Update 04
రాత్రి మూడు గంటలు దాటింది. గార్డెన్ ఏరియా డోర్ లోంచి మెల్లగా అడుగులు వేస్తూ మా ఇంటి వెనుక వైపు మా సరిహద్దు గోడ దగ్గరికి వెళ్లాను. సందు చాలా చీకటిగా ఇరుకుగా ఉంది. ఎలాగో సర్దుకుని మా అమ్మ బెడ్ రూమ్ కిటికీ దగ్గరికి చేరాను.
విండో నా కంటే కొంచెం ఎత్తులో ఉంది. నా తల విండో కంత వరకు చేరలేదు. సౌండ్ రాకుండా నెమ్మదిగా అక్కడ పడి ఉన్న నాలుగైదు ఇటుకలను తీసుకుని కింద పెట్టి వాటి మీద నిలబడ్డాను. ఇప్పుడు నా కళ్ళు కిటికీ అద్దం పగిలిన భాగానికి లెవెల్ గా ఉన్నాయి. బెడ్ రూమ్ అంతా చాలా వరకు కనిపిస్తోంది. మంచం కిటికీకి ఎడమ వైపుకు 7 అడుగుల దూరంలో ఉంది.
ప్రసాద్ అంకుల్ కుర్చీలో కూర్చుని ఉన్నాడు, అమ్మ మంచం మీద కూర్చుని ఉంది. అంకుల్ గ్లాస్‌లో బీరు పోసుకున్నాడు, అమ్మ బీరు గ్లాసు పట్టుకుని తాగుతోంది. అమ్మ వీపు నా వైపు ఉంది. అంకుల్ నాకు ఎదురుగా కొన్ని అడుగుల దూరంలో కూర్చున్నాడు.
"మందు ఎప్పుడు కొన్నారు?"
"ఈరోజు ఉదయం, ఇక్కడికి వస్తున్నప్పుడు."
"విస్కీ తెచ్చుకోలేదే?"
"నీకు నచ్చదుగా?"
"విస్కీ తాగితే నాకు ఏదేదో అయిపోతుంది. అందుకే." అంది అమ్మ ముసిముసిగా నవ్వుతూ.
"ఏదేదో అయిపోతే బావుంటుంది కదా!" అన్నాడు అంకుల్ నవ్వుతూ.
మళ్ళీ తనే "మీవాడు లేదుగా, కొంచెం ఫ్రీ గా ఉండు బేబీ ."
"థియేటర్‌లో ఏంటా పనులు? కాసేపు ఆగలేరా? పక్కన వాడు ఎక్కడ చూస్తాడో అని సిగ్గుతో చచ్చిపోయా తెలుసా.. నువ్వు అసలు సినిమా చూట్టానికే వచ్చావా?”
"అఫ్‌కోర్స్ బేబీ... కానీ నువ్వు పక్కన ఉంటే నీ అందం మీద తప్ప నాకు ఇంకేమీ కనిపించదు."
"మరీ అంత లేదులే. నువ్వు తిరిగే అందరు ఆడవాళ్ళతోనూ ఇలాగే చెప్తావు, నాకు తెలియదనుకున్నావా నీ వేషాలు!"
"నిజంగా చెప్తున్నా డార్లింగ్! నా మనసంతా నీ మీదే ఇప్పడు."
"కోతలు కొయ్యకు. ఛాన్స్ దొరికినప్పుడల్లా, ఆఫీస్ లో గీతామేడం చెస్ట్, నడుము, బొడ్డు దొంగతనంగా చూస్తూనే ఉంటావుగా? నేను చూడలేదనుకున్నావా ? నీకు ఆవిడ మీద ఎప్పటినించో కన్ను పడింది. నాకు నీ సంగతి బాగా తెలుసు."
అంకుల్ నవ్వాడు. "నువ్వు ఇంత పొసెసివ్‌ అని నేను అనుకోలేదు డార్లింగ్!"
"గీతామేడం స్ట్రక్చర్ కూడా కొంచెం నాలాగే ఉంటుంది కదా.." అమ్మ కళ్ళలో కొంచెం గర్వం.
"నా దృష్టి అంతా ఇపుడు నీమీదే డార్లింగ్! గీతామేడం నా ఫస్ట్ ప్రయారిటీ కాదు. ”
"చూడు… గీత మీద మోజు ఉందని నువ్వే ఒప్పుకున్నావు!" అమ్మ కోపం నటించింది.
అమ్మ లేచి నిలబడి గ్లాస్ టేబుల్ మీద పెట్టింది.
"స్నాక్స్ ఏమైనా కావాలా?" అడిగింది.
"ఇంత రాత్రి పూటా? వద్దు. నాకు కావాల్సింది ఇప్పడు వేరే ఒకటుందిలే" అంటూ అంకుల్ అమ్మ చేతిని పట్టుకున్నాడు.
“అయ్యగారికి ఇంకేం కావాలో?” అమ్మ కొంటెగా నవ్వింది.
“నువ్వే నా మిర్చి మసాలా, బేబీ!” అంకుల్ నవ్వాడు.
కొన్ని సెకన్ల పాటు ఒకరినొకరు చూసుకున్నారు. అంకుల్ బీర్ గ్లాస్ టేబుల్ మీద పెట్టి, అమ్మ నడుము చుట్టూ చేతులేసి తన వైపుకు లాక్కున్నాడు. ఆ లాగుడుకి అమ్మ సళ్ళు పైకీ , కిందకీ ఊగినట్టు అనిపించింది. అంకుల్ తన ఎడమ చేతిని ఆమె వీపు మీద వేసి కుడి చేత్తో ఆమె తలను తన ముఖం వైపుకు లాక్కున్నాడు. అమ్మ కూడా అదే విధంగా స్పందించింది. అతని తల వెనక చెయ్యి వేసి, క్షణం కూడా వృధా చేయకుండా పెదాలు జత కలిపింది.
వావ్!! ఆ దృశ్యం చూసి నేను మంత్రం వేసినట్టి అయిపోయాను. ఈ రాత్రికి ఇలాంటిది జరుగుతుందని నేను ఉహించా. డిన్నర్ తర్వాత స్టార్ట్ అవుతుందని అనుకున్నాను, కొన్ని గంటలు ఆలస్యంగా అయినా ఇప్పడు మొదలైంది. నేను వాళ్ళ పైనే దృష్టి సారించా.
మళ్ళీ రేపు అనేది లేదన్నట్టు, పోటీ పడి మరీ ఒకళ్ళని మించి ఒకళ్ళు ముద్దులు పెట్టుకుంటున్నారు. పెదాలు వీడకుండానే, అమ్మ అంకుల్ చొక్కా గుండీలు నెమ్మదిగా విప్పింది. అంకుల్ చొక్కా తీసి నేల మీద పడేసాడు. అప్పటికే అమ్మ పైట నేలమీద ఉంది. అంకుల్ చీరను అమ్మ వంటి మీదనించి లాగేసి, మంచం మీదికి విసిరాడు, అది నేలమీద కుప్పగా పడింది.
ఇప్పడు అమ్మను టాప్‌లెస్‌గా మార్చడం అంకుల్ వంతు. ముందు కదులుతున్న అంకుల్ చేతులు బ్లౌజ్ హుక్స్ విప్పటంలో బిజీ అయ్యాయి అనిపించింది కానీ ఓ రెండు నిమిషాలు గడిచినా బ్లౌజ్ తెరుచుకోక పోవటంతో, అంకుల్ చేతులు అక్కడే నెమ్మదిగా అమ్మ బంతులతో ఆడుకుంటున్నాయి అని అర్థం అయింది.
“హుక్స్ ఎలా విప్పాలో మర్చిపోయావా?” అంది అమ్మ ఎగతాళిగా.
"నేర్పించు మరి. ఈ పాప బ్రాలో ఎంత ముద్దుగా ఉంటుందో చూపించు!"
ఇద్దరూ నవ్వారు.
