Chapter 14
సాధారణంగా పన్నెండు కుచ్చిళ్ళే పోసుకుంటాను. అయితే నేను చిన్న కుచ్చిళ్ళు పోసుకుంటాను. ఇవి ఏదో శృంగార కావ్యం పేజీల్లో లేవూ? ఓహ్! నీకు ఏమీ కనిపించదన్న విషయం మరిచిపోతుంటాను- సారీ.
బొడ్డు దగ్గర ;లోపలికి దోపుకున్న కుచ్చిళ్ళ మొదలు పట్టుకుని పైకి లాగాను. వెన్నెల్లో- హిల్ రెస్టారెంట్ లో కూర్చుని ఎదురుగా వున్న ప్రేయసి చీర కుచ్చిళ్ళను లెక్కపెట్టడం గొప్ప అనుభవం. కానీ నీకు ఆ ఈస్థిటిక్ సెన్స్ వున్నట్లు అనిపించదు. లేకుంటే బస్టాండ్ లో అమాయకంగా కనిపించిన ఆడపిల్లను వేశ్యగా ముద్రవేసి బేరం అడుగుతావా?
మొత్తం చీర అంతా కిందికి జారింది. కాళ్ళ దగ్గర ఎవరో పిచ్చివాడు నన్ను గన్నేరు పూలతో ఆరాధించినట్లు ఎల్లోచీర. ఇక మిగిలింది లంగా మాత్రమే.”
అతను శ్వాస బరువుగా వదలడం తెలుస్తూనే వుంది.
“లంగా ముడి, ఏదో పేరు తెలీని నాలుగురెక్కల పువ్వులా వుంది. ఒక కొస పట్టుకొని లాగాను. మొత్తం నాట్ ఊడిపోయింది. పొత్తి కడుపు బంగారు సముద్రపు ఒడ్డులా వుంది. లంగాను కిందికి వదిలేశాను. ఇప్పుడు పూర్తిగా నగ్నంగా నేను.”
తేలు కుట్టినట్టు అతను పైకి లేచాడు. “నేను వెళుతున్నాను. నువ్వు అరుచుకో- గీ పెట్టుకో.”
అతను వెళ్ళబోయాడు.
“అదిగో ఇలాంటి ఆవేశమే నిన్ను ఇక్కడికి తీసుకు వచ్చింది. ఇప్పుడు కూడా అదే ఆవేశాన్ని ప్రదర్శిస్తే సెక్యూరిటీ అధికారి స్టేషన్ కి వెళతావు.”
ఏం చేయాలో తెలియక కాసేపు గింజుకుపోయి చివరికి కూర్చున్నాడు. బుద్ధిగా కూర్చోవడం వీలుకాక కాలును అలా జాడించడంతో ఓ గాజుముక్క పాదంలో దిగబడిపోయింది. బాధ భరించలేక “అమ్మా” అని మూలిగాడు.
“చూశావా! బాధ కలిగినప్పుడు నువ్వు ‘అమ్మా’ అన్నావ్. ‘నాన్నా’ అని ఏడవలేదు. నేనూ అలాంటి స్త్రీనే కదా. నన్ను గౌరవించాలి. అంతే తప్ప బస్టాండ్ లోనో. రైల్వేస్టేషన్ లోనో ఒంటరిగా స్త్రీ కనబడగానే ‘ఫిగర్’ అని వెకిలిగా నవ్వుతూ నానా వంకర్లు తిరగడం ఎంత అసహ్యకరమైన విషయమో ఆలోచించు.
నువ్వే కాదు యూనివర్శిటీ ప్రొఫెసర్ దగ్గిరనుంచి, అటెండర్ వరకు ఇలా ఒంటరిగా స్త్రీ కనిపించగానే అడ్వాన్స్ అయిపోతారు. నీచంగా ప్రవర్తిస్తారు. నిన్ను ఇక్కడికి తీసుకువచ్చి బుద్ధి చెప్పాలనే ఇంతా చేశాను.
ఓ ఆడపిల్ల నగ్నంగా వున్నా ఏమీ చేయలేని స్థితిలో వుండడం మగవాడు భరించలేడు. ఆ భయంకరమైన అనుభవాన్ని నీకు చవిచూపించడానికే ఇంతకు తెగించాను ఇంకెప్పుడయినా యిలా ప్రవర్తించావో పర్మినెంట్ గా స్త్రీని అనుభవించలేని విధంగా తయారుచేస్తాను నిన్ను. బోధ పడిందా?”
అతను బెదిరిపోయాడు. అంతటితో వదిలేస్తున్నందుకు సంతోషిస్తున్నట్లు అటూ ఇటూ కదిలాడు.
“జస్ట్- వన్ మినిట్- బట్టలు వేసుకోవాలి” అన్నాను.
అతను లేవకుండా అలానే వుండిపోయాడు.
“ఊఁ ఇక వెళ్ళచ్చు- గుర్తుందిగా. ఇంకెప్పుడూ ఆడపిల్లల దగ్గర చీప్ గా ప్రవర్తించకు.”
అతను మెల్లిగా లేచి, జాగ్రత్తగా ద్వారం దగ్గరికి అడుగులు వేసి వెనక్కి తిరిగాడు. తన కాసిని కాస్తంతైనా ప్రదర్శించాలని కాబోలు “నువ్వు కొత్త టెక్నిక్ తో హింసించావు. అందుకు నా జోహార్లు. కానీ అదే సమయంలో నువ్వు పరాయి మగాడి ముందు నగ్నంగా తయారయ్యావు కదా” అని పళ్ళు ఇకిలించబోయాడు.
“ఒరే ఫూల్! అతి తెలివి ప్రదర్శించకు. నేను ఇంతకుముందు బట్టలేవీ విప్పుకోలేదు. విప్పుకున్నట్లు నటించానంతే. ఇంకో పచ్చి నిజం ఏమిటో తెలుసా? పురుషుడు చాలా బలవంతుడైనా ఈ సమాజంలో వాడికి పూర్తిగా గెలుపు దక్కనివ్వకపోవడమే స్త్రీ గెలుపు- అర్థమైందా?” అన్నాను. వాడు ఇంకేం మాట్లాడలేకపోయాడు. మరుక్షణంలో అక్కడి నుంచి బయట పడ్డాడు.
“ఇదండీ గోపాలకృష్ణగారూ! నేను ఇంతవరకు ఎవరికీ చెప్పని సంఘటన” అంటూ ముగించిన దాన్యను.
“వెల్ డన్- చాలా బాగా చేశావ్. జీవితంలో వాడు ఏ ఆడపిల్లనీ ఆట పట్టించి వుండడు” గోపాలకృష్ణ ఆమెను మనసారా అభినందించాడు.
“నిజమే- అప్పుడున్న ధైర్యాన్ని తలచుకుంటే ఆశ్చర్యంగా వుంటుంది.”
“సిటీలో ఎవరో ఆకతాయి కుర్రాడు అడ్డగోలుగా ప్రవర్తించాడని అంత పెద్ద శిక్ష వేసినదానివి. పిలుస్తూనే నా దగ్గరకు రావడం వింతగా వుంది.”
“నీమీదున్న ఇష్టం. నీతో ఒకరాత్రి గడపమని ఇంటిల్లిపాదీ చెబుతుంటే ప్రతి ఆడపిల్ల తనకు తెలియకుండానే నీ మీద ఇష్టం పెంచుకుంటుందని అనుకుంటా” అని తన ఇష్టాన్నంతా చుట్టముట్టి అందిస్తున్నట్లు పెదవులను గుండ్రంగా చేసి అతని పెదవులమీద అద్దింది.
