Adultery నీకు నాకు డాష్ డాష్…

మావాడు నీళ్ళు నములుతూ “మీ అప్పు తొందర్లోనే…..” అని ఏదో అంటూ వుండగా శెట్టి అడ్డు తగిలాడు.
“అప్పు గురించి మరిచిపో. నువ్వు నాకు అప్పు తిరిగి కట్టక్కర్లేదు. అవునయ్యా సుధాకర్ ! నీలాంటి మంచి మనిషి పెళ్ళికి యిచ్చిన సొమ్ము తీసుకోవడానికి మనసు రావడం లేదు. నేనా ఏకాకిని. పెళ్ళాం, పిల్లలూ లేని ఒంటరివాడ్ని ఉన్న డబ్బునే ఏం చేయాలో తెలియడం లేదు.”
మావాడు తబ్బిబ్బపోయాడు. “మీరు చెబుతున్నది…”

“వద్దు ఇక ఏమీ మాట్లాడ్క. ఇదిగో నువ్వు రాసిచ్చిన ప్రామిసరీ నోటును చించివేస్తున్నాను” అని జేబులోంచి కాగితాన్ని తీసి ముక్కలుగా చేసి కిందపడేశాడు.
మావాడి ఆనందాన్ని వర్ణించలేం.
“శెట్టిగారూ! లేవండి. ఎప్పుడు బయల్దేరారో ఏమో భోజనం చేద్దురు” అని పిలిచాడు మావాడు మెలికలు తిరిగిపోతూ.

“భోజనం ఏమీ వద్దుగానీ ఓ చాపా దిండు ఇప్పించు. నీకు పుణ్యం వుంటుంది. వారం రోజులుగా కంటిమీద కునుకులేదు” అని శెట్టి ఆవులించాడు.
ఎంత నిద్రమీదున్నాడో ఏమో తెలియదుగాని నడుం వాల్చగానే గురక పెడుతున్నాడు శెట్టి.
నెక్ట్సు ట్రిప్ బస్సులో కళావతి వచ్చింది.

“వదినా! నేను పడుకుంటాను. వారంరోజులుగా నిద్రలేదు. మా ఆయనకి నీ చేతులతో వడ్డించేసెయ్” అంటూ ఆమె పడకమీద వాలిపోయింది.

మావాడి అప్పు ఎలా తీరిందో నాకప్పుడు అర్థమైంది.
అంతా విని గోపాలకృష్ణ వెన్నెల్లో వెన్నెలంత హాయిగా నవ్వడం చాలా బావుంది లహరికి.
అతను ఆమె భుజం మీద చేయివేసి “అలా తీరిందన్నమాట మా కజిన్ అప్పు” అని అదంతా గుర్తొచ్చి మళ్ళీ నవ్వాడు.
ఇద్దరూ కొండ ఎక్కుతున్నారు.
“ఈ వెన్నెల్లో నీలాంటి అందమైన ఆడపిల్లతో నడవడం గొప్ప అనుభవం” అన్నాడు.
ఆమెలో గర్వంలాంటి ఫీలింగ్.
“నిన్ను నీ పేరుతోగాక ముద్దు పేరుతో పిలవాలని వుంది. అమెరికాలో అబ్బాయిలు తమ గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ ని ముద్దుగా ‘హనీ’ అని పిలుస్తారట.”

“నన్ను ఏ పేరుతో పిలుస్తారు?”
“వెన్నెల”
ఎక్కడో ఆమె గుండెల్లో ప్రారంభమైన చిన్న కదలిక ప్రతి అవయవానికి పాకి ఉత్తుంగతరంగమై ఊపేసింది.
తన ప్రేమనంతా తెలియచేయడానికి భుజం మీదున్న అతని చేతిపై చేయివేసి బలంగా నొక్కింది.
అతను ఆమె మీదకి వంగి ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.
ఆమె అనాలోచితంగా కళ్ళు మూసుకుంది. ముద్దు పూర్తయ్యాక కూడా కళ్ళు తెరవలేకపోయింది. పెదవులమీద అతని పెదవులు రేపిన సంచలనం రక్తంలో సాగిపోతూ వుంది. కళ్ళు తెరిస్తే ఆ భావన పోతుందేమోనన్న సందేహంతో అలానే వుండిపోయింది.
అది గత మూడేళ్ళలో మొదటిసారి పెట్టించుకున్న ముద్దులా అనిపించడం ఆమె భర్త చేసుకున్న దురదృష్టం.
తిరిగి ఇద్దరూ నడక సాగించారు. కొండపైకి చేరుకున్నాక, భవనానికీ, దేవాలయానికీ మధ్యలో పడక ఆరెంజ్ చేశాడు నరుడు. అతను భవనం లోపల నిద్రపోతున్నాడు.

