Episode 094


సోనియా ఆమెను కౌగిలించుకున్న తర్వాత సోనియా కళ్ళు చెమ్మగిల్లాయి. అలాగే ఆ ఆడమనిషి కళ్ళు కూడా చెమ్మగిల్లాయి. వాళ్ళిద్దరినీ చూసి కవిత కళ్ళు కూడా చమ్మ గిల్లడం నేను గమనించాను. అప్పుడు చిన్నికృష్ణ కొంచెం చిరాగ్గా, మీరంతా ఇలా బయట నిల్చొని ఇప్పుడు ఎందుకు ఏడుపు మొదలుపెట్టారు అని అన్నాడు. .... ఈ చిన్నికృష్ణ చాలా విచిత్రమైన మనిషి. చాలా తక్కువగా మాట్లాడతాడు. అందుకే నేను వాళ్ళని దూరం నుంచే ముక్తసరిగా పలకరించాను. అప్పుడు ఆ ఆడమనిషి మాట్లాడుతూ, ఏమీ లేదండి నేను వీళ్ళను మొదటిసారిగా కలిసాను కదా అందుకే కళ్ళమ్మట నీళ్ళు వచ్చాయి అని అంది. ....

ఈమె చిన్నికృష్ణ భార్య అయి ఉంటుంది. అంటే నాకు అత్తయ్య అవుతుందన్నమాట. కానీ నేను ఇంతకుముందెప్పుడూ ఈమెను చూడలేదు. కానీ ఏదో బాగా తెలిసిన వ్యక్తి లాగా అనిపిస్తుంది. ఆమె సోనియాను మరియు కవితను హగ్ చేసుకుని ఏడ్చిన తీరు చూస్తుంటే ఆమె చిన్నికృష్ణ స్వభావానికి పూర్తిగా విరుద్ధంగా కనిపించింది. ఆమె వయస్సు సుమారుగా 35-38 మధ్య ఉంటుంది. చాలా తెల్లగా ఉంది. చలికాలం కావడంతో ఆమె శాలువా కప్పుకొని ఉండడంతో ఆమె శరీరం ఎలా ఉందో తెలియడం లేదు. కానీ ఆమె మొహం మాత్రం చాలా అందంగా ఉంది. నేను ఆమె మొహాన్ని చూసి చూపు మరల్చుకోలేక పోయాను. తర్వాత నేను సోనియా వైపు చూడగా సోనియా నా వైపు కోపంగా చూస్తుంది.

అప్పుడు చిన్నికృష్ణ మాట్లాడుతూ, సుమతి పదండి లోపలకి. అసలే అర్థరాత్రి అయింది. నీ ఏడుపులు అది తర్వాత ఏడవండి అని అన్నాడు. అప్పుడు ఆమె పేరు సుమతి అని నాకు తెలిసింది. చిన్నికృష్ణ లోపలికి వెళ్ళిపోయాడు. సోనియా మరియు కవిత కూడా సుమతితో కలిసి లోపలికి వెళ్లారు. నేను మాత్రం కారు తీసుకువచ్చి లోపల పార్క్ చేసి రూమ్ వైపు వెళ్లాను. అక్కడ రెండు రూములు మాత్రమే ఉన్నాయి. ఒకదాంట్లో చిన్నికృష్ణ ఉంటాడు. మరో దాంట్లో సోనియా మరియు కవిత ఉన్నారు. నేను కూడా అదే రూమ్ లోకి వెళ్లగా అప్పుడే సుమతి కూడా ఆ రూం లోకి వచ్చి, మీరు ప్రయాణం చేసి బాగా అలసిపోయి ఉంటారు.

నేను మీకోసం టీ పట్టుకుని వస్తాను అంటూ ఆమె అక్కడి నుంచి వెళ్లబోతుండగా సోనియా మాట్లాడుతూ, ఇప్పుడు టీ ఏమి వద్దండి. మేము చాలా అలసిపోయి ఉన్నాము. అందులోనూ అర్ధరాత్రి దాటింది. మీరు వెళ్ళి పడుకోండి. మేము కూడా పడుకుంటాం అని అంది. .... సరేనమ్మా! కానీ మీరు ఓకే బెడ్ పై ఎలా పడుకుంటారు? అంటూ నన్ను చూస్తూ అడిగింది సుమతి. ఎందుకంటే నేను ఇద్దరమ్మాయిలతో కలసి ఒకే మంచం మీద ఎలా పడుకుంటాను? అన్నది ఆమె సందేహం. సోనియాకు మరియు కవితకు ఆమె సందేహం అర్థమయింది. అప్పుడు కవిత నా వైపే చూస్తూ ఉంది. సోనియా మాట్లాడుతూ, మీరు మాతో పాటు పడుకోండి అత్తయ్య. సన్నీని చిన్నికృష్ణ మామయ్యతో పాటు పడుకోపెట్టండి అని అంది.

చిన్నికృష్ణ పేరు వినగానే నాకు గుద్ధలో మండింది. కానీ డ్రైవింగ్ చేసి బాగా అలిసిపోయి ఉండటంతో ఎవరి దగ్గర అయితేనేమి ముందు నేను మంచం మీద వాలిపోవాలి అన్నట్టు ఉంది నా పరిస్థితి. .... ఆ,, అలాగే చేద్దాం. సన్నీ నువ్వు వెళ్లి చిన్నికృష్ణ మామయ్య దగ్గర పడుకో. సుమతి అత్తయ్య మాతోపాటు పడుకుంటారు. అప్పుడు నేను మరేమీ మాట్లాడకుండా కారులో నుంచి నా బ్యాగ్ తీసి వాష్ రూమ్ లోకి వెళ్లి ఫ్రెష్ అయి పైజామా టీషర్ట్ వేసుకున్నాను. అప్పుడు సుమతి నన్ను చిన్నికృష్ణ రూమ్ లోకి తీసుకుని వెళ్లగా అతను నా వైపు అదోరకంగా చూస్తున్నాడు. కానీ నేను అదేమీ పట్టించుకోకుండా కామ్ గా వెళ్ళి బెడ్ మీద పడుకున్నాను. బాగా అలసిపోయి ఉండటంతో వెంటనే నిద్ర పట్టేసింది.

రాత్రి బాగా అలిసిపోయి ఉండటంతో నిద్ర బాగా పట్టేసింది. పొద్దున లేచి చూసేసరికి రూమ్ లో నేను ఒక్కడినే ఉన్నాను. చిన్నికృష్ణ అక్కడ లేడు. లేచి బాత్ రూంలోకి వెళ్లి ఫ్రెష్ అయి పక్క రూంలోకి వెళ్లి చూడగా అక్కడ కూడా ఎవరూ లేరు. అప్పుడు నాకు పైన మేడ మీద నుంచి ఎవరో గట్టిగా నవ్వుతున్న శబ్దం వినపడి నేను కూడా మేడ మీదకు వెళ్ళాను. నేను పైకి వెళ్లి చూసేసరికి అమ్మ, మావయ్య, చిన్నాన్న గారు మరియు పిన్ని గారు కుర్చీలలో కూర్చొని ఉన్నారు. వారికి కొంచెం దూరంగా కవిత, సోనియా మరియు సుమతి కూర్చుని గట్టిగా నవ్వుతున్నారు. వాళ్లు మాట్లాడుకోవడం నెమ్మదిగానే మాట్లాడుకుంటున్నారు కానీ నవ్వడం మాత్రం పెద్దగా నవ్వుతున్నారు.

