Update 08
நேரம் மீண்டும் அதே இரவு 9' மணி. செண்பகம் அங்கே செல்வியின் அறையில் நுழைந்த அதே நேரம், அங்கிருந்த மற்றொரு அறையில்.... அந்த அறைக்குள் செல்வா அம்மாவைத் தேடிக்கொண்டு தேடி வர, அங்கே செல்வி அவனுக்கு முதுகைக் காட்டியபடி படுத்துக்கொண்டிருந்தாள். அந்த இரவு வெளிச்சத்தில் சிறிதுநேரம் அவனையறியாமல், ஜாக்கெட்டின் மேல்புறம் தெரிந்த அம்மாவின் பளிங்குபோன்ற முதுகுப் பகுதியையும், பின்புறம் சரேலென்று இறங்கி வளைவாவாகக் சிறுத்திருந்த பெண்களுக்கே உரித்தான வனப்பான உமாவின் இடுப்புப் பகுதியையும், அதில் தெரிந்த அழகான மடிப்புகளையும், எல்லாவற்றிற்கும் முத்தாய்ப்பாக அழகாக உருண்டு திரண்டிருந்த அம்மாவின் குண்டிப் பகுதியையும் பார்த்தவனுக்கு ஒருநிமிடம் உலகம் சுற்றுவது அப்படியே நின்றுவிட்டது போன்றதொரு உணர்வு. அங்கேயே சிலையாக நின்றவன் கொஞ்சம்கொஞ்சமாக அம்மாவின் பின்புற அழகையும் அவள் வடிவான பொக்கிஷங்களையும் ரசித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தவனுக்கு, இப்போது தான் எதற்க்காக அங்கே வந்தோம் என்பது நினைவுக்கு வர சத்தமில்லாமல் அம்மாவை நெருங்கிச் சென்றான். அவள் தோள்களின் கையை வைக்க அம்மாவின் உடல் சில்லென்றிருந்தது. உமாவும் இப்போது உறங்காமல் தான் படுத்திருக்கிறாள் என்பது அவளது லேசான உடல் அசைவிலிருந்து அவனுக்குத் தெரிந்தது. இருந்தாலும்
"அம்மா... அம்மா... தூங்கிட்டியா?!" செல்வா பரிவுடன் அம்மாவிடம் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான். அவனது கேள்விக்கு சிறிது நேர மௌனத்திற்குப் பிறகு உமாவிடமிருந்து
"இல்லப்பா... தூக்கம் வரல" அவளது குரல் உடைந்திருப்பது போல் தோன்றியது.
"ஏம்மா?! இன்னும் சாப்பிடக் கூட இல்லையே" அவனது கேள்விக்கு, "பசிக்கல" என்று அவன் அம்மாவிடமிருந்து ஒற்றை வரியில் பதில் வந்தது.
"அம்மா, நைட்டு சாப்பிடாம படுக்க வேண்டாம். கொஞ்சமா சாப்பிட்டு வந்து படுத்துக்கோங்க"
"பிலீஸ்ப்பா. எனக்கு பசிக்கல. அம்மாவை தொந்தரவு பண்ணாத" மீண்டும் அவளிடமிருந்து ஒரு விரக்தியான பதில் மட்டுமே வந்தது. அவனுக்கும் அதற்க்கு மேலும் அம்மாவிடம் கேட்டுக்கொண்டிருப்பது வீண் என்ற முடிவுக்கு வந்தவன் அந்த அறையிலிருந்து வெளியேறினான். உமாவுக்கோ, தான் வேண்டாம் என்று சொன்னால் மகன் தன்னிடம் ஆறுதலாக ஏதாவது பேசக்கூடும் என்று எதிர்பார்த்தவளுக்கு இப்போது மிகவும் ஏமாற்றமாக இருந்தது. சிறிது நேரம் கலக்கத்தோடு படுத்திருந்தவளை,
"அம்மா... எந்திருச்சு உக்காரு" பின்னாலிருந்து மகனின் வார்த்தைகள் சுய நினைவுக்குக் கொண்டு வர, அவள் படுத்துக்கொண்டே மெதுவாக தலையை மட்டும் திருப்பிப் பார்த்தாள். பார்த்தவளுக்கு உடனே கண்களில் கண்ணீர் கட்டிக்கொண்டு வந்துவிட்டது. அங்கே செல்வா ஒரு சாப்பாட்டுத் தட்டில் நான்கு இட்லியை வைத்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான். உமா சட்டென்று எழுந்து அமர்ந்தவள், கண்களில் குளமாக இருந்த கண்ணீரை மெதுவாக துடைத்துக்கொண்டே,
"என்னப்பா இது?! எனக்காக இங்கயே சாப்பாடு கொண்டு வந்திட்டியா?" மகனின் கண்களை பாசத்தோடு பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.
"நீ பசியோடு படுக்க வேண்டாம்மா. கொஞ்சமா சாப்பிட்டுட்டு படுதுக்கோ" அவன் சொல்ல, உமாவுக்கு 'அம்மா தினமும்தான் பசியோடு படுக்கிறேன். அது உனக்குத் தெரியுமா' என்று மனதில் தோன்றியது. அவள் மனது அப்போது நினைத்தது வயிற்றுப பசியை அல்ல.
"அம்மா, கை கூட கழுவலையே கண்ணா?" சொல்லிவிட்டு ஏக்கமாக மகனைப் பார்த்தாள்.
"பரவால்ல, நீ கையெல்லாம் கழுவ வேண்டாம்.." என்று சொல்லிவிட்டு கட்டிலை சுற்றிக்கொண்டு வந்தவன் கொண்டுவந்த தண்ணீர் சொம்பை அருகிலிருந்த மேசையில் வைத்துவிட்டு அம்மாவின் அருகில் கட்டிலில் அமர்ந்தான். இட்லியை சிறிய துண்டாக பிய்த்தெடுத்தவன், கையை அம்மாவின் வாய்க்கு அருகே கொண்டு சென்றபடி
"ம்ம்ம். வாயைத் திற..." என்று சொல்ல மீண்டும் அவள் கண்கள் குளமாகி கன்னத்தில் கண்ணீர் வழிந்தது.
"ம்ம்ம். அம்மா. மொதல்ல கண்ணத் தொடச்சிட்டு சாப்பிடு. நானே ஊட்டுறேன்" என்று சொன்னவனை காதலோடு பார்த்த உமா, அதற்கு மேலும் எதுவும் பேசாமல் உதடுகளை அவனது விரல்களில் பதித்து மகன் கொடுத்த உணவை ஆசையோடு வாங்கி சாப்பிடத் தொடங்கினாள். அவனும் ஒவ்வொரு வாயாக அம்மாவுக்கு இட்லியைப் பிய்த்து ஊட்டிக் கொண்டிருக்க, உமாவும் எதுவும் பேசாமல் சிறு குழந்தையைப் போல், அவன் விரல்களை எச்சில் படுத்திக்கொண்டே உணவை வாயில் வாங்கிக்கொண்டிருந்தாள். ஒவ்வொரு முறையும் மகனின் விரல்கள் அவள் உதட்டிலும், வாய்க்குள்ளும் நுழையும்போது அவளுக்கு சொல்லமுடியாத இன்பமாக இருந்தது. உடல் அவ்வப்போது அவளுக்குச் ஜிவ்வென்று சிலிர்த்துக்கொண்டது. அது தாய்ப்பாசம் மட்டுமே இல்லையென்பது அவளுக்கு நன்றாகவே தெரிந்திருந்தது.
அவனது விரல்களை நிதானமாக உமாவின் வாய்க்குள் நுழைய, பொறுமையாக அவன் தரும் உணவை வாயில் வாங்கியபடி, அவனது விரல்கள் நாக்கில் படும்பொது ஏற்படும் உஷ்ணத்தை அனுபவித்துக்கொண்டே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உமா மகனிடம் தன்னை இழந்து கொண்டிருந்தாள். தட்டில் இருந்து இட்லிகள் ஒவ்வொன்றாகக் காலியாக, அவளுக்கு இப்போது திடீரென்று பதற்றம் தொற்றிக்கொண்டது. உணவு தீர்ந்துவிட்டால் மகனின் தொடுதல், அவன் விரல்களின் ஸ்பரிசம் கிடைக்காதே! அவன் எழுந்து பொய்விடக் கூடாதே என்று உமா பயந்துகொண்டிருந்தாள். அதன் விளைவாக அவள் உணவை உட்கொள்ளும் வேகமும் இப்போது வெகுவாகக் குறைந்திருந்தது. மிக மெதுவாக, நிதானமாக உணவை மென்று, ஒவ்வொருமுறையும் அவன் கண்களை ஆசையாகப் பார்த்துக்கொண்டே கொஞ்சம்கொஞ்சமாக உணவை விழுங்கிக் கொண்டிருந்தாள். அதைப் பார்த்த செல்வா,
"என்னம்மா, உனக்கு பசியில்லையா. சாப்பாடு போதுமா?!" அம்மாவிடம் கேட்க.
"ம்ம்ஹ்ம்ம்.. எனக்குப் பிடிச்சிருக்கு" என்று மெலிதான புன்னகையோடு அவளும் மகனைப் பார்த்தாள். அவனும் இப்போது சிரித்துக்கொண்டே,
"என்னம்மா புடிச்சிருக்கு, இட்லியா... இல்ல சட்னியா?" என்று கேட்க
"ரெண்டுமே இல்ல. வந்து... நீ ஊட்டுறது புடிச்சிருக்கு!" உமா அழகாக வெட்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.
"அப்படியாம்மா! ஆனா இப்படி மெதுவா சாப்பிட்டா அதுக்குள்ள என் கையே காஞ்சு போயிடுமே" அவன் உண்மையான அக்கறையோடு அம்மாவிடம் சொல்லிக்கொண்டிருக்க, உமா இப்போது அவளது இரு கைகளாலும் அவன் வலது கையைப் பற்றியவள், அதனை இழுத்து தனது அழகான சிவந்த உதட்டின் அருகில் கொண்டு சென்று ஆசையாக அவனது கண்களைப் பார்த்துக்கொண்டே, மெதுவாக ஒவ்வொரு விரலாக அவளது வாய்க்குள் நுழைத்து அதனை அப்படியே அவளது எச்சிலால் குளிப்பாட்டியபடி அவன் விரல் முழுவதையும் ஈரமாக்கிக் கொண்டிருந்தாள். அவனுக்கோ, அம்மா அவன் ஒவ்வொரு விரலையும் வாய்க்குள் நுழைத்து எச்சில் படுத்தி உறியும்போதும் உடல் என்னென்னவோ செய்து அவனுக்குள் ரசாயன மாற்றங்களை நிகழ்த்திக் கொண்டிருந்தது. அவன் உடல் மட்டுமல்ல இப்போது அவன் ஆணுறுப்பும் சேர்ந்தே அம்மாவின் விரல் நக்குதலால் சூடாகி கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விறைக்கத் தொடங்கியிருந்தது. அதை உணராத உமாவோ பொறுமையாக அவன் விரல்கள் ஒவ்வென்றாக ரசித்து ருசித்து அவளது வாய்க்குள் நுழைத்து முன்னும் பின்னுமாக இழுத்து சப்பிக்கொண்டே இருக்க அவனுக்கு இப்போது கொஞ்சமும் இருப்புக் கொள்ளவில்லை. உமா தன்னிலை மறந்த நிலையில், உலகையும் மறந்து கிட்டத்தட்ட ஐந்து நிமிடங்களுக்கு மேலாக இப்படியே மகனின் விரல்களை ஒவ்வொன்றாக சப்பி அதனை அவள் எச்சில் எனும் அமிர்தத்தாள் குளிப்பாட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.
செல்வாவுக்கோ, இப்போது அவனது ஆண்மை முழுவதுமாக விறைத்து அதன் அபரிமிதமான வளர்ச்சி அவன் அணிந்திருந்த ஜட்டி மற்றும் நைட் பேண்ட்டையும் முட்டிக்கொண்டு வெளியே வர முயற்சிக்க, உட்கார்ந்திருந்த நிலையில் அவனுக்கு இப்போது லேசாக வலியெடுக்கத் தொடங்கியது. அந்த வலியில் அவன் அசௌகரியமாக நெளிந்துகொண்டிருக்க, அவன் அசைவதை கவனித்த உமா இப்போது பார்வையை தாழ்த்தி அவனது பேண்டில் புடைத்து வீங்கியிருந்த ஆண்மையைப் பார்த்தாள். அவளுக்கும் இப்போது வெட்கமாகப் போய்விட்டது. நிமிர்ந்து அவனது கண்களைப் பார்த்தபடி லேசாகப் புன்னகைத்தாள்.
அம்மாவும், அவன் இடையில் முட்டிக் கொண்டிருக்கும் அண்மையைப் பார்த்துவிட அவனுக்கும் இப்போது லேசாக அவமானமாகிப் போய்விட்டது. அம்மாவின் கண்களை நேராகப் பார்க்கும் திராணி இல்லாமல் தலையை திருப்பிக் கொண்டு அம்மாவிடமிருந்து பார்வையை விலக்கிக் கொள்ள, உமா மகனின் கன்னத்தை பிடித்து நோக்கித் திரும்பியபடி அவன் கண்களை மீண்டும் உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டே,
"இதுவும் அம்மாவுக்கு புடிச்சிருக்குது கண்ணா..." என்று அவள் மனதில் உள்ளதை மகனுக்கு சூசகமாக உணர்த்த முயற்சித்துக்கொண்டிருந்தாள்.