హుక్స్ విప్పి, అమ్మ బ్లౌజ్ ని తీసేసి నేలపైన పడేసింది. బ్లూ కలర్ బ్రా, వెనకాల సన్నని పట్టీ. వీపు మీద ముద్దుగా కనిపించింది. బొద్దుగా బ్రాలోంచి తన ఒంపులు బయటికి దూకటానికి సిద్ధంగా ఉన్నాయి. అంకుల్ చేతులు ఇప్పడు ఆమె పిరుదులపైన, వీపుమీద తిరుగాడుతున్నాయి. ముద్దుల మధ్యలో అప్పుడప్పుడు ఆమె పిరుదులను కూడా మెత్తగా నొక్కి వదిలేస్తున్నాడు.
నా ప్యాంటులో ఇప్పటికే ఒక టెంట్ ఏర్పడింది. పొద్దుటి నించి జరిగిన సన్నివేశాలు గుర్తొస్తే, మా అమ్మ గురించి నాకేమీ తెలీదని అనిపించింది. పరిచయమైన ఒక నెలలో ఎవరూ ఇంత దగ్గిర కావటం అసాధ్యం. వీళ్లిద్దరి మధ్య ఇంతకు ముందు నించి గారంటీగా నడుస్తోంది అని కంఫర్మ్ అయింది.
అంకుల్ చెయ్యి బ్రా హుక్స్ మీదకి వెళ్ళింది. మొదటి హుక్‌ వదులయ్యాక, అమ్మ అతనిని ఆపి చేతులను ముందుకు తెచ్చి తన ఎత్తులమీదకి మళ్లించింది. తన చేతులను వెనుకకు తెచ్చి మిగతా బ్రా హుక్స్‌ని ఓపెన్ చేసింది. అంకుల్ ఆమె బ్రా పట్టీని రెండు భుజాలనించీ జార్చి ఆమె శరీరం నుండి వేరు చేశాడు. ఇప్పడు అమ్మ ఒంటిమీద పెట్టీకోట్‌ మాత్రమే ఉంది.
టాప్ లెస్ గా ఆమె వెనక భాగం తో పాటు పెద్ద బత్తాయిల లాగ ఆమె గుండ్రటి పాలిండ్లు సైడ్ నించి అపుడప్పుడు నాకు కనువిందు చేస్తున్నాయి.
“ఉఫ్… ఏం పెట్టి పెంచుతున్నావో గానీ, ఇవి ముందు కంటే సెక్సీ గా తయారయ్యాయి" అన్నాడు అంకుల్ బంతులని పట్టి కొలుస్తూ.
"ముందుకంటే?!" ఆ మాటకు నేను షాక్ అయ్యాను. ఇంతకు ముందు కూడా ఎంజాయ్ చేశాడా? ఎప్పుడు?
అమ్మ నవ్వుతూ తన టాప్ లెస్ బాడీ అంకుల్ కి అదిమి పెట్టింది. ఆవేశంగా ఇద్దరూ మళ్ళీ ముద్దుల యుద్ధం మొదలుపెట్టారు. పెట్టుకుంటూనే, ఒక రౌండ్ తిరిగారు. ఈసారి అంకుల్ వీపు నా వైపుకి ఉంది. అలా తిరుగుతున్నప్పుడు కొన్ని సెకన్ల పాటు అమ్మ భారీ వక్షోజాలు అంకుల్ ఛాతీకి నోక్కుకుపోయి కనిపించాయి. ఆ దృశ్యం చాలా హాట్ గా అనిపించింది.
అంకుల్ అమ్మను బెడ్ మీదకి తోసాడు. ప్యాంటు తీసేసి అండర్ వేర్ లోకి మారాడు. అతని పురుషాంగం గట్టిగా అండర్వేర్ లో పొడుచుకు వచ్చి ఒక కడ్డీ లాగ కనిపించింది. అమ్మ తన కాలి బొటనవేలు తో గట్టి పడిన అంకుల్ పురుషాంగాన్ని అండర్ వేర్ మీదనించే కాలితో రుద్దింది. అంకుల్ అమ్మ కాలు పట్టుకుని పైకెత్తి బొటనవేలు నోట్లో పెట్టుకుని మెత్తగా సక్ చేసాడు.
వారి కార్యకలాపాలకు నా ప్యాంటు లో గూటం కూడా లేచిపోయింది, నోట్లోంచి చిన్నగా మూలుగులు వచ్చినై అనిపించింది.
అకస్మాత్తుగా ఎవరో నా పేరు పిలుస్తున్నట్లు అనిపించింది. ఎవరో కనిపించలేదు. నా పేరు పదే పదే వినిపించింది. అది అమ్మ గొంతు! కళ్ళు తెరిచి చూస్తే, అమ్మ నన్ను లేపుతోంది.
నేను లేచి కూర్చున్నాను. అమ్మ, అంకుల్ ఇద్దరూ నా ఎదురుగా నిలబడి ఉన్నారు.
"ఏం మొద్దు నిద్ర పోతున్నావ్? కలవరింతలూ నువ్వూ!” అంది అమ్మ .
ఏంటి? ఇదంతా కలా? పొద్దున్న మూడింటికి లేచినపుడు అంకుల్ నా పక్కన లేడే? అయన కోసం వెతికా కూడా. మళ్ళీ ఎప్పడు వచ్చి పడుకున్నాను? అంతా అయోమయంగా అనిపించింది.
“ ఇప్పుడు టైం ఎంతైంది?”
“పొద్దున్న ఆరు”
నేను షాక్ అయ్యాను. లేచి త్వరగా ఫ్రెష్ అయి రమ్మని చెప్పారు.
"రాత్రి 3 గంటలకు మీరు ఎక్కడికెళ్లారు?" అడిగా అంకుల్ ని ధైర్యం చేసి.
అంకుల్ కళ్ళలో కొంచెం బెదురు కనిపించింది.
"వాష్రూమ్ కి వెళ్లి ఉంటా."
నా ప్రశ్న కి అమ్మ కూడా కొంచెం కంగారు పడినట్టు అనిపించింది.
“ఇంకెక్కడికి వెళతారు, బహుశా వాష్‌రూమ్‌కో, లేకపోతే దాహం వేసి నీళ్ల కోసం వంటింట్లోకో వెళ్ళుంటారు." అంది వెనకేసుకొస్తూ.
"రెండు చోట్లా చూసానే, లేరు." అన్నా.
అంకుల్, అమ్మ ఒకరి మొహాలు ఒకరు చూసుకున్నారు.
“అంకుల్ కి వెస్ట్రన్ టాయిలెట్ అలవాటు, పైన టాయిలెట్ కి వెళ్లారేమో!”
“అవునవును” అన్నాడు అంకుల్.
వాళ్ళ మాటలు ఎదో తేడాగా అనిపించాయి.
“యక్ష ప్రశ్నలు ఆపి లేవాలి ఇంక. ఇవాళ నీకు క్లాస్ ఉంది. మేం కూడా ఆఫీసుకి బయలుదేరాలి" అంది అమ్మ.
సోమవారం నా క్లాసులు పొద్దున్నే ఎనిమిది గంటల నించీ స్టార్ అవుతాయి. అమ్మ నన్ను ఫ్రెష్ అవ్వమని తొందర పెట్టింది.
"సోమవారం వస్తే చాలు తలనెప్పి, అందరికీ. నీకు క్లాసులు, మాకు ఆఫీసు” అన్నాడు అంకుల్, లేని విసుగు తెచ్చి పెట్టుకుంటూ.
తప్పదన్నట్టు నేను రెడీ అవటానికి లేచాను. అమ్మ అందరికీ టిఫిన్ ప్రిపేర్ చేస్తూ ఉంది. అంకుల్ లివింగ్ రూంలోకి న్యూస్ పేపర్ చదువుతున్నాడు.
రాత్రి వచ్చిన కలతో నాకు ప్యాంటు లో పూర్తిగా లేచిపోయి ఉంది. ఉబ్బు దాచటం చాలా కష్టంగా అనిపించింది. వాష్రూమ్ కి వెళ్ళాను.