“ఇదే మన పడక”.
అతను పరుపు మీద కూర్చుని ఆమె చేయి పట్టుకొని కిందకు గుంజాడు.
ఆమె తూలి అతడి మీద పడింది. అతను ఎంత లాఘవంతో లాగాడంటే ఆమె స్థనాలు ఖచ్చితంగా అతని ఛాతీకి హత్తుకున్నాయి. వెన్నెల్లోని లాలిత్యాన్ని చంద్రశిలల్లోని కాఠిన్యాన్ని రంగరించినట్లు అతనికి రెండు రకాల భావనలు ఏకకాలంలో కలగడం ఆమె ఎద చేసిన ఇంద్రజాలం.
అతను ఆమెను మరింత దగ్గరగా లాక్కుని ముక్కుమీద వేలితో రాస్తూ “రోమాన్ శిల్పకళను గుర్తుకు తెస్తోంది” అని పెదవులపై పెదవులు ఆన్చి “ఫ్రాస్ ద్రాక్షతోటలు” అని ప్రశంసించి, కంఠం పొడవునా నాలుకతో రాస్తూ “ఇండియన్ టెంపుల్ గోపురం” అని పొగిడి ఆ కాస్తంత అలానే కిందకు దిగి వక్షస్థలంలో తలను గుచ్చి “ఈజిప్ట్స్ పిరమిడ్స్” అన్నాడు.
తన అందంలో ప్రపంచాన్ని చూస్తున్న అతనికి మరింతగా తన అందాలను చూపించాలన్న ఆకాంక్షతో అనాలోచితంగా చేసినట్లు నడుముకు అతుక్కుపోయిన చీరపొరను తొలగించింది.

“అమెరికన్ అమ్మాయిలు తమ శరీరాన్ని అబ్బాయిలు జాగ్రఫీతో పోల్చడం ఇష్టపడతారట. ‘నీ నడుము థేమ్స్ నదిలా వుంది’, ‘నీ నవ్వు నయాగారా జలపాతంళా వుంది’ ఇలా అన్నమాట. అదే ఫ్రెంచ్ అమ్మాయిలకయితే తమ అవయవాలను తినుబండారాలతో పోలిస్తే సంతోషిస్తారట. ఇక ఇండియన్ గాళ్స్ తమను పువ్వుల పోలికలతో వర్ణిస్తే ఆనందిస్తారట” అన్నాడు గోపాల కృష్ణ.
“అందుకే కాబోలు ప్రబంధాల్లో అలాంటి వర్ణనలు దంచేశారు”
“మరి నీకెలాంటి వర్ణనలంటే ఇష్టం?”
“నాకు నువ్వు ఏం చెప్పినా బావుంటుంది” అంది అతని ఒళ్ళో చేతులు వేసి. ఆమె పొడవాటి వేళ్ళు అతన్ని ఆకర్షించాయి. వాటిని నిమిరాడు..
గోళ్ళను చూసి స్త్రీ మనస్తత్వం ఏమిటో చెప్పవచ్చునంటాడు గోణికా పుత్రుడు అనే మన పూర్వికుడు.”

ఆమెలో ఇంట్రస్టింగ్ పెరిగింది. “నా గోళ్ళు చూసి నేను ఎలాంటిదాన్నో చెప్పండి” అని చేతులు ముందుకు చాచింది.
“నీవి పొడుగాటి గోళ్ళు. ఇలాంటి గోళ్ళున్నవారు కళాపిపాసులై వుంటారు. లలితకళల పట్ల ఆసక్తి. కవిత్వం పట్ల అనురక్తి కలిగి వుంటారట.”
ఆమె పొంగిపోయింది.
“మరి వెడల్పాటి గోళ్ళుంటే?”
“అలాంటివారికి స్వార్థం ఎక్కువ వుంటుందని గోణికాపుత్రుడు సెలవిచ్చాడు. పురుషుడ్ని ప్రేమించలేరు. అతనివల్ల కలిగే లాభాలమీదే ధ్యాస వుంటుంది, ప్రతిదాన్నీ అనుమానంగా చూస్తారు.”

