுக் கட்டிலில் கிடத்தியிருந்தார்கள். கட்டிலுக்கு அருகில் தாத்தாவை ஒட்டி பாட்டி செண்பகம் அமர்ந்திருக்க, அம்மா பெரியம்மா மற்ற பலரும் அவர்களைச் சுற்றி அமர்ந்து சிரித்தபடி பேசிக்கொண்டிருந்தனர். செல்வாவுக்கோ மிகவும் ஆச்சரியமாகவும் வித்தியாசமாகவும் இருந்தது. இப்படி இறக்கப் போபவரை பக்கத்தில் வைத்துக்கொடு இவர்கள் இப்படி சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறாரகளே! அவனுக்கு வியப்பு. அப்போதுதான் அவன் உள்ளே நுழைய, உடனே பாட்டி செண்பகம் அவனைப் பார்த்துவிட்டாள்
"ஏய் ராசா, தங்கம், கண்ணு... வந்துட்டியா? பாட்டியைப் பார்க்க வந்துட்டியா கடைசியில!" தன் இரு கைகளையும் அகலமாக விரித்து நீட்டி தன் பேரன் செல்வாவை அவள் அருகில் அழைத்துக்கொண்டிருந்தாள். இருந்தாலும், அவன் பாட்டிக்கு கொஞ்சம் குசும்பு அதிகம் தான்!. பின்னே, இப்ப சாகப் போகும் புருஷனை அருகில் வைத்துக் கொண்டு பேரன் தன்னைத் தான் பார்க்க வந்திருக்கிறான் என்று சொல்வதெல்லாம் 'ஓவர் நக்கல் ஆமா..' ராகம் தான். பேரன் செல்வா பாட்டியின் அருகில் செல்ல பாட்டி பேரனை ஆசையாக நெஞ்சோடு ஆரத் தழுவிக்கொண்டாள். அவனை இருக்க அணைத்தபடியே
"என்ன ராசா இப்படி எளச்சிப் போயிட்டே. உங்க அம்மா உனக்கு சோறு கீறு போடுறதில்லையா?" என்று பாசமாகப் பேரனைப் பார்த்துக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது சட்டென்று ஒரு குரல்
"ஏங்க அத்தை, உங்க கண்ணுக்கு கண்ணாடி ஏதாவது போடணுமா என்ன? பாருங்க, அவன் ஜிம்முக்கு எல்லாம் பொயி உடம்ப எப்படி ஏத்தி வச்சிருக்கான். விட்டா அவன் ஒரே கையில நம்ம நாலு பேரையும் தூக்கிருவான் போல இருக்குது. அவனைப் பொய் எளச்சிட்டேன்னு சொல்றீங்களே. என்னதான் பேரன் மேல பாசம் இருந்தாலும், இதெல்லாம் உங்களுக்கே கொஞ்சம் ஓவரா தெரியல?!" இதைச் சொன்னது அம்மாவின் அண்ணன் மனைவியான 'பாரு' என்கிற பார்வதி. அவள் எப்பவுமே அப்படிதான். கொஞ்சம் துடுக்காக, கலகலப்பாக பேசுபவள், மனதில் எதுவும் இருக்காது. நான் சொல்லவருவது உள்மனதில். மற்றபடி அவர்கள் குடும்பத்துப் பெண்களைப் போலவே மார்பகங்கள் இரண்டும் பனங்காய்கள் போன்று உப்பிப் பெருத்திருக்கும்
"அடச் சிருக்கீ... உன் கண்ணுல கொள்ளிக்கட்டைய வைக்க. வந்தவுடனே என் பேரன்மேல இப்படி கண்ணு வைக்குறியே. மொதல்ல அவனுக்கு நல்லா சுத்திப் போடணும். உங்க கண்ணுக்கெலாம் பயந்து தாண்டி எளச்சிட்டான்னு சொன்னேன். இல்லேன்னா என் பேரன் என்ன சும்மாவா? எப்படி இருக்கான் பாருடி சீமைக்கு ராசாவாட்டம்"
"ராசாதான்.. யாரு இல்லைன்னு சொன்னது. அதான் நானும் யோசிக்கிறேன். பேசாம உங்க புள்ளைய வுட்டுட்டு நானே அவனுக்கு ராணி ஆயிரலாமான்னு பாக்குறேன். நீ என்ன சொல்றடீ உமா?" என்று அவன் அம்மாவிடமே பேச்சுவாக்கில் அனுமதியையும் கேட்க, அதற்குள் செண்பகம் முந்திக்கொண்டு
"எடு வௌக்குமாத்த! இப்பதான் பொண்ணுக்கு கல்யாணம் பண்ணி பேத்தியையும் பாத்துட்டே. பாட்டியானதுக்கப்புறம், காலம்போன காலத்துல உனக்கு என் பேரன் வேற கேக்குதா. எம்மகன்கிட்ட சொல்லி நாலு போடச் சொல்லுறேன்" சிரித்துக்கொண்டே செண்பகம் தன் மருமகளைத் திட்டிக்கொண்டிருந்தாள்.
"எங்க ஒண்ணுக்கே வழியக் காணோம். இதுல நாலெல்லாம் எங்க போடுறது. அப்படியே போட்டுட்டாலும்! இப்ப எனக்கு மட்டும் என்ன வயசாகுது. செல்வி வயசுதான எனக்கும். இப்ப உம்பேரனக் கட்டிக்கிட்டா வேண்டாங்குதா? உன்ன என்னத்த கேட்டுக்கிட்டு; ஏம் மருமகனே, பேசாம இந்த அத்தைய கட்டிக்கிறீங்களா? காலத்துக்கும் உங்களுக்கு சமச்சிப் போட்டு நல்லா பாத்துக்குவேன்"
"சமச்சிப் போடுவியோ. இல்ல போட்டுட்டு சமைப்பியோ. அது உன் வீட்டுக்காரனோட வச்சிக்கோ. எம்பேரனக் கட்டிக்க அங்க பட்டணத்துல ரதியும் ஊர்வசியும் காத்துக்கெடக்காளுக. நீ என்னமோ பேசுறியே பேச்சு?! வேணுன்னா ஒண்ணு செய்யலாம். எம் பேரன்ட்ட கேட்டு சொல்றேன், உன்ன வச்சிக்க சொல்லி. போறியா?!" பாட்டியும் பாருவுக்கு சளைக்காமல் பதிலுக்கு பதில் கலாய்த்துக்கொண்டிருக்க. இங்கே உமாவுக்கோ அடிவயிறு பத்திக்கொண்டு வந்தது. ஆளாளுக்கு இப்படி தன் மகனை சொந்தம் கொண்டாடுகிறார்களே என்று. அவளும் இப்போது
"என்னம்மா நீ, கூறுகெட்டத் தனமா பேசிக்கிட்டு. அவதான் மருமகன கலாய்க்கிரான்னா, வயசுப் பையன பக்கத்துல வச்சிக்கிட்டு நீயும் கூடக் கூட பேசிட்டு இருக்கியே. கொஞ்சம் கூட விவஸ்தையே இல்லாம!" உமா அம்மாவிடம் அங்கலாய்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.
" சரி விடுடி. இப்ப என்ன உம்மகன கடிச்சி தின்னுறவா போறோம். அவனும் வயசுப் புள்ளதான. அப்படி இப்படின்னு இதெல்லாம் தெரியாமலா இருக்கும். இந்தக் காலத்துப் பசங்க எப்படியெல்லாம் இருக்காங்க. அவங்களுக்கும் வயசுப் புள்ளைங்கள விட வயாசன ஆண்டிகளாத்தான் ரொம்ப புடிச்சிருக்கு" போகிற போக்கில் அவளது அம்மா செண்பகம் அப்படியே பச்சையாகப் போட்டுடைக்க உமாவின் முகத்தில் ஈயாடவில்லை. இதற்கும்மேல் பேசினால் இன்னும் மோசமாக ஏதாவது சொல்லிவிடுவாளோ என்று பயந்து அந்தப் பேச்சை அத்தோடு விட்டுவிட்டாள். செல்வாவுக்கு கள்ளம் கபடமற்ற அவர்களின் பேச்சு மிகவும் வியப்பாக இருந்தது. இல்லை, கள்ளம் கபடமற்றதாக அவன் மட்டும்தான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தானோ என்னவோ? உள்ளத்தில் யாருக்கு என்ன கபடங்கள் இருக்கிறதோ, யார் கண்டது. வாழ்க்கையே கபட நாடகம்தானே!