"புடிச்சிருக்கா! என்ன புடிச்சிருக்கும்மா?" எதுவும் தெரியாதுபோல அவன் கேட்டுக்கொண்டிருக்க
"என்னமோ புடிச்சிருக்குது. போடா....! ஒண்ணுமே தெரியாததுமாதிரியே கேப்பான். டியூப்லைட்டு!" சொல்லிவிட்டு உமா மெதுவாகக் குனிந்து அவனது பேண்ட்டை துளைத்துக்கொண்டிருந்த ஆணுருப்பை மீண்டுமொருமுறை பார்த்தாள்
"யாரு, நான் டியூப்லைட்ட்டா? என்னைப் பத்தி உங்களுக்குத் தெரிஞ்சது அவ்வளவுதான் போங்க...!"
"ஓஹோ! வேற உன்னைப் பத்தி எனக்கு என்னவெல்லாம் தெரியாது? நீ சொல்லு, அம்மா தெரிஞ்சிக்கறேன்"
"நான் ஒரு பொண்ண ரொம்ப நாளா லவ் பண்றேன். அது உங்களுக்கு தெரியாதுல்ல!?" அவன் சொல்லவும் இப்போது உமா உண்மையிலேயே அதிர்ச்சியாகி, லேசாக சோகமான முகத்துடன்
"ஓஹோ! கூடப் படிக்கிறவளா? அப்படியிருந்தா, நீ சொன்னாத் தான எனக்குத் தெரியும். நா என்ன ஜோசியமா கண்டேன்?" அவளது வார்த்தைகளில் கோபம் கொப்பளித்தது
"அதில்லம்மா. அந்தப் பொண்ணு என்னவிட வயசில மூத்தவ. அதான்..." இதைச் சொல்லும்போது அவன் வார்த்தைகளில் எந்தக் குழப்பமும் இருக்கவில்லை. மாறாக முகத்தில் ஒரு சிறு புன்னைகை மட்டுமே தெரிந்தது.
"வயசுல மூத்தவன்னா? யாரு, உனக்கு சீனியரா?"
"இல்ல இல்ல. இன்னும் வயசு அதிகம்" அவனது புன்னகை இப்போது சிரிப்பாக மாறத் தொடங்கியிருந்தது
"ம்ம்ம். அதான் சொல்லும்போதே உனக்கு வாயெல்லாம் பல்லா இருக்கா! உங்க ப்ரோபெஸ்ஸரோ?" வெள்ளந்தியாக கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.
"அம்மா, அவங்கள்லாம் இல்ல. அவங்கள எனக்கு சின்ன வயசுல இருந்தே தெரியும்" அவன் சிரித்துக்கொண்டே சொல்லவும், உமாவுக்கு பொறாமை அவள் கண்களை மறைக்க, உண்மையான கோபத்தோடு
"செல்வி அக்காவா? எனக்குத் தெரியும். அவதான!?"
"அம்மா... நீதாம்மா அது. இன்னுமா நான் சொல்ல வர்றது உனக்குப் புரியல. நீதாம்மா உண்மையிலேயே டியூப்லைட்டு!"
"நாந்தான் எது. பாத்தியா! இப்ப என்னையே திட்டுறியே" கோபம் அவள் கண்களை முற்றிலுமாக மறைத்திருந்தது. அப்பாவியாய் மகனைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவன் சொல்ல வருவது புரியாமல் செல்வாவைப் பார்க்க
"அம்மா... நான் லவ் பன்றேன்னு சொன்னது உன்னத்தாம்மா" வார்த்தைகள் அவனிடமிருந்து பட்டென்று வந்து விழுந்தது. அதைக்கேட்டதும் உமாவுக்கு உலகமே ஒரு நொடி நின்றுவிட்டது போன்றதொரு உணர்வு. மீண்டும் சுயநினைவுக்கு வந்தவளுக்கு, முகமெல்லாம் ஒரு நொடியில் வெட்கத்தில் அப்படியே சிவந்து விட்டிருந்தது. என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் கொஞ்ச நேரம் மகனையே உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தவள்.
"ம்ம்ம்ம். உண்மையாவா? எவ்வளவு நாளா?" அவளுக்கு இன்னும் ஆர்வம் அதிகரித்தது.
"ரொம்ப நாளா. எனக்கு வெவரம் தெரிஞ்ச நாள்ல இருந்து. என்னோட உலகம் ரொம்ப பெருசா இருந்தப்போ... அனா, உன் உலகம் நான் மட்டும்தான்னு தெரிஞ்சப்போல இருந்து; யாருகிவிடாயும் என்ன விட்டுக்கொடுக்காத, உன்னோட மனசு எனக்கு புரிஞ்சப்போல இருந்து" அவன் வார்த்தைகள் கவிதையாய் வந்து விழ உமாவின் முகமெல்லாம் பூரித்துப்போய்விட்டது. அவளுக்கு ஆனந்தமும் வெட்கமும் மாறி மாறி வந்துகொண்டிருந்தது.
"உனக்கு இப்படியெல்லாம் கூட பேசாத தெரியுமா கண்ணா! என்னமா பேசுற" சொல்லிவிட்டு மகனின் முகத்தை இரு கைகளாலும் ஏந்தியவள் அவனது நெற்றியில் முத்தமிட்டு அப்படியே அவனை உச்சிமுகர்ந்தாள். பின்பு அவளே
"அப்படின்னா, எங்கிட்ட ஏன் இப்ப வரைக்கும் சொல்லவே இல்ல" முகம்சிவக்க மகனைப் பார்த்து கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.
"எப்படிம்மா சொல்லுறது... நீ எனக்கு அம்மாவாச்சே!. தப்பா நெனச்சிட்டேன்னா என்ன பண்றது?" உண்மையானு புரிதலுடன் அவன் சொல்ல
"அப்போ, இப்ப மட்டும் எப்படிச் சொன்ன! அம்மா தப்பா நெனைக்க மாட்டேனா?" உமா சரியாக பாயிண்டை பிடித்துவிட்டிருந்தாள்
"நீயும்... வந்து உனக்கும் என்னை பிடிக்கும்னு தெரிஞ்சது. அதான் சொல்லிட்டேன்"
"நானும் உன்னை லவ் பண்றேன்னு சொல்றியா?"
"இல்லையாம்மா?!"
"இல்ல. நான் உன்ன லவ்வெல்லாம் பண்ணல" செயற்கையாக முகத்தை இறுக்கமாக வைத்துக் கொண்டு சொன்னாள். இருந்தாலும் அவள் முகத்தில் வந்த வெட்கத்தை அவளால் கட்டுப் படுத்தமுடியவில்லை.
"ஓஹோ, அப்படியா? அப்ப நான்தான் உன்ன தப்பா நெனச்சிட்டேன். சரிம்மா. நான் சொன்னதை இப்ப வாபஸ் வாங்கிக்கறேன். போதுமா?" அவனும் தனது பங்குக்கு விளையாட்டை தொடர
"லவ் பண்ணலன்னு தான் சொன்னேன். அதுக்காக... புடிக்கலேன்னு அர்த்தமில்லயே"
"அப்புறம். அதுக்கு என்ன அர்த்தம்? மகனா மட்டும் புடிச்சிருக்கு. அப்படித்தானே!"
"ம்ம்ஹும், அதுவும் இல்ல. எனக்கு உன் மேல இருக்குறது.... வந்து, எனக்கு உன்மேல 'கொள்ள ஆச'. லவ்வு யார் மேல வேணுன்னாலும் வரும். ஆனா, எனக்கு எம்மகன் மேல மட்டும்தான் ஆசை... அதுவும் கொள்ள ஆசை. வேற யாருமே எனக்கு வேண்டாம். போதுமா...! சரியான டியூப்லைட்டு!!" மீண்டும் வெட்கப்பட்டு சிரித்தாள் மகன் மேல் தீராத ஆசை கொண்ட அந்த அன்னை. அம்மாவின் வார்த்தைகளைக் கேட்டதும், அவனுக்கு அவன் அகந்தை முற்றிலும் அழிந்தது. அவனுக்கு மட்டுமே அம்மாவின் மேல் ஆசைப்பட முடியும், அதை வெளிப்படுத்தவும் முடியும் என்கிற அகந்தை முற்றிலுமாக அழிந்தது. அந்த ஒரு நொடி அவன் அம்மாவை இன்னமும் தீவிரமாக காதலிக்கத் தொடங்கினான். சட்டென்று அம்மாவின் முகத்தை இரு கைகளிலும் ஏந்தியவன், உமாவே சற்றும் எதிர்பார்க்காத நேரத்தில் அவளது உதடுகளை அவன் உதடுகளால் கவ்வியபடி, அழுத்தமாக காதலுடன் முத்தமிடத் தொடங்கினான்.
இந்த திடீர் முத்தத் தாக்குதலை சற்றும் எதிர்பார்க்காத உமாவோ, அவள் கண்கள் விரிய மகன் முத்தமிடுவதை கொஞ்சநேரம் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தவள், என்ன நினைத்தாளோ திடீரென்று வெட்கம் வந்தவளாக மீண்டும் கண்களை மூடி, ஆசையோடு மகன் கொடுக்கும் முத்தத்தின் வேகத்திலும் அதன் நளினத்திலும் உமா அவளையே தொலைத்தபடி அவனோடு காதலாக இரண்டறக் கலந்துகொண்டிருந்தாள். அவனது பின்னந்தலையில், அவன் தலைமுடிக்குள் கைகளை நுழைத்து அதனை அழுத்தித் தடவியபடி இதுவரை அவள் அறிந்திடாத உதட்டு முத்தத்தின் ஆனந்தத்தை வெகுவாக அனுபவித்து, பதிலுக்கு அவளும் மகனோடு சேர்ந்து அவன் உதடுகளை சப்பியும் இழுத்தும் திளைத்துக்கொண்டிருந்தாள்..
சிறிது நேரம் தனது ஆசை மகனின் காதல் முத்தத்தில் திளைத்துக்கொண்டிருந்தவளுக்கு, எங்கிருந்து அவ்வளவு வெட்கம் வந்ததென்றே தெரியவில்லை. திடீரென்று அவனது முத்தத்திலிருந்து விடுபட்டவள், சட்டென்று நாணத்துடன் தலையைக் குனிந்துகொண்டாள். செல்வாவுக்கோ அம்மா எதற்க்காக உதட்டு முத்தத்திலிருந்து விடுபட்டாள் என்று தெரியாமல் உமாவின் முகத்தையே ஆர்வமாகப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். உமா, மகன் தானையே பார்த்துக்கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தவள், அவன் கண்களை நிமிர்ந்து பார்த்துக்கொண்டே
"என்னடா செல்வா, அம்மாவ அப்படியே திங்குற மாதிரி பாத்துட்டே இருக்குற. ம்ம்ம், என்ன வேணும்?!" அவள் வார்த்தைகளில் தான் அவ்வளவு குறும்பும் வெட்கமும்.
"ஒன்னும் இல்லம்மா. வந்து, சும்மாதான் பாத்தேன்" அவன் அம்மாவின் முகத்தில் தெரிந்த பாந்தமான அழகிலும், சற்றுமுன்னர் தீண்டிய அம்மாவின் உதடுகளின் அதீத மென்மையிலும் சிக்கி வார்த்தைகள் வராமல் திணறிக்கொண்டிருந்தான்.
"ஒன்னும் இல்லேன்னா, இப்படியா குறுகுறுன்னு பாப்பாங்க. விட்டா அம்மாவ அப்படியே கடிச்சி சாப்பிட்டுருவ போலருக்குதே?!" உமா புன்னகைத்துக்கொண்டே கேட்க, அவனும் இப்போது கொஞ்சம் தைரியம் வந்தவனாக
"பின்ன, நீ நல்லா சாப்பிட்டுட்டே. எனக்குப் பசிக்காதா. நானும்தான் இன்னும் சாப்பிடல" அவனும் அம்மாவைப் பார்த்து அதே குறும்புடன் புன்னகைத்தான்.
"ஓஹோ. அதுக்குன்னு, அம்மாவயே சாப்பிடப் போறியா? ரொம்பதான்!" அவள் மனதிலுள்ள ஆசைகளை நளினமாக மகனிடம் வெளிப்படுத்திக்கொண்டிருந்தாள்.
"ம்ம்ம் சாப்பிடலாம்தான். ஆனா, நீங்க எனக்கு ஊட்டுவீங்களான்னு தெரியலையே!?"
"உனக்குப் பசிச்சா, நீயேதான் எடுத்துப் போட்டு சாப்பிடணும். இதெல்லாமா உக்காந்து உனக்கு சொல்லிட்டு இருப்பாங்க" சொல்லிவிட்ட உமாவுக்கு அப்படியே முகம் குங்குமமாய் சிவந்துவிட்டது.
"சரிதான்.... ஆனா, உனக்குப் பசிக்குதுன்ன ஒடனே நாமட்டும் உனக்கு தட்டுல சாப்பாட்ட போட்டு ஊட்டுனேனே. இப்ப, எனக்கு பசிச்சா நீயே வந்து எனக்கு ஊட்டக் கூடாதா?" அவனும் அம்மாவை மடக்கினான்.
"ம்ம்ம். ரொம்ப நல்லாத்தான் பேசுறே! உனக்கு, நானே வந்து வாயில வச்சி ஊட்டணுமாக்கும்?"
"ஆமா, சின்ன வயசுல நீங்கதானே எனக்கு ஊட்டுனீங்க. அம்மா தான மகனுக்கு ஊட்டணும். இல்லையா?"
"இந்தப் பேச்செல்லாம் நல்லா வக்கணையா பேசு... நான் உனக்கு அம்மா மட்டும் தான்னா, ஊட்டிருவேன். நீயே சொல்லு, நா வெறும் அம்மா மட்டுந்தானா?!" வாருவதில் இது உமாவின் முறை
"ஓஹோ, நீ எனக்கு அம்மா இல்லையா? அப்புறம் யாரு?