“మీరు చెప్పింది కరెక్టే. మా తోటికోడలు పద్మకు వెడల్పాటి గోళ్ళు. ఎప్పుడూ మొగుడ్ని అనుమానిస్తుంటుంది.”
“ఇక వలయాకారపు గోళ్ళు వుండే స్త్రీలు చెడ్డవారై వుంటారు. ఎప్పుడూ అసంతృప్తితో వేగిపోతుంటారు. వంకర గోళ్ళున్న స్త్రీలు దేనినీ ఆసక్తితో చేయరు. భర్త మురిపెంగా పక్కకు చేరినా ముఖాన్ని అష్టవంకర్లు తిప్పి ఇదేదో తప్పని తంతులా ప్రవర్తిస్తారు.”
కొందరికి విశాలమైన గోళ్ళు వుంటాయి.”
“ఇలాంటి గోళ్ళున్న స్త్రీలు చాలా నెమ్మదస్తులుగా వుంటారు. పడకలో కూడా భర్త సౌఖ్యమే తన సౌఖ్యం అనుకుంటారు.”
“మీ గోళ్ళ థీరీ బావుంది” మెచ్చుకుంది.
అతను పడుకున్నాడు. కళ్ళల్లో వెన్నెలను కలిపేసుకుంటూ ఆమెవేపు చూశాడు.
“పడుకో” అన్నాడు.

ఆమె ఓ క్షణం తటపటాయించి అటూ ఇటూ చూసి పక్కపై వాలింది. ఆమె వక్షస్థలం వైపు చూస్తూ అన్నాడు “తాజ్ మహల్ పక్కన నీడలో పడుకుణి కళ్ళు పైకెత్తి చూస్తే మహల్ పైనున్న డూమ్స్ కనిపించినట్లుంది.”
ఆమె సిగ్గుపడింది.

ఆరుబయట వెన్నెల్లో అలా పడుకోవడం ఆమెకు మత్తునిస్తోంది.
“ఆ ఇళ్ళల్లో కిటికీలు, తలుపులు మూసేసి ఉక్కలో పడుకోవడం నరకం” అంది.
“ప్రతి అనుభవానికీ ముందు వెనకా వున్నట్లే సెక్స్ కూ వుంటుంది. దీన్ని గుర్తించి, అన్నీ అమర్చుకుంటేనే రసానుభూతి మిగులుతుంది. ఇది చాలామంది దంపతులకు తెలియదు. అందుకే ఏ అర్థరాత్రో ఆ మూడ్ వచ్చినప్పుడు తలుపులు బిడాయించేస్తారు.”
“మా వారులాంటి వాళ్ళయితే మరీ స్పీడ్. ముద్దు పెట్టుకునే కార్యక్రమం నుంచి ముచ్చట తీరేవరకూ మూడు నిమిషాల్లో లాగించేస్తాడు.”

అతను నవ్వుతూ అడిగాడు “మనిషి మరీ స్పీడా?”
“చాలామంది అంతే. ఇదో గేమ్ లా ఫీలవరు. ఆట అనేటప్పటికి ఇద్దరూ సమఉజ్జీలై వుండాలి. అప్పుడే ఆట మజా. ఏ ఆట అయినా ఏకపక్షంగా సాగితే చప్పగా వుంటుంది. సెక్స్ అంటేనే బూతు అన్న అభిప్రాయం వుంటుంది. దీంతో కొన్ని అపోహలు ఏర్పరచుకుంటారు. స్త్రీ నగ్న శరీరాన్ని చూస్తే దరిద్రం చుట్టుకుంటుందని అని భావించే పురుష పుంగవులు వున్నారు కానీ నగ్నత్వాన్ని చూస్తే మరింత ఎగ్జయిట్ మెంట్ కలుగుతుందని మాస్టర్స్ అండ్ జాన్సన్స్ చెప్పారు.”