7:45 AM కి నా క్లాసుకు వెళ్ళడానికి రెడీ అయ్యా.
"ఇన్స్టిట్యూట్ లో డ్రాప్ చేయాలా?" అంకుల్ అడిగాడు.
"ఫర్వాలేదు అంకుల్ , ఆటో లో వెళ్ళిపోతా"
"పర్లేదులే, బైక్ మీద డ్రాప్ చేస్తా"
నేను అతనితో వెళ్ళే మూడ్ లో లేను.
"ఇన్స్టిట్యూట్ వేరే వైపు, పైగా దూరం, నన్ను డ్రాప్ చేస్తే, మీరు ఆఫీసుకి లేట్ అవుతారు.”
"డోంట్ వర్రీ! నేనూ మీ అమ్మా 10 గంటలకి బయలుదేరుతాము."
అమ్మ నాకు టిఫిన్ బాక్స్ పేక్ చేసింది. సాధారణంగా నేను లంచ్ తీసుకెళ్ళను, కానీ ఈరోజు క్లాసులు సాయంత్రం దాకా ఉన్నాయి. తప్పదు.
"అంకుల్ ఏమంటున్నారు?" అడిగింది.
"బైక్ మీద డ్రాప్ చేస్తా అని చెప్పా. వద్దంటున్నాడు." అన్నాడు అంకుల్.
“అయ్యో ఎందుకు? బైక్ మీద వెళ్తే టైంకి వెళ్ళచ్చు కదా?"
"అమ్మా..." అంటూ ఎదో చెప్పబోయాను.
"ఇంకేం మాట్లాడద్దు. బయలుదేరదాం” అన్నాడు అంకుల్.
అమ్మ కూడా అదే ఫైనల్ చేసింది.
ఇంక తప్పదన్నట్టు బైక్ ఎక్కా. అంకుల్ బైక్ స్లో గా నడుపుతున్నాడు. యాభై ఏళ్ళు దాటిన తర్వాత మనుషులు సహజంగా స్లో అవుతారు అనుకుంటా.
"బానే కూర్చున్నావా? స్పీడ్ ఎక్కువగా ఉంటె చెప్పు" అన్నాడు పైగా.
మనసులో తిట్టుకుంటూ “ఇట్స్ ఓకే, అంకుల్" అన్నా.
సుమారు 8:10 గంటలకు నన్ను ఇన్స్టిట్యూట్ దగ్గర దించి, ఒక 100 రూపాయలు చేతిలో పెట్టాడు.
“మళ్ళీ సాయంత్రం ఒక్కడివే రావాలి కదా, ఉంచుకో” అన్నాడు.
“వొద్దు అంకుల్, నా దగ్గర డబ్బులు ఉన్నాయ్” అన్నా. అంకుల్ ఒప్పుకోలేదు. ఉంచమని బలవంతంగా డబ్బులు నా జేబులో కుక్కి వెళ్ళిపోయాడు.
నాలుగింటికి అవ్వాల్సిన క్లాసులు ఒంటి గంటకే అయిపోయాయి. కోవిడ్ కేసులు బాగా పెరుగుతూ ఉండటం మూలంగా, రేపటి నుండి క్లాసులు ఆన్‌లైన్‌లో ఉంటాయని ఇన్స్టిట్యూట్ వాళ్ళు చెప్పారు. 17 ఫిబ్రవరి, తేదీ నాకు బాగా గుర్తుంది. అప్పటికే కోవిడ్ కేసులు ముమ్మరంగా ఉంది కొన్ని చోట్ల లాక్ డౌన్ విధించారు. మా ఇన్స్టిట్యూట్ ఇంక రిస్క్ చెయ్యదల్చుకోలేదు.
నాకు ఆకలేసింది. బాక్స్ లో ఆలూ పరాటా టమాటో కెచప్ తో తినేసా. ఇంక ఇంటికి వెళ్ళిపోడం తప్ప చెయ్యటానికి ఏమీ లేదు.
సుమారు 2:30 గంటలకు ఇంటికి చేరుకున్నాను. మెయిన్ గేటు తాళం వేసి ఉంది. ఇంటి తాళం చెవులు ఒకటి నా దగ్గర, ఒకటి అమ్మ దగ్గరా ఉంటాయి. మెయిన్ గేట్ తెరిచి, ఇంటి లోపలికి వెళ్ళాను. లివింగ్ రూమ్‌కి వెళ్లే గార్డెన్ ఏరియా గేట్‌ని కూడా అన్‌లాక్ చేసా. బ్యాగ్‌ పక్కన పడేసి సోఫాలో కూలబడ్డా.
ఇంతలో ఫోన్ మోగింది. అమ్మ నించీ కాల్.
" అమ్మా...చెప్పు"
అటువైపు నుండి రిప్లై లేదు.
"హలో...అమ్మా..! హలో... ఉన్నావా ?"
అటువైపు సైలెంట్. కాల్ కట్ అయిపోయింది.
నాకు అర్థం కాలేదు. అమ్మ నంబర్‌కి రీడయల్ చేసా.
రింగ్ అవుతోంది, కానీ అమ్మ ఎత్తలేదు.
మళ్ళీ ఆమె నంబర్ డయల్ చేసా. ఈ సారి అమ్మ లిఫ్ట్ చేసింది.
"హలో అమ్మా. వినిపిస్తోందా...హలో"
"ఆ.. హలో.. చెప్పు.. "
"ఏంటి ఫోన్ చేసావా ఇంతకు ముందు? నాకేమీ వినిపించలేదు."
"నేను ఫోన్ చేశానా? లేదే?"
"కాల్ అయితే వచ్చింది, నాకు."
అమ్మ ఏమీ మాట్లాడలేదు.
"అంతా ఓకేనా అమ్మా? నేను ఇంటికొచ్చేసా. రేపటి నుండి మాకు క్లాసులు ఆన్‌లైన్ లోనే."
అమ్మ మళ్ళీ ఏమీ మాట్లాడలేదు.
"అమ్మా.. ఉన్నావా?"
"మీటింగ్ లో బిజీగా ఉన్నా... కాసేపాగి కాల్ చేస్తాను ... ఆహ్...."
"ఆహ్..." అని మూలుగు వినపడే సరికి నాకు టెన్షన్ వచ్చింది.
"ఏమైంది అమ్మా? అంతా బానే ఉందా?"
అప్పటికే కాల్ కట్ అయిపోయింది.
నాకు టెన్షన్ ఇంకా పెరిగింది.
మళ్ళీ ఆమె నంబర్ కి డయల్ చేసాను.
ఈసారి ఒక రింగ్ కే ఫోన్ ఎత్తింది.
"చెప్తే అర్థం కావట్లేదా? మీటింగ్ లో ఉన్నా, కాల్ చెయ్యకు ..." నేను మాట్లాడే లోపే కోపంగా అంది.
అమ్మ చెబుతూండగానే, వెనకాల ఎదో ఒక మగ గొంతు వినిపించింది. మాట్లాడుతుంది ఎవరో తెలీలేదు, “సూపర్! బేబీ!” అని మాత్రం వినిపించింది. నేను అడిగే లోపలే అమ్మ కాల్ కట్ చేసింది.
అమ్మ ప్రవర్తనకు బాధేసింది. మీటింగ్ లో ఉంటే మాత్రం? నాతో కూడా మాట్లాడలేనంత బిజీనా? తను నన్ను ఎప్పుడూ ఇట్లా తిట్టలేదు ఇంతకు ముందు.
ఆలోచిస్తూ కొన్ని నిమిషాల పాటు నా ఫోన్ స్క్రీన్ వైపే చూస్తూ ఉండిపోయాను. ఫ్రిజ్ లోంచి తీసుకుని నీళ్లు తాగా. రూంకి వెళ్లి బట్టలు మార్చుకుని ఫ్రెష్ అయ్యి మళ్ళీ లివింగ్ రూమ్ లోకి వచ్చి కూర్చున్నా.