"ம்க்கும்... நீதானா கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னால சொன்ன. அம்மா இல்ல அதுக்கும் மேல, இதுக்கும் மேலன்னு... இப்ப வந்து என்கிட்டயே கேக்குற பாத்தியா! போடா கேடி. உன்னயெல்லாம் நம்பவே கூடாது" குழந்தையாய் சிணுங்கினாள் உமா
"ஆமா... சொன்னேந்தான். அதுக்குன்னு நீ அம்மாவே இல்லேன்னு ஆயிருமா" அவன் சொல்வதும் சரிதானே
"உங்கிட்ட பேசி ஜெயிக்க முடியுமா கண்ணா. ம்ம்ம் சொல்லு... என் கண்ணனுக்கு அம்மாகிட்ட இப்ப என்ன வேணும்" ஏதாவது ஏடாகூடமாக கேட்கமாட்டானா என்று எதிர்பார்ப்போடு அவன் கண்களையே ஆர்வமாய்ப் பார்த்தாள்
"நீ செம்ம அழகா இருக்கம்மா. எனக்கு, உன்ன பாத்துட்டே இருந்தா மட்டும் போதும்"
"ஓஹோ, பாத்துட்டே இருந்தா போதுமா! வேற எதுவும் அம்மாகிட்ட வேண்டாமா ஐயாவுக்கு?"
"இப்போதைய்க்கு அது மட்டும் போதும்மா. வேற எதுவும் வேண்டாம்"
"ரோம்ப நல்லா பேசுற, பெரிய கவிஞன் மாதிரி. ஆனா அம்மாவுக்கு ஒரு ஆசை..." சொல்லிவிட்டு தயங்கினாள்
"சொல்லும்மா. என்ன... என்னம்மா செய்யணும்" அவன் ஆர்வமாக உமாவிடம் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான்.
"வந்து... நீ அம்மா மடியில படுத்துக்குறியா. உன்ன, என் மடில படுக்க வச்சுக்கணும் போல ஆசையா இருக்கு அம்மாக்கு"
"சே... இவ்வளவுதானா. இதுக்குதான் இவ்வளவு தயங்கினியாம்மா?" அவனுமே இப்போது ஏமாந்து போனான்
"ம்ம்ம், வேறென்ன! எனக்கும் இப்போதைக்கு!! அது மட்டும் போதும்!!" இப்போது அவன் வார்த்தைகளே அவனுக்கு எதிராக திரும்பியது. சொல்லிவிட்டு உமா மகனை எதிர்பார்த்து நன்றாக நிமிர்ந்து உட்கார்ந்துகொள்ள, அவனும் மெதுவாக நகர்ந்து வந்து கட்டிலின் சம்மணமிட்டு அமர்ந்திருந்த அம்மாவின் வலது தொடையில் தலையை வைத்தபடி படுத்துக்கொண்டான். அப்படிப் படுத்துக்கொண்டே குனிந்து அவனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த அம்மாவின் கண்களை ஆசையாகப் பார்த்தான்.
"என்ன கண்ணா அம்மாவை அப்படிப் பாக்குறே. அம்மா மொகத்துல ஏதாவது எழுதியிருக்கா என்ன?" புன்னகைத்தாள்
"உண்மையிலயே நீ, செம்ம அழகும்மா. நீ பாக்குறதுக்கு எப்படி இருக்குற தெரியுமா?"
"ம்ம்ம்... எப்படி இருக்காங்களாம். சொன்னதான தெரியும்"
"சும்மா அப்டியே தேவத மாதிரி, வானத்துல இருந்து இறங்கி வந்த அப்சரஸ் மாதிரி இருக்கம்மா"
"சீ.... அம்மாகிட்ட இப்படித்தான் பேசுவாங்களா? பொறுக்கி! பொருக்கி!!"
"வேற யாருகிட்ட இப்படி பேசுவாங்க" கொக்கி போட்டான்.
"வந்து, லவ்வர்க்கிட்டதான் இப்படியெல்லாம் பேசுவாங்க. ம்ம்ம்" சொல்லிவிட்டு அவன் பதிலுக்காக காத்திருந்தாள்
"அப்படின்னா நீ எனக்கு லவ்வர் இல்லையா?" அவனும் குறும்பாக அம்மாவைப் பார்த்தான்
"இல்லேன்னு நான் எப்பவாவது சொன்னேன்னா?" சொல்லிவிட்டு வெட்கப்பட்டாள்
"ஓஹோ, இல்லேன்னு வேற சொல்லுவியா. சொல்லித்தான் பாரேன்"
"சொன்னா என்ன பண்ணுவே! நான் ஒண்ணும் உனக்கு லவ்வரெல்லாம் கிடையாது. உனக்கு அம்மா. அது ஞாபகம் இருக்குதா இல்லையா?" உமா வேண்டுமென்றே அவனை வம்புக்கிழுக்க, அவன் அம்மாவையே இழுக்கத் தொடங்கினான். அவன் சட்டென்று கைகளை கீழே ஊன்றியபடி நிமிர்ந்து அப்படியே அம்மாவின் தோள்களில் கைகளை வளைத்து, அம்மாவின் உதட்டில் மீண்டும் அழுத்தமாக முத்தமிட, அவளும் வேண்டுமென்றே அவனது முத்தத்திலிருந்து விடுவித்துக்கொண்டு, அவனை மீண்டும் தனது மடியில் அழுத்தித் தள்ளியபடி
"சீ... பொருக்கி! இப்படியா வந்து அம்மாவுக்கு முத்தம் கொடுக்குறது" அப்படியே நாணிக்கொண்டிருந்தாள் அந்த நாற்பத்தைக் கடந்த பேரிளம் பெண்.
"வேற எப்படிக் கொடுக்குறது! சரி, எனக்குத் தெரியல!! நீதான் கொஞ்சம் சொல்லிக் கொடேன்"
"உனக்கு ரொம்ப கொழுப்பாயிடிச்சி. ரெண்டு நாளைக்கு சாப்பாடு போடாம விட்டாத்தான் சரிப்பட்டு வருவே.. சீ, பேச்சப் பாத்தியா உனக்கு!?"
"அதான், நீ இன்னைக்கு சாப்பாடே போடலயே. நீ மட்டும் நாலு இட்லியை நல்லா அமுக்கு அமுக்குன்னு அமுக்கிட்டே. எனக்கு மட்டும் பசிக்காதா? கடைசில பெரியம்மா கூட சண்ட போட்டு, ரெண்டு பெறுமா சேர்ந்து என்ன பட்டினி போட்டுட்டீங்க" அவன் எந்த வார்த்தைகளை தவிர்க்க வேண்டுமென்று நினைத்தானோ, அனால் தெரியாமல் அந்த வார்த்தைகளே அவன் வாயிலிருந்து வந்து விழ
"பாத்தியா... நீ திரும்பவும் அவ பேச்சை ஆரம்பிச்சிட்டே! அவதான் என்னமோ 'நான்தான் பால் கொடுத்தேன், நான்தான் பால்கொடுத்தேன்'-ன்னு ரொம்ப பீத்திக்குறா. எனக்கு, மனசு எவ்வளவு கஷ்டமா இருக்கும். கொஞ்சமாவது நெனச்சிப் பாத்தியா. நீயும் திரும்ப அதையே சொல்லிக் காட்டுறே" சொல்லிய உமாவின் கண்களில் கண்ணீர் அப்படியே கட்டிக்கொண்டு வந்தது.
"அம்மா சாரிம்மா. நான் உன்னை கஷ்டப் படுத்தணும்னு அப்படிச் சொல்லல. என்ன மன்னிச்சிடும்மா, ப்ளீஸ்" அவன் கைகளை நீட்டி அம்மாவின் கண்களைத் துடைக்க, அவளும் அப்படியே மகனின் கைகளை தனது மார்பில் நன்றாக அழுத்தியவாறு இருக்கமாகப் பிடித்து, அவளது கன்னத்தில் வைத்துக் கொண்டாள்.
"உன்னோட பெரியம்மாவும் பாவம்தான். இல்லேன்னு சொல்லல. அவளுக்கும் ஒரு ஆம்பளப் புள்ள வேணும்னு ரொம்ப ஏங்கினா. அதனாலதான், அன்னைக்கு உங்க தாத்தாவும் அவளும் சேர்ந்து உன்ன இங்கயே வச்சிக்கிறோம்னு கேட்டப்ப, என்னாலயும் மறுக்க முடியல. அதுலதான், அன்னைக்கு உங்கப்பாவுக்கும் உங்க தாத்தாவுக்கும் நடுவுல பயங்கர சண்டை வந்தது; 'நான் பெத்த புள்ளைய எனக்கு வளக்கத் தெரியாத? அவ்வளவு தூரம் வக்கத்துப் போயா இருக்கோம்'- ன்னு பெரிய மனுஷன்னு கூட பாக்காம அப்படி இப்படின்னு உங்கப்பா பேசிட்டார். அந்தக் கோபத்துல, உங்க தாத்தாவும் உன்ன இங்க இருந்து கூட்டிட்டுப்போக விட மாட்டேன்ன்னு சொல்ல, எனக்கும் அப்ப என்ன பண்றதுன்னு தெரியல. உன்ன, இங்கயே விட்டுட்டு வாடின்னு உங்கப்பா சொல்ல நானும் வேற வழியில்லாம, அவரு சொல்ல தட்டமுடியாம நாலு வருஷம் உன்ன இங்கயே அம்போன்னு விட்டுட்டு போயிட்டேன். அதுக்காக, இன்னைக்கு வரைக்கும் எத்தனை நாளு நா தூங்காம அழுத்திருப்பேன் தெரியுமா? உனக்கு, இதோ இந்த மாருல பால் கொடுக்க முடியாம எத்தன நாளு ஏங்கியிருக்கேன் தெரியுமா" இத்தனை விளக்கமாக உமா நடந்ததை சொல்லிமுடிக்கும்போது, அவள் கண்களில் இருந்து தரை தாரையாக கண்ணீர் வழிந்துகொண்டிருந்தது.
இதை பார்த்த செல்வாவுக்கும் அம்மாவின் பரிதாபமான நிலை, அவனுக்கு மிகவும் கவலையை அளித்துக்கொண்டிருந்தது. தேவையில்லாமல் இப்போது பெரியம்மாவின் பெயரை சொன்னது தப்பென்று அவனுமே சற்று தாமதமாகதான் உணர்ந்துகொண்டிருந்தான்.
"அம்மா சாரிம்மா, நீ இவ்வளவு தூரம் கஷ்டப் படுவேன்னு எனக்குத் தெரியாதும்மா. என்னால நீங்க ரெண்டு பேரும் சண்டை போட வேண்டான்னு தான் அதைச் சொன்னேன். மத்தபடி, உன்ன நோகடிக்கணும்னு எண்ணத்துல சொல்லலம்மா. ப்ளீஸ், நான் சொன்னது தப்புத்தான். மொதல்ல அழாம கண்ண தொடச்சிக்கோம்மா. பிலீஸ்ம்மா, இங்க கொஞ்சம் பாரேன்" அவன் அம்மாவை சமாதானம் செய்ய முயற்சிக்க, முதல்முறை அவளுக்கும் உண்மையில் மகனின் நல்ல எண்ணம் புரியத் தொடங்கியது. அப்படியே அவள் கண்களை துடைத்துக்கொண்டே,
"பரவால்ல செல்லம். எனக்கும், எல்லாத்தையும் உன்கிட்ட கொட்டினத்துல மனசுல உள்ள பாரமே கொறஞ்சி லேசான மாதிரி இருக்குது. தேங்க்ஸ் கண்ணா. அம்மா உன் மனச காயப் படுத்தியிருந்தா அம்மாவை மன்னிச்சுடு!"
"சீ... என்னம்மா நீ இதுக்கெல்லாம் போய் மன்னிப்பு அது, இதுன்னு. நான் எதுவும் நினைக்கல. நீயும் எல்லாத்தையும் மறந்துட்டு அப்படியே கொஞ்சம் சிரிச்சாதான் என்ன? இப்படி அழுது வடிஞ்சா, பாக்க நல்லாவே இல்ல" மீண்டும் அம்மாவை இயல்புக்கு கொண்டு வர அவன் லேசான கிண்டலுடன் சொல்ல
"சீ... பொருக்கி, பொருக்கி. இப்பதான் அம்மா அழகு, தேவத அப்படி இப்படின்னு பீலா உட்ட. இப்ப நல்லாவே இல்லன்னு சொல்லுறியா. பிராடு..." அவள் முகத்தில் இப்போது மீண்டும் சிரிப்பு வந்தது.
"சரி, எனக்கு பசிக்குதுன்னு சொன்னேனே? அதுக்கு என்ன பண்ணப் போற... இன்னைக்கு முழுசும் நான் பட்டினிதானா?" அம்மாவை பழையபடி சகஜமாக மாற்றும் முயற்சியில் அடுத்த ஆயுதத்தை கையிலெடுத்தான்.
"உனக்கு என்ன வேணும்னு அம்மா கேட்டேன்... நீதான் சொல்லவே இல்லையே?" உமாவும் இப்போது இயல்புக்கு வந்துவிட்டிருந்தாள்.
"எனக்கா... வந்து, எனக்கு பசிக்குது. கொஞ்சமா பால் இருந்தா கூட போதும்" சொல்லிவிட்டு, அம்மாவின் மடியில் படுத்திருந்த அவன் நிமிர்ந்து அவன் கண்முன்னே பெரிதாக உருண்டு திரண்டு நீட்டிக் கொண்டிருந்த அம்மாவின் பஞ்சுபோன்ற முலைகளைப் பார்த்தான். அவனது பார்வை போகும் இடத்தை அறிந்தவள்
"சீ... பொருக்கி, பொருக்கி. நீ பாக்குற பார்வை ஒண்ணுமே சரியில்லையே!" லேசாகச் சிரித்தாள்
"நீதான துருவித் துருவிக் கேட்ட, என்ன வேணும்னு. இப்ப கோச்சிக்கிட்டா என்ன அர்த்தம்!"