నేను అక్కడికి వెళ్ళగానే పిన్ని గారు లేచి నన్ను కౌగిలించుకుని పలకరించారు. తర్వాత చిన్నాన్న గారు కూడా తన కూర్చున్న చోట నుండి పైకి లేచి నన్ను కౌగిలించుకుని పలకరిస్తూ, వచ్చావా? బాబు. బాబు రాత్రి పిన్ని గారు తలుపు తెరవడానికి లేవ లేకపోయింది అందుకు క్షమించాలి. వయసు అయిపోతుంది కదా, అందులోనూ మందుల ప్రభావం. మీరు అంత సేపు బయట నిల్చుని ఉన్నా మాకు తెలియలేదు అని అన్నారు. .... పర్వాలేదు చిన్నాన్న గారు అదేమంత పెద్ద విషయమని. అయినా మేము ఏమీ బయట ఉండిపోలేదు కదా. మరో ఇంటికి వచ్చాం. సరే అదంతా పక్కన పెట్టండి. మీ ఆరోగ్యం ఎలా ఉందో చెప్పండి చిన్నాన్న గారు అని అన్నాను. ....

చూడు నీ ముందే ఉన్నాను కదా. అదే మీ పట్నం వాళ్ళు ఏదో అంటారు కదా ఏంటది, ఆ,, గుర్తుకొచ్చింది, ఫిట్, ఎక్ ధమ్ ఫిట్ గా ఉన్నాను బాబు అని అన్నారు. .... అమ్మ కూడా నన్ను కలిసిన తర్వాత పిన్ని గారు నాకోసం టిఫిన్ తీసుకురావడానికి కింద కిచెన్ లోకి వెళ్ళారు. తర్వాత నేను అమ్మ మరియు చిన్నాన్న గార్లతో మాట్లాడుతూ ఉండగా పిన్ని గారు నా కోసం టిఫిన్ పట్టుకొని రాగానే అమ్మ నన్ను టిఫిన్ చేయమని చెప్పింది.

నేను టిఫిన్ చేయడానికి పక్కనే ఉన్న కుర్చీలో కూర్చుని ముందున్న టేబుల్ పై పెట్టుకుని తింటూ ఉండగా నా చూపు దగ్గర్లోనే కూర్చున్న కవిత, సోనియా మరియు సుమతిల వైపు మళ్ళింది. ముఖ్యంగా నేను సుమతి వైపు చూశాను. తర్వాత నేను సోనియాను చూడగా తను నా వైపు కోపంగా చూస్తుంది. వెంటనే నేను నా చూపును అమ్మ వాళ్ళ వైపు తిప్పాను. అప్పుడు చిన్నాన్న గారు మాట్లాడుతూ, నీ ఇంటిని రేఖ పేరుమీద రాయవలసిన అవసరం ఏమొచ్చింది? నీకు మతి పోయిందా ఏంటి? అని అమ్మతో అన్నారు. ....

చిన్నాన్న గారు రేఖ పెళ్లి అయ్యింది కదా అందుకే దానికి బహుమతిగా ఇచ్చాను. ఇందులో నేను చేసిన తప్పేముంది అంటూ ప్రేమగా సమాధానం ఇచ్చింది అమ్మ. .... అప్పుడు చిన్నాన్నగారు కోపంగా మాట్లాడుతూ, అంత పెద్ద ఇంటిని ఇవ్వవలసిన అవసరం ఏముంది. మరి ఇంకేదైనా బహుమతిగా ఇవ్వలేకపోయావా అని అన్నారు. .... అప్పుడు అమ్మ కూడా కొంచెం కోపంగా మాట్లాడుతూ, ఆ ఇల్లు నాది. నా ఇష్టం వచ్చిన వాళ్ళకి రాసి ఇస్తాను. అందుకోసం నేను ఎవర్నీ అడగాల్సిన అవసరం లేదు. అలాగే నాకు ఎవరన్నా భయం కూడా లేదు అని అనగానే, చిన్నాన్న గారు మరియు పిన్ని గారు తల దించుకున్నారు. మావయ్య మాత్రం సంతోషపడ్డాడు.

అమ్మ కొంచెం గట్టిగా మాట్లాడడంతో కవిత, సోనియా మరియు సుమతిల దృష్టి వాళ్ళ వైపు మళ్ళింది. తర్వాత సుమతి పైకి లేచి కవిత మరియు సోనియాలను తీసుకొని కిందకి వెళ్ళిపోయింది. వాళ్లు కిందకు వెళుతున్నప్పుడు కూడా నేను సుమతినే చూస్తున్నాను. అప్పుడు కవిత మరియు సోనియా నన్ను చూశారు. ఈసారి ఇద్దరూ నా వైపు కోపంగా చూస్తున్నారు. సోనియా అంటే సరే, కానీ కవిత నా వైపు ఎందుకు కోపంగా చూస్తుంది? నాకు ఏమీ అర్థం కాలేదు. ఇక్కడ అమ్మ మళ్లీ కోపంగా మాట్లాడుతూ, చిన్నాన్న గారు ఇప్పుడు ఇక మీకు ఇంట్లో పని చేయడానికి వేరే మనిషిని ఏర్పాటు చేసుకోండి. ఇకపై రేఖ గాని మనోహర్ గాని పని చేయడానికి రారు. నేను ఇంటిని బహుమతిగా ఇచ్చినట్టే అశోక్ కూడా దానికి కొంత డబ్బును బహుమతిగా ఇచ్చారు. దాంతో వాళ్లు ఆవులు ఎద్దులు కొనుక్కొని వాళ్ళ వ్యాపారం వాళ్ళు చూసుకుంటారు అని అమ్మ అనడంతో మామయ్య మరియు పిన్ని గారు చాలా సంతోషించారు.

కానీ చిన్నాన్న గారు మాత్రం ఏమీ మాట్లాడకుండా అమ్మ వైపు కోపంగా చూసారు. తర్వాత పైకి లేచి పిన్ని గారిని తీసుకొని అక్కడ నుంచి వెళ్ళిపోయారు. వాళ్లు వెళ్లిపోయిన తర్వాత కూడా మావయ్య మొహంలో ఒక వెధవ నవ్వు అలానే ఉంది. కానీ అమ్మ మొహంలో మాత్రం ఇంకా కోపం కనబడుతుంది. అమ్మకు ఏమైందో తెలియదు కానీ అమ్మ ఇంతకుముందెప్పుడూ ఇంత కోపంగా చిన్నాన్న గారితో మాట్లాడటం నేను చూడలేదు. తర్వాత అమ్మ నా వైపు చూడగా నేను కామ్ గా టిఫిన్ తింటున్నాను. అమ్మ కూడా లేచి అక్కడి నుంచి వెళ్ళిపోయింది. కానీ మామయ్య మాత్రం అక్కడే కూర్చున్నాడు. నేను టిఫిన్ తినడం పూర్తిచేసి కిందకి వెళ్ళాను. నాతోపాటు మామయ్య కూడా కిందికి వచ్చేశాడు.