అమ్మతో మాట్లాడి అప్పటికి అరగంట అయింది. ఒకసారి మళ్లీ ఫోన్ చేద్దామా అనుకున్నా. తిడుతుందేమో అని భయం వేసింది.
గీతామేడం నంబర్ ఉందని గుర్తొచ్చింది. ఆవిడకి కాల్ చేసా. ఆఫీసులో ఆవిడ డెస్క్ మా అమ్మ ప్రక్కనే అని అమ్మ చెప్పిన గుర్తు ఉంది.
"హలో. ఎవరు?" ఆవిడ ఫోన్ ఎత్తింది.
"హలో ఆంటీ. నేను నిఖిల్, హేమలత గారి అబ్బాయిని."
"ఆ.. బావున్నావా బాబూ..?"
"బాగున్నాను ఆంటీ. అమ్మ ఉందా?"
"ఇక్కడ లేదే!"
"ఓకే! అయితే మీటింగ్ లో ఉండి ఉంటుంది."
"మీటింగ్? మీటింగ్ లు ఏమీ లేవు ఇవ్వాళ"
ఆమె సమాధానంతో నేను షాక్ అయ్యాను.
"మీటింగ్ లు ఏమీ లేవా ఇప్పుడు, ఆంటీ?"
"లేవే? మీ అమ్మ ఇవ్వాళ ఆఫీస్ కి వచ్చింది, కానీ లంచ్ బ్రేక్ తర్వాత హాఫ్ డే లీవ్ పెట్టి ఇంటికి వెళ్ళిపోయింది."
నాకు షాక్ మీద షాక్...
"షూర్ ఆ ఆంటీ? లంచ్ తర్వాత అమ్మ ఇంటికి వెళ్లిపోయిందా?"
"అవును నిఖిల్. ఇంటి దగ్గర ఏదో అర్జెంటు పని ఉందిట."
నా నోట్లోంచి మాట రాలేదు.
"నిఖిల్.. హలో.. ఉన్నావా ?" మళ్ళీ అడిగింది.
"ఉన్నా ఆంటీ.." బలహీనంగా అన్నా.
"అంతా ఓకేనా ? ఇప్పుడెక్కడ ఉన్నావు?"
నేను ఇంట్లో ఉన్నానని ఆవిడకి చెప్పడం నాకు ఇష్టం లేదు.
“ఇన్‌స్టిట్యూట్‌లో ఉన్నాను ఆంటీ. సాయంత్రం 4 వరకు ఉంటా."
"సరే డియర్. బాగా చదువుకో. అమ్మ ఇంటికి వచ్చేసుంటుంది."
"సరే ఆంటీ. బై. థాంక్యూ” కాల్ కట్ చేసా.
ఫోన్ టేబుల్ మీద పెట్టి కళ్ళు మూసుకుని కూర్చున్నా. మనసంతా గందరగోళంగా ఉంది.
అంకుల్ తో కలిసి ఆఫీసుకు వెళ్ళింది ఇవ్వాళ, ఆయనకి ఏమైనా తెలుస్తుందేమో? నంబర్ వెతికి అంకుల్ కి కాల్ చేసా. అయన కూడా ఫోన్ ఎత్తలేదు. మళ్ళీ మళ్ళీ చేసినా ఎత్తలేదు. బ్యాంకు కి ఫోన్ చేసి ఆయన తో మాట్లాడాలి అని అడిగా. మధ్యాహ్నం రెండు తర్వాత అయన వెళ్లి పోయారు అని చెప్పారు.
మనసేదో కీడు శంకించింది. ఇద్దరూ లంచ్ బ్రేక్ తర్వాత వెళ్లిపోయారు అని చెప్తున్నారు. కలిసే వెళ్ళుంటారా? ఎక్కడికి వెళ్ళుంటారు? ఇప్పుడెక్కడ ఉన్నారు?
ఇలా ఆలోచిస్తూ కొద్ది నిమిషాల్లోనే గాఢ నిద్రలోకి జారుకున్నా. డోర్ బెల్ రింగ్ అవుతుంటే మెలుకువ వచ్చింది. టైం చూస్తే సాయంత్రం 6:30 అయింది.
తలుపు తెరిచి చూస్తే అమ్మ.
"ఎక్కడున్నావు? లాస్ట్ 10 మినిట్స్ నించీ బెల్ కొడుతున్నా." విసుగ్గా అంది.
"నిద్రపోతున్నా."
ఆమెతో మాట్లాడాలనిపించలేదు. సోఫాలో కూలబడి అమ్మ మంచి నీళ్లు తెచ్చి పెట్టమని అడిగింది. నీళ్లు ఇచ్చేసి నేను నా గదిలోకి వెళ్ళిపోయా. చాలా బ్యాడ్ మూడ్‌లో ఉన్నా. కోపం గా కూడా ఉంది. ఒక ఐదు నిమిషాల తర్వాత అమ్మ నా గదిలోకి వచ్చింది.
"మధ్యాహ్నం ఫోన్ చేసావా కన్నా?” నా తల మీద చెయ్యి వేసి నిమురుతూ అడిగింది.
నేను అవునని తలూపాను.
"మీటింగ్ లో ఉన్నప్పుడు ఫోన్ ఎత్తటం కుదరదు కన్నా.."
నేనేం మాట్లాడలేదు. ఆమె చెప్తోంది అబద్ధం అని నాకు తెలుసు.
"ఫోన్ లో తిట్టానని కోపం వచ్చిందా, కన్నా?" పక్కనే కూర్చిని ప్రేమగా అడిగింది.
నేను మాట్లాడలేదు.
"ఐ యామ్ రియల్లీ సారీ కన్నా. అట్లా మాట్లాడకుండా ఉండాల్సింది. ఇప్పుడు కొంచెం నవ్వు ...ప్లీజ్.." లాలనగా అంది.
బాగా అబద్ధాలు ఆడుతున్నావు అని చెప్పాలనిపించింది, కానీ మౌనంగా ఉండిపోయా.
“నీకోసం ఏం తెచ్చానో చూసావా? మష్రూమ్ పిజ్జా, రస్ మలై!. ఇప్పడు నవ్వాలి మరి” నా మొహాన్ని తన వైపు తిప్పుకుని అంది. నాకు అవి ఫేవరెట్ డిషెస్ అని అమ్మకి తెలుసు.
మనసొప్పుకోకపోతున్నా, బలవంతంగా నవ్వా.
"దట్ ఈస్ మై సన్! పద లివింగ్ రూమ్ లోకి వెళ్లి ఎంజాయ్ చేద్దాం” అంది.
తింటుంటే అడిగింది - "ఇన్స్టిట్యూట్ నించి నుండి ఎన్నింటికి వచ్చావు?"
ఇంతక ముందు ఫోన్ లో ఇంటికి వచ్చేసా అని చెప్పా కానీ అది ఆమెకు రిజిస్టర్ అయినట్టు లేదు, అందుకే మళ్ళీ అడుగుతోంది. నిజం చెప్పాలనిపించలేదు.
"5 అయింది"
"లంచ్ చేసావా?"
"చేశా."
"గుడ్!"
అమ్మ పెదవులపై లిప్‌స్టిక్ లేదని గమనించా. సాధారణంగా మేకప్ చేసుకోకుండా ఆమె ఆఫీసుకు వెళ్ళదు. ఈరోజు మేకప్ చెరిగిపోయినట్టు అనిపించింది.
ఆమె మెడమీద కుడివైపున ఎర్రటి మార్కు కూడా గమనించా. హికీ లాగ ఉంది. ఏమైందని అడిగా.
"హ్మ్మ్… ?"
మెడ మీద ఉన్న కాటులా ఉన్న మార్కు వైపు వేలు చూపించా.
అమ్మ వేలితో మెడమీద తడుముకుంది. సిగ్గుతో ముఖం ఎర్రగా అయింది.
"పురుగేమైనా కుట్టిందేమో" అంది తమాయించుకుని.
అది పురుగు కాటు లాగ లేదు. ఇంక దాని గురించి తరచి అడగాలనిపించలేదు నాకు.