அதற்குள் பாட்டி செண்பகம் பேரனைப் பார்த்து, இப்போதுதான் தாத்தாவைப் பற்றிய ஞாபகமே வந்ததாக
"என் ராசா, தாத்தாவுக்கு எல்லாரும் பால் ஊத்திட்டாங்க. நீயும் வந்து கொஞ்சம் ஊத்தீரு ராசா. போற உசுரு சந்தோஷமா போகட்டும்" பட்டி சொல்லிக்கொண்டிருக்க, அவள் கொடுத்த பால் சொம்பை கையில் வாங்கியபடியே தாத்தாவின் அருகில் சென்றான். பாலை வாயில் ஊற்ற அது மொத்தமும் அவர் உதட்டின் ஓரமாக வழிந்து கட்டிலில் சிந்தியது. அவன் போதுமென்று ஊற்றுவதை நிறுத்திவிட்டு நகர முயற்சிக்க, செண்பகம்
"ஏன், அப்படியே நிறுத்திட்டே? இன்னும் கொஞ்சம் பால அவரு வாயில ஊத்து" செண்பகம்
"அம்மா..! ஊத்துனதையே சரியா குடிக்கல. இன்னும் கொஞ்சம் பால ஊத்துனா அவ்வளவுதான் உம்புருஷன் போய் சேந்துடுவார் பாத்துக்கோ?!" சொன்னது செல்வி
"போய் சேரட்டும்னுதான பாலே ஊத்தச் சொல்றது. இதுக்கு மேல இருந்தா அவருக்குத் தாண்டி கஷ்டம். ஏற்கனவே சோறு தண்ணி இல்லமா நாலு நாளு ஆச்சி; நீ ஊத்து ராசா" என்று செண்பகம் பேரனுக்கு கட்டளையிட அவனும் வேறு வழியில்லாமல் இன்னும் கொஞ்சம் பாலை தாத்தாவின் வாயில் ஊற்ற, அவனது பட்டி பேரனின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு சொம்பை இன்னும் கொஞ்சம் கவிழ்த்துவிட்டாள். நிறையா பால் தாத்தாவின் திருந்திருந்த வாயில் கொட்டிவிட அவர் அப்படியே மூச்சு விடமுடியாமல் 'புஸ்ஸு... புஸ்சென்று' இளைக்க...
அதுவே தாத்தாவின் கடைசி மூச்சாகவும் மாறிப் போனது. செல்வாவுக்கோ முகத்தில் ஈயாடவில்லை. 'நான் சும்மாத்தானடா இருந்தேன். இப்படி ஊத்து... ஊத்துன்னு சொல்லி கடைசில அவர சாகடிச்சிட்டீங்களேடா? பாவிகளா!' என்ற வடிவேலுவின் டயலாக்தான் ஞாபகத்துக்கு வந்தது. சும்மா போற உசுரு அதுவா போயிருக்கும் இப்ப 'கடைசியில என்னையும் கொலகாரனாக்கீட்டீங்களேடா!?' இது செல்வாவின் மைண்ட் வாய்ஸ். அதற்குள், அருகில் இருந்த அனைவரும் வேக வேகமாக பரபரக்க, இருக்கிறவரை சிரிச்சிக்கிட்டு சும்மா இருந்துட்டு போனதுக்கப்புறம், பாட்டி செண்பகம்
"ஐயோ ராசா போயிட்டீங்களா... ராசா...... ஏ ராசா... ஐயோ ராசா..." என்று ஒப்பாரி வைக்கத் தொடங்கி விட்டாள். அருகில் இருந்த பேரனை அப்படியே இறுக்கமாக முகத்தோடு கட்டி அணைத்துக் கொண்டாள். அவள் முடித்ததும் பெரியம்மா செல்வாவின் அருகில் வர, அவளும்
"தாத்தா போயிட்டாருடா செல்வா... தாத்தா! போயிட்டாரு! பாத்தியா?" அது சந்தோஷமா சோகமா என்று தெரியவில்லை அவனுக்கு. அவள் பாட்டியின் கைகளில் இருந்து அவனை நைசாக அப்படியே இழுத்து அவள்மேல் போட்டுக் கொண்டபடி அவனைக் கட்டிப் பிடித்து முதுகோடு தழுவிக்கொண்டாள். செல்வாவின் மார்பில் அவள்குண்டு முலைகள் புதைந்து அழுத்திக் கொண்டிருக்க உலகை மறந்த நிலையில் அவனை ஆறத் தழுவியபடி அவன் முதுகோடு கைகைளை வைத்து தடவிக் கொண்டே இருந்தாள். ஆரம்பத்தில் அவனிடம் சோகம் பகிர்ந்துகொள்ள தழுவினாலும், நேரம் ஆக ஆக அந்த தழுவல்கள் செல்வியின் உடம்பில் ரசாயன மாற்றங்களை உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தன. அவனது தோள்களின் வலிமையையும் மார்பின் திண்மையும், அவன் உடம்பின் உஷ்ணமும் எண்ணையும் திரியும் இல்லாமலேயே அவளுக்குள் தீமூட்டிக் கொண்டிருந்தது. அவள் பெரியாம்மாவாக இருந்தாலும் நீண்டநாள் விடுபட்ட அந்த பந்தத்தின் பிணைப்பு அவளையறியாமல் காமமாக உருவெடுக்கத் தொடங்கியது. அவள் பெண்மை நீர் சொரிய அது அவளது உள்ளாடை வரையிலும் நனைத்துவிட்டிருந்தது. இந்தமுறை இந்த உடல் சங்கமத்தை பார்த்துக்கொண்டிருந்த அவனது அத்தை பார்வதிக்கும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தீப்பற்றத் தொடங்க, இபோது இது அவள் முறை. வேகமாக செல்வாவின் அருகில் வந்தவள் செல்வியிடமிருந்து அவனை உருவியபடி அவனது மார்பில் இவள் சாய்ந்து கொண்டாள். செல்வியோ அவன் மேல் பெண் புலியாகப் பாய்ந்த பார்வதியையே பொறாமையாகப் பார்த்து தீயாக வெந்து கொண்டிருந்தாள்
நேற்று இரவு அவன் அம்மா உமா வந்து கெடுத்தாள். இப்போது இங்கே பார்வதி. அவள் கண்களில் பொறாமைத் தீ கொழுந்துவிட்டு எரிந்தது. அவளும் இப்போது விடுவதாக இல்லை. அப்படியே அணைத்துக்கொண்டிருந்த அவர்கள் இருவரையும் லேசாக கைகளால் தள்ள செல்வாவும் பார்வதியும் அப்படியே தடுமாற, அவன் அப்படியே சுவற்றில் முதுகை வைத்தபடி பின்புறமாக சாய்ந்தான். அவன் மேல் பார்வதியும் தனது உடலை முழுமையாகப் பொருத்தியபடி விழுந்தாள். தாத்தாவின் அருகில் அனைவரும் கூட்டமாக இருக்க இங்கே அவர்களை யாரும் கவனித்ததாகத் தெரியவில்லை. அதற்குள் பார்வதியின் லேசாக மேடிட்ட அழகான வயிற்றுப் பகுதி இப்போது செல்வாவின் ஆண்குறியோடு அழுத்தமாக மோதிக்கொண்டிருந்தது. செல்வாவின் ஆண்மையை அவள் வயிற்றில் உணர்ந்ததும் பார்வதி உணர்ச்சி வேகத்தில், இருந்த இடத்தை சுத்தமாக மறந்துவிட்டு அவனது ஆணுறுப்பில் தளதளவென்றிருந்த தன் வயிற்றை வைத்து இடதும் வலதுமாகத் தேய்க்கத் தொடங்கினாள். செல்வாவுக்கும் இப்போது எவ்வளவு முயன்றும் உணர்ச்சிகளை அடக்க முடியாமல் அவனது ஆண்மை மெல்ல மெல்ல விறைக்கத் தொடங்கியது. அது அவன் நைட் பேண்ட்டை முட்டியபடி பார்வதியின் வயிற்றில் நன்றாக குத்திக் குடைந்துகொண்டு நிற்க.