"நா ஒன்னும் கோச்சிக்கல. சின்னப் புள்ளையா இருந்தா பரவால்ல. இப்பதான் மூணு கழுத வயசாச்சே, அதான் கொடுக்கலாமா வேண்டாமான்னு யோசிக்கிறேன்"
"சரி, வேண்டான்னா விடு. சின்ன வயசுல நான் பால் குடிக்கலேன்னு நீ வருத்தப்படியே, அதான் கேட்டேன். ரொம்பத்தான் பிகு பண்றே. வேண்டாம்னா விடு!" அவனும் அம்மாவின் மனதை நன்றாகவே பிடித்திருந்தான்.
"சீ.... எனக்கு வெக்கமா இருக்குடா கண்ணா....ம்ம்ம்ஹ்ஹ்ம்ம்" உமா சிணுங்கினாள்
"அதான் சொல்லிட்டேனே. பருத்தி மூட்ட, குடோன்லயே இருக்கட்டும்னு. அப்புறம் என்ன. எனக்கு ஒன்னும் வேண்டாம். போதுமா!" அவனும் விடுவதாக இல்லை. அம்மாவை மேலும் சீண்டினான்.
"சரி. அப்ப ஒண்ணு பண்ணு. கண்ண நல்லா மூடு"
"எதுக்கு...? தாலாட்டுப் பாடி என்ன தூங்க வைக்கப் போறியா?"
"லொட லொடன்னு பேசிட்டே இருக்காம, நா சொன்னத செய்யி. இல்லேன்னா ஒததான் வாங்குவே!" அவள் மிரட்ட அவனும் சிரித்துக்கொண்டே கண்களை மூடினான். அந்த அறையில் விளக்குகள் எல்லாம் அணைக்கப்பட்டு விடிவிளக்கு ஒன்று மட்டுமே எரிந்துகொண்டிருக்க, அவன் கண்களை மூடியதும்.
"அம்மா சொல்றவரைக்கும் நீ கண்ண தொறக்கக் கூடாது" சொல்லிக்கொண்டே உமா அவள் முந்தானைக்குள் கையைவிட்டு உள்ளேயிருந்து அவளது ஜாக்கெட்டின் ஹூக்குகளை ஒவ்வொன்றாக அவிழ்க்கத் தொடங்கினாள். அப்போது அவள் அணிந்திருந்த வளையல் மற்றும் சேலையின் மெலிதான உரசல் சத்தங்கள் செல்வாவின் காதுகளில் ஒலித்துக்கொண்டிருக்க, அவனுக்கோ இப்போது ஆர்வத்தை அடக்க முடியாமல் தவித்துக்கொண்டிருந்தான். அதே ஆர்வமும், படபடப்பும் உமாவுக்குள்ளும் இருக்க அவளுக்கு இதயம் படபடவென்று அடித்துக்கொண்டிருந்தது.
அன்று அவள் ப்ரா அணிந்திருக்கவில்லை. ஒருவழியாக அவளது ஜாக்கெட்டின் ஹூக்குகள் எல்லாவற்றையும் அவிழ்த்துவிட்டிருந்தாள். தனது வலப்புற மார்பை மெதுவாக கையில் ஏந்தியவள், அடுத்து என்ன செய்வது எப்படித் தொடங்குவது என்று தெரியாமல் கொஞ்ச நேரம் தயங்கியபடி இருந்தாள். பின்பு கொஞ்சமாக தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு
"செல்வா, ஞாபகம் இருக்கட்டும். அம்மா சொல்றவரைக்கும் கண்ணைத் திறக்கவே கூடாது" என்று கூச்சத்துடன் அவனுக்கு அறிவித்துக்கொண்டே, கொஞ்சமாகக் குனிந்து அவளது வலதுமார்பை கைகளில் பிடித்துக்கொண்டே காம்பை மட்டும் மகன் வாயின் அருகில் கொண்டு சென்றாள்.
"ம்ம்ம்ம்...." என்று அறிவித்தபடி இன்னும் கொஞ்சம் குனிந்து அவளின் மார்புக்காம்பை செல்வாவின் உதடுகளில் வைத்து மெதுவாக முன்னும் பின்னுமாகத் தேய்க்க, செல்வா வேண்டுமென்றே அவனது வாயை திறக்காமல் இறுக்கமாக மூடிக்கொண்டு அம்மாவை மேலும் தவிக்க விட்டான்.
"டேய், என்னடா கண்ணா நீ. அம்மா, கண்ணத்தான் திறக்கக் கூடாதுன்னு சொன்னேன். வாய இல்ல. ம்ம்ம்..." உமா வெட்கப்பட்டுக்கொண்டே அவன் காதுக்கு அருகில் குனிந்தபடி கிசுகிசுக்க, அவனும் இப்போது மெதுவாக வாயைத் திறந்து, அம்மாவின் பென்சில் ரப்பர் போன்று நன்றாக விறைத்து நீட்டிக்கொண்டிருந்த மார்புக் காம்பை உதடுகள் திறந்து அவன் வாய்க்குள் முதுமெதுவாக நுழைத்துக்கொண்டான். அவளும் இப்போது "ம்ம்ம்" என்று அவனுக்கு சைகை செய்ய அதன் அர்த்தத்தை புரிந்துகொண்ட செல்வாவும் இப்பொது மெதுமெதுவாக அம்மாவின் காம்பை வாய்க்குள் இழுத்துக்கொண்டே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சின்னக் குழந்தை பால் குடிப்பது போல முலையை சப்பத் தொடங்கினான்.
மகன் அவளது காம்பை வாயில் இழுத்துச் சப்பிக்கொண்டிருக்க உமாவுக்கோ மனதிலும் உடலிலும் ஏதோவொரு இனம்புரியாத உணர்வுகள் ஏற்பட்டு அவள் கண்கள் முழுவதும் கண்ணீரில் நனைந்துவிட்டிருந்தது. மகனின் வயது என்னவாக இருந்தாலும், அவனுக்கு பாலூட்டும் உணர்வு அவளை மிகவும் நெகிழ்ச்சியுரச் செய்து கொண்டிருந்தது. அவள் முதலில் தாய்மையோடு பாலூட்டினாலும் சற்று நேரத்திலேயே அந்த தாய்ப் பாசம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக காமமாக உடலில் உருவெடுக்கத் தொடங்கியிருந்தது. அவன் மார்பைச் சப்பிக் குடிக்கும் அழகிலும் நேர்த்தியிலும் உமாவுக்கு அப்படியே அவள் உடல் கிளர்ந்து உடம்பெல்லாம் மின்சாரம் பாய்ந்தது போன்றதொரு உணர்வு. அவள் முலையில் தோன்றிய அந்த காமம் எனும் மின்சார அலை மூளையைத் தாக்க, சட்டென நொடிப்பொழுதில் அது அவள் அழகு மேனியெங்கும் பரவி, இப்போது அவள் பெண்மையையும் தாக்கி அங்கிருந்து காமத் திரவம் ஊற்றுப்போல சுரக்கத் தொடங்கியது. அந்த ஈரம் மற்றும் அவள் பெண்மையில் ஏற்பட்ட குறுகுறுவென்ற உணர்வு அவள் உடலை இரண்டு மூன்றுமுறை தாக்கி அப்படியே தூக்கிப் போட, அதனோடு சேர்ந்து அவளும் உடலை வளைத்து நெளித்து, அவளது மார்பை இன்னும் கொஞ்சம் மகன் வாய்க்குள் திணிக்க போராடித் தவியாய் தவித்துக்கொண்டிருந்தாள்.
அங்கே செல்வாவோ, அம்மாவின் உடலில் ஏற்பட்ட ரசாயன மாற்றங்களையும், கரைபுரண்டோடும் அவள் காமத்தையும் உணராமல் வெகு நிதானமாக உமாவின் மார்பை வாயில் கவ்வியபடி அவளது சூடான காம்புகளைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ரசித்து ருசித்துச் சுவைத்துக் கொண்டிருந்தான். செல்வா அம்மாவிடம் பால்குடித்துப் பசியாறிக்கொண்டிருக்க, உமாவோ அங்கே கட்டுக்கடங்காத காமவெள்ளத்தில் வெந்துகொண்டிருந்தாள்
"செல்வா.... ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்... ம்ம்ம்ம்.. ஹ்ம்ம்" என்ற மெல்லிய முனகல் சத்தம் உமாவின் வாயிலிருந்து அவளையறியாமலேயே வெளிப்பட்டுக்கொண்டிருந்தது.
செல்வாவின் இரு கைகளும் இப்போது சிவனே என்று அவன் மார்பில் இருக்க, உமாவுக்கோ அந்தக் கைகளின் மேல் கோபம் கோபமாக வந்துகொண்டிருந்தது. 'அம்மாவ இப்படிப் போட்டு தவிக்க வச்சிட்டு, கைய எப்படி கொழந்த மாதிரி மார்ல வச்சிகிட்டு படுத்திருக்கான் பாரு. சோம்பேறி சோம்பேறி...' என்று அவளது தாயுள்ளம் மனதில் கூவிக்கொண்டிருந்தது. அவளுக்கு உடம்பெல்லாம் காமம் கொட்டித் தள்ள, உமா அவளது உடலை வில்லாய் வளைத்து நெட்டித்தள்ளியபடியே, சட்டென அவனது இடது கையை எடுத்து அவன் பால்குடிக்கும் வலது மார்பின் மீது வைத்துக்கொண்டாள். இதுவரை வெறுமனே கண்மூடி அம்மாவின் முலையில் பால்குடித்துக் கொண்டிருந்தவன் இப்போது அம்மாவின் எண்ணத்தை அறிய, கண்களைத் திறந்து அந்த மார்பைக் கைகளால் லேசாக வருடியும், மென்மையாகத் தடவியும் கொடுத்தபடி அம்மாவின் காம்பைச் சப்புவதை விடாமல் தொடர்ந்தான்.
செல்வா, அவன் தலையை முன்னும் பின்னுமாக ஆட்டியபடி, பால்வராத அம்மாவின் மார்பில் பாலை வரவைக்கும் முயற்சியில், கைகளால் உமாவின் பெருத்த மார்பகங்களை பிசைந்துவிட்டுக்கொண்டே, முலைக் காம்பில் சப்பிச் சப்பி பால் குடித்துக்கொண்டிருந்தான்.
அம்மாவின் முலைகளின் மென்மையும், அவளது காம்பின் வெதுவெதுப்பான சூடும், அவன் தலைவைத்துப் படுத்திருந்த அம்மாவின் மிருதுவான தொடைகளின் வனப்புமாகச் சேர்ந்து அவனுக்குள்ளும் காமத் தீயை மூட்டியிருக்க, இப்போது அவனது ஆணுறுப்பு கட்டுக்கடங்காமல் விறைத்து, அதை அவன் அணிந்திருந்த ஜட்டியின் எலாஸ்டிக் தடுக்க முயற்சிக்க அவனுக்கு மிகவும் அசௌகரியமாக இருந்தது. அவனது ஆணுறுப்பில் இப்போது லேசாக வலியெடுக்கத் தொடங்க, அதனை நேராக்க அவன் மற்றொறு கையை கீழே கொண்டு சென்று அவனது ஆண்மையை சரிசெய்ய முயற்சிதான். இதை தற்செயலாகப் பார்த்துவிட்ட உமாவும் மகனின் நிலையைக் கண்டதும் லேசாகப் புன்னகைத்தாள்.
உமாவுக்கும் அங்கே காமம் கட்டுக்கடங்காமல் போய்க்கொண்டிருப்பதை அறியாத செல்வா, அம்மாவின் முலையைப் பிசைந்தபடி நேரம்போவதே தெரியாமல் அவளிடம் பால்குடித்துக் கொண்டிருக்க, அவளுக்கு இப்போது சுத்தமாக நிலைகொள்ளவில்லை. மகன் தன்னை ஏதாவது செய்யமாட்டானா என்று அவள் ஏங்கத் தொடங்கியிருந்தாள்.
"ம்ம்ம்ம்....ஸ்ஸ்ஸ்....ஹ்ஹம்ம்ம்ம்....ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்" என்று செய்வதறியாது காமத்தில் வெகுவாக மூச்சிறைத்தபடி, மென்மையாக மகனில் தலையில் கைவைத்து அவன் பால்குடிக்கும் அழகை ரசித்துக்கொண்டே, அதேநேரம் காமத்தை அடக்க வழிதெரியாமல் தவித்துக்கொண்டும் இருந்தாள். காமத்தீ பற்றியெரியும் நிலையில் உடலை இப்படியும் அப்படியுமாக அசைத்துக் கெண்டே இருக்க, அவளும் தான் வெட்கத்தைவிட்டு மகனிடம் எப்படிக் கேட்பாள்.
செல்வாவுக்கு முதன்முறையாக அம்மாவின் ஏக்கம் அவள் உடல் அசைவிலிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக புரியத் தொடங்கியது. அம்மாவின் நிலையறிந்து, அவனது வாயை அவள் முலையிலிருந்து எடுத்துவிட்டு அம்மாவின் கண்களை நிமிர்ந்து பார்த்துக்கொண்டே மெதுவான குரலில்
"அம்மா...! என்னம்மா, தொடை ரொம்ப வலிக்குதா. நா ரொம்ப வெய்ட்டா இருக்கேனா?" சூசகமாகக் கேட்டான்
"இல்லப்பா.... வந்து.... ம்ம்ம்...." அவளும் சொல்லத் தெரியாமல் உழன்று தவித்தாள்.
"ம்ம்ம். பரவால்லம்மா. நீ வேணா கட்டில்ல படுத்துக்கோ" அவன் பாசத்துடன் சொல்ல, அவளுக்கோ பயம். எங்கே தான் படுத்துக்கொண்டாள் மகன் எழுந்து சென்று விடுவானோ, திரும்பவும் பால் குடிக்க மாட்டானோ என்ற பயம் அவளுக்கு.