అతడు ఆమె లేవకుండా తన మీదకు లాక్కుని రెండు చేతులతోనూ పొదివి పట్టుకుని “ఎప్పుడైనా ఓపెనింగ్ సెలబ్రేషన్ చూశావా?” అని అడిగాడు.
అప్పుడు ఆ ప్రశ్న వినడం దేనికో నాందిలా అనిపించి- “ఆఁ స్కూలు బిల్డింగ్ కోసం కట్టిన కొత్త గదిని ప్రారంభించారు చూశాను” అంది.
“ఏం చేశారక్కడ?”
“చేయడానికేముంది గది ముందు కట్టిన రిబ్బన్ ను డి.ఇ. ఓ. కత్తిరించాడు. చుట్టూ చేరిన వాళ్ళంతా చప్పట్లు చరిచారు- దట్సాల్.”
“అంటే ప్రతి ప్రారంభోత్సవానికీ రిబ్బన్ లాంటి అడ్డు వుంటుంది కదా.”
“ఎందుకిదంతా ఇప్పుడు?” ఆమె అడిగింది.
“ఊరకనే” అని మరింత దగ్గరికి లాక్కున్నాడు.
ఆ ప్రశ్న అడగడానికి అదెలా సమయమూ, సందర్భమూ అయిందో ఆమెకు అర్థం కాలేదు.
మొదటగా అతను ఆమె కళ్ళను ముద్దు పెట్టుకున్నాడు. వెన్నెలను మబ్బు మూసినట్టు ఓ క్షణం ఆమెకి ఏమీ కనబడలేదు. తరువాత చూస్తే వెన్నెల్లో తను దేదీప్యమానంగా వెలిగిపోతున్నట్టనిపించింది.
అతను అలానే కిందకు దిగుతున్నాడు. అదేదో దేవాలయంలో రాతిని మీటితే సప్తస్వరాలూ వినిపించినట్టు ఒక్కో అవయవం మీద ముద్దు పెడుతూంటే ఒక్కో రకమైన పులకరింత రక్తాన్ని గిలకొడుతోంది.
ఆమె తన అస్తిత్వాన్ని అతనిలో వెదుక్కుంటున్నట్టు గట్టిగా హత్తుకుంది.
అతను ఆమెను పూర్తిగా ఆక్రమించుకున్నాడు.
ఆమెకు ఎక్కడో అనీజీగా వుంది. గుర్రం ముందుకు వెళ్ళకుండా మొరాయిస్తుంటే జాకీలో కలిగే అనీజీ అది.
“ఇప్పుడు నీకు ఇష్టమైన పదం ఏదైనా ఒకటి చెప్పు” అడిగాడు అతను సడెన్ గా.
ఆమె ఒక్కక్షణం ఉలిక్కిపడి అతను ఏం అడిగాడో మననం చేసుకుని “వెన్నెల” అంది.
అదే నన్నడిగితే ఏం చెప్పేవాడినో తెలుసా? సెక్స్”
ఆమెకు ఒక్కసారిగా రక్తమంతా గిలకొట్టినట్లనిపించింది.
ఈ ప్రశ్నకు అది సందర్భం ఎలా అయిందో ఆమెకు తెలియలేదు. అదే అడిగింది.
“పిల్లలకు ఇంజక్షన్ చేసేటప్పుడు నొప్పి తెలియకుండా వాళ్ళ మైండ్ ని డైవర్ట్ చేయడానికి “ఇదిగో చాక్ లెట్” అన్నట్లు నిన్నూ డైవర్ట్ చెయ్యడానికి ఆ ప్రశ్న అడిగాను” అన్నాడు.
ఆమెకి అప్పటికీ అర్థం కాలేదు.
సరిగ్గా ఆ సమయంలోనే అతను తనకు కావాల్సింది సాధించుకున్నాడు.
“నీకు హేమటో ఫోబియా లేదు కదా?” అని అడిగాడు.
“అంటే?”
“రక్తాన్ని చూసి భయపడడం.”
“ఉహూఁ” తల అడ్డంగా వూపింది.
ఉన్నట్లుండి ఆ ప్రశ్న ఎందుకు వేశాడో తెలియలేదామెకు. కానీ మరుసటి రోజు ఉదయం స్నానం చెయ్యడానికి బాత్రూమ్ లో బట్టలు విప్పుతున్నప్పుడు తెలిసింది తనకు హెమటో ఫోబియా వుందో లేదోనని అతను ఎందుకడిగాడో
అమావాస్య :-
చుట్టూ చీకటి గట్టకట్టినట్లుంది. ఆకాశం మసి పేలికలా వికారంగా వుంది. గాలి శవాలు మంకువాసనను మోసుకెళుతున్నట్లు అదో విధమైన వాసన పరచుకుని వుంది. చలి ముసుగు దొంగలా మధ్య మధ్య శరీరాన్ని తాకుతోంది.
వెంకట్రామయ్యా, పులిరాజు శ్మశానం నుంచి వస్తున్నారు.
“ఒక్కక్షణం ఆలస్యాన్ని కూడా భరించలేను. ఎంత తొందరగా గోపాలకృష్ణ పతనానికి ముహూర్తం పెట్టేస్తే అంత మంచిది” పులిరాజు కసిగా చెప్పాడు.
“అలానే కానీ దానికి సమయమూ సందర్భమూ వుండాలి. సన్నడిగితే దానికి మంచి ముహూర్తం ముందుంది. అదెప్పుడో నేను చెబుతాను. మన పథకం సజావుగా సాగి వాడు వీధుల్లో పడాలంటే మనం అన్నీ పకడ్బందీగా అమలు చేయగలగాలి. ఊరికి వాడిమీదున్న విశ్వాసం అంత తొందరగా పోదు. వాళ్ళ విశ్వాసాన్ని దెబ్బ తీయాలంటే మనం గట్టిదెబ్బ కొట్టగలిగాలి.”
“అది నిజమే. దేవుడిలా పూజించేవాడిని దెయ్యంగా చెప్పాలి. ఊరు ఊరంతా వాడ్ని రాళ్ళతో కొట్టి తరమాలి.”
“అందుకే గదా మనం ఇంత ఆలోచించేది. మనం ఏ మాత్రం లీక్ అయినా జనం మన భరతం పడతారు. అందుకే ఆచీ తూచీ అడుగు వేయాలి. ఎంత ఆలోచించినా మన పథకంలో లొసుగులు కనబడడం లేదు. దీనికి మనం సూత్రధారులమైతే, ఇక పాత్రధారులు మనకు కావాలి. ఇందులో సహాయపడేందుకు మూడో వ్యక్తి అవసరం” ఆగాడు వెంకట్రామయ్య.
“ఆ వ్యక్తి ఎవరు? మన పథకాన్ని చిత్తశుద్ధితో అమలు చేయగల వ్యక్తి ఎవరు?”
“ఉంది……”
ఆ వ్యక్తి ఎవరో వినడానికి పులిరాజు చెవులను రిక్కించాడు.
“మోహన….” కొంతసేపు ఆగి తిరిగి చెప్పాడు వెంకట్రామయ్య.
“అవును. ఆమే సరైన వ్యక్తి. మనమీద అభిమానమూ, గోపాలకృష్ణ మీద అసహ్యమూ వున్న వ్యక్తే దానికి ఒప్పుకుంటుంది. గోపాలకృష్ణ మీద ఆమెకు ఎలాంటి ద్వేషం లేకపోయినా మనమీద అభిమానం వుంది చాలు. డబ్బు ఎర చూపించి ఆమెను బుట్టలో వేసుకోగలగాలి.”