“మా వారిలాంటి వాళ్ళకి అంత తీరిక ఎక్కడిది? డీలక్స్ బస్ లో ప్రయాణిస్తుంటే అర్థరాత్రి సడన్ గా దోపిడీ దొంగలు అటకాయించి, వేసుకున్నవన్నీ ఒలుచుకుపోయినట్లు వుంటుంది మా వారి ప్రవర్తన. అంత కంగారు పెట్టేస్తేడన్న మాట ఏ అపరాత్రో పక్కనజేరి. ఇప్పుడయితే అదీ లేదనుకో.”
“కరెక్టే సెక్స్ ను భార్యాభర్తలు ఓ గొప్ప సరదాకింద ట్రీట్ చేయాలి. ఎప్పుడంటే అప్పుడు, నువ్వు చెప్పినట్లు దోపిడీ దొంగల్లా అదరగొట్టేయ కూడదు. దీనికి ప్రత్యేకించి నైట్ డైరీ లాంటిది భార్యాభర్తలు ఇద్దరూ కలిసి రాసుకోవాలి. ఈ డైరీలో ఎప్పుడు సెక్స్ లో పాల్గొనాలో, ఆరోజు ఎలాంటి డ్రస్ వేసుకోవాలో ఏ రీతిలో, ఎంతసేపు పాల్గొనాలో చిన్న చిన్న విషయాలు కూడా రాసుకోవాలి. ఇలా నైట్ డైరీ మెయిన్ టైన్ చేయడంవల్ల తాము నిర్ణయించుకున్న రాత్రి కోసం ఎదురుచూడడం, ఆరోజు వేసుకోవాలనుకున్న డ్రస్ లను భద్రపరచుకోవడం ఇలాంటివన్నీ బావుంటాయి.”

“ఈ నైట్ డైరీ ఐడియా బావుంది. ఆ రోజు అలంకరణ గురించి ఈరోజునుంచే ఊహించుకోవడం, ఆ రాత్రి కోసం కలలు కనడం, ఆ రాత్రి భంగిమ పదే పదే కళ్ళలో మెదలడం, తీరా ఆ రోజు వచ్చాక తొట్రుపడడం థ్రిల్లింగ్ గా వుంటుంది.”
వెన్నెల వాళ్ళిద్దరి మీద కురిసి నిశ్శబ్దంగా కిందకు జారుతోంది.
“నువ్వు ఇంతవరకూ ఎవరికీ చెప్పని సంఘటన ఏమైనా వుందా?” కాసేపు మౌనంగా తరువాత అడిగాడు.

“ఇదీ ఆచారంలో ఒక భాగమే. ఇది చెప్పేస్తే ఆ తరువాత మనం…..” ఆపై వివరించలేదు అతను.
గుండెల్లో విరబోసినట్లు నిశ్శబ్దంగా కోరికను రెచ్చగొడుతున్న వెన్నెల.
పక్కపక్కనే రహస్యాలు మాట్లాడుకుంటున్నట్లు రాసుకుంటున్న శరీరాలు….. ఇవన్నీ అతన్ని తొందర చేస్తున్నాయణి గ్రహించింది. ఆమెకూ అలానే వుంది.

“ఊఁ!”
ఆమె చెప్పడానికి ప్రిపేర్ అవుతున్నట్లు గొంతు సవరించుకుంది.

అతను ఆమెవైపు తిరిగి కళ్ళలోకి చూస్తూ వింటున్నాడు.
“నాకు అప్పుడు ఇరవయ్యేళ్ళు. పెద్దదానయ్యి అప్పటికి ఏడేళ్ళు అవుతోంది. యవ్వనం ప్రతి అవయవంలోనూ చేరి అల్లరి పెడుతోంది.
పగలు ఏదో పనులతో గడిచిపోయేదిగానీ రాత్రే ఇబ్బందిగా తయారైంది. ఒంటరితనంతో సతమతయ్యే నేనంటే పరిహాసం పడుతున్నట్లు. పట్టిమంచం తన కాఠిన్యాన్నంతా ప్రదర్శించేది. కాలేజీ ఆకతాయి కుర్రాడిలా గాలి నన్ను సైతం స్పృశించి వెకిలిగా నవ్వేది. అప్పుడప్పుడూ కిటికీ పక్కన చేరిన చంద్రుడు కుర్రాడిలా గిలిగింతలు పెడుతున్నట్లు చూసేవాడు. గూర్ఖావాడి నల్లటి టోపీలా వుండే చీకటి నామీద పడి నన్ను మరింత తాపానికి గురిచేసేది.
ఇలా అవస్థపడుతుండగా ఓరోజు మా అమ్మ నన్ను డాబామీదకి పిలిచింది.
“ఏమిటే అమ్మా? అలా హడావిడిగా పిలిచావ్?”