కిందికి వచ్చి చూసేసరికి అమ్మ కనిపించలేదు. మావయ్య కూడా తొందర తొందరగా నడుచుకుంటూ చిన్నాన్న గారి ఇంటి వైపు వెళ్ళిపోయాడు. నేను ప్లేట్ కిచెన్ లో పెట్టి వచ్చి సోనియాను అమ్మ గురించి అడగగా అమ్మ చిన్నాన్న గారి ఇంటికి వెళ్ళింది అని చెప్పింది. నేను చిన్నాన్న గారి ఇంటికి బయలుదేరగా సోనియా నాతో పాటు వస్తాను అని చెప్పి సుమతిని కూడా రమ్మంది. అప్పుడు సుమతి కోపంగా మాట్లాడుతూ, లేదు సోనియా నేను ఆ దుర్మార్గుడి ఇంటికి రాను. నువ్వు కూడా వెళ్ళొద్దమ్మా అని చెప్పడంతో సోనియా అక్కడే ఆగిపోయింది. నేను మాత్రం అమ్మ కోసం అని చిన్నాన్న గారి ఇంటి వైపు నడిచాను. ఒకవైపు అమ్మ చిన్నాన్న గారితో కోపంగా మాట్లాడటం మొదటిసారి చూడటం వలన నాకు టెన్షన్ గా ఉంది.

మరోవైపు సుమతి చిన్నాన్న గారిని దుర్మార్గుడు అని అనడంతో కూడా టెన్షన్ గా ఉంది. ఆ విషయాన్ని ఆలోచించుకుంటూ నేను చిన్నాన్న గారి ఇంట్లోకి వెళ్లబోగా అక్కడే గేట్ దగ్గర నిల్చున్న పిన్ని గారు నన్ను లోపలికి వెళ్లకుండా ఆపి, నువ్వు లోపలికి వెళ్ళొద్దు బాబు. ఇదంతా వాళ్ళ మధ్య ఉండే పాత గొడవలు. ఎప్పటినుంచో పరిష్కారం కాకుండా అలాగే ఉన్నాయి. ఇప్పటికైనా పరిష్కరించకుంటే మంచిది. ఇప్పుడు కాకపోతే మరి ఇంకెప్పటికీ అలాగే పరిష్కారం కాకుండా ఉండి పోతాయి అని అన్నారు. నాకు ఇదంతా ఏం జరుగుతుందో అర్థం కాలేదు. కానీ పిన్నిగారు చెప్పడంతో అక్కడే గేట్ దగ్గర ఉండి పోయాను. నాతోపాటు సురేంద్ర మావయ్య కూడా గేట్ దగ్గర నిల్చున్నాడు. లోపల అమ్మ మరియు చిన్నాన్న గారి మధ్య జరుగుతున్న గొడవ బయటి దాకా వినబడుతుంది. కానీ వాళ్లు ఏ మాట్లాడుకుంటున్నారో అర్థం కావడం లేదు.

కానీ అప్పుడే చిన్నికృష్ణ కారు వచ్చి ఇంటి ముందు ఆగింది. చిన్నికృష్ణ కార్ దిగి నేరుగా ఇంట్లోకి వెళ్ళాడు. అతనిని మాత్రం పిన్ని గారు ఆపలేదు. చిన్నికృష్ణ లోపలికి వెళ్లి అమ్మ చెయ్యి పట్టుకుని బయటకు తీసుకుని వస్తూ, వదిలేయ్ సరిత అక్క. ఇలాంటి మనిషితో మాట్లాడటం కూడా వేస్ట్. కోపం తగ్గించుకో. ఇప్పుడు ఆ విషయాలు అన్ని పాత పడిపోయాయి. ఇక నువ్వు ఆ విషయాలు అన్నీ మర్చిపో. మమ్మల్ని కూడా మర్చిపోనివ్వు. అయినా ఆయన చేసిన తప్పుకు శిక్ష అనుభవిస్తున్నాడు కదా. ఈ వయసులో కూడా సేవ చేయడానికి ఎవరు దగ్గరకు రావడం లేదు. ఇంతకంటే పెద్ద శిక్ష ఏముంటుంది ఆ మనిషికి అని అన్నాడు చిన్నికృష్ణ.

అప్పుడు అమ్మ ఏదో మాట్లాడబోయి నేను అక్కడే ఉండడం గమనించి నోరు మూసేసింది. చిన్నికృష్ణ అమ్మ కలిసి ఇంట్లో నుంచి బయటకు వచ్చారు. .... అమ్మ బయటకి వస్తూనే, అరే ఏంటి కన్నా నువ్వు ఇక్కడికి ఎందుకు వచ్చావు? టిఫిన్ తినేసావా లేదంటే మధ్యలోనే వదిలి వచ్చేసావా? అని అడిగింది అమ్మ. .... లేదమ్మా నేను టిఫిన్ తినేసి వచ్చాను. కానీ నువ్వు చిన్నాన్న గారితో ఎందుకు గొడవ పడుతున్నావ్? నేను ఈ రోజు వరకు నువ్వు ఎవరితోనూ గొడవ పడడం చూడలేదు. అలాంటప్పుడు చిన్నాన్న గారితో గొడవ ఎందుకు పెడుతున్నావ్? అని అడిగాను. .... ఏం లేదులే కన్నా నువ్వేమీ టెన్షన్ పడకు. ఇవి ఎప్పుడు మా మధ్య ఉండే విషయాలే. పద మనం వెళ్దాం. మనల్ని రమ్మని మీ నాన్నగారు ఫోన్ చేశారు అని అంది.

ఎక్కడికి రమ్మన్నారు? నాన్న ఎక్కడ ఉన్నారు? అని అడిగాను. .... మీ నాన్న రేఖ పెళ్లి జరిగిన ఇంట్లో ఉన్నారు. మిగిలిన వారంతా కూడా అక్కడే ఉన్నారు. నేను మిమ్మల్ని తీసుకుని వెళ్లడానికి ఇక్కడకు వచ్చాను అని అంది. మేము అక్కడి నుంచి బయలుదేరుతూ అమ్మ పిన్ని గారిని కూడా మాతో పాటు రమ్మంది. కానీ పిన్నిగారు రానని చెప్పారు. అప్పుడు అమ్మ మాట్లాడుతూ, పదండి పిన్ని గారు మీరు రేఖ పెళ్లి చూడడానికి కూడా రాలేదు. కనీసం ఇప్పుడు అన్నా వచ్చి దానిని ఆశీర్వదించండి అని అంది. ....