అమ్మ ఫోన్ మోగింది. పర్సులోంచి తీసి ఇమ్మంటే తీసి ఇచ్చా.
ప్రసాద్ అంకుల్ నించి, ఆ ఫోన్.
విండో నా కంటే కొంచెం ఎత్తులో ఉంది. నా తల విండో కంత వరకు చేరలేదు. సౌండ్ రాకుండా నెమ్మదిగా అక్కడ పడి ఉన్న నాలుగైదు ఇటుకలను తీసుకుని కింద పెట్టి వాటి మీద నిలబడ్డాను. ఇప్పుడు నా కళ్ళు కిటికీ అద్దం పగిలిన భాగానికి లెవెల్ గా ఉన్నాయి. బెడ్ రూమ్ అంతా చాలా వరకు కనిపిస్తోంది. మంచం కిటికీకి ఎడమ వైపుకు 7 అడుగుల దూరంలో ఉంది.
ప్రసాద్ అంకుల్ కుర్చీలో కూర్చుని ఉన్నాడు, అమ్మ మంచం మీద కూర్చుని ఉంది. అంకుల్ గ్లాస్‌లో బీరు పోసుకున్నాడు, అమ్మ బీరు గ్లాసు పట్టుకుని తాగుతోంది. అమ్మ వీపు నా వైపు ఉంది. అంకుల్ నాకు ఎదురుగా కొన్ని అడుగుల దూరంలో కూర్చున్నాడు.
"మందు ఎప్పుడు కొన్నారు?"
"ఈరోజు ఉదయం, ఇక్కడికి వస్తున్నప్పుడు."
"విస్కీ తెచ్చుకోలేదే?"
"నీకు నచ్చదుగా?"
"విస్కీ తాగితే నాకు ఏదేదో అయిపోతుంది. అందుకే." అంది అమ్మ ముసిముసిగా నవ్వుతూ.
"ఏదేదో అయిపోతే బావుంటుంది కదా!" అన్నాడు అంకుల్ నవ్వుతూ.
మళ్ళీ తనే "మీవాడు లేదుగా, కొంచెం ఫ్రీ గా ఉండు బేబీ ."
"థియేటర్‌లో ఏంటా పనులు? కాసేపు ఆగలేరా? పక్కన వాడు ఎక్కడ చూస్తాడో అని సిగ్గుతో చచ్చిపోయా తెలుసా.. నువ్వు అసలు సినిమా చూట్టానికే వచ్చావా?”
"అఫ్‌కోర్స్ బేబీ... కానీ నువ్వు పక్కన ఉంటే నీ అందం మీద తప్ప నాకు ఇంకేమీ కనిపించదు."
"మరీ అంత లేదులే. నువ్వు తిరిగే అందరు ఆడవాళ్ళతోనూ ఇలాగే చెప్తావు, నాకు తెలియదనుకున్నావా నీ వేషాలు!"
"నిజంగా చెప్తున్నా డార్లింగ్! నా మనసంతా నీ మీదే ఇప్పడు."
"కోతలు కొయ్యకు. ఛాన్స్ దొరికినప్పుడల్లా, ఆఫీస్ లో గీతామేడం చెస్ట్, నడుము, బొడ్డు దొంగతనంగా చూస్తూనే ఉంటావుగా? నేను చూడలేదనుకున్నావా ? నీకు ఆవిడ మీద ఎప్పటినించో కన్ను పడింది. నాకు నీ సంగతి బాగా తెలుసు."
అంకుల్ నవ్వాడు. "నువ్వు ఇంత పొసెసివ్‌ అని నేను అనుకోలేదు డార్లింగ్!"
"గీతామేడం స్ట్రక్చర్ కూడా కొంచెం నాలాగే ఉంటుంది కదా.." అమ్మ కళ్ళలో కొంచెం గర్వం.
"నా దృష్టి అంతా ఇపుడు నీమీదే డార్లింగ్! గీతామేడం నా ఫస్ట్ ప్రయారిటీ కాదు. ”
"చూడు… గీత మీద మోజు ఉందని నువ్వే ఒప్పుకున్నావు!" అమ్మ కోపం నటించింది.
అమ్మ లేచి నిలబడి గ్లాస్ టేబుల్ మీద పెట్టింది.
"స్నాక్స్ ఏమైనా కావాలా?" అడిగింది.
"ఇంత రాత్రి పూటా? వద్దు. నాకు కావాల్సింది ఇప్పడు వేరే ఒకటుందిలే" అంటూ అంకుల్ అమ్మ చేతిని పట్టుకున్నాడు.
“అయ్యగారికి ఇంకేం కావాలో?” అమ్మ కొంటెగా నవ్వింది.
“నువ్వే నా మిర్చి మసాలా, బేబీ!” అంకుల్ నవ్వాడు.
కొన్ని సెకన్ల పాటు ఒకరినొకరు చూసుకున్నారు. అంకుల్ బీర్ గ్లాస్ టేబుల్ మీద పెట్టి, అమ్మ నడుము చుట్టూ చేతులేసి తన వైపుకు లాక్కున్నాడు. ఆ లాగుడుకి అమ్మ సళ్ళు పైకీ , కిందకీ ఊగినట్టు అనిపించింది. అంకుల్ తన ఎడమ చేతిని ఆమె వీపు మీద వేసి కుడి చేత్తో ఆమె తలను తన ముఖం వైపుకు లాక్కున్నాడు. అమ్మ కూడా అదే విధంగా స్పందించింది. అతని తల వెనక చెయ్యి వేసి, క్షణం కూడా వృధా చేయకుండా పెదాలు జత కలిపింది.
వావ్!! ఆ దృశ్యం చూసి నేను మంత్రం వేసినట్టి అయిపోయాను. ఈ రాత్రికి ఇలాంటిది జరుగుతుందని నేను ఉహించా. డిన్నర్ తర్వాత స్టార్ట్ అవుతుందని అనుకున్నాను, కొన్ని గంటలు ఆలస్యంగా అయినా ఇప్పడు మొదలైంది. నేను వాళ్ళ పైనే దృష్టి సారించా.
మళ్ళీ రేపు అనేది లేదన్నట్టు, పోటీ పడి మరీ ఒకళ్ళని మించి ఒకళ్ళు ముద్దులు పెట్టుకుంటున్నారు. పెదాలు వీడకుండానే, అమ్మ అంకుల్ చొక్కా గుండీలు నెమ్మదిగా విప్పింది. అంకుల్ చొక్కా తీసి నేల మీద పడేసాడు. అప్పటికే అమ్మ పైట నేలమీద ఉంది. అంకుల్ చీరను అమ్మ వంటి మీదనించి లాగేసి, మంచం మీదికి విసిరాడు, అది నేలమీద కుప్పగా పడింది.
ఇప్పడు అమ్మను టాప్‌లెస్‌గా మార్చడం అంకుల్ వంతు. ముందు కదులుతున్న అంకుల్ చేతులు బ్లౌజ్ హుక్స్ విప్పటంలో బిజీ అయ్యాయి అనిపించింది కానీ ఓ రెండు నిమిషాలు గడిచినా బ్లౌజ్ తెరుచుకోక పోవటంతో, అంకుల్ చేతులు అక్కడే నెమ్మదిగా అమ్మ బంతులతో ఆడుకుంటున్నాయి అని అర్థం అయింది.
“హుక్స్ ఎలా విప్పాలో మర్చిపోయావా?” అంది అమ్మ ఎగతాళిగా.
"నేర్పించు మరి. ఈ పాప బ్రాలో ఎంత ముద్దుగా ఉంటుందో చూపించు!"
ఇద్దరూ నవ్వారు.