"பரவால்லப்பா. எனக்கு ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை" என்று 'நீ நிறுத்தாமல் அம்மா மொலைல பாலக் குடி' என்பதாகப் பொருள்படக் கூறினாள். அதற்கேற்ப அப்போதும் உமா அவளது மார்பகங்களை மகனிடமிருந்து மறைக்க எந்தவொரு முயற்சியையும் எடுக்கவில்லை.
"இல்லம்மா. நீ கட்டில்ல படுத்துக்கோ..." என்று சொல்லிவிட்டு அவன் உமாவின் மடியிலிருந்து எழ, அவளுக்கோ இப்போது கொஞ்சமும் இருப்புக் கொள்ளவில்லை. அவ்வளவுதான் குடித்தது போதுமென்று மகன் எழுந்து போய்விடுவானோ, அவள் பயந்தாள். அதற்கேற்றாற் போல அவனும் கட்டிலை விட்டு எழுந்து அப்படியே சுற்றி வந்து கட்டிலில் உமாவுக்கு வலதுபுறம் வந்து அமர்ந்துகொண்டான். அவன் திரும்ப வந்து அமர்ந்ததும்தான் உமாவுக்கு சற்று நிம்மதியாக இருந்தது.
"அம்மா... அம்மா... தூங்கிட்டியா?!" செல்வா பரிவுடன் அம்மாவிடம் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான். அவனது கேள்விக்கு சிறிது நேர மௌனத்திற்குப் பிறகு உமாவிடமிருந்து
"இல்லப்பா... தூக்கம் வரல" அவளது குரல் உடைந்திருப்பது போல் தோன்றியது.
"ஏம்மா?! இன்னும் சாப்பிடக் கூட இல்லையே" அவனது கேள்விக்கு, "பசிக்கல" என்று அவன் அம்மாவிடமிருந்து ஒற்றை வரியில் பதில் வந்தது.
"அம்மா, நைட்டு சாப்பிடாம படுக்க வேண்டாம். கொஞ்சமா சாப்பிட்டு வந்து படுத்துக்கோங்க"
"பிலீஸ்ப்பா. எனக்கு பசிக்கல. அம்மாவை தொந்தரவு பண்ணாத" மீண்டும் அவளிடமிருந்து ஒரு விரக்தியான பதில் மட்டுமே வந்தது. அவனுக்கும் அதற்க்கு மேலும் அம்மாவிடம் கேட்டுக்கொண்டிருப்பது வீண் என்ற முடிவுக்கு வந்தவன் அந்த அறையிலிருந்து வெளியேறினான். உமாவுக்கோ, தான் வேண்டாம் என்று சொன்னால் மகன் தன்னிடம் ஆறுதலாக ஏதாவது பேசக்கூடும் என்று எதிர்பார்த்தவளுக்கு இப்போது மிகவும் ஏமாற்றமாக இருந்தது. சிறிது நேரம் கலக்கத்தோடு படுத்திருந்தவளை,
"அம்மா... எந்திருச்சு உக்காரு" பின்னாலிருந்து மகனின் வார்த்தைகள் சுய நினைவுக்குக் கொண்டு வர, அவள் படுத்துக்கொண்டே மெதுவாக தலையை மட்டும் திருப்பிப் பார்த்தாள். பார்த்தவளுக்கு உடனே கண்களில் கண்ணீர் கட்டிக்கொண்டு வந்துவிட்டது. அங்கே செல்வா ஒரு சாப்பாட்டுத் தட்டில் நான்கு இட்லியை வைத்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான். உமா சட்டென்று எழுந்து அமர்ந்தவள், கண்களில் குளமாக இருந்த கண்ணீரை மெதுவாக துடைத்துக்கொண்டே,
"என்னப்பா இது?! எனக்காக இங்கயே சாப்பாடு கொண்டு வந்திட்டியா?" மகனின் கண்களை பாசத்தோடு பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.
"நீ பசியோடு படுக்க வேண்டாம்மா. கொஞ்சமா சாப்பிட்டுட்டு படுதுக்கோ" அவன் சொல்ல, உமாவுக்கு 'அம்மா தினமும்தான் பசியோடு படுக்கிறேன். அது உனக்குத் தெரியுமா' என்று மனதில் தோன்றியது. அவள் மனது அப்போது நினைத்தது வயிற்றுப பசியை அல்ல.
"அம்மா, கை கூட கழுவலையே கண்ணா?" சொல்லிவிட்டு ஏக்கமாக மகனைப் பார்த்தாள்.
"பரவால்ல, நீ கையெல்லாம் கழுவ வேண்டாம்.." என்று சொல்லிவிட்டு கட்டிலை சுற்றிக்கொண்டு வந்தவன் கொண்டுவந்த தண்ணீர் சொம்பை அருகிலிருந்த மேசையில் வைத்துவிட்டு அம்மாவின் அருகில் கட்டிலில் அமர்ந்தான். இட்லியை சிறிய துண்டாக பிய்த்தெடுத்தவன், கையை அம்மாவின் வாய்க்கு அருகே கொண்டு சென்றபடி
"ம்ம்ம். வாயைத் திற..." என்று சொல்ல மீண்டும் அவள் கண்கள் குளமாகி கன்னத்தில் கண்ணீர் வழிந்தது.
"ம்ம்ம். அம்மா. மொதல்ல கண்ணத் தொடச்சிட்டு சாப்பிடு. நானே ஊட்டுறேன்" என்று சொன்னவனை காதலோடு பார்த்த உமா, அதற்கு மேலும் எதுவும் பேசாமல் உதடுகளை அவனது விரல்களில் பதித்து மகன் கொடுத்த உணவை ஆசையோடு வாங்கி சாப்பிடத் தொடங்கினாள். அவனும் ஒவ்வொரு வாயாக அம்மாவுக்கு இட்லியைப் பிய்த்து ஊட்டிக் கொண்டிருக்க, உமாவும் எதுவும் பேசாமல் சிறு குழந்தையைப் போல், அவன் விரல்களை எச்சில் படுத்திக்கொண்டே உணவை வாயில் வாங்கிக்கொண்டிருந்தாள். ஒவ்வொரு முறையும் மகனின் விரல்கள் அவள் உதட்டிலும், வாய்க்குள்ளும் நுழையும்போது அவளுக்கு சொல்லமுடியாத இன்பமாக இருந்தது. உடல் அவ்வப்போது அவளுக்குச் ஜிவ்வென்று சிலிர்த்துக்கொண்டது. அது தாய்ப்பாசம் மட்டுமே இல்லையென்பது அவளுக்கு நன்றாகவே தெரிந்திருந்தது.
அவனது விரல்களை நிதானமாக உமாவின் வாய்க்குள் நுழைய, பொறுமையாக அவன் தரும் உணவை வாயில் வாங்கியபடி, அவனது விரல்கள் நாக்கில் படும்பொது ஏற்படும் உஷ்ணத்தை அனுபவித்துக்கொண்டே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உமா மகனிடம் தன்னை இழந்து கொண்டிருந்தாள். தட்டில் இருந்து இட்லிகள் ஒவ்வொன்றாகக் காலியாக, அவளுக்கு இப்போது திடீரென்று பதற்றம் தொற்றிக்கொண்டது. உணவு தீர்ந்துவிட்டால் மகனின் தொடுதல், அவன் விரல்களின் ஸ்பரிசம் கிடைக்காதே! அவன் எழுந்து பொய்விடக் கூடாதே என்று உமா பயந்துகொண்டிருந்தாள். அதன் விளைவாக அவள் உணவை உட்கொள்ளும் வேகமும் இப்போது வெகுவாகக் குறைந்திருந்தது. மிக மெதுவாக, நிதானமாக உணவை மென்று, ஒவ்வொருமுறையும் அவன் கண்களை ஆசையாகப் பார்த்துக்கொண்டே கொஞ்சம்கொஞ்சமாக உணவை விழுங்கிக் கொண்டிருந்தாள். அதைப் பார்த்த செல்வா,
"என்னம்மா, உனக்கு பசியில்லையா. சாப்பாடு போதுமா?!" அம்மாவிடம் கேட்க.
"ம்ம்ஹ்ம்ம்.. எனக்குப் பிடிச்சிருக்கு" என்று மெலிதான புன்னகையோடு அவளும் மகனைப் பார்த்தாள். அவனும் இப்போது சிரித்துக்கொண்டே,
"என்னம்மா புடிச்சிருக்கு, இட்லியா... இல்ல சட்னியா?" என்று கேட்க
"ரெண்டுமே இல்ல. வந்து... நீ ஊட்டுறது புடிச்சிருக்கு!" உமா அழகாக வெட்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.
"அப்படியாம்மா! ஆனா இப்படி மெதுவா சாப்பிட்டா அதுக்குள்ள என் கையே காஞ்சு போயிடுமே" அவன் உண்மையான அக்கறையோடு அம்மாவிடம் சொல்லிக்கொண்டிருக்க, உமா இப்போது அவளது இரு கைகளாலும் அவன் வலது கையைப் பற்றியவள், அதனை இழுத்து தனது அழகான சிவந்த உதட்டின் அருகில் கொண்டு சென்று ஆசையாக அவனது கண்களைப் பார்த்துக்கொண்டே, மெதுவாக ஒவ்வொரு விரலாக அவளது வாய்க்குள் நுழைத்து அதனை அப்படியே அவளது எச்சிலால் குளிப்பாட்டியபடி அவன் விரல் முழுவதையும் ஈரமாக்கிக் கொண்டிருந்தாள். அவனுக்கோ, அம்மா அவன் ஒவ்வொரு விரலையும் வாய்க்குள் நுழைத்து எச்சில் படுத்தி உறியும்போதும் உடல் என்னென்னவோ செய்து அவனுக்குள் ரசாயன மாற்றங்களை நிகழ்த்திக் கொண்டிருந்தது. அவன் உடல் மட்டுமல்ல இப்போது அவன் ஆணுறுப்பும் சேர்ந்தே அம்மாவின் விரல் நக்குதலால் சூடாகி கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விறைக்கத் தொடங்கியிருந்தது. அதை உணராத உமாவோ பொறுமையாக அவன் விரல்கள் ஒவ்வென்றாக ரசித்து ருசித்து அவளது வாய்க்குள் நுழைத்து முன்னும் பின்னுமாக இழுத்து சப்பிக்கொண்டே இருக்க அவனுக்கு இப்போது கொஞ்சமும் இருப்புக் கொள்ளவில்லை. உமா தன்னிலை மறந்த நிலையில், உலகையும் மறந்து கிட்டத்தட்ட ஐந்து நிமிடங்களுக்கு மேலாக இப்படியே மகனின் விரல்களை ஒவ்வொன்றாக சப்பி அதனை அவள் எச்சில் எனும் அமிர்தத்தாள் குளிப்பாட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.
செல்வாவுக்கோ, இப்போது அவனது ஆண்மை முழுவதுமாக விறைத்து அதன் அபரிமிதமான வளர்ச்சி அவன் அணிந்திருந்த ஜட்டி மற்றும் நைட் பேண்ட்டையும் முட்டிக்கொண்டு வெளியே வர முயற்சிக்க, உட்கார்ந்திருந்த நிலையில் அவனுக்கு இப்போது லேசாக வலியெடுக்கத் தொடங்கியது. அந்த வலியில் அவன் அசௌகரியமாக நெளிந்துகொண்டிருக்க, அவன் அசைவதை கவனித்த உமா இப்போது பார்வையை தாழ்த்தி அவனது பேண்டில் புடைத்து வீங்கியிருந்த ஆண்மையைப் பார்த்தாள். அவளுக்கும் இப்போது வெட்கமாகப் போய்விட்டது. நிமிர்ந்து அவனது கண்களைப் பார்த்தபடி லேசாகப் புன்னகைத்தாள்.
அம்மாவும், அவன் இடையில் முட்டிக் கொண்டிருக்கும் அண்மையைப் பார்த்துவிட அவனுக்கும் இப்போது லேசாக அவமானமாகிப் போய்விட்டது. அம்மாவின் கண்களை நேராகப் பார்க்கும் திராணி இல்லாமல் தலையை திருப்பிக் கொண்டு அம்மாவிடமிருந்து பார்வையை விலக்கிக் கொள்ள, உமா மகனின் கன்னத்தை பிடித்து நோக்கித் திரும்பியபடி அவன் கண்களை மீண்டும் உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டே,
"இதுவும் அம்மாவுக்கு புடிச்சிருக்குது கண்ணா..." என்று அவள் மனதில் உள்ளதை மகனுக்கு சூசகமாக உணர்த்த முயற்சித்துக்கொண்டிருந்தாள்.
"புடிச்சிருக்கா! என்ன புடிச்சிருக்கும்மா?" எதுவும் தெரியாதுபோல அவன் கேட்டுக்கொண்டிருக்க
"என்னமோ புடிச்சிருக்குது. போடா....! ஒண்ணுமே தெரியாததுமாதிரியே கேப்பான். டியூப்லைட்டு!" சொல்லிவிட்டு உமா மெதுவாகக் குனிந்து அவனது பேண்ட்டை துளைத்துக்கொண்டிருந்த ஆணுருப்பை மீண்டுமொருமுறை பார்த்தாள்
"யாரு, நான் டியூப்லைட்ட்டா? என்னைப் பத்தி உங்களுக்குத் தெரிஞ்சது அவ்வளவுதான் போங்க...!"
"ஓஹோ! வேற உன்னைப் பத்தி எனக்கு என்னவெல்லாம் தெரியாது? நீ சொல்லு, அம்மா தெரிஞ்சிக்கறேன்"
"நான் ஒரு பொண்ண ரொம்ப நாளா லவ் பண்றேன். அது உங்களுக்கு தெரியாதுல்ல!?" அவன் சொல்லவும் இப்போது உமா உண்மையிலேயே அதிர்ச்சியாகி, லேசாக சோகமான முகத்துடன்
"ஓஹோ! கூடப் படிக்கிறவளா? அப்படியிருந்தா, நீ சொன்னாத் தான எனக்குத் தெரியும். நா என்ன ஜோசியமா கண்டேன்?" அவளது வார்த்தைகளில் கோபம் கொப்பளித்தது
"அதில்லம்மா. அந்தப் பொண்ணு என்னவிட வயசில மூத்தவ. அதான்..." இதைச் சொல்லும்போது அவன் வார்த்தைகளில் எந்தக் குழப்பமும் இருக்கவில்லை. மாறாக முகத்தில் ஒரு சிறு புன்னைகை மட்டுமே தெரிந்தது.