பார்வதி, எதுவோ ஒன்று தனது வயிற்றை இடிக்கிறதே! என்ன அது என்று தெரிந்துகொள்ளும் ஆர்வத்தில், அவர்கள் இருவருக்கும் இடையில் இடதுகையைக் கொண்டு சென்று அவனது பருத்திருந்த ஆணுறுப்பின் மொட்டை பேண்ட்டின் மேலேயே தொட்டுவிட அப்போதுதான் அது என்னவென்பதையே உணர ஆரம்பித்தாள். என்னவென்று உணர்ந்ததும் வெடுக்கென்று அவனிடமிருந்து விலக, இன்னமும் அவள் கைகள் அவனது ஆண்மையைப் பற்றிக்கொண்டுதான் இருந்தது. இதனையெல்லாம் பாக்கத்திலிருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்த செல்வியோ, 'போதும்.. போதும் இது என்னுடைய முறை' என்பதுபோல பார்வதியைத் தள்ளிவிட்டுவிட்டு வேகமாக தங்கை மகன் மேல் அப்படியே சாய்ந்து கொண்டாள்". ஆனால் பார்வதி இன்னமும் அவளது கைகளை செல்வாவின் ஆணுறுப்பிலிருந்து எடுக்காமல் இருக்க, முதல் முறை செல்வி அவள் எதன் மேல் கைகளை வைத்திருக்கிறாள் என்பதைப் பார்த்தாள். பார்வதியின் கைகளை வேகமாக அங்கிருந்து விலக்கி விட்டுவிட்டு அவனை இன்னும் கொஞ்சம் சுவற்றில் சரித்தபடி அவனது ஆண்மையை அப்படியே சேலைக்கு மேலாக அவளது அடிவயிற்றில் வைத்து தேய்க்கத் தொடங்க அவளுக்கு உடம்பெல்லாம் இன்பம் பாய்ந்து அப்படியே வெட்டி வெட்டி இழுத்தது
இதை அத்தனையையும் யாருமே பார்க்கமில்லை என்று பார்வதியும் செல்வியும் நினைத்தாலும், அந்தக் களேபரத்திலும் அங்கு நடந்தவற்றை அத்தனையையும், அவர்களின் அணைப்பையும் மற்றும் மாவாட்டலையும் இரண்டு ஜோடிக் கண்கள் பார்க்கத் தவறவில்லை. ஒன்று உமாவுடையது. மற்றொன்று பூஜாவுடையது. உமாவுக்கோ பற்றிக்கொண்டு வந்தது. 'இதான் சாக்குன்னு வச்சி இப்படி ஆளாளுக்கு எம்மகனை கட்டிப் புடிச்சி என்னென்னமோ பன்னுறாளுகளே. சீ, வெக்கம் கெட்டவளுக' அவளுக்கு கோபம் கோபமாக வந்தது. இப்போது கோபத்தோடு அவர்களை நெருங்கியா உமா மூவரையும் முறைத்துக்கொண்டிருக்க. இப்போதுதான் அந்த பேரிளம் பெண்கள் இருவரும் சுய நினைவுக்கே வந்தார்கள். வந்தவர்கள் உமாவைப் பார்த்து அப்படியே பயந்தபடி செல்வாவை விட்டு விலகி நிற்க, செல்வாவின் பேண்ட்டில் விடைத்திருந்த ஆணுறுப்பை இப்போது உமாவும் முழுவதுமாகப் பார்த்து விட்டாள். பார்த்தவள் கங்களில் கண்ணீர் வர அங்கிருந்து வேகவேகமாக ஓடி மறைந்தாள்.
ஷாக் அடித்ததுபோல் உணர்ந்த செல்வாவோ, கொஞ்ச நேரம் அவன் உறுப்பு அடங்கும் வரைக்கும் காத்திருந்துவிட்டு, அம்மாவை சமாதானம் செய்ய அவளை நோக்கி விரைந்து செல்லத் தொடங்கினான். அதற்குள் உமா அருகிலிருந்த சித்தப்ப்பா வீட்டிற்குள் நுழைந்து கதவை வெடுக்கென்று சாதிக்கொண்டிருந்தாள்.
செல்வாவும் அவள் பின்னாலேயே சென்று கதவைத் தட்ட அங்கே எந்த பதிலும் இல்லை. அவனும் சளைக்காமல் தொடர்ந்து கதவைத் தட்டிக் கொண்டே இருக்க,
சிறிது நேரம் கழித்து உமாதான் வந்து கதவைத் திறந்தாள். அவள் கண்கள் அழுததில் சிவந்திருந்தது.
மகன் செல்வாவை அப்படியே கோபமாக, எரித்துவிடுவதைப் போல் பார்த்தாள்
(தொடரும்)
அவனின் பெரியம்மா செல்விதான் மூவரையும் வந்து வரவேற்றாள். அந்த அதிகாலை வேளையிலும் முகத்திற்கு பவுடர் பூசி மிகவும் பிரெஷாக முகமலர்ச்சியோடு இருந்தாள்.
"வாங்க வாங்க... இப்பதான் வர்றீங்களா? பிரயாணம் எல்லாம் நல்லபடியா இருந்துச்சா?" சொல்லிவிட்டு ஓரிரு நொடிகள் மட்டுமே உமாவையும் பூஜாவையும் கண்கொண்டு பார்த்தவள் மற்ற முழுநேரமும் செல்வாவையே இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளின் கேள்விக்கு உமா
"ம்ம்ம். ஒண்ணும் பிரச்சனை இல்லக்கா. அப்புறம் அப்பா எப்படி இருக்கார்" உமாவுக்கு இப்போதுதான் அப்பாவின் ஞாபகமே வந்தது.
"ஒன்னும் முன்னேற்றம் இல்ல. அப்படியே தான் இருக்கார். அநேகமா நாளைக்கே முடிஞ்சாலும் முடிஞ்சிரும். சொல்லமுடியாது!" செல்வியே தொடர்ந்தாள்
"அவர விடு. நீங்கல்லாம் எப்படி இருக்கீங்க. உன் வீட்டுக்காரர் வரலையா உமா?" கேள்விகளை அடுக்கினாள் செல்வி
"ம்ம். எல்லாரும் நல்லா இருக்கோம். அப்புறம் எங்க வீட்டுக்காரரைப் பத்தித்தான் உனக்கே நல்லா தெரியுமேக்கா. வேலை இருக்கு, நீங்கல்லாம் கிளம்புங்க அப்புறம் வர்றேன்னு சொல்லிட்டார்" உமா
"உன் வீட்டுக்காரர் இன்னும் மாறவே இல்லையா?" கேட்கும்போதே செல்வியின் முகத்தில் அப்படியொரு இறுக்கம்.
"அவராவது மாறுறதாவது. நம்ம வீட்டைப் பத்தி பேச்சே எடுக்க முடியாது. ஏதாவது சொல்லிட்டோமாக்கும் அப்புறம் அப்படியே வானத்துக்கும் பூமிக்கும் தங்கு தங்குன்னு குதிக்க ஆரம்பிச்சிடுவார். அவரை விடுக்கா நீங்கல்லாம் நல்லா இருக்கீங்களா. கவி எப்படி இருக்கா?" செல்வியின் ஒரே மகள் கவிதா என்ற கவியைப் பற்றிக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள் உமா
"சரி விடு. நீ வாங்கிட்டு வந்த வரம் அப்படி. நாய் வாலை நிமுத்தவா முடியும்; ம்ம்ம்.. கவிதா நல்லா இருக்கா. அவளும் நாளைக்குத்தான் புருஷனையும் குழந்தையையும் கூட்டிட்டு இங்க வர்றதா சொல்லியிருக்கா. கோயம்புத்தூர்ல இருந்து வர எப்படியும் நாளைக்கு சாயங்காலம் ஆயிடும். இதை சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போது அவளது பார்வை முழுவதும் செல்வாவின் மீதே இருந்தது. உமாவும் அதை கவனிக்கத் தவறவில்லை. அவனைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்த செல்வி
"ஏண்டி உமா, உம்புள்ள எப்படி வளந்துட்டான் பாரேன். அம்மாடி, பாக்குறதுக்கு அப்படியே ஹிந்திப் படத்துல வர்ற ஹீரோ கனக்காவே இருக்கான். என்னடா செல்வா பெரியம்மாவை அப்படிப் பாக்குறே, என்னை அடையாளம் தெரியலையா?"