హుక్స్ విప్పి, అమ్మ బ్లౌజ్ ని తీసేసి నేలపైన పడేసింది. బ్లూ కలర్ బ్రా, వెనకాల సన్నని పట్టీ. వీపు మీద ముద్దుగా కనిపించింది. బొద్దుగా బ్రాలోంచి తన ఒంపులు బయటికి దూకటానికి సిద్ధంగా ఉన్నాయి. అంకుల్ చేతులు ఇప్పడు ఆమె పిరుదులపైన, వీపుమీద తిరుగాడుతున్నాయి. ముద్దుల మధ్యలో అప్పుడప్పుడు ఆమె పిరుదులను కూడా మెత్తగా నొక్కి వదిలేస్తున్నాడు.
నా ప్యాంటులో ఇప్పటికే ఒక టెంట్ ఏర్పడింది. పొద్దుటి నించి జరిగిన సన్నివేశాలు గుర్తొస్తే, మా అమ్మ గురించి నాకేమీ తెలీదని అనిపించింది. పరిచయమైన ఒక నెలలో ఎవరూ ఇంత దగ్గిర కావటం అసాధ్యం. వీళ్లిద్దరి మధ్య ఇంతకు ముందు నించి గారంటీగా నడుస్తోంది అని కంఫర్మ్ అయింది.
అంకుల్ చెయ్యి బ్రా హుక్స్ మీదకి వెళ్ళింది. మొదటి హుక్‌ వదులయ్యాక, అమ్మ అతనిని ఆపి చేతులను ముందుకు తెచ్చి తన ఎత్తులమీదకి మళ్లించింది. తన చేతులను వెనుకకు తెచ్చి మిగతా బ్రా హుక్స్‌ని ఓపెన్ చేసింది. అంకుల్ ఆమె బ్రా పట్టీని రెండు భుజాలనించీ జార్చి ఆమె శరీరం నుండి వేరు చేశాడు. ఇప్పడు అమ్మ ఒంటిమీద పెట్టీకోట్‌ మాత్రమే ఉంది.
టాప్ లెస్ గా ఆమె వెనక భాగం తో పాటు పెద్ద బత్తాయిల లాగ ఆమె గుండ్రటి పాలిండ్లు సైడ్ నించి అపుడప్పుడు నాకు కనువిందు చేస్తున్నాయి.
“ఉఫ్… ఏం పెట్టి పెంచుతున్నావో గానీ, ఇవి ముందు కంటే సెక్సీ గా తయారయ్యాయి" అన్నాడు అంకుల్ బంతులని పట్టి కొలుస్తూ.
"ముందుకంటే?!" ఆ మాటకు నేను షాక్ అయ్యాను. ఇంతకు ముందు కూడా ఎంజాయ్ చేశాడా? ఎప్పుడు?
అమ్మ నవ్వుతూ తన టాప్ లెస్ బాడీ అంకుల్ కి అదిమి పెట్టింది. ఆవేశంగా ఇద్దరూ మళ్ళీ ముద్దుల యుద్ధం మొదలుపెట్టారు. పెట్టుకుంటూనే, ఒక రౌండ్ తిరిగారు. ఈసారి అంకుల్ వీపు నా వైపుకి ఉంది. అలా తిరుగుతున్నప్పుడు కొన్ని సెకన్ల పాటు అమ్మ భారీ వక్షోజాలు అంకుల్ ఛాతీకి నోక్కుకుపోయి కనిపించాయి. ఆ దృశ్యం చాలా హాట్ గా అనిపించింది.
అంకుల్ అమ్మను బెడ్ మీదకి తోసాడు. ప్యాంటు తీసేసి అండర్ వేర్ లోకి మారాడు. అతని పురుషాంగం గట్టిగా అండర్వేర్ లో పొడుచుకు వచ్చి ఒక కడ్డీ లాగ కనిపించింది. అమ్మ తన కాలి బొటనవేలు తో గట్టి పడిన అంకుల్ పురుషాంగాన్ని అండర్ వేర్ మీదనించే కాలితో రుద్దింది. అంకుల్ అమ్మ కాలు పట్టుకుని పైకెత్తి బొటనవేలు నోట్లో పెట్టుకుని మెత్తగా సక్ చేసాడు.
వారి కార్యకలాపాలకు నా ప్యాంటు లో గూటం కూడా లేచిపోయింది, నోట్లోంచి చిన్నగా మూలుగులు వచ్చినై అనిపించింది.
అకస్మాత్తుగా ఎవరో నా పేరు పిలుస్తున్నట్లు అనిపించింది. ఎవరో కనిపించలేదు. నా పేరు పదే పదే వినిపించింది. అది అమ్మ గొంతు! కళ్ళు తెరిచి చూస్తే, అమ్మ నన్ను లేపుతోంది.
నేను లేచి కూర్చున్నాను. అమ్మ, అంకుల్ ఇద్దరూ నా ఎదురుగా నిలబడి ఉన్నారు.
"ఏం మొద్దు నిద్ర పోతున్నావ్? కలవరింతలూ నువ్వూ!” అంది అమ్మ .
ఏంటి? ఇదంతా కలా? పొద్దున్న మూడింటికి లేచినపుడు అంకుల్ నా పక్కన లేడే? అయన కోసం వెతికా కూడా. మళ్ళీ ఎప్పడు వచ్చి పడుకున్నాను? అంతా అయోమయంగా అనిపించింది.
“ ఇప్పుడు టైం ఎంతైంది?”
“పొద్దున్న ఆరు”
నేను షాక్ అయ్యాను. లేచి త్వరగా ఫ్రెష్ అయి రమ్మని చెప్పారు.
"రాత్రి 3 గంటలకు మీరు ఎక్కడికెళ్లారు?" అడిగా అంకుల్ ని ధైర్యం చేసి.
అంకుల్ కళ్ళలో కొంచెం బెదురు కనిపించింది.
"వాష్రూమ్ కి వెళ్లి ఉంటా."
నా ప్రశ్న కి అమ్మ కూడా కొంచెం కంగారు పడినట్టు అనిపించింది.
“ఇంకెక్కడికి వెళతారు, బహుశా వాష్‌రూమ్‌కో, లేకపోతే దాహం వేసి నీళ్ల కోసం వంటింట్లోకో వెళ్ళుంటారు." అంది వెనకేసుకొస్తూ.
"రెండు చోట్లా చూసానే, లేరు." అన్నా.
అంకుల్, అమ్మ ఒకరి మొహాలు ఒకరు చూసుకున్నారు.
“అంకుల్ కి వెస్ట్రన్ టాయిలెట్ అలవాటు, పైన టాయిలెట్ కి వెళ్లారేమో!”
“అవునవును” అన్నాడు అంకుల్.
వాళ్ళ మాటలు ఎదో తేడాగా అనిపించాయి.
“యక్ష ప్రశ్నలు ఆపి లేవాలి ఇంక. ఇవాళ నీకు క్లాస్ ఉంది. మేం కూడా ఆఫీసుకి బయలుదేరాలి" అంది అమ్మ.
సోమవారం నా క్లాసులు పొద్దున్నే ఎనిమిది గంటల నించీ స్టార్ అవుతాయి. అమ్మ నన్ను ఫ్రెష్ అవ్వమని తొందర పెట్టింది.
"సోమవారం వస్తే చాలు తలనెప్పి, అందరికీ. నీకు క్లాసులు, మాకు ఆఫీసు” అన్నాడు అంకుల్, లేని విసుగు తెచ్చి పెట్టుకుంటూ.
తప్పదన్నట్టు నేను రెడీ అవటానికి లేచాను. అమ్మ అందరికీ టిఫిన్ ప్రిపేర్ చేస్తూ ఉంది. అంకుల్ లివింగ్ రూంలోకి న్యూస్ పేపర్ చదువుతున్నాడు.
రాత్రి వచ్చిన కలతో నాకు ప్యాంటు లో పూర్తిగా లేచిపోయి ఉంది. ఉబ్బు దాచటం చాలా కష్టంగా అనిపించింది. వాష్రూమ్ కి వెళ్ళాను.
7:45 AM కి నా క్లాసుకు వెళ్ళడానికి రెడీ అయ్యా.
"ఇన్స్టిట్యూట్ లో డ్రాప్ చేయాలా?" అంకుల్ అడిగాడు.