కానీ పిన్ని గారు అందుకు నిరాకరిస్తూ, లేదమ్మా నేను రాలేను. నీకు తెలుసు కదా నేను మీతో పాటు వస్తే మీ చిన్నాన్న గారు కోప్పడతారు అని చెప్పి పిన్నిగారు ఇంట్లోకి వెళ్ళిపోయారు. అమ్మ కూడా పిన్ని గారిని బలవంత పెట్టలేదు. తరువాత మేమంతా చిన్ని కృష్ణ ఇంటికి వచ్చాము. తర్వాత అమ్మ అందరినీ తయారవ్వమని చెప్పడంతో మేము అంత తొందరగా తయారయ్యాము. తర్వాత నేను, కవిత మరియు సోనియా మా కారులోనూ, చిన్ని కృష్ణ మరియు సుమతి వాళ్ల కారులోనూ, అమ్మ మరియు మామయ్య నాన్న కారులోనూ బయల్దేరాము.

నేను కార్ డ్రైవ్ చేస్తూ ఆలోచనలో పడ్డాను. అమ్మకు ఇక్కడ ఇల్లు ఎక్కడ ఉంది? రేఖకు గిఫ్ట్ గా ఇవ్వడానికి? ఇంతకు ముందెప్పుడూ అమ్మకు ఒక ఇల్లు ఉన్నట్టు నేను వినలేదు. అమ్మ తన ఇంటిని రేఖకు గిఫ్ట్ గా ఇస్తే చిన్నాన్న గారికి వచ్చిన ఇబ్బంది ఏమిటి? అన్నిటికంటే ముఖ్యమైనది చాలా కాలంగా పరిష్కారం కానంత సమస్య వీళ్ళ మధ్యలో ఏముంది? పిన్ని గారు రేఖ పెళ్లికి ఎందుకు వెళ్ళలేదు? రేఖ వాళ్ళ ఇంట్లోనే పనిచేసేది కదా? అటువంటప్పుడు రేఖ పెళ్లికి చిన్నాన్న గారు పిన్ని గారు వెళ్లకపోవడం ఏమిటి? నేను ఇవన్నీ ఆలోచించుకుంటూ కారు డ్రైవ్ చేస్తూ కొంచెం టెన్షన్ గా ఉన్నాను. సరిగ్గా అప్పుడే నా టెన్షన్ మరింత పెరిగింది. ఎందుకంటే మేము అప్పుడే రేఖ ఇంటిని దాటుకుంటూ వెళ్లిపోతున్నాము. కానీ ఎవరూ కారు అక్కడ ఆపడం లేదు. రేఖ ఇల్లు ఇక్కడ ఉంది కదా మరి వీళ్ళు ఎక్కడికి వెళ్తున్నారు. బహుశా అమ్మ రేఖకు గిఫ్ట్ గా ఇచ్చిన ఇంటికి వెళ్లడం లేదు కదా? అని నేను ఆలోచనలో ఉండగా కవిత మ్యూజిక్ ప్లే చేసింది. నా ధ్యాస మ్యూజిక్ మీదకు మళ్లి కొంచెం టెన్షన్ దూరం అయింది.

మ్యూజిక్ వింటూ డ్రైవ్ చేసుకుంటూ చాలా దూరమే వచ్చేసాము. మేము చిన్నాన్న గారి ఇంటి దగ్గర బయలుదేరి రెండు గంటలు కావస్తోంది. అప్పుడు ముందు నాన్న కారు ఆగింది. అందులో నుంచి అమ్మ మామయ్య కిందికి దిగారు. వీళ్ళు ఇక్కడ ఎందుకు ఆగారు అని అనుకుంటూ ఉండగా అప్పుడే నా దృష్టి అక్కడే బాగా అలంకరించి ఉన్న పెద్ద బంగ్లా వైపు మళ్ళింది. నేను కూడా కారు ఆపి కిందకి దిగాను. అమ్మ, మామయ్య, చిన్నికృష్ణ మరియు సమితి నడుచుకుంటూ ఆ బంగ్లా లోకి వెళ్తున్నారు. సోనియా మరియు కవిత కూడా కారు దిగి వాళ్ళ వెనకాల లోపలికి వెళ్తున్నారు. నేను మాత్రం కారు దగ్గర నుంచుని ఆ బంగ్లా వైపు చూస్తూ కొంచెం ఆశ్చర్యపోయాను. ఈ బంగ్లా ఎవరిది? అందరూ అందులోకి వెళుతున్నారు అని అనుకుంటూ ఉండగా, ఎందుకు ఆగిపోయావు కన్నా? పద లోపలికి వెళదాం అంటూ అమ్మ మాట వినపడింది.

అయినా నేను అక్కడ నిలిచిపోవడంతో అమ్మ నా దగ్గరకు వచ్చి నా చేతిని పట్టుకొని లోపలికి నడిచింది. అక్కడ కొంతమంది ఊరి ప్రజలు నిల్చొని అమ్మకు వంగి వంగి దండాలు పెడుతూ అమ్మగారు అమ్మగారు అని పలకరిస్తున్నారు. అక్కడ ఏం జరుగుతుందో నాకు ఏమీ అర్థం కావడం లేదు. బంగ్లా లోకి వెళ్లి చూడగా నా మతిపోయింది. ఆ బంగ్లా మా ఇంటి కంటే కూడా చాలా పెద్దది. ఆ బంగ్లా మధ్యలో చాలా మంది కూర్చుని ఉన్నారు. వారిలో రేఖ మరియు మనోహర్ కూడా ఉన్నారు. రేఖ ఇంకా పెళ్లి అలంకరణతోనే ఉంది. ఆమె పక్కనే మనోహర్ కూర్చుని ఉన్నాడు. వారి దగ్గరే నాన్న, అత్తయ్య, విశాల్ అన్నయ్య మరియు శోభక్క కూడా కూర్చుని ఉన్నారు. చిన్నికృష్ణ, సుమతి, సోనియా మరియు కవిత కూడా వాళ్ల దగ్గరికి వెళ్ళారు. సోనియా మరియు కవిత వాళ్ళందర్నీ కలుస్తూ చాలా సంతోషంగా ఉన్నారు. సుమతి కూడా వాళ్ళతో పాటే ఉంది. చిన్నికృష్ణ నాన్న మరియు విశాల్ అన్నయ్య దగ్గరికి వెళ్ళి కూర్చున్నాడు.

నేను అమ్మ చెయ్యి పట్టుకొని ఆ బంగ్లా నలువైపులా చూసుకుంటూ నడుస్తూ, అమ్మ ఈ బంగ్లా ఎవరిది? అని అడిగాను. .... అమ్మ నేను అయోమయంగా ఉండడం చూసి, కన్నా ఇది నా బంగ్లా. ఇప్పుడు నేను రేఖకు దీనిని పెళ్ళికానుకగా ఇచ్చేసాను అని అంది. .... నీ బంగ్లా? కానీ నువ్వు ఎప్పుడూ ఈ విషయం మాకు చెప్పలేదే. .... కన్నా ఇప్పుడు నీకు అంతా గందరగోళంగా ఉందని నాకు తెలుసు. కానీ ఇప్పుడు నన్ను ఏమి అడగొద్దు. మనం పెళ్లి ఇంట్లో ఉన్నాము. నువ్వు జస్ట్ ఎంజాయ్ చెయ్. నేను నీకు తర్వాత అన్ని విషయాలు చెబుతాను. కానీ ప్లీజ్ నన్ను ఇప్పుడు ఏమి అడగొద్దు అని చెప్పి నన్ను రేఖ మరియు మనోహర్ ల దగ్గరకు తీసుకొని వెళ్ళింది. నాకు అమ్మను చాలా ప్రశ్నలు అడగాలని ఉంది. కానీ అమ్మ ఇప్పుడు అడగవద్దు అంది. అంతేకాకుండా ఇప్పుడు మేము రేఖ మరియు మనోహర్ ల దగ్గరకు చేరుకోవడంతో నేను అమ్మను ఏమీ అడగలేక పోయాను.