“దీనికి ఆమె ఒప్పుకుంటుందా?” పులిరాజు అనుమానంగా అడిగాడు.
“ఒప్పించాలి.”
ఇద్దరూ ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళుంటూ నడుస్తున్నారు.
“మనకు విజయం కలిగించమని క్షుద్రదేవతలను పూజించాం కదా. ఇక గోపాలకృష్ణ పతనం అట్టే దూరంలో లేదు. మోహన మనం వెళ్ళేసరికి ఇంటికి వచ్చి వుంటుంది. ఆమెను ఒప్పిస్తే ఇక మనం చేయాల్సిన పని ఏమీ వుండదు. అన్నీ వాటంతటవే జరిగిపోతాయి” వెంకట్రామయ్య నిశ్శబ్దాన్ని చీలుస్తూ అన్నాడు.
“ఇదంతా త్వరగా జరగాలి. మొన్న వసంతాల రోజు అమ్మాయిలు చివరికి పునర్వసు కూడా వాడిమీదే వసంతాలు కుమ్మరించింది, అది తలుచుకున్నప్పుడంతా ఒళ్ళు భగ్గున మండిపోతోంది”
“అవును. ఊరులో ఏ ఫంక్షన్ జరిగినా వాడి చేయి మొదట పడాలి. రథం కదలాలంటే కూడా వాడు వచ్చి మొదటి హారతి ఇవ్వాలి. చివరికి కీలెరిగి వాత పెట్టాలి. ఇకనుంచీ ఈ ఊరికి నేనే రాజు కావాలి. పూటకు గతిలేనివాడు వంశాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని రాజభోగాలు అనుభవిస్తాడా! అందుకే మనం ఆ పథకం వేసింది.”
“అవునూ! వాడేమిటి- చివరలో రెచ్చిపోయి టీచరమ్మమీద వసంతాలు పోశాడు” పులిరాజు సడన్ గా అడిగాడు.
“అదే నాకూ అర్థం కావడంలేదు. వాడు ఆ పిల్లమీద మనసుపడి వుండాలి. లేకుంటే ఊరి జనం అంతా చూస్తూ వుండగా అంత డేర్ గా వసంతాలు పోయడు. బహుశా ప్రేమిస్తున్నాడేమో….”
“నాకూ అదేననిపించింది. కానీ వాడు ప్రేమించేదేమిటి! ఒకరోజు వాడుకుని వదిలేస్తాడు.”
“అంతే….. అంతే…..”
ఇద్దరూ ఇంటికి చేరుకున్నారు.
అమావాస్య-
చుట్టూ చీకటి గట్టకట్టినట్లుంది. ఆకాశం మసి పేలికలా వికారంగా వుంది. గాలి శవాలు మంకువాసనను మోసుకెళుతున్నట్లు అదో విధమైన వాసన పరచుకుని వుంది. చలి ముసుగు దొంగలా మధ్య మధ్య శరీరాన్ని తాకుతోంది.
వెంకట్రామయ్యా, పులిరాజు శ్మశానం నుంచి వస్తున్నారు.
“ఒక్కక్షణం ఆలస్యాన్ని కూడా భరించలేను. ఎంత తొందరగా గోపాలకృష్ణ పతనానికి ముహూర్తం పెట్టేస్తే అంత మంచిది” పులిరాజు కసిగా చెప్పాడు.
“అలానే కానీ దానికి సమయమూ సందర్భమూ వుండాలి. సన్నడిగితే దానికి మంచి ముహూర్తం ముందుంది. అదెప్పుడో నేను చెబుతాను. మన పథకం సజావుగా సాగి వాడు వీధుల్లో పడాలంటే మనం అన్నీ పకడ్బందీగా అమలు చేయగలగాలి. ఊరికి వాడిమీదున్న విశ్వాసం అంత తొందరగా పోదు. వాళ్ళ విశ్వాసాన్ని దెబ్బ తీయాలంటే మనం గట్టిదెబ్బ కొట్టగలిగాలి.”
“అది నిజమే. దేవుడిలా పూజించేవాడిని దెయ్యంగా చెప్పాలి. ఊరు ఊరంతా వాడ్ని రాళ్ళతో కొట్టి తరమాలి.”
“అందుకే గదా మనం ఇంత ఆలోచించేది. మనం ఏ మాత్రం లీక్ అయినా జనం మన భరతం పడతారు. అందుకే ఆచీ తూచీ అడుగు వేయాలి. ఎంత ఆలోచించినా మన పథకంలో లొసుగులు కనబడడం లేదు. దీనికి మనం సూత్రధారులమైతే, ఇక పాత్రధారులు మనకు కావాలి. ఇందులో సహాయపడేందుకు మూడో వ్యక్తి అవసరం” ఆగాడు వెంకట్రామయ్య.
“ఆ వ్యక్తి ఎవరు? మన పథకాన్ని చిత్తశుద్ధితో అమలు చేయగల వ్యక్తి ఎవరు?”
“ఉంది……”
ఆ వ్యక్తి ఎవరో వినడానికి పులిరాజు చెవులను రిక్కించాడు.
“మోహన….” కొంతసేపు ఆగి తిరిగి చెప్పాడు వెంకట్రామయ్య.
“అవును. ఆమే సరైన వ్యక్తి. మనమీద అభిమానమూ, గోపాలకృష్ణ మీద అసహ్యమూ వున్న వ్యక్తే దానికి ఒప్పుకుంటుంది. గోపాలకృష్ణ మీద ఆమెకు ఎలాంటి ద్వేషం లేకపోయినా మనమీద అభిమానం వుంది చాలు. డబ్బు ఎర చూపించి ఆమెను బుట్టలో వేసుకోగలగాలి.”
“దీనికి ఆమె ఒప్పుకుంటుందా?” పులిరాజు అనుమానంగా అడిగాడు.
“ఒప్పించాలి.”
ఇద్దరూ ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళుంటూ నడుస్తున్నారు.
“మనకు విజయం కలిగించమని క్షుద్రదేవతలను పూజించాం కదా. ఇక గోపాలకృష్ణ పతనం అట్టే దూరంలో లేదు. మోహన మనం వెళ్ళేసరికి ఇంటికి వచ్చి వుంటుంది. ఆమెను ఒప్పిస్తే ఇక మనం చేయాల్సిన పని ఏమీ వుండదు. అన్నీ వాటంతటవే జరిగిపోతాయి” వెంకట్రామయ్య నిశ్శబ్దాన్ని చీలుస్తూ అన్నాడు.
“ఇదంతా త్వరగా జరగాలి. మొన్న వసంతాల రోజు అమ్మాయిలు చివరికి పునర్వసు కూడా వాడిమీదే వసంతాలు కుమ్మరించింది, అది తలుచుకున్నప్పుడంతా ఒళ్ళు భగ్గున మండిపోతోంది”
“అవును. ఊరులో ఏ ఫంక్షన్ జరిగినా వాడి చేయి మొదట పడాలి. రథం కదలాలంటే కూడా వాడు వచ్చి మొదటి హారతి ఇవ్వాలి. చివరికి కీలెరిగి వాత పెట్టాలి. ఇకనుంచీ ఈ ఊరికి నేనే రాజు కావాలి. పూటకు గతిలేనివాడు వంశాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని రాజభోగాలు అనుభవిస్తాడా! అందుకే మనం ఆ పథకం వేసింది.”
“అవునూ! వాడేమిటి- చివరలో రెచ్చిపోయి టీచరమ్మమీద వసంతాలు పోశాడు” పులిరాజు సడన్ గా అడిగాడు.