"வயசுல மூத்தவன்னா? யாரு, உனக்கு சீனியரா?"
"இல்ல இல்ல. இன்னும் வயசு அதிகம்" அவனது புன்னகை இப்போது சிரிப்பாக மாறத் தொடங்கியிருந்தது
"ம்ம்ம். அதான் சொல்லும்போதே உனக்கு வாயெல்லாம் பல்லா இருக்கா! உங்க ப்ரோபெஸ்ஸரோ?" வெள்ளந்தியாக கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.
"அம்மா, அவங்கள்லாம் இல்ல. அவங்கள எனக்கு சின்ன வயசுல இருந்தே தெரியும்" அவன் சிரித்துக்கொண்டே சொல்லவும், உமாவுக்கு பொறாமை அவள் கண்களை மறைக்க, உண்மையான கோபத்தோடு
"செல்வி அக்காவா? எனக்குத் தெரியும். அவதான!?"
"அம்மா... நீதாம்மா அது. இன்னுமா நான் சொல்ல வர்றது உனக்குப் புரியல. நீதாம்மா உண்மையிலேயே டியூப்லைட்டு!"
"நாந்தான் எது. பாத்தியா! இப்ப என்னையே திட்டுறியே" கோபம் அவள் கண்களை முற்றிலுமாக மறைத்திருந்தது. அப்பாவியாய் மகனைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவன் சொல்ல வருவது புரியாமல் செல்வாவைப் பார்க்க
"அம்மா... நான் லவ் பன்றேன்னு சொன்னது உன்னத்தாம்மா" வார்த்தைகள் அவனிடமிருந்து பட்டென்று வந்து விழுந்தது. அதைக்கேட்டதும் உமாவுக்கு உலகமே ஒரு நொடி நின்றுவிட்டது போன்றதொரு உணர்வு. மீண்டும் சுயநினைவுக்கு வந்தவளுக்கு, முகமெல்லாம் ஒரு நொடியில் வெட்கத்தில் அப்படியே சிவந்து விட்டிருந்தது. என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் கொஞ்ச நேரம் மகனையே உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தவள்.
"ம்ம்ம்ம். உண்மையாவா? எவ்வளவு நாளா?" அவளுக்கு இன்னும் ஆர்வம் அதிகரித்தது.
"ரொம்ப நாளா. எனக்கு வெவரம் தெரிஞ்ச நாள்ல இருந்து. என்னோட உலகம் ரொம்ப பெருசா இருந்தப்போ... அனா, உன் உலகம் நான் மட்டும்தான்னு தெரிஞ்சப்போல இருந்து; யாருகிவிடாயும் என்ன விட்டுக்கொடுக்காத, உன்னோட மனசு எனக்கு புரிஞ்சப்போல இருந்து" அவன் வார்த்தைகள் கவிதையாய் வந்து விழ உமாவின் முகமெல்லாம் பூரித்துப்போய்விட்டது. அவளுக்கு ஆனந்தமும் வெட்கமும் மாறி மாறி வந்துகொண்டிருந்தது.
"உனக்கு இப்படியெல்லாம் கூட பேசாத தெரியுமா கண்ணா! என்னமா பேசுற" சொல்லிவிட்டு மகனின் முகத்தை இரு கைகளாலும் ஏந்தியவள் அவனது நெற்றியில் முத்தமிட்டு அப்படியே அவனை உச்சிமுகர்ந்தாள். பின்பு அவளே
"அப்படின்னா, எங்கிட்ட ஏன் இப்ப வரைக்கும் சொல்லவே இல்ல" முகம்சிவக்க மகனைப் பார்த்து கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.
"எப்படிம்மா சொல்லுறது... நீ எனக்கு அம்மாவாச்சே!. தப்பா நெனச்சிட்டேன்னா என்ன பண்றது?" உண்மையானு புரிதலுடன் அவன் சொல்ல
"அப்போ, இப்ப மட்டும் எப்படிச் சொன்ன! அம்மா தப்பா நெனைக்க மாட்டேனா?" உமா சரியாக பாயிண்டை பிடித்துவிட்டிருந்தாள்
"நீயும்... வந்து உனக்கும் என்னை பிடிக்கும்னு தெரிஞ்சது. அதான் சொல்லிட்டேன்"
"நானும் உன்னை லவ் பண்றேன்னு சொல்றியா?"
"இல்லையாம்மா?!"
"இல்ல. நான் உன்ன லவ்வெல்லாம் பண்ணல" செயற்கையாக முகத்தை இறுக்கமாக வைத்துக் கொண்டு சொன்னாள். இருந்தாலும் அவள் முகத்தில் வந்த வெட்கத்தை அவளால் கட்டுப் படுத்தமுடியவில்லை.
"ஓஹோ, அப்படியா? அப்ப நான்தான் உன்ன தப்பா நெனச்சிட்டேன். சரிம்மா. நான் சொன்னதை இப்ப வாபஸ் வாங்கிக்கறேன். போதுமா?" அவனும் தனது பங்குக்கு விளையாட்டை தொடர
"லவ் பண்ணலன்னு தான் சொன்னேன். அதுக்காக... புடிக்கலேன்னு அர்த்தமில்லயே"
"அப்புறம். அதுக்கு என்ன அர்த்தம்? மகனா மட்டும் புடிச்சிருக்கு. அப்படித்தானே!"
"ம்ம்ஹும், அதுவும் இல்ல. எனக்கு உன் மேல இருக்குறது.... வந்து, எனக்கு உன்மேல 'கொள்ள ஆச'. லவ்வு யார் மேல வேணுன்னாலும் வரும். ஆனா, எனக்கு எம்மகன் மேல மட்டும்தான் ஆசை... அதுவும் கொள்ள ஆசை. வேற யாருமே எனக்கு வேண்டாம். போதுமா...! சரியான டியூப்லைட்டு!!" மீண்டும் வெட்கப்பட்டு சிரித்தாள் மகன் மேல் தீராத ஆசை கொண்ட அந்த அன்னை. அம்மாவின் வார்த்தைகளைக் கேட்டதும், அவனுக்கு அவன் அகந்தை முற்றிலும் அழிந்தது. அவனுக்கு மட்டுமே அம்மாவின் மேல் ஆசைப்பட முடியும், அதை வெளிப்படுத்தவும் முடியும் என்கிற அகந்தை முற்றிலுமாக அழிந்தது. அந்த ஒரு நொடி அவன் அம்மாவை இன்னமும் தீவிரமாக காதலிக்கத் தொடங்கினான். சட்டென்று அம்மாவின் முகத்தை இரு கைகளிலும் ஏந்தியவன், உமாவே சற்றும் எதிர்பார்க்காத நேரத்தில் அவளது உதடுகளை அவன் உதடுகளால் கவ்வியபடி, அழுத்தமாக காதலுடன் முத்தமிடத் தொடங்கினான்.
இந்த திடீர் முத்தத் தாக்குதலை சற்றும் எதிர்பார்க்காத உமாவோ, அவள் கண்கள் விரிய மகன் முத்தமிடுவதை கொஞ்சநேரம் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தவள், என்ன நினைத்தாளோ திடீரென்று வெட்கம் வந்தவளாக மீண்டும் கண்களை மூடி, ஆசையோடு மகன் கொடுக்கும் முத்தத்தின் வேகத்திலும் அதன் நளினத்திலும் உமா அவளையே தொலைத்தபடி அவனோடு காதலாக இரண்டறக் கலந்துகொண்டிருந்தாள். அவனது பின்னந்தலையில், அவன் தலைமுடிக்குள் கைகளை நுழைத்து அதனை அழுத்தித் தடவியபடி இதுவரை அவள் அறிந்திடாத உதட்டு முத்தத்தின் ஆனந்தத்தை வெகுவாக அனுபவித்து, பதிலுக்கு அவளும் மகனோடு சேர்ந்து அவன் உதடுகளை சப்பியும் இழுத்தும் திளைத்துக்கொண்டிருந்தாள்..
சிறிது நேரம் தனது ஆசை மகனின் காதல் முத்தத்தில் திளைத்துக்கொண்டிருந்தவளுக்கு, எங்கிருந்து அவ்வளவு வெட்கம் வந்ததென்றே தெரியவில்லை. திடீரென்று அவனது முத்தத்திலிருந்து விடுபட்டவள், சட்டென்று நாணத்துடன் தலையைக் குனிந்துகொண்டாள். செல்வாவுக்கோ அம்மா எதற்க்காக உதட்டு முத்தத்திலிருந்து விடுபட்டாள் என்று தெரியாமல் உமாவின் முகத்தையே ஆர்வமாகப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். உமா, மகன் தானையே பார்த்துக்கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தவள், அவன் கண்களை நிமிர்ந்து பார்த்துக்கொண்டே
"என்னடா செல்வா, அம்மாவ அப்படியே திங்குற மாதிரி பாத்துட்டே இருக்குற. ம்ம்ம், என்ன வேணும்?!" அவள் வார்த்தைகளில் தான் அவ்வளவு குறும்பும் வெட்கமும்.
"ஒன்னும் இல்லம்மா. வந்து, சும்மாதான் பாத்தேன்" அவன் அம்மாவின் முகத்தில் தெரிந்த பாந்தமான அழகிலும், சற்றுமுன்னர் தீண்டிய அம்மாவின் உதடுகளின் அதீத மென்மையிலும் சிக்கி வார்த்தைகள் வராமல் திணறிக்கொண்டிருந்தான்.
"ஒன்னும் இல்லேன்னா, இப்படியா குறுகுறுன்னு பாப்பாங்க. விட்டா அம்மாவ அப்படியே கடிச்சி சாப்பிட்டுருவ போலருக்குதே?!" உமா புன்னகைத்துக்கொண்டே கேட்க, அவனும் இப்போது கொஞ்சம் தைரியம் வந்தவனாக
"பின்ன, நீ நல்லா சாப்பிட்டுட்டே. எனக்குப் பசிக்காதா. நானும்தான் இன்னும் சாப்பிடல" அவனும் அம்மாவைப் பார்த்து அதே குறும்புடன் புன்னகைத்தான்.
"ஓஹோ. அதுக்குன்னு, அம்மாவயே சாப்பிடப் போறியா? ரொம்பதான்!" அவள் மனதிலுள்ள ஆசைகளை நளினமாக மகனிடம் வெளிப்படுத்திக்கொண்டிருந்தாள்.
"ம்ம்ம் சாப்பிடலாம்தான். ஆனா, நீங்க எனக்கு ஊட்டுவீங்களான்னு தெரியலையே!?"
"உனக்குப் பசிச்சா, நீயேதான் எடுத்துப் போட்டு சாப்பிடணும். இதெல்லாமா உக்காந்து உனக்கு சொல்லிட்டு இருப்பாங்க" சொல்லிவிட்ட உமாவுக்கு அப்படியே முகம் குங்குமமாய் சிவந்துவிட்டது.
"சரிதான்.... ஆனா, உனக்குப் பசிக்குதுன்ன ஒடனே நாமட்டும் உனக்கு தட்டுல சாப்பாட்ட போட்டு ஊட்டுனேனே. இப்ப, எனக்கு பசிச்சா நீயே வந்து எனக்கு ஊட்டக் கூடாதா?" அவனும் அம்மாவை மடக்கினான்.
"ம்ம்ம். ரொம்ப நல்லாத்தான் பேசுறே! உனக்கு, நானே வந்து வாயில வச்சி ஊட்டணுமாக்கும்?"
"ஆமா, சின்ன வயசுல நீங்கதானே எனக்கு ஊட்டுனீங்க. அம்மா தான மகனுக்கு ஊட்டணும். இல்லையா?"
"இந்தப் பேச்செல்லாம் நல்லா வக்கணையா பேசு... நான் உனக்கு அம்மா மட்டும் தான்னா, ஊட்டிருவேன். நீயே சொல்லு, நா வெறும் அம்மா மட்டுந்தானா?!" வாருவதில் இது உமாவின் முறை
"ஓஹோ, நீ எனக்கு அம்மா இல்லையா? அப்புறம் யாரு?
"ம்க்கும்... நீதானா கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னால சொன்ன. அம்மா இல்ல அதுக்கும் மேல, இதுக்கும் மேலன்னு... இப்ப வந்து என்கிட்டயே கேக்குற பாத்தியா! போடா கேடி. உன்னயெல்லாம் நம்பவே கூடாது" குழந்தையாய் சிணுங்கினாள் உமா
"ஆமா... சொன்னேந்தான். அதுக்குன்னு நீ அம்மாவே இல்லேன்னு ஆயிருமா" அவன் சொல்வதும் சரிதானே
"உங்கிட்ட பேசி ஜெயிக்க முடியுமா கண்ணா. ம்ம்ம் சொல்லு... என் கண்ணனுக்கு அம்மாகிட்ட இப்ப என்ன வேணும்" ஏதாவது ஏடாகூடமாக கேட்கமாட்டானா என்று எதிர்பார்ப்போடு அவன் கண்களையே ஆர்வமாய்ப் பார்த்தாள்
"நீ செம்ம அழகா இருக்கம்மா. எனக்கு, உன்ன பாத்துட்டே இருந்தா மட்டும் போதும்"
"ஓஹோ, பாத்துட்டே இருந்தா போதுமா! வேற எதுவும் அம்மாகிட்ட வேண்டாமா ஐயாவுக்கு?"