“ఇక అంతా హడావుడే! నువ్వు ఊఁ అంటే, నీకు పెళ్ళి చేయాలని అనుకుంటున్నాం. పదో తరగతి చదువుకున్నావ్. ఏదో దేవుడి దయవల్ల దేనికీ లోటులేదు. మగపిల్లాడైనా, ఆడపిల్లయినా నువ్వు ఒక్కదానివే మాకు. అందుకే నీ ముద్దూ ముచ్చటా చూడాలని ఉబలాటపడుతున్నాం. అందునా నీకు ఇరవై ఏళ్ళు వచ్చేశాయి కూడా. ఇంతకీ నీ మావయ్య చలపతి మీద నీ అభిప్రాయం ఏమిటో చెప్పు.

ఇదంతా దేనికి ఉపోద్ఘామో చివరి వాక్యంవల్ల అర్థమైంది నాకు. చలపతి మా అమ్మ తమ్ముడు. ఊర్లో మాకు పదెకరాల పొలమూ, రెండు మోటార్లూ వుండేవి. అమ్మావాళ్ళకు నేనొక్కదాన్నే సంతానం. అందుకే వ్యవసాయంలో తోడు వుంటాడని మా మావయ్యని ఇంటికి పిలిపించుకున్నారు. అతను వచ్చి రెండేళ్ళయింది. అప్పట్నుంచీ మా ఇంట్లోనే వుండి అన్నీ చూసుకునేవాడు.

అప్పటికి అతనికి నలభై ఏళ్లుండేవి. నాకంటే దాదాపు రెట్టింపు వయసు. అందుకే కాబోలు నేనెప్పుడూ అతని గురించి ఆలోచించలేదు. అమ్మ తమ్ముడు అన్న భావన తప్ప మరో అభిప్రాయం లేదు. ఇప్పుడిలా సడన్ గా అడిగేసరికి నాకు ఏం జవాబు చెప్పాలో తెలియలేదు.

దీన్ని గమనించే అమ్మ అంది. ‘వాడికి కాస్త వయసు ఎక్కువ అన్న మాట తప్ప మరేం లేదు. కళ్ళు వంకరా, కాళ్ళు వంకరా? రాయిలా వుంటాడు. అయినా వాడికి ఏం వయసుందని? మహావుంటే ముప్ఫై ఐదుఏళ్ళు వుంటాయేమో. ఈ కాలంలో అదేమంత ఎక్కువ వయసుకాదు. నీకూ వాడికి ఈడూజోడూ బాగా వుంటుంది. చిలకా గోరింకల్లా వుంటారు. ఎవరైనా ఎప్పటికయినా ముసలివాళ్ళు అయిపోవలసిందే కదా. బాగా ఆలోచించు
ఎవరయినా ముసలివాళ్ళు అయిపోతారని ఇప్పుడు నలభై ఏళ్ళు నిండినవాడ్ని కట్టుకోమంటున్న అమ్మ లాజిక్ నాకు అర్థం కాలేదు.

“కానీ-”
“అలా నసగొద్దు. నువ్వు నాకు ఒక్కదానివే. నీ ముందూ వెనకా ఎవరూ లేరు మాకు. నువ్వు ఎవర్నో చేసుకుని ఎక్కడో కాపురం చేసే దానికన్నా ఇక్కడే మనింట్లోనే వుండిపోవాలని మా కోరిక. నీకు పెళ్ళి అయి నీ కడుపునా ఓ కాయ కాస్తే వాడితో ఆడుకుంటూ ఈ శేష జీవితాన్ని హాయిగా గడిపేయవచ్చు. నిన్ను చేసుకొని ఇక్కడే ఇల్లరికం వుండిపోయే వాడు మనకు దొరకద్దూ. చలపతి అయితే ఆల్ రెడీ ఇక్కడే వున్నాడు. నిన్ను చేసుకున్న తరువాత కూడా ఇక్కడే వుండిపోతాడు.”
“అదిగాదే”.

“ఇంక నీ సందేహాలూ, అపనమ్మకాలూ నేను వినను. ఇంకో రహస్యం చెప్పనా? ఈ ఆస్థి అంతా ఎవరో తినిపోవడం కన్నా మన ఆస్థి మనమే తింటే పోలా. వాడు ఎవరో పరాయివాడు కాడు. నాకు తమ్ముడు. మీ నాన్నకు పెదబామర్ది. నీకు మావయ్య. మన ఆస్థి మన దగ్గరే వుండాలంటే వాడయితేనే బెస్టు. పెళ్ళి అంటే ఏదో సంవత్సరం, రెండు సంవత్సరాల ముచ్చట కాడు నూరేళ్ళ పంట.”