"ఫర్వాలేదు అంకుల్ , ఆటో లో వెళ్ళిపోతా"
"పర్లేదులే, బైక్ మీద డ్రాప్ చేస్తా"
నేను అతనితో వెళ్ళే మూడ్ లో లేను.
"ఇన్స్టిట్యూట్ వేరే వైపు, పైగా దూరం, నన్ను డ్రాప్ చేస్తే, మీరు ఆఫీసుకి లేట్ అవుతారు.”
"డోంట్ వర్రీ! నేనూ మీ అమ్మా 10 గంటలకి బయలుదేరుతాము."
అమ్మ నాకు టిఫిన్ బాక్స్ పేక్ చేసింది. సాధారణంగా నేను లంచ్ తీసుకెళ్ళను, కానీ ఈరోజు క్లాసులు సాయంత్రం దాకా ఉన్నాయి. తప్పదు.
"అంకుల్ ఏమంటున్నారు?" అడిగింది.
"బైక్ మీద డ్రాప్ చేస్తా అని చెప్పా. వద్దంటున్నాడు." అన్నాడు అంకుల్.
“అయ్యో ఎందుకు? బైక్ మీద వెళ్తే టైంకి వెళ్ళచ్చు కదా?"
"అమ్మా..." అంటూ ఎదో చెప్పబోయాను.
"ఇంకేం మాట్లాడద్దు. బయలుదేరదాం” అన్నాడు అంకుల్.
అమ్మ కూడా అదే ఫైనల్ చేసింది.
ఇంక తప్పదన్నట్టు బైక్ ఎక్కా. అంకుల్ బైక్ స్లో గా నడుపుతున్నాడు. యాభై ఏళ్ళు దాటిన తర్వాత మనుషులు సహజంగా స్లో అవుతారు అనుకుంటా.
"బానే కూర్చున్నావా? స్పీడ్ ఎక్కువగా ఉంటె చెప్పు" అన్నాడు పైగా.
మనసులో తిట్టుకుంటూ “ఇట్స్ ఓకే, అంకుల్" అన్నా.
సుమారు 8:10 గంటలకు నన్ను ఇన్స్టిట్యూట్ దగ్గర దించి, ఒక 100 రూపాయలు చేతిలో పెట్టాడు.
“మళ్ళీ సాయంత్రం ఒక్కడివే రావాలి కదా, ఉంచుకో” అన్నాడు.
“వొద్దు అంకుల్, నా దగ్గర డబ్బులు ఉన్నాయ్” అన్నా. అంకుల్ ఒప్పుకోలేదు. ఉంచమని బలవంతంగా డబ్బులు నా జేబులో కుక్కి వెళ్ళిపోయాడు.
నాలుగింటికి అవ్వాల్సిన క్లాసులు ఒంటి గంటకే అయిపోయాయి. కోవిడ్ కేసులు బాగా పెరుగుతూ ఉండటం మూలంగా, రేపటి నుండి క్లాసులు ఆన్‌లైన్‌లో ఉంటాయని ఇన్స్టిట్యూట్ వాళ్ళు చెప్పారు. 17 ఫిబ్రవరి, తేదీ నాకు బాగా గుర్తుంది. అప్పటికే కోవిడ్ కేసులు ముమ్మరంగా ఉంది కొన్ని చోట్ల లాక్ డౌన్ విధించారు. మా ఇన్స్టిట్యూట్ ఇంక రిస్క్ చెయ్యదల్చుకోలేదు.
నాకు ఆకలేసింది. బాక్స్ లో ఆలూ పరాటా టమాటో కెచప్ తో తినేసా. ఇంక ఇంటికి వెళ్ళిపోడం తప్ప చెయ్యటానికి ఏమీ లేదు.
సుమారు 2:30 గంటలకు ఇంటికి చేరుకున్నాను. మెయిన్ గేటు తాళం వేసి ఉంది. ఇంటి తాళం చెవులు ఒకటి నా దగ్గర, ఒకటి అమ్మ దగ్గరా ఉంటాయి. మెయిన్ గేట్ తెరిచి, ఇంటి లోపలికి వెళ్ళాను. లివింగ్ రూమ్‌కి వెళ్లే గార్డెన్ ఏరియా గేట్‌ని కూడా అన్‌లాక్ చేసా. బ్యాగ్‌ పక్కన పడేసి సోఫాలో కూలబడ్డా.
ఇంతలో ఫోన్ మోగింది. అమ్మ నించీ కాల్.
" అమ్మా...చెప్పు"
అటువైపు నుండి రిప్లై లేదు.
"హలో...అమ్మా..! హలో... ఉన్నావా ?"
అటువైపు సైలెంట్. కాల్ కట్ అయిపోయింది.
నాకు అర్థం కాలేదు. అమ్మ నంబర్‌కి రీడయల్ చేసా.
రింగ్ అవుతోంది, కానీ అమ్మ ఎత్తలేదు.
మళ్ళీ ఆమె నంబర్ డయల్ చేసా. ఈ సారి అమ్మ లిఫ్ట్ చేసింది.
"హలో అమ్మా. వినిపిస్తోందా...హలో"
"ఆ.. హలో.. చెప్పు.. "
"ఏంటి ఫోన్ చేసావా ఇంతకు ముందు? నాకేమీ వినిపించలేదు."
"నేను ఫోన్ చేశానా? లేదే?"
"కాల్ అయితే వచ్చింది, నాకు."
అమ్మ ఏమీ మాట్లాడలేదు.
"అంతా ఓకేనా అమ్మా? నేను ఇంటికొచ్చేసా. రేపటి నుండి మాకు క్లాసులు ఆన్‌లైన్ లోనే."
అమ్మ మళ్ళీ ఏమీ మాట్లాడలేదు.
"అమ్మా.. ఉన్నావా?"
"మీటింగ్ లో బిజీగా ఉన్నా... కాసేపాగి కాల్ చేస్తాను ... ఆహ్...."
"ఆహ్..." అని మూలుగు వినపడే సరికి నాకు టెన్షన్ వచ్చింది.
"ఏమైంది అమ్మా? అంతా బానే ఉందా?"
అప్పటికే కాల్ కట్ అయిపోయింది.
నాకు టెన్షన్ ఇంకా పెరిగింది.
మళ్ళీ ఆమె నంబర్ కి డయల్ చేసాను.
ఈసారి ఒక రింగ్ కే ఫోన్ ఎత్తింది.
"చెప్తే అర్థం కావట్లేదా? మీటింగ్ లో ఉన్నా, కాల్ చెయ్యకు ..." నేను మాట్లాడే లోపే కోపంగా అంది.
అమ్మ చెబుతూండగానే, వెనకాల ఎదో ఒక మగ గొంతు వినిపించింది. మాట్లాడుతుంది ఎవరో తెలీలేదు, “సూపర్! బేబీ!” అని మాత్రం వినిపించింది. నేను అడిగే లోపలే అమ్మ కాల్ కట్ చేసింది.
అమ్మ ప్రవర్తనకు బాధేసింది. మీటింగ్ లో ఉంటే మాత్రం? నాతో కూడా మాట్లాడలేనంత బిజీనా? తను నన్ను ఎప్పుడూ ఇట్లా తిట్టలేదు ఇంతకు ముందు.
ఆలోచిస్తూ కొన్ని నిమిషాల పాటు నా ఫోన్ స్క్రీన్ వైపే చూస్తూ ఉండిపోయాను. ఫ్రిజ్ లోంచి తీసుకుని నీళ్లు తాగా. రూంకి వెళ్లి బట్టలు మార్చుకుని ఫ్రెష్ అయ్యి మళ్ళీ లివింగ్ రూమ్ లోకి వచ్చి కూర్చున్నా.
అమ్మతో మాట్లాడి అప్పటికి అరగంట అయింది. ఒకసారి మళ్లీ ఫోన్ చేద్దామా అనుకున్నా. తిడుతుందేమో అని భయం వేసింది.