"இப்போதைய்க்கு அது மட்டும் போதும்மா. வேற எதுவும் வேண்டாம்"
"ரோம்ப நல்லா பேசுற, பெரிய கவிஞன் மாதிரி. ஆனா அம்மாவுக்கு ஒரு ஆசை..." சொல்லிவிட்டு தயங்கினாள்
"சொல்லும்மா. என்ன... என்னம்மா செய்யணும்" அவன் ஆர்வமாக உமாவிடம் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான்.
"வந்து... நீ அம்மா மடியில படுத்துக்குறியா. உன்ன, என் மடில படுக்க வச்சுக்கணும் போல ஆசையா இருக்கு அம்மாக்கு"
"சே... இவ்வளவுதானா. இதுக்குதான் இவ்வளவு தயங்கினியாம்மா?" அவனுமே இப்போது ஏமாந்து போனான்
"ம்ம்ம், வேறென்ன! எனக்கும் இப்போதைக்கு!! அது மட்டும் போதும்!!" இப்போது அவன் வார்த்தைகளே அவனுக்கு எதிராக திரும்பியது. சொல்லிவிட்டு உமா மகனை எதிர்பார்த்து நன்றாக நிமிர்ந்து உட்கார்ந்துகொள்ள, அவனும் மெதுவாக நகர்ந்து வந்து கட்டிலின் சம்மணமிட்டு அமர்ந்திருந்த அம்மாவின் வலது தொடையில் தலையை வைத்தபடி படுத்துக்கொண்டான். அப்படிப் படுத்துக்கொண்டே குனிந்து அவனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த அம்மாவின் கண்களை ஆசையாகப் பார்த்தான்.
"என்ன கண்ணா அம்மாவை அப்படிப் பாக்குறே. அம்மா மொகத்துல ஏதாவது எழுதியிருக்கா என்ன?" புன்னகைத்தாள்
"உண்மையிலயே நீ, செம்ம அழகும்மா. நீ பாக்குறதுக்கு எப்படி இருக்குற தெரியுமா?"
"ம்ம்ம்... எப்படி இருக்காங்களாம். சொன்னதான தெரியும்"
"சும்மா அப்டியே தேவத மாதிரி, வானத்துல இருந்து இறங்கி வந்த அப்சரஸ் மாதிரி இருக்கம்மா"
"சீ.... அம்மாகிட்ட இப்படித்தான் பேசுவாங்களா? பொறுக்கி! பொருக்கி!!"
"வேற யாருகிட்ட இப்படி பேசுவாங்க" கொக்கி போட்டான்.
"வந்து, லவ்வர்க்கிட்டதான் இப்படியெல்லாம் பேசுவாங்க. ம்ம்ம்" சொல்லிவிட்டு அவன் பதிலுக்காக காத்திருந்தாள்
"அப்படின்னா நீ எனக்கு லவ்வர் இல்லையா?" அவனும் குறும்பாக அம்மாவைப் பார்த்தான்
"இல்லேன்னு நான் எப்பவாவது சொன்னேன்னா?" சொல்லிவிட்டு வெட்கப்பட்டாள்
"ஓஹோ, இல்லேன்னு வேற சொல்லுவியா. சொல்லித்தான் பாரேன்"
"சொன்னா என்ன பண்ணுவே! நான் ஒண்ணும் உனக்கு லவ்வரெல்லாம் கிடையாது. உனக்கு அம்மா. அது ஞாபகம் இருக்குதா இல்லையா?" உமா வேண்டுமென்றே அவனை வம்புக்கிழுக்க, அவன் அம்மாவையே இழுக்கத் தொடங்கினான். அவன் சட்டென்று கைகளை கீழே ஊன்றியபடி நிமிர்ந்து அப்படியே அம்மாவின் தோள்களில் கைகளை வளைத்து, அம்மாவின் உதட்டில் மீண்டும் அழுத்தமாக முத்தமிட, அவளும் வேண்டுமென்றே அவனது முத்தத்திலிருந்து விடுவித்துக்கொண்டு, அவனை மீண்டும் தனது மடியில் அழுத்தித் தள்ளியபடி
"சீ... பொருக்கி! இப்படியா வந்து அம்மாவுக்கு முத்தம் கொடுக்குறது" அப்படியே நாணிக்கொண்டிருந்தாள் அந்த நாற்பத்தைக் கடந்த பேரிளம் பெண்.
"வேற எப்படிக் கொடுக்குறது! சரி, எனக்குத் தெரியல!! நீதான் கொஞ்சம் சொல்லிக் கொடேன்"
"உனக்கு ரொம்ப கொழுப்பாயிடிச்சி. ரெண்டு நாளைக்கு சாப்பாடு போடாம விட்டாத்தான் சரிப்பட்டு வருவே.. சீ, பேச்சப் பாத்தியா உனக்கு!?"
"அதான், நீ இன்னைக்கு சாப்பாடே போடலயே. நீ மட்டும் நாலு இட்லியை நல்லா அமுக்கு அமுக்குன்னு அமுக்கிட்டே. எனக்கு மட்டும் பசிக்காதா? கடைசில பெரியம்மா கூட சண்ட போட்டு, ரெண்டு பெறுமா சேர்ந்து என்ன பட்டினி போட்டுட்டீங்க" அவன் எந்த வார்த்தைகளை தவிர்க்க வேண்டுமென்று நினைத்தானோ, அனால் தெரியாமல் அந்த வார்த்தைகளே அவன் வாயிலிருந்து வந்து விழ
"பாத்தியா... நீ திரும்பவும் அவ பேச்சை ஆரம்பிச்சிட்டே! அவதான் என்னமோ 'நான்தான் பால் கொடுத்தேன், நான்தான் பால்கொடுத்தேன்'-ன்னு ரொம்ப பீத்திக்குறா. எனக்கு, மனசு எவ்வளவு கஷ்டமா இருக்கும். கொஞ்சமாவது நெனச்சிப் பாத்தியா. நீயும் திரும்ப அதையே சொல்லிக் காட்டுறே" சொல்லிய உமாவின் கண்களில் கண்ணீர் அப்படியே கட்டிக்கொண்டு வந்தது.
"அம்மா சாரிம்மா. நான் உன்னை கஷ்டப் படுத்தணும்னு அப்படிச் சொல்லல. என்ன மன்னிச்சிடும்மா, ப்ளீஸ்" அவன் கைகளை நீட்டி அம்மாவின் கண்களைத் துடைக்க, அவளும் அப்படியே மகனின் கைகளை தனது மார்பில் நன்றாக அழுத்தியவாறு இருக்கமாகப் பிடித்து, அவளது கன்னத்தில் வைத்துக் கொண்டாள்.
"உன்னோட பெரியம்மாவும் பாவம்தான். இல்லேன்னு சொல்லல. அவளுக்கும் ஒரு ஆம்பளப் புள்ள வேணும்னு ரொம்ப ஏங்கினா. அதனாலதான், அன்னைக்கு உங்க தாத்தாவும் அவளும் சேர்ந்து உன்ன இங்கயே வச்சிக்கிறோம்னு கேட்டப்ப, என்னாலயும் மறுக்க முடியல. அதுலதான், அன்னைக்கு உங்கப்பாவுக்கும் உங்க தாத்தாவுக்கும் நடுவுல பயங்கர சண்டை வந்தது; 'நான் பெத்த புள்ளைய எனக்கு வளக்கத் தெரியாத? அவ்வளவு தூரம் வக்கத்துப் போயா இருக்கோம்'- ன்னு பெரிய மனுஷன்னு கூட பாக்காம அப்படி இப்படின்னு உங்கப்பா பேசிட்டார். அந்தக் கோபத்துல, உங்க தாத்தாவும் உன்ன இங்க இருந்து கூட்டிட்டுப்போக விட மாட்டேன்ன்னு சொல்ல, எனக்கும் அப்ப என்ன பண்றதுன்னு தெரியல. உன்ன, இங்கயே விட்டுட்டு வாடின்னு உங்கப்பா சொல்ல நானும் வேற வழியில்லாம, அவரு சொல்ல தட்டமுடியாம நாலு வருஷம் உன்ன இங்கயே அம்போன்னு விட்டுட்டு போயிட்டேன். அதுக்காக, இன்னைக்கு வரைக்கும் எத்தனை நாளு நா தூங்காம அழுத்திருப்பேன் தெரியுமா? உனக்கு, இதோ இந்த மாருல பால் கொடுக்க முடியாம எத்தன நாளு ஏங்கியிருக்கேன் தெரியுமா" இத்தனை விளக்கமாக உமா நடந்ததை சொல்லிமுடிக்கும்போது, அவள் கண்களில் இருந்து தரை தாரையாக கண்ணீர் வழிந்துகொண்டிருந்தது.
இதை பார்த்த செல்வாவுக்கும் அம்மாவின் பரிதாபமான நிலை, அவனுக்கு மிகவும் கவலையை அளித்துக்கொண்டிருந்தது. தேவையில்லாமல் இப்போது பெரியம்மாவின் பெயரை சொன்னது தப்பென்று அவனுமே சற்று தாமதமாகதான் உணர்ந்துகொண்டிருந்தான்.
"அம்மா சாரிம்மா, நீ இவ்வளவு தூரம் கஷ்டப் படுவேன்னு எனக்குத் தெரியாதும்மா. என்னால நீங்க ரெண்டு பேரும் சண்டை போட வேண்டான்னு தான் அதைச் சொன்னேன். மத்தபடி, உன்ன நோகடிக்கணும்னு எண்ணத்துல சொல்லலம்மா. ப்ளீஸ், நான் சொன்னது தப்புத்தான். மொதல்ல அழாம கண்ண தொடச்சிக்கோம்மா. பிலீஸ்ம்மா, இங்க கொஞ்சம் பாரேன்" அவன் அம்மாவை சமாதானம் செய்ய முயற்சிக்க, முதல்முறை அவளுக்கும் உண்மையில் மகனின் நல்ல எண்ணம் புரியத் தொடங்கியது. அப்படியே அவள் கண்களை துடைத்துக்கொண்டே,
"பரவால்ல செல்லம். எனக்கும், எல்லாத்தையும் உன்கிட்ட கொட்டினத்துல மனசுல உள்ள பாரமே கொறஞ்சி லேசான மாதிரி இருக்குது. தேங்க்ஸ் கண்ணா. அம்மா உன் மனச காயப் படுத்தியிருந்தா அம்மாவை மன்னிச்சுடு!"
"சீ... என்னம்மா நீ இதுக்கெல்லாம் போய் மன்னிப்பு அது, இதுன்னு. நான் எதுவும் நினைக்கல. நீயும் எல்லாத்தையும் மறந்துட்டு அப்படியே கொஞ்சம் சிரிச்சாதான் என்ன? இப்படி அழுது வடிஞ்சா, பாக்க நல்லாவே இல்ல" மீண்டும் அம்மாவை இயல்புக்கு கொண்டு வர அவன் லேசான கிண்டலுடன் சொல்ல
"சீ... பொருக்கி, பொருக்கி. இப்பதான் அம்மா அழகு, தேவத அப்படி இப்படின்னு பீலா உட்ட. இப்ப நல்லாவே இல்லன்னு சொல்லுறியா. பிராடு..." அவள் முகத்தில் இப்போது மீண்டும் சிரிப்பு வந்தது.
"சரி, எனக்கு பசிக்குதுன்னு சொன்னேனே? அதுக்கு என்ன பண்ணப் போற... இன்னைக்கு முழுசும் நான் பட்டினிதானா?" அம்மாவை பழையபடி சகஜமாக மாற்றும் முயற்சியில் அடுத்த ஆயுதத்தை கையிலெடுத்தான்.
"உனக்கு என்ன வேணும்னு அம்மா கேட்டேன்... நீதான் சொல்லவே இல்லையே?" உமாவும் இப்போது இயல்புக்கு வந்துவிட்டிருந்தாள்.
"எனக்கா... வந்து, எனக்கு பசிக்குது. கொஞ்சமா பால் இருந்தா கூட போதும்" சொல்லிவிட்டு, அம்மாவின் மடியில் படுத்திருந்த அவன் நிமிர்ந்து அவன் கண்முன்னே பெரிதாக உருண்டு திரண்டு நீட்டிக் கொண்டிருந்த அம்மாவின் பஞ்சுபோன்ற முலைகளைப் பார்த்தான். அவனது பார்வை போகும் இடத்தை அறிந்தவள்
"சீ... பொருக்கி, பொருக்கி. நீ பாக்குற பார்வை ஒண்ணுமே சரியில்லையே!" லேசாகச் சிரித்தாள்
"நீதான துருவித் துருவிக் கேட்ட, என்ன வேணும்னு. இப்ப கோச்சிக்கிட்டா என்ன அர்த்தம்!"
"நா ஒன்னும் கோச்சிக்கல. சின்னப் புள்ளையா இருந்தா பரவால்ல. இப்பதான் மூணு கழுத வயசாச்சே, அதான் கொடுக்கலாமா வேண்டாமான்னு யோசிக்கிறேன்"
"சரி, வேண்டான்னா விடு. சின்ன வயசுல நான் பால் குடிக்கலேன்னு நீ வருத்தப்படியே, அதான் கேட்டேன். ரொம்பத்தான் பிகு பண்றே. வேண்டாம்னா விடு!" அவனும் அம்மாவின் மனதை நன்றாகவே பிடித்திருந்தான்.
"சீ.... எனக்கு வெக்கமா இருக்குடா கண்ணா....ம்ம்ம்ஹ்ஹ்ம்ம்" உமா சிணுங்கினாள்
"அதான் சொல்லிட்டேனே. பருத்தி மூட்ட, குடோன்லயே இருக்கட்டும்னு. அப்புறம் என்ன. எனக்கு ஒன்னும் வேண்டாம். போதுமா!" அவனும் விடுவதாக இல்லை. அம்மாவை மேலும் சீண்டினான்.