"என்ன பெரியம்மா நீங்க, கிண்டல் பண்றீங்க. உங்களை மறப்பேனா! நீங்க நல்ல இருக்கீங்களா பெரியம்மா?" முன்பு கவிதா அக்காவின் கல்யாணத்தில் பார்த்ததை விட ஒரு சுற்றுப் பெருத்திருந்தாள். வீங்க வேண்டிய இடங்களில் ஏகத்துக்கும் வீங்கியிருந்தது. முன்புறமிருந்து பார்த்தாலே பெரியம்மாவின் பெருத்த பின்புற வளைவுகள் அப்பட்டமாகத் தெரிந்து கொண்டிருந்தது. அவள் கட்டியிருந்த மெரூன் நிறச் சேலையில் களையாக இருந்தாள். செல்விவியின் அளவுக்கு இல்லாவிட்டாலும் அவளும் அழகாகவே இருப்பாள். அன்று ஊரிலிருந்து வரும் அவர்களை வரவேற்க எஸ்ட்றா மேக்கப் வேறு, சொல்லவா வேண்டும். செல்விக்கு தங்கை மகன் செல்வாவின் மேல் எப்போதுமே ஒரு பெரிய ஈர்ப்பு இருந்ததுண்டு. சின்ன வயதில் பெரியம்மா, பெரியம்மா என்று அவளையே சுற்றி வந்த செல்வா, இன்று இப்படி வளர்ந்து நிற்பதைக் கண்டு அவளுக்கு விவரிக்கமுடியாத ஆனந்தம். அவளுக்கும் ஆண்பிள்ளை இல்லாததால் செல்வாவின் மேல் இருந்த ஈர்ப்பும் பாசமமும் அவளுக்கு இன்னமும் குறையவே இல்லை. செல்வாவை தன் மகன் போலவே பாவித்தாள்.
"என்ன பெரியம்மா எங்களையெல்லாம் கண்ணனுக்கே தெரியலையா, உங்க அருமைப் புள்ள மட்டும் தான் கண்ணுக்கு தெரியிறானோ?!" பூஜாவின் கேள்வி செல்வியை கற்பனை உலகிலிருந்து நிஜ உலகத்திற்கு கொண்டு வந்தது.
"அப்படி இல்ல பூஜா, உன்ன எப்படிடீ தெரியாமத் போகும் நீயுந்தான் கண்ணுக்கு லச்சணமா அழகா வளந்து நிக்குறியே. ஏ(ன்) ராசாத்தி" செல்வியின் முகத்தில் அசடு வழிந்தது. அங்கே இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த உமாவின் கண்களோ பொறாமைத் தீயில்
வெந்துகொண்டிருந்தது. தனது கண்முன்னாலேயே மகனிடம் எப்படி வழிகிறாள் இந்த அக்கா. அதற்க்கு மறுகணமே அக்காவுக்காக மனமும் இளகியது அவளுக்கு. ஆண்பிள்ளைக்காக எவ்வளவு ஏங்கியிருப்பாள் அவள். சிறுவயது முதலே அவனையும் தன் மகனென்றல்லவா நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். இவ்வாறு நினைத்துக்கொண்டிருந்த அவளது யோசனையைக் கலைப்பதுபோல,
""சரி சரி வந்தவர்களை வாசலிலேயே நிக்க வச்சி பேசிட்டே இருக்கேன். வாங்க அங்க, சித்தப்பா வீடு ஃபிரீயாத்தான் இருக்குது. நீங்க வருவீங்கன்னு நல்லா கூட்டி, அலசி விட்டுருக்கேன். நாம இன்னைக்கி அங்கேயே படுத்துக்கலாம். இங்க நம்ம வீட்டுல சொந்தக்காரங்க நெறைய பேரு வந்திருக்காங்க. படுக்க இடம் பத்தாது" சொல்லிவிட்டு செல்வி முன்னாள் நடக்க மூவரும் அவளை பின் தொடர்ந்தனர். எதேச்சையாக செல்வாவின் பார்வை பெருத்து வீங்கி, நடக்கும்போது தாளகதியோடு குலுங்கி குலுங்கி ஆடிக்கொண்டிருந்த பெரியம்மாவின் குண்டிகளை நோக்கிச் செல்ல, அவள் நடக்கும்போது தளுக்க், தழுக்கென்று ஆடிக்கொண்டிருக்கும் அழகை ரசித்துக்கொண்டே நடந்தான். அம்மா பார்த்துவிடுவாளோ, பயந்து அம்மாவை நோக்கித் திரும்ப உமா அவனைப் பார்த்து முரைத்துக் கொண்டிருந்தாள். இல்லை அவனுக்குத்தான் அம்மா முறைப்பதாக தெரிந்ததா, தெரியவில்லை?!.தலையை குனிந்து கொண்டு மீண்டும் நல்ல பிள்ளையாக நடக்கத் தொடங்கினான். உமாவின் மனத்திலோ எதோ ஒரு சஞ்சலம். மகனை அக்காவிடமிருந்து காப்பாற்ற வேண்டுமோ என நினைத்துக் கொண்டே நடந்தாள்.
அவர்கள் நால்வரும் சித்தப்பாவின் வீட்டைத் திறந்து உள்ளே சென்று லக்கேஜையெல்லாம் வைத்துவிட்டு, விடிவதற்கு இன்னும் நிறைய நேரம் இருப்பதால் படுத்து ஓய்வெடுக்கலாம் என்று ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருக்க..
"சரிடி உமா நீயும் பூஜாவும் அந்த ரூம்ல கட்டில் இருக்கு, அங்க படுத்துக்கோங்க. நானும் செல்வாவும் இங்க இப்படி ஹால்லயே பாய போட்டு படுக்குறோம். கொஞ்ச நேரம் தூங்கலாம். காலைல ஒரு ஏழு மணிக்கா உங்கள எழுப்பறேன். நீங்களும் அவ்வளவு தூரம் கார்ல வந்தது உங்களுக்கும் ரொம்ப டையர்டா இருக்கும்" செல்வி சொல்லிக்கொண்டே இருக்க உமாவுக்கோ மிகவும் எரிச்சலாக இருந்தது. 'அய்யோயையோ! விட்டால் இன்றே அக்கா தன் மகனை கவிழ்த்து விடுவாள் போலிருக்கிறதே... விடக்கூடாது' மனது போட்டு கண்டதையும் கற்பனை பண்ணி அடித்துக்கொண்டது அவளுக்கு.
"சரி பெரியம்மா, காலைல பாக்கலாம்" சொல்லிவிட்டு பூஜாவும் படுக்கையறையை நோக்கி நடையை கட்ட" உமாவுக்கும் வேறு வழியில்லை. அவளும் மகளை பின்தொடர்ந்தாள்.
உண்மையிலேயே பூஜா காரில் வரும்போது கொஞ்சம்கூட தூங்கவே இல்லை . அதனால் அவள் கட்டிலில் படுத்த சில நிமிடங்களில் நன்றாகத் தூங்கி விட்டிருந்தாள். உமாவுக்கோ இப்போது சுத்தமாக தூக்கம் போய் விட்டிருந்தது. புரண்டு புரண்டு படுத்தாள் அவளுக்கு உறக்கமே வரவில்லை. 'அக்காவும் செல்வாவும் என்ன செய்து கொண்டிருப்பார்கள்' என்று மனது கன்னா பின்னாவென்று அலைபாயத் தொடங்கியது. 'வேறு வழியில்லை, பேசாமல் எழுந்து சென்று பார்த்துவிட வேண்டியதுதான்' என்று முடிவு செய்த்தவள், கட்டிலைவிட்டு எழுந்து வெளியே வர, அங்கே செல்வியும், அவளது மகனும் ஏதோ நீண்டநாள் பிரிந்த நண்பர்கள் போல் சிரித்து சிரித்து பேசிக்கொண்டிருக்க, அவளுக்கு பக்கென்றிருந்தது.