అదే నా బాధ అంతా. నూరేళ్ళలో అప్పటికే నలభై ఏళ్ళు అయి పోయినవాడ్ని చేసుకోమనడం దారుణం. అందుకే నిక్కచ్చిగా చెప్పాను. “ఒద్దే అమ్మా! నువ్వు నూరు చెప్పు, లక్ష చెప్పు, నలభై ఏళ్ళవాడిని నేను చచ్చినా చేసుకోను.”

అమ్మ ఈసారి మరింత అనునయిస్తూ “అలా అనకు. ఇంత చిన్న కారణం వలల్ నీ జీవితాన్ని మరొకరితో ముడిపెట్టుకుని బాధలు పడవద్దు. మేము నీ తల్లిదండ్రులం గానీ శత్రువులం కాము. వాడికి ఏమైనా దురలవాట్లు వున్నాయా అంటే అదీ లేదు. సిగరెట్ తాగడు. మందు పుచ్చుకోడు. ఆడవాళ్ళ వెంట పడడు. అడపా దడపా ఆ లాటరీ టికెట్లు కొనడం తప్ప మరో యావలేదు” అని మావయ్య సుగుణాలను ఏకరుపు పెట్టింది.

అమ్మ చెప్పిన సుగుణాలన్నీ ఏమోగానీ నాకు మాత్రం చలపతిలో కనిపించిన సుగుణం ఒక్కటే. ప్రశాంతతను కోరుకునే మనస్తత్వం. చాలా నెమ్మదస్తుడు. ఎప్పుడూ బిగ్గరగా మాట్లాడి కూడా ఎరుగడు. కామ్ గా వుండేవాడు. ఇంట్లో కూడా ప్రశాంతత కొరుకునేవాడు. ఇల్లు ఎప్పుడూ మౌనంగా ఋషిలా వుండాలనేవాడు. మా అమ్మ ఎప్పుడైనా ఎవరిమీదైనా కేకలేస్తుంటే వెంటనే అడ్డుకునేవాడు. మనం నష్టపోయినా సరే ప్రశాంతంగా వుండే పరిస్థితిని ఏర్పాటు చేసుకోవాలనేవాడు.
ఈ ఒక్క సుగుణానికి కట్టుబడి అతన్ని పెళ్ళి చేసుకోవడం అసంభవం. అదే మాట చెప్పి కిందకి వచ్చేశాను.

మరుసటిరోజు నాన్న నాకు క్లాసు తీసుకున్నాడు. మావయ్యను చేసుకొమ్మని బ్రతిమిలాడాడు. బుజ్జగించాడు. చివరి అస్త్రం అన్నట్లు ఈ పెళ్ళికి ఒప్పుకోకపోతే ఏ నుయ్యో గొయ్యో చూసుకుంటానని బెదిరించాడు.

ఇంట్లో అమ్మా నాన్నే ఇలా శత్రువులుగా మారిపోతే ఆడపిల్లను నేనేం చెయ్యగలను? చివరికి విధిలేని పరిస్థితుల్లో తల వూపాను.
పెళ్ళి అంటే కలగాల్సిన థ్రిల్ లేదు. నా ఊహలకు, నా రంగుల కలలకు అంత్యక్రియల్లా అనిపించింది. మావయ్యతో నా పెళ్ళి నిశ్చయమయ్యాక ఊర్లోణి నాతోటి ఆడపిల్లలు నా వైపు జాలిగా చూస్తున్నట్లు అనిపించి, బాధ పొంగి పోర్లేది.

పెళ్ళి పనులు మొదలయ్యాయి మా ఇంట్లో.
కాంచీపురం వెళ్ళి చీరలు తెచ్చారు. తిరుపతికి వెళ్ళి బంగారు నగలు తెచ్చారు. పెళ్ళికూతురి అలంకరణకోసం అన్ని కాస్మిటిక్స్ మద్రాసు నుంచి తెప్పించారు.