నేను రేఖ మరియు మనోహర్ లకు పెళ్లి శుభాకాంక్షలు చెప్పి వెళ్లి ఒక కుర్చీలో కూర్చున్నాను. రేఖ నా వైపు చాలా కొంటెగా చూస్తోంది. కానీ నేను తనను పట్టించుకోలేదు. నాన్న మరియు విశాల్ అన్నయ్య నా ఎగ్జామ్స్ గురించి అడిగారు. కానీ నా బుర్ర అంత టెన్షన్ తో నిండిపోవడంతో వాళ్లకు ఏం సమాధానం చెప్పానో కూడా నాకు తెలియదు. నా బుర్ర అంతా చాలా ప్రశ్నలతో నిండిపోయింది. కానీ ఇప్పటివరకు ఒక్క దానికి కూడా నాకు జవాబు దొరకలేదు. నేను అక్కడి నుంచి లేచి ఒక పక్కకు వెళ్లి ఒక్కడినే నిల్చొని ఆ బంగ్లాను పరిశీలించాను. ఆ బంగ్లాలో మూడు వైపులా రూములు మరియు ఒక వైపు పెద్ద ద్వారము ఉన్నాయి. మధ్యలో ప్లేస్ మాత్రం చాలా ఖాళీగా మండువా లోగిలి విశాలంగా ఉండి అందరూ అక్కడే కూర్చున్నారు.

అందరూ పెళ్లైన జంట చుట్టూ కూర్చొని సాంప్రదాయాల ప్రకారం జరపవలసిన కార్యక్రమాలు చేస్తూ అందరూ సంతోషంగా ఉన్నారు. సోనియా మరియు కవిత సుమతితో కలిసి కూర్చుని మాట్లాడుకుంటూ ఎంజాయ్ చేస్తున్నారు. సోనియాకు ఈ విషయాలు ఏమీ తెలియదనుకుంటాను. అందుకే అది టెన్షన్ లేకుండా ఉంది. కానీ నాకు మాత్రం ఊపిరి సలపనంత టెన్షన్ గా ఉంది. వెంటనే నేను బంగ్లా లోనుంచి బయటకు వచ్చి ఓపెన్ ఏరియాలో ఊపిరి తీసుకునే ప్రయత్నం చేశాను. నాకు ఎందుకో తెలియదు కానీ ఇంకా టెన్షన్ గానే ఉండడంతో అక్కడి నుంచి అలా ముందుకు నడిచాను.

ఆ టెన్షన్ లో నేను ఎటు వైపు వెళ్తున్నానో నాకే తెలియడం లేదు. నాకు ఏమీ అర్థం కావడం లేదు. నేను ఎటు వైపు వెళ్లినా ఆ ఊరి జనాలు నన్ను చూసి నమస్కారం చినబాబు, దండాలు చిన్నయ్య అంటూ పలకరిస్తున్నారు. వాళ్లు అలా ఎందుకు పిలుస్తున్నారో నేను అర్థం చేసుకోలేక పోతున్నాను. అందుకే తొందరగా అక్కడినుంచి పరిగెత్తుకుంటూ పొలాల మధ్యలోకి వెళ్లిపోయాను. అక్కడ ఎవరూ లేకపోవడంతో చాలా ప్రశాంతంగా ఉంది. నేను టెన్షన్ తో ఒక చెట్టు కింద కూర్చుని జరిగిన విషయాలు అన్నింటిని తలచుకున్నాను.

అమ్మ చిన్నాన్న గారి మధ్య ఏం గొడవ జరుగుతుంది? సుమతి చిన్నాన్న గారి ఇంటికి ఎందుకు వెళ్ళలేదు? సుమతి చిన్నాన్న గారిని దుర్మార్గుడు అని ఎందుకు అంది? ఈ బంగ్లా అమ్మదైతే ఆ విషయాన్ని మాకు ఎప్పుడూ ఎందుకు చెప్పలేదు? ఈ ప్రశ్నలన్నింటితో నా బుర్ర పగిలిపోతుంది. అందుకే నా బుర్రకు రెస్ట్ ఇవ్వడం కోసం చెట్టు కింద నేలపై పడుకున్నాను. తలంతా భారంగా ఉండటంతో వెంటనే నా కళ్ళు మూతలు పడ్డాయి. తిరిగి లేచే సరికి సాయంత్రం చీకటి పడుతోంది. చలి కూడా వేస్తోంది. బహుశా అందుకే నాకు నిద్ర నుంచి మెలకువ వచ్చినట్టుంది. నేను అక్కడి నుంచి లేచి తిరిగి బంగ్లా వైపు వెళ్లాను.

బంగ్లా చేరుకొని చూసేసరికి లోపల మండువాలో ఎవరూ కనపడలేదు. అప్పుడే నాకు ఒక రూమ్ లో నుంచి శబ్దాలు వినబడడంతో ఆ రూంలోకి వెళ్లాను. లోపలికి వెళ్ళి చూసేసరికి అందరూ అక్కడే ఉన్నారు. ఊరి జనాలు ఎవరూ లేరు కానీ మా కుటుంబ సభ్యులు అంతా అక్కడే ఉన్నారు. అప్పుడు నాన్న లేచి నా దగ్గరకు వచ్చి, ఎక్కడికి వెళ్లావురా సన్నీ? మేమంతా నీ కోసం ఎంత టెన్షన్ పడుతున్నామో తెలుసా? చెప్పి వెళ్లలేవా? అని అడిగారు. నాకు ఏమీ అర్థం కాలేదు. రూమ్ లో కూర్చున్న వారందరూ నా వైపే చూస్తున్నారు. సోనియా మరియు కవిత అయితే చాలా దిగులుగా కనబడ్డారు.

అప్పుడు నేను అమ్మ వైపు చూశాను. అమ్మకు నా పరిస్థితి అర్థమైంది. నేను ఎందుకు టెన్షన్ గా ఉన్నానో అమ్మకు తెలుసు. నా బుర్రలో చాలా ప్రశ్నలు తిరుగుతున్నాయి. కానీ అమ్మ వద్దని చెప్పటంతో ఇప్పుడు నేను ఆమెను ఏమీ అడగలేను. అప్పుడు నాన్న మళ్ళీ మాట్లాడుతూ, చెప్పరా సన్నీ ఎక్కడికి వెళ్లావు? మేమంతా నీ కోసం ఎంత భయపడ్డామో తెలుసా? చెప్పేసి వెళ్లలేవా? ఎక్కడికి వెళ్లావు చెప్పు? ఏం మాట్లాడవేమి? అని నిలదీశారు. నేను రూములో చూసేసరికి అక్కడున్న వారంతా నా వైపు చూస్తున్నారు. అందరూ చాలా ఆందోళనగా ఉన్నారు.