"என்னக்கா நீங்க இன்னும் தூங்கலையா" உமா வேண்டுமென்றே அவர்கள் பேச்சிற்கு நடுவில் புகுந்தாள்
"நீ என்னடி, என்ன எழுந்து வந்துட்ட. தூக்கம் வரலையா?" செல்வி குழப்பமாகத் தங்கையைப் பார்த்தாள்
"இல்லக்கா... வந்து, ரொம்ப தாகமா இருந்தது. தண்ணி குடிக்கலாம்னு வந்தேன். உங்களுக்கு தூக்கம் வரலைன்னா நா வேணுன்னா உங்க கூட பேசிட்டு இருக்கேன். அவன் பூஜாகூட உள்ள பொய் கட்டில்ல படுக்கட்டுமே" சொல்லிவிட்டு மகனை பார்க்க, அவனுக்கும் வேறு வழியில்லை. அம்மாதான், பெரியம்மாவின் பின்புறங்களை அவன் வெறித்து வெறித்துப் பார்த்ததை கையும் களவுமாகப் பிடித்துவிட்டாளே. எப்படி அவனை பெரியம்மாவோடு படுக்க விடுவாள்' என்று நினைத்துக்கொண்டவன் செல்வியின் பதிலுக்குக் கூட காத்திருக்காமல் விடுவிடுவென்று எழுந்து படுக்கை அறைக்குச் சென்று தங்கையோடு படுக்கையில் படுத்துக்க கொள்ள, அவனும் பயணக் களைப்பில் படுத்ததும் உறங்கியும் விட்டான்.
இங்கேயோ பேசிக்கொண்டிருக்கலாம் என்று வந்த உமா கொஞ்ச நேரத்திலேயே உறங்கிவிட, செல்விக்கு இப்போது கடுப்பாக இருந்தது. 'போடி ராட்சசி.. கொஞ்ச நேரம் அவனோட பேச விட மாட்டியா. எவ்வளவு நாளாச்சு எம்மகனோட பேசி' அவள் மனது கருவிக்கொண்டிருந்தது. கோபத்துடனே அவளும் ஒரு வழியாகத் தூங்கிப் போனாள்.
மறுநாள்.....
மறுநாள் காலை செல்வா சற்று தாமதமாகத்தான் படுக்கையைவிட்டு எழுந்தான். அருகில் படுத்திருந்த தங்கை பூஜாவையும் அங்கே காணவில்லை. வீடே மிகவும் அமைதியாக இருந்து. அங்கே யாருமே இருப்பதாகத் தோன்றவில்லை. செல்வா போனை எடுக்க அதில் மணி 7.30 என்று காட்டியது. 'இந்த அதிகாலை வேளையில் இவ்வளவு சீக்கிரமாக எழுந்து எல்லோரும் எங்கே போனார்கள்' என்று யோசித்துக்கொண்டே எழுந்து பாத்ரூமுக்குள் சென்று குளித்து முடித்துவிட்டு வெளியே வர, அங்கே செல்வி பெரியம்மாதான் அவனை வரவேற்றாள். பாத்ரூமிலிருந்து வெளியே வந்த அவன் வெறும் தூண்டு மட்டுமே கட்டிக்கொண்டிருந்தான். செல்வியோ அவன் அழகான கட்டுடலையும் , திரண்டிருந்த பலமான தொடைகள் மற்றும் கால்களையுமே ஆசையாக மேலும் கீழுமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவன் உடலையே மேய்ந்துகொண்டிருந்த கண்கள்
"என்ன பெரியம்மா, யாரையுமே காணோம். இவ்வளவு சீக்கிரம் எங்க போனாங்க" என்ற அவனது கேள்வி செல்வியை அவன் கண்களை நிமிர்ந்து பார்க்கச் செய்தது.
"அம்மாவும், பூஜாவும் தாத்தாவப் பாக்க நம்ம வீட்டுக்கு போயிருக்காங்க" நீயும் ட்ரெஸ்ஸ மாத்திட்டு சீக்கிரம் வா போகலாம். அவருக்கு வேற இப்பவோ அப்பவோன்னு இழுத்துட்டு இருக்குது" சொன்னவள்
"என்ன புள்ள நீ... குளிச்சுட்டு வந்தா தலையை நல்லா துவட்ட மாட்டியா, பச்சப் புள்ளையாட்டம். தலை இன்னும் எப்படி ஈரமா இருக்கு பாரேன்!" சொல்லிக்கொண்டே செல்வாவின் அருகில் வந்தவள், எதை பற்றியும் யோசிக்காமல் சட்டென்று சேலை முந்தானையை பின்னால் இருந்து எடுத்தவள், அவன் பதிலுக்குக் கூட காத்திருக்காமல் மடமடவென்று அவனுக்கு தலையை துவட்டத் தொடங்கியிருந்தாள்.
இப்போது பெரியம்மா அவனுக்கு வெகு அருகில் நின்றிருக்க, முந்தானை மூடாதா அவளது பெருத்த மாம்பழ முலைகள் அவன் கண்களுக்கு அப்படியே விருந்தாகின. செல்வியை விட அவன் உயரம் அதிகம் என்பதால் அவள் எக்கி எக்கி அவனுக்கு துடைத்துவிடும் போதெல்லாம் செல்வியின் இளநீர் முலைகள் அவனது வயிற்றையும் மார்பையும் இடித்துக்கொண்டே இருந்தது. அவனும் பெரியம்மாவின் முலைகளும் அவள் தொடைகளும் அவன் உடம்போடு உரசுவதில் கூச்சப் பட்டவாறு
"பரவாயில்ல... வேண்டாம் பெரியம்மா நானே துவட்டிக்குறேன். உங்களுக்கு எதுக்கு சிரமம்" சொல்லிவிட்டு அவளிடமிருந்து விலக முயற்சிக்க,
"நீ சொன்னா கேக்கமாட்டே. இப்படி வா..." என்று அவனது கையை பிடித்து அழைத்துச் சென்றவள் அங்கிருந்த ஒரு சிறியதொரு மர நாற்காலியில் அவனை அமர வைத்துவிட்டு, அவனுக்கு முன்னாள் நின்றுகொண்டு அவனுக்கு தலைதுவட்ட இப்போது செல்வியின் மிருதுவான பஞ்சு முலைகள் அவ்வப்போது அவன் முகத்தில் மோதி உரசிக்கொண்டிருந்தது. அந்தக் காலை வேளையில், வெறும் டவல் மட்டுமே அணிந்திருந்தவனின் ஆண்மைத் தண்டு துடி துடிக்க, அப்போதுதான் குளித்திருந்ததால் பெரியம்மாவின் உடலில் இருந்த வாசனை மற்றும் அவளது அங்க லாவண்யங்களால் இப்போது முதுவாக எழுந்து விரைப்படையத் தொடங்க அது அவன் தொடைகளுக்கு நடுவே துண்டைப் பிளந்துகொண்டு வெளியே படர்ந்து நீட்டத் தொடங்கியது. அதை அறியாத செல்வாவும் பெரியம்மாவிடம் தலையைக் கொடுத்தபடி அதிர்ச்சியில் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தான்.