ఇవి ఏవీ నాకు ఆనందాన్ని కలిగించలేదు. నా యవ్వన సామ్రాజ్యానికి కాపలకాసే ఇంద్రచాపంలా వుండాల్సిన పట్టుచీర ఉత్తిబట్టలా అనిపించింది. నా శరీరపు రంగును చూసి తలలు వేలాడదీసినట్లు అనిపించాల్సిన బంగారు ఆభరణాలు ఉత్తిలోహపు పిచ్చి డిజైన్లలా కనిపించాయి. నా ఆనందానికి మెరుగులు దిద్దడానికి పుట్టినట్లు అనిపించాల్సిన కాస్మిటిక్స్ ఉత్తి రసాయన జిగురుల్లా తోచాయి.

నాకేమీ థ్రిల్స్ అనిపించకనే నా పెళ్ళి అయిపోయింది.
నా ఫస్ట్ నైట్ ఎలా రసహీనంగా తెల్లవారిందో మిగిలిన రోజులూ అలానే అనిపించాయి. మధ్య వయసులో ఎలాంటి స్పందన వుంటుందో అంతే ప్రదర్శించేవాడు నా భర్త. నా అభిరుచులకు, ఆయన మనస్తత్వానికీ ఎక్కడా పొంతనలేదు.

ఒ రెండేళ్ళు గడిచిపోయాయి అమ్మ టైఫాయిడ్ తోనూ, నాన్న క్షయతోనూ చనిపోయారు. నాకు పిల్లలు కూడా కలగాలేదు. దీంతో మళ్ళీ నేను ఒంటరిదాన్నయి పోయాను. నాకు పెళ్ళి అయిందన్న విషయం కూడా అప్పుడప్పుడూ గుర్తుండేది కాదు.

నా ప్రవర్తనలో చాలా మార్పులు చోటు చేసుకున్నాయి. బాగా గయ్యాళితనం వచ్చింది. కానిదానికీ, అయినదానికీ పనివాళ్ళమీద విరుచుకుపడే దాన్ని. బయట మనుష్యులతో కూడా అలానే ప్రవర్తించేదాన్ని. చిన్న విషయానికి కూడా కటువుగా రియాక్టయ్యేదాన్ని. నానా తిట్లూ అబ్బాయి. బూతులు కూడా అలవాటయ్యాయి. జనాన్ని చూస్తేనే శివాలెత్తి పోయేదాన్ని. మనుష్యులంతా అసహ్యంగా కనిపించేవాళ్ళు. ఇరుగు పోరుగంటే నన్ను పీక్కుతినడానికి తిష్టవేసిన వాళ్ళలా అనిపించేవాళ్ళు.

కొన్నిరోజులకి ఊరు ఊరంతా నేనంటే హడలిపోయే స్థితికి వచ్చింది. నాలాంటి గయ్యాళి, కచ్చబోతు మనిషి, వ్యవహారాల పుండాకోరు. చాడీల మనిషి మరొకరు ప్రపంచంలో వుండదన్న పేరొచ్చింది.
బయటే కాదు. ఇంట్లోనూ అంతే. పనిమనుషులమీద ఎగిరేదాన్ని. ఎంత చిన్న విషయానికయినా నా భర్త మీద విసుక్కునేదాన్ని, కోపగించుకునేదాన్ని, ప్రతిదానికీ పేచీకి దిగేదాన్ని.

నా భర్త నరకం ఎలా వుంటుందో నా ప్రవర్తనలో రుచి చూపించాను. ఆయన కొరుకునే ప్రశాంతత పూర్తిగా కరువైంది. రోజులో ఒక నిముషం కూడా ఆయనకు ప్రశాంతత చిక్కుకుండా చేసేదాన్ని.

ఈ గుణాలన్నీ ఎలా అబ్బాయో నాకు తెలియదు. నాభర్త ప్రశాంతతను ఇష్టపడుతున్నాడు కాబట్టి, ఆయనమీద పగ సాధించాలన్న కోరికతో నేనలా అయిపోయానో ఏమో తెలియదు.

అందర్లాగే నేనెప్పుడూ నన్ను నేను విశ్లేషించుకోలేదు. నాకు ఏం కావాలో, ఏం తక్కువైందో నా అంతరంగాన్ని వెదికి తెలుసుకోలేదు. గయ్యాళిగా వుండడంతో ఇతరులమీద చాడీలు చెప్పడంలో, అసహ్యంగా మాట్లాడడంలో, ఎదుటివాళ్ళు నైతికంగా ఎలా పతనమైపోతున్నారో చెప్పుకోవడంలో వుండే ఆనందాన్ని అనుభవిస్తున్నాను.