“అదే నాకూ అర్థం కావడంలేదు. వాడు ఆ పిల్లమీద మనసుపడి వుండాలి. లేకుంటే ఊరి జనం అంతా చూస్తూ వుండగా అంత డేర్ గా వసంతాలు పోయడు. బహుశా ప్రేమిస్తున్నాడేమో….”
“నాకూ అదేననిపించింది. కానీ వాడు ప్రేమించేదేమిటి! ఒకరోజు వాడుకుని వదిలేస్తాడు.”
“అంతే….. అంతే…..”
ఇద్దరూ ఇంటికి చేరుకున్నారు.
మోహన వాళ్ళకోసం చూస్తూ రెడీగా వుంది.
“ఏమిటి బాబుగారూ! రమ్మన్నారట” అంది ఆమె వెంకట్రామయ్య కనపడగానే.
“ఇక్కడ అందరూ వున్నారు. మన ముగ్గురికీ తప్ప ఇది మరొకరికి తెలియకూడదు. డాబా మీదకు ఎయా. అక్కడికి ఎవరూ రారు” అని ఆయన మెట్లెక్కడం ప్రారంభించాడు.
రెండు మెట్లెక్కి ఆగి ద్వారం దగ్గరున్న ఇంటి నౌకరుతో “నారాయణా! ఎవరినీ పైకి రానివ్వకు” అని చెప్పి తిరిగి బయల్దేరాడు.
ముగ్గురూ డాబా మీదకు చేరుకున్నారు.
అప్పటికే అక్కడ ఆయనకు రాత్రి సరంజామా అంతా అమరి వుంది..
ఆయన కుర్చీలో కూర్చుని మిగిలిన ఇద్దరినీ కూర్చోమన్నట్లు సైగ చేశాడు.
వాళ్ళు కూడా కూర్చున్నారు. మోహన కూర్చోగానే- “అబ్బబ్బ గాలి ఆడడం లేదు” అంటూ పైట తీసి ఒళ్ళో వేసుకుని కొంగుతో విసురు కోవడం మొదలుపెట్టింది.
ఆమె అలవాటే అంత. ఎంత గాలి వీస్తున్నా, ఎక్కడ వున్నా- “గాలి ఆడడం లేదు” అంటూ పైట తీసి ఒళ్ళో వేసుకుంటుంది. ఆమెను అలా చూసి చూసి ఏనుగులా వుండే వూజారి పంతులు పీనుగులా అయి పోయాడు.
“నీకు గాలి ఆడడం లేదని పైట తీసేస్తే మాకు నిజంగానే గాలి ఆడదు. ముందు ఆ పైట వేసుకో” అన్నాడు పులిరాజు సీరియస్ గా.
ఆమెకి వాళ్ళిద్దరంటే కొంత భయం వుంది. పులిరాజు మంత్ర గాడనీ, వెంకట్రామయ్య తంత్రగాడనీ ఆమె భయం. అందుకే వాళ్ళు ఆమెను అప్పుడప్పుడూ తమ స్వార్థానికి ఉపయోగించుకుంటూ వుంటారు. అందునా పని చేసినప్పుడంతా వెంకట్రామయ్య తృణమో, పణమో ఇస్తుంటాడు. అందువల్ల అతను చెప్పిన మాటను ఆమె జవదాటదు.
“మోహనా! నీతో పనిబడే పిలిచించాను. నువ్వు మాకో గొప్ప సహాయం చేయాలి” వెంకట్రామయ్య విస్కీని ఓ సిప్ చేసి, గ్లాసు కింద పెడుతూ అన్నాడు.
“నేనేం చేయగలను?” ఆమె వినయంగా అడిగింది.
“చేయగలవు. అంతా మేమే చేస్తాం. నువ్వూ మాతోపాటు ఈ నాటకంలో ఓ పాత్ర వేయాలి. అంతే.”
“నాటకమా?” ఆమె ఆశ్చర్యపోతూ అడిగింది.
“అవును. నాటకమే. గోపాలకృష్ణను భ్రష్టు పట్టించే నాటకం. వాడి పతనానికి నాంది పలికే నాటకం. రాజాలా, దర్జాగా బతుకుతున్న వాడ్ని భిక్షగాడుగా మార్చే నాటకం- ఊరికంతా దేవుడైనవాడ్ని సైతాన్ గా మార్చే నాటకం. పూజలు అందుకుంటున్న వాడికి పుట్టగతులు లేకుండా చేసే నాటకం” వెంకట్రామయ్య కళ్ళు వెలుతురులో ఎర్రగా మండుతున్నాయి.
ఆయన చెప్పినదంతా విని ఆమె భయపడిపోయింది. గోపాలకృష్ణకు వ్యతిరేకంగా జరుగుతున్న కుట్రలో తననీ భాగం పంచుకోమంటున్నారన్న విషయం అర్థమయింది. దీంతో ఆమె నిలువెల్లా వణికి పోయింది.
“మీరు చెప్పింది వింటుంటే నిజంగానే గాలి ఆడడంలేదు” అంటూ ఆమె మళ్ళీ పైటతీసి, ఒళ్ళో వేసుకుంది.
“నీకొచ్చిన భయం ఏమీలేదు. అన్నిటికీ నేనున్నను.
నువ్వు చేయవలసినదల్లా మేం చెప్పినట్లు వినడమే” వెంకట్రామయ్య ధైర్యం చెప్పాడు.
“కానీ బాబుగారూ! మీరేమో వున్నవాళ్ళూ. నేను ఆడకూతుర్ని. రేపు ఏదైనా తిరగబడితే నా బతుకు ఏం కావాలి? నేను గోపాలకృష్ణబాబుని ఎదిరించి ఈ ఊర్లో వుండగలనా?” ఆమె తన భయాన్ని ఏడుపుగొంతు మధ్య వ్యక్తం చేసింది.
“చెప్పానుగదా. నీ ప్రాణానికి మా ప్రాణం అడ్డు. నువ్వు ఈ సహాయం వూరికే చేయక్కరలేదు. నువ్వు చేస్తున్న కష్టానికి తగిన ప్రతిఫలమే ముట్టజెబుతాను. ఒక ఎకరం పొలం నీమీద రాస్తాను.”
ఆమెకు ఎక్కడో సంతోషం నీటిబుగ్గలా చిమ్మింది. ఎకరం పొలం అంతే మాటలుకాదు. కానీ ఓమూల భయంలాంటి కదలిక ఆనందానికి అడ్డు పడుతోంది.
ఆమె మెత్తబడిందని తెలుసుకున్న వెంకట్రామయ్య “ఇంకేం ఎదురు చెప్పకు మోహనా! అంతా సవ్యంగా జరిగిపోతుంది. నువ్వు చేయవలసింది. ఏమిటంటే…..” అని ప్రారంభించి మొత్తం తన పథకాన్ని వివరించాడు. ఆమె ఏం చేయాలో వివరంగా చెప్పాడు.
అంతా చెప్పి రిలాక్సింగ్ గా కుర్చీ వెనక్కి వాలుతుంతే మెట్ల దగ్గర చప్పుడైనట్లనిపించింది, ఓ క్షణం జడుసుకున్నాడు. తమ కుట్రను ఎవరైనా చాటుగా విన్నారేమోనన్న అనుమానం గుండెను కుదిపేస్తుండగా “పులిరాజా! మెట్ల దగ్గర ఏదో చప్పుడైంది. ఎవరైనా వున్నారేమో చూడు” అన్నాడు కంగారుగా.
స్ప్రింగ్ లా లేచిన పులిరాజు ఒక్క ఉదుటున మెట్ల దగ్గరికి వెళ్ళాడు. ఎవరూ లేరక్కడ. అటూ ఇటూ పరిశీలించి చూసి ఆయన దగ్గరకి వచ్చి “ఎవరూ లేరు” అని చెప్పాడు.