இப்போது முழுவதுமாக அவனது தலையை துவட்டிவிட்ட செல்வியும் அவனிடமிருந்து லேசாக விலகி அவனது முகத்தைப் பார்க்க, அவனது அழகான களையான முகத்தை கண் கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டே
"எம்மாடி! என்ன அழகா இருக்கேடா. என் செல்லம்" என்று உண்மையான தாயன்போடு குனிந்து அவனது உதட்டினோரம் அவனது கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள். இப்போது அவளது தொடைகள் அவனது கால்களுக்கு நடுவில் நுழைந்திருக்க அபரிமிதமான வெள்ளரிக்காய் போன்ற எதோ ஒரு பொருள் அவளது தொடையை இடிப்பதுபோல உணர்ந்தாள். அதிர்ச்சியாகி அப்படியே பின்னால் நகர்ந்து அவன் தொடைகளுக்கு நடுவில் பார்க்க... வானத்தை நோக்கி சீரிப் புறப்படத் தயாராகியிருக்கும் ராக்கெட் போல அவனது ஆணுறுப்பு நெடுநெடுவென்று வளர்ந்து அவனது தொப்புளுக்கும் மேலாக நீளமாக நீட்டிக்கொண்டிருந்தது. அவளுக்கோ என்ன செய்வது அல்லது சொல்வது என்று தெரியாமல் ஆவென்று வாய் பிளந்தபடி தங்கை மகனின் ஆணுறுப்பையே வாய்க்கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். செல்வா அப்போதுதான் தனது ஆண்மை துண்டை விட்டு வெளியே வந்ததையே பார்த்தவன்
"ஐயோ... சாரி பெரியம்மா... தெரியாம... வந்து" வார்த்தைகள் வராமல் தடுமாறிக்கொண்டிருந்தான். செல்விவோ பேயறைந்ததுபோல, அவனது தண்டை விட்டு பார்வையை விலக்காமல் நின்றுகொண்டிருந்தாள். செல்வா வேகமாக துண்டை இழுத்து தனது ஆண்மையை மறைக்க முயற்சிக்க, அது நாற்காலிக்கும் அவனது தொடைகளுக்கும் நடுவில் மாட்டிக்கொண்டு வர மறுத்தது.
"பெரியம்மா...பெரியம்மா!" என்று இருமுறை சத்தமாக அழைக்க அப்போதுதான் உணர்வுக்கு வந்தவளாக சின்னப்பெண் போன்று. "சீ போடா" என்று சொல்லிவிட்டு அப்படியே முகத்தை கைகளால் மூடிக்கொண்டு அங்கிருந்து ஓடியே போய்விட்டாள். அவனுக்கு நடப்பது எல்லாமே அதிர்ச்சியாகவும் ஆசாரியமாகவும் இருந்தது. நேற்றிரவு அம்மாவின் தொடுதல் மற்றும் அவளின் 'டியூப் லைட்' என்ற கிண்டல்கள்... இன்று பெரியம்மாவின் இந்தச் செயல்கள். திடீரென்று ஒரேநாளில் நடக்கமுடியாத நம்பமுடியாத சம்பவங்களால் அவனும் சற்று ஆடித்தான் போயிருந்தான். அவர்களின் விகல்பமில்லாத பாசம் தனக்குத்தான் அப்படி தப்பாகத் தோன்றுகிறதா என்று அவனையே போட்டுக் குழப்பிக்கொண்டிருந்தான். மேலும் அவன் பெரியம்மாவின் முலை ஸ்பரிசம் தந்த அதிர்ச்சி கொஞ்சமும் விலகாமல், அங்கிருந்து எழுந்து சென்றவன் அவனது ட்ராவல் பேக்கில் இருந்த வேறு உடைக்கு சட்டென்று மாறினான். சிறிது நேரத்திலேயே அவனும் அந்த வீட்டை விட்டு வெளியேறி கலகலவென்று பேச்சு சத்தம் கேட்டுக்கொண்டிருந்த அவனது தாத்தாவின் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான். அங்கே,
அவனது பாட்டி செண்பகம்...
கதைக்கு தொடர்ந்து ஆதரவு அளித்துக்கொண்டிருக்கும் அனைத்து நல்ல உள்ளங்களுக்கும் எனது உளமார்ந்த நன்றிகள்.
அது கொஞ்சம் அந்தக்காலத்து வீடு. முற்றம் தாண்டியவுடன் ஒரு பெரிய ஹால் போன்றதொரு அறை. அங்கேதான் தாத்தாவை ஒரு பழைய கீற்றுக் கட்டிலில் கிடத்தியிருந்தார்கள். கட்டிலுக்கு அருகில் தாத்தாவை ஒட்டி பாட்டி செண்பகம் அமர்ந்திருக்க, அம்மா பெரியம்மா மற்ற பலரும் அவர்களைச் சுற்றி அமர்ந்து சிரித்தபடி பேசிக்கொண்டிருந்தனர். செல்வாவுக்கோ மிகவும் ஆச்சரியமாகவும் வித்தியாசமாகவும் இருந்தது. இப்படி இறக்கப் போபவரை பக்கத்தில் வைத்துக்கொடு இவர்கள் இப்படி சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறாரகளே! அவனுக்கு வியப்பு. அப்போதுதான் அவன் உள்ளே நுழைய, உடனே பாட்டி செண்பகம் அவனைப் பார்த்துவிட்டாள்
"ஏய் ராசா, தங்கம், கண்ணு... வந்துட்டியா? பாட்டியைப் பார்க்க வந்துட்டியா கடைசியில!" தன் இரு கைகளையும் அகலமாக விரித்து நீட்டி தன் பேரன் செல்வாவை அவள் அருகில் அழைத்துக்கொண்டிருந்தாள். இருந்தாலும், அவன் பாட்டிக்கு கொஞ்சம் குசும்பு அதிகம் தான்!. பின்னே, இப்ப சாகப் போகும் புருஷனை அருகில் வைத்துக் கொண்டு பேரன் தன்னைத் தான் பார்க்க வந்திருக்கிறான் என்று சொல்வதெல்லாம் 'ஓவர் நக்கல் ஆமா..' ராகம் தான். பேரன் செல்வா பாட்டியின் அருகில் செல்ல பாட்டி பேரனை ஆசையாக நெஞ்சோடு ஆரத் தழுவிக்கொண்டாள். அவனை இருக்க அணைத்தபடியே
"என்ன ராசா இப்படி எளச்சிப் போயிட்டே. உங்க அம்மா உனக்கு சோறு கீறு போடுறதில்லையா?" என்று பாசமாகப் பேரனைப் பார்த்துக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது சட்டென்று ஒரு குரல்
"ஏங்க அத்தை, உங்க கண்ணுக்கு கண்ணாடி ஏதாவது போடணுமா என்ன? பாருங்க, அவன் ஜிம்முக்கு எல்லாம் பொயி உடம்ப எப்படி ஏத்தி வச்சிருக்கான். விட்டா அவன் ஒரே கையில நம்ம நாலு பேரையும் தூக்கிருவான் போல இருக்குது. அவனைப் பொய் எளச்சிட்டேன்னு சொல்றீங்களே. என்னதான் பேரன் மேல பாசம் இருந்தாலும், இதெல்லாம் உங்களுக்கே கொஞ்சம் ஓவரா தெரியல?!" இதைச் சொன்னது அம்மாவின் அண்ணன் மனைவியான 'பாரு' என்கிற பார்வதி. அவள் எப்பவுமே அப்படிதான். கொஞ்சம் துடுக்காக, கலகலப்பாக பேசுபவள், மனதில் எதுவும் இருக்காது. நான் சொல்லவருவது உள்மனதில். மற்றபடி அவர்கள் குடும்பத்துப் பெண்களைப் போலவே மார்பகங்கள் இரண்டும் பனங்காய்கள் போன்று உப்பிப் பெருத்திருக்கும்
"அடச் சிருக்கீ... உன் கண்ணுல கொள்ளிக்கட்டைய வைக்க. வந்தவுடனே என் பேரன்மேல இப்படி கண்ணு வைக்குறியே. மொதல்ல அவனுக்கு நல்லா சுத்திப் போடணும். உங்க கண்ணுக்கெலாம் பயந்து தாண்டி எளச்சிட்டான்னு சொன்னேன். இல்லேன்னா என் பேரன் என்ன சும்மாவா? எப்படி இருக்கான் பாருடி சீமைக்கு ராசாவாட்டம்"
"ராசாதான்.. யாரு இல்லைன்னு சொன்னது. அதான் நானும் யோசிக்கிறேன். பேசாம உங்க புள்ளைய வுட்டுட்டு நானே அவனுக்கு ராணி ஆயிரலாமான்னு பாக்குறேன். நீ என்ன சொல்றடீ உமா?" என்று அவன் அம்மாவிடமே பேச்சுவாக்கில் அனுமதியையும் கேட்க, அதற்குள் செண்பகம் முந்திக்கொண்டு
"எடு வௌக்குமாத்த! இப்பதான் பொண்ணுக்கு கல்யாணம் பண்ணி பேத்தியையும் பாத்துட்டே. பாட்டியானதுக்கப்புறம், காலம்போன காலத்துல உனக்கு என் பேரன் வேற கேக்குதா. எம்மகன்கிட்ட சொல்லி நாலு போடச் சொல்லுறேன்" சிரித்துக்கொண்டே செண்பகம் தன் மருமகளைத் திட்டிக்கொண்டிருந்தாள்.