అప్పుడు నేను సరదాగా మాట్లాడుతూ, అరె మీరంతా ఎందుకు అలా టెన్షన్ పడుతున్నారు. నేను అలా ఊరికే బయట తిరగడానికి వెళ్లాను. మొదటిసారి ఇక్కడికి వచ్చాను కదా అలా బయట తిరిగి చూడాలనిపించింది. నేను బయటకు ఎక్కడకు వెళ్ళినా ముఖ్యంగా పల్లెటూర్లకు వచ్చినప్పుడు నాకు బయట తిరగడం సరదా అని మీకు అందరికీ తెలుసు కదా. అయినా ఇందాక వచ్చినప్పుడు ఇక్కడ చాలా జనాలు ఉన్నారు. అంత మందిని ఒకేసారి చూసేసరికి నాకు కొంచెం భయంగా అనిపించింది. అందుకే కొంచెం అలా చల్లగాలి పీల్చకుందామని బయట తిరగడానికి వెళ్లాను. తిరుగుతూ తిరుగుతూ సమయం చాలా తొందరగా గడిచిపోయి ఎప్పుడు సాయంత్రం అయిపోయిందో నాకే తెలియలేదు అని అన్నాను. .... తిరగడానికి వెళ్లేవాడివే అయితే చెప్పి వెళ్లలేవా? చూడు అందరూ నీ కోసం ఎలా కంగారు పడుతున్నారో అంటూ సోనియా ఏడుస్తూ, నువ్వు ఎక్కడికి వెళ్ళిపోయావో తెలీదు. కొంచెం అయినా బుర్ర ఉపయోగించు అని అంది. నేను సోనియా వైపు చూసే సరికి తన కళ్లు నీళ్లతో నిండిపోయాయి. పక్కనే ఉన్న కవిత కళ్ళు కూడా చెమ్మగిల్లాయి.

సారీ,,సారీ,,సారీ గైస్,,,,, నేను ఎవర్ని డిస్టర్బ్ చేయకూడదని అలా చెప్పకుండా వెళ్ళాను అంతే. నా తప్పుకు మిమ్మల్నందరినీ క్షమాపణలు అడుగుతున్నాను. ప్లీజ్ మీరంతా నన్ను క్షమించండి అంటూ నా చెవులు పట్టుకొని నేలపై కూర్చున్నాను. అది చూసి అప్పటిదాకా ఆందోళనగా ఉన్న అందరూ గొల్లున నవ్వారు. అందరూ సంతోషంగా ఉన్నారు. కానీ అమ్మ మాత్రం నా వైపు విచిత్రంగా చూస్తోంది. నేను ఎంత ఆందోళన చెందుతున్నానో అమ్మకు అర్థమయింది. అప్పుడు నేను కవిత మరియు సోనియాల వైపు చూడగా వాళ్ళిద్దరూ కూడా నా వైపు విచిత్రంగా చూస్తున్నారు.

మరీ ముఖ్యంగా సోనియా, ఎందుకంటే నేను ఏ స్థితిలో ఉన్నానో అది ఇట్టే కనిపెట్టేస్తుంది. దానికి కూడా నేను చాలా ఆందోళనగా ఉన్నానని తెలిసిపోయింది. అప్పుడే నా వెనుకనుంచి విశాల్ అన్నయ్య మరియు మామయ్య లోపలికి వచ్చి, హమ్మయ్య,, వచ్చేసావా రా సన్నీ. మేము నీ కోసం ఎక్కడెక్కడో వెతికాము తెలుసా? ఎక్కడికి వెళ్ళిపోయావు నువ్వు? నేను నీ కోసం చాలా కంగారు పడ్డాను అని అన్నాడు అన్నయ్య. .... సారీ అన్నయ్య. నేను అలా బయటకు తిరగడానికి వెళ్లాను. తిరుగుతూ తిరుగుతూ చాలా దూరం వెళ్లిపోయాను. సారీ అన్నయ్య. .... సరేలేరా ఏం పర్వాలేదులే ఇప్పుడు నువ్వు వచ్చేసావ్ కదా. ఇంకెప్పుడూ చెప్పకుండా ఎక్కడికి వెళ్ళకు అర్థమైందా? .... సరే అన్నయ్య అర్థమైంది.

తర్వాత నేను అన్నయ్యతో పాటు వెళ్లి సోఫాలో కూర్చున్నాను. సుమతి మరియు గీత అత్తయ్య మా అందరికీ తినడానికి తాగడానికి అన్ని ఏర్పాటు చేయడంతో అందరం కలిసి భోజనం చేస్తున్నాము. భోజనం చేస్తూ అందరూ సరదాగా మాట్లాడుకుంటూ జోకులు వేసుకుంటూ ఎంజాయ్ చేయడం మొదలు పెట్టారు. ఇప్పటిదాకా నిశ్శబ్దంగా ఉన్న ఆ రూం అంతా మళ్లీ సందడి సందడిగా మారిపోయింది. కానీ ఒక్కరు మాత్రం నా వైపు దిగాలుగా చూస్తూ ఉన్నారు.. అది మరెవరో కాదు సోనియా. భోజనం చేస్తూ నా వైపు చూస్తుంది. తనతో పాటు కవిత కూడా భోజనం చేస్తూ చెమ్మగిల్లిన కళ్ళతో నన్నే చూస్తూ ఉంది. వాళ్ళిద్దరూ ఏడుస్తున్నారు అని క్లియర్ గా తెలుస్తోంది.

భోజనాలు పూర్తి చేసిన తర్వాత అందరూ ఎవరి రూముల్లోకి వారు వెళ్లిపోయారు. చాలా చీకటి పడిపోయింది అందులోని చలికాలం. రేఖ తన భర్త మనోహర్ తో కలసి ఒక రూమ్ లోకి వెళ్ళిపోయింది. సుమతి మరియు చిన్నికృష్ణ మరొక రూములోకి వెళ్లారు. అమ్మ నాన్న కూడా వాళ్ల రూమ్ లోకి వెళ్ళిపోయారు. అన్నయ్య మామయ్య తోనూ, శోభక్క గీత అత్తయ్యతోను రూమ్ షేర్ చేసుకోవాల్సి వచ్చింది. సోనియా మరియు కవిత ఒక రూములో ఉన్నారు. కానీ నేను ఎవరితోనూ కలిసి ఉండదలుచుకోలేదు. అప్పటికి శోభక్క మరియు అత్తయ్య నన్ను వాళ్లతో పాటు పడుకోమని అడిగారు. కానీ నేను ఒంటరిగా ఉండదలచుకున్నాను.