నిజానికి అతను పొరబడ్డాడు.
బొడ్డు దగ్గర ;లోపలికి దోపుకున్న కుచ్చిళ్ళ మొదలు పట్టుకుని పైకి లాగాను. వెన్నెల్లో- హిల్ రెస్టారెంట్ లో కూర్చుని ఎదురుగా వున్న ప్రేయసి చీర కుచ్చిళ్ళను లెక్కపెట్టడం గొప్ప అనుభవం. కానీ నీకు ఆ ఈస్థిటిక్ సెన్స్ వున్నట్లు అనిపించదు. లేకుంటే బస్టాండ్ లో అమాయకంగా కనిపించిన ఆడపిల్లను వేశ్యగా ముద్రవేసి బేరం అడుగుతావా?
మొత్తం చీర అంతా కిందికి జారింది. కాళ్ళ దగ్గర ఎవరో పిచ్చివాడు నన్ను గన్నేరు పూలతో ఆరాధించినట్లు ఎల్లోచీర. ఇక మిగిలింది లంగా మాత్రమే.”
అతను శ్వాస బరువుగా వదలడం తెలుస్తూనే వుంది.
“లంగా ముడి, ఏదో పేరు తెలీని నాలుగురెక్కల పువ్వులా వుంది. ఒక కొస పట్టుకొని లాగాను. మొత్తం నాట్ ఊడిపోయింది. పొత్తి కడుపు బంగారు సముద్రపు ఒడ్డులా వుంది. లంగాను కిందికి వదిలేశాను. ఇప్పుడు పూర్తిగా నగ్నంగా నేను.”
తేలు కుట్టినట్టు అతను పైకి లేచాడు. “నేను వెళుతున్నాను. నువ్వు అరుచుకో- గీ పెట్టుకో.”
అతను వెళ్ళబోయాడు.
“అదిగో ఇలాంటి ఆవేశమే నిన్ను ఇక్కడికి తీసుకు వచ్చింది. ఇప్పుడు కూడా అదే ఆవేశాన్ని ప్రదర్శిస్తే సెక్యూరిటీ అధికారి స్టేషన్ కి వెళతావు.”
ఏం చేయాలో తెలియక కాసేపు గింజుకుపోయి చివరికి కూర్చున్నాడు. బుద్ధిగా కూర్చోవడం వీలుకాక కాలును అలా జాడించడంతో ఓ గాజుముక్క పాదంలో దిగబడిపోయింది. బాధ భరించలేక “అమ్మా” అని మూలిగాడు.
“చూశావా! బాధ కలిగినప్పుడు నువ్వు ‘అమ్మా’ అన్నావ్. ‘నాన్నా’ అని ఏడవలేదు. నేనూ అలాంటి స్త్రీనే కదా. నన్ను గౌరవించాలి. అంతే తప్ప బస్టాండ్ లోనో. రైల్వేస్టేషన్ లోనో ఒంటరిగా స్త్రీ కనబడగానే ‘ఫిగర్’ అని వెకిలిగా నవ్వుతూ నానా వంకర్లు తిరగడం ఎంత అసహ్యకరమైన విషయమో ఆలోచించు.
నువ్వే కాదు యూనివర్శిటీ ప్రొఫెసర్ దగ్గిరనుంచి, అటెండర్ వరకు ఇలా ఒంటరిగా స్త్రీ కనిపించగానే అడ్వాన్స్ అయిపోతారు. నీచంగా ప్రవర్తిస్తారు. నిన్ను ఇక్కడికి తీసుకువచ్చి బుద్ధి చెప్పాలనే ఇంతా చేశాను.
ఓ ఆడపిల్ల నగ్నంగా వున్నా ఏమీ చేయలేని స్థితిలో వుండడం మగవాడు భరించలేడు. ఆ భయంకరమైన అనుభవాన్ని నీకు చవిచూపించడానికే ఇంతకు తెగించాను ఇంకెప్పుడయినా యిలా ప్రవర్తించావో పర్మినెంట్ గా స్త్రీని అనుభవించలేని విధంగా తయారుచేస్తాను నిన్ను. బోధ పడిందా?”
అతను బెదిరిపోయాడు. అంతటితో వదిలేస్తున్నందుకు సంతోషిస్తున్నట్లు అటూ ఇటూ కదిలాడు.
“జస్ట్- వన్ మినిట్- బట్టలు వేసుకోవాలి” అన్నాను.
అతను లేవకుండా అలానే వుండిపోయాడు.
“ఊఁ ఇక వెళ్ళచ్చు- గుర్తుందిగా. ఇంకెప్పుడూ ఆడపిల్లల దగ్గర చీప్ గా ప్రవర్తించకు.”
అతను మెల్లిగా లేచి, జాగ్రత్తగా ద్వారం దగ్గరికి అడుగులు వేసి వెనక్కి తిరిగాడు. తన కాసిని కాస్తంతైనా ప్రదర్శించాలని కాబోలు “నువ్వు కొత్త టెక్నిక్ తో హింసించావు. అందుకు నా జోహార్లు. కానీ అదే సమయంలో నువ్వు పరాయి మగాడి ముందు నగ్నంగా తయారయ్యావు కదా” అని పళ్ళు ఇకిలించబోయాడు.
“ఒరే ఫూల్! అతి తెలివి ప్రదర్శించకు. నేను ఇంతకుముందు బట్టలేవీ విప్పుకోలేదు. విప్పుకున్నట్లు నటించానంతే. ఇంకో పచ్చి నిజం ఏమిటో తెలుసా? పురుషుడు చాలా బలవంతుడైనా ఈ సమాజంలో వాడికి పూర్తిగా గెలుపు దక్కనివ్వకపోవడమే స్త్రీ గెలుపు- అర్థమైందా?” అన్నాను. వాడు ఇంకేం మాట్లాడలేకపోయాడు. మరుక్షణంలో అక్కడి నుంచి బయట పడ్డాడు.
“ఇదండీ గోపాలకృష్ణగారూ! నేను ఇంతవరకు ఎవరికీ చెప్పని సంఘటన” అంటూ ముగించిన దాన్యను.
“వెల్ డన్- చాలా బాగా చేశావ్. జీవితంలో వాడు ఏ ఆడపిల్లనీ ఆట పట్టించి వుండడు” గోపాలకృష్ణ ఆమెను మనసారా అభినందించాడు.
“నిజమే- అప్పుడున్న ధైర్యాన్ని తలచుకుంటే ఆశ్చర్యంగా వుంటుంది.”
“సిటీలో ఎవరో ఆకతాయి కుర్రాడు అడ్డగోలుగా ప్రవర్తించాడని అంత పెద్ద శిక్ష వేసినదానివి. పిలుస్తూనే నా దగ్గరకు రావడం వింతగా వుంది.”
“నీమీదున్న ఇష్టం. నీతో ఒకరాత్రి గడపమని ఇంటిల్లిపాదీ చెబుతుంటే ప్రతి ఆడపిల్ల తనకు తెలియకుండానే నీ మీద ఇష్టం పెంచుకుంటుందని అనుకుంటా” అని తన ఇష్టాన్నంతా చుట్టముట్టి అందిస్తున్నట్లు పెదవులను గుండ్రంగా చేసి అతని పెదవులమీద అద్దింది.
అతడు ఆమె లేవకుండా తన మీదకు లాక్కుని రెండు చేతులతోనూ పొదివి పట్టుకుని “ఎప్పుడైనా ఓపెనింగ్ సెలబ్రేషన్ చూశావా?” అని అడిగాడు.