"எங்க ஒண்ணுக்கே வழியக் காணோம். இதுல நாலெல்லாம் எங்க போடுறது. அப்படியே போட்டுட்டாலும்! இப்ப எனக்கு மட்டும் என்ன வயசாகுது. செல்வி வயசுதான எனக்கும். இப்ப உம்பேரனக் கட்டிக்கிட்டா வேண்டாங்குதா? உன்ன என்னத்த கேட்டுக்கிட்டு; ஏம் மருமகனே, பேசாம இந்த அத்தைய கட்டிக்கிறீங்களா? காலத்துக்கும் உங்களுக்கு சமச்சிப் போட்டு நல்லா பாத்துக்குவேன்"
"சமச்சிப் போடுவியோ. இல்ல போட்டுட்டு சமைப்பியோ. அது உன் வீட்டுக்காரனோட வச்சிக்கோ. எம்பேரனக் கட்டிக்க அங்க பட்டணத்துல ரதியும் ஊர்வசியும் காத்துக்கெடக்காளுக. நீ என்னமோ பேசுறியே பேச்சு?! வேணுன்னா ஒண்ணு செய்யலாம். எம் பேரன்ட்ட கேட்டு சொல்றேன், உன்ன வச்சிக்க சொல்லி. போறியா?!" பாட்டியும் பாருவுக்கு சளைக்காமல் பதிலுக்கு பதில் கலாய்த்துக்கொண்டிருக்க. இங்கே உமாவுக்கோ அடிவயிறு பத்திக்கொண்டு வந்தது. ஆளாளுக்கு இப்படி தன் மகனை சொந்தம் கொண்டாடுகிறார்களே என்று. அவளும் இப்போது
"என்னம்மா நீ, கூறுகெட்டத் தனமா பேசிக்கிட்டு. அவதான் மருமகன கலாய்க்கிரான்னா, வயசுப் பையன பக்கத்துல வச்சிக்கிட்டு நீயும் கூடக் கூட பேசிட்டு இருக்கியே. கொஞ்சம் கூட விவஸ்தையே இல்லாம!" உமா அம்மாவிடம் அங்கலாய்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.
" சரி விடுடி. இப்ப என்ன உம்மகன கடிச்சி தின்னுறவா போறோம். அவனும் வயசுப் புள்ளதான. அப்படி இப்படின்னு இதெல்லாம் தெரியாமலா இருக்கும். இந்தக் காலத்துப் பசங்க எப்படியெல்லாம் இருக்காங்க. அவங்களுக்கும் வயசுப் புள்ளைங்கள விட வயாசன ஆண்டிகளாத்தான் ரொம்ப புடிச்சிருக்கு" போகிற போக்கில் அவளது அம்மா செண்பகம் அப்படியே பச்சையாகப் போட்டுடைக்க உமாவின் முகத்தில் ஈயாடவில்லை. இதற்கும்மேல் பேசினால் இன்னும் மோசமாக ஏதாவது சொல்லிவிடுவாளோ என்று பயந்து அந்தப் பேச்சை அத்தோடு விட்டுவிட்டாள். செல்வாவுக்கு கள்ளம் கபடமற்ற அவர்களின் பேச்சு மிகவும் வியப்பாக இருந்தது. இல்லை, கள்ளம் கபடமற்றதாக அவன் மட்டும்தான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தானோ என்னவோ? உள்ளத்தில் யாருக்கு என்ன கபடங்கள் இருக்கிறதோ, யார் கண்டது. வாழ்க்கையே கபட நாடகம்தானே!
அதற்குள் பாட்டி செண்பகம் பேரனைப் பார்த்து, இப்போதுதான் தாத்தாவைப் பற்றிய ஞாபகமே வந்ததாக
"என் ராசா, தாத்தாவுக்கு எல்லாரும் பால் ஊத்திட்டாங்க. நீயும் வந்து கொஞ்சம் ஊத்தீரு ராசா. போற உசுரு சந்தோஷமா போகட்டும்" பட்டி சொல்லிக்கொண்டிருக்க, அவள் கொடுத்த பால் சொம்பை கையில் வாங்கியபடியே தாத்தாவின் அருகில் சென்றான். பாலை வாயில் ஊற்ற அது மொத்தமும் அவர் உதட்டின் ஓரமாக வழிந்து கட்டிலில் சிந்தியது. அவன் போதுமென்று ஊற்றுவதை நிறுத்திவிட்டு நகர முயற்சிக்க, செண்பகம்
"ஏன், அப்படியே நிறுத்திட்டே? இன்னும் கொஞ்சம் பால அவரு வாயில ஊத்து" செண்பகம்
"அம்மா..! ஊத்துனதையே சரியா குடிக்கல. இன்னும் கொஞ்சம் பால ஊத்துனா அவ்வளவுதான் உம்புருஷன் போய் சேந்துடுவார் பாத்துக்கோ?!" சொன்னது செல்வி
"போய் சேரட்டும்னுதான பாலே ஊத்தச் சொல்றது. இதுக்கு மேல இருந்தா அவருக்குத் தாண்டி கஷ்டம். ஏற்கனவே சோறு தண்ணி இல்லமா நாலு நாளு ஆச்சி; நீ ஊத்து ராசா" என்று செண்பகம் பேரனுக்கு கட்டளையிட அவனும் வேறு வழியில்லாமல் இன்னும் கொஞ்சம் பாலை தாத்தாவின் வாயில் ஊற்ற, அவனது பட்டி பேரனின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு சொம்பை இன்னும் கொஞ்சம் கவிழ்த்துவிட்டாள். நிறையா பால் தாத்தாவின் திருந்திருந்த வாயில் கொட்டிவிட அவர் அப்படியே மூச்சு விடமுடியாமல் 'புஸ்ஸு... புஸ்சென்று' இளைக்க...