నేను ఒక రూంలోకి వెళ్లి పడుకున్నాను. కానీ నాకు టెన్షన్ తో నిద్ర పట్టడం లేదు. చాలాసేపటి వరకు అలా పడుకుని అటు ఇటు పొర్లాను. కానీ నిద్ర వచ్చే సూచనలు ఏమీ కనబడడం లేదు. తర్వాత లేచి రూమ్ లో నుంచి బయటకు వచ్చి మండువాలో కూర్చున్నాను. చలి చాలా ఎక్కువగా ఉంది కానీ నేను బనియన్ మరియు షార్ట్ మాత్రమే వేసుకుని వచ్చి బయట కూర్చున్నాను. అలా కూర్చుని ఆలోచిస్తూ ఉండగా నా వీపుపై ఎవరో చెయ్యి ఆనించారు. నేను వెనక్కి తిరిగి చూడగా అది కవిత. కవిత నా దగ్గరకు వచ్చి కూర్చుంటూ, ఇంత రాత్రివేళ బయట ఏం చేస్తున్నావ్ సన్నీ? అని అడిగింది. .... ఏం లేదు కవిత. నిద్ర రావడం లేదు అందుకే బయటకు వచ్చి కూర్చున్నాను. కొత్త ప్లేస్ కదా అడ్జస్ట్ కావడం కొంచెం కష్టంగా ఉంది. .... అది సరేగాని ఏమైనా వేసుకోవచ్చు కదా. ఇలా బనియన్ తో బయటకు ఎందుకు వచ్చావు. అసలే చాలా చలిగా ఉంది. నీకేమీ చలిగా అనిపించడం లేదా? అంటూ నేను ఏమీ మాట్లాడక ముందే తన ఒంటిపై కప్పుకొని వచ్చిన రగ్గును నా మీద కూడా కప్పి నాకు అతుక్కొని కూర్చుంది. ....

నువ్వు కొంచెం ఆందోళనగా ఉన్నావు అని నాకు తెలుసు సన్నీ. నువ్వు నాకు అబద్దం చెప్పలేవు. ఒకవేళ చెప్పినా నీ కళ్ళల్లో అది నాకు తెలిసి పోతుంది. నిన్ను ఏదో విషయం తీవ్రంగా కలచివేస్తోంది అన్న విషయం నాకు తెలుసు. .... లేదు లేదు కవిత, అలాంటిదేమీ లేదు. నువ్వు తప్పుగా అనుకుంటున్నావు. నేను కొత్త ప్లేస్ కి వచ్చాను కదా అందుకే కొంచెం ఇబ్బందిగా ఉంది. అంతకుమించి మరేమీ లేదు. .... అప్పుడు కవిత తన తలను నా భుజంపై పెట్టి, చెప్పాను కదా సన్నీ నువ్వు నాతో అబద్ధం చెప్పలేవని. నువ్వు నాతో నిజం చెప్పకపోయినా పర్వాలేదు కానీ అబద్ధం మాత్రం చెప్పకు. నేను నీ అబద్ధాన్ని ఇట్టే పసిగట్టేస్తానని నీకు తెలుసు. ... నేను కవితకు ఏమి సమాధానం చెప్పలేదు. ఎందుకంటే సోనియాలాగే కవితకు కూడా నా గురించి బాగా తెలుసు. నేను వీళ్ళిద్దరితో అబద్ధం చెప్పలేను. ఒకవేళ చెప్పినా ఒక్క క్షణంలో దొరికిపోతాను.

సరే కవిత గారు నేను నీతో అబద్ధం చెప్పను. అవును నాకు కొంచెం ఆందోళనగానే ఉంది. కానీ ఇప్పుడు ఏమీ చెప్పలేను. కానీ ముందు నువ్వు ఈ విషయం చెప్పు. ఇంత రాత్రివేళ నువ్వు ఇక్కడ ఏం చేస్తున్నావు? .... నేను వాష్ రూమ్ కు వెళ్లడానికి రూమ్ లో నుంచి బయటకు వచ్చాను. నిన్ను ఇక్కడ చూసి నీ దగ్గరకు వచ్చేసాను. .... బంగ్లాలో ఏ రూములో కూడా అటాచ్డ్ బాత్రూం లేదు. బంగ్లాకు వెనుకవైపు బాత్రూంలు ఉన్నాయి. అప్పుడు నేను కవిత పైకి లేచి ఇద్దరం మెల్లగా మాట్లాడుకుంటూ ఆ ప్రాంగణాన్ని దాటుకుని బాత్రూమ్ వైపు వెళ్ళాము. ఆ ప్రాంగణం దాటగానే కుడివైపు బాత్రూంలు ఎడమవైపు పైకి వెళ్ళడానికి మెట్లు ఉన్నాయి. బాత్ రూమ్ దగ్గర వెలుగుతున్న లైట్ వెలుతురు కొంతవరకు మెట్లపై పడుతోంది.

మేమిద్దరం ఓకే రగ్గు కప్పుకొని ఆ ప్రాంగణం దాటి వెళ్ళిన తర్వాత కవిత బాత్రూం వైపు వెళ్లబోతుంటే నేను తన చెయ్యి పట్టుకుని తనను మెట్ల వైపు తీసుకుని వెళ్లాను. నేను ఆమెతో కలిసి ఒకే రగ్గులో ఉండడం వలన ఒంట్లో వేడి పుట్టి తనను మెట్ల వైపు లాక్కెళ్ళాను. ఎందుకంటే బాత్రూం వైపు ఎవరైనా వచ్చే అవకాశం ఉంది. కానీ మెట్ల వైపు ఎవరైనా వస్తారనే భయం లేదు. 8-10 మెట్లు ఎక్కిన తర్వాత ఒక మలుపు ఉండి పైకి వెళ్లడానికి మళ్ళీ మెట్లు ఉంటాయి. ఆ మలుపు దగ్గర నిల్చోవడానికి కొంత ప్లేస్ ఉంటుంది. నేను కవితను తీసుకువెళ్లి అక్కడ నిల్చున్నాము. మేమిద్దరం ఇంకా రగ్గులోనే ఉన్నాము.

సన్నీ ప్లీజ్ నన్ను వెళ్ళనివ్వు నేను బాత్రూంకి వెళ్ళాలి..... ఓహో బాత్ రూమ్ కి వెళ్లాలా? మరి అయితే నా దగ్గరికి ఎందుకు వచ్చావ్? .... సారీ బాబు తప్పైపోయింది. నువ్వు దిగులుగా ఉన్నావు అని నీ దగ్గరికి వచ్చాను. ఇంకోసారి ఇలాంటి తప్పు చేయను. ఇప్పుడు నన్ను వదిలేయ్ అని అంది. ఇప్పుడు నేను ఏ ఉద్దేశ్యంతో ఉన్నానో తనకు అర్థం అయిపోయింది. .... మరి తప్పు చేసినప్పుడు శిక్ష పడాలి కదా. శిక్ష వేయకుండా నిన్ను ఇక్కడి నుంచి వెళ్ళనివ్వను. ఇంతసేపటి నుంచి నువ్వు నన్ను అతుక్కొని ఉండడం వలన ఇప్పుడు నా పరిస్థితి ఏం బాగోలేదు అని అన్నాను. అప్పుడు కవితకు మేమిద్దరం ఓకే రగ్గులో ఉన్నాము అన్న విషయం గుర్తుకు వచ్చింది.