అప్పుడు ఆ ప్రశ్న వినడం దేనికో నాందిలా అనిపించి- “ఆఁ స్కూలు బిల్డింగ్ కోసం కట్టిన కొత్త గదిని ప్రారంభించారు చూశాను” అంది.
“ఏం చేశారక్కడ?”
“చేయడానికేముంది గది ముందు కట్టిన రిబ్బన్ ను డి.ఇ. ఓ. కత్తిరించాడు. చుట్టూ చేరిన వాళ్ళంతా చప్పట్లు చరిచారు- దట్సాల్.”
“అంటే ప్రతి ప్రారంభోత్సవానికీ రిబ్బన్ లాంటి అడ్డు వుంటుంది కదా.”
“ఎందుకిదంతా ఇప్పుడు?” ఆమె అడిగింది.
“ఊరకనే” అని మరింత దగ్గరికి లాక్కున్నాడు.
ఆ ప్రశ్న అడగడానికి అదెలా సమయమూ, సందర్భమూ అయిందో ఆమెకు అర్థం కాలేదు.
మొదటగా అతను ఆమె కళ్ళను ముద్దు పెట్టుకున్నాడు. వెన్నెలను మబ్బు మూసినట్టు ఓ క్షణం ఆమెకి ఏమీ కనబడలేదు. తరువాత చూస్తే వెన్నెల్లో తను దేదీప్యమానంగా వెలిగిపోతున్నట్టనిపించింది.
అతను అలానే కిందకు దిగుతున్నాడు. అదేదో దేవాలయంలో రాతిని మీటితే సప్తస్వరాలూ వినిపించినట్టు ఒక్కో అవయవం మీద ముద్దు పెడుతూంటే ఒక్కో రకమైన పులకరింత రక్తాన్ని గిలకొడుతోంది.
ఆమె తన అస్తిత్వాన్ని అతనిలో వెదుక్కుంటున్నట్టు గట్టిగా హత్తుకుంది.
అతను ఆమెను పూర్తిగా ఆక్రమించుకున్నాడు.
ఆమెకు ఎక్కడో అనీజీగా వుంది. గుర్రం ముందుకు వెళ్ళకుండా మొరాయిస్తుంటే జాకీలో కలిగే అనీజీ అది.
“ఇప్పుడు నీకు ఇష్టమైన పదం ఏదైనా ఒకటి చెప్పు” అడిగాడు అతను సడెన్ గా.
ఆమె ఒక్కక్షణం ఉలిక్కిపడి అతను ఏం అడిగాడో మననం చేసుకుని “వెన్నెల” అంది.
అదే నన్నడిగితే ఏం చెప్పేవాడినో తెలుసా? సెక్స్”
ఆమెకు ఒక్కసారిగా రక్తమంతా గిలకొట్టినట్లనిపించింది.
ఈ ప్రశ్నకు అది సందర్భం ఎలా అయిందో ఆమెకు తెలియలేదు. అదే అడిగింది.
“పిల్లలకు ఇంజక్షన్ చేసేటప్పుడు నొప్పి తెలియకుండా వాళ్ళ మైండ్ ని డైవర్ట్ చేయడానికి “ఇదిగో చాక్ లెట్” అన్నట్లు నిన్నూ డైవర్ట్ చెయ్యడానికి ఆ ప్రశ్న అడిగాను” అన్నాడు.
ఆమెకి అప్పటికీ అర్థం కాలేదు.
సరిగ్గా ఆ సమయంలోనే అతను తనకు కావాల్సింది సాధించుకున్నాడు.
“నీకు హేమటో ఫోబియా లేదు కదా?” అని అడిగాడు.
“అంటే?”
“రక్తాన్ని చూసి భయపడడం.”
“ఉహూఁ” తల అడ్డంగా వూపింది.
ఉన్నట్లుండి ఆ ప్రశ్న ఎందుకు వేశాడో తెలియలేదామెకు. కానీ మరుసటి రోజు ఉదయం స్నానం చెయ్యడానికి బాత్రూమ్ లో బట్టలు విప్పుతున్నప్పుడు తెలిసింది తనకు హెమటో ఫోబియా వుందో లేదోనని అతను ఎందుకడిగాడో
అమావాస్య :-
చుట్టూ చీకటి గట్టకట్టినట్లుంది. ఆకాశం మసి పేలికలా వికారంగా వుంది. గాలి శవాలు మంకువాసనను మోసుకెళుతున్నట్లు అదో విధమైన వాసన పరచుకుని వుంది. చలి ముసుగు దొంగలా మధ్య మధ్య శరీరాన్ని తాకుతోంది.
వెంకట్రామయ్యా, పులిరాజు శ్మశానం నుంచి వస్తున్నారు.
“ఒక్కక్షణం ఆలస్యాన్ని కూడా భరించలేను. ఎంత తొందరగా గోపాలకృష్ణ పతనానికి ముహూర్తం పెట్టేస్తే అంత మంచిది” పులిరాజు కసిగా చెప్పాడు.
“అలానే కానీ దానికి సమయమూ సందర్భమూ వుండాలి. సన్నడిగితే దానికి మంచి ముహూర్తం ముందుంది. అదెప్పుడో నేను చెబుతాను. మన పథకం సజావుగా సాగి వాడు వీధుల్లో పడాలంటే మనం అన్నీ పకడ్బందీగా అమలు చేయగలగాలి. ఊరికి వాడిమీదున్న విశ్వాసం అంత తొందరగా పోదు. వాళ్ళ విశ్వాసాన్ని దెబ్బ తీయాలంటే మనం గట్టిదెబ్బ కొట్టగలిగాలి.”
“అది నిజమే. దేవుడిలా పూజించేవాడిని దెయ్యంగా చెప్పాలి. ఊరు ఊరంతా వాడ్ని రాళ్ళతో కొట్టి తరమాలి.”
“అందుకే గదా మనం ఇంత ఆలోచించేది. మనం ఏ మాత్రం లీక్ అయినా జనం మన భరతం పడతారు. అందుకే ఆచీ తూచీ అడుగు వేయాలి. ఎంత ఆలోచించినా మన పథకంలో లొసుగులు కనబడడం లేదు. దీనికి మనం సూత్రధారులమైతే, ఇక పాత్రధారులు మనకు కావాలి. ఇందులో సహాయపడేందుకు మూడో వ్యక్తి అవసరం” ఆగాడు వెంకట్రామయ్య.
“ఆ వ్యక్తి ఎవరు? మన పథకాన్ని చిత్తశుద్ధితో అమలు చేయగల వ్యక్తి ఎవరు?”
“ఉంది……”
ఆ వ్యక్తి ఎవరో వినడానికి పులిరాజు చెవులను రిక్కించాడు.
“మోహన….” కొంతసేపు ఆగి తిరిగి చెప్పాడు వెంకట్రామయ్య.
“అవును. ఆమే సరైన వ్యక్తి. మనమీద అభిమానమూ, గోపాలకృష్ణ మీద అసహ్యమూ వున్న వ్యక్తే దానికి ఒప్పుకుంటుంది. గోపాలకృష్ణ మీద ఆమెకు ఎలాంటి ద్వేషం లేకపోయినా మనమీద అభిమానం వుంది చాలు. డబ్బు ఎర చూపించి ఆమెను బుట్టలో వేసుకోగలగాలి.”
“దీనికి ఆమె ఒప్పుకుంటుందా?” పులిరాజు అనుమానంగా అడిగాడు.
“ఒప్పించాలి.”
ఇద్దరూ ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళుంటూ నడుస్తున్నారు.