ఇల్లు ఇలా అయిపోవడాన్ని భరించలేకపోయాడు నా భర్త. అందుకే రాత్రయితే పండరి భజనకు వెళ్ళిపోయేవాడు. త్వరలోనే ఆయన పండరి భజనలు నేర్పించే గురువు స్థాయికి ఎదిగిపోయాడు. రోజు రాత్రికాగానే దేవాలయం దగ్గరికి వెళ్ళేవాడు. కుర్రుకారుకి పండరి భజనలు నేర్పించి ఏ అర్థరాత్రో ఇంటికి చేరుకునేవాడు.
ఇదిగో ఇలాంటి సమయంలో మా వూరికి వంశీ వచ్చాడు

అతనిది మావారే. చిన్నప్పుడే వాళ్ళ అమ్మమ్మ ఊరెళ్ళిపోయాడు. అక్కడే డిగ్రీ వరకు చదువుకున్నాడు. అప్పుడప్పుడూ వచ్చి వెళ్ళేవాడు. ఊరికి వచ్చినప్పుడు ఏ రెండు మూడు రోజులో వండడం వల్ల నేనెప్పుడూ అతన్ని పరిశీలించలేదు.ఈమధ్య అతని తాతయ్య పోయాడు. దాంతో అక్కడున్న పొలమూ, పుట్రా అమ్ముకుని అతని అమ్మమ్మ కూతురి దగ్గరికి వచ్చేసింది. అమ్మమ్మతోపాటు అతనూ పర్మినెంట్ గా ఊరికి వచ్చేశాడు.

అతను వచ్చిన రెండోరోజో, మూడోరోజో వీధిలో వెళుతుంటే చూశాను. బంధువుల అబ్బాయి కనుక పలకరించాను.
“ఏం వంశీ! ఎప్పుడు రాక?”
“మొన్న వచ్చాను. అంతా బావున్నారా?” అంటూ నేనున్న వరండాలోకి వచ్చాడు.
“ఆఁ”
“మామయ్య ఎక్కడ?”
“పండరి భజనలు కదా. ఆ ఏర్పాట్లు చూడడానికి వెళ్ళాడు.”
వంశీ వెళ్ళిపోయాడు.
రెండోరోజు ఇంకాస్త పొద్దుపోయాక వచ్చాడు. వరండాలో వున్న మంచంమీద కూర్చుని అవీ ఇవీ కబుర్లు ప్రారంభించాడు.

నా నేచర్ తెలిసి ఎవరూ మా ఇంటికి వచ్చేవాళ్ళు కారు. ఇప్పుడు ఇలా మాట్లాడడానికి మనిషి దొరకడం చాలా రిలీఫ్ గా వుంది. అందుకే అతను చిన్న ప్రశ్న వేసినా సుదీర్ఘమైన జవాబులు చెబుతున్నాను.

ఆ తర్వాత రోజూ రాత్రి ఏడుగంటల ప్రాంతాన మా ఇంటికి వచ్చేవాడు. ఆ టైమ్ కి నా భర్త పండరి భజన నేర్పించడానికి దేవాలయం దగ్గరికి వెళ్ళేవాడు. నేనూ, వంశీ ఆరుబయట కుర్చీలో కూర్చుని కబుర్లు వేసుకునేవాళ్ళం. ఏ తొమ్మిందింటికో అతను ఇంటికి వెళ్ళేవాడు.
క్రమంగా నాలో మార్పు రావడం ప్రారంభించింది. మనుషుల మీద ఇంతకు ముందున్న ద్వేషం లేదు. గయ్యాళితనం కాస్తంత తగ్గింది. పనివాళ్ళ మీద కేకలు వేయడం ఎప్పుడో తప్ప చేయడం లేదు. చాడీలు కూడా తగ్గాయి.

మనసులో అంతకు ముందున్నంత గందరగోళం లేదు. ఫ్రస్ట్రేషన్ తో పిచ్చిపట్టినదానిలా ప్రవర్తించే నేను మామూలు మనిషి అయ్యాను. ఇంతకు ముందులా వెర్రిమొర్రి కలలు కూడా రావటం లేదు.

అయితే ఎందుకు నాలో ఇలా మార్పు వచ్చిందో మాత్రం గుర్తించలేదు. నాలోకి నేను తొంగిచూసుకోవడమంటే నాకెప్పుడూ భయమే.​