ఇంతకుముందు నేను దిగులుగా ఉన్నప్పుడు తనకు అదేమి పట్టలేదు. కానీ ఇప్పుడు నేను వేడెక్కి ఉండటంతో తనకు మేమిద్దరం ఓకే రగ్గులో ఉన్నాం అన్న టెన్షన్ పెరిగిపోయింది. .... చూడు సన్నీ నాకు తర్వాత శిక్ష వేద్దువుగాని ఇప్పుడు నన్ను వెళ్ళనివ్వు. ఎవరైనా వస్తారు ప్లీజ్ సన్నీ అని అంది. కానీ నేను ఏమీ మాట్లాడకుండా నా పెదవులను ఆమె పెదవులకు దగ్గరగా తీసుకు వెళ్ళాను. మా పెదవులు టచ్ అవుతున్నాయి అనగా తను వెంటనే తన పెదవులతో నా పెదవులను మూసేసి ముద్దు పెట్టుకోవడం మొదలుపెట్టింది. ఇదే కవితలో నాకు నచ్చే విషయం. ముందు వద్దు వద్దు అంటుంది. కానీ వెంటనే లొంగిపోతుంది.

మేమిద్దరం ఒకరి పెదవులతో మరొకరి పెదవులను పట్టుకుంటూ సుదీర్ఘంగా తీయనైన ముద్దును ఎంజాయ్ చేస్తున్నాము. నేను అంతటితో ఆగకుండా నా చేతులను ఆమె టీషర్ట్ లోనికి పోనిచ్చి సళ్ళను పిసకడం మొదలు పెట్టాను. మా ఇద్దరిని కప్పి ఉంచిన రగ్గు కింద పడిపోయింది. నా చేతులు ఆమె సళ్ళపై ఉండగా ఆమె చేతులు కూడా నా బనియన్ లో దూరి నా వీపును నిమురుతున్నాయి. మా ఇద్దరికీ కసి పెరుగుతోంది. సరిగ్గా అప్పుడే ఎవరో దగ్గిన శబ్దం వినిపించి మేము అటువైపు చూసేసరికి మా ఇద్దరి గుద్దలు పగిలినంత పనైంది. సోనియా మా ఇద్దరికీ దగ్గరగా నిలుచుని వుంది. నా చేతులు ఇంకా కవిత టీషర్ట్ లో దూరి ఆమె సళ్ళపైనే ఉన్నాయి. ఆమె చేతులు ఇంకా నా వీపును నిమురుతూనే ఉన్నాయి. మా ఇద్దరి పెదవులు మా ఎంగిలితో తడిచి ఉన్నాయి. ఇప్పుడు మా ఇద్దరి పరిస్థితి చాలా దారుణంగా ఉంది. మా కాళ్ల కింద భూకంపం వచ్చి నేల చీలుకుపోతున్నట్టుగా ఉంది.

అప్పుడు సోనియా మాట్లాడుతూ, లైలా మజ్నులు ప్రేమించుకోవడం అయిపోతే ఇప్పుడు మీరు రూమ్ లోకి వస్తారా కవిత గారు? అని అంది. .... సోనియా అలా అనగానే మేమిద్దరం ఒకరికి ఒకరు దూరంగా జరిగి, నేను,,అది,,నేను,,అది,,నేను,,అది,, పాపం కవితకు నోట్లోనుంచి మాట రావడం లేదు. .... ఏంటి? నేను అది నేను అది అనుకుంటూ కూర్చున్నావు అంటూ సోనియా కొంచెం కోపంగా, చెప్పదలుచుకున్నది ఏదో సూటిగా చెప్పు అని అంది. .... నేను బాత్రూంకి వెళ్దామని వచ్చాను సోనియా అంటూ తల దించుకుంది కవిత. ....

బాత్రూమ్ ఇటువైపు కాదు అటువైపు ఉంది అంటూ సోనియా చేతితో బాత్రూం వైపు చూపించడంతో కవిత వెంటనే పరిగెత్తుకుంటూ బాత్రూం వైపు వెళ్ళిపోయింది. .... అప్పుడు సోనియా నాతో మాట్లాడుతూ, ఇప్పుడు నువ్వు కూడా బాత్రూమ్ కు వెళ్లడానికి వచ్చాను అని చెప్పకు. ఎందుకంటే మేడ మీద ఎటువంటి బాత్రూం లేదు. నేను పొద్దున్నే చెక్ చేశాను అంటూ సోనియా నవ్వింది. దాంతో నాకు మాట పడిపోయినట్టు అయ్యింది. నా ఒళ్ళంతా స్పర్శ లేకుండా మొద్దు బారిపోయింది. అప్పుడు సోనియా నవ్వుతూ నా దగ్గరకు వచ్చి కింద పడిపోయిన రగ్గు తీసుకొని అక్కడి నుంచి వెళ్ళిపోయింది.

సోనియా అక్కడినుంచి వెళ్లిపోయింది కానీ నేను మాత్రం అక్కడే కొయ్య లాగా నిలిచి ఉండిపోయాను. ఒక్క అడుగు కూడా ముందుకు పడడం లేదు. నా కాళ్లు నేలలో కూరుకుపోతున్నట్టు అనిపిస్తోంది. ఒక్కసారిగా సోనియా ఇక్కడకు ఎలా వచ్చిందో నాకు అర్థం కావడం లేదు. దాని కంటే ముఖ్యంగా నన్ను కవితను అలా చూసిన తర్వాత కూడా సోనియా కోపగించుకోకుండా ఉండడం నన్ను మరింత టెన్షన్ కి గురిచేస్తుంది. దీనమ్మ ఎగ్జామ్స్ పూర్తై సెలవులు ఎంజాయ్ చేద్దామని ఊరికి వస్తే ఇక్కడేమో ఒకదాని తర్వాత ఒకటి నన్ను టెన్షన్ పెడుతూనే ఉన్నాయి.

అసలు ఎంజాయ్ మెంట్ అన్నది లేకుండా పోయింది. ఇప్పుడేదో కొంచెం ఎంజాయ్ చేయడానికి అవకాశం దొరికింది అనగానే మళ్లీ మరో టెన్షన్ మొదలయింది. ఈసారి టెన్షన్ సోనియా రూపంలో వచ్చింది. నేను చాలా కష్టంగా మెట్లు దిగి నా రూమ్ లోకి వెళ్ళి పడుకున్నాను. కానీ టెన్షన్ తో రాత్రంతా నిద్ర పట్టలేదు. అందుకే పొద్దున తొందరగా ఫ్రెష్ అయ్యి తయారైపోయాను. కానీ తయారయిన తర్వాత సోనియాకు ఎక్కడ ఎదురు పడాల్సి వస్తుందోనని రూమ్ లో నుంచి బయటకు రాలేదు.
​
Next page: Episode 095
Previous page: Episode 093