“మనకు విజయం కలిగించమని క్షుద్రదేవతలను పూజించాం కదా. ఇక గోపాలకృష్ణ పతనం అట్టే దూరంలో లేదు. మోహన మనం వెళ్ళేసరికి ఇంటికి వచ్చి వుంటుంది. ఆమెను ఒప్పిస్తే ఇక మనం చేయాల్సిన పని ఏమీ వుండదు. అన్నీ వాటంతటవే జరిగిపోతాయి” వెంకట్రామయ్య నిశ్శబ్దాన్ని చీలుస్తూ అన్నాడు.
“ఇదంతా త్వరగా జరగాలి. మొన్న వసంతాల రోజు అమ్మాయిలు చివరికి పునర్వసు కూడా వాడిమీదే వసంతాలు కుమ్మరించింది, అది తలుచుకున్నప్పుడంతా ఒళ్ళు భగ్గున మండిపోతోంది”
“అవును. ఊరులో ఏ ఫంక్షన్ జరిగినా వాడి చేయి మొదట పడాలి. రథం కదలాలంటే కూడా వాడు వచ్చి మొదటి హారతి ఇవ్వాలి. చివరికి కీలెరిగి వాత పెట్టాలి. ఇకనుంచీ ఈ ఊరికి నేనే రాజు కావాలి. పూటకు గతిలేనివాడు వంశాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని రాజభోగాలు అనుభవిస్తాడా! అందుకే మనం ఆ పథకం వేసింది.”
“అవునూ! వాడేమిటి- చివరలో రెచ్చిపోయి టీచరమ్మమీద వసంతాలు పోశాడు” పులిరాజు సడన్ గా అడిగాడు.
“అదే నాకూ అర్థం కావడంలేదు. వాడు ఆ పిల్లమీద మనసుపడి వుండాలి. లేకుంటే ఊరి జనం అంతా చూస్తూ వుండగా అంత డేర్ గా వసంతాలు పోయడు. బహుశా ప్రేమిస్తున్నాడేమో….”
“నాకూ అదేననిపించింది. కానీ వాడు ప్రేమించేదేమిటి! ఒకరోజు వాడుకుని వదిలేస్తాడు.”
“అంతే….. అంతే…..”
ఇద్దరూ ఇంటికి చేరుకున్నారు.
అమావాస్య-
చుట్టూ చీకటి గట్టకట్టినట్లుంది. ఆకాశం మసి పేలికలా వికారంగా వుంది. గాలి శవాలు మంకువాసనను మోసుకెళుతున్నట్లు అదో విధమైన వాసన పరచుకుని వుంది. చలి ముసుగు దొంగలా మధ్య మధ్య శరీరాన్ని తాకుతోంది.
వెంకట్రామయ్యా, పులిరాజు శ్మశానం నుంచి వస్తున్నారు.
“ఒక్కక్షణం ఆలస్యాన్ని కూడా భరించలేను. ఎంత తొందరగా గోపాలకృష్ణ పతనానికి ముహూర్తం పెట్టేస్తే అంత మంచిది” పులిరాజు కసిగా చెప్పాడు.
“అలానే కానీ దానికి సమయమూ సందర్భమూ వుండాలి. సన్నడిగితే దానికి మంచి ముహూర్తం ముందుంది. అదెప్పుడో నేను చెబుతాను. మన పథకం సజావుగా సాగి వాడు వీధుల్లో పడాలంటే మనం అన్నీ పకడ్బందీగా అమలు చేయగలగాలి. ఊరికి వాడిమీదున్న విశ్వాసం అంత తొందరగా పోదు. వాళ్ళ విశ్వాసాన్ని దెబ్బ తీయాలంటే మనం గట్టిదెబ్బ కొట్టగలిగాలి.”
“అది నిజమే. దేవుడిలా పూజించేవాడిని దెయ్యంగా చెప్పాలి. ఊరు ఊరంతా వాడ్ని రాళ్ళతో కొట్టి తరమాలి.”
“అందుకే గదా మనం ఇంత ఆలోచించేది. మనం ఏ మాత్రం లీక్ అయినా జనం మన భరతం పడతారు. అందుకే ఆచీ తూచీ అడుగు వేయాలి. ఎంత ఆలోచించినా మన పథకంలో లొసుగులు కనబడడం లేదు. దీనికి మనం సూత్రధారులమైతే, ఇక పాత్రధారులు మనకు కావాలి. ఇందులో సహాయపడేందుకు మూడో వ్యక్తి అవసరం” ఆగాడు వెంకట్రామయ్య.
“ఆ వ్యక్తి ఎవరు? మన పథకాన్ని చిత్తశుద్ధితో అమలు చేయగల వ్యక్తి ఎవరు?”
“ఉంది……”
ఆ వ్యక్తి ఎవరో వినడానికి పులిరాజు చెవులను రిక్కించాడు.
“మోహన….” కొంతసేపు ఆగి తిరిగి చెప్పాడు వెంకట్రామయ్య.
“అవును. ఆమే సరైన వ్యక్తి. మనమీద అభిమానమూ, గోపాలకృష్ణ మీద అసహ్యమూ వున్న వ్యక్తే దానికి ఒప్పుకుంటుంది. గోపాలకృష్ణ మీద ఆమెకు ఎలాంటి ద్వేషం లేకపోయినా మనమీద అభిమానం వుంది చాలు. డబ్బు ఎర చూపించి ఆమెను బుట్టలో వేసుకోగలగాలి.”
“దీనికి ఆమె ఒప్పుకుంటుందా?” పులిరాజు అనుమానంగా అడిగాడు.
“ఒప్పించాలి.”
ఇద్దరూ ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళుంటూ నడుస్తున్నారు.
“మనకు విజయం కలిగించమని క్షుద్రదేవతలను పూజించాం కదా. ఇక గోపాలకృష్ణ పతనం అట్టే దూరంలో లేదు. మోహన మనం వెళ్ళేసరికి ఇంటికి వచ్చి వుంటుంది. ఆమెను ఒప్పిస్తే ఇక మనం చేయాల్సిన పని ఏమీ వుండదు. అన్నీ వాటంతటవే జరిగిపోతాయి” వెంకట్రామయ్య నిశ్శబ్దాన్ని చీలుస్తూ అన్నాడు.
“ఇదంతా త్వరగా జరగాలి. మొన్న వసంతాల రోజు అమ్మాయిలు చివరికి పునర్వసు కూడా వాడిమీదే వసంతాలు కుమ్మరించింది, అది తలుచుకున్నప్పుడంతా ఒళ్ళు భగ్గున మండిపోతోంది”
“అవును. ఊరులో ఏ ఫంక్షన్ జరిగినా వాడి చేయి మొదట పడాలి. రథం కదలాలంటే కూడా వాడు వచ్చి మొదటి హారతి ఇవ్వాలి. చివరికి కీలెరిగి వాత పెట్టాలి. ఇకనుంచీ ఈ ఊరికి నేనే రాజు కావాలి. పూటకు గతిలేనివాడు వంశాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని రాజభోగాలు అనుభవిస్తాడా! అందుకే మనం ఆ పథకం వేసింది.”
“అవునూ! వాడేమిటి- చివరలో రెచ్చిపోయి టీచరమ్మమీద వసంతాలు పోశాడు” పులిరాజు సడన్ గా అడిగాడు.
“అదే నాకూ అర్థం కావడంలేదు. వాడు ఆ పిల్లమీద మనసుపడి వుండాలి. లేకుంటే ఊరి జనం అంతా చూస్తూ వుండగా అంత డేర్ గా వసంతాలు పోయడు. బహుశా ప్రేమిస్తున్నాడేమో….”