"சரி. அப்ப ஒண்ணு பண்ணு. கண்ண நல்லா மூடு"
"எதுக்கு...? தாலாட்டுப் பாடி என்ன தூங்க வைக்கப் போறியா?"
"லொட லொடன்னு பேசிட்டே இருக்காம, நா சொன்னத செய்யி. இல்லேன்னா ஒததான் வாங்குவே!" அவள் மிரட்ட அவனும் சிரித்துக்கொண்டே கண்களை மூடினான். அந்த அறையில் விளக்குகள் எல்லாம் அணைக்கப்பட்டு விடிவிளக்கு ஒன்று மட்டுமே எரிந்துகொண்டிருக்க, அவன் கண்களை மூடியதும்.
"அம்மா சொல்றவரைக்கும் நீ கண்ண தொறக்கக் கூடாது" சொல்லிக்கொண்டே உமா அவள் முந்தானைக்குள் கையைவிட்டு உள்ளேயிருந்து அவளது ஜாக்கெட்டின் ஹூக்குகளை ஒவ்வொன்றாக அவிழ்க்கத் தொடங்கினாள். அப்போது அவள் அணிந்திருந்த வளையல் மற்றும் சேலையின் மெலிதான உரசல் சத்தங்கள் செல்வாவின் காதுகளில் ஒலித்துக்கொண்டிருக்க, அவனுக்கோ இப்போது ஆர்வத்தை அடக்க முடியாமல் தவித்துக்கொண்டிருந்தான். அதே ஆர்வமும், படபடப்பும் உமாவுக்குள்ளும் இருக்க அவளுக்கு இதயம் படபடவென்று அடித்துக்கொண்டிருந்தது.
அன்று அவள் ப்ரா அணிந்திருக்கவில்லை. ஒருவழியாக அவளது ஜாக்கெட்டின் ஹூக்குகள் எல்லாவற்றையும் அவிழ்த்துவிட்டிருந்தாள். தனது வலப்புற மார்பை மெதுவாக கையில் ஏந்தியவள், அடுத்து என்ன செய்வது எப்படித் தொடங்குவது என்று தெரியாமல் கொஞ்ச நேரம் தயங்கியபடி இருந்தாள். பின்பு கொஞ்சமாக தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு
"செல்வா, ஞாபகம் இருக்கட்டும். அம்மா சொல்றவரைக்கும் கண்ணைத் திறக்கவே கூடாது" என்று கூச்சத்துடன் அவனுக்கு அறிவித்துக்கொண்டே, கொஞ்சமாகக் குனிந்து அவளது வலதுமார்பை கைகளில் பிடித்துக்கொண்டே காம்பை மட்டும் மகன் வாயின் அருகில் கொண்டு சென்றாள்.
"ம்ம்ம்ம்...." என்று அறிவித்தபடி இன்னும் கொஞ்சம் குனிந்து அவளின் மார்புக்காம்பை செல்வாவின் உதடுகளில் வைத்து மெதுவாக முன்னும் பின்னுமாகத் தேய்க்க, செல்வா வேண்டுமென்றே அவனது வாயை திறக்காமல் இறுக்கமாக மூடிக்கொண்டு அம்மாவை மேலும் தவிக்க விட்டான்.
"டேய், என்னடா கண்ணா நீ. அம்மா, கண்ணத்தான் திறக்கக் கூடாதுன்னு சொன்னேன். வாய இல்ல. ம்ம்ம்..." உமா வெட்கப்பட்டுக்கொண்டே அவன் காதுக்கு அருகில் குனிந்தபடி கிசுகிசுக்க, அவனும் இப்போது மெதுவாக வாயைத் திறந்து, அம்மாவின் பென்சில் ரப்பர் போன்று நன்றாக விறைத்து நீட்டிக்கொண்டிருந்த மார்புக் காம்பை உதடுகள் திறந்து அவன் வாய்க்குள் முதுமெதுவாக நுழைத்துக்கொண்டான். அவளும் இப்போது "ம்ம்ம்" என்று அவனுக்கு சைகை செய்ய அதன் அர்த்தத்தை புரிந்துகொண்ட செல்வாவும் இப்பொது மெதுமெதுவாக அம்மாவின் காம்பை வாய்க்குள் இழுத்துக்கொண்டே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சின்னக் குழந்தை பால் குடிப்பது போல முலையை சப்பத் தொடங்கினான்.
மகன் அவளது காம்பை வாயில் இழுத்துச் சப்பிக்கொண்டிருக்க உமாவுக்கோ மனதிலும் உடலிலும் ஏதோவொரு இனம்புரியாத உணர்வுகள் ஏற்பட்டு அவள் கண்கள் முழுவதும் கண்ணீரில் நனைந்துவிட்டிருந்தது. மகனின் வயது என்னவாக இருந்தாலும், அவனுக்கு பாலூட்டும் உணர்வு அவளை மிகவும் நெகிழ்ச்சியுரச் செய்து கொண்டிருந்தது. அவள் முதலில் தாய்மையோடு பாலூட்டினாலும் சற்று நேரத்திலேயே அந்த தாய்ப் பாசம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக காமமாக உடலில் உருவெடுக்கத் தொடங்கியிருந்தது. அவன் மார்பைச் சப்பிக் குடிக்கும் அழகிலும் நேர்த்தியிலும் உமாவுக்கு அப்படியே அவள் உடல் கிளர்ந்து உடம்பெல்லாம் மின்சாரம் பாய்ந்தது போன்றதொரு உணர்வு. அவள் முலையில் தோன்றிய அந்த காமம் எனும் மின்சார அலை மூளையைத் தாக்க, சட்டென நொடிப்பொழுதில் அது அவள் அழகு மேனியெங்கும் பரவி, இப்போது அவள் பெண்மையையும் தாக்கி அங்கிருந்து காமத் திரவம் ஊற்றுப்போல சுரக்கத் தொடங்கியது. அந்த ஈரம் மற்றும் அவள் பெண்மையில் ஏற்பட்ட குறுகுறுவென்ற உணர்வு அவள் உடலை இரண்டு மூன்றுமுறை தாக்கி அப்படியே தூக்கிப் போட, அதனோடு சேர்ந்து அவளும் உடலை வளைத்து நெளித்து, அவளது மார்பை இன்னும் கொஞ்சம் மகன் வாய்க்குள் திணிக்க போராடித் தவியாய் தவித்துக்கொண்டிருந்தாள்.
அங்கே செல்வாவோ, அம்மாவின் உடலில் ஏற்பட்ட ரசாயன மாற்றங்களையும், கரைபுரண்டோடும் அவள் காமத்தையும் உணராமல் வெகு நிதானமாக உமாவின் மார்பை வாயில் கவ்வியபடி அவளது சூடான காம்புகளைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ரசித்து ருசித்துச் சுவைத்துக் கொண்டிருந்தான். செல்வா அம்மாவிடம் பால்குடித்துப் பசியாறிக்கொண்டிருக்க, உமாவோ அங்கே கட்டுக்கடங்காத காமவெள்ளத்தில் வெந்துகொண்டிருந்தாள்
"செல்வா.... ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்... ம்ம்ம்ம்.. ஹ்ம்ம்" என்ற மெல்லிய முனகல் சத்தம் உமாவின் வாயிலிருந்து அவளையறியாமலேயே வெளிப்பட்டுக்கொண்டிருந்தது.
செல்வாவின் இரு கைகளும் இப்போது சிவனே என்று அவன் மார்பில் இருக்க, உமாவுக்கோ அந்தக் கைகளின் மேல் கோபம் கோபமாக வந்துகொண்டிருந்தது. 'அம்மாவ இப்படிப் போட்டு தவிக்க வச்சிட்டு, கைய எப்படி கொழந்த மாதிரி மார்ல வச்சிகிட்டு படுத்திருக்கான் பாரு. சோம்பேறி சோம்பேறி...' என்று அவளது தாயுள்ளம் மனதில் கூவிக்கொண்டிருந்தது. அவளுக்கு உடம்பெல்லாம் காமம் கொட்டித் தள்ள, உமா அவளது உடலை வில்லாய் வளைத்து நெட்டித்தள்ளியபடியே, சட்டென அவனது இடது கையை எடுத்து அவன் பால்குடிக்கும் வலது மார்பின் மீது வைத்துக்கொண்டாள். இதுவரை வெறுமனே கண்மூடி அம்மாவின் முலையில் பால்குடித்துக் கொண்டிருந்தவன் இப்போது அம்மாவின் எண்ணத்தை அறிய, கண்களைத் திறந்து அந்த மார்பைக் கைகளால் லேசாக வருடியும், மென்மையாகத் தடவியும் கொடுத்தபடி அம்மாவின் காம்பைச் சப்புவதை விடாமல் தொடர்ந்தான்.
செல்வா, அவன் தலையை முன்னும் பின்னுமாக ஆட்டியபடி, பால்வராத அம்மாவின் மார்பில் பாலை வரவைக்கும் முயற்சியில், கைகளால் உமாவின் பெருத்த மார்பகங்களை பிசைந்துவிட்டுக்கொண்டே, முலைக் காம்பில் சப்பிச் சப்பி பால் குடித்துக்கொண்டிருந்தான்.
அம்மாவின் முலைகளின் மென்மையும், அவளது காம்பின் வெதுவெதுப்பான சூடும், அவன் தலைவைத்துப் படுத்திருந்த அம்மாவின் மிருதுவான தொடைகளின் வனப்புமாகச் சேர்ந்து அவனுக்குள்ளும் காமத் தீயை மூட்டியிருக்க, இப்போது அவனது ஆணுறுப்பு கட்டுக்கடங்காமல் விறைத்து, அதை அவன் அணிந்திருந்த ஜட்டியின் எலாஸ்டிக் தடுக்க முயற்சிக்க அவனுக்கு மிகவும் அசௌகரியமாக இருந்தது. அவனது ஆணுறுப்பில் இப்போது லேசாக வலியெடுக்கத் தொடங்க, அதனை நேராக்க அவன் மற்றொறு கையை கீழே கொண்டு சென்று அவனது ஆண்மையை சரிசெய்ய முயற்சிதான். இதை தற்செயலாகப் பார்த்துவிட்ட உமாவும் மகனின் நிலையைக் கண்டதும் லேசாகப் புன்னகைத்தாள்.
உமாவுக்கும் அங்கே காமம் கட்டுக்கடங்காமல் போய்க்கொண்டிருப்பதை அறியாத செல்வா, அம்மாவின் முலையைப் பிசைந்தபடி நேரம்போவதே தெரியாமல் அவளிடம் பால்குடித்துக் கொண்டிருக்க, அவளுக்கு இப்போது சுத்தமாக நிலைகொள்ளவில்லை. மகன் தன்னை ஏதாவது செய்யமாட்டானா என்று அவள் ஏங்கத் தொடங்கியிருந்தாள்.
"ம்ம்ம்ம்....ஸ்ஸ்ஸ்....ஹ்ஹம்ம்ம்ம்....ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்" என்று செய்வதறியாது காமத்தில் வெகுவாக மூச்சிறைத்தபடி, மென்மையாக மகனில் தலையில் கைவைத்து அவன் பால்குடிக்கும் அழகை ரசித்துக்கொண்டே, அதேநேரம் காமத்தை அடக்க வழிதெரியாமல் தவித்துக்கொண்டும் இருந்தாள். காமத்தீ பற்றியெரியும் நிலையில் உடலை இப்படியும் அப்படியுமாக அசைத்துக் கெண்டே இருக்க, அவளும் தான் வெட்கத்தைவிட்டு மகனிடம் எப்படிக் கேட்பாள்.
செல்வாவுக்கு முதன்முறையாக அம்மாவின் ஏக்கம் அவள் உடல் அசைவிலிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக புரியத் தொடங்கியது. அம்மாவின் நிலையறிந்து, அவனது வாயை அவள் முலையிலிருந்து எடுத்துவிட்டு அம்மாவின் கண்களை நிமிர்ந்து பார்த்துக்கொண்டே மெதுவான குரலில்
"அம்மா...! என்னம்மா, தொடை ரொம்ப வலிக்குதா. நா ரொம்ப வெய்ட்டா இருக்கேனா?" சூசகமாகக் கேட்டான்
"இல்லப்பா.... வந்து.... ம்ம்ம்...." அவளும் சொல்லத் தெரியாமல் உழன்று தவித்தாள்.
"ம்ம்ம். பரவால்லம்மா. நீ வேணா கட்டில்ல படுத்துக்கோ" அவன் பாசத்துடன் சொல்ல, அவளுக்கோ பயம். எங்கே தான் படுத்துக்கொண்டாள் மகன் எழுந்து சென்று விடுவானோ, திரும்பவும் பால் குடிக்க மாட்டானோ என்ற பயம் அவளுக்கு.
"பரவால்லப்பா. எனக்கு ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை" என்று 'நீ நிறுத்தாமல் அம்மா மொலைல பாலக் குடி' என்பதாகப் பொருள்படக் கூறினாள். அதற்கேற்ப அப்போதும் உமா அவளது மார்பகங்களை மகனிடமிருந்து மறைக்க எந்தவொரு முயற்சியையும் எடுக்கவில்லை.
"இல்லம்மா. நீ கட்டில்ல படுத்துக்கோ..." என்று சொல்லிவிட்டு அவன் உமாவின் மடியிலிருந்து எழ, அவளுக்கோ இப்போது கொஞ்சமும் இருப்புக் கொள்ளவில்லை. அவ்வளவுதான் குடித்தது போதுமென்று மகன் எழுந்து போய்விடுவானோ, அவள் பயந்தாள். அதற்கேற்றாற் போல அவனும் கட்டிலை விட்டு எழுந்து அப்படியே சுற்றி வந்து கட்டிலில் உமாவுக்கு வலதுபுறம் வந்து அமர்ந்துகொண்டான். அவன் திரும்ப வந்து அமர்ந்ததும்தான் உமாவுக்கு சற்று நிம்மதியாக இருந்தது.