గీతామేడం నంబర్ ఉందని గుర్తొచ్చింది. ఆవిడకి కాల్ చేసా. ఆఫీసులో ఆవిడ డెస్క్ మా అమ్మ ప్రక్కనే అని అమ్మ చెప్పిన గుర్తు ఉంది.
"హలో. ఎవరు?" ఆవిడ ఫోన్ ఎత్తింది.
"హలో ఆంటీ. నేను నిఖిల్, హేమలత గారి అబ్బాయిని."
"ఆ.. బావున్నావా బాబూ..?"
"బాగున్నాను ఆంటీ. అమ్మ ఉందా?"
"ఇక్కడ లేదే!"
"ఓకే! అయితే మీటింగ్ లో ఉండి ఉంటుంది."
"మీటింగ్? మీటింగ్ లు ఏమీ లేవు ఇవ్వాళ"
ఆమె సమాధానంతో నేను షాక్ అయ్యాను.
"మీటింగ్ లు ఏమీ లేవా ఇప్పుడు, ఆంటీ?"
"లేవే? మీ అమ్మ ఇవ్వాళ ఆఫీస్ కి వచ్చింది, కానీ లంచ్ బ్రేక్ తర్వాత హాఫ్ డే లీవ్ పెట్టి ఇంటికి వెళ్ళిపోయింది."
నాకు షాక్ మీద షాక్...
"షూర్ ఆ ఆంటీ? లంచ్ తర్వాత అమ్మ ఇంటికి వెళ్లిపోయిందా?"
"అవును నిఖిల్. ఇంటి దగ్గర ఏదో అర్జెంటు పని ఉందిట."
నా నోట్లోంచి మాట రాలేదు.
"నిఖిల్.. హలో.. ఉన్నావా ?" మళ్ళీ అడిగింది.
"ఉన్నా ఆంటీ.." బలహీనంగా అన్నా.
"అంతా ఓకేనా ? ఇప్పుడెక్కడ ఉన్నావు?"
నేను ఇంట్లో ఉన్నానని ఆవిడకి చెప్పడం నాకు ఇష్టం లేదు.
“ఇన్‌స్టిట్యూట్‌లో ఉన్నాను ఆంటీ. సాయంత్రం 4 వరకు ఉంటా."
"సరే డియర్. బాగా చదువుకో. అమ్మ ఇంటికి వచ్చేసుంటుంది."
"సరే ఆంటీ. బై. థాంక్యూ” కాల్ కట్ చేసా.
ఫోన్ టేబుల్ మీద పెట్టి కళ్ళు మూసుకుని కూర్చున్నా. మనసంతా గందరగోళంగా ఉంది.
అంకుల్ తో కలిసి ఆఫీసుకు వెళ్ళింది ఇవ్వాళ, ఆయనకి ఏమైనా తెలుస్తుందేమో? నంబర్ వెతికి అంకుల్ కి కాల్ చేసా. అయన కూడా ఫోన్ ఎత్తలేదు. మళ్ళీ మళ్ళీ చేసినా ఎత్తలేదు. బ్యాంకు కి ఫోన్ చేసి ఆయన తో మాట్లాడాలి అని అడిగా. మధ్యాహ్నం రెండు తర్వాత అయన వెళ్లి పోయారు అని చెప్పారు.
మనసేదో కీడు శంకించింది. ఇద్దరూ లంచ్ బ్రేక్ తర్వాత వెళ్లిపోయారు అని చెప్తున్నారు. కలిసే వెళ్ళుంటారా? ఎక్కడికి వెళ్ళుంటారు? ఇప్పుడెక్కడ ఉన్నారు?
ఇలా ఆలోచిస్తూ కొద్ది నిమిషాల్లోనే గాఢ నిద్రలోకి జారుకున్నా. డోర్ బెల్ రింగ్ అవుతుంటే మెలుకువ వచ్చింది. టైం చూస్తే సాయంత్రం 6:30 అయింది.
తలుపు తెరిచి చూస్తే అమ్మ.
"ఎక్కడున్నావు? లాస్ట్ 10 మినిట్స్ నించీ బెల్ కొడుతున్నా." విసుగ్గా అంది.
"నిద్రపోతున్నా."
ఆమెతో మాట్లాడాలనిపించలేదు. సోఫాలో కూలబడి అమ్మ మంచి నీళ్లు తెచ్చి పెట్టమని అడిగింది. నీళ్లు ఇచ్చేసి నేను నా గదిలోకి వెళ్ళిపోయా. చాలా బ్యాడ్ మూడ్‌లో ఉన్నా. కోపం గా కూడా ఉంది. ఒక ఐదు నిమిషాల తర్వాత అమ్మ నా గదిలోకి వచ్చింది.
"మధ్యాహ్నం ఫోన్ చేసావా కన్నా?” నా తల మీద చెయ్యి వేసి నిమురుతూ అడిగింది.
నేను అవునని తలూపాను.
"మీటింగ్ లో ఉన్నప్పుడు ఫోన్ ఎత్తటం కుదరదు కన్నా.."
నేనేం మాట్లాడలేదు. ఆమె చెప్తోంది అబద్ధం అని నాకు తెలుసు.
"ఫోన్ లో తిట్టానని కోపం వచ్చిందా, కన్నా?" పక్కనే కూర్చిని ప్రేమగా అడిగింది.
నేను మాట్లాడలేదు.
"ఐ యామ్ రియల్లీ సారీ కన్నా. అట్లా మాట్లాడకుండా ఉండాల్సింది. ఇప్పుడు కొంచెం నవ్వు ...ప్లీజ్.." లాలనగా అంది.
బాగా అబద్ధాలు ఆడుతున్నావు అని చెప్పాలనిపించింది, కానీ మౌనంగా ఉండిపోయా.
“నీకోసం ఏం తెచ్చానో చూసావా? మష్రూమ్ పిజ్జా, రస్ మలై!. ఇప్పడు నవ్వాలి మరి” నా మొహాన్ని తన వైపు తిప్పుకుని అంది. నాకు అవి ఫేవరెట్ డిషెస్ అని అమ్మకి తెలుసు.
మనసొప్పుకోకపోతున్నా, బలవంతంగా నవ్వా.
"దట్ ఈస్ మై సన్! పద లివింగ్ రూమ్ లోకి వెళ్లి ఎంజాయ్ చేద్దాం” అంది.
తింటుంటే అడిగింది - "ఇన్స్టిట్యూట్ నించి నుండి ఎన్నింటికి వచ్చావు?"
ఇంతక ముందు ఫోన్ లో ఇంటికి వచ్చేసా అని చెప్పా కానీ అది ఆమెకు రిజిస్టర్ అయినట్టు లేదు, అందుకే మళ్ళీ అడుగుతోంది. నిజం చెప్పాలనిపించలేదు.
"5 అయింది"
"లంచ్ చేసావా?"
"చేశా."
"గుడ్!"
అమ్మ పెదవులపై లిప్‌స్టిక్ లేదని గమనించా. సాధారణంగా మేకప్ చేసుకోకుండా ఆమె ఆఫీసుకు వెళ్ళదు. ఈరోజు మేకప్ చెరిగిపోయినట్టు అనిపించింది.
ఆమె మెడమీద కుడివైపున ఎర్రటి మార్కు కూడా గమనించా. హికీ లాగ ఉంది. ఏమైందని అడిగా.
"హ్మ్మ్… ?"
మెడ మీద ఉన్న కాటులా ఉన్న మార్కు వైపు వేలు చూపించా.
అమ్మ వేలితో మెడమీద తడుముకుంది. సిగ్గుతో ముఖం ఎర్రగా అయింది.
"పురుగేమైనా కుట్టిందేమో" అంది తమాయించుకుని.
అది పురుగు కాటు లాగ లేదు. ఇంక దాని గురించి తరచి అడగాలనిపించలేదు నాకు.
అమ్మ ఫోన్ మోగింది. పర్సులోంచి తీసి ఇమ్మంటే తీసి ఇచ్చా.
ప్రసాద్ అంకుల్ నించి, ఆ ఫోన్.