“నాకూ అదేననిపించింది. కానీ వాడు ప్రేమించేదేమిటి! ఒకరోజు వాడుకుని వదిలేస్తాడు.”
“అంతే….. అంతే…..”
ఇద్దరూ ఇంటికి చేరుకున్నారు.
మోహన వాళ్ళకోసం చూస్తూ రెడీగా వుంది.
“ఏమిటి బాబుగారూ! రమ్మన్నారట” అంది ఆమె వెంకట్రామయ్య కనపడగానే.
“ఇక్కడ అందరూ వున్నారు. మన ముగ్గురికీ తప్ప ఇది మరొకరికి తెలియకూడదు. డాబా మీదకు ఎయా. అక్కడికి ఎవరూ రారు” అని ఆయన మెట్లెక్కడం ప్రారంభించాడు.
రెండు మెట్లెక్కి ఆగి ద్వారం దగ్గరున్న ఇంటి నౌకరుతో “నారాయణా! ఎవరినీ పైకి రానివ్వకు” అని చెప్పి తిరిగి బయల్దేరాడు.
ముగ్గురూ డాబా మీదకు చేరుకున్నారు.
అప్పటికే అక్కడ ఆయనకు రాత్రి సరంజామా అంతా అమరి వుంది..
ఆయన కుర్చీలో కూర్చుని మిగిలిన ఇద్దరినీ కూర్చోమన్నట్లు సైగ చేశాడు.
వాళ్ళు కూడా కూర్చున్నారు. మోహన కూర్చోగానే- “అబ్బబ్బ గాలి ఆడడం లేదు” అంటూ పైట తీసి ఒళ్ళో వేసుకుని కొంగుతో విసురు కోవడం మొదలుపెట్టింది.
ఆమె అలవాటే అంత. ఎంత గాలి వీస్తున్నా, ఎక్కడ వున్నా- “గాలి ఆడడం లేదు” అంటూ పైట తీసి ఒళ్ళో వేసుకుంటుంది. ఆమెను అలా చూసి చూసి ఏనుగులా వుండే వూజారి పంతులు పీనుగులా అయి పోయాడు.
“నీకు గాలి ఆడడం లేదని పైట తీసేస్తే మాకు నిజంగానే గాలి ఆడదు. ముందు ఆ పైట వేసుకో” అన్నాడు పులిరాజు సీరియస్ గా.
ఆమెకి వాళ్ళిద్దరంటే కొంత భయం వుంది. పులిరాజు మంత్ర గాడనీ, వెంకట్రామయ్య తంత్రగాడనీ ఆమె భయం. అందుకే వాళ్ళు ఆమెను అప్పుడప్పుడూ తమ స్వార్థానికి ఉపయోగించుకుంటూ వుంటారు. అందునా పని చేసినప్పుడంతా వెంకట్రామయ్య తృణమో, పణమో ఇస్తుంటాడు. అందువల్ల అతను చెప్పిన మాటను ఆమె జవదాటదు.
“మోహనా! నీతో పనిబడే పిలిచించాను. నువ్వు మాకో గొప్ప సహాయం చేయాలి” వెంకట్రామయ్య విస్కీని ఓ సిప్ చేసి, గ్లాసు కింద పెడుతూ అన్నాడు.
“నేనేం చేయగలను?” ఆమె వినయంగా అడిగింది.
“చేయగలవు. అంతా మేమే చేస్తాం. నువ్వూ మాతోపాటు ఈ నాటకంలో ఓ పాత్ర వేయాలి. అంతే.”
“నాటకమా?” ఆమె ఆశ్చర్యపోతూ అడిగింది.
“అవును. నాటకమే. గోపాలకృష్ణను భ్రష్టు పట్టించే నాటకం. వాడి పతనానికి నాంది పలికే నాటకం. రాజాలా, దర్జాగా బతుకుతున్న వాడ్ని భిక్షగాడుగా మార్చే నాటకం- ఊరికంతా దేవుడైనవాడ్ని సైతాన్ గా మార్చే నాటకం. పూజలు అందుకుంటున్న వాడికి పుట్టగతులు లేకుండా చేసే నాటకం” వెంకట్రామయ్య కళ్ళు వెలుతురులో ఎర్రగా మండుతున్నాయి.
ఆయన చెప్పినదంతా విని ఆమె భయపడిపోయింది. గోపాలకృష్ణకు వ్యతిరేకంగా జరుగుతున్న కుట్రలో తననీ భాగం పంచుకోమంటున్నారన్న విషయం అర్థమయింది. దీంతో ఆమె నిలువెల్లా వణికి పోయింది.
“మీరు చెప్పింది వింటుంటే నిజంగానే గాలి ఆడడంలేదు” అంటూ ఆమె మళ్ళీ పైటతీసి, ఒళ్ళో వేసుకుంది.
“నీకొచ్చిన భయం ఏమీలేదు. అన్నిటికీ నేనున్నను.
నువ్వు చేయవలసినదల్లా మేం చెప్పినట్లు వినడమే” వెంకట్రామయ్య ధైర్యం చెప్పాడు.
“కానీ బాబుగారూ! మీరేమో వున్నవాళ్ళూ. నేను ఆడకూతుర్ని. రేపు ఏదైనా తిరగబడితే నా బతుకు ఏం కావాలి? నేను గోపాలకృష్ణబాబుని ఎదిరించి ఈ ఊర్లో వుండగలనా?” ఆమె తన భయాన్ని ఏడుపుగొంతు మధ్య వ్యక్తం చేసింది.
“చెప్పానుగదా. నీ ప్రాణానికి మా ప్రాణం అడ్డు. నువ్వు ఈ సహాయం వూరికే చేయక్కరలేదు. నువ్వు చేస్తున్న కష్టానికి తగిన ప్రతిఫలమే ముట్టజెబుతాను. ఒక ఎకరం పొలం నీమీద రాస్తాను.”
ఆమెకు ఎక్కడో సంతోషం నీటిబుగ్గలా చిమ్మింది. ఎకరం పొలం అంతే మాటలుకాదు. కానీ ఓమూల భయంలాంటి కదలిక ఆనందానికి అడ్డు పడుతోంది.
ఆమె మెత్తబడిందని తెలుసుకున్న వెంకట్రామయ్య “ఇంకేం ఎదురు చెప్పకు మోహనా! అంతా సవ్యంగా జరిగిపోతుంది. నువ్వు చేయవలసింది. ఏమిటంటే…..” అని ప్రారంభించి మొత్తం తన పథకాన్ని వివరించాడు. ఆమె ఏం చేయాలో వివరంగా చెప్పాడు.
అంతా చెప్పి రిలాక్సింగ్ గా కుర్చీ వెనక్కి వాలుతుంతే మెట్ల దగ్గర చప్పుడైనట్లనిపించింది, ఓ క్షణం జడుసుకున్నాడు. తమ కుట్రను ఎవరైనా చాటుగా విన్నారేమోనన్న అనుమానం గుండెను కుదిపేస్తుండగా “పులిరాజా! మెట్ల దగ్గర ఏదో చప్పుడైంది. ఎవరైనా వున్నారేమో చూడు” అన్నాడు కంగారుగా.
స్ప్రింగ్ లా లేచిన పులిరాజు ఒక్క ఉదుటున మెట్ల దగ్గరికి వెళ్ళాడు. ఎవరూ లేరక్కడ. అటూ ఇటూ పరిశీలించి చూసి ఆయన దగ్గరకి వచ్చి “ఎవరూ లేరు” అని చెప్పాడు.
నిజానికి అతను పొరబడ్డాడు.
- Previous page: Chapter 13