அதுவே தாத்தாவின் கடைசி மூச்சாகவும் மாறிப் போனது. செல்வாவுக்கோ முகத்தில் ஈயாடவில்லை. 'நான் சும்மாத்தானடா இருந்தேன். இப்படி ஊத்து... ஊத்துன்னு சொல்லி கடைசில அவர சாகடிச்சிட்டீங்களேடா? பாவிகளா!' என்ற வடிவேலுவின் டயலாக்தான் ஞாபகத்துக்கு வந்தது. சும்மா போற உசுரு அதுவா போயிருக்கும் இப்ப 'கடைசியில என்னையும் கொலகாரனாக்கீட்டீங்களேடா!?' இது செல்வாவின் மைண்ட் வாய்ஸ். அதற்குள், அருகில் இருந்த அனைவரும் வேக வேகமாக பரபரக்க, இருக்கிறவரை சிரிச்சிக்கிட்டு சும்மா இருந்துட்டு போனதுக்கப்புறம், பாட்டி செண்பகம்
"ஐயோ ராசா போயிட்டீங்களா... ராசா...... ஏ ராசா... ஐயோ ராசா..." என்று ஒப்பாரி வைக்கத் தொடங்கி விட்டாள். அருகில் இருந்த பேரனை அப்படியே இறுக்கமாக முகத்தோடு கட்டி அணைத்துக் கொண்டாள். அவள் முடித்ததும் பெரியம்மா செல்வாவின் அருகில் வர, அவளும்
"தாத்தா போயிட்டாருடா செல்வா... தாத்தா! போயிட்டாரு! பாத்தியா?" அது சந்தோஷமா சோகமா என்று தெரியவில்லை அவனுக்கு. அவள் பாட்டியின் கைகளில் இருந்து அவனை நைசாக அப்படியே இழுத்து அவள்மேல் போட்டுக் கொண்டபடி அவனைக் கட்டிப் பிடித்து முதுகோடு தழுவிக்கொண்டாள். செல்வாவின் மார்பில் அவள்குண்டு முலைகள் புதைந்து அழுத்திக் கொண்டிருக்க உலகை மறந்த நிலையில் அவனை ஆறத் தழுவியபடி அவன் முதுகோடு கைகைளை வைத்து தடவிக் கொண்டே இருந்தாள். ஆரம்பத்தில் அவனிடம் சோகம் பகிர்ந்துகொள்ள தழுவினாலும், நேரம் ஆக ஆக அந்த தழுவல்கள் செல்வியின் உடம்பில் ரசாயன மாற்றங்களை உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தன. அவனது தோள்களின் வலிமையையும் மார்பின் திண்மையும், அவன் உடம்பின் உஷ்ணமும் எண்ணையும் திரியும் இல்லாமலேயே அவளுக்குள் தீமூட்டிக் கொண்டிருந்தது. அவள் பெரியாம்மாவாக இருந்தாலும் நீண்டநாள் விடுபட்ட அந்த பந்தத்தின் பிணைப்பு அவளையறியாமல் காமமாக உருவெடுக்கத் தொடங்கியது. அவள் பெண்மை நீர் சொரிய அது அவளது உள்ளாடை வரையிலும் நனைத்துவிட்டிருந்தது. இந்தமுறை இந்த உடல் சங்கமத்தை பார்த்துக்கொண்டிருந்த அவனது அத்தை பார்வதிக்கும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தீப்பற்றத் தொடங்க, இபோது இது அவள் முறை. வேகமாக செல்வாவின் அருகில் வந்தவள் செல்வியிடமிருந்து அவனை உருவியபடி அவனது மார்பில் இவள் சாய்ந்து கொண்டாள். செல்வியோ அவன் மேல் பெண் புலியாகப் பாய்ந்த பார்வதியையே பொறாமையாகப் பார்த்து தீயாக வெந்து கொண்டிருந்தாள்
நேற்று இரவு அவன் அம்மா உமா வந்து கெடுத்தாள். இப்போது இங்கே பார்வதி. அவள் கண்களில் பொறாமைத் தீ கொழுந்துவிட்டு எரிந்தது. அவளும் இப்போது விடுவதாக இல்லை. அப்படியே அணைத்துக்கொண்டிருந்த அவர்கள் இருவரையும் லேசாக கைகளால் தள்ள செல்வாவும் பார்வதியும் அப்படியே தடுமாற, அவன் அப்படியே சுவற்றில் முதுகை வைத்தபடி பின்புறமாக சாய்ந்தான். அவன் மேல் பார்வதியும் தனது உடலை முழுமையாகப் பொருத்தியபடி விழுந்தாள். தாத்தாவின் அருகில் அனைவரும் கூட்டமாக இருக்க இங்கே அவர்களை யாரும் கவனித்ததாகத் தெரியவில்லை. அதற்குள் பார்வதியின் லேசாக மேடிட்ட அழகான வயிற்றுப் பகுதி இப்போது செல்வாவின் ஆண்குறியோடு அழுத்தமாக மோதிக்கொண்டிருந்தது. செல்வாவின் ஆண்மையை அவள் வயிற்றில் உணர்ந்ததும் பார்வதி உணர்ச்சி வேகத்தில், இருந்த இடத்தை சுத்தமாக மறந்துவிட்டு அவனது ஆணுறுப்பில் தளதளவென்றிருந்த தன் வயிற்றை வைத்து இடதும் வலதுமாகத் தேய்க்கத் தொடங்கினாள். செல்வாவுக்கும் இப்போது எவ்வளவு முயன்றும் உணர்ச்சிகளை அடக்க முடியாமல் அவனது ஆண்மை மெல்ல மெல்ல விறைக்கத் தொடங்கியது. அது அவன் நைட் பேண்ட்டை முட்டியபடி பார்வதியின் வயிற்றில் நன்றாக குத்திக் குடைந்துகொண்டு நிற்க.
பார்வதி, எதுவோ ஒன்று தனது வயிற்றை இடிக்கிறதே! என்ன அது என்று தெரிந்துகொள்ளும் ஆர்வத்தில், அவர்கள் இருவருக்கும் இடையில் இடதுகையைக் கொண்டு சென்று அவனது பருத்திருந்த ஆணுறுப்பின் மொட்டை பேண்ட்டின் மேலேயே தொட்டுவிட அப்போதுதான் அது என்னவென்பதையே உணர ஆரம்பித்தாள். என்னவென்று உணர்ந்ததும் வெடுக்கென்று அவனிடமிருந்து விலக, இன்னமும் அவள் கைகள் அவனது ஆண்மையைப் பற்றிக்கொண்டுதான் இருந்தது. இதனையெல்லாம் பாக்கத்திலிருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்த செல்வியோ, 'போதும்.. போதும் இது என்னுடைய முறை' என்பதுபோல பார்வதியைத் தள்ளிவிட்டுவிட்டு வேகமாக தங்கை மகன் மேல் அப்படியே சாய்ந்து கொண்டாள்". ஆனால் பார்வதி இன்னமும் அவளது கைகளை செல்வாவின் ஆணுறுப்பிலிருந்து எடுக்காமல் இருக்க, முதல் முறை செல்வி அவள் எதன் மேல் கைகளை வைத்திருக்கிறாள் என்பதைப் பார்த்தாள். பார்வதியின் கைகளை வேகமாக அங்கிருந்து விலக்கி விட்டுவிட்டு அவனை இன்னும் கொஞ்சம் சுவற்றில் சரித்தபடி அவனது ஆண்மையை அப்படியே சேலைக்கு மேலாக அவளது அடிவயிற்றில் வைத்து தேய்க்கத் தொடங்க அவளுக்கு உடம்பெல்லாம் இன்பம் பாய்ந்து அப்படியே வெட்டி வெட்டி இழுத்தது
இதை அத்தனையையும் யாருமே பார்க்கமில்லை என்று பார்வதியும் செல்வியும் நினைத்தாலும், அந்தக் களேபரத்திலும் அங்கு நடந்தவற்றை அத்தனையையும், அவர்களின் அணைப்பையும் மற்றும் மாவாட்டலையும் இரண்டு ஜோடிக் கண்கள் பார்க்கத் தவறவில்லை. ஒன்று உமாவுடையது. மற்றொன்று பூஜாவுடையது. உமாவுக்கோ பற்றிக்கொண்டு வந்தது. 'இதான் சாக்குன்னு வச்சி இப்படி ஆளாளுக்கு எம்மகனை கட்டிப் புடிச்சி என்னென்னமோ பன்னுறாளுகளே. சீ, வெக்கம் கெட்டவளுக' அவளுக்கு கோபம் கோபமாக வந்தது. இப்போது கோபத்தோடு அவர்களை நெருங்கியா உமா மூவரையும் முறைத்துக்கொண்டிருக்க. இப்போதுதான் அந்த பேரிளம் பெண்கள் இருவரும் சுய நினைவுக்கே வந்தார்கள். வந்தவர்கள் உமாவைப் பார்த்து அப்படியே பயந்தபடி செல்வாவை விட்டு விலகி நிற்க, செல்வாவின் பேண்ட்டில் விடைத்திருந்த ஆணுறுப்பை இப்போது உமாவும் முழுவதுமாகப் பார்த்து விட்டாள். பார்த்தவள் கங்களில் கண்ணீர் வர அங்கிருந்து வேகவேகமாக ஓடி மறைந்தாள்.
ஷாக் அடித்ததுபோல் உணர்ந்த செல்வாவோ, கொஞ்ச நேரம் அவன் உறுப்பு அடங்கும் வரைக்கும் காத்திருந்துவிட்டு, அம்மாவை சமாதானம் செய்ய அவளை நோக்கி விரைந்து செல்லத் தொடங்கினான். அதற்குள் உமா அருகிலிருந்த சித்தப்ப்பா வீட்டிற்குள் நுழைந்து கதவை வெடுக்கென்று சாதிக்கொண்டிருந்தாள்.
செல்வாவும் அவள் பின்னாலேயே சென்று கதவைத் தட்ட அங்கே எந்த பதிலும் இல்லை. அவனும் சளைக்காமல் தொடர்ந்து கதவைத் தட்டிக் கொண்டே இருக்க,
சிறிது நேரம் கழித்து உமாதான் வந்து கதவைத் திறந்தாள். அவள் கண்கள் அழுததில் சிவந்திருந்தது.
மகன் செல்வாவை அப்படியே கோபமாக, எரித்துவிடுவதைப் போல் பார்த்தாள்
(தொடரும்)
